μια βοήθεια

Γεια σας,

βρίσκομαι σε μια αρκετά δύσκολη θέση την οποία δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω. Ελπίζω να μπορέσετε να με βοηθήσετε. Πιστεύω ότι ο φίλος μου με τον οποίο είμαστε μαζί 9 μήνες έχει κρίσεις πανικού. Ο ίδιος πηγαίνει εδώ και 1 μιση χρόνο σε ψυχολόγο. Στην αρχή πολύ συχνά, τώρα όχι και τόσο. Μόνο όταν αισθάνεται χάλια. Ο ψυχολόγος δεν του έχει πει τιποτα για κρίσεις πανικού αλλά του λέει ότι περνάει τώρα την εφηβεία του και ότι δεν έχει τίποτα. Δεν του έχει δώσει φάρμακα αλλά καμιά φορά το αναφέρει σαν ύστατη λύση. Ο φίλος μου φοβάται πάρα πολύ να πάρει φάρμακα. Μετά από έρευνα που έκανα σε κάποια site στο internet διαπίστωσα ότι τα συμπτώματα που εμφανίζει ο φίλος μου είναι ίδια με αυτά του πανικού.
Στην αρχή της σχέσης μας αν και μου είχε μιλήσει γιαυτό το πρόβλημα (το οποίο δεν ξέρει και ο ίδιος πως να το ονομάσει), δεν είχε εμφανίσει κανένα σύμπτωμα. Ίσως το γεγονός ότι με γνώρισε και με ερωτεύτηκε τον ηρέμησε για λίγο. Όμως στην εξεταστική του Ιουνίου έπαθε μία κρίση και από τότε είναι συνήθως έτσι. Το \"ετσι\" σημαίνει ότι κάνει πολύ άσχημες σκέψεις ότι θα τρελαθεί, ότι θα πάθει κατάθλιψη, δεν έχει όρεξη για τίποτα και είναι γενικά μελαγχολικός. Προσπαθώ να τον κάνω να ξεχαστεί. Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Απο τις διακοπές γυρίσαμε αρον άρον γιατί ήταν έτσι. Φοβότανε και δεν μπορούσε να περάσει καλά.
Μπορείτε να μου πείτε τι πρέπει κατα την γνώμη σας να κάνω; Δεν θέλω να του πω για τον πανικό γιατί δεν ξέρω αν πρέπει. Να μιλήσω στον γιατρό του, στην αδερφή του; Πιστεύω ότι ίσως χρειάζεται να πάρει κάποια φάρμακα. Ο γιατρός του εντωμεταξύ του λέει συνέχεια ότι δεν έχει τίποτα και ότι δεν χρειάζεται να τον ξαναεπισκεφτεί!!! Έχει αλλάξει τόσο πολύ... Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα ήταν ένας γεμάτος αισιοδοξία και γέλιο νέος. Μπορεί να ξαναγίνει έτσι;

Μπορεί να ξαναγίνει, αρκεί να προσπαθήσει.
Καταρχάς, πρέπει να μάθει να ζεί με το πρόβλημα όταν αυτό έρχεται και κατά τη διάρκειά του να κάνει όσο το δυνατόν θετικές σκέψεις.
Να θυμάται οτι τα συμπτώματα δεν είναι πραγματικά κι εφόσον έχουν γίνει οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και δεν έχουν δείξει τίποτα, τα συμπτώματα μιμούνται τα αντίστοιχα ενός προβλήματος σε κάποιο όργανο του σώματος, χωρίς να υπάρχει πραγματικός κίνδυνος. Πρέπει επίσης να θυμάται οτι διαρκούν στα αλήθεια πολύ λίγο και δεν είναι μόνιμα.
Όταν συμβεί το πρόβλημα να κάτσει και να το αντιμετωπίσει και να μην ψάχνει διέξοδο φυγής. Το να γυρίσει από τις διακοπές είναι ένα κλασσικό παράδειγμα. Αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται εύκολα, σε καμία περίπτωση μην εγκαταλείψει. Ακόμα κι αν κάτσει σε ένα μέρος που του προκαλεί πανικό, φόβο κλπ, θα ανακαλύψει οτι δεν θα πάθει τίποτα. Δεν θα λιποθυμίσει και δεν θα καταλάβει κανείς αν είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Σιγά-σιγά τότε τα συμπτώματα θα υποχωρούν. Κάντε μια δοκιμή και θα με θυμηθείτε.
Πρέπει να ξέρει οτι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά τον αγαπάνε και νοιάζονται γι αυτόν, όπως εσύ.

Τέλος, να ξέρει οτι υπάρχουν άνθρωποι με τα ίδια περίπου προβλήματα που τα έχουν με τον καιρό ξεπεράσει, όπως αυτός που απαντάει τώρα, ή κάποιοι άλλοι που τα έχουν ξεπεράσει τελείως.

Υπομονή και δύναμη. Αυτό χρειάζεται.

Giorgo σ\'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Περίμενα με ανυπομονισία κάποια απάντηση. Εχθές εκεί που ήταν σχετικά καλά τον έπιασε κάτι και άρχισε να κλαίει. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι θα φύγει (είναι από άλλη πόλη) γιατί φοβάται ότι θα αυτοκτονήσει. Τώρα που μιλήσαμε δεν τον άκουσα καλύτερα (είναι σπίτι του). Το απόγευμα θα πάει στον γιατρό του. Όμως γιατί ο γιατρός δεν του λέει τι ακριβώς έχει. Μήπως κάνω εγώ λάθος και δεν έχω καταλάβει καλά; Οι δικοί του τον αντιμετωπίζουν σαν κακομαθημένο που δεν έχει τίποτα. Δεν πρέπει κάποιος να του πει τι συμβαίνει; Πρέπει να πάρει ίσως κάποια χάπια (μόνο που τ\'ακούει κλαίει γιατί φοβάται). Και τέλος, μπορεί να έχει μια σχέση; όταν δεν είναι καλά είναι εντελώς αδιάφορος για μένα. Πολύ διαφορετικός. Προβληματίζομαι πολύ και πιο πολύ με τον γιατρό του. Εγώ τι να κάνω για να τον βοηθήσω; Είμαι κοντά του αλλά μήπως είναι καλύτερα να είναι μόνος του;

Καλημέρα Ντορίνα

Μήπως θα ήταν χρήσιμο να συζητήσεις με τον ψυχολόγο του; (δεν κατάλαβα βέβαια αν είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος) Να ρωτήσεις τι στάση πρέπει να κρατήσεις εσύ και οι γονείς του, όπως και το να συζητήσεις μαζί του τις απορίες σου σχετικά με το τι τελικά έχει ο φίλος σου; Όπως κι αν έχει, καλό είναι πάντα όλοι οι άνθρωποι του περίγυρου να κάνουν συντονισμένες προσπάθειες να βοηθήσουν στη θεραπεία.

