Που πήγε το γέλιο;

Γεια σας φίλοι,
Αποφάσισα να γράψω αυτό που με προβληματίζει εδώ και χρόνια καθώς είναι καθαρά ψυχολογικό και ίσως μπορέσετε να με βοηθήσετε.

Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια δε μπορώ να γελάσω καθόλου, κυριολεκτικά. Σαν να ξέχασα πως γίνεται. Έχασα τελείως τον αυθορμητισμό μου. Ειδικά όταν είμαι λίγο κουρασμένος,νυσταγμένος χωρίς διάθεση είναι αδύνατο έστω και να χαμογελάσω ψεύτικα, καθώς είναι προφανές στους άλλους ότι το κάνω ψεύτικα και παρεξηγούνται. Αυτό με αγχώνει πάρα πολύ και χάνω τον έλεγχο, σαν να με πιάνει αγοραφοβία και ένα είδος πανικού κάποιες φορές, αν και αυτά σε μικρό βαθμό πλέον. Έχω χάσει αρκετούς ανθρώπους από αυτό καθώς δε μπορώ να τους το πω, επειδή δε θέλω να το συζητάω. Είχα καταλάβει από την αρχή πόσο θα με ταλαιπωρήσει καθώς έχανα συνεχώς άτομα που χρειαζόμουν από την κατάσταση αυτή. Πόσο μάλλον σχέσεις με γυναίκες καθώς δε μπορούσα να είμαι χαμογελαστός και εύχαρος όταν μιλούσαμε. Σκέφτηκα να δοκιμάσω να μάθω και να προσποιούμαι πολύ καλά σαν επαγγελματίας, αλλά ήταν κι αυτό πολύ δύσκολο και δεν ήταν του χαρακτήρος μου. Μόνο σε πάρα πολύ σπάνιες περιπτώσεις -δε θυμάμαι πάνω από τρεις για την ακρίβεια σε αρκετά χρόνια- που θα πρεπε ούτως ή άλλως να νιώθω πολύ καλά με βάση το χαρακτήρα και τα συναισθήματά μου, μπορώ κάπως να είμαι πιο αυθόρμητος και να μου βγαίνει πιο αληθινό το χαμόγελο ή το γέλιο.

Και το ερώτημά μου είναι αν είναι απλά ένα μέρος της δυσθυμίας, πιθανώς και κατάθλιψης. Είχα πάρει φάρμακα από γιατρό στην αρχή για να μη το σκέφτομαι αλλά πραγματικά με κάνανε χειρότερα. Έχω πάει σε διάφορους ειδικούς. Κανένας δε μπόρεσε να βοηθήσει γιατί δεν είχε βιώσει κάτι τέτοιο. Είναι ανυπόφορο. Σκέφτομαι από την πρώτη μέρα -ντρέπομαι που το λέω έτσι απλά αλλά έτσι είναι- να δώσω το τέλος και να νιώσω για λίγο ελεύθερος και όσο περνάνε τα χρόνια το νιώθω και περισσότερο έντονα, όλα πάνε στραβά και γίνομαι χειρότερα με εκθετική αύξηση. Ξέρω ότι μόλις μου δωθεί η παραμικρή ευκαιρία θα το κάνω, αλλά είπα μήπως πάρω την λύση που ψάχνω εδώ μέσα. Μία ακόμα προσπάθεια.

Αυτά είχα να πω... Ξέρει κάποιος κάτι που μπορεί να βοηθήσει; Το νιώθει κανένας αυτό που ανέφερα; Είναι σύμπτωμα της κατάθλιψης απλά; Μακάρι να ξερα...

Σας ευχαριστώ που ακούσατε...

Χμ, δε κατάλαβα ορισμένα πράγματα. Αυτό που σε προβληματίζει περισσότερο είναι ότι δε μπορείς να γελάσεις ή ότι έχεις κατάθλιψη και νιώθεις δυστυχισμένος; Μπορούσες κάποτε να γελάσεις; Και πότε έγινε η αλλαγή;

Αυτό που με προβληματίζει αυτή τη στιγμή είναι ότι έχω σταματήσει πλέον να ελπίζω ότι θα βελτιωθεί η ψυχολογία μου, δηλ. η κατάθλιψη. Προσπαθώ εδώ και χρόνια, είναι πολύ ψυχοφθόρο. Κατάφερα να μη με επηρρεάζει και τόσο το γεγονός ότι δε μπορώ να γελάσω, και δέχτηκα κάπως ότι είναι μέρος του χαρακτήρα μου -αν και αμφιβάλλω πάνω σε αυτό. Έπρεπε να γίνω λίγο ψυχρός για να τα καταφέρω σε αυτό.

