είμαι παιδί <<σχιζοφρενούς>>

χαιρετώ τους πάντες,
απο που να αρχίσει κανείς οταν μιλάμε για σχιζοφρένια μια πάθηση οπου κατα την γνώμη μου η εσωτερίκη αποδιωργάνωση της ψυχής
και οταν λέω ψυχη εννοω το σύνολο των συνειδιτών και ασυνείδιτων λειτουργιων μιας ύπαρξης,αντανακλαται κάλλειστα στην αποδιωργάνωση της παγκόσμιασ - κοινωνικής ψυχης ολης της &lt;&lt;υγειους&gt;&gt; ανθρωπότητας απέναντι στο φαινόμενο,γιατι η σχιζοφρένεια έχει περάσει ιστορικά και γεωανθρωπολογικά απο χιλια δυο κύματα...
και το ίδιο σφάλμα σκέφτομαι οτι θα κάνω και εγώ σε αυτο το κείμενο πρωσπαθώντας να πω κάτι για αυτήν απο τις ελάχιστες γνωσεις που διαθέτω, ορμούμενος κυρίως απο μια εσωτερίκη ανάγκη και απο την &lt;&lt;ιδιοτητά&gt;&gt; μου ως απογονος ανθρώπου με την πάθηση οπότε η άποψη μου είναι κατι το καθαρά υποκειμενικό.
η σχιζοφρένια κατα τους αιώνες αλλου εχει χαρακτηριστει ως ευλογια πχ αρχαιες φυλές,αλλου ωσ θρησκευτικη καταληψη δαιμόνων πχ χριστιανοσυνη κια απο την δύση ψς ψύχωση,το περίεργο είναι οτι η δυτικη πολιτισμένη κοινωνία αντιμετώπισε για πολλά χρόνια την ιδιαιτερότητα αυτή με εχθρότητα με φόβο στιγματισμό κ.α αρνητικά συπτώματα σε αντίθεση με απολίτιστους αρχαιους πολιτισμους που ο σχιζοφρενείς αντιμετωπίζονταν ως σαμανος μαγοσ κλπ και είχε κάποια κοινωνική εκτίμηση..
σήμερα ευτύχώς τα πράγματα έχουν άλλαξει η κοινωνία κατάλαβε το εγκλημά της και προωθείται μια διαφορέτική πολιτική κατάργηση του ασύλου ισα δικαιώματα τέρμα στις διακρίσεις κλπ ευτύχως είμαστε στο σωστό δρόμο σε τελίκη φιλοσοφική ανάλυση εκτιμώ οτι η σχιζοφρένια αποτέλεσε μια γιατρεια για την σχιζοφρενια της κοινώνιας και οτι η σχιζοφρενείς αν μιτοι άλλο μας εδιξαν το δικό μας σχιζοφρενικό εαυτο ισως η κοινωνία τελικά δημιουργεί ενα καθρέφτη για να βλέπει τον εαυτό της, καποιος είχε πει οτι η κοινωνία τιμωρεί τον εαυτό της απο τους εγκληματίες που παράγει οπότε ίσως χρειάζεται και να γιατρέψει τον εαυτό της απο τουσ αρρώστους που παράγει,απ αυτήν την άποψη θα θέλα να ευχαριστήσω όλους τουσ σχιζοφρενείς που μου αποκάλυψαν την δική μου σχιζοφρένια και με ώθησαν στην θεραπεία μου ,μιλαώ συνολικά για την κοινωνία αλλα και ατομικά για μένα γιατι ο καθένασ μας αποτελεί κοινωνια...
Ετσι σήμερα νιώθω περήφανος που είμαι γιος σχιζοφρενούς ελπίζω κάποια στιγμή να νιωσει το ιδιο και η κοινωνία για τους ίδιους τους σχιζοφρενεις μιας και τουσ οφείλει ενα μεγάλο συγνωμη και ενα μεγάλο ευχαριστω..

alchemis_t Καλησπέρα.