Επίσης, είναι χρήσιμο να ξέρεις ότι μπορεί ο επαγγελματίας αυτός α) να είναι καλός και όντως να μην διαγιγνώσκει διαταραχή πανικού, β) μπορεί επίσης να την έχει διαγνώσει και να μην το λέει στον ασθενή για διάφορους λόγους, γ) μπορεί όμως και να πρόκειται για λανθασμένη διάγνωση (εγώ προσωπικά υποψιάζομαι το δεύτερο) . Προσωπικά νομίζω ότι το ότι η μεγάλη διάρκεια των συμπτωμάτων του ίσως να είναι και ένδειξη λανθασμένης θεραπείας. Συζήτησέ τα όλα αυτά καλύτερα με τον ψυχολόγο/ψυχίατρο.

Υπομονή και ψυχραιμία, είναι σίγουρα μια πολύ δύσκολη κατάσταση και για σένα. Μην ξεχνάς να φροντίζεις και τον εαυτό σου.

Ντορίνα,

Όταν ένα άτομο περνά μια αγχώδη διαταραχή, είναι φυσιολογικό να μην δίνει σημασία σε ανθρώπους και καταστάσεις που θεωρεί λόγω του φόβου του εκείνη την ώρα δευτερεύουσες. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι σε θεωρεί σαν δευτερεύουσα και οτι δεν έχεις καμία σημασία γι αυτόν. Απλά, κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πανικού, δεν μετράει κανένας άλλος πιό πολύ από τον εαυτό σου. Στο μυαλό του κυριαρχούν σκέψεις του στυλ \"τι μου συμβαίνει\", \"θα πάθω κάτι κακό\", ή \"γιατί δεν περνάει τώρα\".

Το κλάμα είναι κι αυτό φυσιολογικό. Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν ένα τρόπο εκτόνωσης με το κλάμα. ʼρα δεν θα πρέπει να σε ανησυχεί κι αυτό.

Μου κάνει όμως εντύπωση που ο γιατρός του δεν ανοίγεται. Τι γιατρός είναι; Έχει κάνει προληπτικές ιατρικές εξετάσεις. Τι εννοώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακολουθείται μια διαδικασία \"αποκλεισμού\" διαφόρων ασθενειών, ούτως ώστε οι γιατροί που παρακολουθούν έναν \"ασθενή\" να καταλήξουν στο συμπέρασμα οτι δεν κινδυνεύει η υγεία του από κάποια πιθανή ασθένεια. Έτσι το συμπέρασμα οτι ο παράγοντας είναι ψυχικός, γίνεται πιο ασφαλές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ανακουφίζεται κατά πολύ κι ο \"ασθενής\".

Για να μη σε κουράζω άλλο για την ώρα, λύσε μου μια απορία. Πόσων χρονών είναι ο φίλος σου;

Σας ευχαριστώ πολύ όλους....και Giorgo δεν κουράζομαι καθόλου από αυτά που με ρωτάς. Ευχαριστώ που μπαίνεται στον κόπο και μου απαντάτε...
Ο φίλος μου είναι 24 χρονών. Εγώ είμαι μεγαλύτερη, 28.
Ο γιατρός του είναι ψυχοθεραπευτής (με ειδίκευση στα σεξουαλικά προβλήματα νομίζω). Ο φίλος μου έχει κάνει όλες τις ιατρικές εξετάσεις και δεν έχει τιποτα... και το ξέρει. Τον ανακουφίζει αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζει ότι θα πάθει κάτι οργανικό αλλά έχει φοβίες του στυλ \"θα τρελαθώ\" \"θα αυτοκτονήσω\" θα καταλήξω σε ψυχιατρείο με φάρμακα\".
Pops ελπίζω να έχεις δίκιο για τον γιατρό του. Όμως είναι σωστό που του λέει ότι δεν χρειάζεται καμία βοήθεια; ότι δεν χρειάζεται να πάει να τον δει ξανά; Λες να πάρω τον γιατρό τηλέφωνο; Θα μου μιλήσει;
Του λέω συνέχεια να πηγαίνει κόντρα στις φοβίες του. Να βρει τις παρέες που έχασε λόγω μιας καταπιεστικής σχέσης που είχε, να έχει πάλι χόμπι, να δουλέψει έστω και μια φορά την εβδομάδα (είναι φοιτητής), να οργανώνει καλύτερα τον χρόνο του έτσι ώστε να μην αγχώνεται με τα μαθήματα. Τα καταλαβαίνει αλλά δεν προσπαθεί αρκετά.

Ντορίνα,

Εφόσον όπως λες, έχει κάνει όλες τις εξετάσεις, τότε έχει να κάνει καθαρά με ψυχολογικό παράγοντα. Προς Θεού, δεν είμαι ιατρός. Έχω ψάξει όμως τόσο πολύ το θέμα τα τελευταία 3 χρόνια, που βλέπω οτι το πρόβλημα δεν είναι οργανικό, αλλά καθαρά ψυχολογικό.

Ο ιατρός του λοιπόν, σαν επιστήμονας έχει καταλήξει στο συμπέρασμα να μην του λέει την αλήθεια. Ίσως επειδή φοβάται οτι θα του την αποκαλύψεις κι εσύ, δεν εμπιστεύεται ούτε κι εσένα. Μα καλά, και τι έγινε, θα πεις; Σιγά το μυστικό. Κατά τη γνώμη του ιατρού, δεν πρέπει να κουράζουμε το φίλο σου με έννοιες όπως \"αγοραφοβία\", \"κατάθλιψη\", \"διαταραχή πανικού\" κλπ. Αυτό πιστέυω οδηγεί τον ιατρό να είναι επιφυλακτικός και ίσως να μην του έχει πει ακριβώς τι έχει. Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις τι γίνεται, καλό θα ήταν να μιλήσεις στον ιατρό, να του δώσεις υπόσχεση οτι δεν θα παρέμβεις με κανένα τρόπο στη \"θεραπεία\" και φυσικά σε καμία περίπτωση μην αρχίσεις να λες στο φίλο σου πράγματα όπως \"βλέπεις τι είπε ο γιατρός; Δεν έχεις τίποτα. Κοίταξε σύνελθε, γιατι σε βαρέθηκα\". Ξέρω οτι δεν πρόκειται να κάνεις κάτι τέτοιο, αλλά το αναφέρω σαν παράδειγμα.

