ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΓΑΔ

Καλησπέρα παιδιά και απο μένα!

Παρακολουθώ καιρό το φόρουμ αναζητώντας λύσεις και απαντήσεις σε διάφορα δικά μου θέματα, μιας και πάσχω απο χρόνιο άγχος.

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες έχω εμφανίσει συμπτώματα σωματοποιημένου άγχους (μόνιμη ζάλη, προβλήματα με το έντερο, ναυτιές, εμετούς, απώλεια όρεξης κλπ). Τις πρώτες μέρες δεν εδωσα βάση καθώς πίστευα οτι είναι κάτι παρόδικό αλλά περνώντας οι μέρες τα συμπώτματα δεν υποχωρούσαν και άρχισε να με καταλαμβάνει μια τρελή ανησυχία. Οι εξετάσεις αίματος ήταν τέλειες, οπότε επισκέφθηκα ωρλ ο οποίος με διαβεβαιώσε οτι δεν έχω απολύτως τίποτα. Στη συνέχεια με είδε γαστρεντερολόγος η οποία με κοιτούσε σαν να είδε ουφο και με τα πολλά μου έδωσε χάπια για παλινδρόμηση και για την καταπολέμηση της ναυτίας. Παρολαυτά και εκείνη με διαβεβαιώσε οτι δεν έχω κάτι. Ο πατέρας μου (γιατρός στο επάγγελμα) επέμενε απο την αρχή οτι όλο αυτό προέρχεται απο ψυχολογικούς παράγοντες καθότι δεν είχα σημαντικά (ή και σοβαρά) συμπτώματα που να εκδηλώνουν κάποια πάθηση.

Μετά απο τρελές σκέψεις και αδιάκοπη ανησυχία οτι έχω κάτι πολύ άσχημο και μπορεί να πεθάνω απο στιγμή σε στιγμή, το πήρα απόφαση οτι μάλλον έχει δίκιο. Και φτάνουμε στην σημερινή ημέρα όπου μετά απο ψάξιμο και άπειρο διάβασμα στ ιντερνετ ανακαλύπτω οτι πιθανότατα πάσχω απο ήπια (?) γενικευμένη αγχώδη διαταρραχή. Καθώς δεν θέλω να προτρέχω και να βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα έκλεισα ραντεβού αρχή της άλλης εβδομάδας να με δεί κ ένας ψυχιάτρος αλλά δεν περνάνε οι άτιμες οι μέρες και όσο περιμένω το ραντεβού νιώθω αβοήθητη. Θα περάσουν ποτε οι ζαλάδες? Πότε θα ξεκινήσω πάλι να κοιμάμαι κανονικά χωρίς να ξυπνάω στη μέση της νυχτας απο κακές σκέψεις? Πότε θα μου ξαναέρθει η όρεξη για φαι? πότε θα ξαναβρώ τις δυνάμεις μου?

Απο τότε που ξεκίνησαν όλα αυτά δεν μπορώ να δουλέψω (ευτυχώς δουλευω απο το σπίτι και δεν χρειάζεται να μετακινούμε πολύ), δεν μπορώ να συγκεντρωθω, θέλω συνέχεια να είμαι ξαπλωμένη και γενικα χάλια μαύρα. Και σε όλα αυτά προστίθεται και οι τύψεις που αισθάνομαι απέναντι στο σύντροφο μου (ο οποίος είναι ενα πολύ κοινωνικό κ δραστήριο άτομο) που μου λέει να πάμε κάμια βόλτα έξω - έστω να περπατήσουμε 10 λέπτα και εγώ είμαι μόνιμα με κακή διάθεση και σαν ζόμπι.

Αν κάποιος έχει τα ίδια προβλήματα ή τα είχε στο παρελθόν και μπορεί να με βοηθήσει με μια άποψη, γνώμη ή και μια κουβέντα παρηγοριάς βρε αδερφέ θα το εκτιμούσα πολύ!

Quote:

---

Originally Posted by Nausea

Καλησπέρα παιδιά και απο μένα!

Παρακολουθώ καιρό το φόρουμ αναζητώντας λύσεις και απαντήσεις σε διάφορα δικά μου θέματα, μιας και πάσχω απο χρόνιο άγχος.

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες έχω εμφανίσει συμπτώματα σωματοποιημένου άγχους (μόνιμη ζάλη, προβλήματα με το έντερο, ναυτιές, εμετούς, απώλεια όρεξης κλπ). Τις πρώτες μέρες δεν εδωσα βάση καθώς πίστευα οτι είναι κάτι παρόδικό αλλά περνώντας οι μέρες τα συμπώτματα δεν υποχωρούσαν και άρχισε να με καταλαμβάνει μια τρελή ανησυχία. Οι εξετάσεις αίματος ήταν τέλειες, οπότε επισκέφθηκα ωρλ ο οποίος με διαβεβαιώσε οτι δεν έχω απολύτως τίποτα. Στη συνέχεια με είδε γαστρεντερολόγος η οποία με κοιτούσε σαν να είδε ουφο και με τα πολλά μου έδωσε χάπια για παλινδρόμηση και για την καταπολέμηση της ναυτίας. Παρολαυτά και εκείνη με διαβεβαιώσε οτι δεν έχω κάτι. Ο πατέρας μου (γιατρός στο επάγγελμα) επέμενε απο την αρχή οτι όλο αυτό προέρχεται απο ψυχολογικούς παράγοντες καθότι δεν είχα σημαντικά (ή και σοβαρά) συμπτώματα που να εκδηλώνουν κάποια πάθηση.

Μετά απο τρελές σκέψεις και αδιάκοπη ανησυχία οτι έχω κάτι πολύ άσχημο και μπορεί να πεθάνω απο στιγμή σε στιγμή, το πήρα απόφαση οτι μάλλον έχει δίκιο. Και φτάνουμε στην σημερινή ημέρα όπου μετά απο ψάξιμο και άπειρο διάβασμα στ ιντερνετ ανακαλύπτω οτι πιθανότατα πάσχω απο ήπια (?) γενικευμένη αγχώδη διαταρραχή. Καθώς δεν θέλω να προτρέχω και να βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα έκλεισα ραντεβού αρχή της άλλης εβδομάδας να με δεί κ ένας ψυχιάτρος αλλά δεν περνάνε οι άτιμες οι μέρες και όσο περιμένω το ραντεβού νιώθω αβοήθητη. Θα περάσουν ποτε οι ζαλάδες? Πότε θα ξεκινήσω πάλι να κοιμάμαι κανονικά χωρίς να ξυπνάω στη μέση της νυχτας απο κακές σκέψεις? Πότε θα μου ξαναέρθει η όρεξη για φαι? πότε θα ξαναβρώ τις δυνάμεις μου?

Απο τότε που ξεκίνησαν όλα αυτά δεν μπορώ να δουλέψω (ευτυχώς δουλευω απο το σπίτι και δεν χρειάζεται να μετακινούμε πολύ), δεν μπορώ να συγκεντρωθω, θέλω συνέχεια να είμαι ξαπλωμένη και γενικα χάλια μαύρα. Και σε όλα αυτά προστίθεται και οι τύψεις που αισθάνομαι απέναντι στο σύντροφο μου (ο οποίος είναι ενα πολύ κοινωνικό κ δραστήριο άτομο) που μου λέει να πάμε κάμια βόλτα έξω - έστω να περπατήσουμε 10 λέπτα και εγώ είμαι μόνιμα με κακή διάθεση και σαν ζόμπι.

Αν κάποιος έχει τα ίδια προβλήματα ή τα είχε στο παρελθόν και μπορεί να με βοηθήσει με μια άποψη, γνώμη ή και μια κουβέντα παρηγοριάς βρε αδερφέ θα το εκτιμούσα πολύ!

