Η δική μου ιστορία.

Δεν ξέρω αν αυτά που θα σας πω είναι κακοποίηση.Δεν τα έχω πει πουθενά εκτός από την ψυχολόγο μου και το γιατρό,επειδή γενικά είμαι δυναμικό και ανεξάρτητο άτομο και είναι σημαντικό για΄μένα να δίνω αυτήν την εικόνα προς τα έξω.Δεν πιστεύω ότι οι γονείς μου δεν μ'αγαπούν αλλά ίσως δεν ήξεραν να δείξουν την αγάπη τους.Από υλικά αγαθά τα βασικά τα είχα και είμαι ευγνώμων γι'αυτό μιας και η οικονομική κατάσταση δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή και έχω αλλά δύο μικρότερα αδέρφια.Στο σπίτι υπήρχαν συνέχεια τσακωμοί, ο πατέρας μου είναι πολύ οξύθυμος και σίγουρα έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα το οποίο όμως δεν παραδέχτηκε ποτέ και η μητέρα μου όπως την περιέγραψα στο γιατρό μου είπε ότι είναι νάρκισσος και επιφανειακή.Υπήρχαν λοιπόν τσακωμοί λόγω οικονομικών και προσωπικών τους προβλημάτων,ο πατέρας μου ξεσπούσε και ούρλιαζε ότι θα φύγει,θα τρελαθεί και πολλά άλλα, δεν ήθελε να έρχονται φίλοι μας στο σπίτι γιατί τον ενοχλούσαν οι παιδικές φωνές και αν κάναμε θόρυβο όταν κοιμόταν φώναζε πολύ άσχημα και μερικές φορές πιο πολύ εμένα μας χτυπούσε με ζώνη ή με μία βέργα.Η μητέρα μου για να μην τον εκνευρίζει και τσακώνονται πολλές φορές μου έλεγε ότι εγώ φταίω γι΄αυτά που συμβαίνουν επειδή είμαι αχάριστη και απαιτητική και ότι δημιουργώ προβλήματα.Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε και ξεσπούσα άσχημα.Δεν θυμάμαι να ζήτησα ποτέ κάτι ακριβό ή υπερβολικό γιατί ήξερα ότι δεν υπήρχε δυνατότητα και επίσης δεν ζητούσα ποτέ από τον πατέρα μου να με πάει πχ κάπου με το αυτοκίνητο γιατί δεν ήξερα πως θα αντιδράσει.Ήμουν πολύ ανεξάρτητη από μικρή από πρώτη δημοτικού πήγαινα μόνη μου σχολείο,ντυνόμουν,χτενιζόμ ουν,διάβαζα μόνη μου, γυρνούσα από το σχολείο και ζέσταινα το φαγητό μου γιατί οι γονείς μου δούλευαν και δεν μπορούσαν να με φροντίσουν και όπως καταλαβαίνετε σε τόσο μικρή ηλικία το να φροντίσεις μόνος σου τον εαυτό σου έχει πολλές τεχνικές δυσκολίες και δεν τα κατάφερνα πάντα.Δεν ήρθαν ούτε σε σχολικές γιορτές, ούτε για να πάρουν βαθμούς εκτός από μία δυο φορές στις οποίες ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου και ήμουν σχετικά καλή μαθήτρια.Μου έλεγαν ότι δεν μπορούν να φύγουν από τη δουλειά αλλά είναι δημόσιοι υπάλληλοι και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν μπορούσαν να πάρουν μία ώρα άδεια.Η μητέρα μου παραδέχτηκε αργότερα ότι για εκείνη το πιο σημαντικό εκείνη την περίοδο ήταν η δουλειά της την οποία και λατρεύει και ότι παντρεύτηκε και έκανε παιδιά επειδή έτσι έπρεπε και την πίεζαν οι δικοί της.Επίσης εγώ μέχρι τα 15 μου ήμουν πολύ παχύσαρκη (έχασα πάρα πολλά κιλά όμως αργότερα και σήμερα έχω ένα φυσιολογικό βάρος) και πολύ επηρεασμένη και φοβισμένη απ'ότι συνέβαινε σπίτι και γι'αυτό δέχτηκα και πολύ bulling και απομόνωση στο σχολείο.Δεν έζησα παιδική ηλικία έπρεπε να προσέχω τα μικρότερα αδέρφια μου, να τα παίρνω μαζί μου αρκετές φορές και μερικές φορές δεν ήθελα να το κάνω, με ειρωνευόταν και με προσέβαλλαν όταν δεν έκανα αυτά που ήθελαν όπως να σκουπίσω ή να σφουγγαρίσω και αν αντιδρούσα και φώναζα έπεφτε ξύλο.Εντάξει δεν μπορώ να πω ότι με έσπασαν ποτέ στο ξύλο αλλά ούτε ότι μου έριξαν απλά μια σφαλιάρα ή ένα χαστούκι.Η μητέρα μου μας έδινε χρήματα και ήμουν ευγνώμων γι'αυτό αλλά πολλές φορές έλεγε ότι έχει βαρεθεί να της τρώμε τα λεφτά και πολλά άλλα.Και μετά ήρθε η εφηβεία με εμένα να έχω πολύ άσχημη κατάθλιψη με πολύ έντονες αυτοκτονικές τάσεις και να πίνω αλκοόλ κρυφά για να ηρεμήσω ή να κοιμηθώ και με κρίσεις πανικού, ηρεμιστικά και τους γονείς μου να ντρέπονται και να φωνάζουν που πάθαινα κρίσεις πανικού.Και μία μέρα πάνω σε έντονο καυγά με άρπαξε από τα μαλλιά ακούμπησε στην κοιλιά μου ένα μαχαίρι που κρατούσε και μου είπε ότι αν δεν το βουλώσω θα με σφάξει.Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήθελα να το κάνει και ευχήθηκα με όλη μου την ψυχή να το κάνει γιατί ένιωθα πολλές ενοχές.Δεν ήξερα τι ήθελαν αυτοί οι άνθρωποι από εμένα αλλά ότι και να ήταν εγώ δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω, τους δημιουργούσα προβλήματα και υπέφερα και εγώ πάρα πολύ.Έπρεπε να είμαι πάντα δυνατή, να είμαι υπάκουη, ανεξάρτητη, να μη ζητάω, να δείχνω κατανόηση και σεβασμό, να τους ξελαφρώνω και να τους βοηθάω, να ακούω τα προβλήματά τους που ήταν πολύ σημαντικά και να μη λέω ποτέ τα δικά μου γιατί τους χαλούσαν.Και μέχρι σήμερα για όλους προς τα έξω έτσι είμαι, δυναμική,ισορροπημένη και πάντα πρόθυμη να φροντίσω τους άλλους, κανείς δεν ξέρει για την κατάθλιψη και ούτε θέλω να μάθει.Δεν είναι ότι δεν τους αγαπάω γιατί ούτε πείνασα ούτε με άφησαν να είμαι άρρωστη αλλά δεν τους ένιωσα ποτέ σαν μαμά και μπαμπά σαν δύο πρόσωπα δεδομένα,που θα με στηρίξουν στη ζωή μου.Τελευταία φορά που σήκωσαν χέρι ήταν πριν δύο χρόνια.Όλα αυτά μου έχουν δημιουργήσει πολλά ψυχολογικά και οδήγησαν και σε άλλες καταστάσεις που δεν θέλω να αναφέρω.Είναι μεγάλο το κείμενο, συγνώμη αν κούρασα και ευχαριστώ όσους κάνουν τον κόπο να το διαβάσουν.