Το σίγουρο είναι οτι δεν θα τρελλαθεί σε καμία περίπτωση. Σιγά-σιγά θα ανακαλύψει δυνάμεις του εαυτού του που δεν ήξερε καν οτι υπήρχαν. Θα δει οτι δεν τον ενοχλεί μια συγκεκριμένη κατάσταση πάντα. Ένα μέρος για παράδειγμα που του προκαλούσε ανασφάλεια, δεν θα του προκαλεί πάντα. Μόλις συμβεί αυτό θα βάλει τα γέλια. Στην ιδέα και μόνο του φόβου του την προηγούμενη φορά σε αυτό το μέρος, θα δεις πως θα χαμογελάει. Κι αν δεν το δεις εσύ, θα το δει ο ίδιος. Έτσι με τον καιρό θα αρχίσει σιγά-σιγά να συνέρχεται. Αρκεί να προσπαθήσει και μόνος του.
Έπαθα την πρώτη φορά κρίση πανικού στη ζωή μου, όταν μου ήρθε ξαφνική ζάλη ενώ οδηγούσα, γυρνώντας από ένα cafe. Τις επόμενες ημέρες, αν δεν πίεζα τον εαυτό μου να ξαναοδηγήσει, δεν θα έμπαινα ποτέ ξανά στο αυτοκίνητό μου. Πρέπει να πιεστείς και λίγο για να δεις αποτέλεσμα. Αυτό θα πρέπει με τον τρόπο σου να του το μεταφέρεις.
Δεν είναι μόνος του. Να το καταλάβει και να το παλέψει.

Ρώτησα την ηλικία του, γιατι οι περισσότερες ψυχολογικές διαταραχές συμβαίνουν σ\' αυτή την ηλικία.
Αλήθεια, πως άρχισαν οι διαταραχές αυτές, σου έχει πει; Συνέβηκε κάτι σ\' αυτόν ή σε κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο; Είναι πολύ βασικό να ξέρει από πότε ξεκίνησε.

Χαίρομαι που δεν σε κουράσα, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Με όλο το θάρρος Ντορίνα, αλλά τη στιγμή που ο ψυχοθεραπευτής είπε ότι δε χρειάζεται να συνεχίσει τη θεραπεία του, αλλά οι κρίσεις συνεχίζονται, κάτι δε μου πάει καλά.

Συμφωνώ μεν με το ότι με τις ταμπελίτσες των διαγνώσεων πολλές φορές προκαλούνται νέα προβλήματα (πχ πολλοί ασθενείς τρομάζουν με λέξεις όπως \"διαταραχή\", \"κατάθλιψη\", \"πανικός\" και μπλοκάρει η θεραπεία) και ίσως και ο γιατρός να επέλεξε να μην αποκαλύψει τέτοια διαγνωστικά στον ασθενή. Από την άλλη όμως, ενώ τα προβλήματα συνεχίζονται, ο γιατρός σημαίνει λήξη της θεραπείας (αφού του είπε ότι δε χρειάζεται να τον ξαναεπισκευτεί), κι αυτό είναι που εμένα με βάζει σε σκέψεις.

Στη θέση σου θα ρωτούσα απευθείας με ένα ραντεβού τον ψυχοθεραπευτή, γιατί πιστεύει ότι ο φίλος σου δε χρειάζεται βοήθεια, τη στιγμή που ακόμα βασανίζεται από συμπτώματα. Αν δε σε πείσει η απάντησή του, μήπως θα ήταν μια λύση να επισκεφτείτε κάποιον άλλον επαγγελματία; Είναι κρίμα να διαιωνίζεται τόσο μια κατάσταση.

Έχω κι εγώ την απορία για το πώς ξεκίνησαν οι κρίσεις, ειναι σημαντικό.

Ειλικρινά με συγκινεί το ενδιαφέρον σας. Δε το περίμενα...
Οι πρώτη κρίση άρχισε μία μέρα όταν ξαφνικά, εκεί που ήταν σπίτι του (στο πατρικό του) και έλυνε σταυρόλεξο άρχισε να νοιώθει πολύ άσχημα. Ταχυκαρδίες, διάρροια (η οποία συνεχίστηκε για μήνες) και διάφορα άλλα (να μη λέω και ανακρίβειες) που τον κατατρόμαξαν. Για δύο μέρες ήταν ξαπλωμένος και φοβόταν να σηκωθεί. Για μία εβδομάδα ηταν στο σπίτι σε αυτή τη κατάσταση και μετά άρχισαν να πηγαίνουν σε γιατρούς. Τελικά κατέληξαν στον γιατρό που σας ανέφερα. Ο φίλος μου του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Εχθές του πρότεινα να δει κάποιον άλλο γιατρό ή να πάμε μαζί κάπου και μου είπε ότι αν χάσει την εμπιστοσύνη του στον συγκεκριμένο γιατρό θα γκρεμιστούν όλα γύρω του.
Πάντως νομίζω ότι μεγάλο ρόλο στην κατάσταση αυτή πρέπει να έχει παίξει η σχέση που είχε για τέσσερα χρόνια. Μία κοπέλα που τον καταπίεζε πολύ. Μία κατάσταση αρρωστημένη θα την έλεγα. Αυτό τον άγχωνε πολύ αλλά δεν έφευγε (τι πράγμα αυτό να μην μπορεί να πει όχι;)

να σημειώσω επίσης ότι πέρσι τέτοιο καιρό ο φίλος μου ήταν χάλια. Δηλαδή έχει δει σημαντική βελτίωση στην κατάστασή του. Είναι πιθανό να έχει όλο αυτό το άγχος και να αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση λόγω εξεταστικής και μόνο; Αν τον ρωτήσεις τι έχει θα σου πει \"δεν ξέρω\" νοιώθω χάλια\" \"έχω πιάσει πάτο\"

Ντορίνα,

Δεν έχει άδικο η Αφροδίτη. Με το να προσπαθούμε να καλύπτουμε ένα πρόβλημα δεν σημαίνει οτι πάντα αυτή η κίνηση είναι και η σωστή. Ίσως θα έπρεπε να του μιλήσεις για αυτά που μέχρι τώρα έχεις μάθει και αν επιμένει οτι ντε και καλά κάτι έχει, να επισκεφτεί κι έναν άλλο ιατρό. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να του φύγει η ιδέα.