---

Καλησπέρα! Σχεδόν μια από τα ίδια και εγώ. Εδώ και πάρα πολύ καιρό έχω αρρυθμίες, ταχυκαρδιες, έντονη κόπωση, μουδιασματα στα άκρα, αίσθημα αστάθειας, αίσθημα παλμών, πόνους στο στήθος, γενική δυσφορία, το στομάχι μου; άστα...και αυτά είναι μόνο μερικά... Εξετάσεις και πάλι εξετάσεις, τίποτα. Μόνο λίγη χοληστερίνη. Έχουν πρόβλημα τα νεύρα μου πλέον. Ξαπλωνω και νιώθω όλο μου το σώμα να έχει "τάση" σαν να με διαπερνά ρεύμα κάτω από το δέρμα. Πρήζω τον κόσμο, τους φίλους μου τους συνεργάτες μου και το φόρουμ. Όσο για την οικογένεια μου, άστα, πραγματικοί ήρωες. Ξέρεις κάτι όμως; πιστεύω ότι θα περάσει και σε μένα και σε εσένα και σε όλους όσους υποφέρουν. Όλα περνάνε κάποια στιγμή. Όλα

υπομονη....
καποιος μου ελεγε οτι δεν πρεπει να δινουμε ιδιαιτερη σημασια στα συμπτωματα του σωματος γιατι αυτα απο μονα τους ειναι ικανα να μας αγχωσουν περισσοτερο, και τοτε αρχιζουμε να ανησυχουμε πραγματικα, για το εαν ειμαστε καλα, ή ενα θα τρελαθουμε για παραδειγμα στο τελος...!!
βασικα απο τωρα να προιδεαζεσαι οτι ο ψυχιατρος θα σε μπλεξει με φαρμακα, και για μενα αυτο που περνας ειναι μια περιοδος αγχους..

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις, τουλάχιστον νιώθω οτι δεν είμαι η μόνη που τα περνάει όλα αυτά. Χθες απο το απογευμα και μετά ήμουν πολύ χάλια, αφού σκεφτόμουν να πάω στα επείγοντα! Πάλι σήμερα ξύπνησα κλασσικά απο τις 5 το πρωί και στριφογυρνούσα. Σηκώθηκα μετά απο λίγο με ενα τεράστιο βάρος στο θώρακα σαν να με έχει πλακώσει αμόνι. Μέχρι πότε θα συνεχιστεί η κατάσταση??? Έχω φρικάρει! George πως την παλέυεις?? Έχεις επισκεφθεί κάποιον ψυχολογο??

Menis θεωρείς οτι οτι ο ψυχίατρος θα με πάει κατευθείαν στα χάπια? Λές να επισκεφτώ πρώτα ψυχολόγο?

Quote:

---

Originally Posted by Nausea

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις, τουλάχιστον νιώθω οτι δεν είμαι η μόνη που τα περνάει όλα αυτά. Χθες απο το απογευμα και μετά ήμουν πολύ χάλια, αφού σκεφτόμουν να πάω στα επείγοντα! Πάλι σήμερα ξύπνησα κλασσικά απο τις 5 το πρωί και στριφογυρνούσα. Σηκώθηκα μετά απο λίγο με ενα τεράστιο βάρος στο θώρακα σαν να με έχει πλακώσει αμόνι. Μέχρι πότε θα συνεχιστεί η κατάσταση??? Έχω φρικάρει! George πως την παλέυεις?? Έχεις επισκεφθεί κάποιον ψυχολογο??

Menis θεωρείς οτι οτι ο ψυχίατρος θα με πάει κατευθείαν στα χάπια? Λές να επισκεφτώ πρώτα ψυχολόγο?

---

Δεν την παλεύω. Αυτήν την στιγμή που γράφω σε ιατρείο είμαι και περιμένω τον γιατρό. Σε ψυχολόγο πήγα αλλά δεν την πάλεψα. Σε ψυχίατρο να πας. Θα σου βάλει μια ωραιότατη ταμπέλα και θα σου πει για φάρμακα εννοείται. Εσύ άμα θες τα παίρνεις. Τουλάχιστον θα ξέρεις τι έχεις. Μόνο ο ψυχίατρος κάνει διάγνωση. Για εμένα ο ψυχολόγος έρχεται δεύτερος

Το πρώτο μνμ σου μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο γι αυτο σε ρώτησα πως την παλεύεις (να μου πείς κ εμένα το μυστικό) !
Αποφάσισα να πάρω τον ψυχίατρο σήμερα αν μπορεί να με δεί άμεσα γιατί δεν την παλεύω να περιμένω μέχρι την τρίτη, νομίζω οτι θα διαλυθώ!

Καλή επίσκεψη στον γιατρό!

Quote:

---

Originally Posted by Nausea

Το πρώτο μνμ σου μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο γι αυτο σε ρώτησα πως την παλεύεις (να μου πείς κ εμένα το μυστικό) !
Αποφάσισα να πάρω τον ψυχίατρο σήμερα αν μπορεί να με δεί άμεσα γιατί δεν την παλεύω να περιμένω μέχρι την τρίτη, νομίζω οτι θα διαλυθώ!

Καλή επίσκεψη στον γιατρό!

---

Σου ζητώ συγνώμη. Δεν είχα τέτοιο σκοπό. Το ότι η ψυχολόγος δεν βοήθησε εμένα δεν λέει τίποτα. Άλλο εγώ και άλλο εσύ! Η σειρά για εμένα είναι, πρώτα να αποκλίσεις όλα τα παθολογικά αιτία που μπορεί να υπάρχουν (με πατέρα γιατρό φαντάζομαι το έχεις ήδη κάνει). Μετά πας σε ψυχίατρο ώστε να βρεις τι είναι αυτό που σου συμβαίνει και τέλος αποφασίζεις εσύ τι είδους θεραπεια θα κάνεις. Η καλύτερη είναι η γνωσιακη ψυχοθεραπεία από όσο γνωρίζω, δηλαδή ψυχολόγος. Συγνώμη και πάλι, να έχεις μια όμορφη μέρα!

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι άκομα : Γενικά πόσο καιρό κρατάνε αυτά τα σωματικά συμπτώματα? George αν επιτρέπεται εσύ πόσο καιρό είσαι έτσι σωματικά (στομάχι, κόπωση κλπ) ? Απο την στιγμή που ξεκινάς την θεραπεία υπάρχει διαφορά στην ψυχολογία σου (κ κατ'επεκταση στο σώμα σου)? 'Η τα συμπτώματα παραμένουν σταθερά? Απο οτι έχω καταλάβει απο τα διάφορα που έχω διαβάσει στο φορουμ είναι οτι βασικά τα φάρμακα κάνουν την διαφορά όσον αφορά τα σωματικά θέματα. Συγνώμη για τις άπειρες ερωτήσεις απλά προς το παρόν δεν έχω κάπου αλλού να απευθυνθώ! :):)

καλησπέρα, είδα οτι παιδεύεστε και είπα να πω και εγω τα δικά μου. η - συνειδητοποιημενη - επαφη μου με τη ΓΑΔ ξεκίνησε το 2010. δεν πιστευα κανενα γιατρο και γυρισα πολλούς ότι αυτα που είχα οφειλονταν στο αγχος. και ομως το μυαλο μας παιζει περιεργα παιχνιδια. ξεκινησα με λαντοζ παρεα με λεξοτανιλ τα οποια με επιασαν σε 10 μερες περιπου. ηταν απο τις χειροτερες ημερες μου μεχρι να με πιασουν. ξεκινησα παραλληλα και ψυχοθεραπεια. μετα απο 6 μηνες εκοψα σταδιακα τα χαπια. με πιανουν κατα διαστηματα φασεις και πανικου αλλα και σωματομορφων διαταραχων. αλλα πια ειμαι πιο ψυχραιμη. περισυ πχ ενω ασχολουμαι με τα αδεσποτα ζώα χρόνια στην προσπαθεια μου να πιασω μια γατουλα με γρατζουνισε και νομιζα οτι επαθα λυσσα, σε σημειο που επαιρνα το κεελπνο καθε μερα ...αρχισα εφεξορ μετα απο συσταση ψυχιατρου ...και το πηρα για κανα χρονο...αυτα. προσπαθω δυστυχως ειναι μια δυσκολη φαση καθως δεν περναει ποτε αυτο..απλα μαθαινεις να το διαχειριζεσαι

Γεια σου Fleur! Εσένα πώς ξεκίνησαν τα αρχικά συμπτώματα? Και πόσο καιρό σου κράτησαν? Επίσης γιατι το 10ήμερο που ξεκινήσες τα χάπια ήσουν χάλια? (Συγχώρεσε με αλλά είμαι άσχετη απο χάπια). Η ποιότητα της ζωής σου είναι καλύτερη τώρα?

