ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

Προσπαθώ καθημερινά με τον εαυτό μου να καταπολεμήσω τις φοβίες μου και όμως δεν τακαταφέρνω.Αυτό το αίσθημα αστάθειας ζαλάδας σφιξίματος στο κεφάλη και ταχυκαρδίας ,το έχω βαρεθεί.Δεν το μπορώ άλλο,και δεν ξέρω πως θα βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου.Φοβάμαι συνεχώς ότι θα πάθω κάτι και θα παιθάνω,φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω στα καλά καθούμενα και θα πάθω κάτι ξαφνικό.Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που το αισθάνεται αυτό όμως ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό έτσι?Πραγματικά θέλω όπως όλοι μας άλλωστε να γίνω τελείως καλά και να ζω και πάλι φυσιολογικά όμως δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα τα καταφέρω.Κθε φορά που αισυθάνομαι αυτά τα συμτώματα τα οποία πλέον βιώνω καθημερινά και συνέχεια ,τρομάζω ότι αυτή την φορλά ίσωσ συνβε΄'ι το μοιραίο.Ξέρω ότι γράφω βλακείες όμως έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή.Έχει κάποιος από σας φόβο με την λιποθυμία?

Τίνα μου αυτό που σου συμβαίνει μου ακούγεται σαν να είσαι εγκλωβισμένη μέσα σε μια ταινία τρόμου, να θες να βγεις και να μην βρίσκεις την έξοδο κινδύνου.
Κι όμως, από την άλλη, οι φοβίες αυτές είναι ένα μέρος του εαυτού σου. Δεν είναι κάτι ξένο από σένα, έτσι δεν είναι?

Σίγουρα είανι μέρος του εαυτούμου εγώ η ίδια τις δημιούργησα ,όμως πλέον με φοβίζουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση.Προσπαθώ καθημερινά με τον δικό μου τρόπο να τις αποδεχτώ και να καταλάβω ότι άδικα φοβάμαι γιατί οι εξετάσεις μοου είναι καλές και όμως κάτι θα μου ρθει ξαφνικά στο μυαλό και θα τρομάξω μην πάθω κάτι.Αυτό νομίζω λέγεται νοσοφοβία?Ότι παράξενο και αν νιώσω (ένα ψιλομούδιασμα στο χέρι ,ένα τσίμπημα στο στήθος,μία ανατριχίλλα στο κεφάλι)εγώ θα αρχίσω να το σκέφτομαι.Πως μπορώ να μην δώσω σημασία σε κάτι που συμβαίνει και μου προκαλεί άγχος?

tinalost73 καλημέρα.
μόλις τώρα είδα το post σου.
δεν γνωρίζω προηγούμενα σου post, αλλά θέλω να σε ρωτήσω αν πηγαίνεις σε κάποιον ψυχίατρο.
να του πεις για όλα αυτά που αισθάνεσαι, τα σωματικά συμπτώματα που έχεις έτσι ώστε να μπορέσει να σε καθοδηγήσει;

Quote:

---

Originally posted by tinalost73
Σίγουρα είανι μέρος του εαυτούμου εγώ η ίδια τις δημιούργησα ,όμως πλέον με φοβίζουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση.Προσπαθώ καθημερινά με τον δικό μου τρόπο να τις αποδεχτώ και να καταλάβω ότι άδικα φοβάμαι γιατί οι εξετάσεις μοου είναι καλές και όμως κάτι θα μου ρθει ξαφνικά στο μυαλό και θα τρομάξω μην πάθω κάτι.Αυτό νομίζω λέγεται νοσοφοβία?Ότι παράξενο και αν νιώσω (ένα ψιλομούδιασμα στο χέρι ,ένα τσίμπημα στο στήθος,μία ανατριχίλλα στο κεφάλι)εγώ θα αρχίσω να το σκέφτομαι.Πως μπορώ να μην δώσω σημασία σε κάτι που συμβαίνει και μου προκαλεί άγχος?