Αλλά δε θα αντιμετωπίσω προφανώς την κατάθλιψη αν δε ξεπεράσω πρώτα το άλλο. Πρέπει να μπορώ να είμαι κοινωνικός και αληθινός για να ικανοποιώ και τους άλλους. Γνωρίζω νέα άτομα και νομίζουν μάλλον πως είμαι σνομπ επειδή δε γελάω με τα αστεία τους ούτε από ευγένεια, καθώς νομίζω ότι θα μου βγει ψεύτικα και θα τους προσβάλλει.

Ήμουν από μικρός πολύ κοινωνικός και είχα πολλούς φίλους και φίλες, προσπαθούσα να τα έχω συνέχεια καλά με όλους αν και αυτό ίσως να ήταν λίγο καταπιεστικό ορισμένες φορές. Έγινε κάτι που με άλλαξε και μου δημιούργησε το πρόβλημα, φοβήθηκα πολύ ότι θα γίνω μη αποδεκτός από τον κόσμο με αυτό και από τότε ισχύει η κατάσταση που σας περιέγραψα. Έχω προσπαθήσει πολύ να εντοπίσω τι ακριβώς συμβαίνει και που οφείλεται.

Έχω την εντύπωση must live οτι για σένα είναι πάρα πολύ σημαντικό να τα έχεις καλά με τους γύρω σου και να απολαμβάνεις την αποδοχή τους. Κι μετά συνέβη κάτι που σε άλλαξε με κάποιο τρόπο, κάτι που σου έκλεψε το χαμόγελο και το γέλιο, και τότε φοβήθηκες οτι θα χάσεις αυτή την αποδοχή που για σένα είναι τόσο πολύτιμη. Και τότε ξεκίνησαν όλα. Και σκέφτεσαι οτι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατάθλιψη είναι να μπορέσεις να ξαναγελάσεις, ούτως ώστε να ξαναγίνεις κοινωνικός και να ξανακερδίσεις την αποδοχή.
Πες μου, έχω καταλάβει καλά ή όχι?Αυτό συμβαίνει ή είναι κάτι άλλο?

Αυτό ακριβώς που λες είναι Φοίβη, θα πω απλά επιπλέον ότι εκείνη την περίοδο ανησύχησα πολύ και πήγα σε γιατρό ο οποίος μου έδωσε φάρμακα μάλλον χωρίς σοβαρό λόγο όπως το σκέφτομαι τώρα. Τα έπαιρνα για μήνες και με κάνανε πολύ χειρότερα καθώς με έκαναν και αισθανόμουν κάπως ζαλισμένος και δυσλειτουργικός και δε μπορούσα να είμαι ευδιάθετος και φιλικός για να ξανανέβει η ψυχολογία μου υπό αυτές τις συνθήκες. Νόμιζα ότι θα μου κάνανε καλό αρχικά. Η ηλικία μου είναι περίπου 22.

Έχεις περάσει πολλά χρόνια παλεύοντας με την κατάθλιψη και τα χάπια μόνο χειροτέρεψαν την κατάσταση αντί να σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα. Ακούγεται πράγματι, όπως λες και εσύ, μια ψυχοφθόρα κατάσταση.
Και παρόλο που είσαι μόλις 22 χρονών και, φαντάζομαι οτι θα σου λένε οτι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, εσύ έχεις χάσει κάθε ελπίδα...Μου δίνεις την αίσθηση οτι έχεις γεράσει πρίν την ώρα σου αλλά μπορεί και να κάνω λάθος.

Ναι Φοίβη έτσι είναι, νομίζω ότι έχεις καταλάβει, νιώθω σαν να είμαι 10 χρόνια μεγαλύτερος. Και δείχνω μεγαλύτερος. Νιώθω ότι δεν έχω δύναμη να παλέψω άλλο, προσπάθησα πολύ, αλλά αυτό το καταραμένο πρόβλημα έχει γαντζωθεί βαθειά μέσα, ειδικά την περίοδο που έπαιρνα φάρμακα, και δε λέει να φύγει. Δυσκολεύομαι να είμαι κοινωνικός, δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο να κάνω νέους φίλους, δυσκολεύομαι ακόμα και να είμαι εντάξει απέναντι σε συγγενείς. Εν τω μεταξύ οι περισσότεροι με συμπαθούν αλλά νομίζω ότι δε νιώθουν άνετα τις περισσότερες φορές. Μου λένε να βγούμε μαζί πολύ συχνά αλλά αρνούμαι για να μην κάνω αυτή την εσωτερική μάχη.

