Κλειστός χαρακτήρας- Φιλίες/ Γνωριμίες

Καλησπέρα, διαβάζοντας κάποια μηνύματα στο σάιτ, βρήκα κάποια κοινά σημεία όπως για παράδειγμα ο φόβος της απόρριψης, κοινωνική φοβία και γενικότερα ανασφάλειες
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω και θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας είναι το εξής
Είμαι εσωστρεφής μολονότι μου αρέσει να συναναστρέφομαι με κόσμο. Βέβαια δεν μπορώ με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση γιατί από ένα σημείο και μετά βαριέμαι, κουράζομαι και αισθάνομαι ότι χάνω τον εαυτό μου μέσα σε πολύ κόσμο.
Θέλω πολύ να μου πείτε πως καταφέρνετε να μιλάτε καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και να δημιουργείτε θετική εντύπωση και παράλληλα να μην αισθάνεστε ότι έχετε φθαρεί στο τέλος της συζήτησης ακόμα και σε ημέρες όπου δεν είστε ψυχολογικά καλά?
Και όταν λέω θετική εντύπωση εννοώ να δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό και να γίνεται κατανοητό από τον συνομιλητή σας
Ίσως το παίρνω πιο σοβαρά από ότι θα έπρεπε, ωστόσο πιστεύω πως η επικοινωνία διαδραματίζει εάν όχι το σπουδαιότερο, έναν από τα πιο σημαντικά στοιχεία της καθημερινότητας μας.
Μάλιστα, λόγω της ηλικίας μου 20 χρονών δεν έχω συναντήσει άτομα που πραγματικά ενδιαφέρονται να μιλήσουν, να συζητήσουν πέρα από τα συνηθισμένα survivor, κουτσομπολιά κοκ. Οπότε συνήθως αισθάνομαι παρείσακτη και έτσι ελάχιστες έως μηδαμινές παρέες έχω. Τι με συμβουλεύετε να κάνω?

Καλησπέρα Τάνια. Και εγώ έτσι είμαι.

Πιστεύω ότι το κλειδί στην καλή επικοινωνία είναι να είσαι σαφής και περιεκτικός. Να μη κουράζεις, να μη περιαυτολογείς, να μην το παίζεις ξερόλας και να μην εκφέρεις ακραίες απόψεις. Να είσαι διπλωμάτισσα, έστω και αν μπορεί να είσαι πιο χύμα και ευθύς χαρακτήρας. Να χαμογελάς και όταν σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, να μιλάς χωρίς να λες τίποτα (δες κάποιον πολιτικό να μιλά στο YouTube)...

Να ακούς προσεκτικά τον συνομιλητή σου, βοηθά... Και να τον ενθαρρύνεις με πρόσθετες ερωτήσεις, να κάνεις νεύματα με το κεφάλι σου, ότι καταλαβαίνεις. Και κουβέντα στη κουβέντα, θα χτισθεί η καλή επικοινωνία και η καλή παρέα.

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας.
Ωστόσο τι πιστεύετε ότι φταίει όταν ενώ θέλω να συναναστρέφομαι με νέους ανθρώπους στη συνέχεια αισθάνομαι ότι κουράζομαι, βαριέμαι και ότι στο τέλος αισθάνομαι άσχημα με τον εαυτό μου. Πολλές φορές νοιώθω σαν να μην ειμαι εγώ αλλά κάποια άλλη.
Επειδή θέλω πολύ να προσφέρω στους ανθρώπους και μάλιστα σπουδάζω μία επιστήμη που έχει άμεση και καθημερινή σχέση με ανθρώπους και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι είναι πολύ σημαντικός δεν θέλω ούτε να συμπεριφέρομαι αδιάφορα αλλά ούτε να βρίσκομαι σε απόλυτη ταύτιση με αυτούς.
Με την πρώτη εικόνα είμαι απόμακρη και ψυχρή ωστόσο όταν μιλήσω με κάποιον αμέσως αλλάζει άποψη προς θετική από ότι καταλαβαίνω. Όμως από την άλλη πλευρά επειδή όταν συζητώ με κάποιον θέλω να υπάρχει ένα φιλικό κλίμα, προσπαθώ να τον αντιμετωπίζω ισότιμα και να γίνεται κατανοητό αυτό από τον συνομιλητή, στο σημείο αυτό με θεωρούν δεδομένη και με αντιμετωπίζουν υποτιμητικά.

