Down μέχρι τα τάρταρα

Printable View

16-04-2008, 10:32
imagine

Down μέχρι τα τάρταρα

Είμαι τόσο μα τόσο μα τόσο νταουνιασμένη αυτές τις μέρες. Πυροδοτήθηκε απο μια βλακεία, μια χαζοκόντρα με το γιό μου όπου είχα άδικο,...και λες και ανοίξανε οι κρουνοι, δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Όλα τα ενοχικά μου βγήκαν στη φόρα.Που κάνω λάθη και δε μεγαλώνω σωστά τα παιδιά μου. Που δεν έσωσα το μπαμπά μου απο τον καρκίνο, είχε γεμίσει κακοήθεις μετα- εστίες και γω δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.... τον έχασα προ διμήνου. Και πολλά άλλα. Δεν έχω ισορροπίες. Παίρνω τηλέφωνο φίλη μου να συζητήσω ή μιλάω με τον άντρα μου και δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου. Κάνω σα χαζο δεκαπεντάχρονο...Περιμένω να μου περάσει. Ελπίζω να μου περάσει. Και τι περίεργο... Μια μέρα θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όμορφα όπως πριν. Και γω θα είμαι γεμάτη χαρά και ενεργητικότητα . Τώρα το μόνο που θέλω είναι να πάρω το πάπλωμα της ευτυχίας απο το κεφάλι και να κοιμάμαι ολημερίς. Ευτυχώς με τις χιλιάδες υποχρεώσεις είναι ανεφικτο, ανεβαίνω όμως κάθε μέρα ε΄να μικρό γολγοθά..
Δεν είμαι καταθλιπτική. Ούτε στο γιατρό πάω. Απλώς περιμένω, ελπίζοντας πως θα σταματήσει η κατρακύλα

Ευχαριστώ που το διαβάσατε, κάνει καλό να μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα με ανθρώπους που καταλαβαίνουν.
Να στε καλά.
16-04-2008, 10:40
Φοίβη

Καλή μου imagine φαίνεται πως η \"χαζοκόντρα\" που λες άνοιξε το κουτί της Πανδώρας μέσα σου. Κι είναι ακριβώς όπως το λες, στον πάτο του βρίσκεται η ελπίδα, η χαρά και η ενεργητικότητα που περιγράφεις. Αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή, ξεχύνονται μέσα σου όλα τα άλλα...τα ενοχικά σου, το κλάμα που φαίνεται να μην έχει τελειωμό...
16-04-2008, 12:36
Θεοφανία

imagine

Πως θα μπορούσες να σώσεις τον μπαμπά σου και ειδικά όταν ο άνθωπος έπασχε από καρκίνο;
Κατά την άποψη μου, όλα αυτά που σου βγαίνουν είναι απ\' την απώλεια που όπως διάβασα ειναι και πολύ νωπή ακόμη.
Μην αρχίσεις να ζεις με τα ΑΝ γιατί στο τέλος θα τρελαθείς.
Δυστυχώς θα μάθεις να ζεις με αυτό και προσπάθησε να το κάνεις όσο πιο ανώδυνο γίνεται γιατί-στο λέω εκ πείρας-ότι μα ΟΤΙ και αν κάνεις, αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει με τίποτε.
Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να δηλητηριάζεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου που τώρα σε έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ.
Για ότι θες...εδώ!
16-04-2008, 19:54
imagine

Σας ευχαριστώ κορίτσια για τη συμπαράσταση.
Καταλογίζω πολλά στον εαυτό μου. Αν και το μυαλό μου γνωρίζει καλά πως δε φταίω, στο βάθος της ψυχής μου πάλι με κατηγορώ για τα πάντα.
Σίγουρα δε θα μπορούσα να σώσω τον μπαμπά μου. Αλλά νοιώθω να χω φάει τρομερή ήττα, γιατί ήταν η μοναδική φορά που στηρίχθηκε πάνω μου. Αποφάσισα και οργάνωσα τη θεραπεία (ο θεός να την κάνει θεραπεία, αφού ήταν χαμένη περίπτωση, τρομερά επιθετική κακοήθεια) και του είπα απίστευτα ψέματα.. τι να πω??? Απο την πρώτη στιγμή που είδα τη μαγνητική, κατάλαβα.... ήταν χαμένος απο χέρι...
Και όλο με ρωτούσε... \"τι θα κάνουμε??\" Επειδη είμαι γιατρός (άλλης ειδικότητας)και υποτίθεται ξέρω. Σκατά ξέρω.

