Αποτυχημένη

Γεια σας, αποφάσισα να γράψω για να μιλήσω σε κάποιους για όλα όσα έχω μέσα μου. Τι να πρωτοπω... Ειμαι 44 χρονών και η αυτοπεποίθηση μου έχει πιάσει πάτο. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Σπούδασα αλλά δεν εξασκώ το επάγγελμα μου απο φόβο αποτυχίας. Δουλεύω σε μια δουλειά χαμηλότατων απαιτήσεων και προσόντων. Εχω μια κόρη στην εφηβεία που με 'φτύνει' στην κυριολεξία, με απαξιώνει, μου μιλά άσχημα, με γράφει και δείχνει αδυναμία στον μπαμπά της, που τον ακούει και τον σέβεται. Εχει μπλέξει με κακές παρέες. Νιώθω μητέρα-τέρας και με τρωνε οι ενοχές γιατί δεν την μεγάλωσα καθόλου σωστά. Στο Πανεπιστημιο, αν και κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει κάτι τέτοιο, εκανα αυτοκτονικές σκέψεις κάθε μέρα. Οταν γέννησα την κόρη μου στα 30, πέρασα σοβαρή κρίση, θυμάμαι την κρατούσα αγκαλιά, έκλαιγε γοερά και μου περνούσαν σκέψεις να τη πετάξω από το μπαλκόνι.. ή ότι πίστευα ότι είναι ο διάβολος μεταμορφωμένος. Νόμιζα ότι τρελαινόμουν. Η κατάθλιψη δεν με άφησε ποτέ. Να σας πω εδώ ότι μέχρι που η κόρη μου έγινε 7 χρονών, πιναμε καθημερινά χασίς κι εγώ κι ο μπαμπάς της. Πιναμε κι άλλα (κοκες, lsd, ecstasy) αλλά ήμασταν κοινωνικοί χρήστες. . Εχω κόψει κάθε ναρκωτικό εδώ 7 χρόνια και το χασίς εδώ και 4 χρονια γιατί μου έβγαζε απίστευτες αγωνίες και άγχος. Αν πιω μια δυο φορές στον χρόνο. Το έχω ρίξει όμως στο φαγητό, πήρα 20 κιλά, δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω, είναι η μόνη μου χαρά. Αγχώνομαι με το παραμικρό, κλαίω μόνη μου, θυμώνω εύκολα, νιώθω ότι κανείς δε με θέλει ούτε η ίδια μου η κόρη, ότι είμαι ασήμαντη, έχω ελάχιστες φίλες, πάντα ήμουν εσωστρεφής και καταθλιπτική, αλλά το πάλευα και είχα κύκλο. Οσο μεγαλώνω χειροτερεύω κλέινομαι στον εαυτό μου. . Ενώ λαχταρώ την παρέα, μετά απο λίγο θέλω να φύγω γιατί νιώθω ότι με βαριούνται και ότι κουράζω τους ανθρώπους.. Ο άντρας μου από την άλλη έχει χάρισμα και τον συμπαθούν όλοι και ζηλεύω και γιαυτό. Επίσης φθονώ όσους προκοψαν επαγγελματικά στον κλάδο μου. (αρχιτεκτονική) Γενικώς συναισθηματικά νιώθω σαν πολυτραυματίας, δεν ξέρω τι να πρωτογιατρέψω. το χειρότερο είναι ότι τον τελευταίο καιρό, όταν φρικάρω μου περνάν όλο και πιο συχνά σκέψεις να τα βροντήξω όλα και να χαθώ στα drugs. Ευχαριστώ όσους το διαβάσουν.

καλημερα πολιντα
ολα αυτα που περιγραφεις και που σε ταλαιπωρουν για τοσο πολλα χρονια και με τοσο εντονο τροπο, εχουν ονοματα...
πιστευω να το ξερεις αυτο.
δοκιμασες να ζητησεις βοηθεια απο ψυχοθεραπευτη?