εγω βαριεμαι να κουβεντιαζω αν εχω να πω κατι να πω θα το πω ειτε ειναι βλακεια ειτε κατι που μου προκαλεσε εντυπωση ερχεται μια γρια εκει που δουλευω και ειναι πιστολι ολο μιλαει και βρισκει κατι να πει ε εμενα η κουβεντα με κουραζει ειδικα αν μου λεει οτι ο παππους της γεννηθηκε το 1831 ειχε παει αυτο και ειχε κανει εκεινο ΧΕΣΤΗΚΑ δεν με αφορα αν με ενδιαφερει η κουβεντα και γνωριζω θα συμμετασχω μεχρι εκει που μπορω αν φθειρεσαι απο κουβεντες δεν χρειαζεται να ενοχοποιησαι. μερικες φορες μπαινεις παντως στο περιθωριο αν εχεις διαφορετικα ενδιαφεροντα απο τους πολλους δεν ασχολουμαι με την μπαλα αρα μειωνεκτω σε αυτο το πεδιο κουβεντας αμεσως αποκλειωμαι απο παρεες ποδοσφαιροφιλων

προσπαθω να βρω κατι που ισχυει και δε το εχουν ξανακουσει το να πεις σε καπιον κατι που δε το εχει προσεξει πχ μετα μαλον θα το σχολιασει

Πολύ βοηθητικά όσα περιγράφετε, όμως ένα πρόβλημα είναι όταν γνωρίζεις ανθρώπους για πρώτη φορά και ιδίως νέα άτομα σε ηλικία που δεν ξερεις τιποτα, εκεί τι κάνετε?
Και αυτό που με προβληματίζει πολλές φορές είναι ότι υπάρχει αμηχανία και πολλές φορές δεν απαντούν ή δεν ξεκινούν να μιλήσουν ή ρωτάς και είναι στο κόσμο τους.
Πώς μπορείτε να κατηγοριοποιείτε τους ανθρώπους?

Καλημέρα Τάνια. Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου που μου απευθύνθηκες σε πληθυντικό ευγενείας (μιας και δεν με γνωρίζεις και είμαστε μεταξύ μας άγνωστοι), αλλά καλό θα ήταν να μιλάς στον ενικό. Προσωπικά και εγώ κοντά στην ηλικία σου είμαι, στα 22, οπότε μπορώ να καταλάβω τι λες. Και επιπλέον, νιώσε λίγο άνετα.

Θα αρχίσω από κάτω προς τα πάνω τις απορίες σου.
Οι άνθρωποι για μένα δεν έχουν ταμπέλες και κατηγορίες. Ο καθένας έχει δικά του κριτήρια κατηγοριοποίησης.
Συνήθως, γίνεται με βάση την εγγύτητα των σχέσεων του (οικογένεια, σύντροφος, φίλοι, συνεργάτες, γνωστοί).

Εσύ τώρα θες να μάθεις, πως μπορείς να κάνεις το ξεσκαρτάρισμα ανάμεσα σε κάθε μια κατηγορία ξεχωριστά...
Θέλει πολύ χρόνο για να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους και εγκυμονεί πολλές παγίδες αυτή η διαδικασία. Είναι δύσκολο, καθώς μπορεί να αδικήσεις και να αδικηθείς κάνοντας αυτή την επιλογή. Μπορεί κάποιος αδιάφορος για σένα άνθρωπος να είναι ένα πραγματικό διαμάντι και κάποιος που τον έχεις κάνει Θεό σου, να αποδειχθεί σκάρτος και να σε πληγώσει...