Νιώθω ότι τίποτα δε μπορεί να με ικανοποιήσει και να μου δώσει κίνητρα να ξαναπροσπαθήσω. Το μόνο που με έχει σώσει μέχρι τώρα είναι το ότι είμαι συμπαθητικός και καλός εμφανισιακά αλλά και στο διάλογο μπορώ άνετα να συμμετέχω και οι άλλοι με ανέχονται. Αλλά φτάνει η στιγμή που ο άλλος θα πει ένα ανέκδοτο ή ένα αστείο και με κοιτάει χαμογελώντας και λέω πολλές φορές από μέσα μου, ήταν ανάγκη τώρα, μια χαρά μιλούσαμε... Ξέρω ότι δε θα μ\'αρέσει το αστείο κατά 80% αλλά ακόμα και να μ\'αρέσει είμαι προϊδεασμένος έτσι και αποφεύγω όσο μου το επιτρέπει η περίσταση να γελάσω. Ο άλλος στεναχωριέται στην καλύτερη, προσβάλλεται στη χειρότερη, ανάλογα με το χαρακτήρα του. Είναι πραγματικά δύσκολο και ειδικά όταν θέλω να προσεγγίσω το άλλο φύλο είναι πολύ δύσκολο να βασίζεσαι μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Θέλει να δείχνεις και καλή διάθεση...

Quote:

---

Originally posted by must...live...
...Εν τω μεταξύ οι περισσότεροι με συμπαθούν αλλά νομίζω ότι δε νιώθουν άνετα τις περισσότερες φορές. Μου λένε να βγούμε μαζί πολύ συχνά αλλά αρνούμαι για να μην κάνω αυτή την εσωτερική μάχη.

---

Να αναφέρω ότι μάλλον νομίζουν ότι έχω κάτι μαζί τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Νιώθω άσχημα πολλές φορές που πολλοί προσπαθούν να είναι όσο το δυνατό πιο φιλικοί μαζί μου για να μην είμαι έτσι απόμακρος. Αλλά δε θέλω να τους πω αυτό που με απασχολεί για να με λυπούνται.

Σαν ηθοποιός ακούγεσαι...που παλεύει για το ψωμί του, την επιβίωσή του. Είσαι άνθρωπος κάτω από το κουστούμι κι αυτός ο άνθρωπος που είσαι δεν έχει καμία όρεξη να χαμογελάσει, να γελάσει.
Κι όμως εσύ παλεύεις χρόνια τώρα με το ίδιο σου το είναι, γιατί πώς θα ζήσεις αν δεν είσαι ευχάριστος?Πώς θα σε αποδεχτούν οι άλλοι, αν δεν γελάς?
Κι ενώ είσαι συμπαθητικός, κι ενώ είσαι εμφανίσιμος, αυτό δεν φτάνει. Κι έτσι παλεύεις και παλεύεις αλλά σου τελειώνει η δύναμη...

Quote:

---

Originally posted by must...live...
Αλλά δε θέλω να τους πω αυτό που με απασχολεί για να με λυπούνται.

---

Φαντάζομαι θέλεις να προκαλείς στους άλλους χαρούμενα συναισθήματα μόνο, έτσι?

Νομίζω ότι έχεις ταυτιστεί πλήρως με την κατάσταση Φοίβη και το έθεσες πολύ σωστά. Δε θα άλλαζα τίποτα στα λεγόμενά σου. Ένας ηθοποιός. Με κοστούμι ανθρώπου. Αυτό τα λέει όλα.
Δεν έχω καμμία όρεξη να προσποιούμαι συνέχεια αλλά δε γίνεται αλλιώς δυστυχώς.
Και η εμφάνιση δε φτάνει από μόνη της όπως λες. Είναι πραγματικά τραγικό να νιώθεις χαρισματικός από μικρός και να σου έρχονται όλα έτσι. Ήμουν πάντα το καλό παιδί, είχα τις επιτυχίες που ήθελα. Κι όμως, μου πήγαν όλα στραβά... Έχεις κάποια ιδέα για το πως μπορεί να βελτιωθώ; Έχεις αντιμετωπίσει κι εσύ κάτι παρόμοιο;

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη

Quote:

---

Originally posted by must...live...
Αλλά δε θέλω να τους πω αυτό που με απασχολεί για να με λυπούνται.

