Παιδική κακοποίηση και ερωτικές σχέσεις του ενήλικα/πρώην κακοποιημένου παιδιού

Προς τους εχοντες υποστει κακοποιηση κατα την παιδικη τους ηλικια.

Πιστευετε/νιωθετε οτι η κακοποιηση σας επηρεασε στο να προσεγγισετε το αλλο φυλο? να κανετε την πρωτη σας σχεση στην εφηβεια σας προσπαθησατε ή ηρθε ευκολα? πως διαχειριστηκατε τη ντροπη και τις ενοχες? πως τα βγαλατε περα με την αυτοαπαξιωση, τον αυτομηδενισμο που καθε κακοποιημενος κουβαλαει μεσα του? Ο συντροφος πως δεχτηκε το βαρυ φορτιο της δικης σας κακοποιησης? τι ρολο ανελαβε? το ρολο του συμπαραστατη ή του "συντροφου"?
Και μετα μεσα στη σχεση, τι συμπεριφορα δειξατε? τι βγηκε, εστω και αθελητα, απο μεσα σας??

Αυτα και αλλα πολλα....

Υπήρξε αποστροφή. Εγινε γιατί το έκανε ολος ο κόσμος. Βέβαια δεν ξέρω αν όλες οι μορφές κακοποίησης εχουν τον ιδιο αντικτυπο στη σεξουαλικότητα.

Εγώ πάντως που δουλεύω από δέκα χρόνων ντροπή είχα αρνητικές σκέψεις είχα όλα τα κάνα γτ σε μυαλό ήμουν μεγαλύτερος από την ηλικία μου και με το που φτάνω τριάντα δύο αρχίζει ένα πανυγήρι με ενοχές στα καλά καθούμενα κράτησε τρία χρόνια κ έγινα γέρος στο μυαλό κι από τότε δε με νοιάζει τίποτα σα να πέθανα ζωντανός ήταν κι ακόμα να συνέλθω πάντως αν έτσι είναι η κόλαση δε το συνιστώ σε κανέναν ήταν σα να πηγα στην κόλαση δεν περιγράφεται αλλιωσ πλέον δε με νοιάζει ζήσω πεθάνω

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Βέβαια δεν ξέρω αν όλες οι μορφές κακοποίησης εχουν τον ιδιο αντικτυπο στη σεξουαλικότητα.

---

εγω δεν εχω υποστει σεξουαλικη κακοποιηση οπως εσυ.
Αλλα και παλι δυσκολευομαι στην προσεγγιση και στην οικειοτητα, προβληματιζομαι. Υπεραναλυω. Νομιζω πως ναι ολες οι μορφες εχουν αντικτυπο στην σεξουαλικοτητα...εκει θελω να καταληξω και να το συζητησουμε σε αυτο εδω το ποστ....

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Υπήρξε αποστροφή. Εγινε γιατί το έκανε ολος ο κόσμος.

---

Ομως ο συντροφος σου δεν σε ρωτησε για την 1η σου φορα? τι του ειπες? ξερεις με βιασε ο ιδιος ο πατερας μου??? δεν φοβηθηκες οτι αν του αποκαλυψεις κατι τετοιο θα το βαλει στα ποδια? τις ενοχες πως τις διαχειριστηκες?? το φοβο οτι μπορει να νομισει οτι τα ηθελες ή οτι εσυ τα προκαλεσες?

και 2ον, οταν εγινε εσυ ησουν εκει ή ήσουν παρατηρητης του εαυτου σου με το μυαλο σου σε καποιο κοσμο μακρινο?

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Ομως ο συντροφος σου δεν σε ρωτησε για την 1η σου φορα? τι του ειπες? ξερεις με βιασε ο ιδιος ο πατερας μου??? δεν φοβηθηκες οτι αν του αποκαλυψεις κατι τετοιο θα το βαλει στα ποδια? τις ενοχες πως τις διαχειριστηκες?? το φοβο οτι μπορει να νομισει οτι τα ηθελες ή οτι εσυ τα προκαλεσες?