Το σωστό είναι να τους αφήσεις να ξετυλίξουν το χαρακτήρα τους στο χρόνο και να δεις πως συμπεριφέρονται και με άλλους ανθρώπους. Να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα στην πορεία, γιατί στην αρχή όλοι οι άνθρωποι έχουν το προσωπείο του καλού, γιατί αυτή την εντύπωση θέλουν να δίνουν. Μετά πολλοί είναι αυτοί που λοξοδρομούν και γίνονται διαβολάκια.

Αν δεν απαντάνε, μην επιμένεις γιατί επιβαρύνεις την κατάσταση. Όσο θα επιμένεις, τόσο θα απαξιείς τον εαυτό σου σαν συνομιλήτρια. Ισότιμο είναι να μη συνεχίσεις για να πάρουν και αυτοί το μήνυμά τους. Απλά δέξου το και προχώρα σε άλλους ανθρώπους.

Και εμένα που τη σπάει όταν άτομα που τα συμπαθώ, έχουν ένα στυλ σνομπ/απορριπτικό απέναντί μου. Αργώ να αποκτήσω την ίδια στάση, αλλά τελικά το κάνω γιατί τα παρακάλια μου, δεν με βγάζουν σε καλό. Για τους αγνώστους, λίγο με νοιάζει.

Τι είναι αυτό που σε κουράζει όταν γνωρίζεις νέους ανθρώπους; Ότι μοιάζουν ίδιοι ή ότι εσύ θεωρείς ότι είναι και θα είναι ίδιοι με όσους έχεις γνωρίσει;

Όσο για το πως πρέπει να μιλάς, αδιάφορα ή μη; Πάλι εξαρτάται από το πόσο άνετα σε κάνει να νιώθεις ο συνομιλητής σου. Ισότιμο είναι να βλέπεις πως σου μιλά ο άλλος. Αν είναι ενθαρρυντικός, δεν έχεις παρά να γίνεις και εσύ. Αν είναι αδιάφορος και εσύ κάνε το ίδιο.
Είναι όμως λάθος να δίνεις, άνευ όρων συμπάθεια και καλοσύνη, σε άτομα που δεν σου το ανταποδίδουν.

Σου έλεγα πριν ότι πρέπει να είμαστε σαφείς και περιεκτικοί και συγγνώμη αν σε κούρασα.
Όλα αυτά θα μου πεις, είναι πολύ προφανή, αλλά τα πολύ βασικά συνήθως τα ξεχνάμε και κάνουμε λάθη.
Και εγώ, όλα όσα σου είπα, είναι τα λάθη μου με τους ανθρώπους. Να θες να τους ικανοποιήσεις και εκείνοι να μη δίνουν μια...!

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Καλησπέρα, διαβάζοντας κάποια μηνύματα στο σάιτ, βρήκα κάποια κοινά σημεία όπως για παράδειγμα ο φόβος της απόρριψης, κοινωνική φοβία και γενικότερα ανασφάλειες
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω και θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας είναι το εξής
Είμαι εσωστρεφής μολονότι μου αρέσει να συναναστρέφομαι με κόσμο. Βέβαια δεν μπορώ με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση γιατί από ένα σημείο και μετά βαριέμαι, κουράζομαι και αισθάνομαι ότι χάνω τον εαυτό μου μέσα σε πολύ κόσμο.
Θέλω πολύ να μου πείτε πως καταφέρνετε να μιλάτε καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και να δημιουργείτε θετική εντύπωση και παράλληλα να μην αισθάνεστε ότι έχετε φθαρεί στο τέλος της συζήτησης ακόμα και σε ημέρες όπου δεν είστε ψυχολογικά καλά?
Και όταν λέω θετική εντύπωση εννοώ να δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό και να γίνεται κατανοητό από τον συνομιλητή σας
Ίσως το παίρνω πιο σοβαρά από ότι θα έπρεπε, ωστόσο πιστεύω πως η επικοινωνία διαδραματίζει εάν όχι το σπουδαιότερο, έναν από τα πιο σημαντικά στοιχεία της καθημερινότητας μας.
Μάλιστα, λόγω της ηλικίας μου 20 χρονών δεν έχω συναντήσει άτομα που πραγματικά ενδιαφέρονται να μιλήσουν, να συζητήσουν πέρα από τα συνηθισμένα survivor, κουτσομπολιά κοκ. Οπότε συνήθως αισθάνομαι παρείσακτη και έτσι ελάχιστες έως μηδαμινές παρέες έχω. Τι με συμβουλεύετε να κάνω?

