τόσο μόνη....

Καλησπέρα. Βρέθηκα τυχαία στο site σας...αισθάνομαι φρικτά μόνη. Χώρισα πριν τρεις μήνες από μία ολιγόμηνη σχέση, αλλά με πολύ πάθος. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω φίλους. Η κολλητή μου έκανε παιδάκι τον Ιούλιο και δεν έχει χρόνο. Οι υπόλοιποι που τους θεωρούσα φίλους μου, αδιαφόρησαν πλήρως, ούτε ένα τηλέφωνο να δουν πως είμαι δεν παίρνουν. Προσπάθησα εγώ να αναθερμάνω τη \"φιλία\" μας αλλά οι προσπάθειές μου έπεσαν στο κενό. Τώρα πια μ\'έχει πάρει από κάτω. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι...είμαι 27 χρονών και νιώθω να φεύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μου. Δεν ξέρω τι να κάνω ούτε για να βρω νέες παρέες, ούτε πως να ξεπεράσω αυτό το πλάκωμα στην ψυχή...

Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους περνάνε ένα διάστημα μοναξιάς. Ιδιαίτερα στην εποχή μας είναι γνωστό ότι υπάρχει μεγαλύτερη μοναχικότητα από κάποτε, όσο κι αν ακούγεται κλισέ είναι πραγματικότητα. Και συνήθως όταν νιώθουμε μόνοι, έχουμε την εντύπωση ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος γλεντάει εκεί έξω (που δεν είναι έτσι!).

Οι φίλοι σου γιατί απομακρύνθηκαν; Μήπως τους είχες παραμελήσει λόγω της παθιασμένης σου σχέσης; Καλό θα είναι να σφίξεις τα δόντια και να κάνεις μια ψύχραιμη (αυτο)κριτική και απολογισμό ευθυνών, πριν διαπιστώσεις την αδιαφορία τους. Επίσης θα ήταν χρήσιμο να αναλογιστείς τι είναι αυτό που σε πληγώνει περισσότερο, ο χωρισμός, η στάση των παλιών φίλων, η μοναξιά, η δυσκολία να κάνεις παρέες, τι είναι αυτό που σου φέρνει το πλάκωμα αυτό;

Από εκεί και πέρα, μην ανησυχείς, γιατί η ηλικία σου είναι αρκετά μικρή για νέα ξεκινήματα στη ζωή. Τρόποι υπάρχουν πολλοί, αρκεί να ανακτήσεις δυνάμεις και να έχεις θετική στάση απέναντι στη ζωή.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

Γατάκι, σε καταλαβαίνω γιατί εδώ και τέσσερις περίπου μήνες περνάω την ίδια κατάσταση με σένα..

Τρία χρόνια σχέση, είχα αποκοπεί απο όλους, μου αρκούσε η δική της ύπαρξη..
Ξαφνικά, όλα τέλειωσαν και τότε κατάλαβα πόσο μόνος είμαι..
Όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να ξαναέρθω σε επαφή με άτομα που είχα ξεχάσει, είχα απομακρυνθεί..
Οι περισσότεροι τώρα, είναι στη φάση πρίν το γάμο κλπ.
Όπως και εσύ, περνάνε μέρες που δεν σε θυμάται κανείς, έστω να μάθουν πώς είσαι..
Κάθε φορά που πλησιάζει το Σαββατοκύριακο σκέφτομαι ότι δεν έχω κάτι να κάνω..και παρακαλάω να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα..γιατί είναι μαρτύριο..
Μάλλον, θα μπορούσα να κάνω διάφορα, μόνος, το δοκίμασα και δεν στο συνιστώ..
Όπως κι εσύ, σκέφτομαι ότι είμαι 28 και νιώθω ότι η ζωή μου τέλειωσε εδώ..
Δεν έχω κάτι να περιμένω..κάτι να κάνω..κάποιο σκοπό..

Ίσως σε κάποιους να γίνομαι κουραστικός όταν συνέχεια \"κλαίγομαι\" για την κατάστασή μου..
Όμως, όποιος είναι έξω απο το χορό..

Anyway, ίσως αν έβρισκες κάτι που να σου αρέσει, κάποια νέα δραστηριότητα που θα σου έδινε τη δυνατότητα να κάνεις νέες γνωριμίες..

Και όπως λέει και ο Pops, πρέπει να είμαστε θετικοί..ότι κι αν περνάμε..
Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα που δεν ξέρεις τι θα σου φέρει..

Να είσαι καλά!

η ίδια ιστορία που επαναλαμβάνεται χωρίς διακρίσεις....
φιλική συμβουλή? βρες τρόπου να διευρύνεις τον κύκλο σου και να τον εμπλουτίσεις με νέα άτομα.. άτομα που αν μη τι άλλο θα ενσιαφερθούν γι\'αυτό που είαι και χωρίς περιστροφές. αρκει να είσαι ο εαυτός σου.. είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το πετύχεις αυτό.. αρκεί να νιώσεις καλά μέσα σου και να πατήσεις γερά στα πόδια σου.. δεν είναι δύσκολο, το ξέρω, το χω πάθει αρκετές φορές.....