τι δεν ξερεις αν ειναι κακοποιθηση κοπελα μου....
σε ολη σου την ζωη δεχοσουν παρατεταμενη ψυχολογικη,λεκτικη και σωματικη κακοποιηση....
επρεπε να ειχες κλεισει τους γονεις σου σε ασυλο ζωον ειναι δυνατον?
και δεν εχεις καταλαβει αν ειναι κακοποιηση?εμ βεβαια π να το ξερεις...πως ειναι μια φυσιολογικη οικογενεια....
η μανα σου τελειως βαρεμενη σου ελεγε οτι θελει την δουλεια και σας εκανε επειδη επρεπε?
και ο πατερας σου..

τι να πω.....
εγω αμα ειχα τετιους γονεις θα τους ειχα σαπισει στο ξυλο μολις μεγαλωνα....επισης θα τους αφηνα να γερασουν και μονοι τους χωρις καν να τους ξαναδω....αφου πρωτα τους ειχα αποτελειωση με ψυχολογικη και λεκτικη βια....

γενικα θα σου προτεινα μολις σταθεις στα ποδια σου και εχεις μια σταθερη δουλεια να κοψεις τις επαφες μαζι τους...δεν τους αξιζουν να εχουν παιδια.....

Ακριβως επειδη μεγαλωσες με κακοποίηση, δεν εισαι σε θέση τωρα να την διακρίνεις.
Πως θα μπορουσες άλλωστε, αφου απο μικρο παιδάκι δεχτηκες αυτο που συνέβαινε ως φυσιολογικο, προκειμένου να μην δυσαρεστησεις τους γονεις σου και επιπλεον να εξασφαλισεις την αγαπη και το ενδιαφέρον τους με την υποταγη που θα εδειχνες;
Το ενδιαφέρον βεβαια δεν ηρθε....κι εσυ μεγαλωσες...
Και μαζι σου μεγαλωσαν και άλλα πραγματα οπως οι ενοχές, η απωλεια σεβασμού προς τον εαυτο σου, το αυτομαστιγωμα, και μονο εσυ ξέρεις τι αλλο....
Το οτι ειναι γονείς ειναι απλα μια ιδιοτητα.
Το εαν τιμησαν αυτη τους την ιδιοτητα οπως αξιζε στα παιδια τους, αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.
Για την οποια δεν εχουν ή δεν θελουν να εχουν ιδεα.
Ο κοσμος τους ειναι φτιαγμενος χρονια τωρα με τροπο τετοιο ωστε να τον αντέχουν και να τους αντέχει μονο εκεινος. Το οτι δεν συμπεριλαμβανοσουν μεσα σε αυτο τον κόσμο οπως σου αξιζε, δεν μπορεις να το αλλαξεις.
Μπορεις ομως να αλλαξεις το δικο σου τροπο να βλεπεις και να ζεις τη ζωη σου.
Χωρις κακοποιηση. Με σεβασμο και αγαπη για το πιο πολυτιμο πραγμα σου: εσενα.

