ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ...ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..

Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι καινούρια εδώ, έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω
Προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω από την κατάθλιψη
Κάποιες φορές τα καταφέρνω - κάποιες φορές είναι βουνό που δεν μπορώ να το περάσω.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι τόσο μα τόσ αδύναμη..Θα'θελα να απλώσω το χέρι μου να πιαστώ από κάπου-να σταματήσει λίγο ο πόνος.

Όλη μου την ζωή παλεύω, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου
Δεν μπορώ, δεν θέλω να βιώνω τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά οι άνθρωποι πολύ δύσκολα καταλαβαίνουν τις δυσκολίες της ψυχής..
Οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχθούν το "δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα". Πολύ λίγοι καταλαβαίνουν το να έχεις ένα σκοτάδι στην καρδιά σου που σε πνίγει.
Υπήρξαν φορές που ζήτησα με όλη μου την καρδιά βοήθεια. Που ήμουν στα όρια της τρέλλας, του πόνου.
Που επικοινώνησα με ψυχίατρο, ζητώντας ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ βοήθεια... Και που απλά έλαβα σαν μόνη απάντηση το κόστος της ωριαίας συνεδρίας..
Είμαι άνεργη και δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές να βρω δουλειά (δυστυχώς η ηλικία μου δεν βοηθάει πια).

τα Χριστούγεννα πέρασα το χειρότερο καταθλιπτικό επεισόδιο εδώ και χρόνια. Ήθελα να πεθάνω. Όχι σαν έκφραση, όχι απλά "λόγια"...Πραγματικά ήθελα απλά να πεθάνω.
Μιας που δεν είχα χρήματα, έψαξα αρκετά στο internet για μια φαρμακευτική βοήθεια, κατέληξα στα Seroxat.
Ξεκίνησα να παίρνω ένα χάπι των 20mg κάθε μέρα. Τώρα πια έχω αρχίσει να είμαι σταθερή, χωρίς καταθλιπτικά επεισόδια.
Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει" που λέει και ένα τραγούδι
Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω κάπου
Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια

Quote:

---

Originally Posted by GIRI

Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι καινούρια εδώ, έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω
Προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω από την κατάθλιψη
Κάποιες φορές τα καταφέρνω - κάποιες φορές είναι βουνό που δεν μπορώ να το περάσω.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι τόσο μα τόσ αδύναμη..Θα'θελα να απλώσω το χέρι μου να πιαστώ από κάπου-να σταματήσει λίγο ο πόνος.

Όλη μου την ζωή παλεύω, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου
Δεν μπορώ, δεν θέλω να βιώνω τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά οι άνθρωποι πολύ δύσκολα καταλαβαίνουν τις δυσκολίες της ψυχής..
Οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχθούν το "δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα". Πολύ λίγοι καταλαβαίνουν το να έχεις ένα σκοτάδι στην καρδιά σου που σε πνίγει.
Υπήρξαν φορές που ζήτησα με όλη μου την καρδιά βοήθεια. Που ήμουν στα όρια της τρέλλας, του πόνου.
Που επικοινώνησα με ψυχίατρο, ζητώντας ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ βοήθεια... Και που απλά έλαβα σαν μόνη απάντηση το κόστος της ωριαίας συνεδρίας..
Είμαι άνεργη και δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές να βρω δουλειά (δυστυχώς η ηλικία μου δεν βοηθάει πια).

τα Χριστούγεννα πέρασα το χειρότερο καταθλιπτικό επεισόδιο εδώ και χρόνια. Ήθελα να πεθάνω. Όχι σαν έκφραση, όχι απλά "λόγια"...Πραγματικά ήθελα απλά να πεθάνω.
Μιας που δεν είχα χρήματα, έψαξα αρκετά στο internet για μια φαρμακευτική βοήθεια, κατέληξα στα Seroxat.
Ξεκίνησα να παίρνω ένα χάπι των 20mg κάθε μέρα. Τώρα πια έχω αρχίσει να είμαι σταθερή, χωρίς καταθλιπτικά επεισόδια.
Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει" που λέει και ένα τραγούδι
Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω κάπου
Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια

---

Φυσικα κ ΔΕΝ εισαι μονη σου!Απο αναλογη δικη μου εμπειρια μακροχρονια σου μεταφερω κατι που εμενα προσωπικα με βοηθαει:Οταν ημουν σε ''κριση''παλια,παθαινα πανικο,απελπισια κ.λ.π.Τωρα ειμαι πιο ηρεμη,σκεφτομαι οτι κ αυτο θα περασει οποτε αυτο μειωνει λιγο τη δυσαρεσκεια.
Εχεις κατι στην καθημερινοτηταπου να σε ανακουφιζει;Πως περνας τη μερα σου;Μενεις μονη σου;Εχεις παρεα;Κατοικιδιο;Αν θες γραψε για τη ζωη σου.Υπαρχουν κ δωρεαν ομαδες αυτοβοηθειας οπως το ΜΑΖΙ.Θα σε βοηθουσε κατι τετοιο;Επισης το να εχεις θλιψη για ολα εκεινα που δεν εκανες δεν βοηθαει το ξερεις.Προσπαθησε να επιβληθεις στις σκεψεις σου. Το παρελθον ανηκει στο παρελθον μην το αφηνεις να επεμβει στο παρον.
Οτι αλλο θελεις γραψε.

καταρχην εχει τσαμπα ψυχιατρους και ψυχολογους δεν χρειαζεται να πληρωνεις εγω παω τσαμπα παω μια φορα το μηνα στη κινιτη μοναδα ψυχικης υγειας της περιοχης μου..... ψαξε και βρες της τσαμπα δομες ψυχικης υγειας της περιοχης σου σε ολοι την ελλαδα εχει κατι
πηγαινε να σε δει ενας ψυχιατρος η ψυχολογος, δεν γινεται να ψαχνεις απο το ιντερνετ να βρισκεις συνταγες για φαρμακα.