Ρε κουκλα δεν ειναι η ζωη τα παρτυ μεχρι το πρωι σημερα ειδα ενα εξηνταρη επανω στο τρακτερ και στην καροτσα τη γυναικα του αυτο ειναι αγαπη

Καλημέρα Remedy,
σ ευχαριστώ που μου απάντησες, ντρέπομαι που το λέω, αλλα δεν έχω επισκεφθεί εψυχίατρο γιατί φοβάμαι ότι θα μου δώσουν ψυχοφάρμακα και ότι θα είμαι σαν ζόμπι, πιο αποδιοργανωμένη απ' ότι ήδη είμαι. Επισκέφθηκα μόνο ψυχολόγο 2 φορές, αλλά σταμάτησα γιατί το κόστος μου ήταν μεγάλο. Δεν πίνω φυσικά τίποτα εδώ και χρόνια, το ανάφερα αυτο, είμαι όσο πιο ενεργητική μπορώ, προσπαθώ να μην αναβάλλω τα πάντα και γενικά παλεύω τους δαίμονες μου όσο μπορώ μόνη μου, απλώς πολλές φορές καταρρέω από το βάρος της απογοήτευσης και της έλλειψης νοήματος. Διαβάζω βιβλία για εφήβους και σχέσεις γονέων, αλλά αυτό που με διακατέχει σχεδόν μονίμως είναι το ότι είμαι μια αποτυχία. Κυριολεκτικά ψαχνω νόημα σε κ ά θ ε σ τ ι γ μ η της ζωής μου.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Ρε κουκλα δεν ειναι η ζωη τα παρτυ μεχρι το πρωι σημερα ειδα ενα εξηνταρη επανω στο τρακτερ και στην καροτσα τη γυναικα του αυτο ειναι αγαπη

---

elis, δεν έρχεται σε όλους τους ανθρώπους η συνειδητότητα κατά παραγγελία, σε άλλους έρχεται με τον δύσκολο τρόπο, αργότερα ή ποτέ. Δεν είναι ότι ήθελα ή θέλω πάρτυ ως το πρωί, πάντα είχα μια αίσθηση αυτο-ανεπάρκειας που με σπρώχνει τελικά σε αυτοκαταστροφικές καταστάσεις κ επιλογές.

Quote:

---

Originally Posted by polinda

Καλημέρα Remedy,
σ ευχαριστώ που μου απάντησες, ντρέπομαι που το λέω, αλλα δεν έχω επισκεφθεί εψυχίατρο γιατί φοβάμαι ότι θα μου δώσουν ψυχοφάρμακα και ότι θα είμαι σαν ζόμπι, πιο αποδιοργανωμένη απ' ότι ήδη είμαι. Επισκέφθηκα μόνο ψυχολόγο 2 φορές, αλλά σταμάτησα γιατί το κόστος μου ήταν μεγάλο. Δεν πίνω φυσικά τίποτα εδώ και χρόνια, το ανάφερα αυτο, είμαι όσο πιο ενεργητική μπορώ, προσπαθώ να μην αναβάλλω τα πάντα και γενικά παλεύω τους δαίμονες μου όσο μπορώ μόνη μου, απλώς πολλές φορές καταρρέω από το βάρος της απογοήτευσης και της έλλειψης νοήματος. Διαβάζω βιβλία για εφήβους και σχέσεις γονέων, αλλά αυτό που με διακατέχει σχεδόν μονίμως είναι το ότι είμαι μια αποτυχία. Κυριολεκτικά ψαχνω νόημα σε κ ά θ ε σ τ ι γ μ η της ζωής μου.