Για να φτάσει ένας άνθρωπος να ξεπεράσει το επίπεδο του στρες που του προκαλεί πανικό, συχνά διάφοροι λόγοι οδηγούν σε αυτό. ʼλλες φορές ένας λόγος από μόνος του, άλλες φορές πολλοί μαζί. Πιστεύω κι εγώ οτι ένας από τους λόγους που του δημιούργησαν αυτή την ανασφάλεια, είναι σίγουρα η περασμένη του σχέση. Αν ρωτήσεις ψυχολόγο, θα σου πεί οτι αυτό είναι κάτι παραπάνω απο συνηθισμένο. Ίσως όμως να μην φταίει μόνο αυτό. Σίγουρα έχει βάλει το χεράκι της και η εξεταστική του. Πιθανώς να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι. Λόγοι που μόνο ένας ειδικός μπορεί να τους αντιληφθεί. Το γεγονός οτι εμπιστεύεται το γιατρό του, τον τιμάει. Δεν υπάρχει όμως λόγος αν χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν να καταρρεύσει. Κι εγώ εμπιστεύομαι το αυτοκίνητό μου. Αν όμως με προδώσει από μηχανικό πρόβλημα, θα αγοράσω άλλο. Δεν θα σταματήσω να οδηγώ.

Δεν χρειάζεται να μας ευχαριστείς για το ενδιαφέρον. Διάβασα σε ένα άλλο Post οτι εφόσον ακόμα κι ένας το έχει ξεπεράσει, τότε μπορούμε να το ξεπεράσουμε όλοι.

Εδώ είμαστε...

Δίκιο έχετε. Ένα πράγμα με σταματάει απο το να του μιλήσω: Σκέφτομαι μήπως ο γιατρός του ακολουθεί ένα συγκεκριμένο τρόπο προσέγγισης του προβλήματος και γω δημιουργήσω πρόβλημα. Από ότι κατάλαβα έχει μιλήσει με την οικογένεια του και μάλλον τους έχει πει να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα σαν να μην υπάρχει. Τώρα που μιλούσα μαζί του στο τηλέφωνο που είπε ότι βρήκε ένα σχετικό βιβλίο στο σπίτι του και διάβασε κάτι που τον άγχωσε πολύ. Διάβασε λέει ότι αυτό που έχει είναι κάποια διαταραχή και ότι τα συμπτώματα ταίριαζαν με τα δικά του. Επίσης ότι κάποιοι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία. (μα που το βρήκε το βιβλίο που επιβεβαιώνει τους φόβους του) Τον τρόμαξε πολύ αυτό και έκλαιγε. Του είπα να ρωτήσει τον γιατρό του. Επίσης του είπα ότι είναι καλό που αυτό που έχει το έχουν και κάποιοι άλλοι γιατί σημαίνει ότι είναι κάτι σύνηθες που περνάει... Τι να του πω και γω, τα έχω χάσει... Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο. Έχω αφήσει τον εαυτό μου και σκέφτομαι μόνο αυτό.
Όλοι οι φίλοι μου μου λένε να τον αφήσω, να προχωρήσω μπροστά με την ζωή μου. Όμως εγώ τον αγαπάω και ελπίζω να το ξεπεράσουμε.... ελπίζω

Να σου πω κάτι; Ξέρει οτι τα συμπτώματα μπορούν να υποδεικνύουν διάφορα πράγματα; Για παράδειγμα μια ζαλάδα. Τι πιο φυσικό από μια ζαλάδα. Μπορεί να οφείλεται σε χίλια δυο πράγματα. Αυχενικό σύνδρομο, θυρεοειδή, καρδιά, χαμηλή περιεκτικότητα σιδήρου στο αίμα, διαβήτη και άλλα ακόμα πιο σοβαρά και ακόμη πιο όχι και τόσο σοβαρά. Γιατί κάθεται μόνος του και προσπαθεί να βρεί συμπτώματα που τυχόν έχει; Αυτό θα τον οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο που μόνο κακό του κάνει. Εφόσον ειδικοί γιατροί του είπαν οτι οι εξετάσεις δεν έδειξαν τίποτα, τέλος!
Καμία αρρώστια δεν σε οδηγεί στην αυτοκτονία, παραμόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. Καλό θα είναι να σταματήσει να διαβάζει τέτοιου είδους βιβλία. Μερικές φορές κάνουν καλό, άλλες πάλι όχι.
Κάνεις ότι καλύτερο θα μπορούσες για κείνον. Εφόσον θέλεις να είσαι μαζί του, μην ακούσεις τους φίλους σου ειδικά τώρα. Φρόντιζε όμως και τον εαυτό σου.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους....
Αύριο γράφει μάθημα και θα έρθει. Ελπίζω να μην ξαναφύγει προσπαθώντας να \"ξεφύγει\". Έχω κανονίσει να πάμε αύριο σε μια συναυλία που θέλαμε να δούμε και το Σαββατοκύριακο μια κοντινή εκδρομή με παρέα. Δεν θα τον αφήσω να \"πνιγεί\" σ\'αυτές τις σκέψεις και τις φοβίες...

Dorina καλησπέρα,

η συμπεριφορά του γιατρού του φίλου σου θυμίζει σε κάποια σημεία τον δικό μου γιατρό (ψυχίατρο) και πιο συγκεκριμένα την τακτική του. Όταν πήγα την πρώτη φορά στο ιατρείο του, μου είπε βέβαια ότι πρόκειται για πανικό αλλά είχε ένα στυλ άνεσης, χαλαρότητας και αδιαφορίας, που νόμιζα ότι δεν με άκουγε καν. Προσπαθούσα να περιγράψω με τραγικότητα και ακρίβεια τι μου συνέβη μπας και του κεντρίσω το ενδιαφέρον, αλλά αυτός από ότι φαίνεται τα είχε ακούσει αυτά χιλιάδες φορές, γνωστό το τροπάριο. Στην αρχή μου έκανε λόγο για αγωγή 15 ημερών, μετά ενός μήνα, μετά τριών μηνών κ.ο.κ. Θέλω να σου πω ότι ανάλογα με την κατάσταση του ασθενή, τηρούσε και την ανάλογη στάση, αλλά πάντοτε με καθησύχαζε και μου ζητούσε εμπιστοσύνη. Όταν του μιλούσα για τα διάφορα συμπτώματα ή για τα χάπια και το φόβο γι΄αυτά, γελούσε και μου έλεγε ότι όλα είναι ασήμαντα. Με δυό λόγια, ο άνθρωπος αυτός μου έδειξε με τον τρόπο του α) ότι δεν έχω κάτι φοβερό β) ότι τα μάτια του έχουν δει σοβαρότερα πράγματα και σιγά μην ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον πανικό που είναι \"εύκολη περίπτωση\" γ) ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτε δ) ότι ο πανικός θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει κάποια στιγμή. Το πότε εξαρτάται από εμάς, από τον τρόπο με τον οποίο θα δουλέψουμε τις φοβίες μας και τις λανθασμένες αντιλήψεις και πεποιηθήσεις μας.

ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ του γιατρού μου που θα φανεί σε όλους μας χρήσιμη:
Μου είχε απαγορέψει να διαβάζω τις παρενέργειες και αντενδείξεις των φαρμάκων, να την ψάχνω με πάρα πολλά άρθρα και αποτελέσματα ερευνών για το άγχος, να μετρώ κάθε τρεις και λίγο την πίεση, να προσπαθώ να ακούω και να μετρώ τους χτύπους της καρδιάς και γενικά να ασχολούμαι με το κάθε σύμπτωμα. Θα το βλέπεις σαν τον πονοκέφαλο, μου έλεγε και είχε απόλυτο δίκιο στην τακτική που ακολούθησε, άσχετα αν εγώ πολλές φορές νόμιζα ότι δεν με καταλάβαινε.
Όσο για την αυτοκτονία, μου είπε ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να εμφανίζονται τέτοιες σκέψεις όταν έχουμε πάρα πολύ άγχος. Δεν πρόκειται να τρελαθούμε και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος (όταν η διάγνωση δείχνει διαταραχή πανικού ή αγχώδη διαταραχή βέβαια). Χρήσιμοι είναι οι ψυχίατροι ως γιατροί φυσικά, αλλά καλό θα ήταν να ακολουθήσει και ψυχοθεραπεία για να ψάξει και τα αίτια, ή τουλάχιστον ας πάρει και μια δεύτερη γνώμη να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο κινδύνου.

Paramythi,
προσωπικά, θυμώνω με κάθε ψυχολόγο, ψυχιάτρο, γιατρό όποιας ειδικότητας ή άλλο ειδικό της Υγείας, ψυχικής και σωματικής που δεν αντιμετωπίζει τον κάθε άνθρωπο ως ξεχωριστή προσωπικότητα αλλά τους κατατάσσει όλους σε κατηγορίες (από δω οι πανικοί που είναι και εύκολοι, από και οι ψυχώσεις, παραπέρα οι αυτοκτονίες).

Το είδος της διαταραχής που ο ασθενής - πελάτης αντιμετωπίζει, δεν καθορίζει την ευκολία ή τη δυσκολία, τη σοβαρότητα ή μη της κατάστασης.
Εάν ένας άνθρωπος πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, καλώς ή καλώς πνίγεται.
Επειδή δε πνίγεται σε ωκεανό, δε σημαίνει ότι δεν δείχνουμε ενδιαφέρον, έγνοια, νοιάξιμο. Ο άνθρωπος πνίγεται!!! και δεν έχει σημασία εάν η κατάσταση που τον πνίγει ονομάζεται \"κουτάλι\" και όχι ωκεανός. Το πνίξιμο είναι που μετράει.

ΥΓ. χαίρομαι ιδιαίτερα και αισθάνομαι ότι η θεραπεία μπορεί να \"πάει παραπέρα\" όταν ένας θεραπευόμενος μοιράζεται μαζί μου ένα τέτοιο συναίσθημα του: ότι αισθάνεται \"σαν να μην τον ακούω, σαν να υποβαθμίζω αυτό που αισθάνεται, σαν να μην είμαι εκεί γι αυτόν\".

Καλημέρα,
όντως paramythi ο γιατρός σου μοιάζει πολύ στον γιατρό του φίλου μου... έτσι αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Ο οποίος φίλος μου πήγε εχθές στον γιατρό του και με πήρε τηλέφωνο μετά νοιώθοντας εντελώς καλά. Είναι πολύ περίεργο πως αλλάζει η διάθεσή του μέσα σε μια ώρα. Φεύγει από τον γιατρό αφήνοντας τις φοβίες του πίσω. Εχθές συγκεκριμένα ο γιατρός του είπε (εκτός άλλων) οτι πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί. Η εξάρτησή του από άτομα και καταστάσεις τον κρατάει πίσω και του δημιουργεί προβλήματα. Επίσης του είπε να μη με βλέπει σαν μαμά του και να μη με παίρνει τηλέφωνο κλαίγοντας... εύκολο να τα λες, δύσκολο να τα κάνεις. Τι να πω, ελπίζω αυτή τη φορά η αισιοδοξία και η γαλήνη του να κρατήσει περισσότερο....

Καλημέρα!
Εκεί ακριβώς λοιπόν είναι το κλειδί. Αν το δούμε λογικά, αυτές οι μεταπτώσεις της διάθεσης έχουν να κάνουν καθαρά με ψυχολογικούς παράγοντες και όχι με οργανικούς. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά αν έχεις κάτι οργανικό, το έχεις συνέχεια. Σίγουρα και η διάθεσή σου παίζει ρόλο, αλλά κι αυτό δεν σ\' αφήνει.
Τα σχέδια που έχετε για τις επόμενες ημέρες, είναι πολύ καλά και σίγουρα θα τον βοηθήσουν να ξεχαστεί από τις άσχημες σκέψεις. Όταν επιστρέψει στην καθημερινότητα, απο \'βδομάδα ίσως, πάω στοίχημα ότι για μια-δυο μέρες θα είναι μια χαρά. Προσωπικά εύχομαι να το ξεπεράσει τελείως, αλλά αν αυτό δεν γίνει και καταπέσει πάλι, καλό θα είναι να φέρνει τις καλές στιγμές στο μυαλό του και θα δεις οτι όταν το κάνει θα καλυτερεύει.
Με τον καιρό θα το ξεπεράσει, μην ανησυχείς. Θα δεις..