Το μήνυμά σου με άγγιξε.
Είμαι 30 ετών, και εγώ παιδί σχιζοφρενούς που το έμαθα μόλις πριν μερικά χρόνια.
Συγκεκριμένα η μητέρα μου.
Δεν μεγάλωσα μαζί της, λόγω των ψυχολογικών της προβλημάτων πήραν διαζύγιο οι γονείς μου ενώ ήμουν 2 ετών.
Ξέρεις για πολλά χρόνια μεγάλωσα σε έναν κόσμο που είχαν φτιάξει οι άλλοι για μένα (γιαγιάδες, παππούδες κ.λ.π.).
Πίστευα αυτά που μου παρουσιάζαν χωρίς ποτέ να σκεφτώ πως η γυναίκα αυτή \"νοσεί\".
Θα σου πω ειλικρινά πως \"φοβάμαι\" να την προσεγγίσω και γιατί το κενό ανάμεσά μας είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ αλλά και λόγω της ασθένειάς της.

Ντρέπομαι που το λέω αλλά είναι η αλήθεια.

Πραγματικά θα με βοηθούσε η γνώμη σου που έχεις αντλήσει απ\' την γνώση σου ως παιδί σχιζοφρενούς.

Ευχαριστώ πολύ

Κι εμένα με άγγιξε, κυρίως ο τίτλος του μηνύματος.
Σαν μια σκληρή αποδοχή μιας πραγματικότητας, ενός σταυρού που κλήθηκες να κουβαλάς από παιδί, χωρίς καν να ξέρεις τι σημαίνει η λέξη αυτή.
Κι εγώ παιδί ...ψυχωτικής μητέρας είμαι. Ούτε να το γράψω μπορώ. Σκληρή λέξη μου φαίνεται. Η ψύχωση σαν λέξη μάλλον λόγω του συνθετικού της ψυχής που είναι κάτι θετικό μου είναι πιο εύκολη να την εκφέρω.

Δεν ξέρω αν θα νιώσω εγώ προσωπικά ποτέ περήφανη για αυτό αλλά θαυμάζω τη στάση σου alchemis_t στο να νιώθεις έτσι.

ΤώραΖωΓιαΜένα να μην ντρέπεσαι για τα συναισθήματά σου. Είναι κάτι που το έμαθα αργά αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ δε λένε; Είναι δυαντόν να μη φοβάσαι να πλησιάσεις έναν άνθρωπο που δεν μεγάλωσες μαζί του; Πόσο μάλλον και υπό το βάρος μιας τέτοιας ασθένειας;
Από τη δική μου εμπειρία να σου πω ότι το μητρικό ή πατρικό ένστικτο παλεύει καθημερινά με την ασθένεια αυτή και δίνουν σκληρές μάχες του πιο θα υπερνικήσει. Έχω βιώσει και τη νίκη του ενός και τη νίκη του άλλου. Δυστυχώς στη δική μου περίπτωση η μητέρα μου ακόμα και μετά από χρόνια θεραπείας δεν έχει συνειδητοποιήσει τη διαφορά φαντασίας και πραγματικότητας. Παρόλ\' αυτά, το μητρικό της ένστικτο είναι εκεί και παρά τα τραγικά λάθη της το νιώθω, με αγγίζει κάθε μέρα και είμαι ευγνώμων για όλα όσα έστω κατάφερε να μου δώσει...

Ελπίζω να σε βοήθησα...

η αγωνιστική σου διάθεση οπως παραθέτεις στα στοιχεία σου θα σε βοηθήσει...

θα σου πώ κάτι που μου είπε μια μέρα η γιατρος του πατέρα μου

&lt;&lt;ο μόνος που δεν φταίει για οτι έχει γίνει είναι ο πατέρας σου&gt;&gt; αυτο που λες ηταν κάτι το οποιο ήθελα πολυ να το ακούσω γιατι δεν το άκουγα απο κανέναν...

το χειρότερο που μπορουν να κάνουν οι κηδεμόνες-γόνεις σε μια τέτοια περίπτωση είναι να σου κρύψουν την πραγματικότητα και να στην παρουσιάσουν οπώς την έχουν ζήσει αυτοί...