και 2ον, οταν εγινε εσυ ησουν εκει ή ήσουν παρατηρητης του εαυτου σου με το μυαλο σου σε καποιο κοσμο μακρινο?

---

Ε δεν επέλεγα και τους καλυτερους συντροφους. Ολους τους λυπομουν και τους μισουσα, τους αντιμετωπιζα τους αντρες ως αντικειμενα, . Να τους εκδικηθώ ήθελα. Ακρως καταστροφικό, γιατί σε μια φάση καταθλιψης είχα μπλέξει με εναν τυπο και κακό και ψυχάκι με την πολύ κακη εννοια. Η μονη ουσιαστική σχεση που με προσγειωσε κιόλας, ήταν αυτη με τον αντρα μου. Αλλά δεν ξεκινησε ως ερωτική.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Ε δεν επέλεγα και τους καλυτερους συντροφους. Ολους τους λυπομουν και τους μισουσα, τους αντιμετωπιζα τους αντρες ως αντικειμενα, . Να τους εκδικηθώ ήθελα. Ακρως καταστροφικό, γιατί σε μια φάση καταθλιψης είχα μπλέξει με εναν τυπο και κακό και ψυχάκι με την πολύ κακη εννοια. Η μονη ουσιαστική σχεση που με προσγειωσε κιόλας, ήταν αυτη με τον αντρα μου. Αλλά δεν ξεκινησε ως ερωτική.

---

εγω παλι, που ακομα και φιλικα, τους περναω δια πυρος και σιδηρου??
νομιζω οτι τις μονες καλες σχεσεις που εχω με αντρες ειναι οι επαγγελματικες....αν και πολλες φορες εχω πει...αντρας ειναι, τι καταλαβαινει?

Ναι, ακριβώς αυτό. Θεωρούσα τους άντρες κατώτερα όντα. Δεν είναι ρεαλιστικό αυτό βέβαια, ούτε και λογικό είναι, όπως δεν είναι λογική καμία γενίκευση. Έχω μάθει πλέον πως οι άντρες και οι γυναίκες είναι ισότιμοι, διαφορετικοί αλλά ισότιμοι και ισάξιοι.
Και αυτό το δια πυράς και σιδήρου πάλι λάθος νομίζω πως είναι. Τα πράγματα είναι απλούστατα. Επικοινωνείς τα θέλω και τα όριά σου ξεκάθαρα. Μπορεί κάποιος να ανταποκριθεί; ή μπορείς εσύ να ανεχθείς τα ελαττώματα του άλλου; και τέλος, είτε γίνεται το deal είτε όχι.
Απλά πιστεύω πως είναι καθαρό θέμα κόμπλεξ το να προσδοκείς συμπεριφορές απο τους άλλους καλουπωμένες. Γιατί ενας άνθρωπος, εκτός απο σεβασμό και αξιοπιστία (που και για να τα απαιτήσεις και αυτά και πρέπει να τα πρεσβεύεις και να τα έχεις κερδίσει) να απαιτεί απο τον αλλο το οτιδήποτε;;; Η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου όταν είχα κι εγώ την παράλογη απαίτηση να είναι οι ανθρωποι γύρω μου κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα μου, ήταν ότι πρόβαλα πάνω τους τον καλύτερο εαυτό μου και ήθελα να τον προσωποποιήσουν οι άλλοι. Εντελώς παράλογο. Ομως ο κακοποιημένος ανθρωπος έτσι λειτουργεί ως μονάδα. Αν βρίσκεται σε μια ποδοσφαιρόφιλη παρέα, θα γινει ποδοσφαιρόφιλος, αν βρίσκεται σε παρέα με ροκάδες θα γίνει ροκάς, αν βρίσκεται σε παρέα με σκυλάδες, θα γίνει σκυλάς ας πουμε. Δεν υπάρχει προσωπική βουλιση, οπότε γινεσαι ο αλλος και απαιτεις και ο αλλος να γίνει εσύ. Απιστευτα παραλογο

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Ομως ο κακοποιημένος ανθρωπος έτσι λειτουργεί ως μονάδα. Αν βρίσκεται σε μια ποδοσφαιρόφιλη παρέα, θα γινει ποδοσφαιρόφιλος, αν βρίσκεται σε παρέα με ροκάδες θα γίνει ροκάς, αν βρίσκεται σε παρέα με σκυλάδες, θα γίνει σκυλάς ας πουμε. Δεν υπάρχει προσωπική βουλιση, οπότε γινεσαι ο αλλος και απαιτεις και ο αλλος να γίνει εσύ. Απιστευτα παραλογο

---

Ναιιιιιιιιιιιι γιατι θελει ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ! ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ! να τον αποδεχονται!