και εγω ανεργος ειμαι εδω και σχεδον 6 χρονια

Καλησπερα κι απο εμενα...καταρχην δεν εισαι μονη, μιλησε μας για ο, τι θελεις... Απο εκει και περα ισχυει και ειναι καλη ιδεα και αυτο που ηδη ειπε καποιο μελος, μπορεις να απευθυνθεις σε δωρεαν δομες ψυχικης υγειας...απλα καταλαβαινω οτι και αυτο το βημα χρειαζεται εναν καποιο βαθμο πρωτοβουλιας, δυναμης θελησης, κινητοποιησης και ενεργειας για να το ψαξεις (κακα τα ψεμματα οι καιροι ειναι δυσκολοι και το φορτιο αυτων των υπηρεσιων πολυ βαρυ αρα θελει να το κυνηγησεις)...ναι οκ ανθρωποι με καταθλιψη δεν τα εχουν παντα αυτα, ειναι λιγο φαυλος κυκλος,το καταννοω απολυτα αμα σου φαινεται χαζο. Αλλα σιγουρα υπαρχει καποιος τροπο να παρεις σιγα σιγα ισα οσο λιγο θαρρος χρειαζεσαι για να δρασεις για το δικο σου το καλο.

Η θλιψη που μας περιγραφεις μονιμα στη καρδια σου μου ειναι πολυ γνωριμη, απο παιδι ακομα. Εγω το λεω το γκριζο συννεφακι μου που παντα με ακολουθει...και οταν αισθανεσαι καλα υποβοσκει καπου στο υποβαθρο, ε...; Αντικειμενικα ομως δεν ειναι ολα τοσο ανελπιδα οσο μπορει να σου φαινονται, οποιες και αν ειναι οι εξωτερικες συνθηκες γυρω σου...

Θελεις λοιπον να μας πεις για τον εαυτο σου καποια παραπανω πραγματα; Η καταθλιψη ειναι ασχημο πραγμα και υπουλο, απλα γλυστρας σε αυτο, αλλα παιζουν ρολο και αντικειμενικοι παραγοντες...η ανεργια φανταζομαι ειναι ενας. Κατα τα αλλα εχεις εναν δυο ανθρωπους στη ζωη σου; Αισθανεσαι μονη; Η εισαι αντικειμενικα εισαι μονη; Σκεψου καλα πριν απαντησεις...το οτι δεν ξυπναει και δε κοιμαται κανεις με την εγνοια μας και ζει νορμαλ τη ζωουλα του δεν σημαινει πως δεν θα ειναι εκει αμα τους χρειαστουμε...και ειναι φυσιολογικο αυτο, δεν λεει κατι για εσενα...υπαρχει καποιος στον οποιο μπορεις λοιπον να ακουμπησεις λιγουλακι μεχρι να βρεις τη δυναμη να φροντισεις τον εαυτο σου οπως σου αξιζει; Πολυ περισσοτερο δηλαδη;
Υπαρχει κατι αλλο που σε βασανιζει; Αποδιδεις καπου την στενοχωρια σου; Η ετσι απλα το εχεις..; Πες μας αμα θελεις τι νιωθεις/τι σκεφτεσαι...

Επισης πες μου αμα σου αρεσει η ποιηση...εμενα με βοηθαει στις πολυ μαυρες μου, μπορω να παραθεσω μερικους στιχους αμα θελεις....αμα δεν σου αρεσει δε πειραζει το αφηνω :)
Πες μου τι σου αρεσει...;

Εγώ άμα θες σου βάζω τραγούδια πολύ προσεκτικά επιλεγμένα κ κυρίως ποιοτικά ασ πούμε ενα λέγεται όλα τα χάπια είναι ίδια τίποτα πια δε με πιάνει αν σ αρέσει αυτό το χιούμορ εδώ είμαστε να τα λέμε

Λοιπόν girl, σε αυτό το forum θα βρεις πολλούς ανθρώπους να μιλήσεις για όσα νιώθεις και οι περισσότεροι θα σε καταλάβουν, διότι πάνω κάτω τα έχουν βιώσει, τα έχουν αντιμετωπίσει και τα παλεύουν ακόμα.
Σου προτείνω κι εγώ όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι να απευθυνθείς σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγειάς, όπου μπορείς να κάνεις δωρεάν ψυχοθεραπεία. Επίσης, παρόλη την μαυρίλα που σε κατακλύζει, προσπάθησε να φροντίζεις όσο περισσότερο γίνεται τον εαυτό σου. Όσον αφορά το χρόνο που περνάει, δεν υπάρχει χαμένος χρόνος... είναι κοινός τόπος για τους καταθλιπτικούς να χάνουμε κομμάτια απ τη ζωή μας... όμως και πάλι κάτι μένει. Ένα κομμάτι γνώσης για τον εαυτό σου, ένα κομμάτι γνώσης για τη ζωή ίσως.
Διαφωνώ κάθετα με το ότι ξεκίνησες μόνη σου φαρμακοθεραπεία... πιστεύω πως βιάστηκες. Αν είσαι τυχερή θα πετύχει, αν όχι, καλύτερα να βρεις το συντομότερο δυνατό κάποιον ειδικό να σε συμβουλεύσει.

Μη παιρνεις φαρμακα χωρις να σε παρακολουθει γιατρός αν οικονομικα δεν το αντεχεις πηγαινε σε γιατρο του ΙΚΑ. Δεν ειναι τα φαρμακα αθωα.

