Originally Posted by
GeorgeGr1
Μετα απο μια σχεση που ειχα με γυναικα με διαταραχη προσωπικοτητας (κατι σε οριακη, διπολικη) και αφου κατεληξα να μαζευω τα κομματια μου κι εγω και διαβαζοντας και εδω μεσα για διαφορες διαταραχες, μου ερχονται στο μυαλο καποιες αποριες απο ενδειξεις που απλως παρατηρουσα στη ζωη μου.
Σιγουρα είμαι ενας ανθρωπος με ενσυναισθηση, θα βοηθησω σιγουρα καποιον που εχει προβλημα και δεν το κανω για να τον εκμεταλλευτω μετα, απλα μου αρεσει νοιωθω ωραια. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο που λενε. Μου αρεσει επισης να βλεπω τον κοσμο να ειναι καλα, να χαμογελαει. Μην παει το μυαλο σας σε χαζοχαρουμενο η υποτακτικο, οι κακοι με αποφευγουν. Πολυ δυσκολα θα χασω την ψυχραιμια μου. Αναγνωριζω τα λαθη μου πανευκολα, δεν αποφευγω ευθυνες.
Στις δουλειες συνηθως θα μου δωσουν πιο υπευθυνη θεση.
Πιθανη αιτια ο παππους μου που τον εζησα αρκετα μεχρι τα 20 και τον θεωρω υποδειγμα Ανθρωπου. Προσωπικα τον θεωρω πλεον κατι σαν ανωτερο ανθρωπο και οχι μονο εγω αλλα και τα αδερφια μου και τα ξαδερφια μου που τον ζησαμε. Ειτε σε μαλωνε, ειτε σου μιλουσε, ειτε οτιδηποτε, μονο θετικη ενεργεια ενοιωθες, χαρα, γελιο που μεταφραζοταν σε αγαπη. Ακομη και η αυστηροτητα του εβγαινε με αξιαγαπητο τροπο.
Λοιπον εχω παρατηρησει σε εμενα τα εξης, τα οποια μου τα εχουν επισημανει και αλλοι που με ξερουν καλα. Πχ ατομα "αδυναμης" κατηγοριας οπως μικρα παιδια, ανθρωποι που υποφερουν απο διαταραχες η αλλα προβληματα, με χαμηλη αυτοπεποιθηση, με κοιταζουν, με προσεγγιζουν πιο ευκολα, με κοιταζουν πιο επιμονα, "επιδιωκουν" καποια επαφη, χωρις ομως να με γνωριζουν. Αντε σε καποιες περιπτωσεις να εχουμε πει ενα γεια.
Πχ η κοπελα που ειπα πιο πανω με προσεγγισε στην ουσια, ασχετα αν εγω της ζητησα να βγουμε. Η συγκεκριμενη ηταν κολλημενη με τον θεο (αναγκη πιθανως) και προς το τελος της σχεσης μου ειπε εσυ δεν προκειται ποτε να ψαξεις τον θεο. Με κανεις και νοιωθω ωραια, οικεια. Βεβαια στις ακραίες αλλαγες διαθεσης προβληματιστηκα, αν και της το γυριζα ακομη και σε γελιο σχετικα ευκολα. Εκει ομως που με πονεσε ηταν σε καποιες στιγμες αχαριστιας και προσβολης προς εμενα και καποιων δικων μου. Εκει απλα υπεγραψε την διαδιασια για το τελος. Δεν ειχα ιδεα βεβαια, το θεωρησα ωμη κακια, δεν ειχα διαβασει ποτε για διαταραχες, ισως να το χειριζομουν διαφορετικα. Ειμαι σιγουρος οτι κατω απο την διαταραχη της, κρυβοταν μια ψυχαρα, αλλιως εγω connect δεν εκανα.
Και τωρα λεω εγω απο μεσα μου μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις: Εγω απο τι διαταραχη πασχω οεο? Η εστω τι προσωπικοτητα θεωρουμαι?
Τελικα μηπως οι πιο "ανθρωπινες" ψυχαρες ειναι πιο ευαλωτες στις διαταραχες? Ειμαι σιγουρος οτι και στον παππου μου ενας ψυχολογος καποια ελαφρια ταμπελιτσα θα του κολλουσε. Θα ηταν ομως τιμη μου αν την φερω κι εγω, καλυτερα ισως ετσι παρα ρομποτ.
