Περιορισμοί/Limitations

Τι περιορισμούς βιώνετε λόγω της πάθησης σας;;

Πάσχω από ψύχωση και βιώνω αρκετούς περιορισμούς σε πράγματα που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να κάνω ή δεν επιδιώκω λόγω φόβου και ανασφάλειας.

Στην ανάρρωση είναι σημαντικό να γνωρίζεις τους περιορισμούς που θέτει η πάθηση και τα όρια σου ως άνθρωπος με γνώμονα ότι πάσχεις από κάτι και σου δημιουργεί αυτές τις συνθήκες.

Έτσι στους παρακάτω τομείς τι περιορισμούς βιώνετε;;
1)Εργασιακός
2)Κοινωνικός
3)Οικονομικός
4)Οικογενεια
5)Σχέσεων
6)Δεξιοτήτων για ανεξάρτητη ζωή

Πως αντιμετωπίζετε αυτούς τους περιορισμούς και πόσο αρνητική επίπτωση έχουν στην ποιότητα ζωής σας;;

κανεναν απολυτως...

ο μονος περιορισμος ειναι οτι δεν μπορω να ξανακανω καταχρησει ναρκωτικων(χορτο,κοκα,mdma)δε ν ενοω μια στο τοσο...αλλα ετσι και αλλιως θα τα εκοβα....οποτε δεν με ενδιαφερει

@nick αν θες μπορείς να πεις για τους περιορισμούς που είχες από το ελαφρύ επεισόδιο ψύχωσης μέχρι να το ξεπεράσεις.

Quote:

---

Originally Posted by serios

@nick αν θες μπορείς να πεις για τους περιορισμούς που είχες από το ελαφρύ επεισόδιο ψύχωσης μέχρι να το ξεπεράσεις.

---

ουτε τοτε ειχα ουσιαστικα περιορισμους...ειμουν πληρως λειτουργικος παλι.....

το μονο που επαθα τοτε ηταν οτι για κανα μηνα δεν πολυεβγαινα απο το σπιτι....περα απο αυτο τπτ αλλο..

μπορουσα και εκανα οσο γυμναστικη ηθελα,επεζα μπαλα,διαβαζα,εβγαινα για ποτο, τα παντα δλδ..

μονο σου ειπα για ενα μηνα που παραειχα παρανοικες σκψεις και αποφασισα να μην βγαινω γτ νομιζα οτι με παρακολουθουνε μπατσοι....

Εργασιακά δεν μπορώ να δουλέψω με κόσμο κ λέω βλακειεσ κ πληγονωμαι εύκολα κοινωνικά δεν έχω παράπονο βρήκα πέντε έξι ανθρώπους που λέω βλακειεσ κ δεν παρεξηγούνται πλέον τους εξήγησα βέβαια ότι έχω κατάθλιψη αλλά πολύ κατάθλιψη πόνο όχι μελαγχολία οικονομικά δεν έχω λεφτά μόνο τσιγάρα καφέδες είμαι αγρότης δουλεύω δηλαδή γυναίκα που να δεχτεί όλα αυτά χωρίς λεφτά δε γεννήθηκε ακόμα αν σκεφτούμε ότι τα πράγματα λόγω κρίσης είναι σκατά τότε το γεγονός ότι έχω ασφάλεια κ δουλειά να ξεχνιέμαι τότε καλά είμαι