Εγω με το seroxat ειχα κανει απόπειρα σε παρακαλω πηγαινε σε γιατρο

Τωρα παιρνω zoloft κ εχω βρει την υγεια μου αλλα με παρακολουθει γιατρός ενω τοτε τα ειχα παρει μονη μου

Quote:

---

Originally Posted by GIRI

Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει" που λέει και ένα τραγούδι
Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι ανήκω κάπου

---

Κατ' αρχή να σου πω ότι σε καταλαβαίνω.
Πάμε λοιπόν στα επόμενα. Το έχω κουβεντιάσει με αρκετό κόσμο, και βλέπω ότι η σκέψη μου διαφέρει από αυτή των περισσότερων ανθρώπων. Και θα στην πω. Να πω επίσης ότι δεν είμαι πολύ καλός στο να εκφράζομαι, γι' αυτό δώσε λίγο μεγαλύτερη προσοχή.
Η δική μου αντίληψη είναι πως τα "ψυχολογικά" προβλήματα είναι μια υγιής αντίδραση του οργανισμού, στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Με την έννοια του περιβάλλοντος εννοώ τους γύρω ανθρώπους. Άσχετα αν μας είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, ανυπόφορα, είναι μια φυσική αντίδραση. Που εγώ επίσης δεν την θεωρώ κακή. Εξαιρετικά δυσάρεστη ναι, όχι όμως κακή.
Νομίζω ότι αν κάποιος είναι ευαίσθητος, τότε θα υποφέρει από τη βία της κοινωνίας. Και αυτό παθαίνουμε.
Ο περισσότερος κόσμος, έχει την "αντίρρησή" του σε αυτό. Αναρωτιέται, πώς γίνεται κάποιοι άλλοι να μην έχουν "ψυχολογικά" προβλήματα; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί αποκτούν ένα είδος "αναισθησίας". Εξαιρετικά λίγα άτομα έχουν τακτοποιήσει και τα δύο, δηλαδή και να είναι ευαίσθητοι και να μην έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Σε όποιο βαθμό το έχουν "τακτοποιήσει" αυτό.

> Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
> Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
> "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει"
> που λέει και ένα τραγούδι
Όπως σου είπα στην αρχή σε καταλαβαίνω. Μη θεωρήσεις ότι αυτά που σου έγραψα τα έγραψα με "ελαφριά" την καρδιά.

> Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
> Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια
Εγώ το λέω αλληλοβοήθεια.

Να γιατί ο Charles Bukowski έγραψε: "Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνιο πράγμα, αλλά την αναγνωρίζεις όταν τη βλέπεις. Επειδή βασικά νιώθεις καλά, πολύ καλά όταν είσαι κοντά της ή μαζί της".
Είναι αδύνατο να νιώσεις καλά με άτομα που έχουν αποκτήσει αυτό το είδος "αναισθησίας" που σου προανέφερα.
Σου λένε κάτι αυτά που είπα;

Σας ευχαριστώ όλους, έστω και μόνο γιατο ότι ασχοληθήκατε / ασχολείστε μαζί μου
Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, πραγματικά έναν άγγελο.
Νομίζω ότι τον έχει στείλει ο Θεός, αν μπορούσατε να τον γνωρίσετε θα καταλαβαίνατε τι εννοώ..Γεμάτος καλοσύνη και αγάπη..
Δεν του έχω μιλήσει σε όλο το εύρος για ότι μου συμβαίνει. ΜΗΝ μου πείτε να το κάνω, δεν υπάρχει περίπτωση.
Υπάρχει μόνο αυτός στη ζωή μου, και μόνο που σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να του πω για "ψυχικές διαταραχές"... αρρωσταίνω.
Δεν υπάρχει περίπτωση..

Λίγα λόγια για εμένα...
Μια χάλια ιστορία, χωρίς αυτό να είναι δικαιολογία:
Νομίζω ότι όλη μου η οικογένεια είχε κάποιου είδους ψυχικές διαταραχές. Το μόνο που θυμάμαι να θέλω από παιδί είναι να ξεφύγω από τον βούρκο που βρισκόμουν. Το ήθελα τόσο πολύ που γινόταν σωματικός πόνος, δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω..
ΝΑ ΦΥΓΩ, ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ....
Μικρή είχα κάνει απ΄ποπειρα αυτοκτονίας.. Ούτε και κατάλαβε ποτέ κανείς τη σοβαρότητα.. Το αντιμετώπισαν σαν να μην είχε συμβελι..

Στα 18 μου αυτοκτόνησε ο αδερφός μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσε-αλλά ήταν η τελευταία.. Έφυγε στα χέρια μου..
Για να μην πονέσουν οι γονείς μου τους έπεισα ότι πέθανε από καρδιά - Ανεύρυσμα τους είπα. Και σε αυτούς και σε όλους...
Ούτως ή άλλως, και τις προηγούμενες φορές που είχε κάνει απόπειρες ΚΑΝΕΙΣ (ούτε κι εγώ!!!) δεν είχαμε καταλάβει ότι ήταν σοβαρό..

Εκεί πήρα πρώτη φορά αντικαταθλιπτικά.
Δεν μπορούσα να αντέξω την πραγματικότητα
Γονείς ζωντανοί-νεκροί..
Εγώ να μην μπορώ μνα πιστέψω ότι δεν είχα δει τι συνέβαινε...
Κι ακόμη και τότε απίστευτα ντροπιασμένη μπροστά στο "στίγμα" της ψυχικής νόσου του αδερφού μου...
Όχι, όχι,..καλλίτερα αντικαταθλιπτικά και ψέμματα..

Και έπειτα τα "Πέτρινα χρόνια"... τα χρόνια που έπρεπε να ζήσω με τους "ζωντανούς-νεκρούς" γονείς μου μέχρι να πεθάνουν..
Οι οποίοι στην πορεία έπαθαν και ότι ασθένεια υπάρχει, μαζί και Αλτσχάϊμερ πριν πεθάνουν..
Ξέρω πόσο σκληρό ακούγεται αλλά όταν πέθαναν ήταν λύτρωση..
Συγγνώμη Θεέ μου..

Είχα πάει δύο φορές σε ψυχολόγο και μία σε NLP..
Ο ψυχολόγος δεν βοήθησε, μάλλον επειδείνωσε την κατάσταση..Θυμήθηκα και πράγματα που είχα ξεχάσει... ΦΡΙΚΗ
Με το NLP είχε καλμάρει όλη η ψυχολογία μου για περίπου ένα χρόνο.
Αλλά τα Χριστούγεννα όλα ξαναήρθαν, σαν ένα πελώριο κύμα και πήγα να πνιγώ..

Όταν έφτασα να σκέφτομαι πολύ σοβαρά και ώριμα την αυτοκτονία, κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να κάνω
ΔΕΝ θέλω να πεθάνω..
θέλω να ζήσω Θεέ μου..
Θα'θελα τόσ πολύ να είμαι καλά.. Να έχω την υγεία του μυαλού μου..
Κουράστηκα να πολεμάω συνέχεια...