εδω θα πρέπει να καταλάβεις κατι το σημαντικό οι γονείς σου δεν εχουν δεσμους αιματος ούτε οι παπουδες και οι γιαγιαδες οι μονοι που εχουν δεσμο αιματος ειναι αδερφια και παιδιά με γονείς...
οποτε κατάλαβε οτι η αποψη τους για την μάνα σου αλλα και ο τροπος που αισθανονται για αυτη δεν είναι ιδιος με τον δικό σου..δήλαδη μη μπείς στο τρυπακι να κάτσεις να αναζητήσεις ευθύνες δεν θα σε βγαλει πουθενά...αντίθετα θα σου δημιουργίσει προβλήματα
ασε το παρελθον πίσω ή βρες ενα τρόπο να το δικαιλογίσεις...
και τον Χριστό όταν τον σταυρώσανε είπε &lt;&lt;Πατέρα συγχώρα τους γιατι δεν ξέρουν τι κάνουν&gt;&gt; πιστευω να καταλαβαινεις τι θέλω να σου πω..

(δεν είμαι κανας θρησκόληπτος απλα το φερα για παράδειγμα..)

έπειτα θα σου πώ κατι ,δεν φταις εσύ για οτι έγινε, ξέρω πως λειτουργεί η ελληνική οικογένεια και δυστυχώς είμαστε για τα μπάζα μονο κοιτα εσύ να σαι διαφορετική-ός όταν έρθει η ώρα σου..
το οτι δεν σου είχαν πει τοσα χρόνια οπως λες οτι η μανα σου ήταν αρρωστη και το έμαθες πριν απο λίγα χρόνια σίγουρα θα σε έριξε απο τα σύννεφα...

λοιπόν καταρχας θα με βοηθουσε αν ήξερα που είναι τώρα η μανα σου και σε τι κατάσταση...
έχει σημασία για τον τρόπο που θα την πλησιάσεις...
να ξέρεις πάντως οτι οι σχιζοφρενείς είναι βασικά ευαισθητές ψυχές οι οποιοι έχουν εγκλωβιστεί
σε ένα πολυ πολύ περίεργο κόσμο, κάποιος διάσημος σχιζοφρενης νομπελιστας οικονομικών...
είχε πει οτι αισθανόνταν οτι το μυαλο του ηταν ενα αυτοκήνητο που έτρεχε και δεν είχε οδηγό...
αν θες και το έχεις αναγκη να επικοινωνήσεις με την μάνα σου θα πρέπει να αντιμετώπισεις τον φόβο σου να μάθεις τι είναι πραγματικά η σχιζοφρένια να μηλήσεις με ενα ειδηκό για το θέμα να σε καθοδηγήσει για το τι θα αντιμετώπίσεις και τον τρόπο που πρέπει να αντιδράσεις..
σε γενικές γραμμες θα σου πώ οτι οι σχιζοφρενείς αν τους έχει πληγώσει κάτι θα στο μεταδώσουν σε σένα με κωδικοποιήμενο τρόπο θα σε κάνουν να νιώσεις ασχημα...

γιατί όμως....?
δεν μπορουν να κλάψουν, δεν μπορούν να εκφραστούν, για αυτό βρίσκουν αλλους τρόπους να σου πουν κάτι και αν εσύ δεν κατάλαβεις το γιατι μιλάν έτσι εκείνη την ώρα και αντιδράσεις ασχημα τους θυμίζεις την αρρώστεια τους και έτσι παν όλα στραβά...
να ξέρεις οτι καλαβαίνουν τα πάντα γύρω τους..και έχουν την ανάγκη των παιδιών τους έστω και για λίγο δεν είναι απαιτιτηκα άτομα...
πηρα φόρα και δεν σταματάω.....

λοιπόν ακου σκέψου αυτα που σου πα σκέψου ΑΝ ΕΣΥ εχεις αναγκη να το κάνεις αυτο μίλα με κάποιον ειδηκό ξεπέρασε τα ταμπού σου ακου την γνώμη του ειδηκού και οτι άλλο θες απο μένα εδω

οτι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς!~!

Σας ευχαριστώ από καρδιάς και τους δύο και αυτό γιατί οι απαντήσεις που μου δώσατε με βοήθησαν πραγματικά.

Με όποιον προσπάθησα να μοιραστώ αυτή την ανησυχία μου δεν με κατάλαβε γιατί φυσικά δεν είχε τέτοια εμπειρία.