Γεια σου και παλι :) ξεκινησα με καθημερινους πονοκεφαλους για τους οποιους πηγα σε ενα νευρολογο να κοιταξω. φυσικα μετα την εξεταση με καθησυχασε και μου ειπε οτι δεν εχω κατι. ομως εγω ψαχνοντας στο διαδικτυο κολλησα στην ΣΚΠ την ιδια μερα νιωθω μουδιασμα στο ποδι (μετα ενιωθα ολα τα συμπτωματα), με συνεχη μουδιασματα κλπ αφου εκανα μαγνητικη (βγηκε καθαρη) μετα αρχισαν τα προβληματα με το στομαχι...ναι το αγχος κανει και παλινδρομηση...να το ξερεις.. και πολλα αλλα :) παντως το εντερο και το στομαχι ειναι τα πρωτα που υποφερουν απο το αγχος.
οσον αφορα στα χαπια, θα παρεις αν σου το συστησει ο γιατρος σου, αλλα να ξερεις οτι το προβλημα λυνεται μολις μαθεις να το διαχειριζεσαι. φαντασου πως ειναι σαν εναν τυπο που σε ενοχλει οταν σε βρισκει αδυναμο. μην το επιτρεπεις. ξερω ειναι ευκολο να το λες. ακομα και μετα τοσα χρονια τρεμω οταν ξυπναω το πρωι με ταχυκαρδια γιατι ξερω οτι βρισκομαι κοντα σε μια κριση αγχους..αλλα ειμαι καλυτερα.
οσον αφορα στις 10 χειροτερες μερες που σου εγραψα ήταν γιατι ημουν χαλια ψυχολογικα, βασικα σερνομουν, επαιρνα το γιατρο μου ακομα και κυριακες τηλεφωνο γιατι νομιζα οτι κατι παθαινω και δεν με προλαβαινουν..ηρεμησε κανε το ραντεβου σου και περιμενουμε νεα σου...μη νομιζεις οτι ειμαστε τιποτα περιεργοι. ειμαστε ανθρωποι που χρειαζομαστε βοηθεια, οπως καποιος που εχει σπασει το ποδι του...αλλα πρεπει να κανεις και δουλεια με τον εαυτο σου...ελπιζω να σε βοηθησα.

Quote:

---

Originally Posted by Nausea

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι άκομα : Γενικά πόσο καιρό κρατάνε αυτά τα σωματικά συμπτώματα? George αν επιτρέπεται εσύ πόσο καιρό είσαι έτσι σωματικά (στομάχι, κόπωση κλπ) ? Απο την στιγμή που ξεκινάς την θεραπεία υπάρχει διαφορά στην ψυχολογία σου (κ κατ'επεκταση στο σώμα σου)? 'Η τα συμπτώματα παραμένουν σταθερά? Απο οτι έχω καταλάβει απο τα διάφορα που έχω διαβάσει στο φορουμ είναι οτι βασικά τα φάρμακα κάνουν την διαφορά όσον αφορά τα σωματικά θέματα. Συγνώμη για τις άπειρες ερωτήσεις απλά προς το παρόν δεν έχω κάπου αλλού να απευθυνθώ! :):)

---

Ένα χρόνο τώρα που παιδεύομαι τα σωματικά συμπτώματα είναι καθημερινά, η σχεδόν καθημερινά. Απλά όταν έκανα όλες τις εξετάσεις που θα μπορούσα να κάνω για την καρδιά και το μυαλό μου πείστηκε ότι δεν τρέχει κάτι με αυτήν τότε η συμπτωματολογια άλλαξε και το πρόβλημα μεταφέρθηκε αλλού. Στο στομάχι πχ, η στον πνεύμονα. Έτσι πέφτεις στον φαύλο κύκλο της αρρωστοφοβιας. Μόλις περάσει αρκετός καιρός και τα έχεις ψάξει όλα τότε γυρνάς στην αρχή και αναρωτιέσαι, "μήπως μετά από τόσο καιρό μέσα στο άγχος τελικά απέκτησα όντως πρόβλημα με την καρδιά μου;" και αντε πάλι από την αρχή. Έτσι δουλεύει, η έτσι το έχω καταλάβει εγώ. Φάρμακα δεν έχω πάρει, τα φοβάμαι. Σήμερα έκανα επίσκεψη σε παθολόγο και αφού με έψαξε κοντά κοντά και μιλήσαμε μου είπε ότι έχω αγχωδη νεύρωση και μου είπε να πάρω φάρμακα και βιταμίνες. Για βιταμίνες το σκέφτομαι για φάρμακα ούτε καν. Τα τρέμω... Σε ότι έχει να κάνει με την απορία σου, γιατί τα φάρμακα των πρώτο καιρό σε κάνουν χάλια, η κατάσταση έχει ως εξής,τα αντικαταθλιπτικα κάνουν επαναπροσληψη σεροτονινης. Η σεροτονινη είναι μια ουσία του εγκεφάλου η οποία μόλις πέφτει χαμηλά παθαίνεις αυτά που έχουμε εμείς. Τον πρώτο καιρό, μέχρι που να αρχίζουν να χτίζουν σεροτονινη, είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Μετά βλέπεις την διαφορά. Σε κάθε περίπτωση ψαξου, κοίτα εναλλακτικές που μπορείς να έχεις κτλ. Σου ξαναλέω ότι από αυτά που έχω ψάξει ένα χρόνο τώρα η ψυχοθεραπεία βοηθάει πολύ. (άσχετα που δεν την πάλεψα εγώ) και ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις είναι και τα δύο, δηλαδή και ψυχοθεραπεία και φάρμακα. Εσύ όπως και αν έχει μιλά με τον ψυχίατρο και πες του τα όλα. Αυτός θα κρίνει και την κατάσταση σου και τι είναι καλύτερο για εσένα. Συγνώμη αν σε κούρασα.

Χθές ενώ ήταν μια πολυάσχολη ημέρα και είχα να τρεξω σε ενα σωρό πράγματα, απο το μεσημέρι και μετά άρχισα να νιώθω λιιιιιιγο καλύτερα. Άσχετα με το αν το βράδυ με έπιασαν τα κλαμμάτα για κανα 2ώρο σκεφτόμενη το πώς άφησα τον εαυτό μου να τον κυριευει το άγχος και το στρες τόσα χρόνια. Το βράδυ κοιμηθηκα καλά, αν και το πρώι ξύπνησα με ταχυκαρδία. Έχει δεί ποτέ κάνείς θετικά αποτελέσματα απο την ψυχοθεράπεία αλλά χωρίς την χρήση φαρμάκων? Νομίζω οτι δεν θέλω να πάρω φάρμακα ακόμα, χώρις να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να το παλέψει όσο μπορεί (δεν ξέρω αν για τον ίδιο λόγο και εσυ George δεν παίρνεις φάρμακα).

Γενικά τις τελευταιες μέρες το έχω αποδεχτεί οτι δεν έχω τίποτα μα τίποτα άλλο και όλα έχουν να κάνουν με το άγχος μου, οπότε πλέον δεν σκέφτομαι οτι μπορεί να πάσχω απο κάτι παθολογικό. Αυτό λίγο με έχει ηρεμήσει (πόσο οξύμωρο). George εσυ απο οτι καταλαβαίνω δεν είσαι πεποισμένος οτι είνα ψυχολογικής φύσης το πρόβλημα σου? Τα συμπτώματα σου μέσα στο χρόνο είχαν σκαμπανευάσματα ή ήταν σταθερά πάντα?

Ένα απο τα πράγματα που με αγχώνουν και με στενοχωρούν αυτή την στιγμή είναι οτι απο τον χειμώνα είχα κλείσει να κάνω ενα μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό τελή Ιουνίου (μιας και τα ταξίδια είναι το πάθος μου) και το περίμενα πώς και πώς όλο το χρόνο! Τώρα σκέφτομαι οτι δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω τελικα.. και στενοχωριέμαι και για τα λεφτά που εχω δώσει και για το οτι θα χάσω την εμπειρία γενικα..