Quote:

---

Originally Posted by John11

Κατ' αρχή να σου πω ότι σε καταλαβαίνω.
Πάμε λοιπόν στα επόμενα. Το έχω κουβεντιάσει με αρκετό κόσμο, και βλέπω ότι η σκέψη μου διαφέρει από αυτή των περισσότερων ανθρώπων. Και θα στην πω. Να πω επίσης ότι δεν είμαι πολύ καλός στο να εκφράζομαι, γι' αυτό δώσε λίγο μεγαλύτερη προσοχή.
Η δική μου αντίληψη είναι πως τα "ψυχολογικά" προβλήματα είναι μια υγιής αντίδραση του οργανισμού, στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Με την έννοια του περιβάλλοντος εννοώ τους γύρω ανθρώπους. Άσχετα αν μας είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, ανυπόφορα, είναι μια φυσική αντίδραση. Που εγώ επίσης δεν την θεωρώ κακή. Εξαιρετικά δυσάρεστη ναι, όχι όμως κακή.
Νομίζω ότι αν κάποιος είναι ευαίσθητος, τότε θα υποφέρει από τη βία της κοινωνίας. Και αυτό παθαίνουμε.
Ο περισσότερος κόσμος, έχει την "αντίρρησή" του σε αυτό. Αναρωτιέται, πώς γίνεται κάποιοι άλλοι να μην έχουν "ψυχολογικά" προβλήματα; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί αποκτούν ένα είδος "αναισθησίας". Εξαιρετικά λίγα άτομα έχουν τακτοποιήσει και τα δύο, δηλαδή και να είναι ευαίσθητοι και να μην έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Σε όποιο βαθμό το έχουν "τακτοποιήσει" αυτό.

> Αυτές τις μέρες έχω όμως μια θλίψη...
> Για όλα εκείνα που δεν έκανα, για εκείνα που περίμενα και δεν ήρθαν
> "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που με πόνεσε ότι ποτέ δεν θα'ρθει"
> που λέει και ένα τραγούδι
Όπως σου είπα στην αρχή σε καταλαβαίνω. Μη θεωρήσεις ότι αυτά που σου έγραψα τα έγραψα με "ελαφριά" την καρδιά.

> Ότι κάπου εκεί έξω κάποιος με νοιάζεται
> Θέλω ένα χέρι, μια βοήθεια
Εγώ το λέω αλληλοβοήθεια.

Να γιατί ο Charles Bukowski έγραψε: "Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνιο πράγμα, αλλά την αναγνωρίζεις όταν τη βλέπεις. Επειδή βασικά νιώθεις καλά, πολύ καλά όταν είσαι κοντά της ή μαζί της".
Είναι αδύνατο να νιώσεις καλά με άτομα που έχουν αποκτήσει αυτό το είδος "αναισθησίας" που σου προανέφερα.
Σου λένε κάτι αυτά που είπα;

---

Ξέρεις πόσες φορές έχω αναρωτηθεί γιατί πρέπει εγώ να είμαι η "τρελλή" επειδή θέλω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό?

Το Seroxat το ξεκίνησα Δεκέμβριο, τώρα θέλω να το κόψω σιγά-σιγά αλλά δεν είμαι σίγουρη πως..
Νομίζω ότι πρέπει να γίνει σταδιακά: Να παίρνω το μισό ας πούμε κάθε μέρα για λίγο καιρό και μετά να το κόψω
Δεν θέλω να παίρνω χάπια σε όλη μου τη ζωή, με έχει πιάσει στεναχώρια..
Αν μόνο μπορούσα να βάλω σε λόγια το ΠΟΣΟ πολύ θέλω να μην ξαναχρειαστώ ΠΟΤΕ ξανά χάπια...
Θέλω να γίνω καλά...

Για τους περισσότερους καταθλιπρικους ειναι δυσκολο να ξεφυγουν ....
Και για μενα

καλωσ το φιλαρακι μου πωσ εισαι;

Quote:

---

Originally Posted by GIRI

Το Seroxat το ξεκίνησα Δεκέμβριο, τώρα θέλω να το κόψω σιγά-σιγά αλλά δεν είμαι σίγουρη πως..
Νομίζω ότι πρέπει να γίνει σταδιακά: Να παίρνω το μισό ας πούμε κάθε μέρα για λίγο καιρό και μετά να το κόψω
Δεν θέλω να παίρνω χάπια σε όλη μου τη ζωή, με έχει πιάσει στεναχώρια..
Αν μόνο μπορούσα να βάλω σε λόγια το ΠΟΣΟ πολύ θέλω να μην ξαναχρειαστώ ΠΟΤΕ ξανά χάπια...
Θέλω να γίνω καλά...

---

Μα αυτό δεν θα πρεπε να σε απασχολεί καθόλου. ΑΝ τα χάπια σε βοηθούν, γιατί να μην τα παίρνεις μια ζωή; Μια ζωή δεν πίνεις καφέ για να ξυπνάς, νερό για να ξεδιψάς κτλ; Δεν καταλαβαίνω την διαφορά. Αν η κατάθλιψή σου είναι ενδογενής, να τα παίρνεις.

Όσον αφορά την αναπόληση και τα regrets (μετανιώματα;), δεν βοηθάνε καθόλου. Μόνο το να ζεις στο παρόν (ούτε καν στο μέλλον) θα σε βοηθήσει. Διάβασε αν θες την "Δύναμη του Τώρα" από Eckhart Tolle. Πέρα από κάτι βλακείες, αυτό που λέει είναι απόλυτα σωστό.

Σκέψου ότι έχεις άπειρο χρόνο να ζήσεις και μπορείς να το ζήσεις ευτυχισμένη, στο χέρι σου είναι. Ευτυχισμένη σημαίνει ότι δεν σκέφτεσαι για πράγματα που δεν έκανες ούτε ανησυχείς για πράγματα που θα έρθουν. Απλά παίρνεις την κάθε μέρα όπως είναι και ζεις για το παρόν. Είσαι πολύ τυχερή που έχεις έναν υπέροχο άντρα όπως λες. Εκμεταλλεύσου το. Περπατήστε. Φάτε σε ωραία εστιατόρια. Καθήστε στην παραλία. Η ζωή (μπορεί να) είναι ωραία.