---

δεν ξερουμε αν χρειαζεσαι φαρμακα.
χρειαζεσαι σιγουρα να διαχειριστεις ΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ολα αυτα που νοιωθεις και που πιστευεις για σενα.
σκεφτομουν την ψυχοθεραπεια, οχι τα φαρμακα. ψυχοθεραπευτες ειναι και πολλοι καλοι ψυχολογοι, δεν ειναι μονο ψυχιατροι και οι ψυχολογοι δεν συνταγογραφουν , καν.
ξεκινα απο εκει και θα δεις στην πορεια αν χρειαζεται κατι αλλο, αλλα αυτο μετα χρηματα, συγνωμη κιολας, αλλα μου φαινεται υπεκφυγη.
σε αλλο γιατρο δεν πας ολα αυτα τα χρονια? αλλα εξοδα δενε χεις? τα λεφτα για τις κοκες (παλια) δεν μπορουσες να τα δωσεις σε εναν ψυχολογο?
σορι για το ασχημο μπασιμο με τις κοκες, αλλα θελω να σου δειξω οτι υπεκφευγεις για να μην ψαξεις βοηθεια για το προβλημα σου. και δεν αναφερομαι στις ουσιες που μας λες οτι εκοψες (αλλα σκεφτεσαι να πεσεις εκει για παντα να τελειωνεις), αναφερομαι σε αυτα που νοιωθεις, που σε οδηγουν και σε ουσιες καισ ε αδιεξοδα και σε θλιψη και σε πολλα.
δεν μπορω να φανταστω οτι ΑΝ καποιος μπορει να σε βοηθησει με ενα νορμαλ τιμημα, δεν μπορεις να βρεις λεφτα να του δωσεις, κι αν ειναι πραγματι τοσο ακραια τα οικονομικα σου, υπαρχουν και δωρεαν δομες, εστω για να ξεκινησεις.
ειναι κριμα να χασεις την ζωη σου επειδη δεν τολμησες να ζητησεις βοηθεια.

https://youtu.be/PQhmTd6Gs38

Quote:

---

Νιώθω μητέρα-τέρας και με τρωνε οι ενοχές γιατί δεν την μεγάλωσα καθόλου σωστα

---

δε καταλαβαινω γιατι το λες αυτο θα πρεπει απλως να συνηθισεις αλλα να σκεφτεσαι και αλλα να κανεις παιρνεις στα σοβαρα τον εαυτο σου μαλον.
αν το πιστευεις πχ αυτο που λες οτι νιωθεις ασημαντη το ασημαντο ειναι πολυ κοντα στο σημαντικο αφου οταν δεν εχεις τιποτα εισαι πολυ κοντα στο να τα εχεις ολα

Καλημερα!! Σιγουρα αντιμετωπιζεις πολυ σοβαρα προβληματα, τα ναρκωτικα δεν ειναι παιξε γελασε!! Εγω συμφωνω με τη Ρεμεντυ.
Το οτι εισαι αυτοκαταστροφικη κατι λεει..........γι'αυτο δεν πας σε γιατρο η ψυχολογο, οχι για τα λεφτα, απλα γιατι δεν θελεις να σωθεις.........ισως το οτι εχεις πεπειστει οτι θα πεθανουμε σε οδηγησε στο να τα θεωρεις ολα ματαια και να καταστρεφεις τον εαυτο σου σιγα σιγα!! Δεν ειναι ολα ματαια!! Η ζωη μια φορα ειναι και πρεπει να ζουμε την καθε στιγμη!
Οσο για την κορη σου, ποτε δεν ειναι αργα!! Μπορεις και τωρα με λιγη αυστηροτητα και λιγη προσοχη να την επαναφερεις!! Δεν ξερω κιολας λεπτομερειες γιατι δεν ειμαι γονιος, ομως νομιζω την εχεις αφησει πολυ λασκα και κανει οτι θελει!! Τι αλλο να σου πω, για τα κιλα αντιμετωπιζω κι εγω θεμα!! Ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο, μπραβο σου ομως που μειωσες σχεδον τελειως τα ναρκωτικα, αφου εκανες αυτο μπορεις και να αδυνατισεις!! Αλλα να πας και σε εναν ψυχολογο, θα σε βοηθησει, κανε κατι για σενα, η ζωη ειναι τωρα και οχι αυριο η ποτε!! Μια φορα ζουμε, ας μην την καταστρεφουμε!!
Α, και μη ζηλευεις, δεν κανει καλο, στο λεω εκ πειρας!! Εγω καποτε δεν ζηλευα, δεν καταριομουνα, και ημουν πολυ καλυτερα.........καλημερα και παλι!!