Να ξερες ποσο σε νιωθω.... Ημουν σε διασταση με τον αντρα μου τον τελευταιο μηνα και κοντεψα να τρελαθω. Υστερα απο 1 χρονο περιπου εγγαμου βιου δεν αντεξα και του ζητησα να χωρισουμε προσωρινα. Ο λογος που ξαναγυρισα ηταν αυτος που περιγραφεις. Ενιωσα τοσο απιστευτη μοναξια ,τοση ανασφαλεια οτι θα πεθανω και δεν θα με παρουν ειδηση, τοσες φοβιες για τη ζωη μου...Τρομαξα οτι θα μεινω για παντα μονη ,χωρις φιλους , χωρις συντροφο και πως η ζωη μου θα γραφοταν σε ενα δωματιο με μια τηλεοραση τα βραδια να παιζει κ εμενα μονη κατω απο τα σκεπασματα να αναπολω παλιες ωραιες στιγμες. Γυρισα πισω, συμβιβαστικα οτι δεν θα ζησω τη ζωη που ειχα φανταστει, απο τα 30 μου αναγκαστηκα να σταματησω να κανω ονειρα και αναρωτιεμαι τι ηταν καλλυτερο τελικα? Να προχωρουσα ρισκαροντας τη μοναξια και την ελλειψη ανθρωπων γυρω μου ή την επιστροφη σε μια ζωη που με εφερε σε καταθλιψη το Δεκεμβριο, ομως με εναν ανθρωπο διπλα μου. Δυστυχως ειδα οτι στις δυσκολες στιγμες σχεδον κανενας δεν ανταποκριθηκε και το χειροτερο ηταν οτι υπηρξαν ¨ανθρωποι¨ που χαρηκαν και γελασαν με την στεναχωρια-αποτυχια μου. Ετσι ειναι η ζωη τελικα? Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα? Ολοι κοιτανε την παρτη τους πια κ αδιαφορουν για τον αλλο ?Ετσι ηταν παντα?

ΓΑΤΑΚΙ ΣΕ ΝΙΩΘΩ...
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ...
ΕΓΩ ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΡΙΝ ΕΝΑΜΙΣΙ ΧΡΟΝΟ..ΤΟΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ...ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΧΕΣΗ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΑΞΙΔΙΑ ΟΥΤΕ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ...ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΟΜΟΡΦΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΟ...ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΕΝΙΩΣΑ ΠΟΤΕ..
ΕΤΣΙ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΖΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ..ΩΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΕΚΕΙ..
ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ..ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ ΠΟΛΥ..ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ..
ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ..
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΛΗ ΜΟΥ..ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ..

ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΦΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 17 ΕΤΩΝ.Η ΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ.ΗΤΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ(ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΥΑ, ΕΡΩΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ, ΜΕΧΡΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΞΑΦΝΙΚΑ) ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ.ΝΑΙ.ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.ΣΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΟΤΙ ΥΠΕΦΕΡΑ.ΑΚΟΥΓΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ, ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩς ΕΝΙΩΘΑ ΝΕΚΡΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΛΕΙΝΑ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΕΠΕΣΑ ΣΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΡΕΞΙΑ, ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΣΗ ΑΥΤΗ ΒΓΗΚΑ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ.
ΦΥΣΙΚΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΩ ΣΤΑ ΙΣΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.ΜΕ ΑΓΩΝΑ, ΜΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ, ΜΕ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ.ΦΥΣΙΚΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ...
Η ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ.ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ.
ΓΙΑ ΑΡΧΗ, ΘΑ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΚΑΝΑ ΚΑΦΕΔΑΚΙ.ΑΛΗΘΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, ΑΝ ΜΕΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ ΠΧ?

gataki γειάσου και από μένα

έχω περάσει από παρόμοια φάση στο παρελθόν και συγκεκριμένα έμεινα για 2 χρόνια ολομόναχη. Χωρίς δουλειά, σχέση και φίλους, παρέα με τα ντουβάρια και τις σκέψεις μου. Εκεί κατάλαβα πόσο λίγο απέχει ο άνθρωπος από την τρέλα, δεν ξέρεις πια που είναι η διαχωριστική γραμμή. Όμως το πάλεψα πολύ και ξέρεις πια σκέψη με κράτησε; Ότι αποκλείεται να είναι έτσι όλη μου η ζωή, δεν μπορεί να έπεσε πάνω μου όλη γκαντεμιά του κόσμου. Έτσι κάλυπτα το χρόνο μου -μόνη μου βέβαια- διαβάζοντας πολύ, βλέποντας τηλεόραση και κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Πολύ ενδιαφέρον θα μου πείτε αλλά έτσι ξεχνούσα κάπως την κατάσταση μου. Όχι πως δεν με έπαιρνε από κάτω, κάθε άλλο. Μετά από αυτή τη δοκιμασία ήρθαν όλα τα καλά. Και μετά από τα καλά ήρθε ο πανικός. Και μετά ήρθαν οι... μέλισσες.

Μέσα από αυτή τη φάση που περνάς, θα καταλάβεις ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έκανε για ταίρι σου και ότι κάθε μέρα που περνάει έρχεσαι όλο και πιο κοντά σε έναν καινούργιο έρωτα. Να θυμάσαι ότι συνήθως όταν πάψει να μας απασχολεί ένα ζήτημα, τότε έρχονται και οι μεγάλες χαρές.
Όσο για φίλους έχεις e-μας

Κουράγιο και καλή περισυλλογή

Quote:

---

Originally posted by paramythi

Μέσα από αυτή τη φάση που περνάς, θα καταλάβεις ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έκανε για ταίρι σου και ότι κάθε μέρα που περνάει έρχεσαι όλο και πιο κοντά σε έναν καινούργιο έρωτα. Να θυμάσαι ότι συνήθως όταν πάψει να μας απασχολεί ένα ζήτημα, τότε έρχονται και οι μεγάλες χαρές.

