Originally Posted by
Mauroslosk
Νιωθω ντροπη για οτι διποτε κανω μεσα στην μερα μου.Τα σκεφτομαι μετα και μου ερχετε να κανω εμετο.Και δεν μιλαω για κατι κακο ως προς καποιον αλλον αλλα ως προς εμενα για την συμπεριφορα μου η για τα λογια μου για το πως με βλεπουν και για το πως υπαρχω στο μυαλο τους ως ανθρωπο.Τωρα τελευταια οποτε κανω κανα τσιγαρο με πνιγει η αναλυση και τα σκεφτομαι σε σημειο που τρεχει κρυος ιδρωτας και ζαλιζομαι.Ειμαι πολυ πισω σε διαφορα θεματα και δεν βλεπω και ενδιαφερον με αποτελεσμα να ειμαι εγω και εγω.
Γενικα παλευω να φυγει αυτη η αθλια φατσα της μιζεριας αλλα δεν τα καταφερνω και τα ξανασκατωνω.
Αφου αναρωτιεμε πως ισως υπο την επειρια βλεπω τα πραγματα οπως πραγματικα ειναι γιαυτο και τρελενομαι.
Ενω νηφαλιος δεν δινω σημασια γιατι νιωθω ποιο ασφαλης και ποιο ισσοροπιμενος.
Με τα πολλα με παρασερνει η ιδια μου η σκεψη συνειδητα και εκει ερχετε η φρικη.
Το να προσπαθεις να κοντρολαρεις τον ειρμο σου και αυτος να συνεχιζει παρα την θεληση σου.
Αστειο μερικες φορες αλλα ολο αυτο με μπλοκαρει ασχημα.
Σαν ψυχαναγκασμος ενα πραγμα μπορει δλδ ευκολα να μπω σε εναν ρολο και το σωμα μου να κινητε με βαση αυτο που δεν θελω να συμβει.Κοψτο!Δεν κανει!Εχω την εντυπωση πως μπορω να λυσω το μυστηριο μεσα στο μυστηριο που νιωθω μερικες φορες τα καταφερνω δλδ για αρκετη περιδο ημουνα ενταξη και ξαναεπεσα.