μπααα, εγω ειχα και εχω πολυ αυστηρα και υψηλα στανταρντς... τοσο που καταληγω να βασανιζομαι! δεν απορροφωμαι απο τη μαζα...
Σκεψου, ειχα δουλεια καλη και παραιτηθηκα για να κυνηγησω τη μια απο τις ελαχιστες θεσεις που βγαινουν στη χωρα καθε χρονο....

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Ναιιιιιιιιιιιι γιατι θελει ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ! ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ! να τον αποδεχονται!

μπααα, εγω ειχα και εχω πολυ αυστηρα και υψηλα στανταρντς... τοσο που καταληγω να βασανιζομαι! δεν απορροφωμαι απο τη μαζα...
Σκεψου, ειχα δουλεια καλη και παραιτηθηκα για να κυνηγησω τη μια απο τις ελαχιστες θεσεις που βγαινουν στη χωρα καθε χρονο....

---

όπως? κάθε ανθρωπος εχει στανταρ, ακόμα και ο απατεώνας που δεν τον ενδιαφερει η ψυχική τερψη αλλά η καθε μορφής εκμετάλλευση. Και επειδή η ηδονή που λαμβάνει ο καθένας απο την συναναστροφή είναι μοναδική πηγή συγκεκριμένης ευτυχίας, τότε ο καθένας θεωρεί υψηλά τα στάνταρ του. Επομένως δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς και γιατί τα στανταρ σου να σε βασανίζουν.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Ναιιιιιιιιιιιι γιατι θελει ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ! ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ! να τον αποδεχονται!

---

Ειναι εντελώς παράλογο όμως αυτό, ελπίζω να το καταλαβαίνεις. Είναι το παραδοξο που πρέπει να ξεπεράσει ο κακοποιημένος για να λειτουργήσει φυσιολογικά.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Επομένως δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς και γιατί τα στανταρ σου να σε βασανίζουν.

---

με βασανιζουν γιατι με ωθουν σε ενα ασταματητο κυνηγι μιας τελειοτητας που δεν ερχεται ποτε....
πχ για τη δουλεια...αλλος στη θεση μου θα πετουσε απο τη χαρα του. Σιγουρη δουλεια απο τα 24 μου, και την παρατησα στα 32 για να κυνηγησω ενα ονειρο που ακομα τωρα δεν το εχω πετυχει....Και αντι να δουλευω με τοσες σπουδες και αγωνα, καθομαι σπιτι ή σε καμια βιβλιοθηκη να προσπαθω να μαζεψω το μυαλο μου να διαβασω...

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Ειναι εντελώς παράλογο όμως αυτό, ελπίζω να το καταλαβαίνεις. Είναι το παραδοξο που πρέπει να ξεπεράσει ο κακοποιημένος για να λειτουργήσει φυσιολογικά.

---

καταλαβαινω οτι τελικα δεν ειναι τοσοοοοοοοοοοοο ζωτικης σημασιας, δεν ειναι θεμα ζωης και θανατου.
αλλα μεχρι να το καταλαβω, μου πηρε μια ζωη....

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

με βασανιζουν γιατι με ωθουν σε ενα ασταματητο κυνηγι μιας τελειοτητας που δεν ερχεται ποτε....
πχ για τη δουλεια...αλλος στη θεση μου θα πετουσε απο τη χαρα του. Σιγουρη δουλεια απο τα 24 μου, και την παρατησα στα 32 για να κυνηγησω ενα ονειρο που ακομα τωρα δεν το εχω πετυχει....Και αντι να δουλευω με τοσες σπουδες και αγωνα, καθομαι σπιτι ή σε καμια βιβλιοθηκη να προσπαθω να μαζεψω το μυαλο μου να διαβασω...