Μέχρι πέρυσι νόμιζα ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου,ιδιότροπη,ιδιόρρυθμ η και πολλά άλλα.Τώρα τα συνειδητοποιώ σιγά σιγά όλα αυτά.Και το χειρότερο είναι τα αποτελέσματα απ'όλο αυτό.Παθαίνω συνέχεια κατάθλιψη,μετά θυμό και ξεσπάω άσχημα,μετά όλα καλά και θέλω να περνάω όμορφα και μετά πάλι το ίδιο. Ο πρώην σύντροφός μου με χαρακτήριζε συνεχώς τρελή και εγώ δεν ήξερα να του εξηγήσω τι συμβαίνει.Προσπαθώ να βρω μία ισορροπία αλλά δεν βρίσκω.

και δυστυχως στις μελλοντικες σχεσεις σου,μετα απο αυτο π σ κανανε....θα σου αρεσει να εισαι το μελος που υποταζετε και δεχεται την καθε ειδους κακοποιηση

Το ξέρω γιατί μου συνέβη (όχι κάτι ακραίο αλλά άσχημη συμπεριφορά) και όταν το είπα στη μητέρα μου είπε ότι εγώ φταίω γι'αυτό.Θέλω να πιστεύω ότι με την ψυχοθεραπεία κάτι θα διορθωθεί γιατί δεν θέλω να είμαι έτσι.

Φυσικά και είναι κακοποίηση, φαντάζομαι και ελπίζω η φυχολόγος σου τουλάχιστον να σου το έχει επιβεβαιώσει.
Καταλαβαίνω να δικαιολογείς κάποιες καταστάσεις αλλά όσο μεγαλώνεις και γνωρίζεις και καλύτερους ανθρωπους απο τους γονεις σου τότε καταλαβαίνεις οτι δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Ακόμη και ενα χαστούκι ναι είναι κακοποίηση. Το λεω γιατι αναφερθηκε λίγο υποτιμητικα στο κείμενό σου το χαστούκι ή η σφαλιάρα.
Δεν δινουμε ελαφρυντικά σε καμια τετοια πράξη.
Επίσης όχι ο πατέρας σου δεν είναι οξύθημος δεν είναι οτι "δε μπορεί να ελενξει τα νευρα του" (κλασσικη ατακα μια ζωη την ακουω).
Απλά επιλέγει να ριχνει ευθυνες και να κακοποιεί εκεί που ξέρει οτι μπορεί.
Πολλά τέτοια άτομα όπως ο πατέρας σου είναι συνηθως και ευγενικοί στη γύρω κοινωνία. Δε ξερω πως είναι ο δικός σου πατέρας αλλά ξέρω οτι τουλαχιστον ενα μεγάλο ποσοστο είναι ετσι. Οπότε όχι δεν δερνουν όποιον βρουν μπροστα τους επειδη είναι "οξυθημοι" αλλά μόνο επιλεκτικά άτομα που έχουν μαθει να είναι χειριστικοί απεναντί τους.

Προσωπικά θα έκοβα κάθε επαφή επι γης με τετοιους ανθρωπους. Είναι δύσκολο αλλά πρεπει να βάλεις τα όριά σου σε αυτους τους ανθρωπους.
Τωρα τι όρια, πότε θα είσαι έτοιμη να το κάνεις, με ποιον τρόπο εσύ ξέρεις.
Εγω προσωπικά αν και δε με εδερναν ετσι τα όρια μου τα εβαλα και εκοψα καθε επαφη.
Βεβαια ναι ακόμη βλέπω εφιάλτες γιατί το παρελθόν δεν αλλάζει. Αλλά τουλαχιστον επαφες μηδεν.

Τι αλλο κανεις στη ζωή σου?

Quote:

---

Originally Posted by nick190813

και δυστυχως στις μελλοντικες σχεσεις σου,μετα απο αυτο π σ κανανε....θα σου αρεσει να εισαι το μελος που υποταζετε και δεχεται την καθε ειδους κακοποιηση

---

ναι υπαρχει η ταση επειδη εχεις μεγαλωσει με αυτο το "προτυπο" άθελά σου και υποσυνείδητα να διαλέγεις άτομα που ίσως είναι κακοποιητικά και υποτακτικά στη συμπεριφορά.
Ομως οκ θα τον διαλλέξεις στα 18 στα 20.. κάποια στιγμη θα μάθεις από τα λάθη σου και οκ αν δε σ'αρεσει ο αλλος φευγεις.
Καποτε θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις σημάδια κακοποιητικών ατόμων.

Κανείς δεν θέλει να είναι το μέλος που θα δέχετε καθε είδους κακοποίηση. Πόσα στερεότυπα πια.

