Οταν σαμποταρεις τον εαυτο σου..
Καλησπερα σας,
μιας και μου αρεσει πολυ να ψαχνω τον εαυτο μου, να με λυνω, να με αποκρυπτογραφω, να με ψαχνω γενικα, τα λαθη μου τα σωστα μου, η κοινοτητα σας, οπως και η ψυχολογια γενικοτερα ειναι πηγη πολλων και ενδιαφεροντων πληροφοριων.
Το προβλημα με μενα ειναι εγω απενατι στους αλλους, μαζι με τους αλλους.
Συγκεκριμενα, ο εαυτος μου τι προκαλει στους αλλους, με εμενα λιγο τα εχω.
Οι αλλοι δεν εχουν το προβλημα, για μενα μιλαω, δεν φταιει παντα ο υπολοιπος κοσμος για ο,τι συμβαινει.
Γενικα δεν ειμαι ανθρωπος που τα ριχνει στους αλλους και αυτοπροβαλλεται σαν θυμα.
Θα μπω ομως κατευθειαν στο θεμα για να μη σας πολυκουρασω.
Ειμαι 31 ετους γυναικα, οι γυρω μου φιλοι/συντροφος/γνωστοι, με χαρακτηριζουν ως ενα θετικο ανθρωπο, πολυ χαμογελαστο, καλοπροεραιτο, κοινωνικο (οντως?), δυναμικο, με αυτοσαρκασμο, μαχημο, ευσυνηδειτο, ευαισθητο, με πολυ χιουμορ, με βαθυ το αισθημα της ευγενειας και αλλα ομορφα και φανταχτερα πραγματα..
Γιατι περιαυτολογω?
Γιατι ολο αυτο που σας περιεγραψα, ναι δεν ειναι ψεμμα, ειμαι τετοιος ανθρωπος (τα καλα μου βεβαια, γιατι εννοειται υπαρχουν και αρνητικα, χεχε), αλλα γιατι αφου - υποτιθεται ειμαι ετσι - νιωθω οτι με σαμποταρω στο θεμα των καινουριων φιλων? των καινουριων ανθρωπων που γνωριζω?
Η δουλεια μου εχει να κανει με κοσμο, καθε τοσο γνωριζω νεους ανθρωπους.
Μιλαω, γελαω, δεν κρυβομαι στη τρυπα μου, δεν φοβαμαι τον κοσμο, δεν φοβαμαι να ανοιχτω, να εκτεθω, να μιλησω σε αγνωστους.
Με συμπαθουν, αποζητουν τη παρεα μου, με εκτιμανε, με καλουν σε συναντησεις, με καλουν σε καφεδες, σε φαγητο, σε συναντησεις γενικα, αν θελω πραγματικα εχω πολυ κοσμο να βγω.
Γιατι ομως στο 95% των περιπτωσεων θα αρνηθω μια εξοδο εφευρισκοντας δικαιολογιες?
Γιατι κανω τους ανθρωπους να εχουν το κλασικο παραπονο "εσενα για να σε δουμε πρεπει να σε παρακαλαμε, που εισαι? γιατι δεν ερχεσαι μαζι μας?"
Γιατι ενω ειμαι ανθρωπος ανοιχτος, που αγκαλιαζω τους ανθρωπους, τους συμπονω, μ αρεσει η χαρα, μισω τη μιζερια, η "ζωη μου" μαζι τους σταματαει στον χωρο εργασιας μου και σταματαει απο μενα, οχι απο εκεινους?
Δεν μιλαω για τα ατομα που γνωριζω χρονια, μιλαω για ανθρωπους καινουριους.
Καθομαι και σκεφτομαι οτι οκ καποιες φορες μπορει να μη σου αρεσει η παρεα η συγκεκριμενη, οποτε λογικο να μη θες παραπανω πραγματα..
Ειμαι και ανθρωπος που δεν θα σου πει το νεο της ημερας, δεν θα σου πει το κουτσομπολιο που αφορα την ταδε ή τον ταδε, δεν θα ανακατεψει, δεν θα μεταφερει, οποτε καποιες φορες με "δικαιολογω" που αποφευγω συγκεκριμενες συναναστροφες εκτος δουλειας γιατι δεν μου αρεσουν τετοια θεματα συζητησης.
Ασε που μπορει να ειμαι και βαρετη σε τετοιες συζητησεις, οποτε γιατι να φερω σε δυσκολη θεση και τους αλλους?
Εκει οκ, θεωρω οτι ειναι το συνηθες φαινομενο να "μη σου κανει" απλα αυτη η παρεα.
Οταν ομως τους αλλους τους συμπαθω, μ αρεσει η παρεα τους, γιατι τους αποφευγω μετα τη δουλεια?