---

Αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν μπορείς να μην δώσεις σημασία. Όπως το περιγράφεις, είναι κάτι που σε κατακλύζει έντονα, κάθε φορά που συμβαίνει. Και μπορεί να ξέρεις νοητικά οτι άδικα φοβάσαι, μέσα σου είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Φαντάζομαι οτι μέσα σου επικρατεί ο τρόμος, και δεν υπάρχει το \"άδικα\", είναι έτσι? Πώς μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια σε ένα τόσο δυνατό συναίσθημα?

Σε ψυχίατρο πήγα 2 φορές αλλά η εύκολη λύση για αυτούς ήταν να πάρω φάρμακα.Εγώ δεν θέλω να αρχίσω χάπια γιατί μετά από μία παλλίνδρομη εγκυμοσύνη που είχα πριν 2 μήνες,ελπίζω σύντομα να ξαναμείνω έγκυος.Το θέλω αν τρελλή..Κάνω ψυχοθεραπεία με ένα καλό ψυχολόγο και με βοηθάει πολύ,αλλά θέλω χρόνο ακόμα,μέχρι τώρα έχω κάνει 11 συνεδρίες.Πιστεύω στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω μόνη μου χωρίς φάρμακα,αν δω βέβαια ότι χειροτερεύω θα πάρω.
Φοίβη μου βέβαια δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτις,αυτό είναι αδύνατο.Κάνω το κοροϊδο όσο μπορώ και περιμένω να περάσουν από μόνα τους.Ελπίζω ρε γαμώτο να περάσει σε λίγο καιρό και να καταλάβω ότι μπορώ να ζήσω φυσιολογικά χωρίς να φοβάμαι τίποτα.Εσύ Φοίβη έχεις περάσει κάποια παρόμοια κατάσταση?

Κάνεις τον αγώνα σου, κι είναι ένας αγώνας που θέλει τον χρόνο του. Επίσης, κατά τη γνώμη μου πάντα, χρειάζεται επαγρύπνηση, όπως όλοι οι πόλεμοι. Έχεις παίξει ποτέ σκάκι? Νομίζω οτι μοιάζει, με την έννοια οτι για να κερδίσεις είναι σημαντικό να παρατηρείς κάθε στιγμή πολύ προσεκτικά τα πιόνια και να πράττεις ανάλογα, ακόμα και να αναθεωρείς αποφάσεις σου όταν βλέπεις οτι αυτό απαιτείται για να κερδίσεις το παιχνίδι. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, γιατί δεν είχα ποτέ τέτοια εμπειρία, απλά μου ήρθε έντονα στο μυαλό αυτή η ιδέα. Ευτυχώς, έχεις στο πλάι σου έναν καλό ψυχολόγο να σου στέκεται.

Σίγουρα δεν γίνεται να μην δίνουμε σημασία στα συμπτώματα,αφού τα νιώθουμε.Αλλά τουλάχιστον να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτόμαστε και να ψάχνουμε τι είναι.Οσο γίνεται βέβαια.Να τα αφήνουμε να περνάνε και μετά να μην συνεχίζουμε να τα σκεφτόμαστε.
Τι να κάνουμε,είμαστε συνεχώς σε μία μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό και με τη σκέψη μας.
Με το που ξύπνησα σήμερα πήγαν πάλι να μου έρθουνε άσχημες σκέψεις.Προσπαθώ να πάρω το μυαλό μου από εκεί γιατί δεν αντέχω να αρχίσω πάλι να αναλύω το τι μου συμβαίνει.Προς το παρόν το ψιλοκαταφέρνω.
Πάντως αφού το πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις τότε θα τα καταφέρεις.Το πιο σημαντικό είναι αυτό,το να το πιστεύεις.