Κυρίως επαγγελματικούς περιορισμούς έχω διακρίνει. Κίνητρο και θέληση υπάρχει, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν περιορισμοί στον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου (όπως αποδεικνύεται κι από έρευνες), οι οποίοι περιορισμοί αφορούν τη μάθηση και ως επι το πλέιστον την ουσιαστική επαγγελματική εξέλιξη. Οικογένεια, επίσης, θεωρώ ότι δεν μπορώ να κάνω. Πιθανόν να έχω επιπλοκές στην εγκυμοσύνη από τη λήψη φαρμάκων και πέραν τούτου δεν μπορώ να αναλάβω το φόρτο και τις ευθύνες που έχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Μειωμένη όρεξη για να προσέχω άλλον άνθρωπο.... Κοινωνικά, είμαι μουδιασμένη με λίγες παρέες, διότι πολύ απλά δεν έχω κάτι καλό και ουσιαστικό να μοιραστώ, να μεταφέρω. Δυστυχώς είμαι σε θέση να τα αντιληφθώ όλα αυτά, και μου προκαλούν έντονα αρνητικά συναισθήματα...Ευελπιστώ σε ένα θαύμα..... Σε κάποια ίσως πιο εξελιγμένη θεραπεία -who knows

Έχω καταντήσει μόνο να γκρινιάζω αντί να ζω. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι να αλλάξω την κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει... Αλλά δεν μπορώ να τα κρατάω και μέσα μου. Νιώθω ότι λόγω και της ψύχωσης είμαι μερικά σκαλιά πιο κάτω από το φυσιολογικό.. Τι να πω παιδία... Μερικές καταστάσεις στη ζωή, δυστυχώς, είναι μη αναστρέψιμες.

Για να απαντήσω στο θέμα, μετά από 4 χρόνια ανάρρωσης διακρίνω τους εξής περιορισμούς:

1)Εργασία που συνεπάγεται με περιορισμούς στα οικονομικά και την ανεξαρτητοποίηση. Είναι ένα μείγμα από μειωμένες δεξιότητες και μέτρια λειτουργικότητα καθώς και έλλειψη εμπειρίας σε κάποιον τομέα ή και γενικά στο σύνολο του χώρου της εργασίας.

2)Κοινωνικά κατα έναν περίεργο τρόπο δεν με έκαναν πέρα αν και δεν είμαι η πιο ευχάριστη παρέα αλλά ούτε και δυσάρεστη απλά πολλές φορές μένω σιωπηλός και μελαγχολικός. Με ορισμένα άτομα πάντως τα πάω πολύ καλύτερα και σε ένα ταξίδι που είχα κάνει Λονδίνο ήμουν άψογος απέναντι σε κάποια ενδιαφέροντα παιδιά που γνώρισα.

3)Οικογένεια. Τα πάω καλύτερα από ποτέ και οι δυσκολίες μας έφεραν πιο κοντά.

4)Σχέσεις. Δεν επιδιώκω να δημιουργήσω κάποια ερωτική σχέση αυτό το διάστημα παρα μόνο φιλικές. Πιστεύω δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το υποστηρίξω.

5)Εκπαίδευση. Παράτησα σπουδές λόγω του προβλήματος και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία για να ξεκινήσω κάτι άλλο μιας και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω τις παλιές μου.

Αν βάλουμε κάποια συμπτώματα της πάθησης όπως δυσκολία στην σκέψη, αφηρημάδα,σύγχηση, ανηδονια και μειωμένη αυτοπεποίθηση που πιστεύω είναι ότι μου έμεινε από το τελευταίο επεισόδιο, καθώς και την ανασφάλεια που δημιουργεί η πάθηση αλλά κ η κατάσταση στον κόσμο είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα.

Βέβαια προσπαθώ να βλέπω και τα όποια θετικά και νομίζω άνοιξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας για την πορεία μου που απλά μένει να φωτίσει εξ ολοκλήρου το δωμάτιο.

Ωραιο θεμα σειριε. Αφαιρει απο ολους τους τομεις το ποσοστο που θα επιθυμουσα.
1)Εργασιακός
2)Κοινωνικός
3)Οικονομικός
4)Οικογενεια
5)Σχέσεων
6)Δεξιοτήτων για ανεξάρτητη ζωή

Το 1 - 3 -6 αλληλοσυνδεονται στη πορεια μου.
Το 2 -4 -5 αλλαξαν αρδην με το που χτυπησε κοκκινο η γαδ.
ΤΟ 6 περικλειει ολα τα παραπανω.

