Κατάθλιψη και περίγυρος. Θα καταλάβουν ποτέ;

Γεια σας, είμαι ένα καινούριο μέλος σε αυτό το forum. Ήμουν πάντα άτομο που φαινόταν εξωστρεφές, ψυχή της παρέας, να κάνω τους άλλους να γελάνε και φαινομενικά να φαίνομαι ισχυρή προσωπικότητα και δυνατή και σκεφτότουσαν όλοι "τί ανάγκη έχεις εσύ". Κι όμως κανείς δεν ήξερε όταν γυρνούσα σπίτι μου πως ήμουν. Έκανα και ένα σοβαρό χειρουργείο και είχα και μετεγχειρητική κατάθλιψη. Σωματικά τώρα είμαι πολύ καλά. Τέλος πάντων, για να μπω στο θέμα, οι περισσότεροι που μάθαν πως πάσχω από κατάθλιψη μου είπαν "εσύ;;;;; αποκλείεται"! Ένα μέρος των ανθρώπων μετά που τους λέω κάποια πράγματα, καταλαβαίνουν. Ένα άλλο μέρος όμως επιμένει να μου λέει πως "δε χρειάζεται να κάνεις ψυχοθεραπεία", "δεν χρειάζεται να παίρνεις φάρμακα", "όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού", "αυθυποβάλλεσαι πιστεύοντας πως έχεις κατάθλιψη" συν του ότι με βάζουν σε μια θέση να πρέπει να έχω ενοχές και να νιώθω και αχάριστη μιας και "έχω τη δουλειά μου", "έχω φίλους που με αγαπούν", "είμαι μια χαρά κοπέλα", "έχω την υγεία μου τη σωματική και γλύτωσα κάτι ακαριαίο για την ζωή μου" κλπ κλπ. Σας συμβαίνει κάτι αντίστοιχο; Πώς το αντιμετωπίζετε; γιατί υπάρχει ΑΚΟΜΑ τέτοιο ταμπού με τους ειδικούς ψυχικής υγείας και δαιμονοποίηση της φαρμακευτικής αγωγής;

Quote:

---

Originally Posted by NeMeCiS

Γεια σας, είμαι ένα καινούριο μέλος σε αυτό το forum. Ήμουν πάντα άτομο που φαινόταν εξωστρεφές, ψυχή της παρέας, να κάνω τους άλλους να γελάνε και φαινομενικά να φαίνομαι ισχυρή προσωπικότητα και δυνατή και σκεφτότουσαν όλοι "τί ανάγκη έχεις εσύ". Κι όμως κανείς δεν ήξερε όταν γυρνούσα σπίτι μου πως ήμουν. Έκανα και ένα σοβαρό χειρουργείο και είχα και μετεγχειρητική κατάθλιψη. Σωματικά τώρα είμαι πολύ καλά. Τέλος πάντων, για να μπω στο θέμα, οι περισσότεροι που μάθαν πως πάσχω από κατάθλιψη μου είπαν "εσύ;;;;; αποκλείεται"! Ένα μέρος των ανθρώπων μετά που τους λέω κάποια πράγματα, καταλαβαίνουν. Ένα άλλο μέρος όμως επιμένει να μου λέει πως "δε χρειάζεται να κάνεις ψυχοθεραπεία", "δεν χρειάζεται να παίρνεις φάρμακα", "όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού", "αυθυποβάλλεσαι πιστεύοντας πως έχεις κατάθλιψη" συν του ότι με βάζουν σε μια θέση να πρέπει να έχω ενοχές και να νιώθω και αχάριστη μιας και "έχω τη δουλειά μου", "έχω φίλους που με αγαπούν", "είμαι μια χαρά κοπέλα", "έχω την υγεία μου τη σωματική και γλύτωσα κάτι ακαριαίο για την ζωή μου" κλπ κλπ. Σας συμβαίνει κάτι αντίστοιχο; Πώς το αντιμετωπίζετε; γιατί υπάρχει ΑΚΟΜΑ τέτοιο ταμπού με τους ειδικούς ψυχικής υγείας και δαιμονοποίηση της φαρμακευτικής αγωγής;

---

Αυτο ειναι ενα πολυ μεγαλο θεμα... Θα σου πω το εξης. Δεν εισαι μονη. Επισης μην ακους κανενα γιατι ολα αυτα που σου λενε ειναι απαραδεκτα! Μη δινεις σημασια και βοηθησε τον εαυτο σου. Ξεκινα ψυχοθεραπεια αμεσα και αμα χρειαστεις και φαρμακευτικη αγωγη. Οποιος λεει οτι η καταθλιψη ειναι παιχνιδια του μυαλου πολυ απλα δεν ξερει την τυφλα του...

Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και 3 μήνες και παίρνω και αγωγή. Είναι όλοι αυτοί οι τύπου ορθολογιστές που θεωρούν πως ο λόγος ύπαρξης των ψυχολόγων είναι να λες τον πόνο σου αν δεν έχεις φίλους και την ψυχιατρική απλά στατιστική. Ακόμα και η μάνα μου κάποιες φορές ξεχνάει πως έχω πρόβλημα ή πως εντάξει πήρα αντικαταθλιπτικά 3 μήνες και μου πέρασε λες και πήρα αντιβίωση. "μάνα νιώθω κουρασμένη, δεν έχω όρεξη θέλω να κοιμηθώ το Σάββατο που όλη την εβδομάδα δουλεύω". Απάντηση: "Σήκω από το κρεβάτι και θα σου έρθει η όρεξη θα είναι και η γιαγιά και θα στεναχωρηθεί που δε θα σε δει". "Μα καλά κάθε εβδομάδα πας στην ψυχολόγο και παίρνεις και φάρμακα, τίποτα δεν σου κάνουν"; (γείωση. να σε κάνει να νιώσεις ακόμα χειρότερα, πως όσο και να προσπαθείς δεν καταφέρνεις τίποτα)

η καταθλιψη απο κατι προκαλειται δεν υπαρχει για να υπαρχει τα αποκλειεται δεν υπαρχουν για να λες σαφως κατι παιζει αλλα μηπως εχεις μεγαλοποιησει μια θλιψη και την λες καταθλιψη?ειναι μονο το χειρουργειο?εχεις καποια πραγματα στη ζωη σου που εισαι δυσλειτουργικη πχ μπορεις να κανεις σχεση μετα την εγχειρηση?σου εχει αφησει καποιο σημαδι πχ η εγχειρηση που δεν θα σου αρεσει εκτεθημενο σε καποιο συντροφο?

Quote:

---

Originally Posted by ironman

η καταθλιψη απο κατι προκαλειται δεν υπαρχει για να υπαρχει τα αποκλειεται δεν υπαρχουν για να λες σαφως κατι παιζει αλλα μηπως εχεις μεγαλοποιησει μια θλιψη και την λες καταθλιψη?ειναι μονο το χειρουργειο?εχεις καποια πραγματα στη ζωη σου που εισαι δυσλειτουργικη πχ μπορεις να κανεις σχεση μετα την εγχειρηση?σου εχει αφησει καποιο σημαδι πχ η εγχειρηση που δεν θα σου αρεσει εκτεθημενο σε καποιο συντροφο?

---

Ίσα ίσα που δεν περίμενα με τίποτα να έχω σε τέτοιο βαθμό. Η κατάθλιψή μου έχει διαγνωσθεί από πολύ έμπειρη κλινική ψυχολόγο και από πολύ καλό ψυχίατρο μάλιστα καθηγητή, χωρίς να μιλήσουν μεταξύ τους. Ψάχνοντάς το, πιθανόν να έχω από την εφηβεία και μετά. Ένιωθα πάντα μια μελαγχολία, πως δε με καταλαβαίνουν, πως είμαι μόνη μου κλπ. Μου χτύπησε την πόρτα πρώτη φορά μετά από μια σχέση με άνθρωπο που ήταν βίαιος, Μετά ήρθε το χειρουργείο χειροτέρεψε η κατάσταση πάλι προσπάθησα να το περάσω μόνη μου όπως και την πρώτη φορά. Τρίτη φορά και χειρότερη, μετά από μια σχεσή με έναν άνθρωπο που αγάπησα πολύ και χρειάστηκε να χωρίσουμε, όπου είχα πόνους στο κορμί μου, το κεφάλι μου, αρρυθμίες, έκλαιγα σαν τρελή, ήμουν μόνιμα κουρασμένη, άρχισα να έχω κρίσεις πανικού και είχα και αυτό που αργότερα μου ονόμασε η ψυχολόγος "αποπροσωποποίηση". Πραγματικά προσπαθώ να πάω κόντρα, φυσικά με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας και των φαρμάκων, αλλά μου τη σπάει να με αντιμετωπίζουν σαν έναν "αδύναμο" άνθρωπο αντί για έναν άνθρωπο που έχει ψυχολογικό πρόβλημα.