Και εγώ πια καταλαβαίνω ότι και ένα χαστούκι είναι κακοποίηση.Δεν έχω χτυπήσει ποτέ κανέναν.Μόνο όταν με χτυπούσε ένας από τους δύο μερικές φορές προσπαθούσα να χτυπήσω και εγώ αλλά δεν τα κατάφερνα.Ο πατέρας μου όντως προς τα έξω είναι ήρεμος και ευγενικός πάντα.Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι του μοιάζω εξωτερικά και ίσως όλος αυτός ο θυμός,τα ξεσπάσματα και η ευερεθιστότητα να είναι κληρονομική.Όμως δεν έχω χτυπήσει κανέναν απλά φωνάζω και δεν ξέρω τι λέω.Το είπα και στην ψυχολόγο μου και μου είπε να μη φοβάμαι επειδή είμαι πιο συνειδητοποιημένη.Σπουδάζ� � μαθηματικά ευτυχώς στο θέμα με τις σπουδές μου ήταν εντάξει τουλάχιστον η μητέρα μου, ο πατέρας μου όχι τόσο.Είναι ένας λόγος που νιώθω ευγνώμων.Όμως έχω αργήσει να τελειώσω θέλω 3 μαθήματα και είμαι έκτο έτος και αυτό με ρίχνει κάπως.Είμαι πολύ δυσλειτουργική πια δεν συγκεντρώνομαι, έχω συνέχεια καταθλιπτικά επεισόδια και όταν είμαι καλά θέλω μόνο να κάνω ευχάριστα πράγματα και δεν μπορώ να θέσω ρεαλιστικούς στόχους.Σε περιόδους σαν και αυτή προσπαθώ να συγκεντρωθώ κάπως για να τα καταφέρω.

Quote:

---

Originally Posted by Mary93

Και εγώ πια καταλαβαίνω ότι και ένα χαστούκι είναι κακοποίηση.Δεν έχω χτυπήσει ποτέ κανέναν.Μόνο όταν με χτυπούσε ένας από τους δύο μερικές φορές προσπαθούσα να χτυπήσω και εγώ αλλά δεν τα κατάφερνα.Ο πατέρας μου όντως προς τα έξω είναι ήρεμος και ευγενικός πάντα.Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι του μοιάζω εξωτερικά και ίσως όλος αυτός ο θυμός,τα ξεσπάσματα και η ευερεθιστότητα να είναι κληρονομική.Όμως δεν έχω χτυπήσει κανέναν απλά φωνάζω και δεν ξέρω τι λέω.Το είπα και στην ψυχολόγο μου και μου είπε να μη φοβάμαι επειδή είμαι πιο συνειδητοποιημένη.....Σπουδ� �ζω........ μαθηματικά ευτυχώς στο θέμα με τις σπουδές μου....... ήταν εντάξει τουλάχιστον η μητέρα μου.........ο πατέρας μου όχι τόσο.....Είναι ένας λόγος που νιώθω ευγνώμων............Όμως έχω αργήσει να τελειώσω θέλω 3 μαθήματα και είμαι έκτο έτος και αυτό με ρίχνει κάπως..........Είμαι πολύ δυσλειτουργική πια δεν συγκεντρώνομαι,......... έχω συνέχεια καταθλιπτικά επεισόδια και όταν είμαι καλά θέλω μόνο να κάνω ευχάριστα πράγματα...........και δεν μπορώ να θέσω ρεαλιστικούς στόχους.....Σε περιόδους σαν και αυτή προσπαθώ να συγκεντρωθώ κάπως για να τα καταφέρω........

---

δεν φενεται ολοκληρο το μηνυμα σου...τωρα ελπιζω να φενεται..

μην αγχωνεσαι για τις σπουδες,αλλωστε στο μαθηματικο ολοι αργουν να τελειωσουν...
εγω ειμαι στο 7ο ετος σπουδων και εχω ενα ακόμα:p

επισης να θυμασαι αν σε οποιαδηποτε σχεση δεχτεις οποιαδηποτε μορφη κακοποιησησς να φυγεις

δεν ξερω γτ δεν φενεται το ξαναπραθετω

Quote:

---

Originally Posted by Gothly

ναι υπαρχει η ταση επειδη εχεις μεγαλωσει με αυτο το "προτυπο" άθελά σου και υποσυνείδητα να διαλέγεις άτομα που ίσως είναι κακοποιητικά και υποτακτικά στη συμπεριφορά.
Ομως οκ θα τον διαλλέξεις στα 18 στα 20.. κάποια στιγμη θα μάθεις από τα λάθη σου και οκ αν δε σ'αρεσει ο αλλος φευγεις.
Καποτε θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις σημάδια κακοποιητικών ατόμων.

Κανείς δεν θέλει να είναι το μέλος που θα δέχετε καθε είδους κακοποίηση. Πόσα στερεότυπα πια.

---

πολλοι ανθρωποι δεν μαθαινουν....απο τα λαθη
και συνεχιζουν να επιμενουν σε μορφες κακοποιησης γτ ετσι εχουν μαθει

Επίσης ο πατέρας μου δεν παθαίνει κατάθλιψη όπως εγώ.Είναι μια χαρά λειτουργικός και κάνει αυτά που του αρέσουν.