Έχεις δίκιο Dalia δεν πρέπει να ψαχνόμαστε συνεχώς .Πριν πάθω αυτό που έχω ποτέ δεν ψαχνόμουν και ούτε ανυσηχούσα για το αν έχω κάτι.Τότε δεν θα χα κάποια συμτώματάκια ,ένα ποναλάκι κάποιο μούδιασμα ,πλάκωμα ή κ΄τι άλλο.Σίγουρα είχα απλά δεν έδινα σημασία και περνούσε.Τώρα δίνοντας σημασίατο μεγαλοποιώ και του δλινω τροφή.Πως μπορείς να παίρνεις το μυαλό σου από τις άσχημες σκέψεις?Εμένα κολλάει γαμώτο και όσο και αν ασχολούμαι με κάτι άλλο ή σκεφτώ κάτι άλλο ,κάπου πίσω βαθειά στο μυαλό μου κυριαρχεί ο φόβος μην πάθω κάτι.Βαρέθηκα στην κυριολεξία..

Σε καταλαβαίνω απόλυτα tinalost γιατί και εγώ έτσι είμαι. Μερικές φορές στο παρελθόν αναρωτιόμουν αν είμαι αυτοκαταστροφικός. Δεν μπορώ να δώσω εξήγηση για τις σκέψεις μου. Και φτάνεις σε σημείο που όπως λες και συ \'\'φτάνει έχω βαρεθεί\'\'. Απλώς είμαστε πολύ ευαίσθητοί, και φοβιτσιάρηδες. Καλός τρόπος αντιμετώπισης είναι να βρεις μια δουλειά ή μια ασχολία που να σαρέσει. Και φυσικά να μιλάς στους φίλους σου τους πολύ καλούς φίλους όμως που θα σε καταλάβουνε. Με έχεις διαβάσει προηγουμένως το τι περνάω με τα ταξίδια.

Εγώ σκέφτομαι οτι κάθε φορά που έχω κάποιο πρόβλημα το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να το αγνοήσω ή να κάνω οτι δεν υπάρχει. Είναι σαν να χω ένα πτώμα δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας και να προσπαθώ να φάω. Μπορώ να κοιτάω από την άλλη, ή να το κρύψω με ένα σεντόνι, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα φροντίζει να μου υπενθυμίζει την ύπαρξή του με τη βρώμα του. Κι έτσι, όσο δύσκολο και απεχθές και αν μου είναι στην αρχή, προσπαθώ τα πτώματά μου να τα καθαρίζω, να τα ντύνω και να τα θάβω με κανονική κηδεία. Αυτό βοηθάει εμένα.

Ναι ρε συ,κι εγώ παλιά δεν έψαχνα τι έχω κλπ.Και να φανταστείς ότι από μικρή,από το σχολείο είχα εμετούς,πόνους στο στομάχι και στην κοιλιά συνέχεια,αλλά δεν αγχωνόμουν έτσι όπως τώρα.Μου είχαν πει ότι ήταν ψυχολογικά και το είχα δεχτεί χωρίς να το ψάχνω και να το σκέφτομαι περισσότερο.Ενώ τώρα άντε να ησυχάσω.Τελικά το χειρότερο δεν είναι τα ίδια τα συμπτώματα αλλά οι σκέψεις που κάνουμε και ο φόβος για το τι είναι αυτά που νιώθουμε.Τουλάχιστον για μένα.Γιατί βλέπω ότι κάποιες φορές που έχω κάτι αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι ψυχολογικό τότε δεν με πειράζει.Λέω εντάξει,ας το νιώθω.Το κακό είναι όταν μπαίνει η αμφιβολία.
Το να παίρνεις το μυαλό σου από τις άσχημες σκέψεις πράγματι είναι δύσκολο.Και το παθαίνω αυτό που λες,να ασχολούμαι με κάτι άλλο αλλά η σκέψη αυτή να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου,σαν να την βάζω για λίγο στην άκρη και μετά επανέρχεται.Αλλά ακόμα και έτσι καλύτερα είναι να ασχολούμαστε με κάτι άλλο και να τις έχουμε λίγο στην άκρη αυτές τις σκέψεις παρά να ασχολούμαστε μόνο με αυτές.