εχεις περασει πολλα τωρα οι γονεις.....δεν μπορουν να καταλαβουν προσπαθουν να σου δωσουν ενα κινητρο να κανεις καποια πραγματα και σε αυτους ειναι δυσκολο να σε βλεπουν ασχημα αλλα σκεψου κατι οτι μεσα στην ατυχια σου εχεις και καποια πραγματα εισαι και λιγο τυχερη κανεις την ψυχοθεραπεια σου παιρνεις την αγωγη σου εχεις την δουλιτα σου γονεις που σε αγαπανε τα φιλαρακια σου δες το λιγο θετικοτερα απλα μην λες στους φιλους σου τι εχεις και τι δεν εχεις δεν μπορουν να καταλαβουν πολλες φορες και αφου δεν εχουν περασει το ιδιο καναλι μην περιμενεις να καταλαβουν

Οι γονείς ίσως αρνούνται αρχικά και να το πιστέψουν. Τώρα στους φίλους αναγκαστικά κάποιες φορές πρέπει να τους πεις τι έχεις, γιατί αλλιώς σε παρεξηγούν. Πχ όταν τους πεις μια, δυο, τρεις πως δεν έχεις όρεξη να βγεις μαζί τους, ή πως δεν νιώθεις καλά κλπ. Ναι δεν είμαι αχάριστη, είμαι σε καλύτερη μοίρα ίσως από άλλους αλλά έχω παλέψει και γι' αυτό. Τον καιρό που άρχισα ψυχοθεραπεία ήταν μόλις 2 μήνες που ήμουν στη δουλειά, και έσκασε ένα project πολύ απαιτητικό και αγχωτικό. Αν δεν είχα τη δουλειά, δεν θα είχα πάει και ψυχολόγο και ψυχίατρο (κοστίζουν αρκετά), δεν ξέρω πραγματικά σε τι κατάσταση θα ήμουν τώρα. Εδώ στην κατάσταση που είμαι τώρα και σκέφτομαι πολλές φορές πως δεν την παλεύω και καλύτερα να μην την είχα γλυτώσει τότε. Ευτυχώς που ήμουν πάντα αρκετά κότα για να κάνω κακό από μόνη μου στον εαυτό μου.

δεν χρειαζεται να πεις δεν εχω ορεξη πες εχω δουλεια για την δουλεια μου μελεταω κατι μην αναφερεις ποτε πργματα σε αλλους που δεν μπορουν να καταλαβουν νταξει μπορει να χεις ενα δυο χαρισματικους φιλους αλλα επελεξε με προσοχη... σκεψου λοιπον αλλοι δεν εχουν προσβαση ουτε σε ψυχολογους ουτε σε ψυχιατρους δεν εχουν δουλεια δεν εχουν οικογενεια δεν εχουν ουτε το φλαρο τους στα λεω ολα αυτα για να αναλογιστεις ποσα καλα εχεις οχι για να ακυρωσω οτι εχεις

Εαν επιτρεπεται NeMeCis ποσα λεφτα δινεις στους γιατρους και συγκεκριμενα στον ψυχολογο σου??

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Εαν επιτρεπεται NeMeCis ποσα λεφτα δινεις στους γιατρους και συγκεκριμενα στον ψυχολογο σου??

---

Νομίζω πως δεν θα έπρεπε να αναφέρω ποσό εδώ μέσα, αλλά τα περισσότερα τα παίρνει ο ψυχίατρος που ευτυχώς δεν πάω συχνά.

Οκ σεβαστο!!

Quote:

---

Originally Posted by NeMeCiS

Ναι δεν είμαι αχάριστη, είμαι σε καλύτερη μοίρα ίσως από άλλους αλλά έχω παλέψει και γι' αυτό.