Τους τελευταίους μήνες ξεκίνησα ψυχοθεραπεία γιατί μπορεί να μην μεγάλωσα με τη μητέρα μου αλλά το περιβάλλον που μεγάλωσα μπορεί και να ήταν χειρότερο απ\' ότι το να μεγάλωνα μαζί της.

Με έχει βοηθήσει πολύ η ψυχοθεραπεία αλλά πραγματικά δεν νιώθω ακόμη έτοιμη για αυτή τη συνάντηση.

Πάραυτα, χαίρομαι πολύ που υπάρχει αυτό το σάιτ και μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις και να αντλεί δύναμη ο ένας απ\' την γνώση του άλλου.

ελπίζω και εύχομαι να σου πανε όλα καλά και θα σου πάνε μη φοβάσαι!!...

Να ξέρεις ότι η μαμά σου εξακολουθεί να είναι μαμά σου ότι κι αν έγινε, ότι κι αν έχει. Έχεις την ανάγκη να την πλησιάσεις και γι\'αυτό είμαι σίγουρη ότι θα τη βρεις τη δύναμη κάποια μέρα. Όμως, πρώτα προέχει ο δικός σου εαυτός, η δική σου θωράκιση με τη βοήθεια της θεραπείας που κάνεις και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Όταν θα νιώσεις έτοιμη, κάντο. Η ζωή θέλει και λίγο ρίσκο. Καλύτερα να προσπαθήσεις παρά να μετανιώνεις κάποτε ότι δεν προσπάθησες ποτέ. Όταν πια θα έχουμε γεράσει μαι μέρα θα θυμόμαστε αυτά τα οποία κάναμε ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε και όχι αυτά που δεν προσπαθήσαμε καθόλου.
Προσεγγίζοντάς την πιστεύω ότι θα απομυθοποιήσεις και το βαρύ όνομα της ασθένειας αλλά και πιθανόν να τρομάξεις-απογοητευτείς από πράγματα που θα δεις... Πιστεύω όμως ότι θα κερδίσεις πολλά περισσότερα, θα γνωρίσεις τον άνθρωπο που σε έφερε στον κόσμο... Τα συμπτώματα της ασθένειας θα μπουν σε δεύτερη μοίρα. Όμως όταν θα είσαι έτοιμη, έτσι θα μπορέσεις να της προσφέρεις και να σου προσφέρει περισσότερη αγάπη και επικοινωνία...

έχει δίκιο η ανωνυμή θα σου πω κάτι το ιντερνετ είναι ένας ωραίος χώρος να τα λέμε..
αλλα απλώς να τα λέμε δεν έιναι χώρος για το πώς θα αντιμετωπίσεις κάτι στη ζωή σου γιατι κρύβει παγίδες εγώ μπορώ να σου πω κάτι άλλα εμένα δεν με χαρακτιρίζει μόνο το γεγονός οτι ο πατέρας μου είναι ψυχωτικός με καθορίζουν και χιλια δυο άλλα πράγματα και έχω μια συγκεκριμένη στάση σε ένα συυκεκριμένο γεγονός..

αυτο που θέλω να σου πώ είναι οτι ο καθενας είναι ξεχωριστός το ίδιο και σύ και θα ακολουθήσεις τον δικό σου μονοπάτι για να βρείς τον δρόμο σου..

και θα σε βοήθησει πόλυ σε αυτο ο ψυχαναλυτής σου το μόνο που θέλω να σε συμβουλέψω είναι να μην πας σε ψυχολόγο απλό αλλα σε ψυχιατρο -ψυχαναλυτη γιατι αυτοι γνωρίζουν το αντικείμενο ενας απλός ψυχολόγος δεν θα σε βοηθήσει αρκετά

Καλησπέρα. Κι εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Παιδί... ψυχωτικής μητέρας. Με τη διαφορά ότι το πρώτο ψυχωτικό της επεισόδιο εκδηλώθηκε μετά την ηλικία των 60 ετών. Την άλλη λέξη ούτε εγώ μπορώ να την πω. Με τρομάζει. Όμως όπως είχα διαβάσει κάπου \"αυτά που δε σας αρέσουν στο χαρακτήρα του ανθρώπου σας δεν είναι παρά σύμπτωμα μιας ασθένειας\".