Quote:

---

Originally Posted by nick190813

δεν φενεται ολοκληρο το μηνυμα σου...τωρα ελπιζω να φενεται..

μην αγχωνεσαι για τις σπουδες,αλλωστε στο μαθηματικο ολοι αργουν να τελειωσουν...
εγω ειμαι στο 7ο ετος σπουδων και εχω ενα ακόμα:p

επισης να θυμασαι αν σε οποιαδηποτε σχεση δεχτεις οποιαδηποτε μορφη κακοποιησησς να φυγεις

δεν ξερω γτ δεν φενεται το ξαναπραθετω

---

παλι δεν φενεται ολκληρο δεν ξερω γτ

Ναι το ξέρω τώρα πια ότι πρέπει να φεύγω, απλά μέχρι τώρα κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί έτσι έμαθα.Εσύ τι σπουδάζεις nick?

Επίσης οι γονείς μου αν και τσακώνονται και έχουν πολλές διαφορές και προβλήματα στο τέλος πάντα είναι εντάξει μεταξύ τους.Όλα έγιναν για να μη φορτώσουμε στο μπαμπά ευθύνες, μη και πάρει καμιά μέρα το αυτοκίνητο και αυτοκτονήσει όπως απειλούσε ή μην και καταλήξει να πάρει ψυχοφάρμακα.Και τελικά τα ψυχοφάρμακα τα πήρα εγώ που αν και είχα πολλές αυτοκτονικές τάσεις δεν απείλησα ποτέ να το κάνω, ντρέπομαι να ξεστομίσω κάτι τέτοιο.

Quote:

---

Originally Posted by Mary93

Ναι το ξέρω τώρα πια ότι πρέπει να φεύγω, απλά μέχρι τώρα κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί έτσι έμαθα.Εσύ τι σπουδάζεις nick?

Επίσης οι γονείς μου αν και τσακώνονται και έχουν πολλές διαφορές και προβλήματα στο τέλος πάντα είναι εντάξει μεταξύ τους.Όλα έγιναν για να μη φορτώσουμε στο μπαμπά ευθύνες, μη και πάρει καμιά μέρα το αυτοκίνητο και αυτοκτονήσει όπως απειλούσε ή μην και καταλήξει να πάρει ψυχοφάρμακα.Και τελικά τα ψυχοφάρμακα τα πήρα εγώ που αν και είχα πολλές αυτοκτονικές τάσεις δεν απείλησα ποτέ να το κάνω, ντρέπομαι να ξεστομίσω κάτι τέτοιο.

---

δεν μπορω να πω δημοσια στο φορουμ τι σπουδαζω..γτ μπορει να το διαβασει κανας γνωστος ποτε δεν ξερεις....
θα σου ελεγα αμα ειχες συμπληρωσει τα 50 μηνυματα και μπορουσα να σου στειλω προσωπικο μηνυμα...

ο μπαμπας σου φενεται οτι δεν εχει ενηλικιωθει ακομα...και δεν ανελαβε ποτε τις ευθυνες που του αναλογουσαν για την ανατροφη των παιδιων του

Δεν τα έχω συμπληρώσει ακόμα.Ούτε η μητέρα μου ,ούτε ο πατέρας μου ωρίμασαν και δεν ήταν ποτέ έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες οικογένειας και μάλιστα δεν είμαι μόνο εγώ είναι και άλλα δύο παιδιά τα οποία ευτυχώς είναι καλά εκτός από το ότι η αδερφή μου όταν ήταν μικρή φοβόταν τη μαμά και ότι μερικές φορές παθαίνει κρίσεις πανικού αλλά τις ξεπερνάει σιγά σιγά.Ίσως είναι που εγώ ήμουν μεγαλύτερη και ένιωθα πιο υπεύθυνη και τα βοηθούσα,ίσως λόγω διαφορετικού χαρακτήρα, δεν ξέρω.

Quote:

---

Originally Posted by Mary93

Και εγώ πια καταλαβαίνω ότι και ένα χαστούκι είναι κακοποίηση. Δεν έχω χτυπήσει ποτέ κανέναν. Μόνο όταν με χτυπούσε ένας από τους δύο μερικές φορές προσπαθούσα να χτυπήσω και εγώ αλλά δεν τα κατάφερνα. Ο πατέρας μου όντως προς τα έξω είναι ήρεμος και ευγενικός πάντα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι του μοιάζω εξωτερικά και ίσως όλος αυτός ο θυμός, τα ξεσπάσματα και η ευερεθιστότητα να είναι κληρονομική. Όμως δεν έχω χτυπήσει κανέναν απλά φωνάζω και δεν ξέρω τι λέω. Το είπα και στην ψυχολόγο μου και μου είπε να μη φοβάμαι επειδή είμαι πιο συνειδητοποιημένη.