---

Θα ήθελα να πούμε μερικά πράγματα. Δεν θα είναι φυσικά κριτική, μην τα δεις έτσι, απλά να τα κουβεντιάσουμε. Ξεκινάω με αυτό που λες "δεν είμαι αχάριστη". Κάθε άνθρωπος έχει ότι έχει, φτιάχνει ότι φτιάχνει. Δεν θα έπρεπε οι άλλοι να συγκρίνουν. Η ζήλεια των άλλων ξεκινά από τη σύγκριση. Δεν θέλω να συγκρίνω, θέλω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για τον εαυτό μου και τους άλλους.
Άλλος μπορεί να είναι όμορφος, άλλος άσχημος, μπορεί να πάθω καρκίνο σε δύο μήνες, κλπ. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συγκρίνει τα δεδομένα του εαυτού του με τα δικά μου. Αν κάποιος σκεφτεί ότι μπορεί να πάθω ή να πάθει κάτι κακό μέσα σε δευτερόλεπτα, θα τον έκανε να μην ξανασυγκρίνει ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by NeMeCiS

Ένιωθα πάντα μια μελαγχολία, πως δε με καταλαβαίνουν, πως είμαι μόνη μου κλπ.

---

Το σημαντικό εδώ είναι αυτό που λες "ένιωθα πάντα μια μελαγχολία, πως δεν με καταλαβαίνουν πως είμαι μόνη μου". Ζούμε σε μια κοινωνία που είναι σαν τον Προκρούστη. Δεν μας επιτρέπει να αισθανόμαστε, αν κάτι "ξεφεύγει" από το "όριο" -ποιός το βάζει αυτό το όριο- τότε έρχεται ο Προκρούστης. Έτσι, δεν μας επιτρέπεται να αισθανόμαστε και γι' αυτό μας συμβαίνουν τα ψυχολογικά προβλήματα.

Ακριβώς την ίδια πρόταση θα μπορούσα να πω και εγώ, "μελαγχολία, δεν με καταλαβαίνουν, είμαι μόνος". Έτσι ξεκίνησα να νιώθω στην εφηβεία. Ανεπαίσθητα στην αρχή, αλλά μετά συνεχώς αύξανε.
"Ένιωθα πάντα μια μελαγχολία, πως δε με καταλαβαίνουν, πως είμαι μόνη μου κλπ.". Είναι το κλειδί, αλλά είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Θα σου γράψω ένα απόσπασμα, στο οποίο το αναφέρει γλαφυρά και άμεσα, (ίσως και σκληρά?).
"Είναι παράξενο το πόσο ευάλωτος είναι κανείς στην ατμόσφαιρα που υπάρχει γύρω του. Χρειάζεται να νιώθει γύρω του μια φιλική ένταση, μια θερμή προσοχή για ν' ανθίσει ελεύθερα και φυσικά. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που δημιουργούν αυτή την ατμόσφαιρα, ενώ οι περισσότεροι είναι κατσιασμένοι ψυχολογικά και σωματικά."
Καταλαβαίνεις τι λέει?

Quote:

---

Originally Posted by KaterinaP

Οποιος λεει οτι η καταθλιψη ειναι παιχνιδια του μυαλου πολυ απλα δεν ξερει την τυφλα του...

---

αυτο που σου εχει διαφυγει ως τωρα ειναι οτι η εξυπναδα εχει καπια ορια αρα η βλακεια εχει και μερικα προσοντα και το ισχυροτερο απο ολα οτι δεν εξαντλειται

δηλαδη αν εσυ γραφεις δυο γραμες και ο αλλος απαντα γραφοντας κατεβατα στο τελος θα καταλαβεις οτι αυτος που ξερει λιγοτερα και γραφει περισσοτερα εχει περισσοτερη δυναμη

αφου καταρχην βγαζει τα αποθημενα του γραφοντας γραφοντας γραφοντας και ετσι αποφορτιζεται

ενω ο εξυπνος συνηθως θα παρει κατι για να ηρεμισει αφου εχει πει ελαχιστα απο οσα σκεφτεται

αλεξανδρε και John ενδιαφέροντα αυτά που λέτε! θα απαντήσω το απόγευμα γιατί είμαι στη δουλειά!