Φοίβη συμφωνώ ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και όχι να κρυβόμαστε.Αλλά αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα,αυτές οι σκέψεις δηλαδή όσο πιο πολύ ασχολείσαι μαζί τους τόσο πιο έντονες γίνονται.Πώς μπορείς να τις αντιμετωπίσεις με το να τις δίνεις σημασία?Εκτός βέβαια αν μπορείς να τις μετατρέψεις σε θετικές σκέψεις,που αυτό εμένα μου φαίνεται ακόμη πιο δύσκολο από το να τις αγνοήσω.

Έχω την αίσθηση οτι αυτές οι σκέψεις τελικά δεν είναι το πτώμα, αλλά η μυρωδιά. Τι θέλω να πω? Προσπαθείς να αγνοήσεις τη μυρωδιά, αλλά ακόμα κι αν τα καταφέρεις, ακόμα κι αν η μύτη σου συνηθίσει ή ψεκάσεις τον τόπο όλο αποσμητικό, ακόμα θα έχεις ένα πτώμα στην κουζίνα σου. Αυτό όμως, είναι όπως το βλέπω εγώ απέξω. Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα, είμαι σίγουρη γι\' αυτό.

Γνώμη μου είναι πως πρέπει να βρεις άλλες σκέψεις πιο έντονες αλλά θετικές που να απασχολήσουν το μυαλό σου... Τι θέλεις παρα πολύ?? Βάλε προγραμμα να το υλοποιησεις... αυτό θα σου δώσει πολλή τροφή για θετική σκέψη.
Επίσης, παιδιά, άμα δεν υπάρχει οργανικό συγγενές πρόβλημα, σε μικρές ηλικίες είναι εξαιρετικά απίθανο να πάθειςκάτι από καρδιά- ειδικά μια γυναίκα.Φοργκετ ιτ, δεν υπαρχει περίπτωση, θα στα είπε και ο καρδιολόγος.
Και , όπως έχω γράψει ν φορές, η σωματική δραστηριότητα είναι το καλύτερο αγχολυτικό-αντικαταθλιπτικό. Επιμένω γιατί για μένα ήταν καταπληκτικό φάρμακο

Α ετσι όπως το λες Φοίβη ναι,ίσως έχεις δίκιο.Ο γιατρός μου μου λέει ότι αυτά όλα έρχονται γιατί κατά κάποιον τρόπο δεν μπορώ ή δεν θέλω να αντιμετωπίσω τα πραγματικά προβλήματα και καταστάσεις της καθημερινότητας οπότε ασυνείδητα βρίσκω αυτά να ασχολούμαι για να καλύπτω τα υπόλοιπα.Μπορεί και να είναι έτσι,δεν ξέρω.

παιδιά υπάρχει σοβαρό θέμα!
φτιάξτε ένα τοπικ που να βρίσκουμε λύσεις, θετιλκές σκέψεις, δώστε παραδείγματα. κάντε κάτι.

Συμφωνώ νε την Dalia στην περίπτωση την δική μας το έχουμε αντιμετωπίση τόσες φορές το ίδιο πρόβλημα και δεν υπάρχει λύση.Έτσι π καλύτερος τρόπος πλέον είναι να το αγνοούμε μέχρι να εξασθενίσει τελείως και να ελευθερωθούμε από αυτό.Όλα είναι πολύ εύκολα να τα λες αλλά δύσκολα να τα κάνεις.Ξέρεις πόσες φορές έχω πει θα το αντιμετωπίσω και ότι γίνει και μετά αποσυντονίζομαι και νίωθω αδύναμη.
Μπρ\'αβο σου όμως που αντιμετωπ\'ιζεις έτσι τις δύσκολες καταστάσεις Φοίβη μακάρι να το έβλεπα και εγώ σαν και εσένα...,
Raul το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις από αυτά που έχεις γράψει ίαναι σαν να ακούω εμένα.Εχεις δίκιο αδύναμοι και φοβιτσιάρηδες είμαστε .Το μόνο που με ηρεμεί είναι μια βόλτα στην θάλασσα τιποτα άλλο.Τελικά το ταξίδι που ήταν να κάνω το Πάσχα ακυρώθηκε .Έκεί που είχα αποφασίσει να ταξιδεψω για να ξεπεράσω τον φόβο μου ακυρώθηκε ο γάμος για τον οπόιο θα πήγαινα....