Σπουδάζω μαθηματικά ευτυχώς στο θέμα με τις σπουδές μου ήταν εντάξει τουλάχιστον η μητέρα μου, ο πατέρας μου όχι τόσο. Είναι ένας λόγος που νιώθω ευγνώμων. Όμως έχω αργήσει να τελειώσω θέλω 3 μαθήματα και είμαι έκτο έτος και αυτό με ρίχνει κάπως. Είμαι πολύ δυσλειτουργική πια δεν συγκεντρώνομαι, έχω συνέχεια καταθλιπτικά επεισόδια και όταν είμαι καλά θέλω μόνο να κάνω ευχάριστα πράγματα και δεν μπορώ να θέσω ρεαλιστικούς στόχους. Σε περιόδους σαν και αυτή προσπαθώ να συγκεντρωθώ κάπως για να τα καταφέρω.

---

βαζε μερικα κενά για βγαίνει όλο το κείμενο.
Καλα κληρονομικο δεν είναι :P
Ισως όμως είναι λογικό επειδή μεγάλωσες σε αυτο το περιβάλλον. Πιστευω ειναι πολυ ευκολο απο ενα κακοποιητικο περιβάλλον να καταλήξεις ή το θύμα ή ο θύτης (στη μελλοντική σου σχέση ή ακόμη και παιδιά). Ομως ακόμη μενεις μαζί τους δε ξερω αν μπορεις να το διαπιστωσεις τοσο ξεκαθαρα.
Γενικα βαζε στοχους στο να φυγεις απο το σπίτι όταν μπορεσεις, εστω και αν δεν αρεσει στους γονεις σου.

Quote:

---

Originally Posted by Mary93

Δεν τα έχω συμπληρώσει ακόμα.Ούτε η μητέρα μου ,ούτε ο πατέρας μου ωρίμασαν και δεν ήταν ποτέ έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες οικογένειας και μάλιστα δεν είμαι μόνο εγώ είναι και άλλα δύο παιδιά τα οποία ευτυχώς είναι καλά εκτός από το ότι η αδερφή μου όταν ήταν μικρή φοβόταν τη μαμά και ότι μερικές φορές παθαίνει κρίσεις πανικού αλλά τις ξεπερνάει σιγά σιγά.Ίσως είναι που εγώ ήμουν μεγαλύτερη και ένιωθα πιο υπεύθυνη και τα βοηθούσα,ίσως λόγω διαφορετικού χαρακτήρα, δεν ξέρω.

---

δεν ξερω παντως το καλυτερο θα ηταν μολις σταθεις στα ποδια σου να κοψεις τα πολλα πολλα.....
ειναι και θεμα ανθρωπου αν μπορει να αποκοπει απο την οικογενεια τοιυ...αλλα αυτοι οι ανθρωποι μονο οικογενεια δεν μπορουν να χαρακτηριστουν

Αυτό έχω βάλει στόχο.Οικογένεια θα κάνω αν κάποια στιγμή είμαι καλύτερα γιατί αν συνεχίσω να είμαι όπως είμαι τώρα σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για οικογενειακό περιβάλλον.Φαίνεται αυτό που έχω και δυσκολεύει τις σχέσεις μου.Η ψυχολόγος όμως μου είπε ότι ένα ερωτικό ενδιαφέρον θα μου έκανε καλό και ότι πολλοί άνθρωποι δεν θα έχουν πρόβλημα με αυτό που μου συμβαίνει.Όταν θα μπορέσω να κάνω τις δικές μου επιλογές θα είναι πιο καλά τα πράγματα ευτυχώς έχω αρκετό πείσμα.

Εγινες γονεας των αδερφων και γονεας του εαυτου σου, στερηθηκες ξεγνοιασια, δεν ελαβες στοργη - αποδοχη - υγιη ορια για να αναπτυχθεις. Αχ... το αστειο εντος πολλων εισαγωγικων ειναι οτι η γενια αυτη πιστευει πως δεν ειχε ψυχολογικα προβληματα παρολο που μεγαλωσαν μεσα στη βια και την μετεφεραν στα παιδια τους.

Μεχρι να γιατρεψεις καποιες πληγες που σου ανοιξαν και χωρις να θες τις επαναλαμβανεις στις σχεσεις σου, αυτο εμαθες στη τελικη πως ειναι η σχεση, θα περασεις κι αλλο πονο. Αυτο το ειδος του πονου ομως ειναι το καλυτερο. Θα μαθεις ποια εισαι εσυ, ποιες πλευρες σου μπορεις να ενδυναμωσεις και σιγα σιγα να εχουν λιγοτερη αξια οι φιγουρες που σε "τσακισαν" .
Αναφερομαι στα οφελη της ψυχοθεραπειας, εκει ανακαλυψα τον πονο που αναφερω παραπανω.

Καλη αναρρωση :)

Τελικά με το τραγούδι έπεσα μέσα καλώς ήρθες

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Αχ... το αστειο εντος πολλων εισαγωγικων ειναι οτι η γενια αυτη πιστευει πως δεν ειχε ψυχολογικα προβληματα παρολο που μεγαλωσαν μεσα στη βια και την μετεφεραν στα παιδια τους.