---

Αληθεια, υπαρχει κατι τετοιο...??? Χωρισα οριστικα απο το γαμο μου πριν απο ενα μιση μηνα και νιωθω τοσο κουρασμενη ψυχολογικα.Φοβαμαι πως δεν θα μπορεσω να αγαπησω ξανα, δεν εχω αλλα αποθεματα μεσα μου, κουραστηκα να προσπαθω να ερθω κοντα στους ανθρωπους ,νιωθω πως δεν εχω αλλα να δωσω.Ειμαι 30 και αισθανομαι 70. Οι φιλοι που μου εχουν απομεινει (καθοτι με το χωρισμο \"χαθηκαν\" καποιοι) εχουν τις ζωες τους -και καλα κανουν δεν τους κατηγορω- κ που κ που μου προτεινουν να βγουμε εξω καθαρα κ μονο απο υποχρεωση.Δυστυχως το καταλαβαινω απο τονο της φωνης τους κ απο τον βαρεμενο κ κουρασμενο τροπο που μου λενε \"εε να παμε για φαγητο κανενα βραδυ αλλα νωρις γιατι εχουμε δουλεια κ παιδια\" η \"παμε να πιουμε κανενα καφε αλλα να τελειωσουμε νωρις γιατι θελω να δω το φιλο μου το βραδυ\".
Θελω να βρω φιλους, θελω να νιωσω οτι ξαναζω, αλλα ειναι τοσο δυσκολο να γνωρισεις ανθρωπους πλεον. Εχω πεσει σε μια παγιδα μοναξιας κ ελλειψης ενδιαφεροντων που ομως δεν κανω τιποτα για να βγω γιατι το θεωρω ανουσιο και αδυνατο. Το μονο που μου εχει μεινει ειναι η δουλεια μου κ αυτη τη κανω δια της βιας κ δυστυχως επειδη ειναι δημιουργικη δεν μου βγαινει καλα.
Sorry αν κουρασα, ειχα ομως τρομερη αναγκη να τα πω μετα απο τοσο καιρο αλλα κ να τα διαβασω για να βλεπω τον εαυτο μου.
Καλημερα σε ολους κ κουραγιο σε οσους το χρειαζονται.

Καλή μου Βυθέ,

βεβαίως και όλα αυτά που περνάς έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να περνάει μια ολόκληρη ζωή το ίδιο λούκι. Και για να μην παρεξηγηθώ μιλάω πάντα για τις ανθρώπινες σχέσεις και όχι για σοβαρά περιστατικά υγιείας. Όλοι οι άνθρωποι ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους, άσε που καμιά φορά όλα γίνονται για το καλύτερο. Μερικοί άνθρωποι λειτουργούν πιο αυθόρμητα στις επιλογές τους, ενώ άλλοι το σκέφτονται εκατό φορές πριν κάνουν το επόμενο βήμα. Ατυχίες όμως συμβαίνουν σε όλους, αλλά μέσα από αυτές δεν αναθεωρούμε κάποιες απόψεις μας; Δεν ωριμάζουμε; Δυστυχώς οι καλές σχέσεις είτε με το έτερον ήμισυ, είτε με τους φίλους περνάνε κρίση στις ημέρες μας. Και εμένα οι καλύτεροι μου φίλοι έχουν φύγει για επαρχία, ενώ όσοι είναι στην Αθήνα έχουν παιδιά και συνεπώς βλεπόμαστε ελάχιστα. Αυτή είναι μια γενικότερη κατάσταση που δεν έχει να κάνει με το αν είσαι δεσμευμένος, παντρεμένος ή χωριμένος.
Αντί λοιπόν να βουλιάζεις στην ανυπαρξία, προσπάθησε να δραστηριοποιηθείς βγαίνοντας έξω, μπες σε χώρους που έχουν μαζικότητα, βρες ένα χόμπυ, γνώρισε ανθρώπους. Πέρα από την αυτοκριτική που θα κάνεις αυτό το διάστημα, δεν σε ωφελεί σε τίποτα να κλειστείς στον εαυτό σου και να οικτίρεις τη ζωή σου. Χαμένος χρόνος είναι και δεν πρόκειται άλλωστε να αλλάξει και τίποτε. Μόλις λοιπόν βρεις σιγά σιγά και πάλι τους ρυθμούς σου, ο έρωτας θα σου χαμογελάσει ξανά και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις. Όλα θα έχουν στρώσει, θα περνάς και μόνη σου καλά όπως λέει και το τραγούδι και εκεί που θα έχεις ξεχαστεί....τσουπ νάτοοος...


Τώρα είναι απόλυτα λογικό να αισθάνεσαι χάλια, είναι όλα τόσο νωπά, είναι όμως μια καλή ευκαιρία να μάθεις να μην φοβάσαι να μείνεις μόνη με τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που πάντοτε ήθελες .
Και προπάντων μη βιάζεσαι να μπεις σε νέα σχέση, αυτή η επιλογή είναι ο χειρότερος εχθρός μας.

Καλή δύναμη και κουράγιο

Quote:

---

Originally posted by vythos

Quote:

---

Originally posted by paramythi

Μέσα από αυτή τη φάση που περνάς, θα καταλάβεις ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έκανε για ταίρι σου και ότι κάθε μέρα που περνάει έρχεσαι όλο και πιο κοντά σε έναν καινούργιο έρωτα. Να θυμάσαι ότι συνήθως όταν πάψει να μας απασχολεί ένα ζήτημα, τότε έρχονται και οι μεγάλες χαρές.