---

Φαντάζομαι θέλεις να προκαλείς στους άλλους χαρούμενα συναισθήματα μόνο, έτσι?

---

Ναι ακριβώς. Έτσι ήμουν πάντα, και το χιούμορ είναι από τα δυνατά στοιχείο του χαρακτήρα μου.

Έχω αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο, όχι το ίδιο. Πρέπει να φύγω τώρα αλλά θα επανέλθω αύριο να συζητήσουμε ξανά, αν θες, και να σου πω και για τη δική μου εμπειρία, πάλι αν θες.
Όσο για το αν μπορείς να βελτιωθείς, από οτι κατάλαβα ήδη είσαι ένα πάρα πολύ καλό παιδί. Πόσο καλύτερος μπορείς ή θέλεις να γίνεις?;)
Καλό απόγευμα σου εύχομαι.

Ναι Φοίβη ευχαρίστως, χαίρομαι που υπάρχει ένα πρόσωπο να μου δώσει τη δική του εμπειρία στο θέμα. Καλό απόγευμα και σε σένα.

Να μαι πάλι. Λοιπόν, σχετικά με τη δική μου εμπειρία: Εγώ δεν ένιωθα ηθοποιός. Ένιωθα περισσότερο σαν χαμαιλέων, ξέρεις, αυτό το ζωάκι που αλλάζει χρώμα, ανάλογα σε ποιό περιβάλλον βρίσκεται κάθε φορά. Έτσι ένιωθα κι εγώ, κι ακόμα το νιώθω κάποιες φορές. Να προσαρμόζομαι κάθε φορά στο χρώμα του ανθρώπου που έχω απέναντί μου. Κι εγώ το έκανα και το κάνω για να μην χάσω την αποδοχή των γύρω μου. Παρόλα αυτά, στην πορεία ανακάλυψα οτι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δηλαδή δεν πάει σαν μια απλή εξίσωση του τύπου: \"ʼν φερθώ με χ τρόπο = θα λάβω την ψ συμεριφορά\", αν προσαρμοστώ θα με αποδεχτούν. Είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα. Αλλά αυτή είναι η δική μου ιστορία και οι δικές μου ανακαλύψεις. Είμαι σίγουρη οτι για σένα τα πράγματα είναι και θα είναι διαφορετικά.

Φοίβη καλημέρα, καταλαβαίνω τι λες. Εγώ προσωπικά ήμουν χαμαιλέων ως τα 19 περίπου. Τόσο καλός χαμαιλέων που είναι πιθανόν να άλλαζε και το χρώμα μου. :) Αλλά συνέβηκε κάτι που με άλλαξε μέσα σε μία μέρα. Αυτό έγινε. Από την πλήρη αποδοχή και κοινωνικότητα γύρισα σχεδόν 180 μοίρες και έγινα με τον καιρό τελείως αντικοινωνικός. Ήταν επιλογή μου βέβαια ως ένα μεγάλο βαθμό, για να αποφεύγω αυτή τη διαμάχη με τον εαυτό μου όπως ανέφερα και παραπάνω. Σχεδόν όλοι ακόμα με θέλουν για παρέα και μου λένε συνεχώς να βγω μαζί τους και να μην κάθομαι μέσα, αλλά έχουν αποδεχτεί ότι αυτό πλέον μάλλον είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου αν και νιώθουν άβολα μερικές φορές. Νομίζουν ότι τους σνομπάρω όπως είπα και παραπάνω και προσπαθούν να είναι πιο επιφυλακτικοί στα αστεία πχ που λένε. Απλά εμένα με κουράζει υπερβολικά αυτή η παράσταση που πρέπει να δώσω κάθε φορά. Θα μπορούσα μήπως να σου μιλήσω πιο προσωπικά για να μην εκθέσω σε όλους την ιδιωτική μου ζωή; u2u;

ʼλλαξα και τον τίτλο γιατί μου φάνηκε λίγο χαζός τώρα που τον ξαναδιάβασα. :)

Quote:

---

Originally posted by must...live...
Θα μπορούσα μήπως να σου μιλήσω πιο προσωπικά για να μην εκθέσω σε όλους την ιδιωτική μου ζωή; u2u;

---

Ναι φυσικά. Στείλε μου u2u.

Φοίβη σου έστειλα ένα.