Έλλειψη Διάθεσης

καλησπέρα σας, είνια η πρώτη φορά που αναρτώ στο φόρουμ σας κάτι, εκ των προτέρων με συγχωρείτε εαν κάνω κάποιο λάθος απειρίας. Δε θα μακρυγορήσω, το προβλημά μου τα τελευταία χρονια είναι η παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος για το οτιδήποτε. Από το να πάω για ένα καφέ με ένα φίλο μέχρι και να δουλέψω. Είμαι 23 ετών, φοιτητής πολυτεχνείου, σε μια σχολή που το αντικείμενό της με συνεπαίρνει, αλλά δε διαβάζω, δεν ασχολούμαι και δαπανώ όλη μου τη μέρα λέγοντας τώρα θα διαβάσω, τώρα θα ασχοληθώ και έτσι παιρνούν οι εβδομάδεσ και οι μήνες. ΚΟιμάμαι πολύ και συνεχώς θέλω ύπνο.
Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για το φλέρτ, για το σινεμά για τη μουσική που λατρεύω, όλη μέρα είμαι σε ένα υπολογιστή και κοιτάζω αν και πότε κάποια μ απάντησε σε ένα mail μου. Λέω ψέματα στη μητέρα μου, που υπολογίζει πολύ σε μένα, για την πρόοδο μου, ζηλεύω τον εαυτό μου μερικά χρόνια πριν και με "μισώ" τώρα. Τσαντίζομαι με το παραμικρό, αν με ακουμπήσει κανείς στο λεωφορείο μπορεί και να τον βρίσω, έχω γίνει πολύ νευρικός...
Πριν ένα χρόνο έχασα τον πατέρα μου, όμως δεν ανάγω σ αυτό το γεγονός την όλη μου κατάσταση γιατί προυπήρχε. Ενώ είμαι δυναμικός, ψύχραιμος, βλέπω ότι είμαι ακόμα έξυπνος, με το 1/10 του διαβάσματος ανταπεξέρχομαι σε δυσκολίες που άλλοι παλεύουν πολύ παραπάνω και τσαντίζομαι με μένα που μένω πίσω. Τσαντίζομαι που στις εξετάσεις δεν γράφω και εκείνη την ώρα τα βάζω με μένα που δε διάβασα. Λεω θα αλλάξω, αλλα ακόμα τπτ, πάλι όλα την τελευταία στιγμη... εγώ, που ήμουν τελειομανής.
Δε θέλω να βγαίνω, βαριέμαι τα πάντα και τους πάντες αλλά βγαίνω και άμα βγω περνάω καλά και περνάν και οι άλλοι καλά μαζί μου. Φυσικά δεν έχω σχέση και όσες απόπειρες έκανα πήγαν στράφι είτε λόγω του ότι ήμουν εγώ ανεπαρκής είτε επειδη η άλλη δεν μου ταίριαζε.

Το μεγαλύτερο ίσως λάθος μου είναι το ότι προσπαθω να είμαι πολλές φορές κάποιος άλλος. Όλοι με ξέρουν σαν έναν υπερδυναμικό νέο που δεν κολλάει που8ενά. Όταν όμως παω να μιλήσω σε ανώτερό μου προβάρω τα λόγια μου 1 μέρα, ή κολλάω στο να φλερτάρω γιατί ντρέπομαι υπερβολικά μερικές φορές. θέλω να βγω και να πω δεν είμαι ούτε ο σούπερμαν, ούτε ο ροδόλφο βαλεντίνο, αλλά δεν μπορώ, γιατί οι άλλοι έτσι με ξέρουν. Ένας γνωστός μου ψυχολόγος είχε διαγνώσει στην πλάκα κ στην κουβέντα πάνω ότι είμαι νευρωτικός και ψυχαναγκαστικός. ΤΕχνικός και πρακτικός νους γαρ, δεν έδωσα καμιά σημασία. Σήμερα όως νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ αυτη μου την δυσκολία, αυτό που με τρενάρει τόσο στη ζωή, γιατί έιμαι και νιώθω χρήσιμος.

Ελπίζω να μη σας κούρασα και ελπίζω στην οποιαδήποτε φιλική σας συμβουλή.

g_alex καλώς ήρθες:)

διαβασα το μηνυμα σου...αν και στην αρχη διαβαζοντας το ενιωσα ασχημα μου αφησε ομως μια ευχαριστη αισθηση: τί εννοω, νιωθω καταρχην οτι συνειδητοποιεις τί σου συμβαινει.δεν κανεις ας πουμε οτι δεν τρεχει μια κ ολα καλα....

μετα ειδα μια διαθεση για επικοινωνια: πολυ σημαντικο λοιπον να αφηνεις τον αλλο να σε πλησιασει. να μοιραστεις μια κατασταση δύσκολη,ενα βαρος.

ολα αυτα πιστευω πραγματικα πως ειναι τα πρωτα αλλα σημαντικα βηματα για διεξοδο, για να αρχισεις να βρισκεις τον καλυτερο σου εαυτο...να εξελιχθεις δλδ.

Προσπαθησε σιγα σιγα να ανοιχτεις σε καποιον, που σε εμπνεει να το κανεις,καποιον που εκτιμας...κ να δειξεις πώς εισαι.χωρις \"πρεπει\" κ μασκες...

Έχεις σκεφτεί ότι δε σου αρέσει η ζωή σου έτσι όπως είναι, ότι νιώθεις πίεση από όλα αυτά τα πρέπει που έχεις θέσει στον εαυτό σου; Αυτά που γράφεις μου θυμίζουν τον εαυτό μου στα φοιτητικά μου χρόνια αλλά ξέρω και έχω διαβάσει για τόσους άλλους ανθρώπους που το αντιμετωπίζουν.
Δεν είναι ρόδινη η φοιτητική ζωή για όλους και υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Σκέψου πόσο διαφορετικά ήταν όταν πήγαινες σχολείο, υπήρχαν άλλες απαιτήσεις από σένα, ήσουν σε ένα μικρό κύκλο, με ένα καθορισμένο πρόγραμμα, με καθηγητές που μπορούσες να μιλήσεις προσωπικά, με φίλους που μέναν κοντά σου, είχατε τα ίδια στέκια, ένιωθες την ασφάλεια του σπιτιού και την ασφάλεια που νιώθουμε όταν είμαστε ακόμα ανήλικοι γιατί οι άλλοι δε περιμένουν τόσα από μας (όσο στη συνέχεια). Εγώ ανακάλυψα ότι με κουράζει ένα τόσο μεγάλης διάρκειας πρόγραμμα γιατί χάνω εύκολα το στόχο μου, αποπροσανατολίζομαι. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δε θα αλλάξω ποτέ στο ότι χρειάζομαι βραχείς και ολοένα νέους στόχους για να πάρω μπροστά. Ενώ όταν έκανα το μεταπτυχιακό που ήταν ένα χρόνο, το αντικείμενο με ενδιέφερε πλήρως και ο στόχος ήταν ορατός δεν είχα κανένα πρόβλημα να αποδώσω. ʼλλοι λόγοι για μένα ήταν ότι είχα σκεφτεί ότι στα φοιτητικά μου χρόνια έπρεπε να είμαι κάπως, να κάνω πολλά πράγματα, να βγαίνω κλπ και μου δημιουργούσαν πίεση και απογοήτευση από τον εαυτό μου. ʼσε που μετά σκέφτεσαι το μέλλον, ότι πρέπει να προετοιμαστείς να αναλάβεις τη ζωή σου, να δουλέψεις και όσο καθυστερεί τόσο το σκέφτεσαι και τόσο πιο τεράστιο γίνεται μέσα στο μυαλό σου.
Τελικά έγραψα για αυτά που ένιωθα εγώ, δε ξέρω αν σου ταιριάζουν.

Κατ αρχάς σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον... :)

Sofia γενικά είμαι αυτό που λένε ανοιχτός άνθρωπος, δλδ μέσα σε ένα τέταρτο γνωριμίας δεν διστάζω να αποκαλύψω στον άλλο πτυχές της ζωής μου που άλλοι θα αποκάλυπταν μετά από 1 μήνα γνωριμίας και αν. Γενικάμ αρέσει η επικοινωνία και έχουν 2, 3 κοντινούς φιλους που θα μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά. Συμβαίνει όμως το εξής: αυτοί με ξέρουν και ξέρουν πολύ καλά το τι είμαι. ʼρα δεν τίθεται ζήτημα αποκάλυψης σ αυτούς για κάτι. Πολλώ δε, δεν πιστεύω στην ψυχανάλυση. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πιστέψω σε κάτι που δεν μπορώ να αγγίξω εγώ, πρακτικός νους που λέγαμε. Μια φορά σ ένα τρένο ανεβαίνοντας για Θεσσαλονίκη όπου και σπουδάζω, είμαι από την αθήνα, κάθισα δίπλα σε μια κοπέλα της ηλικίας μου, και ξεκινήσαμε να μιλάμε για την καθυστέρηση του τρένου και καταλήξαμε να κάνει ο ένας τον ψυχολόγο στον άλλον. Νιώσαμε κ οι δυο τέλεια, κ θα μου πεις γιατί δεν της ζητησες καποιο τηλέφωνο ή οτιδήποτε. Γιατί ήθελα ένας ξένος να πάρει το βάρος μου σε μέρη άγνωστα και αντίστοιχα εγώ το δικό του.

Aphelia, πολλά απ\' όσα έγραψες απαντώνται και στη δική μου καθημερινότητα. Ειδικά αυτό που λες φια το ότι οι αποστάσεις και ο κύκλος σου είναι περιορισμένος στο σχολείο, το συνειδητοποίησα εχθές. Μετά το post μου, βγήκα στην παραλία της θεσσαλονίκης για ένα ποτό. Για να πάω περπάτησα, μ αρέσει πολύ άλλωστε κοντά στη θάλασσα που με ηρεμεί. Κατάλαβα λοιπόν ότι αυτή η πόλη, όσο κ αν την αγαπώ με έχει καταστρέψει... Πλέον δεν αναγνωρίζω επιστροφές, αλλά μόνο αναχωρήσεις... ανεβοκατεβαίνω συχνά λόγω του ότι πρέπει να μαι κοντά στην οικογένειά μου και πάνω που πάω να στήσω εδώ κάτι, φεύγω, πάνω που πάω να στήσω στην αθήνα κάτι, πάλι φεύγω. Πρέπει να ζήσω τη ζωή μου αλλά πρεέπει και να συμπαρασταθώ στο σπίτι μου, πράγμα που με φορτώνει πολύ. Έχω φτάσει να μιλάω απότομα στους οικείους μου χωρίς λόγο.

τελικά νομίζω πως αυτό το πάνω κάτω με αποπρογραμματίζει αλλά και τι μπορεί να γίνει... μάλλον, τι δε θα μπορούσε να γίνει. Και δεν τίθεται ζήτημα να μιλήσω στη μητέρα μου για όλα αυτα γιατί νιώθει που νιώθει παραμελημένη, αν μιλήσω και γω θα την κάνω να νιώσει παρείσακτη, που δεν είναι, την υπεραγαπώ. Τελειώνοντας, θέλω να γίνω ξανά χρήσιμος, ξανά παράδειγμα, ξανά δυνατός, δε θέλω να μαι ο αδύναμος κρίκος ή με οίκτο να με κοιτάει η κάθε θεια κ να σιγοκουτσομπολεύει \" τον πείραξε αυτό με το μπαμπά του\" ή \"εντάξει δε τα κατάφερε στο πολυτεχνείο\". Θέλω να κάνω έν πρρόγραμμα και να το τηρω αλγοριθμηκά, θ΄λω ξανά να γίνω υπόδειγμα εργατικότητας, τώρα είμαι παράδειγμα υπνηλίας...
Περισσότερο οργή νιώθω πάντως παρά θλίψη...

Quote:

---

Originally posted by g_alex

Το μεγαλύτερο ίσως λάθος μου είναι το ότι προσπαθω να είμαι πολλές φορές κάποιος άλλος. Όλοι με ξέρουν σαν έναν υπερδυναμικό νέο που δεν κολλάει που8ενά. Όταν όμως παω να μιλήσω σε ανώτερό μου προβάρω τα λόγια μου 1 μέρα, ή κολλάω στο να φλερτάρω γιατί ντρέπομαι υπερβολικά μερικές φορές. θέλω να βγω και να πω δεν είμαι ούτε ο σούπερμαν, ούτε ο ροδόλφο βαλεντίνο, αλλά δεν μπορώ, γιατί οι άλλοι έτσι με ξέρουν.

---

alex νομιζω οτι αυτα τα λογια σου μπορει να ναι χρησιμα στον προβληματισμο σου....

επισης απο οσα εγραψες,κρατάω ποσο σημαντικη ειναι η εικονα σου προς τους αλλους. πολλες φορες ομως δεν καταντουμε δεσμιοι της εικονας αυτης?

γραφεις πως θες να σαι παραδειγμα εργατικοτητας κ οχι υπνηλιας οπως τωρα...δεν ξέρω...σημαντικοτερο δεν ειναι να νιωσεις πρωτα δυνατος,να νιωσεις καλα....?

επισης λες πως δεν πιστευεις σε πραγματα που δεν αγγιζεις? τί μπορεις να αγγιξεις απο τα σημαντικα ομως? τις σκεψεις σου? τη στεναχώρια σου? την αγωνια σου μήπως?

τελος, νομιζω πως το μεγαλυτερο στοιχημα (για μενα) ειναι να βρει καποιος ποιος πραγματικα ειναι κ τί ειναι αυτο που θέλει κ οχι του εχουν επιβάλει να θέλει....

καποιες σκεψεις......

g_alex επειδη και γω ειμαι φοιτητρια σε αλλη πολη θα σου πω πως ισως και σενα σου εκανε κακο το ανεβοκατεβασμα και οτι δεν προσαρμαστηκες εκει που σπουδαζεις γιατι ηξερες οτι θα φευγεις και αντιστοιχα στη αθηνα γιατι ηξερες οτι θα γυρισεις στο τοπο που σπουδαζεις για να συνεχισεις τη σχολη σου.ολα αυτα συντελουν στην κακη διαθεση και σε βαρεμαρα.εμενα μου βγηκε σε αγχος.και μενα το ιδιο μου εκαναν.το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να βρεις ενδιαφεροντα και στη μια πολη και στην αλλη και να μη καθεσαι στασιμος.επισης σιγουρα στο πανεπιστημιο σου θα εχει κεντρο ψυχολογικης υποστηριξης.ζητα βοηθεια απο ενα ειδικο εκει για να δεις τα αιτια που σε οδηγησαν στη κατασταση αυτη και αν τα μαθεις θα τη λυσεις.

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή που ανοίγεις σοφία, τ οθέμα του να κάνει κάποιος αυτό που πραγματικά αγαπά κ θέλει.Πίστεψε με σε μια αναρχική κοινωνία, χωρίς να δηλώνω αναρχικός ή οτιδήποτε, αλλού το πάω, και με τη δέουσα προσωπική αυτοσυγκράτηση ο καθένας θα έκανε αυτό που αγαπά και όλοι θα ήμαστε ευτυχείς. Εγώ ας πούμε αυτό που λατρεύω είναι να κάθομαι σε ένα βράχο κοντά στη θάλασσα, να παίζω κιθάρα και να κάνω έρωτα:P Έτσι όμως δε θα μπορούσα να ζήσω, ούτε να βιοποριστώ. Οπότε βρήκα αυτο που με γεμίζει κατάτι λιγότερο απ αυτό, που είναι η δημιουργία απ το μηδέν. Θέλω να πω πως καλώς και σκέφτηκες πως η σχολή μου δεν ήτνα δική μου επιλογή και το χω δει σε πολλούς, αλλά σε μένα δε συμβαίνει. ʼλλωστε ούτε και οι γονείς μου έχουν σχέση με το επάγγελμα.

mpempa την τακτική που αναφέρεις την ακολούθησα. δλδ είχα στη θεσαλονίκη μια ασχολία με τη μουσική που με γέμιζε κ με έκανε να θέλω να μαι πάλι εκεί, αλλα και στην πόλη μου διατηρούσα ένα φλερτάκι που ο ένας έπαιζε με τον άλλον και είχε την πλάκα του κ με γέμιζε κ αυτό. Το θέμα είναι ότι όταν είμαι στην αθήνα πλεόν δεν έχω χρόνο για πολλά πράγματα, και όταν είμαι εδώ έχω χρόνο άπλετο μα περνά ανεκμετάλλευτος. Όσο για τη συμβουλευτική του πανεπιστημίου δεν ξέρω, θα ήθελα να δοκιμάσω, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα, ότι παρέχεται κρατικά είναι κ λίγο επίφοβο, αν με νιώθεις...

γιατι επιφοβο?στη δικη μου σχολη οι ψυχολογοι ειναι πολυ καλοι και ειδικευονται σε προβληματα φοιτητων.δοκιμασε το κι αν δν σε βοηθησει το σταματας.εγω θα ξεκινησω απο βδομαδα.αμα δεν μαθεις την αιτια τους αγχους,φοβου.κακης διαθεσης κλπ πως θα το αντιμετωοισεις?

δεν έχεις άδικο, δοκιμάζω και αν μου κάνει καλώς, διαφορετικά το αφήνω... έχω τις επιφυλάξεις μου βέβαια μήπως είναι αδιάφοροι, μήπως είναι ανεπαρκείς, αλλά...είδομεν!

g_alex, μαλλον δεν το εξεφρασα αρκετα ανοιχτα: αλλα δεν αναφερομουν στη σχολη σου...για την ακριβεια ουτε μου περασε απο το μυαλο.

ανεφερομουν σε αλλα πραγματα, οπως στο τί εικονα μας εχουν περαστει υποσυνειδητα οτι πρεπει να εχουμε, πώς πρεπει να συμπεριφερομαστε, να φαινομαστε...ακομα κ να ερωτευομαστε.

μπορει να ακουγονται ισως γραφικα ολα αυτα,αλλα τελικα καταντουμε να ζουμε τη ζωη καποιων αλλων κ οχι τη δικη μας.

μ ολα αυτα δεν καταργω την ουσια της εργασιας,του επαγγελματος, των αγνωνιων του βιοπορισμου. καθε αλλο......

επισης το να βρει καποιος αυτο που πραγματικα θελει κ τον κανει ευτιχισμενο θεωρω οτι ειναι κατι που αλλαζει κ εξελισσεται...εφοσον εξελισσεται κ ο ιδιος

Σαφώς και όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, οφείλουμε να το κάνουμε. Και πάνω που μιλάμε για εξέλιξη, θα σου πω πως \"εξελίσσομαι\" εγώ σήμερα: είναι 3 παρά, κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη, γράφω τις σκέψεις μου για το τι πρέπει να αλλάξει μα δεν κάνω τπτ στην πορεία της υλοποίησης κ περιμένω να πάει 5 να πάω στη σχολή να κοροιδευτώ. Όμως αυτό που με βοηθήσατε να καταλάβω είναι το εξής, ότι όλα είναι μια απόφαση τελικά.

Κάπνιζα 8 χρόνια, από μικρό παιδί, ήμουν πάντα ένα αλητάκι με μακρυά μαλλιά, δεν πείραζα ποτέ κανένα απλά φαινόμουν μεγαλύτερος, έκανα παρέα μ μεγάλα παιδιά, κάπνιζα στα φανερά και δεν είχα ποτέ κυρώσεις, γιατί ήμουν άψογος μαθητής, βαλκανιονίκης της μαθηματικής εταιρίας κλπ. Ένα ωραίο βράδυ στη σαλονίκη όμως λέω κόβω το τσιγάρο, γιατί δε θα σκοτώσει και εμένα. Σ άλλο ποστ θα κάνω εκτενή αναφορά για το τι σημαίνει να καπνίζεις και τι κερδίζεις να το κόψεις. Αυτο που θέλω να πω είανι πως σήμερα συμπληρώνω ένα μήνα καθαρός από νικοτίνη και την έχω αποβάλλει οριστικά απ τη σκέψη μου, που είναι κ το πιο χρονοβόρο. Γιατί τα λέω αυτά?

Γιατί δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση να ξυπνήσω επιτέλους απ τη χειμέρια νάρκη μου που είναι και πιο εύκολη, και πιο σωστή, και πιο δημιουργική και πιο... γενικά για το μέλλον μου?? τι με τρενάρει?? τι θέλει να με κρατήσει εδώ, στάσιμο, λιμνάζων??

ποστ με το ποστ, ξεκλειδώνω κ ένα νέο άγνωστο στην εξίσωση και νιώθω πως αρχίζω να αντιλαμβάνομια καλύτερα κάποια πράγματα, γι αυτο κ ίσως να ναι μακροσκελή:)

καλα πανω απο ολα πρεπει να κανεις διαλογο με τον εαυτο σου για αν δεις τι φταιει και να το λυσεις.αλλα οι ειδικοι σε βαζουν σε μια κατευθυνση.εμενα η γιατρος που μου διεγνωσε το αγχος με εκανε να προβληματιστω να δω τι με οδηγησε εκει.τωρα καθε μερα ρωταω τον εαυτο μου τι με οδηγησε εκει και προσπαθω να το λυσω.

ρε συ g-alex να σου πω. Το θεμα ειναι οτι δεν εχω καταλαβει απ αυτα που γραφεις που ειναι το προβλημα. Στα περισσοτερα ταυτιζομαστε απ αυτα που γραφεις. κι εγω κοντευω τα 23, ειμαι στο πολυτεχνειο και κοπροσκυλιαζω κιολο λεω οτι θα διαβασω και τιποτα δεν κανω. βεβαια τωρα τελευταια ο λογος που δε διαβαζω ειναι περισσοτερο λογοι υγειας αλλα και πριν 3-4 μηνες που δεν ειχα τιποτα ημουν παλι ετσι ακριβως.
Δεν εχω καταλάβει που εχεις το προβλημα? ειναι αυτο που ειπες οτι ανεβοκατεβαινεις συχνα απο αθηνα-θεσσαλονικη κι εχεις κουραστει απ το συχνο ανεβοκατεβασμα? αν ειναι αυτο τοτε ξερεις που ειναι το προβλημα.
το προβλημα μηπως ειναι οτι δεν εισαι τοσο επιμελης οσο ησουν στο σχολειο? αν ειναι αυτο τοτε παλι ξερεις που ειναι το προβλημα. αυτο που με παραξενευει ειναι οτι ολα οσα λες οτι σου συμβαινουν μου φαινονται φυσιολογικα και τα χω συναντησει εκτος απο μενα και σε αλλους. τελικα που ειναι το προβλημα??

Το πρόβλημα είναι εν μέρει στο θέμα της σχολής. Δεν αποζητώ να γίνω καλός μαθητής όπως ήμουν στο σχολείο, και στο πανεπιστήμιο τα 2 πρώτα χρόνια ήμουν επιμελής, χωρίς να στερούμαι το έξω κλπ, κάθε άλλο. Μιλάω για μια νοθρώτητα απίστευτη, που κυρίως επηρεάζει σπουδές και εργασία και αργότερα όλες τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Αν γνωριζόμαστε προσωπικά για χρόνια κ με έβλεπες και τώρα θα καταλάβαινς το λόγο που ποστάρω. Κάποτε, και όχι στο σχολείο, κοιμόμουν 5 ώρες τη μέρα κ βόλευα απο ιστιοπλοία μέχρι αγγλικό ράγκμπυ σε μια μέρα. Τώρα έχω δυο ώρες μάθημα κ μου λένε να πάω για καφέ κ λέω είμαι κομμάτια. Ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος που μπορεί να νιώθει έτσι, για μένα όμως είνια δυσβάσταχτο το πνεύμα να θέλει κ το σώμα να μην ακολουθεί κ ακόμα πιο πολύ να συμπαρασύρει κ το πνεύμα σιγά σιγά...

g_alex νομίζω ότι αυτό που διακρίνουμε όλοι στα λεγόμενά σου είναι ότι έχεις φοβερές απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου τα αντιμετωπίζουν κι άλλοι και έρχονται πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση που είσαι κι εσύ. Κι εγώ πήγαινα κάθε δύο εβδομάδες στη γενέτειρά μου που με εμπόδιζαν να δημιουργήσω βάσεις για μια κανονική ζωή στην πόλη που σπούδαζα, είχαν προβλήματα υγείας οι γονείς μου που μου δημιουργούσε άγχος και ένιωθα υπεύθυνη να είμαι εκεί, δίπλα τους. Νομίζεις ότι όλα αυτά δεν επηρεάζουν (και άλλα μαζί); Κι εμένα δε μου άρεσε η κατάστασή μου κι έλεγα ότι πρέπει να κάνω κάτι κι έφτασα στο σημείο όλη αυτή η απογοήτευση από τον εαυτό μου να με οδηγήσει σε κατάθλιψη, γιατί δεν ήμουν και δε ζούσα αυτά που σύμφωνα με το μυαλό μου \"έπρεπε\" να είμαι, να κάνω, να ζω. Και για να την ξεπεράσω άρχισα να αφήνω χώρο στον εαυτό μου, να λύνω σιγά σιγά τη θηλιά με τα πρέπει, να αρχίσω να τον αγαπάω, να τον εκτιμώ όπως είναι, να μην τον κατηγορώ για όλα και να έχω τις τρελές απαιτήσεις όταν βλέπω ότι οι καταστάσεις δεν είναι κατάλληλες, να τον δικαιολογώ. Δε μπορούμε να είμαστε όλη την ώρα σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο μοτίβο που έχουμε στο μυαλό μας, ειδικά από τη στιγμή που οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές. Και κουραζόμαστε, και χρειαζόμαστε να πάμε και λίγο πιο χαλαρά που και που.

χωρις να θελω να υποτιμησω αυτα που λες φιλε g-alex αυτο που εχεις δεν ειναι προβλημα. ειναι απλα μια βαρεμαρα. απ αυτα που λες μου φαινεται φυσικο να σ εχει πιασει μια νωθροτητα σαν αντιδραση στην υπερδραστηριοτητα σου. θες να αξιοποιεις στο μαξιμουμ τις ωρες τις μερας σου ωστε να μην νιωθεις οτι περναει ο χρονος χωρις να κανεις κατι τωρα που εισαι φοιτητης. αυτο ειναι καλο μεν, αλλα να ξερεις οτι αμα φερνεις βολτα παρα πολλα πραματα την ημερα σου γυρναει μπουμερανγκ γιατι το πνευμα μπορει να θελει, αλλα το σωμα δεν αντεχει παντα. κι εγω πριν 4 μηνες εφερνα βολτα σχολη δουλεια, διαβασμα, μουσικη, αθλητισμο σε μια μερα και πιστευω συνεβαλε κι αυτο στο να μην θελω να κανω πραματα για ενα διαστημα, γιατι το σωμα δεν αντεχει παντα και δεν εννοω μονο σωματικη κουραση αλλα και πνευματικη. Αλλωστε σαν πρακτικο μυαλο που εισαι σκεψου οτι υπαρχει δραση-αντιδραση, αυτο που σου συμβαινει, συμβαινει για καποιο λογο, ισως γιατι πρεπει να καλμαρεις λιγο, κι αυτο ειναι που σε συμβουλευω κι εγω, να ξεκουραστεις και να μην κανεις πραματα για ενα διαστημα, και σε καποιο καιρο θα επανελθεις να σαι σιγουρος. παντως προβλημα δεν ειναι να σαι σιγουρος, κι αυτο το λεω γιατι κατι διαβασα για ψυχαναλυση πιο πανω. μη βρισκεις προβληματα εκει που δεν υπαρχουν.

ʼσχετο λίγο με το θέμα του alex αλλά σχετικό με αυτό που είπε πιο πάνω ο susperia και την πρόταση της mpempas. Από τη πρώτη στιγμή που διάβασα το θέμα και άρχισα πάλι να σκέφτομαι τα προβλήματα που περνούν οι φοιτητές θυμήθηκα τι καλά που είναι στα ξένα πανεπιστήμια όπου όλοι την ώρα σε ρωτούν αν έχεις κανένα πρόβλημα, αν χρειάζεσαι καμιά βοήθεια σε οτιδήποτε, μπορεί να έχεις και κάποιον καθορισμένο υπεύθυνο για σένα, είτε καθηγητή είτε σύμβουλο, αν θέλεις να επισκεφτείς κάποιον πιο εξειδικευμένο να συζητήσεις είναι πολύ εύκολο και μάλιστα σε προτρέπουν για αυτό.
Δεν είναι ψυχίατροι, είναι περισσότερο σαν σύμβουλοι με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις τους προβληματισμούς και είναι ανακουφιστικό να γνωρίζεις ότι έχουν ακούσει τόσα και τόσα από τους φοιτητές, ότι δεν είσαι ο μόνος που τα περνάς.
Όταν φοιτούσα εγώ σε ελληνικό πανεπιστήμιο δεν υπήρχε κάτι τέτοιο ή τουλάχιστον δε γνώριζε κανένας για αυτό.

τωρα υπαρχουν τα κεντρα ψυχικης υγειας οπου εκει υπαρχουν ειδικα οι οποιοι ασχολουνται με προβληματα των φοιτητων ειτε αγχους ειτε μη προσαρμοστηκοτητας στα νεα καθηκοντα και τα λοιπα.δεν ξερω αν ειναι καλα γιατι και εγω τωρα θα αρχισω αλλα ειναι μια βοηθεια.εχει ομαδικα και ατομικα προγραμματα.

Εκτιμώ κάθε σας απάντηση ειλικρινά κ χαίρομαι που εντάχθηκα σ αυτό το φόρουμ που μου έδωσε τη δυνατότητα να ακούσω αυτά που έτρεμα να παραδεχτώ. Aphelia πόσο δίκιο έχεις, και δεν αστειεύομαι. Απαιτήσεις, απαιτήσεις και πάλι απαιτήσεις, υπερβολικές κατά κόρον. προσπαθώ να πιάσω τους άλλους, τους κυνηγάω επειδή μ όλα ταύτα έμεινα πίσω και αυτό με αγχ΄νει παραπάνω. 8 μαθήματα υπερ-απαιτητικά μαζί με διπλωματική. Ίσως τελικά έχω μεγάλες προσδοκίες που ίσως τελικά και να μην είναι ρεαλιστικές. Έχετε δίκιο...

Μα είναι σα να μαλώνεις συνέχεια τον εαυτό σου \"δεν έκανες αυτό που έπρεπε, να ορίστε πάλι απογοήτευσες κάποιον, δεν είσαι ικανός, είσαι τεμπέλης, δε θα τα καταφέρω ποτέ\", μετά βάζεις συνέχεια στόχους \"πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να είμαι έτσι\", απογοητεύεσαι και ξεχνάς να αφουγκράζεσαι τα μηνύματα που στέλνει το σώμα σου, το υποσυνείδητό σου. Ότι αυτή την περίοδο φαίνεται να είσαι κουρασμένος από όλες αυτές τις απαιτήσεις. ʼνθρωπος είσαι, δεν είσαι το σούπερ ρομπότ με το προκαθορισμένο γεμάτο πρόγραμμα από tasks που πρέπει να φέρεις εις πέρας κάθε μέρα, κάθε μήνα.
Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να παραδεχτείς κάτι τέτοιο γιατί λες μέσα σου (όπως έλεγα κι εγώ) \"μα... αυτά είχα ονειρευτεί για μένα, ότι θα ανταπεξέρχομαι σε όλα, ότι θα κάνω αυτά τα πράγματα που έχω ήδη σκεφτεί, ότι θα είμαι έτσι σα φοιτητής, θα βγαίνω, θα έχω όρεξη πάντα, θα έχω πολλές δραστηριότητες, θα είμαι άριστος, κλπ\" όσα δηλαδή είχες βάλει στο μυαλό σου ότι έτσι είναι το ιδανικό να γίνει, άρα αυτά πρέπει να τα πετύχεις για να εκτιμάς τον εαυτό σου.
Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα και τον εαυτό μας θα έπρεπε να τον αγαπάμε, να τον εκτιμάμε και να τον φροντίζουμε γενικώς πέρα από τους πόσους στόχους καταφέρνει κάθε μέρα ή όποια περίοδο έχουμε καθορίσει λες και είναι μηχανή.