Αδιέξοδη σχέση, αγάπη ή εμμονή;
Ενιωσα την ανάγκη να μοιραστώ την ιστορία μου ρισκάροντας να υποστώ και το κράξιμο των αγνώστων (πέρα από αυτό των καλών φίλων!).
Εδώ και 15 χρόνια είμαι ερωτευμένη με έναν παντρεμένο άντρα.Τον γνώρισα όταν εγώ ήμουν ακόμα παντρεμένη σε γάμο που είχε τελειώσει προ πολλού και απλά ανέμενε την επίλυση των πρακτικών θεμάτων πριν τελειώσει και τυπικά μερικά χρόνια αργότερα. Τον ερωτεύτηκα ακαριαία-το ίδιο κ αυτός. Αρχικά είχα ανάγκη τη διέξοδο, την περιπέτεια και δεν σκεφτόμουν καμία εξέλιξη, απλά ήθελα να ζήσω αυτό που είχα στερηθεί. Οχι ότι το ζούσα βέβαια ακριβώς. Με όλους τους περιορισμούς οι ευκαιρίες ήταν ελάχιστες κ συνήθως σύντομες.Η επικοινωνία ήταν όμως πυκνή και κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο.Από τότε πέρασαν 15 ολόκληρα, εγώ είμαι ελεύθερη τα τελευταία 10 με μεγάλα παιδιά κ ελάχιστες υποχρεώσεις πια, ενώ αυτός με μικρά παιδιά και ελάχιστη ελευθερία κινήσεων. Ο γάμος του ήρεμος χωρίς εντάσεις δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είχε ουδεμία πρόθεση να χωρίσει για μένα ή οποιαδήποτε άλλη (σαν το βόλεμα τίποτα). Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ τρελαινόμουν ποτέ στην ιδέα να κάνει κάτι τέτοιο διότι ρεαλιστικά είναι πολύ δύσκολο να χτίσεις μια υγιή κοινή ζωή πάνω στον πόνο ανθρώπων που δεν έφταιξαν. Το πρόβλημά μου είναι πως θέλω πια να ζήσω και γω μια φυσιολογική σχέση να απαλλαγώ οριστικά απο αυτή την πληγή στην ψυχή μου! Οχι πως δεν το έχω προσπαθήσει....έχω μείνει μακριά του χωρίς καμία επικοινωνία μέχρι και σχεδόν 2 χρόνια. Εκανα άλλη σχέση προσπαθούσα να ζήσω φυσιολογικά πλην όμως πέρα από ένα αρχικό ενθουσιασμό αδυνατούσα να νιώσω αυτό που έπρεπε....ένιωθα διαρκώς ότι κάνω τα σωστά πράγματα με το λάθος άνθρωπο..Μοιραία επανήλθα μετά και από αρκετή πολιορκία του εν λόγω κυρίου...για να καταλήξουμε ύστερα από το πάθος της επανένωσης στα ίδια αδιέξοδα. Εν ολίγοις αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται ανά διαστήματα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να νιώθουμε λίγο πολύ και οι δύο έρμαια της μεταξύς μας ψύχωσης να το πω;; Και φυσικά δεν έχω πρόθεση να ασχοληθώ με το τι νιώθει αυτός-παντρεμένος θέλει να παραμένει ας το διαχειριστεί λοιπόν. Για τον εαυτό μου με τσούζει διότι έφτασα σ ένα σημείο που δεν νιώθω ότι έχω ελπίδα να ζήσω κάτι ολοκληρωμένο πια. Φυσικά μαζί του το πάθος ήταν πάντα μεγαλειώδες. πως να φθαρεί άλλωστε; Ταιριάζαμε και σε πολλά και λίγο λίγο όλο αυτό έγινε και βαθιά αγάπη. Ομως εϊμαι 51 χρονών πια και τα περιθώρεια στενεύουν...Παραμένω ελκυστική γυναίκα κ δείχνω αρκετά μικρότερη που σημαίνει πως έχω τις επιτυχίες μου μόνο που οι περισσότεροι αυτό που ζητούν είναι καμιά σχεσούλα για να περνάμε καλά χωρίς πολλά πολλά (έγινε της μόδας αυτό!) και στην τελική τι θα πει περνάω καλά; καθένας περνάει καλά με τον τρόπο του! Είμαι κοινωνική κ εξωστρεφής δεν στερούμαι τίποτα σε ότι αφορά παρέες εξόδους, ταξίδια κ οτιδήποτε μπορεί να μ ευχαριστεί, αλλά το συναισθηματικό κενό μεγαλώνει επικίνδυνα...έχει πάλι λίγο καιρό που είμαι χώρια από αυτόν κ από τη μία λέω στον εαυτό μου πως μπορείς τώρα να αναζητήσεις ψύχραιμα κάτι καλύτερα για σένα και από την άλλη φοβάμαι πως δεν θα βρεθεί ποτέ να με κάνει κάποιος να νιώσω την πλήρωση που είχα μαζί του. Η μήπως μισώ τον εαυτό μου με τόση εμμονή!!! Ευχαριστώ για την ανοχή σας...