---

να συνεχισεις κανονικα και ηρεμα την ζωη σου και τα ενδιαφεροντα σου. αυτο θα σε συμβουλευα.
τα ατομα που θα σου ταιριαζαν , δεν ειναι τοσο ευκολο να τα συναντησεις οπουδηποτε.
συνηθως εχεις καλυτερες πιθανοτητες αν συναναστρεφεσαι κοσμο σε δραστηριοτητες που σε εκφραζουν.
πχ, δεν σπυδαζεις?
στην σχολη σου εχει ενα σωρο ατομα με κοινα ενδιαφεροντα και το βασικο κοινο, το αντικειμενο των σπουδων σας.
παραλληλα με αυτο,, θα υπαρχουν και πολλα πολιτιστικα κοινα ενδιαφεροντα. καπωςετσι γινονται οι κοινωνικες σχεσεις. οι σπουδες, περα απο γνωσεις, προσφερουν πολυ καλες ευκαιριες για καλες γνωριμιες. μην αφησεις αυτον τοπν χρονο να περασει ετσι.
δεν σπουδαζεις? κανεις κατι αντιστοιχο στους χωρους δουλειας σου.
ΦΥΣΙΚΑ και υπαρχουν ενα σωρο ατομα που δεν ασχολουνται με το σαρβαιβορ και τα κουτσομπολια, αλλα κινουνται σε χωρους αναλογους με τα ενδιαφεροντα τους κι επιλεγουν παρεες αναλογες.
δεν ειναι ευκολο σε μια απρεα που ασχολουνται ολοι με σαχλαμαρες (μονο) να βρεις ατομα με ωραια ενδιαφεροντα. ψαξε αλλου.

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας.
Ωστόσο τι πιστεύετε ότι φταίει όταν ενώ θέλω να συναναστρέφομαι με νέους ανθρώπους στη συνέχεια αισθάνομαι ότι κουράζομαι, βαριέμαι και ότι στο τέλος αισθάνομαι άσχημα με τον εαυτό μου. Πολλές φορές νοιώθω σαν να μην ειμαι εγώ αλλά κάποια άλλη.
Επειδή θέλω πολύ να προσφέρω στους ανθρώπους και μάλιστα σπουδάζω μία επιστήμη που έχει άμεση και καθημερινή σχέση με ανθρώπους και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι είναι πολύ σημαντικός δεν θέλω ούτε να συμπεριφέρομαι αδιάφορα αλλά ούτε να βρίσκομαι σε απόλυτη ταύτιση με αυτούς.
Με την πρώτη εικόνα είμαι απόμακρη και ψυχρή ωστόσο όταν μιλήσω με κάποιον αμέσως αλλάζει άποψη προς θετική από ότι καταλαβαίνω. Όμως από την άλλη πλευρά επειδή όταν συζητώ με κάποιον θέλω να υπάρχει ένα φιλικό κλίμα, προσπαθώ να τον αντιμετωπίζω ισότιμα και να γίνεται κατανοητό αυτό από τον συνομιλητή, στο σημείο αυτό με θεωρούν δεδομένη και με αντιμετωπίζουν υποτιμητικά.