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Α ετσι όπως το λες Φοίβη ναι,ίσως έχεις δίκιο.Ο γιατρός μου μου λέει ότι αυτά όλα έρχονται γιατί κατά κάποιον τρόπο δεν μπορώ ή δεν θέλω να αντιμετωπίσω τα πραγματικά προβλήματα και καταστάσεις της καθημερινότητας οπότε ασυνείδητα βρίσκω αυτά να ασχολούμαι για να καλύπτω τα υπόλοιπα.Μπορεί και να είναι έτσι,δεν ξέρω.

---

Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι. Πιστεύω όμως οτι εσύ κατά βάθος ξέρεις πως είναι και επίσης σου έχω εμπιστοσύνη οτι θα βρεις και απαντήσεις και λύσεις, όταν θα είσαι έτοιμη γι\' αυτές.

Δεν μπορείς να κανονίσεις Τινα κανένα άλλο ταξιδάκι για το Πάσχα,για διακοπές?Μια που ήσουν προετοιμασμένη να κάνεις αυτή την προσπάθεια.

Quote:

---

Originally posted by tinalost73
Μπρ\'αβο σου όμως που αντιμετωπ\'ιζεις έτσι τις δύσκολες καταστάσεις Φοίβη μακάρι να το έβλεπα και εγώ σαν και εσένα...,

---

Μη νομίζεις, αν δεν κόντευε η μπόχα να με πνίξει, σιγά μην έβρισκα το θάρρος να ασχοληθώ με το θάψιμο του πτώματος!!!;)

Φοίβη μου ξέρω στο περίπου αλλά επειδή είμαι και πολύ μπερδεμένη μέσα μου και η ψυχολογία μου είναι χάλια,μερικές φορές νιώθω ότι δεν ξέρω τι μου φταίει τελικά πραγματικά.Νιώθω ένα χάος δηλαδή μέσα μου.Αλλά προσπαθώ να ξεμπερδευτώ.

Μπα χλωμό να πάω κάπου αλλού,ήταν ευκαιρεία και ψιλοανακουφίστηκα λίγο.Εξάλλου παντρέυω ένα ζευγάρι στισ 2 Μαϊου και θα κάνουν τραπέζια και τέτοια πριν το γάμο και δεν είνια ωραίο ναλείπουμε.Πριν είχαμε δικαιολογία τώρα?
Τις απαντήσεις βέβαια ο καθένας τις έχει μέσα του,το τι του κάνει καλό και τι όχι.Το θέμα για μένα είναι να τα βρεις με τον εαυτόσου και τον αποδεχτείς με τα κακά και τα καλάτου.Εσύ ντάλια πως είσαι αυτό τον καιρό?

Προσπαθώ Τίνα μου.Πότε κάνω βήματα μπροστά,πότε πίσω και απογοητεύομαι.Αλλά και κάποιες φορές που κάνω βήματα μπροστά,όσο αφορά το άγχος εννοώ και τις προσπάθειες να κάνω πράγματα που με δυσκολεύουν,αντί να χαρώ και να ανέβω ψυχολογικά που τα κατάφερα εγώ εξακολουθώ να νιώθω στεναχωρημένη.