Anyway, θα συνέλθω. Είμαι κυκλοθυμικό άτομο, σε λίγες μέρες(που θα πάμε κι ένα ταξιδάκι) μπορεί να νοιώθω πανευτυχής. Το ελπίζω.
16-04-2008, 19:56
imagine

Αν και δεν το νομίζω πως θα συνέλθω εύκολα τούτη τη φορά, αλλά ντοπάρω τον εαυτό μου
16-04-2008, 21:24
Remedy

αν σε βασανιζει η σκεψη οτι δεν μπορεσες να σωσεις τον πατερα σου απο μια επιθετικοτατη μορφη καρκινου, μπορεις επισης να βασανιζεσαι απο την σκεψη οτι δεν εχεις σωσει ολοκληρη την ανθρωποτητα απο τον καρκινο....
γιατι φερεις μεγαλυτερη ευθυνη απεναντι στον πατερα σου απ οτι στο ανθρωπινο ειδος? δεν ειναι λιγο κοντοφθαλμο και εγωιστικο?
(εδω κανονικα μου απαντας \"μα πας καλα? ποια νομιζεις οτι ειμαι, ο θεος και θα σας σωσω απ τον καρκινο?????????\")
16-04-2008, 21:41
imagine

Remedy, έχεις δίκαιο, δεν μπορουσα να τον σώσω, όπως και κανένας δεν μπορούσε,το ξέρω καλά, αλλά πώς πάει αυτή η γνώση από το μυαλό στην ψυχή? Στο μυαλό μου είναι όλα ωραία τακτοποιημένα αλλά την γ...μένη την ενοχή τη νοιώθω. Σα να μην επικοινωνεί το μυαλό με το συναίσθημα. Σαν να αποβλακώθηκα ένα πράγμα.
Στη θεωρία καλή είμαι, στην πράξη τα σκατώνω.
Τελος πάντων, αυτό πιθανόν έχει να κάνει με το γεγονός ότι έίμαι κατά βάθος (και πλάτος και μήκος) ενοχικό άτομο.
16-04-2008, 21:47
Remedy

δεν ειμαι ειδικη για να στο πω με σιγουρια.
εκ μερους μου μιλαω...
αλλα νομιζω οτι αυτο που σε βασανιζει, δεν ειναι ενοχη, αλλα ΠΟΝΟΣ μεταμφιεσμενος σε ενοχη, σε αμφιβολιες, σε θλιψη, σε οτι βρει...
νοιωσε σιγουρη για την λογικη σου σκεψη οτι πραγματι δεν μπορουσες να κανεις κατι να τον σωσεις, οπως και για την διαβεβαιωση απο ..μενα οτι ολοι κανουμε λαθη στις σχεσεις μας με τους ανθρωπους (και σιγουρα και με τα παιδια , οσοι εχετε) κι οτι η μια λυση για να μη κανουμε λαθη, ειναι να κοψουμε καθε ειδους σχεση με ανθρωπους...η αλλη ειναι να προσπαθουμε να βλεπουμε με ματια ανοιχτα και να διορθωνουμε εστω κατι στην συμπεριφορα μας που αναγνωριζουμε σαν λαθος μας
τιποτε αλλο δεν βλεπω να μπορουμε να κανουμε...
16-04-2008, 22:03
psychangel

Quote:

Originally posted by imagine
....την γ...μένη την ενοχή τη νοιώθω. Σα να μην επικοινωνεί το μυαλό με το συναίσθημα.

... έίμαι κατά βάθος (και πλάτος και μήκος) ενοχικό άτομο.

Βρες δυό ήρεμες στιγμές χαλάρωσε και σκέψου :

Αυτή η ... \"ενοχή\" αυτή η .. άρνηση του μυαλού να επικοινωνήσει με το συναίσθημα ... Ποιά ανάγκη σου καλύπτει ;

Από ποιές \"ενοχές\" αναζητάς τη λύτρωση μεσω του ... αυτομαστιγώματος ;

Κοίτα βαθιά μέσα σου κι απόντησε με το χέρι στην καρδιά ...
Και δώσε όνομα στους φόβους ,στις ανάγκες και στις ενοχές ...
16-04-2008, 23:45
imagine

Remedy,
αυτό που νοιώθω είναι πόνος, είναι φόβος, είναι η συνειδητοποίηση του πόσο ανίσχυροι είμαστε όλοι στο τέλος. Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ένας άγνωστος ή αδιάφορος για μένα ασθενής, ούτε ένας μακρινός συγγενής...
Όσο για τα υπόλοιπα, σωστά τα γράφεις,αυτή είναι η θετική αντιμετώπιση των λαθών, ελα όμως που εμένα τώρα μ έχει πάρει από κάτω....
psychangel,
το βίτσιο του αυτομαστιγώματος με ακολουθεί απο πολύ παλιά. Το χω περιορίσει, αλλά κάποιες φορές θεριεύει.
Να κοιτάξω βαθιά μέσα μου τώρα δεν έχω το κουράγιο. Δε θέλω ν ανοίξω κι άλλες τρύπες. Θα το κάνω σε λίγο καιρό άμα συνέλθω.
Σας ευχαριστώ, μου έκαναν πραγματικά καλό οι απαντήσεις σας..
17-04-2008, 10:53
Φοίβη