---

ΑΑΑ εννοεις σε σχεση με τις απαιτησεις που εχεις απο τον εαυτό σου υψηλά στανταρ. Νόμιζα αφορούσε τα στανταρ που έχεις για τους ανθρώπους που επιλέγεις να βρίσκονται στη ζωή σου
Αν το ήθελες πραγματικά το αντικείμενο αυτό, γιατί να μην το κυνηγήσεις; Δε ξέρω αν θες να πεις ότι η τελειομανία σε ώθησε να κάνεις μια επιλογή με αντικειμενικά κανένα χειροπιαστό και ρεαλιστικό αποτέλεσμα, τότε ναι, είναι ενα πρόβλημα αυτό και μάλλον έχει να κάνει με την κρίση σου σχετικά με το τι μπορείς και το τι όχι, ή με το τι μπορεί να προκύψει από συγκεκριμένους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Αν όμως την επιλογή σου την χωλαίνει το αποτέλεσμα το μη αναμενόμενο, που δε θα μπορούσες να είχες προβλέψει αντικειμενικά, τότε αντικειμενικά θα πρέπει να νιώθεις τουλάχιστον ευλογημένη που είχες την ευκαιρία να κυνηγήσεις έστω το όνειρό σου, γιατί άνθρωποι άλλοι ενδεχομένως περισσότερο ή και λιγότερο χαρισματικοί, δεν έχουν καν το δικαίωμα να έχουν όνειρα, πόσο μάλλον να τα κυνηγούν κιόλας και να αναλαμβάνουν και τέτοια ρίσκα.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

ΑΑΑ εννοεις σε σχεση με τις απαιτησεις που εχεις απο τον εαυτό σου υψηλά στανταρ. Νόμιζα αφορούσε τα στανταρ που έχεις για τους ανθρώπους που επιλέγεις να βρίσκονται στη ζωή σου

---

νομιζω οτι τα στανταρ για τους ανθρωπους διπλα μου ειναι ασυνειδητα... δεν ξερω πως τα καταφερνω αλλα οι περισσοτερες φιλες μου ειναι σε δυσκολιες και εγω καταληγω σαν λυσαρι να προβαλλω λυσεις, να συμπαρισταμαι και να ενθαρρυνω...
με τους αντρες φιλους μου ειμαι πιο ανεμελη, ισως γιατι οι αντρες δεν αγχωνονται τοσο οσο εμεις.

Τωρα με τους συντροφους που επελεξα, εδω τα πραγματα αλλαζουν... η 1η σκεψη αυθορμητα ειναι αν θα τον ενεκριναν οι γονεις. Οποτε οπως καταλαβαινεις, για να παρει καποιος την εγκριση των γονιων μου, εστω και σε ενα ιδεατο/φαντασιακο επιπεδο, στους γονεις δηλαδη που εχω ενσωματωσει στον πυρηνα μου, πρεπει να ειναι ισοτιμος. Κατι που τελικα δεν ειναι τοσο απλο, γιατι οσοι εχουν κανει καλες σπουδες, εχουν καλη δουλεια, ειναι ανεξαρτητοι κλπ θελουν να ζησουν τη ζωη τους, δεν θελουν σχεσεις και δεσμευσεις. Οπως και εγω δε γουσταρω να παιξω το ρολο της καλης νοικοκυρομανας αλλα θελω εναν νορμαλ ισοτιμο συντροφο. Αυτα ακουγονται οξυμωρα....

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

νομιζω οτι τα στανταρ για τους ανθρωπους διπλα μου ειναι ασυνειδητα... δεν ξερω πως τα καταφερνω αλλα οι περισσοτερες φιλες μου ειναι σε δυσκολιες και εγω καταληγω σαν λυσαρι να προβαλλω λυσεις, να συμπαρισταμαι και να ενθαρρυνω...
με τους αντρες φιλους μου ειμαι πιο ανεμελη, ισως γιατι οι αντρες δεν αγχωνονται τοσο οσο εμεις.