---

Αληθεια, υπαρχει κατι τετοιο...??? Χωρισα οριστικα απο το γαμο μου πριν απο ενα μιση μηνα και νιωθω τοσο κουρασμενη ψυχολογικα.Φοβαμαι πως δεν θα μπορεσω να αγαπησω ξανα, δεν εχω αλλα αποθεματα μεσα μου, κουραστηκα να προσπαθω να ερθω κοντα στους ανθρωπους ,νιωθω πως δεν εχω αλλα να δωσω.Ειμαι 30 και αισθανομαι 70. Οι φιλοι που μου εχουν απομεινει (καθοτι με το χωρισμο \"χαθηκαν\" καποιοι) εχουν τις ζωες τους -και καλα κανουν δεν τους κατηγορω- κ που κ που μου προτεινουν να βγουμε εξω καθαρα κ μονο απο υποχρεωση.Δυστυχως το καταλαβαινω απο τονο της φωνης τους κ απο τον βαρεμενο κ κουρασμενο τροπο που μου λενε \"εε να παμε για φαγητο κανενα βραδυ αλλα νωρις γιατι εχουμε δουλεια κ παιδια\" η \"παμε να πιουμε κανενα καφε αλλα να τελειωσουμε νωρις γιατι θελω να δω το φιλο μου το βραδυ\".
Θελω να βρω φιλους, θελω να νιωσω οτι ξαναζω, αλλα ειναι τοσο δυσκολο να γνωρισεις ανθρωπους πλεον. Εχω πεσει σε μια παγιδα μοναξιας κ ελλειψης ενδιαφεροντων που ομως δεν κανω τιποτα για να βγω γιατι το θεωρω ανουσιο και αδυνατο. Το μονο που μου εχει μεινει ειναι η δουλεια μου κ αυτη τη κανω δια της βιας κ δυστυχως επειδη ειναι δημιουργικη δεν μου βγαινει καλα.
Sorry αν κουρασα, ειχα ομως τρομερη αναγκη να τα πω μετα απο τοσο καιρο αλλα κ να τα διαβασω για να βλεπω τον εαυτο μου.
Καλημερα σε ολους κ κουραγιο σε οσους το χρειαζονται.

---

Αγαπητή vythos
Η αλήθεια είναι ότι είναι φυσιολογικό να νιώθεις κάπως έτσι...μιας και το τέλος μια σχέσης....είναι ένα είδος αντίου σε κάποιον άνθρωπο...και το αντίο φέρνει πένθος.Βέβαια...το πόσο καιρό θα πενθείς....είναι κάτι που μόνο εσύ μπορείς να το αποφασίσεις.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι θα ήσουν πολύ χειρότερα αν συνέχιζες να βρίσκεσαι σε μια σχέση που ουσιαστικά θα ήταν ληγμένη ή νεκρή.Αυτό όταν το συνειδητοποιήσεις...είμαι σίγουρος ότι θα ανοίξεις πάλι την αγκαλιά σου για να εντάξεις μια πιο ζωντανή και ζωτική σχέση στη ζωή σου.Ο γάμος σε εμπλούτισε με μια εμπειρία ανεκτίμητη γύρω απ τις σχέσεις....που αν την αξιοποιήσεις....θα πετύχεις μια ακόμα καλύτερη σχέση και έναν ακόμα πιο όμορφο γάμο.Τώρα λοιπόν που θέλεις να είσαι κάπως πιο μόνη...μπορείς να αναλύσεις...τα καλά αυτής της σχέσης σου....το τι πιθανόν θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα....και το τι δεν θα έπρεπε να είχες κάνει.Όταν καταλήξεις στα συμπεράσματα σου....δοκίμασε τις νέες γνώσεις σου...σε νέες γνωριμίες...Μια καινούρια ζωή σε περιμένει.

Σας ευχαριστω τοσο πολυ για τις εμψυχωτικες απαντησεις σας. Τις διαβαζω και τις ξαναδιαβαζω οταν νιωθω πεσμενη κ αγχωμενη και προσπαθω να μεινω ψυχραιμη με καθαρο μυαλο και να δεχτω οτι δεν γινοταν διαφορετικα...

Καλησπέρα gataki. Είμαστε συνομήλικοι με την διαφορά οτι εγώ είμαι ήδη παντρεμένος. Δυστυχώς κάτι δεν \"κόλλησε\" με αποτέλεσμα να ψάχνω τρόπο να φύγω αρκετά νωρίς μεν, νομίζω για πρώτη φορά σκεπτόμενος ώριμα δε. Μέσα σ\'όλα αυτά που κατάλαβα τον τελευταίο καιρό είναι και πολλά πράγματα σχετικά με την μοναξιά.
Και εξηγούμαι: κανείς , μα κανείς δεν θέλει να είναι μόνος του ούτε και αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν. Πολλοί κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην είναι μόνοι τους, με άμεσο αποτέλεσμα πολλές λάθος επιλογές, αποτυχημένες σχέσεις κλπ. ʼλλοι πάλι (ο υποφαινόμενος) αδυνατούν να κάνουν αυτό που πραγματικά νιώθουν γιατί αφήνουν την \'\'σιγουριά\" και παρπατούν στο άγνωστο τρομοκρατουμενοι πολλές φορές από την μοναξιά που θα τους συναντήσει εκεί έξω.
Όμως η αλήθεια νομίζω είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι αν δεν απωθώ τους άλλους μπορώ να βρω φίλους. Παρέα αρχικά και στη συνέχεια φίλους που θα με στηρίζουν, θα νοιάζονται για εμένα, θα με εμπιστεύονται, θα βγάζουν την ψυχή τους, και ΄λα αυτά σε μια σχέση αμφίδρομη με απόλυτη ειλικρίνεια.(νομίζω τέτοιους φίλους ψάχνεις). Το θέμα όμως είναι ότι δεν θα βρω ούτε καν παρέα αν δεν προσπαθήσω ή αν συγκρίνω την τωρινή κοινωνική μου ζωή με την ζωή μου πριν τον γάμο ή και ακόμη παλιότερα. Απλά δεν συγκρίνεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορώ να περάσω καλά. Αν ξεχάσω τα παλιά και \"φτιάξω\" στο μυαλό μου τα καινούργια με νέα δεδομένα, διαφορετικές συνθήκες, πολύ περισσότερες δυσκολίες, αλλα με περισσότερο κουράγιο , θα είμαι μια χαρά.
Νομίζω ότι περισσότερο φοβάμαι την μοναξιά παρά την νιώθω ή ,και συγχώρεσέ με αν δεν καταλαβαίνω πώς νιώθεις, τουλάχιστον δεν αφήνω τον εαυτό μου να συνέλθει από τον φόβο για την μοναξιά με αποτέλεσμα να την νιώθω τόσο δυνατά. Επισης θα θυμάμαι ότι είναι ο χειρότερος \"σύμβουλος\" για πολλές αποφάσεις που ενδέχεται να πάρω και αυτό θα συμβαίνει όταν την νιώθω να με κατακλύζει και προσπαθώ να ξεφύγω από αυτήν με κάθε τρόπο.
Σημασία έχει να προσπαθήσω συνειδητά και να επιδιώξω να κάνω σχέσεις και να βρω φίλους, έστω και αν φαινομενικά δεν με γεμιζουν-μέσα στην απελπισία μου πολλές φορές τίποτα δεν με γεμίζει-ενώ η πραγματικότηταείναι διαφορετική.
Το πρώτο πρόσωπο σημαίνει ότι όλα αυτά με απασχολούν την δεδομένη στιγμή και ίσως να σε ενδιαφέρουν.Δεν συνεχίζω όμως γιατί μπορεί να έχω ξεφύγει κιόλας.