Quote:

---

Originally Posted by Nausea

Χθές ενώ ήταν μια πολυάσχολη ημέρα και είχα να τρεξω σε ενα σωρό πράγματα, απο το μεσημέρι και μετά άρχισα να νιώθω λιιιιιιγο καλύτερα. Άσχετα με το αν το βράδυ με έπιασαν τα κλαμμάτα για κανα 2ώρο σκεφτόμενη το πώς άφησα τον εαυτό μου να τον κυριευει το άγχος και το στρες τόσα χρόνια. Το βράδυ κοιμηθηκα καλά, αν και το πρώι ξύπνησα με ταχυκαρδία. Έχει δεί ποτέ κάνείς θετικά αποτελέσματα απο την ψυχοθεράπεία αλλά χωρίς την χρήση φαρμάκων? Νομίζω οτι δεν θέλω να πάρω φάρμακα ακόμα, χώρις να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να το παλέψει όσο μπορεί (δεν ξέρω αν για τον ίδιο λόγο και εσυ George δεν παίρνεις φάρμακα).

Γενικά τις τελευταιες μέρες το έχω αποδεχτεί οτι δεν έχω τίποτα μα τίποτα άλλο και όλα έχουν να κάνουν με το άγχος μου, οπότε πλέον δεν σκέφτομαι οτι μπορεί να πάσχω απο κάτι παθολογικό. Αυτό λίγο με έχει ηρεμήσει (πόσο οξύμωρο). George εσυ απο οτι καταλαβαίνω δεν είσαι πεποισμένος οτι είνα ψυχολογικής φύσης το πρόβλημα σου? Τα συμπτώματα σου μέσα στο χρόνο είχαν σκαμπανευάσματα ή ήταν σταθερά πάντα?

Ένα απο τα πράγματα που με αγχώνουν και με στενοχωρούν αυτή την στιγμή είναι οτι απο τον χειμώνα είχα κλείσει να κάνω ενα μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό τελή Ιουνίου (μιας και τα ταξίδια είναι το πάθος μου) και το περίμενα πώς και πώς όλο το χρόνο! Τώρα σκέφτομαι οτι δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω τελικα.. και στενοχωριέμαι και για τα λεφτά που εχω δώσει και για το οτι θα χάσω την εμπειρία γενικα..

---

Έχω νοσοφοβεια. Εννοείται ότι το ψυχολογικό κομμάτι έρχεται δεύτερο για εμένα. Αυτό κάνει αυτή η πάθηση! Δεν μπορώ να πάω στο βουνό γιατί και μόνο στην σκέψη ότι είμαι μακριά από νοσοκομεία και γιατρούς με λούζει κρύος ιδρώτας!!! Τα φάρμακα δεν τα πέρνω γιατί είμαι κατά. Σου ξαναλέω ότι η ψυχοθεραπεία είναι η καλύτερη λύση για μόνιμα αποτελέσματα. Παίρνει καιρό αλλά σίγουρα έχει αποτελέσματα! Ψαξου και λίγο με τον διαλογισμό. Με βοήθησε πολύ τις πολύ δύσκολες μέρες.

Νομιζω δεν υπαρχει αμφιβολια οτι εφοσον εχουμε
Κανει ολες τις εξετασεις οτι εχουμε ολοι αυτο το καταταμενο πραγμα που λεγεται ανχος..αν καποιος μου ελεγε οτι παθαινει αυτα τα πραγματα απο το ανχος δεν θα τον πιστευα..εμενα ολα ξεκηνισαν με κρισεις πανικου ταχυκαρδιες δηλαδη για λιγα δευτερολεπτα..μεχρι που μια μερα ξυπνησα στον υπνο μου και νομιζα οτι παθαινα κριση ασθματος..την αλλη
Μερα παλι τα ιδια..πηγα στο νοσοκομειο γιατι νομιζα παθαινω εμφραγμα..πηγα στο νοσομειο πανω απο 5 φορες και μου λεγαν εισαι καλα και ελεγα αυτοι ειναι τρελοι και βαριουντε να δουλεψουν..μετα απο αυτα μου μπηκε στο
Μυαλο οτι εχω κατι σοβαρο και εχει 5-6 μηνες εχω κανει τα παντα απο εξετασεις καινειναι ολες σουπερ..αλλα εγω δεν ειμαι
Καλα..εχω εναν πονο στον θωρακα απο κατω και φτανει μεχρι την πλατη στην αριστρι
Μερια και ειναι απο το εντερο..οταν τρωω κατι το νιωθω σαν να
Με ξυνει πλυγη σε εκεινοντονσημειο και εχω ταση για εμετο συνεχεια..στην κολονοσκοπηση που εκανα φαινεται οτι δεν εχω τιποτα..εχω συνεχεια διαροιες καουρες με πονανε οι μυς στην παλτη η μεση εχω σπασμους μυων παντου σφυριζουν τα αφτια μου ανεβαζω πιεση ταχυκαρδιες δυσπνοια..και ολα αυτα ερχονται και φευγουν..αυτη η δουλεια γινεται εδω και 6 μηνεσκαι εχω και μουδιασμα το βραδυ που παω ξαπλωνω σαν να
Με περναει ρευμα και σαν παραλυση ενα πραγμα..

Quote:

---

Originally Posted by Nausea

Χθές ενώ ήταν μια πολυάσχολη ημέρα και είχα να τρεξω σε ενα σωρό πράγματα, απο το μεσημέρι και μετά άρχισα να νιώθω λιιιιιιγο καλύτερα. Άσχετα με το αν το βράδυ με έπιασαν τα κλαμμάτα για κανα 2ώρο σκεφτόμενη το πώς άφησα τον εαυτό μου να τον κυριευει το άγχος και το στρες τόσα χρόνια. Το βράδυ κοιμηθηκα καλά, αν και το πρώι ξύπνησα με ταχυκαρδία. Έχει δεί ποτέ κάνείς θετικά αποτελέσματα απο την ψυχοθεράπεία αλλά χωρίς την χρήση φαρμάκων? Νομίζω οτι δεν θέλω να πάρω φάρμακα ακόμα, χώρις να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να το παλέψει όσο μπορεί (δεν ξέρω αν για τον ίδιο λόγο και εσυ George δεν παίρνεις φάρμακα).

Γενικά τις τελευταιες μέρες το έχω αποδεχτεί οτι δεν έχω τίποτα μα τίποτα άλλο και όλα έχουν να κάνουν με το άγχος μου, οπότε πλέον δεν σκέφτομαι οτι μπορεί να πάσχω απο κάτι παθολογικό. Αυτό λίγο με έχει ηρεμήσει (πόσο οξύμωρο). George εσυ απο οτι καταλαβαίνω δεν είσαι πεποισμένος οτι είνα ψυχολογικής φύσης το πρόβλημα σου? Τα συμπτώματα σου μέσα στο χρόνο είχαν σκαμπανευάσματα ή ήταν σταθερά πάντα?

Ένα απο τα πράγματα που με αγχώνουν και με στενοχωρούν αυτή την στιγμή είναι οτι απο τον χειμώνα είχα κλείσει να κάνω ενα μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό τελή Ιουνίου (μιας και τα ταξίδια είναι το πάθος μου) και το περίμενα πώς και πώς όλο το χρόνο! Τώρα σκέφτομαι οτι δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω τελικα.. και στενοχωριέμαι και για τα λεφτά που εχω δώσει και για το οτι θα χάσω την εμπειρία γενικα..