---

Πόσο δίκιο έχεις σ'αυτό.Πιστεύω ότι πρώτα στον ψυχίατρο έπρεπε να πάνε οι γονείς μου και μετά εγώ. Μέχρι και σήμερα δεν αποδέχονται τίποτα και πιστεύουν ότι δεν έφαγα αρκετό ξύλο.Δεν έχουν αποδεχτεί καν ότι έχω κατάθλιψη,ο γιατρός μου είπε ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν ευθύνες.
Θέλω και εγώ να πιστεύω ότι θα βγω πιο δυνατή απ' όλο αυτό και ότι η ψυχοθεραπεία θα με βοηθήσει.Ευχαριστώ!

Quote:

---

Originally Posted by elis

Τελικά με το τραγούδι έπεσα μέσα καλώς ήρθες

---

Εντάξει το τραγούδι ήταν λίγο υπερβολικό αλλά μου αρέσει αυτού του είδους το χιπ χοπ. Καλώς σας βρήκα.

Δεν προκειται να το παραδεχθουν. Περασα απο αυτον τον δρομο και μονο τον εαυτο μου πληγωσα. Θα βελτιωθει η κατασταση γιατι εισαι αγωνιστρια κοριτσι μου γλυκο. Οποιος αγωνιζεται δεν χανει, νιωθει πως "χανεται" αλλά δεν ειναι ετσι.

Πήρες έγκριση ότι αξίζεις κι από μένα ότι θεσ εδώ είμαστε

Constantly curious σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια. Πολλές φορές όντως νιώθω ότι χάνομαι αλλά το παλεύω.

elis σ'ευχαριστώ πολύ.Χαίρομαι που βρήκα αυτό το forum.

στο μαθηματικο αθηνα εισαι?
εαν ναι παιζει να σε εχω πετυχει κιολας:p
παω συχνα εκει...και ζωγραφου συχνα παλι

Όχι δεν σπουδάζω στην Αθήνα.Σε επαρχιακή πόλη.:)

Quote:

---

Originally Posted by Mary93

Όχι δεν σπουδάζω στην Αθήνα.Σε επαρχιακή πόλη.:)

---

εισαι ατυχη δεν θα με εχεις γνωρισει τοτε:p

Είμαι άτυχη όντως τι να κάνουμε?Αυτά έχει η ζωή.Ας πρόσεχα!!!χαχαχα:p

Μary93 κακοποιηση δεν ειναι μονο η σωματικη ειναι και η λεκτικη,μπορει μια λεξη απο τους γονεις να σημαδεψει το παιδι για ολη του τι ζωη και ποναει πιο πολυ απο την σωματικη, οσο αφορα τωρα την σωματικη κακοποιηση πρεπει να τιμωρειτε με φυλακιση(για εμενα) ιδιος η παιδικη καλα η πολυ παιδικη σε απομονωση και ξυλο καθε μερα!!! Το ξερο μπορει να ειμαι ακραιος αλλα τι φταιει ενα μικρο πλασματακι που δεν μπορει να υπερασπιστη τον εαυτο του να ξεσπανε πανω του ολα τα ψυχολογικα τους και μετα στα γεραματα λενε δεν με φροντιζουν τα παιδια μου με ξεχασαν εμμμμμ!!

andreas86 είτε το πιστεύεις είτε όχι εγώ τώρα τα συνειδητοποιώ αυτά γιατί ξεκίνησαν από πολύ μικρή ηλικία.Νόμιζα ότι συμβαίνουν σε όλους και ότι μάλιστα είμαι και τυχερή μ'αυτήν την αντιμετώπιση.Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να χτυπήσω γιατί ξέρω πως είναι, σε κάνει να νιώθεις ότι μπορούν οι άλλοι να σε κάνουν ότι θέλουν.Σίγουρα είναι και η λεκτική κακοποίηση πολύ άσχημη και έχω ακούσει τόσους χαρακτηρισμούς.Αλλά ήταν από τη μαμά και το μπαμπά που σου δίνουν φαγητό και στέγη και που σε "ανέχονται"παρόλο που είσαι τόσο κακομαθημένο και δεν κάνεις ότι σου λένε. Έτσι το έβλεπα.

Ναι αλλα και τι με αυτο επειδη σου δινουν φαγητο και στεγη πρεπει να σου φερονται ετσι, και κακομαθημενο που λες κανενα παιδι δεν φταιει που ειναι κακομαθημενο η γονεις το κανουνε (παππουδες)

Μου έλεγαν είμαι τυχερή που δεν με άφησαν νηστική, δεν με έδωσαν σε ίδρυμα.Ξέρεις αυτά μπορεί τώρα να μην σου φαίνονται σοβαρά, όταν είσαι μικρός όμως τα πιστεύεις και εδραιώνονται στο μυαλό σου.Δεν είχα παππούδες να με κακομάθουν δυστυχώς, μόνο μια γιαγιά με φρόντιζε που έζησε μέχρι που έγινα τριών.

Μιας και δε διάβασα όλο το κείμενο,πως είναι η κατάσταση στο σπίτι τώρα?

