Originally Posted by
elisabet
χαχαχα Α ρε Ναταλια, γελάω γιατί κι εγώ το ίδιο σκέφτομαι κάθε φορά! Πάντα υπάρχει μια ερώτηση που με κάνει να αμφισβητώ όλα τα προηγούμενα.
Κοίτα για την αποδοχή εννοώ βασικά του εαυτού σου. Οτι αποδέχομαι πως έτσι είμαι βρε παιδί μου, με τα στραβά μου και με τα καλά μου. Ας πούμε κάνω μια βλακεία, ίσως και χοντρή βλακεία. Οκ, αφού έτσι είμαι τι να κάνω όμως; Κάνω και βλακείες που και που , δεν τα κάνω όλα σωστά. Εγώ παρατηρώ οτι έχω βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι. Έχω πολυ δρόμο βέβαια ακόμα... και στην αποδοχή των άλλων υπήρξα πολύ πιο αυστηρή και απόλυτη και με αμέτρητα κουτάκια.
Η μεγάλη δυσκολία μου είναι στην αποδοχή όσον αφορά σε πράγματα που συμβαίνουν έξω από μένα. Οτι έτσι είναι ο κόσμος. Οτι αυτό έτσι γίνεται. Αυτά με τσαντίζουν ακόμα πολύ, δεν μπορώ να τα δεχτώ. Γιατι ακριβώς το σκέφτομαι κι απο την ανάποδη όπως λες. Οτι αν όλοι δεχτούμε με τόση ευκολία οτι έτσι συμβαίνει και παραιτηθούμε στην ουσία απο κάθε προσπάθεια να το αλλάξουμε, τότε πώς στο καλό θα αλλάξει κάποτε αυτός ο κόσμος; Έτσι φτάνω κάπως στη γνωστή ρήση πως οι τρελοί κι οι ονειροπόλοι αλλάζουν μόνο τον κόσμο, καμιά αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ από συνετούς και φρόνιμους και μετρημένους. Το ότι αμφισβητούμε λοιπόν και ψάχνουμε και βάζουμε πάντα κι άλλη μια ερώτηση -παγίδα δεν μου φαίνεται κακό. Είναι αυτό που κινεί τον κόσμο και φέρνει τις αλλαγές. Είναι σαν το Καζαντζάκη που έλεγε "πολλά κεφάλια θα ανοίξουν χτυπώντας τα στα σίδερα, αλλά κάποτε θα σπάσουν και τα σίδερα" (ή κάπως έτσι)
Τώρα για να βρεις την χρυσή τομή ώστε να μην πέφτεις πολύ σε αυτή τη λούμπα σε σημείο να χάνεις το παρόν...όλοι την ψάχνουμε αυτή την χρυσή τομή.
Πάντως ακόμα και αυτό δεν το θεωρώ χάσιμο χρόνου. Οι άλλοι λες περνάνε καλά την ζωή τους όσο εγώ σκέφτομαι αυτό και το άλλο και το άλλο. Ναι αλλά εγώ δεν είμαι οι άλλοι και δεν έχω και λόγο να γίνω οι άλλοι, ο σκοπός είναι να γίνω εγώ. Άρα με αυτή την λογική, αφου αυτό νιώθω πως πρέπει να κάνω (να αποστασιοποιηθω πχ για λίγο) ας το κάνω. Οι άλλοι μπορεί να βρίσκουν τον εαυτό τους παρέα με άλλους , εγώ μπορεί να τον βρίσκω μόνη μου. Το πότε περνάμε τα όρια και το παρακάνουμε νομίζω οτι το νιώθουμε όλοι λίγο πολύ για τον εαυτό μας.