Είναι το αγχος μας το οποίο νιώθουμε ότι δεν μας επιτρέπει ν ααρούμε.Νομίζουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμ ανα νιώσουμε ευτυχία γιατι αντιμετωπίζουμε αυτήν την κατάσταση και αργά ή γρήγορα θα πετάξει κάποιο σύμπτωμα να μας θυμίσει ότι βιώνουμε κάτι τέτοιο.Το θέμα είναι να πετάξουμε τη στεναχώρια και τη θλίψη και να χαμογελάμε ότι και αν μας συμβαίνει.Με το χαμόγελο θα νιώθουμε προστατευμένοι κάπως και θα ξεγελάμε το άγχος μας και θα φεύγει.Να συνεχίσεις να κάνεις βήματα και ας νιώθεις έτσι στην αρχή θα είασαι έτσι σιγά σιγά θα νιώθεις όλο και λιγότερο στεναχωρημάνη μέχρι που θα φύγει τελείως.Είμια σίγουρη για αυτό και ο ψυχολόγος μου το λέει.

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Προσπαθώ Τίνα μου.Πότε κάνω βήματα μπροστά,πότε πίσω και απογοητεύομαι.Αλλά και κάποιες φορές που κάνω βήματα μπροστά,όσο αφορά το άγχος εννοώ και τις προσπάθειες να κάνω πράγματα που με δυσκολεύουν,αντί να χαρώ και να ανέβω ψυχολογικά που τα κατάφερα εγώ εξακολουθώ να νιώθω στεναχωρημένη.

---

Γιατί κοπέλα μου? Τι σε στεναχωρεί αυτές τις καλές στιγμές?

Μάλλον είναι και αυτό που λέει η Τίνα.Οτι δηλαδή όταν είμαι καλύτερα φοβάμαι ότι θα ξαναπέσω.Και επίσης είναι και σκέψεις ότι \"οκ,τώρα το κατάφερα αυτό.Ε και τι έγινε?\".Νιώθω δηλαδή ότι παρόλο που κάνω βηματάκια,απέχω τόσο πολύ από το \"καλά\" οπότε δεν μπορώ να χαρώ.

Δηλαδή απο τη μια είναι οτι παρόλο που κάνεις ένα βηματάκι μπροστά φοβάσαι οτι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψεις εκεί πίσω. Και από την άλλη, κάνεις το βηματάκι αλλά αυτό σου φαίνεται τόσο δα μικρό συγκριτικά με την απόσταση που έχεις ακόμα να διανύσεις?

Ναι..Ακριβώς.

Εσύ Φοίβη τώρα είσαι καλά?

Κι όμως, είναι ένα βηματάκι...Κι αυτό από μόνο του έχει πολύ πολύ μεγάλη αξία.
Φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν όταν ήσουν μωρό και έκανες το πρώτο σου ασταθές βηματάκι αποκαρδιωνόσουν τόσο πολύ? Αν κάθε φορά που έπεφτες πάλι κάτω, φοβόσουν οτι δε θα μπορέσεις ποτέ να περπατήσεις όπως οι μεγάλοι γύρω σου, οτι πάντα θα μπουσουλάς?

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Εσύ Φοίβη τώρα είσαι καλά?

---

Σχετικά με αυτό που εμένα με ταλαιπωρεί, όχι δεν είμαι καλά. Δεν είμαι όμως ούτε άσχημα. Είμαι σε μια πορεία αν θες. Κάνω κι εγώ τα βηματάκια μου, μπρός και πίσω...και ενίοτε τα αλματάκια μου και τα γκρεμοτσακίσματά μου!;)
Σίγουρα όμως, από όποια άποψη κι αν το δω, είμαι καλύτερα. Μέσα μου.

Χαίρομαι πάντως που σε βλέπω αισιόδοξη.Φαίνεσαι να τα αντιμετωπίζεις δυναμικά τα όποια προβλήματά σου.:)

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Χαίρομαι πάντως που σε βλέπω αισιόδοξη.Φαίνεσαι να τα αντιμετωπίζεις δυναμικά τα όποια προβλήματά σου.:)

---

Μπα...όχι δυναμικά. Θα \'λεγα μάλλον με αγάπη, φροντίδα και προδέρμ:) Και ναι, σήμερα, αυτή τη στιγμή, είμαι αισιόδοξη!