Quote:

Originally posted by imagine
Remedy, έχεις δίκαιο, δεν μπορουσα να τον σώσω, όπως και κανένας δεν μπορούσε,το ξέρω καλά, αλλά πώς πάει αυτή η γνώση από το μυαλό στην ψυχή? Στο μυαλό μου είναι όλα ωραία τακτοποιημένα αλλά την γ...μένη την ενοχή τη νοιώθω. Σα να μην επικοινωνεί το μυαλό με το συναίσθημα. Σαν να αποβλακώθηκα ένα πράγμα.

Το ξέρω καλά αυτό που περιγράφεις imagine, αυτή τη μη επικοινωνία ανάμεσα στο μυαλό και το συναίσθημα.Ξέρεις στο μυαλό σου πολύ καλά οτι δεν φταίς. Μέσα σου όμως νιώθεις οτι φταίς. Και με την ίδια σιγουριά που ξέρεις, με την ίδια σιγουριά και νιώθεις.

Quote:

Originally posted by imagine
αυτό που νοιώθω είναι πόνος, είναι φόβος, είναι η συνειδητοποίηση του πόσο ανίσχυροι είμαστε όλοι στο τέλος. Να κοιτάξω βαθιά μέσα μου τώρα δεν έχω το κουράγιο. Δε θέλω ν ανοίξω κι άλλες τρύπες. Θα το κάνω σε λίγο καιρό άμα συνέλθω.

Και από την άλλη υπάρχουν και όλα αυτά τα \"δύσκολα\" συναισθήματα και η αδυναμία του τέλους. Το οτι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις από ένα σημείο κι έπειτα, οτι δεν περνάει από το χέρι σου πια.
Σέβομαι οτι δεν μπορείς αυτή τη στιγμή να σκύψεις μέσα σου. Δεν είναι η ώρα σου να δεις και πολύ καλά κάνεις, κατά τη γνώμη σου, που το ακούς αυτό.
17-04-2008, 17:55
imagine

Έτσι είναι Φοίβη. Νοιώθω ηττημένη, νοιώθω ένοχη, νοιώθω αποτυχημένη. Σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς, αντικειμενικά, να είμαι και το ξέρω..
Ελπίζω πως θα περάσει. Ήδη έχω αρχίσει να τα βλέπω λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα.
18-04-2008, 11:52
Φοίβη

Μπορεί αντικειμενικά να μην είσαι αποτυχημένη, αλλά όμως αυτό νιώθεις. Χαίρομαι που δίνεις χώρο σ\' αυτό σου το συναίσθημα παρόλο που δεν συμβαδίζει με τη λογική σου. Και χαίρομαι που ήδη βλέπεις αλλιώς τα πράγματα.
19-04-2008, 12:11
psychangel

Quote:

Originally posted by imagine
....Νοιώθω ηττημένη, νοιώθω ένοχη, νοιώθω αποτυχημένη. Σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς, αντικειμενικά, να είμαι και το ξέρω..
.....

Αυτά τα συναισθήματα που νιώθεις να σου βγαίνουν χωρίς αντικειμενικά να υπάρχει λόγος γι αυτό ... τί προσπαθούν να σου πουν ;
Ποιό κομμάτι μέσα σου , ποιά κρυμμένη, απωθημένη πλευρά σου έχει ανάγκη αυτομαστιγώματος ...
Σκέψου λίγο ... αναλυτικά :
\"Νοιώθω ηττημένη\" ... από ΠΟΙΟΝ / ΤΙ ??
\"νοιώθω ένοχη\" ... σε σχέση με ΤΙ ? ποιά πράξη/σταση/σκέψη/συμπεριφορά μου, μου βγαζει αυτό το συναίσθημα όταν τη φέρνω στο μυαλό ..
\"νοιώθω αποτυχημένη\" ... Σε σχέση με ΠΟΙΟΥΣ στόχους που έβαλα και δεν πέτυχα ??? ... Και ήταν \"στόχοι\" ΔΙΚΟΙ μου ή \"έξωθεν\" ??? Και πόσο ήταν συμβατοί με τις ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ή τα (πραγματικά) ΘΕΛΩ μου ???
\"Σε όλα τα επίπεδα\" ... Προσωπικό, Συντροφικό, Γονεϊκό , Επαγγελματικό ... ??? (σκέψου για κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα τα ερωτήματα του \"νοιώθω αποτυχημένη\" )

-------------------------------------
(Α! και πού \'σαι ...
Όταν περάσεις από όλη αυτή τη .... διαδικασία ... και μιας και νοιώθω οτι είσαι σε καλύτερη κατάσταση από μένα ... λέγοντας :

Quote:

Originally posted by imagineΕλπίζω πως θα περάσει. Ήδη έχω αρχίσει να τα βλέπω λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα.