Στο θέμα του γιατρού, συμφωνώ κι εγώ. Μια δεύτερη γνώμη ποτέ δεν έκανε κακό. Αντιθέτως, μόλις διασταυρώσει τις γνώμες των επιστημόνων, θα ανακουφιστεί κι άλλο.

Μακάρι Giorgo, μακάρι να το ξεπεράσει. Είναι πολύ ψυχοφθόρο και για μένα να περιμένω ενδόμυχα την επόμενη \"κρίση\" του. Όσο για τον γιατρό, δε νομίζω ότι μπορώ να τον πείσω να δει κάποιον άλλο. Σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε με το πρόβλημά μου... Εύχομαι σε όλους μας ηρεμία και ευτυχία...

Ντορίνα,
Ξέρω καλά πόσο ψυχοφθόρο είναι. Οι περισσότεροι άνθρωποι \"συμπάσχουν\" με κάποιον που ταλαιπωρείται απο κάτι. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι αγαπημένο μας πρόσωπο.
Σας εύχομαι ότι καλύτερο. Για οτιδήποτε χρειαστεί, είμαστε εδώ.

Ένα τελευταίο πράγμα θα πω και ζητάω συγγνώμη εκ των προτέρων αν θα είμαι απότομη: καταλαβαίνω την δυσκολία του να προσπαθείς να ζήσεις με όλο αυτό το άγχος αλλά νομίζω ότι πρέπει να σκέφτεσαι και αυτούς που είναι δίπλα σου. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε κανέναν από εσάς, δε σας ξέρω, με τον φίλο μου είμαι εκνευρισμένη. Ενώ εχθές που ήταν στο σπίτι του ήταν μια χαρά (αφού είδε τον γιατρό του), σήμερα ήρθε και δεν ήταν πάλι πολύ καλά. Δεκτό και αυτό. Μου είπε όμως κάτι που ήταν πολύ άσχημο. Μου λέει \"προσπαθώ να βρω κάτι εδώ να με κάνει να νοιώσω καλά\". Ε οχι! αυτό δεν το δέχομαι... Κάνω τόσες προσπάθειες και συναντάω τελικά έναν άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δέχομαι το γεγονός ότι αυτή την περίοδο δεν παίρνω τίποτα από αυτή τη σχέση παρά μόνο δίνω, δέχομαι την αλλαγή της διάθεσης, την απομάκρυνσή του από μένα αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την αχαριστία... Συγγνώμη για το ξέσπασμα αλλά είμαι πολύ λυπημένη...

Dodoni

θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο γιατρός μου έδειχνε μια φαινομενική αδιαφορία προς τη μεγιστοποίηση του προβλήματος που εγώ του περιέγραφα, δηλώνοντας με αυτή τη στάση του ότι ο πανικός σήμερα δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο ή επικίνδυνο. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μετριάσει το άγχος μου και να με ηρεμήσει. Ως προσωπικότητα με σεβάστηκε απόλυτα, στάθηκε κοντά μου όποτε τον είχα ανάγκη και κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου περνάω πολύ ωραία γιατί μιλάμε και χίλια δυο άλλα πράγματα φιλοσοφώντας. Αν και κοστίζει πανάκριβα η επίσκεψη, ποτέ δεν μου είπε έλα να σε δω ξανά την τάδε του μηνός, ίσα ίσα μου τόνισε \"ότι εγώ δεν θα σε κοροϊδεύω να σου παίρνω τα λεφτά\". Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και τον αγαπώ πάρα πολύ ως άνθρωπο, ενώ τον εκτιμώ απεριόριστα και ως κορυφαίο επιστήμονα.

Επίσης έχω την εντύπωση (εδώ μπορεί να κάνω λάθος) ότι οι ψυχίατροι δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ψυχολογική προσέγγιση ή την ψυχοθεραπεία του ασθενούς - εκτός και αν έχουν την ειδικότητα του ψυχοθεραπευτή- απλά κάνουν τη διάγνωση και συνταγογραφούν. Το βάρος εδώ καλείται να το σηκώσει ο ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής, ο οποίος θα προσπαθήσει να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ασθενή, θα τον βοηθήσει να ξετυλίξουν μαζί το κουβάρι και τέλος να τον οδηγήσει στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και της λύτρωσης.
Όπως και να έχει πάντως, όλοι και ο καθένας χωριστά θα πρέπει να είναι επαγγελματίες στο είδος τους και για να είμαστε ρεαλιστές πάντα υπάρχουν τα μαύρα πρόβατα...

ʼσχετο, αλλά έχετε προσέξει ποτέ ότι όλοι οι ψυχίατροι μοιάζουν μεταξύ τους στο ....βλέμα, είναι όλοι σχεδόν ανέκφραστοι, απαθείς και ψυχροί....άκρως ερωτικοί θα έλεγα....

DORINA, ο φίλος σου έχει επισκεφτεί καθόλου αυτό το φόρουμ ή άλλα σχετικά site; θα του κάνουν πολύ καλό.
Όσο για σένα δεν χρειάζεται να είσαι λυπημένη, να ξέρεις ότι αυτή η ασθένεια δεν σε αφήνει να ζεις και να λειτουργείς φυσιολογικά, είναι σαν να έχει μαραζώσει ο εαυτός σου και προσπαθείς 24 ώρες το 24ωρο να καταλάβεις τι είναι αυτό που έχεις, γιατί το έχεις εσύ και όχι κάποιος άλλος, που θα σε οδηγήσει, πόσο θα κρατήσει, τι πήγε στραβά στη ζωή σου, που έφταιξες. Επαναπροσδιορίζεις τα πάντα και θέλει πολύ χρόνο να ξαναμπούν όλα στη θέση τους. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα puzzle με εκατομμύρια κομματάκια, αν έχεις βοήθεια θα το τελειώσεις πιο γρήγορα....