Μακάρι όλοι να ήμασταν αισιόδοξοοι πάντα και ασ είχαμε τα σκαμπανεβάσματα μας.Να βλέπαμε τη ζωή με άλλο μάτι και να εκτιμούσαμε το ότι αυτό που έχουμε διορθώνεται και ευτυχώς δεν έχουμε κάτι άλλο το οποίο να μην υπάρχει θεραπεία.Πάντως μου δίνει πολύ κουράγιο αυτό που κάνουμε.Βοηθάει ο ένας τον άλλος.Υπομονή βρε παιδιά δεν γίεται πάντα να βρέχει ,θα βγει ο ήλιος και για μας..

Και μακάρι να βήματα που κάνουμε μποροστά να είναι περισσότερα από αυτά που κάνουμε πίσω.Να προχωράμε,να μην γυρνάμε πάλι στο ίδιο σημείο.
Κι εμένα μου δίνει κουράγιο που τα μοιραζόμαστε όλα αυτά και τα συζητάμε.:)

Ξέρεις κάτι?Όλα ξεπερνιούνται κάποια στιγμή...Απλά έτυχε αυτό να συμβεί σε μας για να ανακαλύψουμε πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας και να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να είσαι υγιής ψυχικά και σωματικά.Θα ρθει κάποια μέρα που θα τα σκεφόμαστε όλα αυτά και θα απορούμε με το κουράγιο και την υπομονή που δείξαμε σε όλη αυτήν την άσχημη κατάσταση.Υπομονή θα κάνουμε όλοι μας και να μην απογοητευόμαστε γιατί όλος ο κόσμος υποφέρει με πολύ χειρότερες καταστάσεις από τις δικές μας\"

Παλιότερα έτσι πίστευα κι εγώ.Οτι τα περνάω αυτά τώρα αλλά αργότερα θα έρθουν οι καλύτερες μέρες και θα τα θυμάμαι όλα αυτά που πέρασα και θα με έχουν κάνει πιο δυνατή.Αλλά όσο περνάει ο καιρός φοβάμαι ότι αυτές οι καλύτερες μέρες δεν θα έρθουν.Βέβαια συνεχίζω να προσπαθώ αλλά χάνω πιο εύκολα το κουράγιο μου.
Ξέρω ότι άλλοι άνθρωποι υποφέρουν και έχουν πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά μας.Αλλά βέβαια ο καθένας κοιτάζει το δικό του και το θεωρεί το πιο δύσκολο.
Και μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα αλλά δεν μπορώ να μην βλέπω και τα πολύ καλύτερα που υπάρχουν,ε κι εκεί κάτι με πιάνει..

Θα έρθουν καλύτερες μέρες Dalia δεν θέλω να απογοητευεσαι,όλα θα περάσουν κάποτε.Σίγουρα υπάρχουν πολλές φορέα που λέμε δεν αντέχω άλλο που κλαίμε και λυπόμαστε τον εαυτό μας αλλά υπάρχουν και στιγμές που νιώθουμε δύναμη και θέληση να τα ξεοεράσουμε όλα.Αυτές τις στιγμές να σκεφτόμαστε κάθε φορά που μας πέρνει από κάτω.Εσύ΄έχεις πάρει φάρμακα?Μένεις μόνη σου/έχεις κάποια σχέση ή φίλη που να τα συζητάς?

τινα και γω τα ιδια παθαινω και δουλευω σε τουριστικο γραφειο πολυ πιεστικη δουλεια αλλα προσπαθω να μην το σκεφτομαι αλλα δεν ειναι και τοσο ευκολο απλα σκεψου οτι πρεπει να ξεπερασουμε μια φαση δυσκολη και θα την ξεπερασουμε