---

Nausea, καταρχάς ηρέμησε. Δεν είσαι μόνη. Είμαστε πολλοί που ζούμε το ίδιο πράγμα. Εγώ προσωπικά ταλαιπωρούμαι από την εφηβεία μου. Με μεγάλη έξαρση ως τα 23-24. Από κει και πέρα και ενώ νόμιζα ότι ελέγχω την κατάσταση, επανήλθα στον ίδιο εφιάλτη στα 41 μου!!! Μαζεμένη κούραση και σύνδρομο burn out μου το αποκάλεσαν οι ψυχολόγοι. Εγώ προσωπικά επισκέφτηκα 2 από αυτούς. Ο 1ος ήταν κάθετος ότι πρέπει να αρχίσω και αγωγή με φάρμακα. Ευτυχώς (νομίζω) για μένα, η 2η ψυχολόγος είναι φανατική κατά των φαρμάκων. Μπορώ να σου πω ότι μετά από 5 μήνες ψυχοθεραπείας αρχίζω δειλά- δειλά να βλέπω σημάδια βελτίωσης. Μετά από πάρα πολύ μεγάλο διάστημα (γιατί άργησα να απευθυνθώ σε ψυχολόγο) περνάω πολλές ώρες της μέρας ήρεμη. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και το γνωρίζω. Θέλω να πιστεύω όμως ότι έχω κάνει μια καλή αρχή. Έχω μεγάλη θέληση να επιστρέψω στην πραγματική ζωή και θα το προσπαθήσω όσο χρόνο κι αν απαιτεί αυτό.
Η συμβουλή που σου δίνω είναι να μην απελπίζεσαι. Υπάρχει λύση και θα την βρούμε. Η γνώμη μου είναι να ξεκινήσεις άμεσα ψυχοθεραπεία. Μην κάνεις το λάθος που έκανα εγώ και το κουκούλωνα τόσα χρόνια πιστεύοντας ότι το έλυσα. Όσο πιο γρήγορα το αντιμετωπίσεις, τόσο πιο εύκολο θα γίνει για σένα.
Σου εύχομαι, όπως εύχομαι και σε όλους μας, καλή δύναμη και ελπίδα ότι τα καλύτερα θα έρθουν και θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε και πάλι!!!

George μοιάζουμε πάρα πολύ.
Εκτός από τα φάρμακα που παίρνω απο 18 και τώρα είμαι 35.
Πολλές ζαλάδες και εγώ ξαφνικές νομίζω ότι σβήνω ταχυπαλμία έκτακτες ιδρώτας ανησυχία μονιμη και βάρος στο κεφάλι.
Απελπίζομαι πολλές φορές

Για να δούμε πώς θα παει ξεκινησα νέα αγωγή και μου έβαλε και αντιψυχωσικο.
Xanax effexor zyprexa και μου είπε και μισό remeron το βράδυ για να κοιμάμαι αλλά δεν το έχω πάρει ακόμα.
Φοβάμαι τα παντα πλέον.

Quote:

---

Originally Posted by hollyman

George μοιάζουμε πάρα πολύ.
Εκτός από τα φάρμακα που παίρνω απο 18 και τώρα είμαι 35.
Πολλές ζαλάδες και εγώ ξαφνικές νομίζω ότι σβήνω ταχυπαλμία έκτακτες ιδρώτας ανησυχία μονιμη και βάρος στο κεφάλι.
Απελπίζομαι πολλές φορές

Για να δούμε πώς θα παει ξεκινησα νέα αγωγή και μου έβαλε και αντιψυχωσικο.
Xanax effexor zyprexa και μου είπε και μισό remeron το βράδυ για να κοιμάμαι αλλά δεν το έχω πάρει ακόμα.
Φοβάμαι τα παντα πλέον.

---

Πια ήταν η διάγνωση και τα παίρνεις όλα αυτά;

Καλησπέρα, παίρνω το θάρρος να σου γράψω επειδή είμαι ψυχολόγος. Από το κείμενό σου καταλαβαίνει κανείς το πόσο άγχος έχεις...αλλά σε παρακαλώ μην ξαναδιαβάσεις ποτέ στο ίντερνετ για θέμα υγείας, γιατί εκεί μόνο τα αρνητικά γράφουν!!!!
Έχεις γονιό γιατρό, έχεις επισκεφτεί γιατρό και χρειάζεται πολύ κόπο για να πειστείς πως αφορά αγχος και όχι θέμα υγείας....Είναι σίγουρα άγχος και είναι επίσης σίγουρο ότι με το καιρό θα επανέλθεις στους κανονικούς σου ρυθμούς. Να σκέφτεσαι πως δεν πρόκειται να πάθεις κάτι από αυτό, περνάς μία στρεσογόνο περίοδο και σύντομα θα αποτελεί ανάμνηση αυτό που θα σε κάνει και ακόμη πιο power!!! Αν θέλεις μπορείς να μου στείλεις και προσωπικό μήνυμα!

Kαλησπερα κι απο εμένα!Μετα απο αρκετό καιρό που ΄ψαχνομαι γενικότερα διαγνώστηκα κ εγω με διαταραχη άγχους..Ο ψυχίατρος που με παρακολουθει μου πρότεινε τα cypralex αλλα είμαι αρκετά προβληματισμένη καθως δε θα ηθελα να πάρω βάρος και δε θα ηθελα να εξαρτήθώ τελικώς απο τα χαπια.Ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία αλλά δε με" ενθουσίασε" σαν εμπειρία απο την αποψη οτι ο θεραπευτής μιλούσε κι εγώ απλά άκουγα...(κάποια στιγμή ενιωσα οτι επρεπε να κρατήσω και σημειώσεις!!)Τελοσπαντων..ε� �μαι στην αρχή και είμαι αρκετά άπειρη και αγχωμένη(!)Σε κάθε περίπτωση καλώς σας βρίσκω!

Quote:

---

Originally Posted by NaYa

Kαλησπερα κι απο εμένα!Μετα απο αρκετό καιρό που ΄ψαχνομαι γενικότερα διαγνώστηκα κ εγω με διαταραχη άγχους..Ο ψυχίατρος που με παρακολουθει μου πρότεινε τα cypralex αλλα είμαι αρκετά προβληματισμένη καθως δε θα ηθελα να πάρω βάρος και δε θα ηθελα να εξαρτήθώ τελικώς απο τα χαπια.Ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία αλλά δε με" ενθουσίασε" σαν εμπειρία απο την αποψη οτι ο θεραπευτής μιλούσε κι εγώ απλά άκουγα...(κάποια στιγμή ενιωσα οτι επρεπε να κρατήσω και σημειώσεις!!)Τελοσπαντων..ε� �μαι στην αρχή και είμαι αρκετά άπειρη και αγχωμένη(!)

---

Καλησπέρα NaYa,
κατα την άποψή μου καλά κάνεις και προβληματίζεσαι με τα χάπια γιατί στην πραγματικότητα η διαταραχή άγχους αντιμετοπίζεται με ψυχοθεραπεία και είναι η πιο ασφαλή μέθοδος.
Απλά αυτό που κατα την αποψή μου κάνουμε λάθος εμείς οι ίδιοι με την ψυχοθεραπεία είναι οτι δεν μοιραζόμαστε όλες τις σκέψεις μας με τον θεραπευτή μας. Οπότε και πολλές φορές γινόμαστε καχύποπτοι ή σκεπτικοί ή επιφυλακτικοί ή αδιάφοροι και αφήνουμε τον θεραπευτή να κάνει μονόλογο. Επίσης πολλοί πιστεύουμε οτι ο ψυχοθεραπευτής-ψυχολόγος θα μας κάνει ο ίδιος καλά ενώ στην πραγματικότητα μας δείχνει τον τρόπο πώς εμείς να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να γίνει καλά. Κανείς δεν μπορεί να μας θεραπεύσει απο το άγχος και παρόμοιες διαταραχές παρά η προσπάθεια που θα κάνουμε με τον εαυτό μας, η σημασία που θα δώσουμε στα λόγια του θεραπευτή μας και το πόσο θα επιτρέψουμε να μας επιρεάσουν αυτά που μας συμβουλεύει και μας ενημερώνει και κατα πόσο θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τα ακολουθήσουμε.
Η συμβουλή μου προσωπικά είναι να μοιράζεσαι με τον ψυχολόγο σου οτι ακριβώς σε απασχολεί και αν νιώθεις άβολα ή οτιδήποτε να του το λές και να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου γιατί αλλιώς δεν μπορεί να μπει ο ίδιος μες στο μυαλό σου. Αν δεν του πεις οτι δεν μπορείς να τον παρακολουθήσεις πώς θα ξέρει οτι δεν τον παρακολουθείς? Αν νιώθεις άβολα και δεν του το πείς πως θα μπορέσει και αυτός να καταλάβει οτι νιώθεις άβολα και να αλλάξει προσέγγιση? Μπορείς επίσης να του πεις οτι ανταποκρίνεσαι καλύτερα αν σου κάνει περισσότερες ερωτήσεις.. Μην φοβάσαι να συζητάς μαζί του σαν να είναι φίλος σου ή να κάνεις η ίδια ερωτήσεις..
Η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο και πολύ προσπάθεια εκ μέρους μας.. αλλά αν επιμένεις να νιώθεις οτι ο συγκεκριμένος δεν σε βοηθάει καθόλου μετά απο λίγο καιρό και μετα απο δικές σου προσπάθειες τότε ενοείται οτι θα πρέπει να βρείς κάποιον που να "ταιριάξετε" γιατί είναι και αυτό ένα θέμα με τους ψυχολόγους.. πρέπει να νιώθουμε οτι μας "ταιριάζει" και πολλοί απο εμάς αλλάξαμε πολλούς μέχρι να βρούμε αυτόν που θα βρεί τα "κουμπιά" μας.
Μην ανυσηχείς όμως όλος ο κόσμος πάσχει απο άγχος έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας και η καθημερινότητά μας πλέον. Προσπάθησε να το αποδεχθείς σαν κάτι φυσιολογικό και σαν μια άμυνα του οργανισμού σου να σε προστατέψει απο στρεσογόνες και πιεστικές καταστάσεις. Συνήθως οι περισσότεροι το ξεπερνάμε ανακαλύπτοντας την πηγή του άγχους και κάνοντας κάποιες αλλαγές ή προσαρμογές στην ζωή μας ωστε να βελτιώσουμε την ποιότητά της και να αναζητήσουμε πιο χαλαρούς ρυθμούς ή καταστάσεις.