Αγαπητή vythos το μόνο που θα ήθελα να πω και δεν απευθύνεται μόνο σε εσένα αλλά σε εμένα, εσένα και όλους όσους γράφουν εδώ και σε άλλα παρόμοια site. Τι μας εμποδίζει να βγούμε και να βρεθούμε έξω, να μιλησουμε και να μην είμαστε πλέον μόνοι μας? gataki μπορείς να μας πεις εσύ? και δεν εννοώ εμας τους πέντε-έξι! Μήπως ο φόβος για το τι θα βρούμε εκεί έξω? Ότι αυτός που θα επιλέξουμε για φίλο-παρέα-σχέση-έρωτα-πάθος-κτλ μπορεί να μας πουλήσει? Ήμήπως έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με απαιτήσεις για τους άλλους και τα προτερήματα που πρέπει να έχουν για να μας \"κάνουν\" λες κ εμείς είμαστε τέλοιοι και τους \"κάνουμε\". Περιμένω άσχημη κριτική για όλα αυτά γιατί ακούγονται πολύ κοινότυπα.
Ακούστε όμως κ αυτό: η απόδειξη για όλα αυτά που λέω είναι το ίδιο το forum όπου όλοι είμαστε εδώ γιατί κάτι μας ενδιαφέρει από αυτά που ακούγονται, γιατί ξέρουμε που πάμε χωρίς να εκτιθέμεθα, γιατί αν μου την \"πεις\" ρε φίλε δεν πειράζει κιόλας, γιατί στην τελική αν σας βαρεθώ θα φύγω και χέστηκα. ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ. Αναρωτιέμαι τι έκαναν όταν δεν υπήρχαν τα forum. Σε ποιον έλεγαν οι άνθρωποι τα προβλήματά τους? Ίσως τρελαινόντουσαν και πέθαιναν.
Ωραία όλα αυτά αλλα κάποια στιγμή πρέπει να ρισκάρουμε με τους άλλους και ας βγούμε χαμένοι......προς στιγμήν. γιατί σε βάθος χρόνου αυτός που δίνει-δίνεται-εμπιστεύεται-αγαπάει-λατρεύει μπορεί να κερδίσει και ας τον πουλήσουν και κανα δυο φορές.......

Quote:

---

Originally posted by vythos
Θελω να βρω φιλους, θελω να νιωσω οτι ξαναζω, αλλα ειναι τοσο δυσκολο να γνωρισεις ανθρωπους πλεον. Εχω πεσει σε μια παγιδα μοναξιας κ ελλειψης ενδιαφεροντων που ομως δεν κανω τιποτα για να βγω γιατι το θεωρω ανουσιο και αδυνατο. Το μονο που μου εχει μεινει ειναι η δουλεια μου κ αυτη τη κανω δια της βιας κ δυστυχως επειδη ειναι δημιουργικη δεν μου βγαινει καλα.

---

Κατ\'αρχάς, χαιρετώ όλους καθώς είναι η πρώτη μου καταχώρηση στο φόρουμ.

Αισθάνομαι και\'γω έντονα την ανάγκη να εκφράσω τα συναισθήματα που με πνίγουν αυτό το διάστημα.

Μετά απο 4,5 χρόνια σχέσης, με πολύ δυνατά συναισθήματα, έχω κυριολεκτικά καταρρεύσει. Είμαι στα 33 μου και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει απολύτως καμμία ελπίδα για το μέλλον. Έχω μείνει μόνο μ\'ένα παλιό μου παιδικό φίλο, ο οποίος είναι και ο μοναδικός που με στηρίζει.

Οι φίλοι με τα χρόνια χάθηκαν. Όλοι πλέον έχουν παντρευτεί και κάνουν τη δική τους ζωή. Ένα τηλ. περιστασιακά, \"τι κάνεις, πως είσαι, όλα καλά;\" και τίποτα περισσότερο.

Το θέμα είναι ότι η μοναξιά κοντεύει πραγματικά να με τρελλάνει. Βρέθηκα σ\'αυτή την κατάσταση πολλά χρόνια πριν, αλλά τότε ήμουν νεότερος και πίστευα ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τώρα είναι απλά νεκρή.

Δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει πόσο απίστευτο το δύσκολο είναι να γνωρίσεις κόσμο στην Αθήνα σήμερα, αν και το τονίζω αν, δεν είσαι διατεθειμένος να ακολουθήσεις το lifestyle που κάνουν όλοι.

Όλοι λένε, \"βγες έξω, κάνε νέους φίλους\".

Πως; Που; Στα μπαράκια με την μουσική στα 300db, μ\'ένα ποτό στο χέρι κι\'ένα χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο; Στα clubs και στα Ελληνάδικα;

Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν έχεις ήδη κάποιο κύκλο είναι τρομαχτικά δύσκολο να κάνεις νέες γνωριμίες.