συμφωνώ με αυτά που λες... όσο για το απόσπασμα καταλαβαίνω τι λέει αλλά προσωπικά στην προσπάθειά μου να δημιουργήσω την ατμόσφαιρα που αποπνέει την φιλική ένταση και την θερμή προσοχή για να ανθίσω, έχω κατσιάσει. Το να την δημιουργήσεις όμως περνάει μόνο από το δικό σου χέρι;

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

αυτο που σου εχει διαφυγει ως τωρα ειναι οτι η εξυπναδα εχει καπια ορια αρα η βλακεια εχει και μερικα προσοντα και το ισχυροτερο απο ολα οτι δεν εξαντλειται

δηλαδη αν εσυ γραφεις δυο γραμες και ο αλλος απαντα γραφοντας κατεβατα στο τελος θα καταλαβεις οτι αυτος που ξερει λιγοτερα και γραφει περισσοτερα εχει περισσοτερη δυναμη

αφου καταρχην βγαζει τα αποθημενα του γραφοντας γραφοντας γραφοντας και ετσι αποφορτιζεται

ενω ο εξυπνος συνηθως θα παρει κατι για να ηρεμισει αφου εχει πει ελαχιστα απο οσα σκεφτεται

---

Μπορείς να ρίξεις 1000 βέλη με το τόξο σου και όντας άστοχος να μην πετύχεις ούτε με ένα το στόχο και αυτοί που δεν ξέρουν τοξοβολία να πουν "να! ο ρομπέν των δασών!". ΚΑι να έρθει αντίστοιχα και ο άλλος ο τοξοβόλος με 2-3 βέλη, και με ένα να πετύχει στόχο...

Γι αυτό λέμε είναι διαφορετικό πράγμα η αξία του καθενός κι άλλο τι νομίζουν οι άλλοι

Quote:

---

Originally Posted by NeMeCiS

Γεια σας, είμαι ένα καινούριο μέλος σε αυτό το forum. Ήμουν πάντα άτομο που φαινόταν εξωστρεφές, ψυχή της παρέας, να κάνω τους άλλους να γελάνε και φαινομενικά να φαίνομαι ισχυρή προσωπικότητα και δυνατή και σκεφτότουσαν όλοι "τί ανάγκη έχεις εσύ". Κι όμως κανείς δεν ήξερε όταν γυρνούσα σπίτι μου πως ήμουν. Έκανα και ένα σοβαρό χειρουργείο και είχα και μετεγχειρητική κατάθλιψη. Σωματικά τώρα είμαι πολύ καλά. Τέλος πάντων, για να μπω στο θέμα, οι περισσότεροι που μάθαν πως πάσχω από κατάθλιψη μου είπαν "εσύ;;;;; αποκλείεται"! Ένα μέρος των ανθρώπων μετά που τους λέω κάποια πράγματα, καταλαβαίνουν. Ένα άλλο μέρος όμως επιμένει να μου λέει πως "δε χρειάζεται να κάνεις ψυχοθεραπεία", "δεν χρειάζεται να παίρνεις φάρμακα", "όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού", "αυθυποβάλλεσαι πιστεύοντας πως έχεις κατάθλιψη" συν του ότι με βάζουν σε μια θέση να πρέπει να έχω ενοχές και να νιώθω και αχάριστη μιας και "έχω τη δουλειά μου", "έχω φίλους που με αγαπούν", "είμαι μια χαρά κοπέλα", "έχω την υγεία μου τη σωματική και γλύτωσα κάτι ακαριαίο για την ζωή μου" κλπ κλπ. Σας συμβαίνει κάτι αντίστοιχο; Πώς το αντιμετωπίζετε; γιατί υπάρχει ΑΚΟΜΑ τέτοιο ταμπού με τους ειδικούς ψυχικής υγείας και δαιμονοποίηση της φαρμακευτικής αγωγής;