Δεν ειμαι σνομπ, αληθεια, δεν ειμαι καθολου, δε το παιζω καποια του τυπου "με σενα δεν κανω παρεα γιατι δεν εισαι του επιπεδου μου.."
Αφηστε που δεν εχω και καποιον λογο να ειμαι σνομπ..
Εδω ωρες ωρες υπερβαλλω σε "ατσουμπαλοσυνη" μονο και μονο για να γελασουμε λιγακι.
Δεν υπαρχουν επιπεδα για μενα σε αυτα, ανθρωποι μονο.
Γιατι να νιωθω οτι δεν μπορω να τους ακολουθησω τους ανθρωπους?
Θα σας δωσω ενα παραδειγμα..
Ειναι σαν να ειμαστε μια αθλητικη ομαδα.
Θα δωσω και τη ψυχη μου να νικησουμε, θα γεμισω τα ατομα με θετικη ενεργεια, θα τους δινω δυναμη, θα τους εμψυχωνω, θα κανω χιουμορ μαζι τους για να τους αποφορτιζω, θα ειναι αδερφια μου..
Θα ετοιμαστουμε δηλαδη ολοι σαν μια ομαδα, σαν μια οικογενεια για τον τελικο.
Ε στον τελικο θα τους αφησω να πανε μονοι, θα κατσω εκει στην ακρη και απλα θα τους πω " μη σας νοιαζει, θα σας ανεβαζω απο τον παγκο!μου αρκει αυτο!"
Και θα τους αφησω να φυγουν χωρις εμενα.
(Καλα εννοειται οτι ισως το παραδειγμα ειναι ατυχες καπως, γιατι το να αφησεις μια ομαδα σε τελικο μη αρτιμελη ειναι μεγα λαθος, τους κρεμας, αλλα οκ ελπιζω να εγινα καπως κατανοητη..)
Γιατι φερομαι ετσι?
Γιατι χανομαι?
Μπορει να βρισκομαι με παρεα και τη μια να εχουν κανει κοιλιακους απο τις ατακες που θα πω και απο την αλλη να χανομαι, να βυθιζομαι στις σκεψεις μου, να απομονωνομαι, χωρις ομως απαραιτητα να με προβληματιζει κατι!
Μηπως ειμαι καθαρα αντικοινωνικη τελικα?
Καταθλιπτικη?
Ναι θεωρω οτι εχω περασει μια καταθλιψουλα πριν 2 χρονια.
Αγοραφοβικη ισως?
Δεν με πιανει πανικος ομως σε μερη με πολυ κοσμο και οπως προειπα η δουλεια μου ειναι ο πολυς κοσμος.
Απο την αλλη βεβαια, ενω ολοι με θεωρουν κοινωνικη, εγω καθε αλλο το αντιθετο θα ελεγα.
Δεν ξερω αν θα με ελεγα αντι-κοινωνικη (πολυ απολυτο) αλλα σιγουρα μ αρεσει να μενω μονη, δεν με τρομαζει και εκτιμω παρα πολυ οταν ο αλλος μου προσφερει χρονο και χωρο για τον εαυτο μου αποκλειστικα.
Παραδεχομαι οτι καποιες στιγμες (στους δικους μου ανθρωπους ομως) τσιτωνω οταν δεν μενω μονη, οταν δεν εχω τη δικη μου ρουτινα, τις δικες μου ωρες, οταν παει ο αλλος να εμπλακει στις στιγμες μου.
Ειμαι παραξενη ε?
Ναι ειμαι, δεν θα ελεγα με τη καμια το αντιθετο..
Απλα τα εχω μισα μισα μεσα μου, ταυτοχρονα και πολυ ανοιχτη, ταυτοχρονα ομως και πολυ κλειστη στον εαυτο μου, χωρις αναγκαστικα να ειμαι πεσμενη ομως!
Επισης ειμαι και πολυπλοκη, αλλα δεν μου εχει πει και κανεις ποτε οτι ειμαι δυσκολη, αντιθετα καλοβολη.
(σας μπερδεψα ε?)
Συγγνωμη αν σας κουρασα..
Γενικα δεν μιλαω πολυ, αλλα αντιθετα γραφω πολυ.
Ελπιζω να βρεθει καποιος και να μου πει " εεε ψυχη εσυ, δεν εισαι μονη σε αυτο βρεεεεε και αλλοι το χουμε" αλλιως δεν ξερω, ισως απλα να μη χρειαζομαι σε αυτον τον κοσμο, γιατι ετσι και αλλιως μιας και ειμαι ουσιωδως "απουσα" δεν θα εχει και διαφορα το να γινω και "πρακτικως" μιας και δεν θα λειψω σε κανεναν.
Σας φιλω και σας ευχαριστω!
Υγεια, ψυχικη και σωματικη πανω απο ολα!!