Καλησπέρα NaYa,
κατα την άποψή μου καλά κάνεις και προβληματίζεσαι με τα χάπια γιατί στην πραγματικότητα η διαταραχή άγχους αντιμετοπίζεται με ψυχοθεραπεία και είναι η πιο ασφαλή μέθοδος.
Απλά αυτό που κατα την αποψή μου κάνουμε λάθος εμείς οι ίδιοι με την ψυχοθεραπεία είναι οτι δεν μοιραζόμαστε όλες τις σκέψεις μας με τον θεραπευτή μας. Οπότε και πολλές φορές γινόμαστε καχύποπτοι ή σκεπτικοί ή επιφυλακτικοί ή αδιάφοροι και αφήνουμε τον θεραπευτή να κάνει μονόλογο. Επίσης πολλοί πιστεύουμε οτι ο ψυχοθεραπευτής-ψυχολόγος θα μας κάνει ο ίδιος καλά ενώ στην πραγματικότητα μας δείχνει τον τρόπο πώς εμείς να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να γίνει καλά. Κανείς δεν μπορεί να μας θεραπεύσει απο το άγχος και παρόμοιες διαταραχές παρά η προσπάθεια που θα κάνουμε με τον εαυτό μας, η σημασία που θα δώσουμε στα λόγια του θεραπευτή μας και το πόσο θα επιτρέψουμε να μας επιρεάσουν αυτά που μας συμβουλεύει και μας ενημερώνει και κατα πόσο θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τα ακολουθήσουμε.
Η συμβουλή μου προσωπικά είναι να μοιράζεσαι με τον ψυχολόγο σου οτι ακριβώς σε απασχολεί και αν νιώθεις άβολα ή οτιδήποτε να του το λές και να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου γιατί αλλιώς δεν μπορεί να μπει ο ίδιος μες στο μυαλό σου. Αν δεν του πεις οτι δεν μπορείς να τον παρακολουθήσεις πώς θα ξέρει οτι δεν τον παρακολουθείς? Αν νιώθεις άβολα και δεν του το πείς πως θα μπορέσει και αυτός να καταλάβει οτι νιώθεις άβολα και να αλλάξει προσέγγιση? Μπορείς επίσης να του πεις οτι ανταποκρίνεσαι καλύτερα αν σου κάνει περισσότερες ερωτήσεις.. Μην φοβάσαι να συζητάς μαζί του σαν να είναι φίλος σου ή να κάνεις η ίδια ερωτήσεις..
Η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο και πολύ προσπάθεια εκ μέρους μας.. αλλά αν επιμένεις να νιώθεις οτι ο συγκεκριμένος δεν σε βοηθάει καθόλου μετά απο λίγο καιρό και μετα απο δικές σου προσπάθειες τότε ενοείται οτι θα πρέπει να βρείς κάποιον που να "ταιριάξετε" γιατί είναι και αυτό ένα θέμα με τους ψυχολόγους.. πρέπει να νιώθουμε οτι μας "ταιριάζει" και πολλοί απο εμάς αλλάξαμε πολλούς μέχρι να βρούμε αυτόν που θα βρεί τα "κουμπιά" μας.
Μην ανυσηχείς όμως όλος ο κόσμος πάσχει απο άγχος έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας και η καθημερινότητά μας πλέον. Προσπάθησε να το αποδεχθείς σαν κάτι φυσιολογικό και σαν μια άμυνα του οργανισμού σου να σε προστατέψει απο στρεσογόνες και πιεστικές καταστάσεις. Συνήθως οι περισσότεροι το ξεπερνάμε ανακαλύπτοντας την πηγή του άγχους και κάνοντας κάποιες αλλαγές ή προσαρμογές στην ζωή μας ωστε να βελτιώσουμε την ποιότητά της και να αναζητήσουμε πιο χαλαρούς ρυθμούς ή καταστάσεις.

jock77 σ ευχαριστώ πολύ για τν απάντηση..Πραγματικά ήταν πολύ ευστοχες οι παρατηρήσεις σου..κυρίως στο θέμα της καχυποψίας και της επιφύλαξης που έχουμε απέναντι στον θεραπευτή και γενικά.Είναι λογικό οταν έχεις ηδη στηρίξει την κοσμοθεωρία σου κάπου να έρχεται κάποιος(άσχετος)και να προσπαθεί να σου τη γκρεμίσει.Κυρίως οταν διανύεις την 3η δεκαετία της ζωής σου που έχεις κατασταλάξει κάπου.Ωστόσο ο προβληματισμός μου ειναι οτι δε μπορώ να τοποθετήσω(δεχτώ)τη σχέση αυτή διότι δεν μπορώ να το δω ούτε φιλικά παρά μόνο ιατρικά και εκεί είναι που ο τοίχος είναι ανυπέρβλητος.Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή!Μια χαρά καταλάβαινα οσα μου λεει και φυσικά εχει δικιο σε όλα..αλλά...Ασε που απο τη στιγμή που με.....ταμπελοποίησε...είμαι πολύ χειρότερα!

Καλημέρα! Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. και είναι οτι πιο φυσιολογικό αυτό που περιγράφεις.
Ξέρεις, συνήθως οι άνθρωποι που έχουν υπερβολικό άγχος, είναι και οι άνθρωποι που έχουν περηφάνια! Οι περήφανοι άνθρωποι είναι και αυτοί που έχουν περισσότερο άγχος γιατί το να διατηρήσεις την περηφάνια σου σε αυτή την κοινωνία πλέον και αυτό θέλει μια προσπάθεια και κάθε προσπάθεια φέρνει και κάποιο άγχος.
Οι περισσότεροι που οδηγούμαστε στις αγχώδης διαταραχές δεν θέλουμε στην πραγματικότητα να παραδεχτούμε οτι "πάσχουμε" απο κάτι και ιδιαίτερα απο άγχος καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν υπερβολικό άγχος είναι οι δυναμικοί άνθρωποι. Και οι δυναμικοί άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουν να διατηρήσουν την περηφάνια τους, την αξιοπρέπειά τους..ειναι άνθρωποι που χρησιμοποιούν πολύ το μυαλό τους, που δεν θέλουν να δείχνουν τις αδυναμίες τους, που κάνουν υπερπροσπάθειες στην ζωή τους (στην εργασία, στην οικογένεια, στις σχέσεις, στην κοινωνία, στο σχολείο κτλ) και που έχουν μάθει να βασίζονται πολύ στις δυνάμεις τους. Άνθρωποι που επιμένουν να έρχονται αντιμέτοποι με τις δυσκολίες της ζωής και της καθημερινότητας απο το να τις αλλάζουν ή να τις αποφεύγουν.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν υπάρχει και μια άρνηση, κυρίως η άρνηση να δούμε τον εαυτό μας ώς "ασθενή" και καλά κάνουμε γιατί το άγχος δεν είναι ασθένεια. Οπότε και όταν πρέπει να πάμε στον "ιατρό" για κάτι που στην ουσία δεν είναι ασθένεια δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε την σχέση αυτή τύπου "ασθενής-ιατρός". Το ίδιο δύσκολο είναι και να νιώσεις τόσο άνετα ωστε να δείς τον "ιατρό" αυτό, τον ξένο, φιλικά. Όμως όσο δύσκολες και αν είναι και οι δύο περιπτώσεις να τις διαχειριστούμε στο μυαλό μας και τελικός να τις αποδεχθούμε και να προσορμοστούμε σε αυτές, πρέπει να κάνουμε και λίγο πίσω. Σε κάποιους ανθρώπους λειτουργεί καλύτερα να αποδεχθούν την σχέση με τον ψυχολόγο τους ώς σχέση ασθενή-ιατρού και σε κάποιους άλλους λειτουργεί καλύτερα να αποδεχθούν την σχέση αυτή ώς μια σχέση φιλική. Ή ένα συνδιασμό των δύο. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Πρέπει να αποδεχθούμε οτι ο ψυχολόγος είναι εκεί για να μας βοηθήσει και άνθρωπος που προσπαθεί να μας βοηθήσει πρέπει να τον δούμε και να τον νιώσουμε αν μη τι άλλο καλοπροέραιτα γιατί η αρνητικότητα δεν θα επιτρέψει να ανοίξουμε την ψυχή και το μυαλό μας και επομένος όταν δεν είμαστε ανοιχτοί, η βοήθεια που χρειαζόμαστε θα τρώει πόρτα.
Εγώ πλέον έμαθα κάτι στην ζωή μου.. καλύτερα να αλλάζεις ψυχοθεραπευτή απο το να αλλάζεις χάπια κάθε τόσο. Μου πείρε χρόνια να βρώ έναν που να ταιριάξω και να φτάσω να λέω "ποοο τι ειπε ο άνθρωπος τώρα..". Να προσπαθώ σε κάθε συνεδρία να του κλέψω και μια απο τις φιλοσοφίες του και ατάκες του. Με τον ψυχολόγο μου τώρα διατηρούμε να συζητάμε στον πληθυντικό και αυτό μας αρέσει και στους δύο γιατί μας κάνει να σεβόμαστε περισσότερο ο ένας τον άλλον και να τον νιώθω σαν ιατρό γιατί προσωπικά το έχω λίγο ανάγκη αυτό αλλά συγχρώνος νιώθω και σχετικά άνετα μαζί του γιατί μου κέρδισε την εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον. Οπότε τις περισσότερες κουβέντες τις αισθάνομαι σαν φιλικές συμβουλές γιατί έτσι τις αποδέχομαι καλύτερα γιατί ένας φίλος θέλει μόνο το καλό σου. Αλλά αυτό που με βοήθησε περισσότερο και γι αυτό με αυτό τον ψυχολόγο έχω πραγματικά δει μεγάλη βελτίωση και αλλαγή σε μένα, είναι οτι τον αποέχθηκα περισσότερο σαν ένα σοφό άνθρωπο!!
Δηλαδή απο την μία τον βλέπω σαν ιατρό για να μπορώ να είμαι συνεπής αλλά και συγχρόνως σαν φίλο για να μπορώ να είμαι δεκτική και απο την άλλη ώς ένα σοφό άνθρωπο γιατί θαυμάζω την σοφία και θέλω να την υιοθετήσω και εγώ.
Πρίν απο αυτό τον ψυχολόγο σε όσους ψυχολόγους και ψυχίατρους αν πήγα πάντα αισθανόμουν την ψυχοθεραπεία σαν συνέντευξη ή ανάκριση ΄οτι έδινα εξετάσεις.. και δεν μαρεσε καθόλου αυτό και με απογοήτευε πολύ.
Τώρα με αυτό τον άνθρωπο ταιριάξαμε.. Δεν έχει κανένα λουξ γραφείο αλλά αντίθετα ένα μικρό δωματικάκι με δύο πολυθρόνες..δεν βάζει κουστούμια, δεν το παίζει κάτι.. επίσης αυτό που μου έκανε πολύ εντύπωση και με κέρδισε είναι οτι δεν κρατάει ποτέ μα ποτέ σημειώσεις. Την πρώτη φορά που πήγα και δεν τον είδα να κρατάει τπτ..έλεγα μέσα μου οτι "α καλα, αυτός μια που του τα λεω και μια που θα τα ξεχάσει" και οτι δεν μου δίνει την απαραίτητη σημασία και μετά θα μου λέει τα ίδια και οτι αυτός μάλλον ήρθε εδώ να περάσει την ώρα του.
Όταν όμως μετά απο επόμενες συνεδρίες διαπίστωσα οτι αυτος ο άνθρωπος θυμάται τα πάντα απο οτι του έχω πει χωρίς να έχει κρατήσει σημειώσεις σημαίνει οτι ο άνθρωπος αυτός πραγματικά με προσέχει, πραγματικά με ακούει, και πραγματικά μου δίνει σημασία. Σε κάθε συνεδρία μου φέρνει κουβέντες μου απο προηγούμενες συνεδρίες που και εγώ η ίδια έχω ξεχάσει. Δηλαδή ένιωσα οτι μου δίνει περισσότερη σημασία ακόμη και απο τους φίλους μου που πολλά που τους λέω τα ξεχνάνε σε μισή ώρα. Είναι σπουδαίο για μένα στον άνθρωπο που ανοίγομαι να νιώθω οτι δεν με ακούει απλά αλλά του περνάω τις κουβέντες μου στο μυαλό του.Οτι πιάνεται απο τις κουβέντες μου.
Οπότε αυτό με κέρδισε.. Επίσης είμαι πχ τρομερά φιλόζωη και έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις πάνω σε αυτό και είναι ο μόνος που όχι μόνο δέχθηκε την υπερβολή της φιλοζωίας μου σαν ένα απο τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά του χαρακτήρα και προσωπικότητάς μου και κάτι όμορφο και υγιές αλλά το υποστηρίζει χρησιμοποιόντας πολλές φορές τα ζώα στην κουβέντα μας ως παραδείγματα.
Όμως και εγώ αυτή την φορά επέλεξα μια άλλη "στρατηγική" .. να του λέω οτι νιώθω και σκέφτομαι. Πχ μια φορά τελειώσαμε την συνεδρία μας και εγώ ένιωθα άσχημα και έφυγα έτσι νιώθοντας άσχημα και άβολα και αμηχανα και και..
Την επόμενη φορά του το είπα αυτό και οτι δεν μαρεσε και με δυσκόλεψε πολύ εκείνη την ημέρα..εκείνος με άκουσε , δεν μπήκε στην διαδικασία να ρωτήσει τι γιατι και πως και τι να κανουμε τωρα κτλ κτλ.. αλλά απο μόνος του φρόντισε η νέα και κάθε συνεδρία μας απο εδώ και πέρα να τελειώνει όταν είναι βέβαιος οτι φεύγω με θετικά συναισθήματα ακόμη και αν χρειάζεται να κάτσω κανα μισάωρο παραπάνω. Παρεπιπτόντος ούτε ρολόι δεν κρατάει αντίθετα με άλλους που τελείωνε η συνεδρία στο νταν και δεν έδιναν ουτε 5 λεπτά παραπάνω και σε έδιωχναν σε ότι κατάσταση και αν ήσουν και ας ηταν και η κουβέντα στην μέση.