Οι συγγενείς, οι γνωστοί, οι ίδιοι οι γονείς, κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Αυτός σου λέει, ήταν πάντα \"ατσάλινος\" χαρακτήρας. Γεμάτος αυτοσυγκράτηση και με χιούμορ. Θα το ξεπεράσει και αυτό.

Δείνεις σήματα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όλοι όμως σφυρίζουν αδιάφορα. \"Μα είναι δυνατόν; Στην Ελλάδα ζεις! Στη χώρα του ήλιου, του φωτός, του καλού κρασιού και της καλής παρέας. Και λες οτί είσαι μόνος;!\"

Έτσι πλέον είμαι σ\'ένα φαύλο κύκλο. Προσπαθώ να παραμένω χαμογελαστός για να μην επιβαρύνω τους γύρω μου. Όμως είναι πολύ δύσκολο να παλεύεις κάθε λεπτό με τα νεύρα σου, να προσπαθείς να πηγαίνεις στη δουλειά κάθε πρωί, να εκτελείς όλους τους ρόλους γενικότερα, κάτω από αφόρητη ψυχολογική πίεση και ενώ τα κύτταρα του οργανισμού σου ουρλιάζουν να σταματήσεις τον πόνο.

Ίσως τελικά να είναι η επιβίωση και η φυσική επιλογή. Ίσως και να έχω επιλεγεί από το σύστημα για να μην περάσει κανένα γονίδιο και καμμία ιδέα μου στον επόμενο κύκλο. Και ίσως αυτή να είναι η επιστημονική μετάφραση της μοίρας.

Quote:

---

Originally posted by jader

Quote:

---

Originally posted by vythos
Θελω να βρω φιλους, θελω να νιωσω οτι ξαναζω, αλλα ειναι τοσο δυσκολο να γνωρισεις ανθρωπους πλεον. Εχω πεσει σε μια παγιδα μοναξιας κ ελλειψης ενδιαφεροντων που ομως δεν κανω τιποτα για να βγω γιατι το θεωρω ανουσιο και αδυνατο. Το μονο που μου εχει μεινει ειναι η δουλεια μου κ αυτη τη κανω δια της βιας κ δυστυχως επειδη ειναι δημιουργικη δεν μου βγαινει καλα.

---

Κατ\'αρχάς, χαιρετώ όλους καθώς είναι η πρώτη μου καταχώρηση στο φόρουμ.

.

Όλοι λένε, \"βγες έξω, κάνε νέους φίλους\".

Πως; Που; Στα μπαράκια με την μουσική στα 300db, μ\'ένα ποτό στο χέρι κι\'ένα χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο; Στα clubs και στα Ελληνάδικα;

Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν έχεις ήδη κάποιο κύκλο είναι τρομαχτικά δύσκολο να κάνεις νέες γνωριμίες.



Ίσως τελικά να είναι η επιβίωση και η φυσική επιλογή. Ίσως και να έχω επιλεγεί από το σύστημα για να μην περάσει κανένα γονίδιο και καμμία ιδέα μου στον επόμενο κύκλο. Και ίσως αυτή να είναι η επιστημονική μετάφραση της μοίρας.

---

Φίλε μου...ξεκινώντας απ το τέλος ...όπως ξέρεις οι ιδέες μας δεν μεταδίδονται μέσω κληρονομικότητας και γενετικού υλικού...αλλά σήμερα υπάρχει ένας πολύ πιο μαζικός και αποτελεσματικός τρόπος και λέγεται μέσα μαζικής ενημέρωσης....Έτσι γίνεται χειραγώγηση ολόκληρων μαζών..και περνιούνται τα μηνύματα που θέλουν να μας περάσουν...Ίσως οι λίγο πιο ευαίσθητοι...να τα απορροφούμε περισσότερο τα μηνύματα αυτά και να μας επιρέαζουν σε μεγαλύτερο βαθμό.Η φυσική επιλογή....απ τη στιγμή που επιβιώνεις σε θεωρεί σαν αναπαραγωγική μονάδα και φορέα γενετικών πληροφοριών που θα ήθελες να μεταδώσεις και στις επόμενες γενεές.

Τον σύντροφο ή τους φίλους σπανιώς τους βρίσκουμε μέσα απο μια ελεημοσύνη φιλίας...Το συνηθέστερο είναι να έχουμε κάποια ενδιαφέροντα,χόμπυ ή και εργασία και εκεί να συναντιόμαστε με πολύ κόσμο.Σε αυτούς τους χώρους συνάθροισης άν είμαστε ανοιχτοί στη συμπεριφορά...θα δούμε οτι υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για σχέσεις...Βέβαια το σε τι θα εξελιχτούν οι σχέσεις αυτές είναι άλλο κεφάλαιο.Μια περίοδο που ήμουν αρκετά μόνος....αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου (αφου δεν υπήρχε κάποιος άλλος να με στηρίξει)...και γράφτηκα σε γυμναστήριο.Μάλιστα πορώθηκα τόσο με τη γυμναστική που εκτός απο βάρη έμπαινα και σε αίθουσες αερόμπικ....Αυτό ήταν....για πότε γνωρίστηκα με άτομα που δεν φανταζόμουνα....και έφτασα να κάνω και δεσμό με κοπέλα απο εκεί μέσα....αν μου το έλεγαν δε θα το πίστευα.Βρές τον εαυτό σου...κάνε αυτό που σε ενδιαφέρει...και μέσα απ τα ενδιαφέροντα σου θα ενδιαφερθούν κι άλλοι για σένα.