Ξεκίνησα να προσπαθώ να κόψω τα χάπια..
Αν κάποιος έχει εμπειρία, ας μου το πει, κάθε βοήθεια δεκτή..
Ξεκίνησα να παίρνω μισό χάπι (αντί για ένα) την ημέρα και σκέφτομαι να το κρατήσω έτσι για τουλάχιστον 2-3 μήνες.

Παρατήρησα ότι άρχισα να αισθάνομαι θυμό. Γίνομαι πολύ απότομη, αισθάνομαι να ξεχειλίζει από μέσα μου ένα "ΟΧΙ ΑΛΛΟ"!!!
Όχι άλλο ποδοπάτημα, όχι άλλη αδικία, ΟΧΙ ΑΛΛΟ..
Δεν ξέρω αν αυτό που βγαίνει είναι καταπιεσμένος θυμός (που απλά είχε "κοιμηθεί" από τα Seroxat) ή ο οργανισμός αντιδρά περίεργα στη μείωση των φαρμάκων.
Χτες ήταν μια πολύ άσχημη μέρα..
οικογενειακό τραπέζι, συγγενείς, θεία η οποία αποφάσισε να μου χαϊδολογάει την κοιλιά λέγοντας "πάχυνες"...
Θύμωσα τόσο πολύ που καταστράφηκε η μέρα.. πάει η Κυριακή..
Δεν έκανα σκηνή εκεί, αλλά σίγουρα έκανα "ζημιά" στη σχέση μου.. Τόσος θυμός, τόση πίεση, τόση ένταση...
Καλλίτερα να μην είχα πει τίποτα, καλλίτερα να μην αισθανόμουν τίποτα..
Χοντρό φυτό... Ε, τουλάχιστον τα φυτά δεν πονάνε..
Μακάρι κι εγώ να μην πόναγα...

Αισθάνομαι ότι κάνω κακό στον ΜΟΝΟ άνθρωπο που με έχει αγαπήσει και με έχει δεχθεί..
Σκέφτομαι ότι ίσως να ήταν καλλίτερα για αυτόν αν δεν είχα βρεθεί στο δρόμο του..
Ότι ίσως και τώρα αν πέθαινα, αν εξαφανιζόμουνα να ήταν καλλίτερα..
Μόνο κακό κάνω, κανείς δεν θέλει να είναι γύρω μου.. Σαν να έχω χολέρα... Όποιος με γνωρίζει εξαφανίζεται

Έχω τόσ βαριά καρδιά σήμερα...
Πονάω Παναγιά μου...

Αισθάνομαι θυμό..πολύ θυμό
Πνίγομαι δεν ξέρω τι να κάνω
Πήραν ένα μαξιλάρι, το έβαλα στο στόμα κι άρχισα να ουρλιάζω.. ΤΙΠΟΤΑ
Δεν μπορώ άλλο πνίγομαι
ΠΝΙΓΟΜΑΙ
Σε λίγες μέρες έχω εξετάσεις (μαθαίνω μία ξένη γλώσσα)
Φοβάμαι την αποτυχία
Είμαι σε μια δουλειά που δεν με προσλαμβάνουν "Κι άμα μου αρέσει"
Ο "μισθός" είναι γελοίος και οι συνθήκες τριτοκοσμικές
Συνέχεια σκέφτομαι ότι μου άξιζε κάτι καλλίτερο
Βάλτωσα, τελείωσα..
Είμαι μεγάλη, δεν με παίρνει κανείς πια για δουλειά
Και που έχψ αυτό που έχω τώρα, είμαι τυχαρή - '[ετσι μου λένε
Δεν θέλω να ξαναπάω.. Θέλω να κάτσω σπίτι μου, δεν θέλω πια να έχω να κάνω με κόσμο..
Βαρέθηκα να πονάω, βαρέθηκα να προσπαθώ
Θέλω απλά την ησυχία μου

Θα'θελα τόσο πολύ να μπορούσα να αποτραβηχτώωω
Σε ένα δικό μου κόσμο, κάπου που κανείς πια δεν θα μπορούσε να με βρει
Δεν θέλω κανέναν πια, ΚΑΝΕΝΑΝ
Όλοι για την πάρτη τους, κανείς για εμένα
Κανείς δεν με νοιάζεται
ΘΈΛΩ ΝΑ ΦΎΓΩ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ

"Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι,
είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα'ρθει"
Με πονάνε όλα αυτά που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν..
Τι να κυνηγήσω?
Γιατί να προσπαθήσω?
Θα'θελα τόσο πολύ να πέθαινα..
Δεν μπορώ άλλο
Δεν μπορώ να προσπαθήσω άλλο..

Με πονάνε αυτ΄απου δεν ήρθαν όσο κι αν τα περίμενα
Τα χρόβια πέρασαν, οι ελπίδες τελείωσαν, τα όνειρα έφυγαν
Δεν έμεινε τίποτα για να παλέψω

Κούκλα όλοι κοιτάνε το καλό τους σπάνιο να βρεις κάποιον να κοιτάει το καλό του άλλου για αυτό όλοι λένε χαζα επίσης κυριαρχεί η ανθρωποφαγία παντού να σου βάλω μερικά τραγούδια να ηρεμησεισ πάρε κι ένα τσιγάρο κ ηρέμησε όλοι έτσι ζούμε

Αυτοσ μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς δεν τον έχεις ξανακουσει
https://youtu.be/4wSDHetSY_A

Πάρε κι ένα χαρούμενο πάρε τσιγάρο κ ηρέμησε θα περάσει
https://youtu.be/2Q2PFsa8lJM