Αυτό που πλέον είναι το πιο σκληρό για μένα είναι η σύγκριση με το πριν. Ένας άνθρωπος ζωντανός, με μυαλό κυριολεκτικά ξυράφι και να είναι πλέον ψυχωτικός... Να μιλάει λίγο, να καταλαβαίνει τα πάντα όμως και να βλέπεις εκεί στο βάθος κομμάτια από αυτή την εκπληκτική διαύγεια που είχε πριν. Ναι ξέρω είναι και από τα φάρμακα, είναι και από την ασθένεια, αλλά είναι πολύ σκληρό όπως και να το κάνουμε. Ναι έχει βελτιωθεί θεαματικά σε σχέση με την κατάσταση πριν τη θεραπεία. Αλλά απέχει πολύ από αυτό που είχα συνηθίσει να έχω σαν εικόνα της για 25 χρόνια.

Παρ\' όλα αυτά χαίρομαι για όσα μου προσέφερε και με έφερε ως εδώ. Θεωρώ ότι έχει έρθει ο καιρός να της ανταποδώσω, στο βαθμό που μπορώ και που είναι εφικτό, την αγάπη και τη φροντίδα που μου χάρισε για 25 και πλέον χρόνια. Παρ\' όλα αυτά η απορία \"γιατί συνέβη αυτό\" υπάρχει. Ξέρω ωστόσο πως μάλλον απάντηση δεν υπάρχει.

Και για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, πλέον πάντα έχω το φόβο ότι μια μέρα ίσως ξυπνήσω κι εγώ και θα είμαι σε αντίστοιχη κατάσταση, ψυχωτικός. Πιο πριν το θεωρούσα μια υπόθεση μακρινή, \"των άλλων\" (μήπως έτσι δε γίνεται πάντα στη ζωή; τα πάντα είναι υπόθεση \"των άλλων\"... μέχρι να γίνουν και δική μας, να τα ζήσουμε στον αδερφό μας, στους γονείς μας, στη θεία μας, ή ακόμα και σε μας τους ίδιους). Και αυτό είναι που με φοβίζει όσο τίποτα άλλο. Παρ\' όλα αυτά συνεχίζω να ζω προσπαθώντας να μην το σκέφτομαι. Και με την ελπίδα ότι ανήκω στο 90% που έχει έναν γονέα ψυχωτικό και δεν γίνεται ψυχωτικός.

καλησπέρα και σε σένα...
καταρχας χαλάρωσε,δεν είναι 10% πιθανότητες να νοσήσεις επιδη έχεις προγονο ψυχώτικο έχεις στατιστικα 10% περισότερες πιθανοτητες σε σχέση με το 1% του πληθυσμου παγκοσμιος το οποιο νοσει και παιζουν πολλοι παραφοντες ρόλο οχι μόνο η κληρονομικότητα..περιβάλλο ν κλπ
κάτι άλλο που μου κανε εντύπωση είναι η διαγνωση χώρις να είμαι ειδηκός σε τέτοιες ηλικίες δεν εμφανίζεται η νόσος η σχιζοφρενια είναι σχεδόν απιθανο μάλλον σε αυτές τις ηλικιες βρίσκεται στο στάδιο της υφεσης αφου έχει κάνει τον κύκλο της..

αν ψάχνεις το γιατί?

είναι σαν να ψάχνεις το γιατί μπορει να παω βόλτα και να με χτυπήσει αμάξι..

αλλα το γιατι το απάντησες ήδη &lt;&lt;Θεωρώ ότι έχει έρθει ο καιρός να της ανταποδώσω, στο βαθμό που μπορώ και που είναι εφικτό, την αγάπη και τη φροντίδα που μου χάρισε για 25 και πλέον χρόνια.&gt;.&gt;

βέβαια η μυθοποίηση της ασθένειας φταίει για όλα εμένα αυτό που μου έφερε τα πανω κάτω σε αυτο το θέμα ήταν οταν ένας φιλος αρρωστισε απο σκλήρηνση καταπλακας και σε ένα μηνα ηταν τετραπληγικός,εκεί κατάλαβα οτι τα δικά μου &lt;&lt;βασανα&gt;&gt; στηρίζονταν περισσότερο στην προκαταληψη και στην λάθος αντιμετώπιση της κοινώνιας

Παιδιά χαίρομαι πολύ που ανοίξατε το θέμα αυτό...
Οι σκέψεις σας είναι σκέψεις που κάνω κι εγώ αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τις γράψω...