Μόναξιά! Απο τις χειρότερες και πιο αντιπαθητικές λέξεις,που υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες. Μακάρι να μην υπηρχε στα λεξικά,που θα σήμαινε,ότι οι άνθρωποι δε θα τη βίωναν. Δυστυχώς όμως υπάρχει και όλοι τη γνωρίζουν από κοντά καποια στιγμή της ζωής τους. Αρκεί να μην την αφήνουμε να κυριεύει τη ζωή μας. Ειλικρινά όλους και όλες,που γραψατε εδώ σας καταλαβαίνω απολυτα,οχι μόνο γιατί την αισθάνομαι ή γιατί ίσως με κάποιους να έχω κοινα,αλλά γιατί πραγματικά δεν είναι καθόλου ωραίο συναίσθημα.
Έχω σκέφτεί να γίνω φίλη με τη μοναξιά,λίγο οξύμωρο θα μου πείτε. Φίλη η μοναξία. Δε ξέρω,αν είναι καλό και αυτό. Γιατί να αισθανόμαστε μοναξιά? Γιατί δεν αφήνουμε τους άλλους να μας πλησιάσουν,είναι όλοι εγωκεντρικοί και κοιτουν τον εαυτό τους,τι να συμβαίνει άραγε? Σίγουρα δεν υπάρχει μια απάντηση,γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί. Γενικά πάντως θα ήταν καλύτερα,αν οι άνθρωποι είχαν την καλή διάθεση να ακούνε και να καταλαβαίνουν τους συνανθρώπους τους,να μπαινουν στη θέση τους και να μην τους κρίνουν με παρωπίδες ή σύμφωνα με τις δικές τους άμυνες,ώστε να νιώθουν καλύτερα. Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε αλλά όλα αυτά είναι θεωρητικά. Πρακτικά τι γίνεται? Υπάρχουν άνθρωποι,που υποφέρουν.
Έτσι όπως γράφω αυτή τη στιγμή,νιώθω σα να μιλάω γενικά για ένα θέμα,που δε με αφορά και απλά κάνω μια αναφορά. Δεν είναι όμως έτσι. Και εγώ αισθάνομαι μοναξιά και με στενοχωρεί,που έχω απομακρυνθεί απο φίλους μου. Και παρόλο,που έχω κατάθλιψη και αυτή η περίοδος δεν ειναι από τις καλυτερες μου,δε θέλω να είμαι μίζερη,γιατί,αν αφησω τον εαυτό μου,θα παρασυρθεί πολύ ευκολα.
Αυτές λοιπόν τις μέρες ένα βροχερό απόγευμα στο πανεπιστήμιο περιμένοντας το λεωφορείο με πλησίασε ένας καθηγητής ενός άλλου τμήματος και μου έπιασε την κουβέντα. Έκατσε δίπλά μου στο λεωφορείο και συζητούσαμε μέχρι να κατέβει ο καθένας στη στάση του. Μετά από αυτό αισθάνθηκα μια απίστευτη στενοχώρια. Γιατί? Γιατί μου θύμισε την παρέα μου. Θα μου πείτε,τι συνειρμός είναι αυτός? Μόνο εγώ θα μπορούσα να τον κάνω. Τα περισσότερα από τα παιδιά είναι στο τμήμα του καθηγητή και είχαν μαθημα του. Έτσι τον γνωρίζουν και τον θαυμαζουν,γιατί είναι ένας γοητευτικός και μορφωμένος άνθρωπος και γι\' αυτό με πείραζαν,επειδή πάντα μου μιλούσε χωρίς να με γνωρίζει. Και εγώ αυτές τις μέρες σκεφτόμουν,τι κρίμα,που εχω απομακρυνθεί με τα παιδιά και τι ωραία που περνούσαμε όλοι μαζί. Είμαι σίγουρη,ότι θα έχουν παρεξηγήσει πράξεις μου και δε θα με καταλαβαίνουν. Βέβαια δε φταίνε αυτοί,αφού δε τους έχω εξηγήσει ακριβώς πως είμαι,αλλά περίμενα μια κατανόηση. Είναι άτομα αξιόλογα αλλά με έχει πειράξει η στάση τους.
Πάντως γενικά όταν κάποιος είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση ίσως να ζητά -μιλάω προσωπικά- λιγο τη μοναξια,αλλά αυτό δεν είναι μόνιμο αλλά προσωρινό λόγω της στενοχώριας τους. Ίσως και εκεί να βρίσκεται το κλειδί,που ανοίγει την πόρτα και οδηγεί στη συναναστροφη και γιατί όχι και στη φιλία με άλλους ανθρώπους. Πολλοι είναι ευαίσθητοι και έχουν τις ίδιες ανησυχίες,όπως και εμείς. Θέλω να κλείσω αισιόδοξα,παρόλο,που δε μου βγαίνει και πολύ αυτές τις μέρες. Πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτό,που θέλουμε. Ας σπάσουμε τα δεσμά της μοναξιάς μας!!!

Quote:

---

Originally posted by Στέλλα
Πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτό,που θέλουμε. Ας σπάσουμε τα δεσμά της μοναξιάς μας!!!

---

Είναι η τρίτη φορά που κάνω ξανά αυτόν το κύκλο, στη ζωή μου. Φρικτή μοναξιά, ολιγόχρονη χαρά και ηρεμία, κατάθλιψη και απελπισία.

Κάθε φορά, είναι και πιο δύσκολο να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου, ότι η κακή στιγμή θα περάσει και ότι το μέλλον θα φέρει κάτι καλό.

Αυτή την περίοδο, κάνω και πάλι τα ίδια. Παλεύω να χαμογελάσω και να αισθανθω αισιοδοξία. Επειδή όμως, είναι πλέον η τρίτη φορά, το βρίσκω πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι κάτι θ\'αλλάξει.

Η απελπιστική βεβαιότητα της ήτας σε κάτι που δείχνει να είναι τόσο έυκολο για τους περισσότερους γύρω μου, βαραίνει την κάθε στιγμή.