---

[QUOTE=Mara.Z;668980]Μάλλον θέλεις να είσαι το στήριγμα, η κινητήρια δύναμη κάποιου ανθρώπου για να μπορείς να θαυμάζεις το αποτέλεσμα και να νιώθεις πληρότητα. Δεν είναι τυχαία η επιλογή των φίλων. Επίσης, οι φίλες σου είναι αναλόγως υποστηρικτικές; σε στηρίζουν; τους δινεις την ευκαιρία να το κάνουν; και αν ναι το κάνουν με τον ίδιο ζήλο ή σε ξεπετάνε; Οι αντρες ως πρότυπο ισως να είναι πιο παθητικές φιγούρες και λόγω προκατάληψης να είσαι εσύ πιο χαλαρή απέναντί τους. Και τα δυο φυλα αγχώνονται το ιδιο απο κοινους στρεσογόνους παράγωντες, απλώς η γυναίκα θα επικοινωνήσει το αγχος της πιο θυματοποιημένα, ενώ ο αντρας αν αγχωθεί μπορεί να γίνει πιο επιθετικός, άμεσα ή παθητικά. (παθητική επιθετικότητα ειναι όταν η γλώσσα του σώματος και η λεκτική επικοινωνία είναι κοφτή αυστηρή και αιχμηρή.) Αυτό η διαφοροποίηση είναι περισσότερο κοινωνιολογική, διότι η γυναίκα με το αβανταζ του αδύναμου φίλου θα μεταφράση μια δυσκολη κατάσταση ως ατυχία και θα την επικοινωνησει στο ρόλο του θυματος, ενώ ο αντρας όντας ο ισχυρός, ο προστάτης, υποσυνείδητα δεν δινει στον εαυτό του περιθωρια αποτυχίας, γιατί η αποτυχία του (η οποία είναι στην ουσία ο λόγος να στρεσάρεται) είναι το πράγμα εκείνο που τον κανει να χάνει τον ρόλο του ισχυρού, αρα και την αντρική υπόσταση του, επομένος η αντιδραση για να αποδείξει τον ανδρισμό είναι ο θυμος, η επιθετικότητα.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Τωρα με τους συντροφους που επελεξα, εδω τα πραγματα αλλαζουν... η 1η σκεψη αυθορμητα ειναι αν θα τον ενεκριναν οι γονεις. Οποτε οπως καταλαβαινεις, για να παρει καποιος την εγκριση των γονιων μου, εστω και σε ενα ιδεατο/φαντασιακο επιπεδο, στους γονεις δηλαδη που εχω ενσωματωσει στον πυρηνα μου, πρεπει να ειναι ισοτιμος. Κατι που τελικα δεν ειναι τοσο απλο, γιατι οσοι εχουν κανει καλες σπουδες, εχουν καλη δουλεια, ειναι ανεξαρτητοι κλπ θελουν να ζησουν τη ζωη τους, δεν θελουν σχεσεις και δεσμευσεις. Οπως και εγω δε γουσταρω να παιξω το ρολο της καλης νοικοκυρομανας αλλα θελω εναν νορμαλ ισοτιμο συντροφο. Αυτα ακουγονται οξυμωρα....