Αυτό το 10% με βασανίζει κι εμένα ... Κι όχι μόνο για μένα αλλά και για τα μελλοντικά παιδιά μου, όταν και αν αξιωθώ να έχω...

Όμως έχω στο μυαλό κάτι πολύ έυστοχο που μου είχε γράψει ο Νίκος (ο διαχειριστής) σε μια παρόμοια περίπτωση:
\"Ας υποθέσουμε ότι μαθαίνεις τώρα πως το παιδί σου, έχει 10% πιθανότητες να αποκτήσει μια ψύχωση ή μια συναισθηματική διαταραχή ή μια αγχώδη διαταραχή.
Ξέρεις πόσα -άπειρα- ακόμη πράγματα έχει το παιδί σου 10% πιθανότητες να αποκτήσει, άλλα καλά, άλλα κακά, άλλα όμορφα, άλλα άσχημα?
Και μπορείς άραγε να ξέρεις ποιο αλληλεπιδρά με ποιο, ποιο μπορεί να εξουδετερώσει το άλλο και ποιο μπορεί να ενισχύσει κάτι άλλο?
Θα μπεις σε μια χαοτική κατάσταση, anwnimi όπου η μία έγνοια θα φέρνει την άλλη και στο τέλος θα χαθείς μέσα σε όλα αυτά τα σενάρια. \"

Οπότε αυτό ισχύει και για μας τους ίδιους όχι μόνο για τους ανθρώπους που θα φέρουμε ίσως μια μέρα στον κόσμο αυτό...

Μπράβο minkowski82, είσαι πολύ ώριμο παιδί και είναι τυχερή η μαμά σου που σε έχει. Το ίδιο κι εσύ alchemis_t.

Εγώ πάλι δεν περνά μέρα που να λέω γιατί να το κάνει πάλι αυτό;; Φαινόταν τόσο καλά τελευταία...Ειδικά όταν εκτίθεμαι στα μάτια των άλλων με κάτι άσχημο που έχει τύχει να κάνει η μαμά μου. Είναι φορές που θέλω να με καταπιεί η γη, να μείνω κάπου που να μη με ξέρει κανένας μαζί της κι ας κάνει μετά ότι θέλει, θα τη βοηθήσω. Αλλά το κουτσομπολιό της κοινωνίας με σκοτώνει!

Θα σας κάνω μια ερώτηση:
Προτιμάτε να έχετε μαμάδες που έχουν κάποιο πρόβλημα, ή να μην έχετε καθόλου;
Επειδή εγώ ανήκω στη δεύτερη περίπτωση, θα προτιμούσα να ανήκω στην πρώτη, οπότε....
Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά υπάρχει πάντα μια ελπίδα πως όλα μπορεί να γίνουν καλύτερα...

Θεοφανία θα απαντήσω στην ερώτηση σου:

Προτιμούσα πραγματικά να είχα τη μαμά μου κι ας ήταν άρρωστη. Όσο ήμουν παιδί μου έλειπε αφόρητα. Πίστευα για πολλά χρόνια πως είχε πεθάνει και δεν μου το έλεγαν.

Μεγάλωσα 10 χρόνια με μητριά και έβγαλα το συμπέρασμα πως Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΗΤΡΙΑ
ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΑΝΑ.

Δυστυχώς κάποιοι μου στέρησαν την επαφή με την μητέρα μου για 25 και πλέον χρόνια
και τώρα μου είναι αρκετά δύσκολο να αναπληρώσω ένα τόσο μεγάλο κενό .
Δεν την γνωρίζω καν, δεν ξέρω τίποτα γι\' αυτήν και πραγματικά δεν ξέρω από που
να ξεκινήσω την σχέση αυτή.


Νομίζω πάντως πως ανήκω και στις δύο κατηγορίες...