---

οσο το αναλυεις, μου δινεις την αισθηση οτι προσπαθεις παρα πολυ και γι αυτο κουραζεσαι.
δεν χρειαζετι τοση προσπαθεια, χαλαρωσε λιγο.
κανε τις δραστηριοτητες σου και οι καλες γνωριμιες θα ερθουν οπωσδηποτε.
γιατι να κουραστεις? αν κουραστεις θα φυγεις , να πας να κανεις κατι αλλο. δεν χτυπαμε καρτα στις κοινωνικες συναναστροφς.
ΧΑΛΑΡΑ

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απαντήσεις σας, ειλικρινά κατάλαβα πολλά.
Ωστόσο για να απαντήσω ως προς αυτό που έγραψα ότι από ένα σημείο και μετά βαριέμαι, κουράζομαι εννοώ το εξής.
Όταν βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον, όπως είναι το Πανεπιστήμιο ή σε μία κοινωνική εκδήλωση και ας επικεντρωθώ στο Πανεπιστήμιο όταν συζητώ με άλλα άτομα μου είναι δύσκολο πρώτα από όλα να επιλέξω τα άτομα με τα οποία θα συνομιλήσω και ύστερα όταν καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω αισθάνομαι άσχημα γιατί μπορεί να τελειώσει η συζήτηση όμως αυτό που με φέρνει σε μεγαλύτερη αμηχανία είναι πως πρέπει να συμπεριφερθώ σε αυτό το άτομο την επόμενη φορά που θα το συναντήσω. Μέχρι τώρα αυτό που εφάρμοζα είτε να προσπαθώ να απφεύγω κάποια άτομα, είτε να λέω ένα γεια. Όμως όλο αυτό δεν μου αρέσει γιατί ο χώρος είναι κλειστός, οι αίθουσες και τα άτομα συγκεκριμένα, οπότε θέλω, δεν θέλω συναντώ άτομα που δεν συμπαθώ. Και όλο αυτό επηρεάζει την ψυχολογία μου και όλη τη καθημερινότητα μου, γιατί ενώ σπουδάζω κάτι που μου αρέσει και παρακολουθω τα μαθήματα όταν δεν μπορώ να διαχειριστώ την επικοινωνία μου με τα άλλα άτομα, τα βάζω με τον εαυτό μου, έχω τύψεις απέναντι στον εαυτό μου που μπαίνω σε όλη αυτή τη διαδικασία. Πώς να το αντιμετωπίσω? Τι να κάνω?

Όπως λέει και η έμπειρη Remedy... Χαλάρωσε!

Μην τα βλέπεις τόσο τραγικά... Είναι λογικό να συμπαθούμε και να μη συμπαθούμε (για να μη πω αντιπαθούμε) συγκεκριμένα άτομα. Αν σου τυχαίνει να έρχεσαι απέναντι σε άτομα που δεν τα πολυχωνεύεις, ένα χαμόγελο συνοδευόμενο από βιασύνη, θα τους κάνει να έχουν μια απόσταση από εσένα, χωρίς όμως να γίνεις και εσύ αντιπαθητική. Μη ξεχνάς. Εύκολα κάνεις εχθρούς, αλλά πολύ δύσκολα κάνεις φίλους. Και όταν τερματίζεις μια συζήτηση, να είσαι λίγο χαρούμενη. Μη μετατραπείς σε αχώνευτη.

Μην έχεις τύψεις και μην είσαι ενοχική. Δεν διαπράττεις κάποιο έγκλημα! Ούτε λες ψέματα, ούτε εξαπατάς τους άλλους.
Απλά είσαι λίγο μοναχική και ευαίσθητη.

Μέσα σε μια μέρα δεν μαθαίνεται τίποτα, ούτε και εφαρμόζεται.

Αν έχεις απορίες, πες μας.

Αυτό που δεν μου αρέσει είναι να προσπαθώ τις περισσότερες φορές εγώ να ξεκινώ μία συζήτηση, οπότε συνήθως αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση και δεν μου αρέσει πολύ αυτό ειδικά όταν είναι αγνωστος.