---

Κοίταξε, πριν περάσω απο την φάση της θεραπείας κάπως ετσι εβλεπα τα πράγματα. Όλοι οι αντρες είναι κατωτερα όντα, δε θελω να θυσιασω την καριέρα ή την εξέλιξη μου για κανένα ανθρωποειδές επειδή και μόνο εχει εξωτερικά γεννητικά οργανα και εγώ δεν πρόκειται να γίνω χαρωπή νοικοκυρά για κανέναν, ΕΓΩ ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ, ΘΑ ΞΕΦΥΓΩ. Να σου πω τι λέω τώρα;; ΜΑΛΑΚΙΕΣ και φοβισμένες ασυναρτησίες.
Οι αντρες δεν ειναι κατώτερα όντα, ο πατέρας μου ηταν. Όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως φυλου, αξίζει, εχει μια αξία. Ευτυχώς δεν υπάρχουν χρηματιστήρια προσωπικότητας και έχουμε την μοναδική ευκαιρία και ηδονή να κάνουμε το υποκειμενικό μας valueation σε κάθε ψυχη που βρισκεται κοντα μας. Και να επιλέξουμε πόσα αξίζει για να δώσουμε απο το εγώ μας. Δευτερον, εντελώς άκυρο το να θεωρει η συγχρονη γυναίκα καταπίεση το να γίνει "δουλα και κυρα" στον αντρα της. Όλη μέρα λειπουμε απο το σπίτι, είμαστε το ιδιο ή και περισσοτερο ικανές σε εγρασιακό επιστημονικό πολιτικό και κοινωνικό τομέα. Γιατί να επιλέξει να δεσμευτεί ενας αντρας με μια γυναίκα που δε νοιώθει και το μόνο που την νοιάζει είναι να νοιώσει μέσω της επαγγελματικής επιτυχίας την καύλα που7 δε μπορεί να νοιωσει απο μια ανθρωπινη σχέση επειδη φοβάται! Αν ημουν αντρας θα γινομουν gay , δε θα χα λόγο να είμαι με ένα πλάσμα το οποίο καταντά απο την αντίθετη πλέυρά, ενα ανθρωποειδες με εσωτερικά γεννητικά οργανα. Όταν αγαπάς τον άλλο και έχεις τσεκάρει και τεσταρει πως και ο αλλος νοιώθει και επικοινωνει εμπράκτως τα ανάλογα, (τσεκάρεις όσο μπορείς, γιατί και το αδειασμα δεν είναι καθόλου ωραίο και αν μπορείς να το αποκλείσεις το κάνεις), τοτε δεν θες απλώς να δώσεις γίνεσαι χείμαρος.
Να στο πω και εντελώς λιανά, θελω ο αντρας μου όταν σκέφτεται το σπίτι μας και εμένα, να εχει στο μυαλό του την ερωμενη που δε θα εβρισκε πουθενα αλλου ακομη κι αν χρυσοπλήρωνε, το εστιατόριο που ακόμα και οι χρυσοι σκούφοι δεν πιάνουν μια μπροστά του, τον καθαρο αερα και την φρεσκαδα και την καθαριότητα που δε θα εβρισκε ουτε στους πιο κρυσταλλινους καταρακτες, την χαλάρωση την ηρεμία την ζεστασια και την γαληνη και την αποδοχή που δε θα τα εβρισκε ουτε και στον παράδεισο, θελω να σκέφτεται πως το σπίτι μας είναι το πιο ηρεμο λιμάνι ακόμη κι αν εξω φυσανε 12 μποφόρ και πως ότι κι αν γινει ολα θα ξεκινουν και θα ληγουν μέσα σε αυτό ακόμη κι αν υπάρχουν απώλειες. Η οικογένεια στην οποια μεγάλωσα ήταν το ακρως αντίθετο. Ε ολα αυτα εγω τα θέλω και είναι η προτεραιότητα μου και ειναι και πραγματα για τα οποία δεν είχα επιθυμία πριν γνωρισω τον αντρα μου, αυτος μου τα έμαθε, αυτος μου ξυπνησε αυτα τα ενστικτα. Όλα αυτά απαιτουν όμως δουλειά και σου υπογράφω, και καλη δουλειά έχω, καλυτερη απο του συζύγου τουλαχιστον προς το παρόν και δοξα τω θεό εχουμε ενα ευ ζειν απο οικονομικής άποψης και μορφωμένοι είμαστε, εγώ μόνη κατάφερα σπουδές και εργασία, είναι το πιο κουραστικό πράγμα ολη αυτή η καθημερινη προσπάθεια, να είσαι μαμά, να είσαι επαγγελματίας, να είσαι η προσεγμένη συζυγος και περιποιημένη γυναίκα, γκόμενα για τον αντρα σου, η καλη νοικοκυρά, η ακουραστη ερωμένη, η κοινωνικά δραστηρια γυναικα. Αλλά ξέρεις κάτι; Πετυχα. Μεσα σε ενα παράλογο και εξωφρενικά σκληρό κόσμο, εχω χτισει ενα κόσμο δικό μου, πραγματικό κόσμο όμως, όχι οπως οταν ημουν παιδι και μιλουσα σε φανταστικές μητέρες όταν ενοιωθα φοβο, και στον κοσμο αυτό είμαι το κεντρο για τον αντρα μου, η μηχανή που κινει τα νηματα κι αυτός είναι το καυσιμο, η δυναμη που κινη το συμπαν μας. Θελω να είναι η ζωή μου ο αντρας μου πάντα, ακομα κι οταν γινουμε πιο γκρινιαριδες μιζεροι απο οτι ειμαστε τωρα και μεγαλωσουμε και πλαδαρεψουμε. Και θελω να ειμαι η δικη του ζωή. Και δεν στερηθηκα ουτε επιτυχια επαγγελματική ουτε καταξίωση. Αν με ρωτουσες λοιπον τωρα θα σου έλεγα οτι ο ιδανικός συντροφος ειναι αυτός που σε δέχεται σα να σαι το πετσι του και δεν κοιτάει να σε κάνει δεκανίκι αλλά γινετε μοχλός να προοδεύσεις και ως ζευγάρι και ως μονάδα.