---

Καλησπέρα.
Πιστεύω ότι είναι αρκετά έως πολύ δύσκολο να καταλάβουν δυστυχώς κάποιοι έναν άνθρωπο που έχει κατάθλιψη,ιδίως αν αυτός ο άνθρωπος έχει χαρακτηριστικά όπως τα δικά σου.
Γιατί από τη μια,μπορεί να μην πιστεύουν σε καταστάσεις όπως η κατάθλιψη,ή να τις θεωρούν υπερβολικές,και από την άλλη,να σκέφτονται πως ένας άνθρωπος όμορφος,δυναμικός,εξωστρεφ ής,δεν γίνεται να αντιμετωπίζει κάποια δύσκολα θέματα ή να είναι στενοχωρημένος κλπ.
Συν ότι μπορεί να μην έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις,και να σχηματίζουν ανάλογες απόψεις.
Όσο για το άλλο μέρος του εαυτού σου,σε κάνει να σκέφτεσαι πως οφείλεις να εκτιμάς τα θετικά σου στοιχεία και πως αξίζεις πολλά.
Τώρα για το ταμπού,δυστυχώς υπάρχει,διότι επικρατεί και έλλειψη παιδείας,και θεωρείται λανθασμένα από μερικούς πως αν κάποιος κάνει ψυχοθεραπεία,είναι για τα σίδερα.
Αυτά.

Όσο για το θέμα της κατανόησης,αυτούς που δεν σε καταλαβαίνουν ή το θεωρούν υπερβολικό κλπ.,γράψε τους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Quote:

---

Originally Posted by NeMeCiS

συμφωνώ με αυτά που λες... όσο για το απόσπασμα καταλαβαίνω τι λέει αλλά προσωπικά στην προσπάθειά μου να δημιουργήσω την ατμόσφαιρα που αποπνέει την φιλική ένταση και την θερμή προσοχή για να ανθίσω, έχω κατσιάσει.

---

Απόλυτα κατανοητό. Το ίδιο συμβαίνει και σε εμένα.
Δεν μου είναι τόσο εύκολο για να γράφω δημόσια, γι' αυτό και δεν αναφέρομαι αναλυτικά. Κατάλαβα ότι θέλει υπομονή, και σοφία. Επίσης, είναι πολύ δυσκολότερο αν την "πατήσεις" σε κάποιο βαθμό, τότε οι "δυνάμεις" σου είναι λιγότερες.
Στο προηγούμενο κείμενο που έστειλα λέει: "Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που δημιουργούν αυτή την ατμόσφαιρα, ...". Τι εννοεί, πόσο λίγοι?
Πριν καιρό, -δεν έχει σημασία πριν πόσο καιρό- δεν καταλάβαινα σε πόσο σάπια κοινωνία ζούμε. Του ίδιου: "It's no measure of health to be well adjusted in a profoundly sick society". Profoundly sick society, ναι συμφωνώ.
Έτσι, μήπως δεν είναι καθόλου εύκολο?
Κατάλαβα ότι γενικά δεν θέλει να αφιερώνουμε κόπο στο να προσπαθούμε να αλλάξουμε κάτι από τη ζωή μας. Σημαντικότερο είναι να βλέπουμε πώς είναι η ζωή μας και η κατανόηση αυτού το πράγματος να μας φέρνει την αλλαγή χωρίς κόπο. Ο κόπος -ίσως εξαιρετικά εξαιρετικά πολύς- να είναι μόνο στην κατανόηση. Αναρρωτιέμαι -στην ουσία δεν αναρωτιέμαι, λέω γιατί δεν υπήρχε κατανόηση πιο νωρίς-, καλά είσουνα μέσα σ' αυτό και δεν έβλεπες τίποτα? Δεν είναι καθόλου εύκολο.

Quote:

---

Originally Posted by NeMeCiS

Το να την δημιουργήσεις όμως περνάει μόνο από το δικό σου χέρι;

---

Μάλλον όχι. Αλλά τι χρειάζεται να κάνουμε για να βρούμε το χέρι από το οποίο περνάει?

Όταν είσαι λειτουργικός, εχεις δουλεια κοινωνικη ζωή κτλ και φαινομενικα δε σου λείπει τπτ, αυτοί που δεν ςχουν καταφέρει όσα εσύ,αρνούνται να σε νοιώσουν. Ειδικά με την κατάθλιψη. Και νομίζουν ότι σε καθησυχάζουν με αυτό ή σου κάνουν καλό ή πολύ απλά θέλουν να συνεχίσει ο "δυνατος" που μπορεί να ασχολειται με τα δικά τους "ανυπερβλητα" προβλήματα ή κακοτοπιές.
Νοιώθεις θυμό που δε σε καταλαβαίνουν ή θεςνα διαπραγματευτείς μαζί τους αυτη την κατασταση?