Επίσης από αυτό άκου τους στίχους
https://youtu.be/p7uwxEV9TdA

Σε καταλαβαινω απολυτα επι χρονια ηθελα να αυτοκτονησω,ουτε καν θυμαμαι ποσες φορες το οργανωσα και με ποσους διαφορετικους τροπους και ολος ο κυκλος μου νομιζε οτι ειμαι καλα και ολα ειναι φυσιολογικα γιατι φορουσα παντα ενα ψευτικο χαμογελο και ελεγα ολα καλα.
Και ξερω ποσο δυσκολο ειναι να αντιμετοπιζεις την αυτοκτονια ενος μελους της οικογενειας που αγαπας στην περιπτωση μου το μονο,οπως επισης να το περνας μονος σου γιατι δεν υπαρχει κανενας να στηριχθεις.
Προσωπικα ισως να ειναι ο πρωτος καιρος που οι "κακες" μερες μου ειναι περιπου οσες και οι καλες και αρχισαν να βελτιωνονται τα πραγματα οταν αρχιζα να αντιμετοπιζω τα προβληματα μου ενα ενα ενω μεχρι πριν εκανα τα στραβα ματια και προσπαθουσα να ειμαι ικανοποιημενος με τον κυκλο που εχω.
Νομιζω οτι πρεπει να χτισεις εναν κυκλο (για εμενα μια δικη μου "οικογενεια" εφοσον απο κανονικη ...δεν) απο ατομα που μπορεις να εμπιστευτεις και οντως να σε νοιαζονται και τους υπολοιπους να τους αραιωσεις επειδη δεν σου κανουν καλο οποιος και αν ειναι αυτος η μανα σου ,ο για χρονια κολλητος σου ...οσο δυσκολο και να ειναι που στην περιπτωση μας ειναι πολυ το να αποχωριστεις ατομα που νομιζες οτι ειναι δικα σου.
Εννοειται οτι απεχω πολυ απο το να νοιωσω οτι ειμαι επιτελους καλα αλλα οσο το αφηνεις δεν θα βελτιωθει τιποτα.
Να εισαι ειλικρινης με τον κυκλο που θα χτισεις κ υπομονετικη με τον εαυτο σου γιατι θα υπαρχουν στιγμες που θα γινεις πιεστικη απεναντι τους καθως θα νοιωσεις οτι δεν "την παλευεις" αλλα πρεπει να ξερεις οτι και αυτοι δεν μπορουν να ειναι συνεχεια απο πανω σου.
Προφανως για να γραφτηκα σημερα και να σου απαντω και εγω περναω μια απο αυτες τις δυσκολες μερες που ελεγα πριν (για την ακριβεια δεν εχω κοιμηθει 2 μερες τωρα απλα περιμενω να περασει)
Επισης απο τα τελευταια που διαβασα πρεπει να μιλησεις εντελως ανοιχτα στον ανθρωπο σου και να του εξηγησεις το τι σου συμβαινει και το πως αισθανεσαι και πρεπει να εχεις αισθηση οτι καποιες φορες δεν γινεσαι λογικη επειδη σε κατακλειουν τα συναισθηματα αυτα.
Μην περιμενεις κανεναν που δεν το εχει βιωσει να καταλαβει το τι περνας αλλα και που θα το συζητησεις θα σου κανει καλο και δωσε στον αλλον να καταλαβει οτι δεν του ζητας κατι γιατι θα νοιωσει ανυμπορος ή θα προσπαθησει να σε βοηθησει με λαθος τροπο απλα πες του οτι θες να το μοιραστεις

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Μα αυτό δεν θα πρεπε να σε απασχολεί καθόλου. ΑΝ τα χάπια σε βοηθούν, γιατί να μην τα παίρνεις μια ζωή; Μια ζωή δεν πίνεις καφέ για να ξυπνάς, νερό για να ξεδιψάς κτλ; Δεν καταλαβαίνω την διαφορά. Αν η κατάθλιψή σου είναι ενδογενής, να τα παίρνεις.

Όσον αφορά την αναπόληση και τα regrets (μετανιώματα;), δεν βοηθάνε καθόλου. Μόνο το να ζεις στο παρόν (ούτε καν στο μέλλον) θα σε βοηθήσει. Διάβασε αν θες την "Δύναμη του Τώρα" από Eckhart Tolle. Πέρα από κάτι βλακείες, αυτό που λέει είναι απόλυτα σωστό.

Σκέψου ότι έχεις άπειρο χρόνο να ζήσεις και μπορείς να το ζήσεις ευτυχισμένη, στο χέρι σου είναι. Ευτυχισμένη σημαίνει ότι δεν σκέφτεσαι για πράγματα που δεν έκανες ούτε ανησυχείς για πράγματα που θα έρθουν. Απλά παίρνεις την κάθε μέρα όπως είναι και ζεις για το παρόν. Είσαι πολύ τυχερή που έχεις έναν υπέροχο άντρα όπως λες. Εκμεταλλεύσου το. Περπατήστε. Φάτε σε ωραία εστιατόρια. Καθήστε στην παραλία. Η ζωή (μπορεί να) είναι ωραία.

---

Εξαρταται στον ανθρωπο εγω ειμαι επιρεπεις στις καταχρησεις και νομιζω πως αν τα ξεκινησω επειδη θα ειναι η ευκολη λυση για εμενα θα το παρακανω.Οπως εκανα και στο παρελθον με το αλκοολ σε τραγικο βαθμο.Επισης δεν θελω να βρεθω στην κατασταση να μην ξερω αν ειμαι καλυτερα ή αν τα χαπια με κανουν καλα.Θελω εφοσον εχω μονο εμενα να ξερω οτι μπορω να πατησω στα ποδια μου

Δεν θέλω να το κάνω πολύ δακρύβρεχτο, μιλώντας για μια ΑΠΑΙΣΙΑ παιδική ηλικία..
Όλοι όσοι είμαστε εδώ έχουμε περάσει λούκια, τα οποία με κάποιο τρόπο μας επηρέασαν..
Ήμουν έφηβη όταν ο αδερφός μου έκανε την τελευταία (γιατί είχε κάνει κι άλλες) απόπειρα αυτοκτονίας.
αυτή ήταν πετυχημένη-γι'αυτό άλλωστε και ήταν η τελευταία...
Έφυγε στα χέρια μου, τον βρήκα να ξεψυχάει
Δεν το είπα ποτέ στους γονείς μου. Για εκείνους ο αδερφός μου πέθανε από "Ανεύρυσμα Καρδιάς"
Σκεφτόμουν ότι ήταν ήδη ένας θάνατος το να χάνουν το παιδί τους. Γιατί έπρεπε να ξέρουν ότι είχε αυτοκτονήσει?
Γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που είχε?
Γιατί ποτέ δεν τον βοήθησαν?
Γιατί δεν μπορούσαν να είναι καλλίτεροι γονείς, γιατί δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε?
Δεν ήταν η πρώτη φορά - αλλά ήταν η τελευταία...