το οτι η κορη σου δε σε ακουει οφειλεται στη δικη σου αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση. γι αυτο δεν μπορεις να της επιβληθεις πρεπει να εισαι σταθερη και να της βαλεις ορια. να νιωθει οτι μπορει να στηριχθει σε εσενα οτι εισαι ο βραχος της και η ασφαλεια της. ψυχολογοι και ψυχιατροι υπαρχουν και δωρεαν. κι εγω ειμαι εσωστρεφης και μου αρεσει αυτο. αγαπαω τον εαυτο μου ακριβως οπως ειναι, παρ ολο που εχω απειροελαχιστους φιλους. δε με ενδιαφερει καθολου αυτο. βρες χομπυ, αρχισε θεραπεια, και αν χρειαστεις φαρμακο , σου το πει ο θεραπευτης δηλαδη, παρε και δευτερη γνωμη και ξεκινα.δε σε κανουν ζομπι, μια χαρα διαυγεια εχεις. το μονο που κανουν ειναν να σε εμποδιζουν να πεσεις στο πηγαδι της απελπισιας σου. ειλικρινα τιποτε αλλο

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ!
ΟΛΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!
ΨΑΞΕ ΣΤΟ YOU TUBE ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ,ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ!!!
ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ,ΑΛΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΟ ΔΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΒΙΝΤΕΑΚΙΑ ΜΙΚΡΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ!!!

Sent from my GT-I9305 using E-Psychology Forum mobile app

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δεν ξερουμε αν χρειαζεσαι φαρμακα.
χρειαζεσαι σιγουρα να διαχειριστεις ΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ολα αυτα που νοιωθεις και που πιστευεις για σενα.
σκεφτομουν την ψυχοθεραπεια, οχι τα φαρμακα. ψυχοθεραπευτες ειναι και πολλοι καλοι ψυχολογοι, δεν ειναι μονο ψυχιατροι και οι ψυχολογοι δεν συνταγογραφουν , καν.
ξεκινα απο εκει και θα δεις στην πορεια αν χρειαζεται κατι αλλο, αλλα αυτο μετα χρηματα, συγνωμη κιολας, αλλα μου φαινεται υπεκφυγη.
σε αλλο γιατρο δεν πας ολα αυτα τα χρονια? αλλα εξοδα δενε χεις? τα λεφτα για τις κοκες (παλια) δεν μπορουσες να τα δωσεις σε εναν ψυχολογο?
σορι για το ασχημο μπασιμο με τις κοκες, αλλα θελω να σου δειξω οτι υπεκφευγεις για να μην ψαξεις βοηθεια για το προβλημα σου. και δεν αναφερομαι στις ουσιες που μας λες οτι εκοψες (αλλα σκεφτεσαι να πεσεις εκει για παντα να τελειωνεις), αναφερομαι σε αυτα που νοιωθεις, που σε οδηγουν και σε ουσιες καισ ε αδιεξοδα και σε θλιψη και σε πολλα.
δεν μπορω να φανταστω οτι ΑΝ καποιος μπορει να σε βοηθησει με ενα νορμαλ τιμημα, δεν μπορεις να βρεις λεφτα να του δωσεις, κι αν ειναι πραγματι τοσο ακραια τα οικονομικα σου, υπαρχουν και δωρεαν δομες, εστω για να ξεκινησεις.
ειναι κριμα να χασεις την ζωη σου επειδη δεν τολμησες να ζητησεις βοηθεια.