Όλοι οι ψυχολόγοι δίκιο έχουν σε οτι σου πουν αφού βασίζονται στα βιβλία και στην επιστήμη και στις θεωρίες κτλ κτλ. Το θέμα είναι αν συμπεριφέρονται σε εσένα δίκαια και αν σε προσεγγίζουν με τον σωστό τρόπο για σένα και όχι όπως προσεγγίζουν όλο το σύνολο (παπαγαλία).
Δηλαδή δεν αρκεί να τον δούμε μόνο εμείς σαν ιατρό ή φίλο ή και τα δύο αλλά να μας το κάνει ο ίδιος να το αισθανθούμε αυτό. Να καταλάβει ο ίδιος αν έχουμε την ανάγκη να μας προσεγγίσει περισσότερο σαν ιατρός ή σαν φίλος.. να καταλάβει την αρνητικότητά μας, τις ιδιαιτερότητές μας, τα θέλω μας, τα κουμπιά μας, τι λειτουργεί καλύτερα σε εμάς που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό απο κάποιους άλλους.
Αλλά για να το καταφέρει και αυτό εκείνος, κάποιοι ψυχολόγοι χρειάζονται και την δική μας βοήθεια σε αυτό.
Όλη αυτή η σχέση του ψυχολόγου με εμάς βασίζεται στον λόγο.. στην κουβέντα.. οπότε είναι απαραίτητο να του λέμε οτι μας απασχολεί. Αν δηλαδή νιώθεις οτι σε "ταμπελοποίησε" και νιώθεις χειρότερα.. στην επόμενη συνεδρία πρέπει να το συζητήσετε αυτό. Όλη αυτή η θεραπευτική προσέγγιση βασίζεται στην σωστή επικοινωνία.
Στον ψυχολόγο στην ουσία πρέπει να λέμε αυτά που έχουμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας και να είμαστε ξεκάθαροι. Απο εκει και πέρα είναι στον ψυχολόγο πως θα το διαχειριστεί και θα το χρησιμοποιήσει όλο αυτό..υπέρ η κατά μας. Και απο εκεί και πέρα θα κρίνουμε αν αυτός ο ψυχολόγος μας κάνει ή όχι οπότε και πάντα υπάρχει η λύση να δοκιμάσουμε με έναν επόμενο.
Απο την δική μου εμπειρία πιστεύω οτι μπορείς να καταλάβεις αν ο συγκεκριμένος ψυχολόγος σου ταιριάζει μετα απο 3-4 συνεδρίες (καθως οι πρώτες πάντα βασίζονται στην γνωριμία, στον πρόλογο κτλ κτλ) αλλά για να το καταλάβεις θα πρέπει και εσύ να είσαι ξεκάθαρη και να μοιράζεσαι κάθε τι που σε απασχολεί και να τον δοκιμάζεις σε διάφορα πχ αν σου λέει κάτι που δεν θέλεις να ακούσεις ή νομίζεις οτι ξέρεις ήδη να του πείς πχ" μπορούμε σήμερα να συζητήσουμε αυτό το θέμα που προέκυψε και με απασχολεί με τον σύντροφό μου/δουλειά μου κτλ"? να του δείχνουμε και εμείς δηλαδή κάποιες φορές τι είναι σημαντικό για εμάς εκείνη την ημέρα.. εκείνος δεν μπορεί να ξέρει αν αντιμετοπίζεις μια νέα κατάσταση οπότε εσύ θα έχεις στο μυαλό σου στο πρόβλημα με τον σύντροφό σου αλλά ο ψυχολόγος θα σου λέει πχ για το άγχος που σε έπιασε μέσα στο ταξί την προηγούμενη φορά. Αν λοιπόν νιώθεις οτι το πρόβλημα με τον σύντροφό σου είναι πιο σημαντικό για σένα εκείνη την στιγμή απο εκείνη την εμπειρία με το ταξί τότε πρέπει να του το γνωστοποιήσεις. Και την εμπειρία με το ταξί μπορείτε να την αναλύσετε αργότερα ή σε επόμενη φορά.

Συγνώμη αν σε κούρασα με το μεγάλο μου μήνυμα.. ελπίζω κάτι απο όλα αυτά να σου φανούν χρήσιμα :)

Jock77 ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμα όλα αυτά που λες(γράφεις)!Φαίνεσαι κορίτσι (?) Πού έχει ψαχτει αρκετά στο ζήτημα αυτό..Μαζί με όλα αυτά που έγραψα είναι και η ανυπομονησία να γίνω [καλά]από τις πρώτες συνεδρίες καθώς και η ανάγκη να ελέγχω καθετί γύρω μου.Συμφωνω στον πληθυντικό ,στη χρήση του ,με κάνει να νιώθω ασφαλής τουλάχιστον στην αρχή και μου δίνει μια σχετική άνεση καθώς από μόνος του ορίζει κάπως τη θεραπευτική σχέση.Πραγματικα είναι ελπιδοφόρο που έχεις καταλήξει σε ψυχοθεραπευτή που σε καλύπτει αν και δεν τολμώ να ρωτήσω πόσο έψαξες...Για εμένα δεν ξέρω τι θα λειτουργήσει εν τέλει..και αν βρει τα κουμπιά μου (όταν τα έχω χάσει και εγώ η ίδια!)επομένως θα ελπίζω και θα ακολουθώ τις συμβουλές ακούγοντας και κρίνοντας όσο το δυνατόν πιο απαλλαγμένη από κολλήματα.σε ευχαριστώ και πάλι που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις!

Κανένας κόπος.. χαρά μου.. και ναι είμαι γυναίκα :)
Η ανυπομονησία είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό που μοιράζονται οι αγχωτικοί άνθρωποι. Όλοι όσοι αντιμετοπίζουμε τέτοια προβλήματα ψάχνουμε την γρήγορη λύση, την γρήγορη ανακούφιση και την γρήγορη θεραπεία και γι αυτό οι πιο πολλοί οδηγούνται στα χάπια που στην ουσία δεν θεραπεύουν αυτές τις "διαταραχές" αλλά "κουκουλώνουν" τα συμπτώματα. Η μόνη ουσιαστική θεραπεία είναι η ψυχοθεραπεία.
Είναι μεγάλο εμπόδιο και βάρος να πρέπει να ζείς κάτω απο τόσο άγχος και όλοι θέλουμε να το ξεφορτωθούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ανώδυνα.
Δεν είμαι κατά στο να πέρνει κάποιος ένα αγχολυτικό όταν το χρειάζεται σε μεγάλη ανάγκη πχ σε μια κρίση πανικού ή σε μια κρίση άγχους για να αντιμετωπίσει τα ψυχοσωματικά αλλά είμαι υπέρ μόνο όταν αυτό γίνεται με τις οδηγίες ψυχολόγου και όχι ψυχιάτρου ωστε να μην καταλήξουμε να εξαρτηθούμε σωματικά και ψυχολογικά απο αυτό και να είμαστε συνεπής και λογική στην χρήση τους. Για τα αντικαταθληπτικά προσωπικά είμαι πολύ αρνητική εκτός ορισμένες πιο βαριές περιπτώσεις.
Δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο που χρειάζεται και μην τον πιέζεις και η ίδια και του μεγαλώνεις το πρόβλημα.. και στην πορεία θα προσαρμοστείς σε όλο αυτό σύμφωνα με τις ανάγκες σου. Το τι θα λειτουργήσει και τι όχι θα φανεί.. αυτό που μας συμβαίνει είναι κάτι πρωτόγνωρο όταν ξεκινάει αλλά στην πορεία θα δεις οτι κάπως θα "συμφιλιωθείς" όταν με την βοήθεια του ψυχολόγου μπορέσεις να το γνωρίσεις καλύτερα και μάθεις τρόπους να το διαχειριστείς εώς να το σταματήσεις.
Δεν ξέρω τι μέθοδο κάνει ο ψυχολόγος σου αλλά στις αγχώδης διαταραχές η πιο αποτελεσματική είναι η γνωστική ψυχοθεραπεία οπότε ίσως να αναζητήσεις ένα ψυχολόγο που κάνει αυτή την μέθοδο. Σου εύχομαι καλή επιτυχία μέσα απο την καρδιά μου και να είναι γρήγορα περαστικό όλο αυτό.

Γνωσιακή ψυχοθεραπεία κάνω.Σε ευχαριστώ πολύ κι εύχομαι και σε σένα ψυχική γαλήνη και ηρεμία απλόχερα!