Άθλια παιδικά χρόνια, πόνος και μιζέρια
Ούτε στον εχθρό μου δεν θα τα ευχόμουνα..
Η αυτοκτονία του αδερφού μου ήταν η κορωνίδα στο δράμα. Η λύτυρωση για εκείνον και η αρχή του τέλους για εμένα.
Αναγκάστηκα να ζήσω με τους "ζωντανούς νεκρούς" γονείς μου για περίπου 10 χρόνια (όσο "έζησαν", τρόπος του λέγειν)
Κι ελέφαντας θα λύγιζε...
Δεν ξέρω αν και πόσο τους αγάπησα κάποτε. Δεν ξέρω αν τους μίσησα κάποια στιγμή στην πορεία.
Ξέρω όμως ότι όταν πέθαναν (Θεέ μου συγχώρησέ με..) λυτρώθηκα..

Επρεπε να το ξερουν επειδη δεν ηταν μονο δικο σου προβλημα για το τραβηξεις.Και εσενα σε τρωει το οταν ερχεται η κουβεντα εκει απλα να το κρυβεις οπως και σε τρωει το γεγονος οτι οταν αισθανοσουν χαλια δεν μπορουσες να τους το πεις.Δεν ξερω κατα ποσο το συζητησες και με τους φιλους σου ισως να μην το εκανες απο ντροπη.Εγω τα οικογενειακα μας δεν τα συζητουσα για αυτον τον λογο επειδη αυτο μου περασαν απο παιδι,και σε συνδιασμο με το γεγονος οτι δεν ειχα καποιον να το συζητησω να μοιραστω το βαρος με τσακισε.
Εννοειται πως ειναι συνδιασμος πολλων πραγματων και οχι μονο η απωλεια γιατι για να φτασει καποιος σε αυτο το σημειο σημαινει οτι υπαρχει προβλημα απο το σπιτι το οποιο αντιμετωπισες και εσυ συν οτι επρεπε να αντιμετωπισεις και την απωλεια του αδερφου.

@chrisxkar
Ποτέ δεν μιλούσα.. Για τίποτε..
Άλλωστε ποτέ δεν είχα φίλους, ποτέ δεν είχα κάποιον στη ζωή μου.
Οι γύρω μας αντιμετώπιζαν σαν απόβλητα, σαν παρείες.. Θυμάμαι να με κοροϊδεύουν, να με ειρωνεύονται, να με χλευάζουν..
Προσπάθησα ΤΟΣΟ πολύ να ξέφύγω..
Δεν ξέρω αν μπορώ να σου το εξηγήσω, αν πραγματικά μπορώ να το εξηγήσω γενικά.
Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα πια, κοιτώντας πίσω ξέρω.
Ήμουν το "μίασμα", το "κακόμοιρο" ίσως το "βρωμιάρικο"? Ίσως όλα αυτά μαζί. Ίσως πολλά ακόμη
Δεν με καλούσαν στα πάρτυ, δεν είχα φίλους.
Μεγαλώνοντας, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ΝΑ ΦΥΓΩ.... Να φτιάξω μια ΑΛΛΗ ζωή, που τίποτα δεν θα θυμίζει το παρελθόν
Τίποτα να μην θυμίζει όσα έζησα τότε..
Δεν έχω fb, δεν είμαι σε κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, δεν έχω παρελθόν.
Δεν ΘΕΛΩ να έχω παρελθόν. Εκείνη η κοπέλα που τα έζησε εκείνες τις φρίκες πέθανε.
Ίσως για αυτό να είμαι και εγώ έτσι: Κουβαλάω μαζί μου κάτι νεκρό..
Το μόνο ίδιο από τότε? Δεν έχω φίλους. Κανείς δεν με πλησιάζει. Και όσες φορές κάποιος με έχει πλησιάσει, έχει εξαφανιστεί. Λες κι έχω χολέρα. Λες και κάτι πάνω μου τους διώχνει μακριά.
Είναι πιο εύκολο όταν δεν αφήνω κανέναν πια να πλησιάσει..Πονάει πολύ όταν φεύγουν

Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να "ανήκω" κάπου, να μπορώ να μιλήσω ελεύθερα είναι εδώ..
Μιλάω και με ακούτε, μου απαντάτε..
Να ξέρατε πόσο σημαντικό είναι αυτό..
Σας ευχαριστώ και μόνο που με ακούτε, που με αφήνετε να βγάλω κάτι από μέσα μου...

Κούκλα ότι θεσ από μουσική εδώ είμαι μπορώ να σου βάλω τα καλύτερα ελπίζω να τα ακουσ

https://youtu.be/KjrodtMgFFc

https://youtu.be/-tJYN-eG1zk

https://youtu.be/oPX43SfFu0A

GIRI δυσκολευομαι να πιστεψω πως σε αποφευγουν δεν μπορει να εισαι τοσο ατυχη και να γνωρισες τους ανθρωπους που περιγραφεις.Παντα δινω την ευκαιρια στους ανθρωπους να μου αποδειξουν τι ειναι πριν τους ειτε απορριψω ή αποδεχτω.Πολλα ειναι τα ισως που μπορει να ευθυνονται το μονο σιγουρο ειναι οτι πρεπει να δεις εναν ψυχολογο.Στην περιπτωση μου,μου εκανε αρκετο καλο επειδη δεν ειχα ποτε καποιον ανθρωπο να μου πει τι ειναι σωστο και τι οχι,ποτε ειμαι λογικος και ποτε παραλογος,ποτε πρεπει να δεχτω καποιες συμπεριφορες και ποτε οχι...γενικα ειχα χαλια παραδειγματα μεγαλωνοντας,με την συζητηση στις συνεδριες με βοηθησε να αντιληφθω οτι πραγματα που μου ειχαν τοσα χρονια περασει σαν φυσιολογικα ...απλα δεν ειναι, και εκει πανω αρχισα να δουλευω τον εαυτο μου.Ξεκινα και θα σου κανει καλο.

