Originally Posted by
Nefeli28
Δεν ξερω γιατί, αλλα ολες αυτες τις μερες ολο και πηγαινω προς τα πισω, ενω το τελευταίο 6μηνο ημουν καλα. Υπάρχει μεγαλη αναστατωση σε αυτα που σκεφτομαι και μπερδευονται με αυτα που νιωθω. Προσπαθω να διατηρησω μια στοιχειωδη ηρεμια/ψυχραιμια και να εξετάσω ολα αυτα. Διαπιστωνω πως ο ψυχοτετοιος εχει γινει μια εμμονη σαν κι αυτές που ειχα απο παντα. Παντα το μυαλο μου κόλλαγε σαν τσιχλα καπου για να βασανιζομαι. Εδω μαλλον ειναι όλη η ουσια. Στα βσσανιστηρια μου, στο αυτομαστιγωμα, στην τιμωρια μου με το να υποφερω συνεχώς για κατι. Μπορεί μεσα απο την ιστορια μαζι του να ειδα πραγματα, αλλα εχασα ορισμένα άλλα που δεν ξερω αν θα ξαναβρω.
Προσπαθησα ολο αυτο τον καιρο να δω το θεμα απο αλλη οπτική. Εκανα ο,τι ηταν δυνατον και συνεχιζω με την ψυχολόγο. Ειναι πολυ αποκαρδιωτικό να κανω βηματα προς τα πισω...
Φοβαμαι, φοβάμαι πολυ...πως δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεπεράσω αυτον και ο,τι μου συνέβη. Εχω και ιδψ και τα κανει ολα χειρότερα...
Why, σε ακουω και σενα και ολους που γραφουν οτι δεν εφταιγα εγω και οτι υπεύθυνος ηταν εκεθνος, αλλα δεν το νιώθω....