... πές μου σε παρακαλώ αν έβγαλες άκρη μ΄αυτές τις σκέψεις μου , γιατι κι εγώ μολονότι ξέρω πως ΕΤΣΙ πρέπει να σκεφτώ ... ΔΕΝ εχω ακόμη τη δύναμη να το κάνω ... :( )
19-04-2008, 12:20
liberchild

Quote:

Originally posted by imagine
Σας ευχαριστώ κορίτσια για τη συμπαράσταση.
Καταλογίζω πολλά στον εαυτό μου. Αν και το μυαλό μου γνωρίζει καλά πως δε φταίω, στο βάθος της ψυχής μου πάλι με κατηγορώ για τα πάντα.

Θα σου πάρει ίσως καιρό, αλλά εύχομαι μην είναι πολύ αργά για να καταλάβεις ότι δεν φταις σε τίποτα εσύ. Να ακούς λοιπόν το μυαλό σου που είναι η φωνή της λογικής και να υπακούς σ αυτήν. Ολα τα άλλα, θα σε πάνε πίσω. Να το θυμάσαι αυτό.
20-04-2008, 01:42
Bonnie1

Imagine, ναι ξερω οτι αλλο η θεωρια και αλλο η πραξη. Θεωρω λοιπον οτι δεν εχει νοημα να σου πω οτι δεν μπορουσες να σψσεις τον μπαμπα σου, το ξερεις πολυ καλα μονη σου. Το οτι τελικα ειμαστε ανισχυροι μπροστα στο θανατο αυτο το ξερουμε, και αυτο ειναι το μεγαλο προβλημα του ανθρωπου φιλοσοφικα. Νομιζω ομως οτι για αυτο προσπαθουμε να ζησουμε μια ζωη που να εχει θετικη ενεργεια την οποια να μπορουμε να μεταδωσουμε και στους αλλους γυρω μας και μετα να αφησουμε πισω μας. Οταν εχουμε αφησει κατι θετικο πισω, εχουμε νικησει στην ουσια...ετσι δεν ειναι???
Οσο αφορα το ρολο σου σαν μητερα μπορω να σου πω οτι κανενας σοβαρος ψυχολογος δεν θα σου ελεγε οτι υπαρχουν καλοι και κακοι τροποι να εισαι γονιος. Περαν απο αυτους που βεβαια ειναι προφανεις. Δεν μιλαμε για αυτους. Απο εκει και περα εσυ και το παιδι σου ειστε δυο ανθρωποι σε δυο ρολους. Καποτε ησουν και εσυ παιδι, εφηβη, και τωρα εισαι συζυγος και μητερα. Αυτο σημαινει οτι στη συμπεριφορα σου προς το παιδι σου μπορεις να δεις την Ιmagine τοτε και τωρα και θα καταλαβεις μονη σου με το ενστικτο σου γιατι σου φαινεται λαθος μια γονεικη σου συμπεριφορα και αν και πως θα μπορουσες να τη αλλαξεις. Δεν νομιζω ομως οτι διευκολυνεις αυτο το ψαξιμο με το να εχεις συνεχεις ενοχες. Πολυ απλα να στο πω, αν δεν παθεις δεν θα μαθεις. Αρκει να μαθεις, αυτο νομιζω εχει σημασια. Επισης, τα συναισθηματα \'ενος δεκαπενταχρονου\' οπως το εθεσες δικαιουσαι να τα εχεις γιατι ισως καποια πραγματα εχεις να πεις με με την Imagine οταν ηταν 15 και γιατι οχι να μην τα πεις τωρα? Ουτως η αλλως ολοι εχουμε μεσα μας ενα παιδι, αλλος πιο πολυ αλλος πιο λιγο. Προσωπικα νομιζω οτι αυτοι που το εχουν διαφυλαξει ειναι και οι πιο ευτυχισμενοι.
Τη ζωη μας την ελεγχουμε εμεις και αυτο που θελουμε πολυ να γινει γινεται. Ολα ειναι θεμα ελξης. Ειμαι σιγουρη οτι αν το σκεφτεις καλα μπορεις μονη σου να ξαναβγεις στο φως. Και νομιζω οτι τοτε θα ειναι πολυ καλυτερα απο πριν. Θα ξερεις οτι εχεις κερδισει μια μεγαλη μαχη. Ελπιζω να ην σε μπερδεψα.