Έρχονται γιορτές και λόγω των περιστάσεων τρέμω τη στιγμή που θα βρεθώ ξανά μαζί με πολύ κόσμο, συγγενείς και γνωστούς, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Όλοι θα είναι μέσα στην χαρά και όλοι θα περιμένουν το ίδιο και από εμένα.

Θα παίξω και πάλι λοιπόν το θέατρο, ότι είμαι καλά και κανένα πρόβλημα και όλα μια χαρά. Για να μην ενοχλήσω και γιατί σε τελική κατάληξη κανείς δεν μπορεί να καταλάβει που είναι το πρόβλημα.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη απογοήτευση μου. Κανείς από τον περίγυρω μου δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα; Ή μάλλον, κανείς δεν το βλέπει ως πρόβλημα.

Και το σκηνικό συνεχίζεται. Ένα καλό ρομποτάκι που δουλεύει, τρώει, κοιμάται, και περιμένει τον καιρό να περάσει για να κλείσει επιτέλους τα μάτια και να ηρεμίσει.

Χαίρεται! Αυτό για τη μοναξιά των Χριστουγέννων όντως είναι κάτι που με τσακίζει!
Ιδίως τώρα που η προηγούμενη σχέση μου βρήκε την αντικαταστάτριά μου, με κάνει και αισθάνομαι η τελευταία γυναίκα της γης που δεν έχει σύντροφο.
Είναι ο εγωισμός μου τόσο μεγάλος και δεν θέλω να δεχτώ ότι ο πρώην μου προχώρησε ή η ανάγκη να έχω την ζεστασιά κάποιου αρσενικού με κάνει να πελαγώνω και να μην βλέπω ότι όλη αυτή η κατάσταση θα περάσει και θα γίνει ο ουρανός πιο γαλανός?

ʼντε αυτός ο χρόνος να κάνει την δουλειά του! Θ α τον πληρώσω όσο-όσο!!!

Καλέ μου jader,νομίζεις,ότι μόνο εσύ πέρνάς αυτό το λούκι και κανείς άλλος; Και εκείνοι,οι οποίοι αναφερεσαι και λες,ότι περιμένουν από σένα να παίξεις θέατρο,ισως να κάνουν το ίδιο. Μπορεί,επειδή και εκείνοι ζουν έτσι να μη γνωρίζουν,τι να σου πουν.Για πολλούς λόγους -που δεν είναι της παρούσης συζήτησης,αλλά θα μπορούσαμε όλοι εδώ να την κάνουμε κάποια στιγμή- οι άνθρωποι δεν είναι ειλικρινείς,κοιτούν μόνο τον εαυτό τους με λάθος τρόπο και τελικά δεν παίρνουν ούτε εκείνοι αυτά,που ζητούν και γίνεται ένας φαύλος κύκλος.
Λες,ότι έχεις ολιγοχρονη χαρά,έχεις δηλ., κάποιες στιγμές,αλλά δεν κρατάνε,αυτό φαντάζομαι είναι το πρόβλημα σου. Ίσως να ευθύνεσαι και εσύ,ως ένα βαθμό. Μην το παρεξηγείς,αυτό,που λέω,απλά και εμείς λόγω των δικών μας ανασφαλειών,να μην εκπέμπουμε τα σωστά σήματα στους άλλους.
Το είπα και πριν,πρέπει να παλέψουμε,γι\' αυτό,που θέλουμε πραγματικά. Καλώς ή κακώς τα απότελέσματα δεν θα έρθούν αύριο. Αλλά μέχρι να έρθουν,πιστεύω,θα έχουμε γνωρίσει τον εαυτό μας ή θα είμαστε σε αυτή τη διαδικασία,που είναι,ό,τι πολυτιμότερο έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν δε γνωρίζουμε και αγαπάμε ουσιαστικά τον εαυτό μας,δε μπορουμε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε άλλους. Πολύ ιδανικό βέβαια σε μια κοινωνία,που ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του. Αλλά εμείς είμαστε η κοινωνία και μπορεί να αλλάξει και αυτή σιγά σιγά μαζί με όλους μας. Παρασύρθηκα... Σταματαω.
Η τόση απαισιοδοξία,που έχεις,ίσως να μη σε κάνει να σκεφτεσαι τα προβλήματα σου στις κανονικές τους διαστάσεις. Φαντάζεσαι να έχεις κλειστεί στον εαυτό σου και να σκέφτονται κάποιοι,που ήθελαν να σε πλησιάσουν,ότι δεν τους έδωσες την ευκαιρία;
Μπορεί και αυτά τα χριστούγεννα,να μην έχεις πρόλάβει να λύσεις όλα,όσα θα ήθελες,αλλά εγώ σου προτείνω στις γιορτες με τον κόσμο,που θα συναναστραφείς να μην παιζεις θέατρο,να νιωθεις καλα και με χαμόγελο να τους αντιμετωπίζεις,όπως και όλες τις δυσκολίες,που τυχόν έχεις. Όλοι οι ανθρωποι έχουμε.
Να είσαι καλά!

Perdika,είναι δύσκολο αυτό,που περνάς,αλλά με τον καιρό θα ηρεμήσεις. Αφού έχεις δει κάποια πράγματα είσαι σε καλό δρόμο,ώστε να προχωρήσεις,όποτε νιώθεις έτοιμη. Βασικά αυτό το κατάλαβα απο ένα u2u,που έστειλες. Γιατί να νιώθεις η χειρότερη γυναικα; Και εσύ θα συνεχίσεις. Όταν ο έρωτας σου χτυπήσει την πόρτα δε θα τον περιμένεις. Να περάσεις,όσο πιο καλά μπορείς και σιγά σιγά όλα θα βρούν το δρόμο τους. Εκμεταλλεύσου αυτό το χρονικό διάστημα για σένα,μπορεί να ανακαλύψεις ενδιαφεροντα πραγματα.