Αναλογα την εξαρση ή την υφεση συμπτωματων ξεκιναω με το 6 και προσπαθω να διορθωσω τα προηγουμενα.

Quote:

---

Originally Posted by serios

Αν βάλουμε κάποια συμπτώματα της πάθησης όπως δυσκολία στην σκέψη, αφηρημάδα,σύγχηση, ανηδονια και μειωμένη αυτοπεποίθηση που πιστεύω είναι ότι μου έμεινε από το τελευταίο επεισόδιο, καθώς και την ανασφάλεια που δημιουργεί η πάθηση αλλά κ η κατάσταση στον κόσμο είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα.

Βέβαια προσπαθώ να βλέπω και τα όποια θετικά και νομίζω άνοιξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας για την πορεία μου που απλά μένει να φωτίσει εξ ολοκλήρου το δωμάτιο.

---

To καλό είναι ότι τα βλέπεις θετικά τα πράγματα και ελπίζεις. Εγώ πλέον πιστεύω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Αλήθεια, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης...

Εχω την εντυπωση οτι πρεπει να κανουμε μεγαλυτερη προσπαθεια για να βρουμε ελπιδα, θετικοτητα οταν το μυαλο μας ολα τα μηδενιζει. Καθε μερα ξανα και ξανα και ξανα. Οταν πεφτουμε εντελως υπομονη μεχρι να ξανα ανεβει καπως το επιπεδο διαθεσης και μετα παλι αγωνας.

Δεν λειτουργώ φυσιολογικά και έχω γνώση αυτού. Πήγα σε μια δουλειά, δοκιμαστικό, και δεν με κράτησαν. Ημουν πολύ μαγγωμένη. Δεν κάνω για τίποτα. Άδικα ζω. Constantly curious πρέπει να υπάρχει και μια λογική στο να νιώθεις καλά, δηλαδή από κάπου πρέπει να αντλείς την ευτυχία. Με όλους αυτούς τους νοητικούς περιορισμούς πώς να λειτουργήσει κανείς φυσιολογικά;

Την ευτυχια την εχω αφησει σε ενα συννεφο που λεγεται "στιγμες". Δεν λειτουργω απο χαρα, λειτουργω γιατι πρεπει να λειτουργω διαφορετικα θα πεθανω σε μια γωνια. Δεν εχω λυσει αρκετα αλλά ξερω με τη λογικη πως ακομα και στα μαυρα καταστιχα πρεπει να κανω 1-2 πραγματα. Εχει παιδεψει πολυ καιρο την ψυχη μου το ερωτημα "γιατι να υπαρχω υπο τετοιες συνθηκες" ?

Απαντω - Επειδη θα ζησεις καποιες καλες. Το πότε θα τις ζησεις δεν ξερεις.

Οσο για τη δουλεια ναι σιγουρα μια απολυση μαμαει την ηδη μαμημενη διαθεση αλλά εχω δει και υγιεις βαριεστημενους να ντροπιαζουν την εννοια εργασια.
Δε ξερω πως να το πω ετσι οπως το νιωθω.

Ουδεις τελειος και ακομα και αν καποιος ξεκινησει με ευνοικες συνθηκες μπορει να ζησει απιστευτες δυσκολιες.
Καλουμαστε να προσαρμοζομαστε συνεχεια αυτο εχω καταλαβει.