Και για να σου μιλήσω και λίγο γι αυτα που λες σχετικα με τον συντροφο και τα προτυπα. Δεν προκειται να κανεις ποτε μια σχεση με τον τρόπο που την φαντασιωνεσαι αν το πας σολο αρκουδα ετσι. Κατ'αρχας αν αυθόρμητα σου βγαινει να ειναι εγκεκριμένος απο τους γονεις, τοτε κανενα γκομενο σου δε γουσταρες πραγματικά. Εμπαινες στη διαδικασια συσχετισης για να σου βγει τελικά κάτι το οποίο θα ενέκρινε η μανα σου και τελικά να αποκατασταθείς μεσα σου ως καλή κόρη, να μπορεσεις επιτελους να νοιωσεις αποδεκτή και για την επιλογή και για την διαχειρηση στην εκβαση μιας δυνητικά επιτυχημενης σχέσης που στην ουσια τιποτα δεν εχει να σου προσφέρει. Ο ανθρωπος που χαρακτηριζεις ανεξαρτητος, ειναι στην πραγματικότητα αδιάφορος και όχι ανεξαρτητος. Και για να ειμαστε δίκαιοι, η αδιάφορη είσαι εσυ στη σχεση. Αν υποσυνείδητα οι αντρες με καλες σπουδες, καλη δουλεια και ανεξάρτητοι, προεξοφλούνται ως "μπερμπαντιδες" που θεολουν δηλαδη να ζησουν τη ζωη τους, εχουν φάει το Χ απο εσένα πριν καν σε ρωτησουν πως σε λένε, δεν ασχολήσαι εσυ σοβαρα αρα κι αυτοι βλέπουν τι οφελος μπορει να εχουν βραχυπροθεσμα και ανοιγουν κεραίες για κάτι πιο συνειδητοποιημένο. Ίσως βέβαια, να τους θεωρεις και αδιάφορους ή να προεξοφλείς την αποτυχία και να σε καθησυχαζεις λεγοντας οτι σε συμφερει κιολας γιατι δε γινεσαι νοικοκυρα και να πετάς και το μπαλάκι του πταιειν σε αυτους που θελουν να ζησουν τη ζωη τους και καθαρίζεις, γιατί στην ουσία δεν είναι αυτό που ψάχνεις. Δε ζουμε το 1800 η γυναίκα δεν εχει αναγκη τον αντρα για να είναι κάτι. Αν είσαι καθηγήτρια πανεπιστημίου ας πουμε, το να χεις αντρα εναν γιατρο τι εχει να σου προσφέρει ως προς την αυθεντία; τιποτα. Το να εχεις μια οικονομικη επιφάνεια και μια κοινωνικη θέση Α ο αντρας πλέον ουτε έχει να δώσει κατι παραπάνω, αλλά ουτε και να ελαττώσει. Κατι τέτοια κολλάνε σε κάτι τεμπέλες απαιδευτες, η οποίες είναι εντελώς κενές και μόνο η φιγουρα θα τις κάνει να φένονται ανθρωποι, κι αυτο για όσο περνά η μπογια τους, μετά γίνονται απατημένες σύζυγοι, πράγμα που πιστευω πως δεν ταιριαζει ουτε αξίζει σε ανθρωπο με στοιχειώδη αυτοεκτιμηση και αυτοσεβασμό...
Η γυναικα πλέον έχει το δικαίωμα να επιλέγει συντροφο όχι για να γινετε δουλα, μηχανή αναπαραγωγής, για να μπορεί να επιβιωσει χωρις το στιγμα της γεροντοκόρης, της "ατιμασμένης" και γενικοτερα δεν ειναι αναγκασμένη να επιλέγει ή να δεχεται παθητικά εναν συντροφο για να μην περιθωριοποιηθεί. Πιστεύω πως το πλέον σοφο, είναι ο σύντροφος που θα επιλέξει να είναι αυτός που θα πληρεί τα κριτήρια αυτά που θα την κάνουν ευτυχισμένη. Να μπορεί να τον εμπιστευθεί, να νοιώσει ασφάλεια και να εμπνευστεί να δημιουργήσει τον δικό της μικρόκοσμο, γιατί μονο έτσι θα μπορεί και ο αντρας να ολοκληρωθεί να είναι ευτυχισμένος, μέσα σε ένα μαγικό μικρόκοσμο. Εξάλλου και βιολογικά να το δεις, ο άντρας είναι αυτός που σπέρνει, που γεννά επιθυμία, που εμπνέει την γυναίκα, κι η γυναίκα με την σειρά της είναι αυτή που γεννά, που δημιουργεί.
Επομένως, ναι, είναι σημαντικό να είναι το ιδιο μορφωμένοι οι συντροφοι ζωής για να υπάρχει κοινός διαυλος επικοινωνίας, να έχουν πανω κάτω κοινές οικονομικές και κοινωνικές καταβολές, πάλι για χάρη της αρμονίας, αλλά αυτά αν τα εκλάβεις ως εικονα και μονο, ως ισοζυγιο εμπορικο, και δεν προχωράς στην ηδονή που επιδιώκεις να λαβεις και να δώσεις, τοτε δεν κατανοω τι νοημα μπορεί να εχουν. Αυτο που μου ελειψε ως κακοποιημενο παιδι ήταν η αποδοχή και η αγαπη. Τα βρηκα στον αντρα μου κι ακόμα κι αν ηταν κοντος χοντρος ασχημος και νεκροθαφτης ή σκουπιδιάρης πάλι αυτον θα διάλεγα.