Ολα αυτα στα λεω για το εξης εγω δεν ημουν ετοιμος και αγνωουσα τα προβληματα μου χρονια ειχα σχεσεις οι οποιες ποτε δεν με ικανοποιουσαν ποτε υπηρχε μονο σεξ ή απαιτησεις πιεση απο την μερια τους χωρις να υπαρχει ουσιαστικη επαφη μεταξυ μας.Και σε καποια φαση γνωρισα ....εκεινη η οποια ηταν οτι καλυτερο μου εχει συμβει για πρωτη φορα στην ζωη μου ενοιωθα οτι ειμαι χαρουμενος και οτι υπαρχει ουσιαστικη επαφη μεταξυ μας,και επειδη δεν ημουν ετοιμος τα γαμησα ολα.Υπηρχαν φασεις που τις συμπεριφερομουν σαν αντικειμενο,φασεις που εξαφανιζομουν.
Απο εκει και περα ειπα οτι θα δουλεψω τον εαυτο μου και αν ειμαι τυχερος και μου ξανατυχει κατι τετοιο να μην το διωξω.
Πηγαινε και συζητα τι ειναι αυτο που εχεις στην αρχη ειναι δυσκολο γιατι ειναι περιεργα,γιατι ειναι σαν να αποδεχεσαι επισημα οτι δεν εισαι "φυσιολογικη",γιατι νοιωθεις αδυναμος σε σχεση με τον υπολοιπο κοσμο,γιατι σε κανει να δεχτεις ολα σου τα λαθη αλλα σαν ανθρωπο σε βελτιωνει παρα πολυ

Giri μου καλησπέρα. Δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω.Μητέρα καταθλιπτική-υστερική,πατέρας αυστηρός,επικριτικός,στην κοσμάρα του,και εγώ καταθλιπτικός,άβουλος με τον εμπαιγμό όλων!! Σιγά,σιγά ξεκίνησα, ευτυχώς ,με επισκέψεις σε ψυχιάτρους και φαρμακευτική αγωγή.Δυστυχώς, η ζωή όμως για εμένα δεν είχε καλά σχέδια,περνάω διάφορα,και με 20 χρόνια συστηματική ψυχοθεραπεία διεγνωσμένος πλέον οριακός, βαριά καταθλιπτικός,φοβικός,ιδεο ψυχαναγκαστικός κ.λ.π.,κ.λ.π. με μιά συνδιαστική αγωγή εννέα σκευασμάτων!! ΥΠΑΡΧΩ!
Καλό θα ήταν να μην παίρνεις μόνη σου φάρμακα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΑ,πήγαινε σε κάποιον ψυχίατρο του δημοσίου και πές του όλα αυτά που νιώθεις,θα σου δώσει έστω μια δομημένη φαρμακοθεραπεία.
Νιώθω σήμερα ότι νιώθεις, έχω μείνει μόνο με τον πατέρα μου,ο οποίος για προβλήματα δεν θέλει ούτε που να ακούει,στεναχωριέται λέει......και φεύγει. Σχέση ανύπαρκτη,η τελευταία με απέρριψε λόγω της υγείας μου,η δουλειά μου κατά διαόλου και χωρίς χρήματα για τον επί 17 χρόνια γιατρό μου. Εάν κάτι με σώζει και ζώ ακόμα και του το οφείλω ,είναι η πολύ
σωστή αγωγή και η ανάσυρση απο το μυαλό μου όλων όσων είχαμε πεί επί 17 χρόνια!!
Εχεις τον άντρα σου,μίλησε του,ανοίξου, είναι σωτήριο, όλα αυτά κάποιος που σε αγαπάει να τα ακούσει,ξεθυμαίνεις!!
Εαν δεν είχες ξεκινήσει το θρέντ ,ήμουν έτοιμος να το ξεκινήσω εγώ!!

Αγαπητή μου,
Όλα όσα αναφέρεις στα παραπάνω είναι όλα όσα άφησες να συσσωρευτούν στα βαθύ του υποσυνείδητο σου και ξεσπούν σαν το ηφαίστειο. Εάν ενταθείς σε μια ομάδα ψυχοθεραπείας πιστεύω ότι θα σε βοηθούσε. Είναι όλα όσα άφησες να μην τα εκφράσεις πότε και να μην τα δει ένας εξωτερικός παρατηρητής ο οποίος θα μπορούσε να είναι ένας ψυχοθεραπευτής. Μοιάζουν σαν να έκρυψες όλα σου τα ψυχικά προβλήματα κάτω από ένα χαλί.
Προφανώς δεν έχεις μάθει να εκφράζεις όλα σου τα συναισθήματα από μικρή ηλικία και δε μπορεί να μπει ο εγκέφαλος σου σε ένα μοτίβο συμπεριφοράς κάτι το οποίο είναι δικαιολογημένα φυσικό καθώς δεν έχει μπει σε αυτή τη λειτουργιά σκέψης.
Ξεκίνα να μιλάς και να εκφράζεσαι όσο μπορείς περισσότερο με όλα όσα σου τα συναισθήματα. Φαντάζομαι ήδη από τη στιγμή που έγραψες εδώ όλα όσα αναφέρεις ήδη νιώθεις καλύτερα.
Επίσης επέτρεψε μου να σου εκφράσω την προσωπική μου άποψη να ξεκινήσεις να ανοίγεσαι περισσότερο στον σύζυγο σου. Θα μου έκανε εντύπωση εάν είδε κάτι από όλα αυτά που αναφέρεις και δεν αντέδρασε.
Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις! Να έχεις υπομονή.