---

Remedy, έχεις δίκιο και το ξέρω. Σ ευχαριστω πολύ για τις συμβουλές σου. Θα κλείσω ραντεβου και θα πάω σε ψυχολόγο. Δωρεάν δομές που προσφέρουν ψυχολογική στήριξη από ψυχολόγο όχι από ψυχίατρο που συνταγογραφεί, ποιές είναι? Γιατί αλήθεια, τα οικονομικά μου είναι πολύ ζορισμένα, δεν είναι δικαιολογία. Καλά μου λες εσύ για τις κόκες και δίκιο έχεις. Αυτά ήταν όμως παλαιότερα, πριν την κρίση και με το παιδί μικρό. Τώρα, με παιδί μεγάλο, τα έξοδα έχουν πολλπλασιαστεί και τα εισοδήματα έχουν συρρικνωθεί.

[QUOTE=λουλούδι;694462]Καλημερα!! Σιγουρα αντιμετωπιζεις πολυ σοβαρα προβληματα, τα ναρκωτικα δεν ειναι παιξε γελασε!! Εγω συμφωνω με τη Ρεμεντυ.
Το οτι εισαι αυτοκαταστροφικη κατι λεει..........γι'αυτο δεν πας σε γιατρο η ψυχολογο, οχι για τα λεφτα, απλα γιατι δεν θελεις να σωθεις.........ισως το οτι εχεις πεπειστει οτι θα πεθανουμε σε οδηγησε στο να τα θεωρεις ολα ματαια και να καταστρεφεις τον εαυτο σου σιγα σιγα!! Δεν ειναι ολα ματαια!! Η ζωη μια φορα ειναι και πρεπει να ζουμε την καθε στιγμη!
Οσο για την κορη σου, ποτε δεν ειναι αργα!! Μπορεις και τωρα με λιγη αυστηροτητα και λιγη προσοχη να την επαναφερεις!! Δεν ξερω κιολας λεπτομερειες γιατι δεν ειμαι γονιος, ομως νομιζω την εχεις αφησει πολυ λασκα και κανει οτι θελει!! Τι αλλο να σου πω, για τα κιλα αντιμετωπιζω κι εγω θεμα!! Ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο, μπραβο σου ομως που μειωσες σχεδον τελειως τα ναρκωτικα, αφου εκανες αυτο μπορεις και να αδυνατισεις!! Αλλα να πας και σε εναν ψυχολογο, θα σε βοηθησει, κανε κατι για σενα, η ζωη ειναι τωρα και οχι αυριο η ποτε!! Μια φορα ζουμε, ας μην την καταστρεφουμε!!
Α, και μη ζηλευεις, δεν κανει καλο, στο λεω εκ πειρας!! Εγω καποτε δεν ζηλευα, δεν καταριομουνα, και ημουν πολυ καλυτερα.........καλημερα και παλι!![/QU

Λουλούδι, έχεις δίκιο στα περισσότερα, εκτός από το ότι αφήνω την κόρη λάσκα. Δεν συμβαίνει, ίσα ίσα που προσπαθώ να την έχω σφιχτα και ο πατέρας της με 'καπελώνει'. Είναι, κατά την γνώμη μου, υπερ το δέον επιτρεπτικός, το παιζει κουλ, δέχεται πράγματα που κατα την γνωμη μου δεν θα έπρεπε και καταλήγουμε εγώ να είμαι η αυστηρή, αντιπαθητική και η κακιά και αυτός να είναι ο κουλ, που σε αυτόν στρέφεται η μικρή για να μιλήσει για όλα και εμένα με έχουν παραγκωνίσει. Αυτό με κάνει να νιώθω ακόμη πιο αποτυχημένη. κάθε φορά που του λέω να κρατάμε μια κοινή στάση, μου απαντά ότι "ωραία, αλλά γιατί να κρατήσει αυτός την στάση μου, ας κρατήσω εγω την δική του αμα θέλω". π.χ. της λέω "φτάνει με το κινητό, κάνε τα μαθήματα σου" και αυτή με γράφει. Αυτός, ενώ είναι μπροστα, δεν θα πει ποτέ "ακου τη μαμα σου". Θα την πλησιάσει και θα της πει φιλικά" τι μαθήματα έχετε αυριο?" και τότε αυτη, αν και βαριέται, θα του δείξει. Νιώθω άκυρη τελείως, ο σύζυγος δεν με στηρίζει καθόλου και ίσα ίσα που τον νιώθω ότι επιχαίρεται για αυτήν την κατάσταση, που είναι δηλ. ο καλός μπαμπάς σε αντιδιαστολή με εμένα. Νιώθω σαν να έχω πληγές παντού..