Αυτά απο μένα και συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα

Kutchunie εισαι υπεροχη!!!!!

Συμφωνω 100% σε ολα οσα λες!!!!

αλλα και το συνδρομο της καλης κορης να καταφερω να ξεπερασω, που το παλευω, και παλι...........δεδομενων των συνθηκων, ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βρω εναν αντρα ικανο να αλληλεπιδρασει μαζι μου, με αυτα τα δεδομενα.
Πρεπει ο αλλος να θελει να προσπαθησει...

Για τις φιλες θα σχολιασω καποια αλλη στιγμη, επιφυλλασσομαι.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Kutchunie εισαι υπεροχη!!!!!

Συμφωνω 100% σε ολα οσα λες!!!!

αλλα και το συνδρομο της καλης κορης να καταφερω να ξεπερασω, που το παλευω, και παλι...........δεδομενων των συνθηκων, ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βρω εναν αντρα ικανο να αλληλεπιδρασει μαζι μου, με αυτα τα δεδομενα.
Πρεπει ο αλλος να θελει να προσπαθησει...

Για τις φιλες θα σχολιασω καποια αλλη στιγμη, επιφυλλασσομαι.

---

Ναι έχεις δίκιο σε αυτό. Είναι πραγματικα θέμα τυχης να βρεις έναν ανθρωπο να μπορεις να επικοινωνεις και να ταιριαζεις.