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

οσο αφορα τωρα την σωματικη κακοποιηση πρεπει να τιμωρειτε με φυλακιση(για εμενα)

---

μάντεψε! τιμωρείται όντως με φιλάκιση νομιζω τουλάχιστον 1χρ. (αναλογα βεβαια και τις κατηγορίες)
Το θέμα είναι οτι ο τυπος που βαραει τη γυναίκα του ή η μανα που βαραει το παιδί της (τυχαια παραδειγματα) δε θα μπουν φυλακη.
Γιατί οι ποινες αυτες είναι εξαγοράσιμες και συνήθως πάνε πακέτο και με αναστολή :)
Δλδ αν δεν έχεις ενα ποινικο μητρωο βεβαρημενο και σε ετρεξαν πρωτη φορα στα δικαστηρια, δε παθαινεις τπτ!
Για να μη μιλησω για τους μπατσους που θα πας στο τμημα να κανεις μηνυση και θα σου πουν ενα σωρο ψεματα, συνηθως προσπαθουν να σε διωξουν κιολας ή να σε βγαλουν εσενα τρελο/η, πολλοι δε ξερουν καν οτι η μηνυση για ενδοοικογενειακη βια ειναι αυτεπαγγελτη. κλπ...

Quote:

---

Originally Posted by WhyAlwaysMe?

Μιας και δε διάβασα όλο το κείμενο,πως είναι η κατάσταση στο σπίτι τώρα?

---

Τώρα δεν ασκούν σωματική βία γιατί είμαι 23 αλλά υπάρχουν συνέχεια φωνές και τσακωμοί.Φαίνεται να έχουν ταραχτεί κάπως από το γεγονός ότι παίρνω χάπια αλλά δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά.Χτες η μητέρα μου με πήρε τηλέφωνο και φώναζε επειδή ξέχασε κάτι στην τσάντα μου το οποίο μου το είχε δώσει να το προσέχω,ξέχασα να της το δώσω πίσω και τώρα είμαι στον τόπο σπουδών μου για λίγες μέρες λόγω εξεταστικής.Την προηγούμενη εβδομάδα ο πατέρας μου τσακώθηκε με την μητέρα μου και στο δρόμο που με πήγαινε στο γιατρό με το αυτοκίνητο σταμάτησε κάπου απότομα και μου είπε να βγω και να πάω με τα πόδια.Μετά σπίτι άρχισε να φωνάζει ότι δεν βοηθάω κτλ.Η εξεταστική δεν πάει καλά κόπηκα στο πρώτο μάθημα που έδωσα.Και τώρα ένα χάος όλα στο μυαλό μου.

Quote:

---

Originally Posted by Mary93

Τώρα δεν ασκούν σωματική βία γιατί είμαι 23 αλλά υπάρχουν συνέχεια φωνές και τσακωμοί.Φαίνεται να έχουν ταραχτεί κάπως από το γεγονός ότι παίρνω χάπια αλλά δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά.Χτες η μητέρα μου με πήρε τηλέφωνο και φώναζε επειδή ξέχασε κάτι στην τσάντα μου το οποίο μου το είχε δώσει να το προσέχω,ξέχασα να της το δώσω πίσω και τώρα είμαι στον τόπο σπουδών μου για λίγες μέρες λόγω εξεταστικής.Την προηγούμενη εβδομάδα ο πατέρας μου τσακώθηκε με την μητέρα μου και στο δρόμο που με πήγαινε στο γιατρό με το αυτοκίνητο σταμάτησε κάπου απότομα και μου είπε να βγω και να πάω με τα πόδια.Μετά σπίτι άρχισε να φωνάζει ότι δεν βοηθάω κτλ.Η εξεταστική δεν πάει καλά κόπηκα στο πρώτο μάθημα που έδωσα.Και τώρα ένα χάος όλα στο μυαλό μου.

---

Συγγνώμη που σου απαντώ λίγο αργά.
Λυπάμαι για ότι έχεις περάσει και συνεχίζεις να περνάς.
Είναι κρίμα γονείς να φέρονται έτσι στο παιδί τους.
Έχεις σκεφτεί να φύγεις από εκεί μέσα,να γλυτώσεις κλπ?
Κάποιος φίλος,κάποια φίλη ίσως για βοήθεια?Κάποιος ψυχολόγος για βοήθεια?Κάτι γενικά?

Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν σε όλα τα σπίτια ίσως σε μικρότερο βαθμό! Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν και δίκιο οι γονείς γι'αυτό όπως είπαν και παραπάνω αργότερα κάθονται και λένε οι γονείς ότι δεν γύρισε να με κοιτάξει στα γεράματα, μας έχουν υπό την κατοχή τους!!

Αυτά δεν ξέρω αν συμβαίνουν στα άλλα σπίτια απλά εγώ αν διαβάσεις το αρχικό post είναι σαν να μεγάλωσα σχεδόν μόνη μου, δεν είχα ποτέ κανέναν δίπλα μου, δεν ξέρω πως είναι να είσαι παιδί.Δεν έχω ιδέα βασικά.Δεν ξέρω αν υπερβάλλω ή όχι.Πηγαίνω σε ψυχολόγο και προσπαθώ να τα ξεπεράσω.