Quote:

---

Originally Posted by JEAN

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ!
ΟΛΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!
ΨΑΞΕ ΣΤΟ YOU TUBE ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ,ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ!!!
ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ,ΑΛΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΟ ΔΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΒΙΝΤΕΑΚΙΑ ΜΙΚΡΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ!!!

Sent from my GT-I9305 using E-Psychology Forum mobile app

---

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Το είδα το βιντεάκι, πολύ καλο.

Quote:

---

Λουλούδι, έχεις δίκιο στα περισσότερα, εκτός από το ότι αφήνω την κόρη λάσκα. Δεν συμβαίνει, ίσα ίσα που προσπαθώ να την έχω σφιχτα και ο πατέρας της με 'καπελώνει'. Είναι, κατά την γνώμη μου, υπερ το δέον επιτρεπτικός, το παιζει κουλ, δέχεται πράγματα που κατα την γνωμη μου δεν θα έπρεπε και καταλήγουμε εγώ να είμαι η αυστηρή, αντιπαθητική και η κακιά και αυτός να είναι ο κουλ, που σε αυτόν στρέφεται η μικρή για να μιλήσει για όλα και εμένα με έχουν παραγκωνίσει. Αυτό με κάνει να νιώθω ακόμη πιο αποτυχημένη. κάθε φορά που του λέω να κρατάμε μια κοινή στάση, μου απαντά ότι "ωραία, αλλά γιατί να κρατήσει αυτός την στάση μου, ας κρατήσω εγω την δική του αμα θέλω". π.χ. της λέω "φτάνει με το κινητό, κάνε τα μαθήματα σου" και αυτή με γράφει. Αυτός, ενώ είναι μπροστα, δεν θα πει ποτέ "ακου τη μαμα σου". Θα την πλησιάσει και θα της πει φιλικά" τι μαθήματα έχετε αυριο?" και τότε αυτη, αν και βαριέται, θα του δείξει. Νιώθω άκυρη τελείως, ο σύζυγος δεν με στηρίζει καθόλου και ίσα ίσα που τον νιώθω ότι επιχαίρεται για αυτήν την κατάσταση, που είναι δηλ. ο καλός μπαμπάς σε αντιδιαστολή με εμένα. Νιώθω σαν να έχω πληγές παντού..

---

Ε τοτε αν ειναι ετσι, μηπως συμβαινει το αντιθετο; Μηπως εισαι πολυ αυστηρη μαζι της; Με τον εαυτο σου εισαι τοσο αυστηρη; Πρεπει να το δουλεψεις αυτο.

Quote:

---

Originally Posted by polinda

Remedy, έχεις δίκιο και το ξέρω. Σ ευχαριστω πολύ για τις συμβουλές σου. Θα κλείσω ραντεβου και θα πάω σε ψυχολόγο. Δωρεάν δομές που προσφέρουν ψυχολογική στήριξη από ψυχολόγο όχι από ψυχίατρο που συνταγογραφεί, ποιές είναι? Γιατί αλήθεια, τα οικονομικά μου είναι πολύ ζορισμένα, δεν είναι δικαιολογία. Καλά μου λες εσύ για τις κόκες και δίκιο έχεις. Αυτά ήταν όμως παλαιότερα, πριν την κρίση και με το παιδί μικρό. Τώρα, με παιδί μεγάλο, τα έξοδα έχουν πολλπλασιαστεί και τα εισοδήματα έχουν συρρικνωθεί.