Θεοφανία είμαι στην ίδια θέση με σένα από την άποψη του ότι έχω χάσει το μπαμπά μου εδώ και 1,5 χρόνο, μένοντας επιπλέον μόνη να αντιμετωπίζω την ασθένεια της μαμάς μου αλλά και τη δική μου αγοραφοβία που τον τελευταίο χρόνο έχει δυστυχώς επιδεινωθεί.
Ποτέ δεν είπα ότι θα προτιμούσα να μην είχα τη μαμά μου. Έστω κι έτσι, προτιμώ 1000 φορές να την έχω.
Το να εκφράζω τα συναισθήματά μου για τις τρομερές δυσκολίες που αντιμετωπίζω δεν σημαίνει τίποτα άλλο. Και εξάλλου με βοηθά.

Αυτό ακριβώς ήθελα να σας πω..
Ότι παρά τα προβλήματα έχετε πάντα την ευκαιρία να γίνουν καλύτερα τα πράγματα
anwnimi...λυπάμαι που έχεις να αντιμετωπίσεις τόσα πολλά...

Quote:

---

Originally posted by ΤωραΖωΓιαΜενα
Θεοφανία θα απαντήσω στην ερώτηση σου:

Προτιμούσα πραγματικά να είχα τη μαμά μου κι ας ήταν άρρωστη. Όσο ήμουν παιδί μου έλειπε αφόρητα. Πίστευα για πολλά χρόνια πως είχε πεθάνει και δεν μου το έλεγαν.

Μεγάλωσα 10 χρόνια με μητριά και έβγαλα το συμπέρασμα πως Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΗΤΡΙΑ
ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΑΝΑ.

Δυστυχώς κάποιοι μου στέρησαν την επαφή με την μητέρα μου για 25 και πλέον χρόνια
και τώρα μου είναι αρκετά δύσκολο να αναπληρώσω ένα τόσο μεγάλο κενό .
Δεν την γνωρίζω καν, δεν ξέρω τίποτα γι\' αυτήν και πραγματικά δεν ξέρω από που
να ξεκινήσω την σχέση αυτή.


Νομίζω πάντως πως ανήκω και στις δύο κατηγορίες...

---

Ψάξε μέσα σου από που θα κάνεις την αρχή.
Υπάρχουν άνθρωποι που βρήκαν τους γονείς τους στα βαθιά γεράματα και ήταν ευχαριστημένοι που τους έζησαν έστω για λίγο...

Χαίρομαι που συμφωνούμε.
Ξέρεις, παρόλο που έχω βιώσει την απώλεια, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να εξακολουθώ να μην συνειδητοποιώ την αξία της ζωής. Αλλά δεν μπορώ να μην παραπονιέμαι...

ΤώραΖωΓιαΜένα ζήσε για σένα και κάνε τις επιθυμίες σου πραγματικότητα. Ποτέ δεν είναι αργά...

Πραγματι τα λόγια σας μου δίνουν κουράγιο να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Ίσως να είναι κουραστικό που το επαναλαμβάνω.

Απλά δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου ποιες είναι οι προσδοκίες μου
απ\' την σχέση αυτή τώρα, 30 χρόνια μετά.


Ευχαριστώ πολύ....

Επειδή δεν ξέρω καθόλου για το θέμα σου, πέρα από κάποια που γράφεις εδώ.
Έχετε συναντηθέί;
Σε ξέρει;
Είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση;
Αν θες πες μας μερικά πράγματα, φυσικά μόνο αν θες και αισθάνεσαι άνετα...

Θεοφανία

Εχω περίπου 20 χρόνια να τη συναντήσω.

Την τελευταία φορά που την είδα \"καλά\" ήταν στα 7α γεννέθλιά μου.

Από τότε τη συνάντησα 2-3 φορές ακόμα αλλά είχε αρχίσει η σχιζοφρένεια
να κάνει τη ζωή της και τη ζωή των γύρω της δύσκολη.

Σαφώς και δεν με γνωρίζει αφού έχουμε να συναντηθούμε τόσα χρόνια.

Τώρα είναι σε αγωγή απ\' ότι γνωρίζω

Κατά την ταπεινή μου αποψη, κέρδισε το χρόνο που έχεις χάσει.
Πρώτα απ\' όλα για σένα, για να ολοκληρωθείς.
Αν δεν το δοκιμάσεις πάντα θα αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχασες.
Η μάνα-και δεν το λέω επειδή την έχασα- έχει μοναδικό και ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας...