Διαφορετική αντίδραση σε πολλά και λίγα άτομα

Καλησπέρα παιδιά,είμαι καινούριος στο Forum και είδα ότι υπάρχει αρκετή συμμετοχή!
Αρχικά είμαι 22 χρονών σπουδάζω πληροφορική αλλά μου αρέσει πολύ η επιστήμη της ψυχολογίας,μέχρι και να δώσω κατατακτήριες έχω σκεφτεί ,παράξενο ,ξέρω!
To the point!
Δεν ξέρω αν έχω το στοιχείο του κοινωνικού άγχους αλλά έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου,κάτι που με βασανίζει,ότι άλλες φορές είμαι υπερβολικά κοινωνικός και άλλες ο πιο εσωστρεφής άνθρωπος που υπάρχει!
Ακόμα και με φίλους μου καλούς το παθαίνω αυτό!
Έχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι εγώ συν ένα άτομο,νιώθω ότι κάτι πρέπει να πω ,να γεμίσω τον χρόνο να προσέχω τις κινήσεις μου και γενικά νιώθω πολύ αμήχανα !Αυτό συμβαίνει σε λίγο μικρότερο βαθμό όταν είμαστε 3 άτομα!
Όταν δε η παρέα ανεβαίνει στα 4+ άτομα,είμαι τρομερά κοινωνικός,τολμηρός,δραστή ριος ακόμα και προς τους αγνώστους μου!Όταν δε γνωρίζω αγνώστους από το πουθενά,εκεί να δεις τι γίνεται,είμαι πιο άβουλος και αμήχανος από τον οποιοδήποτε...
Ρε παιδιά τι έχω?
Για αυτόν τον λόγο δυσκολεύτηκα να κάνω και κάτι με κοπέλα για πρώτη φορά(πριν 4 χρόνια) και πίστευα ότι μετά την πρώτη φορά θα είναι πιο εύκολο,που είναι εννοείται αλλά ακόμα νιώθω αυτήν την αμηχανία !
Νιώθω πολύ άνετα μόνο όταν είμαι με οικογένεια και όταν είμαι με έναν φίλο μόνο σε 3 συγκεκριμένα άτομα,σε όλους τους άλλους νιώθω τρομερή αμηχανία...
Καμία ιδέα για το τι έχω?Και τρόπος αντιμετώπισης ?
P.S: Το αλκοόλ με βοηθάει υπερβολικά πολύ όταν με πιάνει,αλλά οδηγάω *.*...
Ευχαριστώ εκ των προτέρων !

Μήπως είσαι απλά ντροπαλός; Αγοραφοβία λίγο δύσκολο να έχεις αφού λειτουργείς καλά με πολλά σχετικά άτομα όταν τα ξέρεις! Τώρα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να έχεις, για ψάξε στο google μήπως έχεις κάποια διαταραχή προσωπικότητας!

Quote:

---

Originally Posted by always sad

Μήπως είσαι απλά ντροπαλός; Αγοραφοβία λίγο δύσκολο να έχεις αφού λειτουργείς καλά με πολλά σχετικά άτομα όταν τα ξέρεις! Τώρα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να έχεις, για ψάξε στο google μήπως έχεις κάποια διαταραχή προσωπικότητας!

---

Ναι είμαι ντροπαλός αλλά πως γίνεται όταν είμαι με αρκετά άτομα που γνωρίζω να μην νιώθω καμία αμηχανία και όλη η ντροπή να εξαφανίζεται?Δεν γνωρίζω πως να το ψάξω καθώς αυτό που νιώθω δεν το έχω ξαναδεί πουθενά αλλού!!

Μπορεί να είναι μια ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα σου ή μια διαταραχή προσωπικότητας. Οι διαταραχές προσωπικότητας βέβαια έχουν και άλλες παραμέτρους! Ψάξε στο google "διαταραχές προσωπικότητας" και πιστεύω να στις βγάλει, μην τα διαβάζεις όλα, διάβασε μόνο τα συμπτώματα από την κάθεμία, 7 είναι νομίζω, και ίσως βγάλεις άκρη! Ελπίζω να έχουν ακόμα εκείνο το κείμενο που είχα δει παλιά και στο οποίο αναφέρομαι!!

Υ.Γ. : 10 είναι τελικά λάθος θυμόμουν και ναι υπάρχει το κείμενο! Είναι πλήρες πιστεύω!

δεν εχεις τπτ απλα ειΟσαι ντροπαλος.....
ετσι γεννηθηκες,ετσι μεγαλωσες,αποδεξου το....

Αληθεια θα το εκτιμουσα εαν μου εξηγουσε καποιο μελος πως μπορω να γραψω αρθρο σε καποια κατηγορια...
Φχαριστω εκ τον προτερον
Ακυρος...

ισως είναι θέμα κριτικής, ότι ας πούμε μοιράζεται η προσοχή που σου δίνει κάποιος???? ενώ με ένα μεμονωμένο άτομο ξέρεις ότι δεν μπορείς ''να γλιτώσεις'' κατά μια έννοια? Δηλαδή άμα κλάσεις ( συγγνώμη κιόλας ) μπροστά σε κάποιον θα το ακούσει, αν είναι πολλοί το καλύπτεις.... αν δεν ξέρεις κάτι, μια πληροφορία θα το ξέρει κάποιος άλλος από την παρέα, αν νιώθεις αμηχανία κάποιος άλλο από την παρέα δεν θα την νιώθει......σαν να χεις ασφάλεια ότι θα σε καλύψουν οι άλλοι, εγώ δεν το καταλαβαίνω αλλιώς.... ..εγώ πάντως έχω το αντίθετο.....

Quote:

---

Originally Posted by always sad

Μπορεί να είναι μια ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα σου ή μια διαταραχή προσωπικότητας. Οι διαταραχές προσωπικότητας βέβαια έχουν και άλλες παραμέτρους! Ψάξε στο google "διαταραχές προσωπικότητας" και πιστεύω να στις βγάλει, μην τα διαβάζεις όλα, διάβασε μόνο τα συμπτώματα από την κάθεμία, 7 είναι νομίζω, και ίσως βγάλεις άκρη! Ελπίζω να έχουν ακόμα εκείνο το κείμενο που είχα δει παλιά και στο οποίο αναφέρομαι!!

Υ.Γ. : 10 είναι τελικά λάθος θυμόμουν και ναι υπάρχει το κείμενο! Είναι πλήρες πιστεύω!

---

Από τις διαταραχές που διάβασα πιστεύω ότι έχω πάρα πολλά χαρακτηριστικά,αν όχι όλα,της αποφευκτικής διαταραχής,σαν να τα έγραψα εγώ για τον εαυτό μου,μπορώ να το επιβεβαιώσω κάπως και αν ναι μετά τι?

Quote:

---

Originally Posted by cube

ισως είναι θέμα κριτικής, ότι ας πούμε μοιράζεται η προσοχή που σου δίνει κάποιος???? ενώ με ένα μεμονωμένο άτομο ξέρεις ότι δεν μπορείς ''να γλιτώσεις'' κατά μια έννοια? Δηλαδή άμα κλάσεις ( συγγνώμη κιόλας ) μπροστά σε κάποιον θα το ακούσει, αν είναι πολλοί το καλύπτεις.... αν δεν ξέρεις κάτι, μια πληροφορία θα το ξέρει κάποιος άλλος από την παρέα, αν νιώθεις αμηχανία κάποιος άλλο από την παρέα δεν θα την νιώθει......σαν να χεις ασφάλεια ότι θα σε καλύψουν οι άλλοι, εγώ δεν το καταλαβαίνω αλλιώς.... ..εγώ πάντως έχω το αντίθετο.....

---

Ναι κάπως έτσι ,αυτό που είπες ότι νιώθω μία ασφάλεια διότι δεν μοιράζομαι την αμηχανία ,αν και η ασφάλεια αυτή την κάνει να εξαφανίζεται.Τι εννοείς έχεις το αντίθετο?Αισθάνεσαι άνετα σε μικρότερο κύκλο από ότι σε μεγαλύτερο?

Μόνο ειδικός μπορεί να σου κάνει διάγνωση υποθετω.....και το θέμα είναι ο βαθμός, κατά πόσο είσαι δυσλειτουργικός.....γιατί εντάξει άλλο ντροπαλός, άλλο πας πίσω στην ζωή σου.......
Ναι αυτό εννοώ.....με ένα άτομο τα πάω καλά .....και ισχύει ότι αν έχεις μαζί σου ένα εξωστρεφή σε καπελώνει , αν είσαι μόνος σου θα πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα, έτσι κατέληξα για μένα δηλαδή.....

Quote:

---

Originally Posted by cube

Μόνο ειδικός μπορεί να σου κάνει διάγνωση υποθετω.....και το θέμα είναι ο βαθμός, κατά πόσο είσαι δυσλειτουργικός.....γιατί εντάξει άλλο ντροπαλός, άλλο πας πίσω στην ζωή σου.......
Ναι αυτό εννοώ.....με ένα άτομο τα πάω καλά .....και ισχύει ότι αν έχεις μαζί σου ένα εξωστρεφή σε καπελώνει , αν είσαι μόνος σου θα πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα, έτσι κατέληξα για μένα δηλαδή.....

---

Κοίτα,υπάρχουν 3 άτομα στην ζωή μου ,εκτός οικογένειας,που νιώθω πραγματικά άνετα μαζί τους,υπερβολικά άνετα θα έλεγα και αυτό σημαίνει ότι όταν είμαι μαζί τους,με όποιον άλλον και να είμαι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα ,δηλαδή αν τους έχανα από την ζωή μου δεν θα ήξερα τι θα έκανα...Με τα πολλά άτομα λίγο πολύ όπως το είπες..με "καπωλένουν".Πραγματικά δεν ξέρω τι παίζει αλλά διάβασα και για την αποφευκτική διαταραχή και ταιριάζω τέλεια σε όλα αυτά,σε μερικά σε μικρότερο βαθμό όμως αλλά τα στοιχεία υπάρχουν σε όλα τους τα χαρακτηριστικά...

Quote:

---

Originally Posted by vill

Ναι είμαι ντροπαλός αλλά πως γίνεται όταν είμαι με αρκετά άτομα που γνωρίζω να μην νιώθω καμία αμηχανία και όλη η ντροπή να εξαφανίζεται?..!!

---

Αυτό είναι καλό! Μπορείς να μιλήσεις σε κοινό?

Συνηθως οι ντροπαλοί δεν νιωθουν άνετα με τους πολλούς και νιωθουν άνετα με λίγα άτομα (3 με 4 το πολύ). Εκτός κι αν η αμηχανία σου είναι στο τί να πείς και δεν φοβασαι να μιλήσεις αμα εχεις κατι να πεις.
Ο φόβος φεύγει οταν εκθέτουμε τον εαυτό μας συστηματικά σ' αυτα που μας φοβιζουν μέχρι το αντικειμενο του φοβου να μας γινει οικείο όπως οτιδήποτε άλλο που δεν μας φοβίζει.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Αυτό είναι καλό! Μπορείς να μιλήσεις σε κοινό?

Συνηθως οι ντροπαλοί δεν νιωθουν άνετα με τους πολλούς και νιωθουν άνετα με λίγα άτομα (3 με 4 το πολύ). Εκτός κι αν η αμηχανία σου είναι στο τί να πείς και δεν φοβασαι να μιλήσεις αμα εχεις κατι να πεις.
Ο φόβος φεύγει οταν εκθέτουμε τον εαυτό μας συστηματικά σ' αυτα που μας φοβιζουν μέχρι το αντικειμενο του φοβου να μας γινει οικείο όπως οτιδήποτε άλλο που δεν μας φοβίζει.

---

Δεν έχω θέμα να μιλήσει σε πολλά άτομα αλλά σε κοινό με φοβίζει λίγο,ναι..
Ωστόσο είμαι μουσικός και κατά την διάρκεια των lives μου μετά από 1-2 τραγούδια δεν έχω κανένα άγχος.(Δεν τραγουδάω αλλά έχω πει και τραγουδια παλι χωρις άγχος)

Καλώς ήρθες vill, από αυτά που μας γράφεις εγώ δεν πιστεύω ότι έχεις κοινωνική φοβία, καμιά φορά με κάποιους ανθρώπους, παρέες αισθανόμαστε πιο οικεία, με άλλους όχι, ανάλογα και τη στιγμή, τη διάθεση, μπορεί και από τη φύση σου να είσαι λίγο εσωστρεφής, ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει αν με ένα μεμονωμένο άτομο ή άτομα αισθάνεσαι αμήχανα να μιλήσεις κλπ. Ίσως είναι φυσιολογικό, δεν χρειάζεται όλα να τα βλέπουμε ως διαταραχές τελικά, και μόνο στο βαθμό που νιώθεις μια έντονη δυσλειτουργία ψάξε το περαιτέρω... Αλλιώς καλύτερα να μην το αναλύεις πολύ, αν και αφού σου αρέσει η ψυχολογία θα έχεις την τάση να το αναλύεις σαν συμπεριφορά.
Παίζεις και μουσική και έχεις τραγουδήσει μπροστά σε κόσμο, εγώ μια χαρά σε βρίσκω!
Κρατάω τη φράση του ioannis2
Ο φόβος φεύγει οταν εκθέτουμε τον εαυτό μας συστηματικά σ' αυτα που μας φοβιζουν μέχρι το αντικειμενο του φοβου να μας γινει οικείο όπως οτιδήποτε άλλο που δεν μας φοβίζει.
Είναι η μόνη θεραπεία για εμάς, δεν υπάρχει άλλη, έκθεση και πάλι έκθεση, ζόρικο λίγο, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος, προσωπική μου άποψη.

Αυτό που περιγράφεις ακούγεται ξεκάθαρα σαν κοινωνικό άγχος ("προσέχω τις κινήσεις μου, να γεμίσω το χρόνο" κτλ) αλλά σε πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι αυτό γιατί μόνο αυτές τις καταστάσεις (ένας με ένα) βλέπεις ως επικίνδυνες.

Πιστεύω για να έρχεσαι να το γράψεις εδώ θα σε προβληματίζει αρκετά ως πολύ. Οπότε θα σου προτείνω αν δεν έχεις οικονομική στενότητα να πας σε κάποιο ψυχολόγο που να κάνει γνωσιακή-συμπεριφορική έστω και για μια συμβουλή. Όπως λένε τα παιδιά η λύση είναι η έκθεση αλλά όχι έτσι, "χύμα στο κύμα", αλλά σαν συμπεριφορικό πείραμα. Πχ "Ωραία, τι θα γίνει αν μείνω σιωπηλός για 1 λεπτό; 2 λεπτά; Αν δεν έχω όρεξη να μιλήσω καν; Θα γίνει κάποια καταστροφή ή απλώς αυτό είναι κάτι φυσιολογικό;" κτλ. Αυτά είναι που βοηθάνε απίστευτα και μακάρι να τα ήξερα όταν ήμουν νέος.

Quote:

---

Originally Posted by vill

Όταν δε η παρέα ανεβαίνει στα 4+ άτομα,είμαι τρομερά κοινωνικός,τολμηρός,δραστή ριος
Νιώθω πολύ άνετα μόνο όταν είμαι με οικογένεια και όταν είμαι με έναν φίλο μόνο σε 3 συγκεκριμένα άτομα,σε όλους τους άλλους !

---

A , ευκολακι , να μην βγαινεις με λιγοτερα απο 3 ατομα .......

Ευχαριστώ πάρα πολύ όλα τα σχόλια!
Όπως είπε και ο φίλος,μιας και μου αρέσει πολύ η ψυχολογία και έχω την τάση να προσπαθώ να αναλύω το κάθε τι,αρχίζω και μπαίνω σε σκέψεις ότι αν είμαι με φίλους και μεγάλη παρέα,ότι και να κάνω το πιθανότερο είναι να υπάρξει θετική αντίδραση από αυτό,είτε πω κάποιο αστείο είτε εκφέρω κάποια άποψη ,πράγμα που δεν ισχύει όταν είμαι με ένα - δυο άτομα μεμονωμένα ,και η απόρριψη ,όντως,με τρομάζει πάρα πολύ.Ακόμα και αν είμαι με μεγαλύτερο κοινό και υπάρξει απόρριψη,ίσως λόγω του πληθυσμού να μην γίνει τόσο αντιληπτή και να προχωρήσει γρήγορα η φάση.
Όχι δεν έχω οικονομική άνεση να πάω σε ψυχολόγο,αν και το πανεπιστήμιο μου έχει δωρεάν ψυχολόγο(βέβαια δεν ξέρω αν απευθύνεται σε δικά μου θέματα),αλλά και να είχα δεν ξέρω κατά πόσο θα πήγαινα να εκθέσω κάτι τόσο σημαντικό όσον αφορά εμένα,γενικά δυσκολεύομαι πραγματικά να εκθέτω πραγματικά στοιχεία μου.Παρ'όλο που πολύ σωστά μου είχε πει η μητέρα μου το εξής "Ενδεχομένως να με πειράξει αν με κρίνουν για κάτι που έκανα αλλά σε κάθε περίπτωση η καλύτερη απάντηση είναι πως έτσι ένιωθα,δεν μπορεί να με κρίνει κανένας μα κανένας επειδή έπραξα όπως ένιωσα" που το βρίσκω πολύ σοφό αλλά εγώ δυσκολεύομαι πάρα πολύ να εκφράσω το πως νιώθω..Σε φάση να μην το κάνω καν,σε φάση να έχω πει "σ'αγαπώ" σε κοπέλα μου μία φορά ,και αυτό μόλις το είπα ένιωσα κάπως,σαν να παύω να την αγαπάω...Δεν ξέρω τι μπορεί να παίζει με εμένα...

Καλησπέρα, εγώ θα σου έλεγα άφησε τον εαυτό σου πιο ελεύθερο, χωρίς να σε νοιάζει πολύ η όποια αντίδραση των άλλων, πολλών ή λίγων, δηλαδή δεν χρειάζεται να λειτουργείς με βάση αυτό το στοιχείο, το θέμα με την απόρριψη υπάρχει όντως αρκετά στην κοινωνική φοβία, ένας ενδόμυχος φόβος απόρριψης, ακαθόριστος, ασαφής, χωρίς βάση... Οι άλλοι κρίνουν μέσα από τα δικά τους πρίσματα, καταστάσεις, διαθέσεις, εγώ αυτό θυμάμαι πάντα και δεν μ' ενδιαφέρει πλέον τι θα πουν ή πως θα με δουν οι άλλοι, κουμάντο στις κρίσεις τους δεν μπορώ να κάνω έτσι και αλλιώς ούτε θέλω... το πως βλέπω εγώ τα πράγματα και τους άλλους είναι αυτό που μπορώ να βελτιώσω μόνο. Και αν σε απορρίψουν και κάποιοι άνθρωποι στην τελική, γιατί είναι τόσο τρομερό?
Αφού υπάρχει δωρεάν ψυχολόγος στη σχολή σου δε χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις μια συνάντηση μαζί του, να κουβεντιάσεις λίγο για το θέμα αν σε απασχολεί πολύ, αφού έχεις και ενδιαφέρον για την ψυχολογία δες το και σαν συζήτηση πάνω σε ένα αντικείμενο που σε ενδιαφέρει. Αν δεν σου αρέσει, απλά δεν συνεχίζεις.
(φίλη είμαι)

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Καλησπέρα, εγώ θα σου έλεγα άφησε τον εαυτό σου πιο ελεύθερο, χωρίς να σε νοιάζει πολύ η όποια αντίδραση των άλλων, πολλών ή λίγων, δηλαδή δεν χρειάζεται να λειτουργείς με βάση αυτό το στοιχείο, το θέμα με την απόρριψη υπάρχει όντως αρκετά στην κοινωνική φοβία, ένας ενδόμυχος φόβος απόρριψης, ακαθόριστος, ασαφής, χωρίς βάση... Οι άλλοι κρίνουν μέσα από τα δικά τους πρίσματα, καταστάσεις, διαθέσεις, εγώ αυτό θυμάμαι πάντα και δεν μ' ενδιαφέρει πλέον τι θα πουν ή πως θα με δουν οι άλλοι, κουμάντο στις κρίσεις τους δεν μπορώ να κάνω έτσι και αλλιώς ούτε θέλω... το πως βλέπω εγώ τα πράγματα και τους άλλους είναι αυτό που μπορώ να βελτιώσω μόνο. Και αν σε απορρίψουν και κάποιοι άνθρωποι στην τελική, γιατί είναι τόσο τρομερό?
Αφού υπάρχει δωρεάν ψυχολόγος στη σχολή σου δε χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις μια συνάντηση μαζί του, να κουβεντιάσεις λίγο για το θέμα αν σε απασχολεί πολύ, αφού έχεις και ενδιαφέρον για την ψυχολογία δες το και σαν συζήτηση πάνω σε ένα αντικείμενο που σε ενδιαφέρει. Αν δεν σου αρέσει, απλά δεν συνεχίζεις.
(φίλη είμαι)

---

Συγγνώμη,φίλη!
Ναι,δυστυχώς επιθυμώ πάρα πολύ την αποδοχή,αν με ρωτήσεις η λογική μου μου λέει πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου,πραγματικά!
Και όποιος με ξέρει και έχει πιει και ένα κρασί μαζί μου,έχει την εντύπωση ότι είμαι υπερβολικά κοινωνικός,πιέζομαι λίγο να είμαι κοινωνικός,είμαι βεβιασμένα ο πιο κοινωνικός στην παρέα,όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει,αλλά νιώθω πολύ παράξενα για αυτό,αν και έχω εκθέσει αρκετές φορές τον εαυτό μου,κάνω πρώτα βήματα,γνωρίζομαι με άλλους πολύ εύκολα και δημιουργώ καλό κλίμα γρήγορα,κάθε φορά που το κάνω με πιάνει κρύος ιδρώτα διότι αναζητώ την αποδοχή. Όχι όμως συνειδητά,πραγματικά αν με ρωτήσεις δεν με νοιάζει τι θα πει, κάποιος που δεν με αφορά ,για εμένα αλλά υποσυνείδητα δυσκολεύομαι να λειτουργήσω για αυτόν τον λόγο...Οπότε,σίγουρα το να μην με νοιάζει τι θα γίνει θα ήταν το πιο σωστό,αλλά πρακτικά δεν μπορώ να ελέγξω πως νιώθω πάνω στην στιγμή,ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.Όσον αφορά τον ψυχολόγο,ντρέπομαι πολύ να μιλήσω για αυτό,ο κολλητός μου πρόσφατα έδινε μάθημα ψυχιατρικής και ανέφερε τις διαταραχές προσωπικότητας (αναφέροντας και την αποφευκτική) που μέχρι πρωτίστως δεν γνώριζα αλλά διάβασα όταν κάποιος το ανέφερε εδώ(όπου βρήκα πολλά κοινά),και με έπιασε κρύος ιδρώτας πάλι ,σαν να μην ήθελα καν να συμμετάσχω στην συζήτηση,θα νιώσω πραγματικά ντροπή αν αυτό που νιώθω βγει παραέξω διότι το πως αντιδρώ με τον κόσμο,αν και βεβιασμένα,με ψιλοχαρακτηρίζει,για αυτό και έχω πάρα πολλούς γνωστούς...Δεν θα πω όλη την ιστορία,απλά θα πω πως παλιά ήμουν αρκετά αντικοινωνικός(φάση γυμνάσιο-αρχές λυκείου) και άρχισα να δίνω πίεση στην κοινωνικοποίηση από τότε.Με λίγα λόγια δούλεψε αλλά συναισθηματικά δεν μπορώ να το κοντρολάρω ακόμα και με δυσκολεύει πολύ,πιστεύω ότι με πάει πίσω..

Γεια σου vill, πιστεύω ότι αν είχες αποφευκτική δεν θα κατάφερνες να συναναστρέφεσαι σε εξόδους κλπ καθόλου, θα τις απέφευγες πολύ περισσότερο, το γεγονός ότι μπορείς να γίνεις κοινωνικός σε καταστάσεις με αρκετό κόσμο τουλάχιστον δείχνει ότι δεν είναι τόσο έντονο το πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω ποιες οι διαφορές κοινωνικής φοβίας και αποφευκτικής διαταραχής, νομίζω μοιάζουν τόσο πολύ, σίγουρα αυτό με την απόρριψη, αποδοχή υπάρχει και στις δύο, εν πάσει περιπτώση μόνο ένας ειδικός ίσως μπορεί να σου πει πιο ξεκάθαρα και πάλι μπορεί να έχεις απλά κάποια στοιχεία, όχι τη διαταραχή, που αν τα δουλέψεις να υποχωρήσουν όσα σε προβληματίζουν. Με τον κολλητό, αν είναι έμπιστός σου άνθρωπος θα μπορούσες να κουβεντιάσεις επίσης λίγο το θέμα αφού έχει ασχοληθεί με ψυχιατρική έστω σαν μάθημα σχολής.
Γενικά πιστεύω ότι ό,τι μας απασχολεί έντονα καλό είναι να μην το κρατάμε ερμητικά σφιχτά μέσα μας, γιατί παγιώνεται πολύ, περνάει ο καιρός, με το μυαλό διογκώνεται και άλλο και δυσκολευόμαστε πιο πολύ να κάνουμε βήματα για να αλλάξουμε. Αν υπάρχει ένα άτομο έμπιστο ή ειδικός ίσως βοηθήσει να του μιλήσεις, εσύ ξέρεις καλύτερα σε ποιον θα απευθυνθείς. Και συμφωνώ με τον masterriddley δες και την γνωσιακή-συμπεριφορική μέθοδο, μπορεί να σου δώσει κατευθύνσεις να το γειώσεις τελικά το όλο θέμα, ίσως και κάποιο βιβλίο σχετικό.

Quote:

---

Originally Posted by vill

Όχι δεν έχω οικονομική άνεση να πάω σε ψυχολόγο,αν και το πανεπιστήμιο μου έχει δωρεάν ψυχολόγο(βέβαια δεν ξέρω αν απευθύνεται σε δικά μου θέματα),αλλά και να είχα δεν ξέρω κατά πόσο θα πήγαινα να εκθέσω κάτι τόσο σημαντικό όσον αφορά εμένα,γενικά δυσκολεύομαι πραγματικά να εκθέτω πραγματικά στοιχεία μου.Παρ'όλο που πολύ σωστά μου είχε πει η μητέρα μου το εξής "Ενδεχομένως να με πειράξει αν με κρίνουν για κάτι που έκανα αλλά σε κάθε περίπτωση η καλύτερη απάντηση είναι πως έτσι ένιωθα,δεν μπορεί να με κρίνει κανένας μα κανένας επειδή έπραξα όπως ένιωσα" που το βρίσκω πολύ σοφό αλλά εγώ δυσκολεύομαι πάρα πολύ να εκφράσω το πως νιώθω..Σε φάση να μην το κάνω καν,σε φάση να έχω πει "σ'αγαπώ" σε κοπέλα μου μία φορά ,και αυτό μόλις το είπα ένιωσα κάπως,σαν να παύω να την αγαπάω...Δεν ξέρω τι μπορεί να παίζει με εμένα...

---

Κοίτα, αν πράγματι σε πειράζει τόσο (γιατί αν δεν σε πειράζει καλύτερα να μην ξύνεις την πληγή), τότε έχεις 2 εναλλακτικές: 1) πας στον δωρεάν ψυχολόγο, 2) κάνεις μόνος σου "θεραπεία".

Το (1) δεν είναι και τίποτα φοβερό. Ξέρω τόσους που έχουν πάει και μου το χουν πει και κατάμουτρα σαν να μην τρέχει τίποτα (που εγώ θα ντρεπόμουν λόγω φόβου απόρριψης!). Και μιλάω για κουλ άτομα. Δεν χρειάζεται να είσαι τρελός για να πας, απλά να σου χει τύχει κάποια δυσκολία στη ζωή. Αν ντρέπεσαι τι θα πεις αν σε ρωτήσουν, μπορείς να πεις ότι είχες προβλήματα αυπνίας ή άγχος για τα μαθήματα και κλάιν μάιν.

Το (2) μπορείς να το κάνεις πχ αν αγοράσεις κάποιο βιβλίο. Αν πιστεύεις ότι έχεις κοινωνικό άγχος (έστω σε κάποιες περιπτώσεις), το καλύτερο βιβλίο είναι αυτό:
https://www.politeianet.gr/books/978...-agchos-168801