---

καλημερα πολιντα.
απ οτι ξερω στα κεντρα ψυχικης υγειας που εχει στις μεγαλες πολεις ειναι δωρεαν η με ελαχιστο κοστος. βεβαια λενε οτι δεν ειναι οσο συχνα θελεις η οτι ισως περιμενεις.
ανε χεις δυνατοτητα καλυτερα να τον διαλεξεις απο συστασεις και να τον πληρωσεις. εχουν ριξει τι τιμες τους πλεον και πολυ καλοι ψυχ., αν δεν εχεις ομως, πηγαινε σε κεντρο ψυχικης υγειας, μην το αφηνεις αλλο.

Quote:

---

Originally Posted by polinda

Λουλούδι, έχεις δίκιο στα περισσότερα, εκτός από το ότι αφήνω την κόρη λάσκα. Δεν συμβαίνει, ίσα ίσα που προσπαθώ να την έχω σφιχτα και ο πατέρας της με 'καπελώνει'. Είναι, κατά την γνώμη μου, υπερ το δέον επιτρεπτικός, το παιζει κουλ, δέχεται πράγματα που κατα την γνωμη μου δεν θα έπρεπε και καταλήγουμε εγώ να είμαι η αυστηρή, αντιπαθητική και η κακιά και αυτός να είναι ο κουλ, που σε αυτόν στρέφεται η μικρή για να μιλήσει για όλα και εμένα με έχουν παραγκωνίσει. Αυτό με κάνει να νιώθω ακόμη πιο αποτυχημένη. κάθε φορά που του λέω να κρατάμε μια κοινή στάση, μου απαντά ότι "ωραία, αλλά γιατί να κρατήσει αυτός την στάση μου, ας κρατήσω εγω την δική του αμα θέλω". π.χ. της λέω "φτάνει με το κινητό, κάνε τα μαθήματα σου" και αυτή με γράφει. Αυτός, ενώ είναι μπροστα, δεν θα πει ποτέ "ακου τη μαμα σου". Θα την πλησιάσει και θα της πει φιλικά" τι μαθήματα έχετε αυριο?" και τότε αυτη, αν και βαριέται, θα του δείξει. Νιώθω άκυρη τελείως, ο σύζυγος δεν με στηρίζει καθόλου και ίσα ίσα που τον νιώθω ότι επιχαίρεται για αυτήν την κατάσταση, που είναι δηλ. ο καλός μπαμπάς σε αντιδιαστολή με εμένα. Νιώθω σαν να έχω πληγές παντού..

---

βρε καλη μου, ΑΥΤΟΣ ειναι ο τροπος ομως!
το να μην την εχεις λασκα δεν σημαινει να δινεις διαταγες. φυσικα και ειναι ωραια ιδεα να την πλησιασεις και να την ρωτησεις για τα μαθηματα της, η να πλησιασεις τον ανδρα σου και να του πεις "πρεπει να κανει τα μαθηματα της, τι λες να κανουμε?" γιατι απομονωνεσαι???
και ναι, ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ οτι ο ενας γονιος δεν πρεπει να ακυρωνει τον αλλο γιατι το παιδι τον απαξιωνει, μετα.
αλλα κανε κι εσυ τις κινησεις σου να πλησιασετε με τον συζυγο.
πχ, φανηκε συνεργατικος, σου ειπε να εχετε κοινη γραμμη, ωραια ως εδω. οταν σου ειπε να πας εσυ σε αυτον, μιλα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ.
πες του, οκ, πες μου εσυ τον τροπο. πως νομιζεις οτι μπορουμε να ξεκοψουμε την κορη απο τις αλητοπαρεες, τι λες να κανουμε? με ποιον τροπο να την στελνουμε για διαβασμα?
δεν νομιζω να θελει να καταστραφει η κορη του, συνεργαστειτε λιγο!!
μεταξυ σας πως ειναι οι σχεσεις με τον ανδρα σου?

Συμφωνω με Ρεμεντυ και παλι!!!!!!!!!! Σε ολα, ειδικα στο να μην εισαι αυστηρη μαζι της, κανει πολυ κακο στο παιδι, ειναι σαν να ξεσπας πανω της!!