στην αρχη τα παιρνεις ολα στη πλακα και αν δες οτι καπιος ενδιαφερεται σοβαρευεις σιγα σιγα

Το άσχημο είναι ότι μέχρι τώρα επειδή στην αρχη δεν γνωρίζω τι είναι ο άλλος είμαι επιφυλακτική οπότε μετράω πολύ τι θα πω και για ποιο λόγο γιστί μπορεί να υπάρξει παρανόηση.
Πώς μπορώ να είμαι πιο χαλαρή?

να μαντεψεις τι ειναι οχι ακριβως περιπου βλεπεις αν σου μιαζει κλπ

Πώς είστε ο εαυτός σας σε ένα περιβάλλον που σας είναι γνωστό ή άγνωστο ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπουσ και να αισθάνεστε καλά με τον εαυτό σας?

να ασχολεισαι με οσους σου μιαζουν δεν εχει σημασια αν σ αρεσει η οχι αυτο απλως αυτο εχει προοπτικη

Εγω θα σου πρότεινα να μην πιέσεις τον εαυτό σου να γίνεις περισσότερο επικοινωνιακή ας πουμε. Για σενα πιστεύω οτι με άτομα που τα ξέρεις και νιώθεις καλά, είσαι διαφορετική απο την καθημερινή σου εικόνα, είσαι πιο ανοικτή και χαλαρή.

Πράγματι ισχύει ότι αισθάνομαι διαφορετικά και είμαι χαλαρή με τους οικείους μου σε συγκριση με την εικόνα που προβάλλω στους άλλους είτε είναι στο Πανεπιστήμιο, σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις-δραστηριότητες. Πιστεύετε πως αυτό είναι φυσιολογικό? Σύμφωνα με εμένα βγάζω κομμάτια του εαυτού μου σε κάθε μέρος-ανθρωπους εξαρταται πως αισθάνομαι.
Πως όμως σε μία μελλοντική εργασία θα μπορώ να διαχειρίζομαι καταστάσεις που δεν μου αρέσουν, θα συνεργάζομαι με διαφορετικούς ανθρώπους και θα μπορώ να συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο?

Τι πιστεύετε ότι μπορώ να κάνω από τώρα ώστε να συνηθίσω τη καθημερινή συναναστροφή με κόσμο? Εκτός από ψυχολόγο που πρέπει να δω, να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό, να βρω κάποια καλοκαιρινή απασχόληση, να διαβάσω κάποια βιβλία? Τι πιστεύετε?
Από ότι έχετε καταλάβει με απασχολεί πολύ το κομμάτι επικοινωνία καθώς υστερώ και αυτό μπορεί τώρα να μη μου δημιουργεί προβλήματα αλλά αργότερα σίγουρα. Προσπαθώ λοιπόν να βελτιωθώ σε αυτή την ηλικία για να είναι πιο εύκολο μετά, γιατί λόγω της κοινωνικής φοβίας δεν έχω ασχοληθώ με πολλα από όλα όσα ήθελα

να συνηθισεις τη συναναστροφη οσων πρεπει να ναι κοντα σου για να βλεπεις τον εαυτο σου αλλιως τα υπολυπα πανε μετα

Καταλαβαίνω από τις απαντήσεις πως αυτό που μου προτείνετε είνσι δώσω σημασία σε ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν και μου ταιριάζουν
Με τους υπόλοιπους όμως τι θα κάνω? Ίσως ότι σκέφτομαι και τους υπόλοιπους οφείλεται στο γεγονός πως για ένα διάστημα ήμουν απομονωμένη κατ'επιλογή οπότε επειδή αισθάνθηκα άσχημα και τότε κανείς δεν προσπάθησε να με γνωρίσει με οδηγεί ασυνείδητα στο σημείο να μην αισθανθεί κανείς άσχημα και αμήχανα.
Μάλιστα συνήθως τα άτομα που μου προκαλούν μεγαλύτερη ανάγκη να τους μιλήσω είναι άτομα μελαγχολικά, που συνήθως δεν κάνουν με κάποιον άλλο παρέα. Βέβαια αυτό στο τέλος με ρίχνει ψυχολογικά