Καλό βράδυ σε όλους

Παρά το γεγονός οτι τα συμπτώματα είναι σχεδόν ίδια σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο ο τρόπος που αντιμετωπίζονται, αλλά και οι παράγοντες που ανακουφίζουν τον καθένα ξεχωριστά, είναι διαφορετικοί. Είναι πραγματικά άξιο αναφοράς.
Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε ξεπεράσει άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, το ανώτερο όριο του άγχους. Προσωπικά, λόγω διαφόρων παραγόντων (κυρίως επαγγελματικών), έχω βρεθεί σε επίπεδα παραπάνω του φυσιολογικού άγχους. Γνωρίζοντας παρόλα αυτά οτι τα όποια δυσάρεστα συμπτώματα (αδιαθεσία, στεναχώρια, αστάθεια, ζάλη) διαρκούν στα αλήθεια πολύ λίγο, εκείνη τη στιγμή δύσκολα καταφέρνω να τα απομακρύνω αμέσως. Συνήθως αυτό που με ανζκουφίζει, το φάρμακο που λένε, είναι η απλή κουβέντα. Όχι απαραίτητα του στυλ \"Τι έχω ρε συ;\", \"Τίποτα. Το έχω πάθει κι εγώ\" κλπ. Η κουβέντα ακόμα και για άσχετα πράγματα με κάνει και το ξεπερνάω. Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ κουβέντα, όχι πολυλογία ή \"μονότερμα\" από μέρους μου. Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ στη ζωή μου ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Καταλαβαίνω όμως οτι οι κακές σκέψεις που υπάρχουν συνειδητά χωρίς απαραίτητα να ασχολείσαι με αυτές, φεύγουν αν το μυαλό σου απασχοληθεί με κάτι άλλο. Όσοι από σας έχετε κάτι παρόμοιο, δεν έχετε παρατηρήσει οτι αν πλακώσει πολλή δουλειά ξεχνιέστε αμέσως; Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι πρέπει μόλις νιώσουμε άσχημα να ψάχνουμε να βρούμε κάτι ή κάποιον να \"ξεχαστούμε\". Σημαίνει όμως κάτι πολύ σημαντικό. Οτι δεν έχουμε ίσως βρεί ακόμα τον τρόπο να πούμε εκείνη την ώρα στο μυαλό μας \"Όχι. Δεν έχεις τίποτα, δεν χρειάζεσαι κάτι για να ξεχαστείς, δεν θα πάθεις τίποτα άλλο, σύνελθε!\"
Προσωπικά, ποτέ δεν έχω πει σε κανέναν άνθρωπο κάτι ανάλογο με τον φίλο σου, Ντορίνα. Χωρίς βέβαια αυτό να το λέω για να τον μειώσω. Το λέω καλοπροαίρετα και θέλω να καταλάβεις τι εννοώ. Δεν είπα ποτέ \"δεν με βοηθάς κι εσύ\" ή κάτι ανάλογο. Ίσα-ίσα, είμαι τόσο καλός, χαζός; Πείτε το όπως θέλετε. Όταν έχω κάποιον δικό μου άνθρωπο κοντά μου όταν δεν αισθάνομαι τόσο καλά, χειροτερεύω από μόνος μου την κατάστασή μου προσπαθώντας να μην τον αγχώσω κι αυτόν. Ξέρω, ξέρω. Το μεγαλύτερο λάθος μου. Τον τελευταίο καιρό το ελέγχω όμως κι αυτό. Βέβαια, η κουβέντα αυτή του φίλου σου σε γενικές γραμμές για κάποιον που δεν έχει βρεί ακόμα το κουμπί του εαυτού του, είναι φυσιολογική. Όπως και η αντίδρασή σου βέβαια. Θέλει υπομονή. Δυστυχώς έτσι είναι. Θέλει υπομονή κι απ\' τους δυο σας, κι ας σου ακούγεται λίγο εγωϊστικό αυτό.

Κλείνοντας, θέλω να πω οτι ίσως τελικά αν διάβαζε ένα-δυο posts από αυτό το forum, να αισθανόταν πολύ καλύτερα και μάλιστα για αρκετό χρονικό διάστημα.
Σας κούρασα πρωϊνιάτικα με αυτά που έγραψα. Πιστεύω αυτά τα παραδειγματάκια να βοηθήσουν οποιονδήποτε. Ένα ελάχιστο κομματάκι βοήθειας, σίγουρα είναι μια νίκη απέναντι στην \"κακή\" πλευρά του μυαλού μας.

Καλημέρα...
ελπίζω να είναι καλή γιατί η χθεσινή ήταν χάλια.... βρέθηκα με τον φίλο μου και δεν άντεξα και μ\'επιασαν τα κλάματα. Τέλος πάντων. Μετά το ξεπέρασα και είμασταν καλύτερα... Είναι απίστευτο πάντως. Πραγματικά απίστευτο πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος. Αυτό με πληγώνει περισσότερο. Θέλω πίσω τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα...
Πάντως δεν ξέρω αν πρέπει να αρχίσει να ψάχνει στο δίκτυο. Κάθε τι τον τρομάζει.. μπορεί να διαβάσει κάτι και να τον τρομάξει... δεν ξέρω...
Giorgo, σίγουρα υπάρχουν άλλοι σε αυτό το forum που είναι ειδικοί και μπορούν να σε συμβουλεύσουν καλύτερα, αλλά από όσα έχω διαβάσει έχω καταλάβει ότι η βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή είναι πολύτιμη. Μήπως να το σκεφτόσουν;

paramythi: αυτό ακριβώς που περιγράφεις έχει πάθει ο φίλος μου. Έχει μαραζώσει... θα γίνει καλά; θα βρει τον εαυτό του ξανά; υπάρχουν άτομα που το έχουν ξεπεράσει τελείως;

Ντορίνα,
Συνειδητά, δεν πήγα σε ειδικό, όταν δεν ήξερα τι έχω γιατί μου συμβαίνει και γιατί (νόμιζα) οτι συνέβαινε μόνο σε μένα. Υπήρξαν στιγμές που λόγω αγοραφοβίας αισθανόμουν άβολα στον πολύ κόσμο. ʼλλες φορές αισθανόμουν ακόμα χειρότερα. Τώρα, 3 χρόνια μετά την πρώτη \"ανεξήγητη\" ζαλάδα, έχω μάθει όχι μονο απλά να το ξεπερνάω όταν χρειαστεί, αλλά μου φαίνεται πως κάποια στιγμή θα περάσει τελείως.
Αν μετριαζόταν κάπως και το άγχος της δουλειάς, θα είμουν ακόμη καλύτερα. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ φυσικά οτι η βοήθεια ενός ειδικού δεν είναι πολύτιμη.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φτάσει σ\' αυτό το σημείο κι ο φίλος σου. Θα δεις οτι θα καλυτερεύσει κι ας μην φαίνεται να γίνεται αυτό τώρα.