Eμένα η πάθηση μου,μου έχει στοιχίσει ως προς το κομμάτι των σπουδών δηλαδή το ότι δεν έχω πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά έχω βγάλει 2 σχολές Β/θμιας οπότε και στο επαγγελματικό κομμάτι δε μπορώ να ελπίζω σε πολύ υψηλό μισθό,εκτός και αν καταφέρω να κάνω κάτι δικό μου που θα μου επιφέρει 4ψηφιο μισθό μηνιαίως.Bέβαια εδώ που τα λέμε και άλλοι που πήραν "δυνατά" πτυχία είναι άνεργοι ή δουλεύουν σε χαμαλοδουλειές για 300-400€ οπότε σαφώς και παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες..
Αλλά ουσιαστικά αν και δεν είμαι όπως είπα πτυχιούχος κατάφερα να ξεκινήσω απο ανειδίκευτος και να ανεξαρτητοποιηθώ πλήρως απο την οικογενειακή εστία.
Εκεί όμως που πραγματικά με έχει ξεσκίσει είναι στις προσωπικές μου σχέσεις.Εκεί ήμουν κάτω απο το 0 και με πολύ κόπο και ίσως λίγη τύχη,κατάφερα να είμαι πάνω απο αυτό αλλά αυτό δεν είναι το επίπεδο που θέλω να έχω για να πω ότι είμαι ικανοποιημένος
Επίσης θα συμφωνήσω με την προσέγγιση της Constantly curious

Ναι κ γω Συμφωνώ με την οπτική της cc. Για κάποιους ίσως μοιάζει συμβιβασμός αλλά εγώ το λέω ρεαλισμό.

Nιώθω αυτό το διάστημα από τότε που έχω μια πιο συχνή επαφή με ανθρώπους λόγω ΙΕΚ καθώς και με καταστάσεις που χρειάζονται κοινωνικές δεξιότητες, έναν καλό βαθμό λειτουργικότητας, εφαρμογή ρόλων πως είμαι πολύ περιορισμένος.

Αυτή την στιγμή που γράφω το μυαλό μου το νιώθω λες και έχει παντού κάγκελα. Η σκέψη αργεί να έρθει όταν είμαι με ανθρώπους καθώς δυσκολεύομαι και στην ανάκληση λέξεων. Ο προφορικός μου λόγος δεν έχει καμιά σχέση με τον γραπτό. Κομπιάζω, κάνω σαρδάμ πολύ εύκολα και όλο αυτό μου γαμά το θάρρος να επικοινωνώ με ξένα άτομα.
Με αγχώνει όλη αυτή η κατάσταση. Να δυσκολεύεσαι να επικοινωνήσεις και να μη μπορείς να σκεφτείς λογικα και να βρεις λύσεις σε απλά προβλήματα είτε σχέσεων είτε λειτουργικά.
Στην διαδρομή για το σπίτι γίνομαι μελαγχολικός και κακόκεφος. Οταν φτάνω στην ασφάλεια προσπαθώ να χαλαρώσω, βάζω μουσική, κάνω καφεδιά και σκέφτομαι πως να το παλέψω. Έξω όμως δείχνω ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο λόγω της δυσκολίας στην σκέψη και της συμπεριφοράς. Γίνομαι απόμακρος και αμέτοχος.
Στο τέλος μένει η γαμημένη ελπίδα ότι τα πράγματα θα στρώσουν...

..... συνέχεια του πάνω μηνύματος
Εϊναι μια αίσθηση λες και πέρασε οδοστρωτήρας από τις εμπειρίες της ζωής σου και της προσωπικότητας σου.

Ειναι η πραγματικη ζωη σειριε εκει φαινεται τι αξιζεισ κι οχι τι λεμε εδω

Το λεω για σενα την μπου κ την εσωτερικη υπαρχει τροποσ να παρεισ κατι κ να γινεισ καλα σε δυο μερεσ το πηρα εγω κι οι φιλεσ μου τι ειναι δεν ξερω ειναι μυστικο δεν το αγορασα μου το βαλανε στον καφε ο γιατροσ μου ξερει τη θεραπεια εγω δεν τη ξερω για να μη στεναχωριεσαι υπαρχει ελπιδα αλλα φανταζομαι θα θελει λεφτα αμα θεσ να σ πω τον γιατρο μου οτι θεσ μην τα παρατασ παντωσ το ειδα με τα ματια μου

Οργανικα καλα ψυχολογικα μπορεισ να κανεισ οτι θελεισ

Δεν τα παρατάω ρε elis...
Aπλά θα σου φανεί περίεργο ίσως.... θέλω να δώσω περισσότερα και το μυαλό μου με κρατάει. Δεν είναι ότι θέλω να είμαι απόμακρος αλλά αν δεν σου έρχεται μια σκέψη να πεις κάτι, αν πάει να βγει η λέξη και η σύγχηση σε κάνει να μη είσαι σίγουρος για αυτά που λες σίγουρα σε περιορίζει.
Είναι λες και υπερφορτίζεται δεν ξέρω πως να το γράψω...

Δηλαδή εκεί που πάω θέλω να δουλεύω, να δημιουργώ και είναι λες κ έχω από πίσω μου μια αλυσίδα όπως οι κρατούμενοι τον περασμένο αιώνα.
Το δύσκολο είναι να εμπιστευτείς ξανά το μυαλό σου μετά από αυτό.

Ετσι ημουν κι εγω με ψυχοθεραπεια λυνεται κ με το να γνωριζεισ κοσμο

αχ βρε serios ποσο σε καταλαβαινω να ξερες..

προσωπικα ειμαι μαγκωμενη με τις κοινωνικες συνναστροφες.εκτος απο 1-2 ατομα στην αθηνα που εχω πολυ κοντινους φιλους κοινωνικα δε μπορω να λειτουργησω με τους ανθρωπους.

νιωθω το βημα απο τη μοναξια ως την κοινωνικοτητα ως κατι τεραστιο.
αν βρεθω καπου με κοσμο ειμαι πολυ μαγκωμενη.δεν εχω τι να πω.καθομαι σε μια γωνια και τα κανω χειροτερα τα πραγματα.
παλια δεν ημουν ετσι.δουλευα και ημουν καθε μερα εξω με παρεες..
τωρα πανε αυτα.
απο τη μια εχω συνηθισει τη μοναξια μου αλλα απο την αλλη θα ηθελα να τα καταφερνα καλυτερα.

ο γιατρος εδω στην πολη μου που μου γραφει φαρμακα μου ειπε οτι εχω χαζεψει απο αυτα.ετσι ακριβως το ειπε.
δε ξερω τι φταιει παντως με τα επεισοδια εδω και 5-6 χρονια εχω γινει αγνωριστη.αλλος ανθρωπος.

τελος παντων..παλευουμε οπως μπορουμε ο καθενας.οτι μπορουμε για να μη μενουμε στασιμοι. προσωπικα επιασα τοσο πατο που οτι και να εκανα απο εκει και περα ηταν κατι το θετικο γιατι δεν πηγαινε παρακατω..

Quote:

---

Originally Posted by boo

ο γιατρος εδω στην πολη μου που μου γραφει φαρμακα μου ειπε οτι εχω χαζεψει απο αυτα.ετσι ακριβως το ειπε.
δε ξερω τι φταιει παντως με τα επεισοδια εδω και 5-6 χρονια εχω γινει αγνωριστη.αλλος ανθρωπος.

τελος παντων..παλευουμε οπως μπορουμε ο καθενας.οτι μπορουμε για να μη μενουμε στασιμοι. προσωπικα επιασα τοσο πατο που οτι και να εκανα απο εκει και περα ηταν κατι το θετικο γιατι δεν πηγαινε παρακατω..

---

Ποιος γιατρός σου το είπε αυτό boo;;
Ναι κ γω στην αρχή ένιωθα τελείως χαζεμένος με κάποιες σκέψεις που είχα κ η πάθηση καθώς κ τα φάρμακα συντελούν σ'αυτό. Είναι σαν να σε δένουν χειροπόδαρα.
Kαι τώρα νιώθω αμβλυμένη την εξυπνάδα μου.
Θα συμφωνήσω οτι μετά τον πάτο η άνοδος δεν είναι εύκολη αλλά κ το πιο μικρό μοιάζει σαν κορυφή που κατακτιέται.

μου το ειπε ο ψυχιατρος που μου συνταγογραφει τα φαρμακα εδω στην πολη μου.
(η βσικη γιατρος μου ειναι αθηνα που με παρακολουθει και κανω οτι μου λεει. κι εχω και εναν ψυχιατρο εδω στο κψυ υξς πολης μου που μου συνατγογραφει φαρμακα)
για να μην παρεξηγηθω ο ιδιος μου εχει πει να μη διανοηθω να τα κοψω αποτομα..
νταξει δεν ηταν και οτι πιο ωραιο παντως καποιος να σου το λεει αυτο.
πως να νιωσω μετα εγω και να εχω αυτοπεποιθηση οταν ακομα οταν ακομα και ενας γιατρος σου λεει οτι εχει χαζεψει

Quote:

---

Originally Posted by boo

πως να νιωσω μετα εγω και να εχω αυτοπεποιθηση οταν ακομα οταν ακομα και ενας γιατρος σου λεει οτι εχει χαζεψει

---

Eγώ πάλι το είχα πει μόνος μου και όταν το ανέφερα στον γιατρό μου λέει ''δεν έχεις χαζέψει''.
Δεν ξέρω συντελούν πολλά πράγματα για να νιώθω σαν ''στοκος'' :P
Koινωνικά πάω να κάνω πλάκα και μου βγαίνουν ανέπνευστα και περίεργα τα αστεία και μαζί με τις όποιες λειτουργικές δυσκολίες πως να αισθανθείς.

@παιδια εγώ χάλια στους περισσότερους τομείς
Κοινωνικά δεν το χω καθόλου δεν έχω παρέες και οι λίγοι που μου μένουν δεν είναι στενοί
Οικονομικά το επίδομα δεν φτάνει και δεν μπορώ ξεκάθαρα να δουλέψω
Η οικογένεια είναι ότι πουν οι ψυχίατροι
Τα φάρμακα αυξάνονται αντί να μειώνονται
Ανεξάρτητη δεν μπορώ να είμαι για κανένα λόγο αφού δεν έχω λεφτά ούτε προσόντα για να φροντίσω τον εαυτό μου
Τα συμπτώματα δεν φεύγουν

Με παίρνει από κάτω με κάτι τέτοια

Quote:

---

Originally Posted by girl1988

Κυρίως επαγγελματικούς περιορισμούς έχω διακρίνει. Κίνητρο και θέληση υπάρχει, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν περιορισμοί στον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου (όπως αποδεικνύεται κι από έρευνες), οι οποίοι περιορισμοί αφορούν τη μάθηση και ως επι το πλέιστον την ουσιαστική επαγγελματική εξέλιξη. Οικογένεια, επίσης, θεωρώ ότι δεν μπορώ να κάνω. Πιθανόν να έχω επιπλοκές στην εγκυμοσύνη από τη λήψη φαρμάκων και πέραν τούτου δεν μπορώ να αναλάβω το φόρτο και τις ευθύνες που έχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Μειωμένη όρεξη για να προσέχω άλλον άνθρωπο.... Κοινωνικά, είμαι μουδιασμένη με λίγες παρέες, διότι πολύ απλά δεν έχω κάτι καλό και ουσιαστικό να μοιραστώ, να μεταφέρω. Δυστυχώς είμαι σε θέση να τα αντιληφθώ όλα αυτά, και μου προκαλούν έντονα αρνητικά συναισθήματα...Ευελπιστώ σε ένα θαύμα..... Σε κάποια ίσως πιο εξελιγμένη θεραπεία -who knows