Dorina,

όπως θα διαπιστώσεις και η ίδια, υπάρχουν άτομα μέσα από αυτό το φόρουμ που έχουν θεραπευτεί πλήρως. Πιστεύω ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, ωστόσο θέλω να παραμείνω προσγειωμένη. Όσο κρατάς μια μετριοπαθή στάση μην ελπίζοντας σε τίποτα τόσο γλιτώνεις από τα δεσμά της ελπίδας και την απογοήτευση. Και όσο περισσότερο έχεις καταπιέσει τον εαυτό σου για χάρη των πρέπει και των άλλων γύρω σου, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το διάστημα που θα υποφέρεις, τουλάχιστον μέχρι να αμβλυνθούν οι εσωτερικές συγκρούσεις (πόλεμος των θέλω με τα πρέπει).
Κοντεύω 4 χρόνια με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και πανικούς και πρώτη φορά αρχίζω να θυμίζω τον παλιό εαυτό μου. Θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές είμαι πολύ καλά πλέον, με τις εξαιρέσεις του βέβαια που τις αποτελούν τα κατάλοιπα των φοβιών και των λανθασμένων αντιλήψεων.
Χρειάζεται όμως μεγάλος αγώνας. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει πάρα πολύ και θα έλεγα μάλιστα η κατάλληλη θεραπεία τον κατάλληλο χρόνο.
Στην περίπτωση του πανικού, οι περισσότεροι συστείνουν τη γνωσιακή θεραπεία ως την πλέον ενδεδειγμένη. Από την εμπειρία μου σου λέω ότι βοηθάει αλλά παροδικά μόνο. Αν και εγώ σνόμπαρα την ψυχαναλυτική ως παρωχημένη κατεύθυνση, τους τελευταίους μήνες που την ακολούθησα με βοήθησε πάρα πολύ και ουσιαστικά. Κατάλαβα πλέον το \"πως και γιατί συνέβη αυτό σε μένα\".
Πάντως ο φίλος σου δεν θα βοηθηθεί όπως πρέπει μόνο από τον ψυχίατρο (είναι βέβαια χρήσιμος). Και τούτο γιατί θα πρέπει να θέσει ερωτήματα στον εαυτό του για να πάρει απαντήσεις, να θυμηθεί γεγονότα, να ξαναβιώσει τα τραύματα και να αντιδράσει τώρα όπως δεν αντέδρασε τότε, να δει τα λάθη του κ.ο.κ. Θα ξαναζήσει ολόκληρη τη ζωή του και θα τη συνεχίσει πάνω σε νέες και πιο στέρεες βάσεις.
Μακάρι να υπήρχε και για μένα ένας άνθρωπος πριν από κάποια χρόνια, ο οποίος θα με ενημέρωνε για όλες τις εναλλακτικές και δεν θα είχα την ψευδαίσθηση ότι παρουσίαζα βελτίωση εξαιτίας των χαπιών (αυτό ήταν παράπονο στην τύχη μου).
Αν δεν καταλάβεις τα αίτια της ασθένειας μέσα από μια θεραπεία, δεν πρόκειται ποτέ να το ξεπεράσεις μόνος σου, ακόμα και αν περνάς περίοδο ύφεσης ή εξαφάνισης των συμπτωμάτων.
Όπως λέει όμως και ο Γιώργος, κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία και το δικό του τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης.
Εδώ απλώς παραθέτουμε εμπειρίες και ευτυχώς υπάρχει τέτοια ποικιλία εμπειριών και απόψεων, ώστε ο κάθε ενδιαφερόμενος να μπορεί να λάβει σφαιρική ενημέρωση για όλες τις καταστάσεις και να επιλέξει τη θεραπεία που του ταιριάζει (και έχοντας στο μυαλό του την εναλλακτική στην περίπτωση που η πρώτη αποτύχει).

Υπομονή Dorina
Η περίσταση απαιτεί χρόνο και επιθετική αντιμετώπιση

Υ.Γ Πράγματι θα του κάνει καλό το φόρουμ, θα διαπιστώσει ίσως για πρώτη φορά ότι δεν είναι ο μόνος που περνάει κάτι τέτοιο.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.
paramythi διαβασα προσεχτικα αυτά που μου γράφεις. Όντως και ο φίλος μου ήταν (τώρα ευτυχώς λιγότερο) ένας άνθρωπος που καταπίεσε πολύ τα δικά του θέλω για τα πρέπει και τα θέλω των άλλων. Στην 4χρονη σχέση του ήταν πάρα πολύ καταπιεσμένος και δεν ζούσε φυσιολογικά. Τον έχει επηρεάσει άραγε τόσο πολύ αυτή η εμπειρία; Πολύ πιθανόν. Πάντως είναι δύσκολο για μένα να πάρω πρωτοβουλίες και να τον ωθήσω να κάνει πράγματα (όπως να μπει στο συγκεκριμένο site) γιατί φοβάμαι μήπως πάω ενάντια στην τακτική του γιατρού του. Αν διαπιστώσει ότι αυτό που έχει ίσως είναι σοβαρό και ότι το αντιμετωπιζουν και άλλα άτομα που έκαναν χρόνια να θεραπευτούν θα τρομάξει. Είμαι σίγουρη γι\'αυτό. Νομίζω ότι η μόνη λύση είναι να μιλήσω με τον γιατρό του και να μου πει ο ίδιος. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό...
Πάντως το Σαββατοκύριακο (πήγαμε εκδρομή) ήταν πολύ πολύ καλά και σήμερα σηκώθηκε και άρχισε διάβασμα. Είναι πάλι ο παλιός του εαυτός. Ελπίζω μόνο να κρατήσει αυτό... Έχω καταλάβει ότι όταν είμαστε με παρέες και κάνουμε διάφορες δραστηριότητες είναι πολύ καλύτερα. Γιατί άραγε; Ξεχνιέται; ʼρχισα να είμαι πιο αισιοδοξη....

Dorina, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ κάτι..

Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορείς να προσφέρεις στο φίλο σου είναι πολύ απλό..κι όμως πολύ δύσκολο..
Απλά, να είσαι εκεί..
Να κάνεις υπομονή..
Να τον δέχεσαι όπως κι αν είναι, ότι κι αν κάνει, ότι κι αν λέει..

Σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεί τον εαυτό του για να μπορεσει να δει ξεκάθαρα τι πέρασε και πόσο πολύ τον βοήθησες με τον τρόπο σου..

Όλα αυτά βέβαια, όσο εσύ έχεις τη θέληση να τα κάνεις..να τα προσφέρεις..

Σου εύχομαι καλή δύναμη και καλό κουράγιο..