---

Μη αναστρέψιμος; Όπως η ταινία, το Μη αναστρέψιμος, με τον βιασμό και φόνο μιας και τον φόνο του δράστη; Πολύ βία, μήπως έπρεπε να απαγορεύεται, μαζί με βίντεο που δείχνουν βιασμούς κλπ. και πλασάρονται στους αδαείς σαν "ερωτικά", ενώ απευθύνονται αποκλειστικά σε βιαστές;

Η περιγραφή σου μου θυμίζει μια γνωστή μου στις ΗΠΑ, στοχοποιημένο άτομο , που τη διώξανε 3-4 φορές από το πανεπιστήμιο με βαρβάτη εκβίαση από ομάδα οργανωμένου εγκλήματος, την κυνηγήσανε στη δουλειά με πολλά προβλήματα, της κόψανε την περίοδο με ειδική τεχνολογία την πρώτη φορά τελείως για 6 μήνες, μαζί με γαλακτόρροια που ακολούθησε όταν επανήλθε η περίοδος, και τη δεύτερη κρατάει ακόμα, για πάνω από 1,5 χρόνο. Πλέον, έχει περίοδο χωρίς προεμμηνοροϊκά και με αφύσικη μορφή αίματος, πρωτοφανή, έναρξη κύκλου σε ημερομηνίες που επιλέγουν για πλάκα μόνο και για να την τρομοκρατήσουν ότι ο κύκλος της ξεκινάει τελείως τυχαία και ελεγχόμενα και ότι στην ουσία δεν έχει καθόλου κύκλο, αλλά κάτι που μοιάζει με αιμορραγία με αίμα χωρίς τα υπόλοιπα υγρά της περιόδου. Γιατρός δεν μπορεί να βοηθήσει, γιατί χρησιμοποιούν τεχνολογία του στρατού των ΗΠΑ που οι γιατροί δεν την ξέρουν.

Επίσης, βάλανε ομάδες οργανωμένου εγκλήματος να στρέψουν τους φίλους και την οικογένειά της εναντίον της και όπου πήγαινε την έβριζαν, την κορόιδευαν και την ΑΠΕΙΛΟΥΣΑΝ συστηματικά.

Όλα αυτά είναι μέρος του να είσαι στοχοποιημένο άτομο στις ΗΠΑ, το κάνουν και σε πολλές άλλες χώρες-υποτελείς των ΗΠΑ και την Ελλάδα συστηματικά από το '70 και πίσω.

Όσο για το θέμα που ανοίξατε, υπάρχει ένας διαχωρισμός ως προς αυτούς που είναι ΑΜΕΑ, όχι όσους γίνονται με χρήση παράνομων ουσιών, που λέει ότι είναι άλλο το πρόβλημα που έχουν και άλλο η ΑΝΑΠΗΡΙΑ, που τους δημιουργεί η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ή ΑΠΡΟΘΥΜΙΑ του κράτους να σεβαστεί και καλύψει τις ανάγκες που δημιουργούν πιθανά προβλήματα υγείας κάποιων ατόμων. Που σημαίνει, ότι και κουλός γράφει, και κουτσός περπατάει, αλλά το κράτος επιλέγει να αγνοεί πολλές φορές τα ειδικά προβλήματα που έχει μια απειροελάχιστη αλλά υπαρκτή μερίδα πολιτών. Ως προς τα άλλα, όλα αυτά τα προβλήματα τα έχω ξανακούσει μόνο στα στοχοποιημένα άτομα στις ΗΠΑ, μέσω εμπλοκής του οργανωμένου εγκλήματος, αποκοπής από τον κοινωνικό ιστό, εκδίωξης από τις σπουδές και την εργασία, λεηλασία τραπεζικών λογαριασμών και λοιπής προσωπικής περιουσίας, παράνομη φυλάκιση σε τρελάδικα και φόνος, αλλιώς είναι αδιανόητο να υπάρχουν άτομα σε ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ως προς τα υπόλοιπα.