Υποτροπή

Το μονο που ξερω σιγουρα ειναι πως ξανακυλησα. Το επιβεβαιωσε και ο γιατρος ο οποιος ητανε καθετος να παρω φαρμακα. Ιδψ και καποιες παρανοϊκες ιδεες που γνωριζω οτι ειναι παρανοϊκες αλλα ειναι τετοια η φυση τους που δεν θα μπορουσε να τις χαρακτηρισει αλλιως. Απο μικρο παιδι εχω μαθει να ζω με ψυχαναγκασμους και ιδεοληψιες, παντα ημουνα καταθλιπτικη προσωπικοτητα, εβλεπα τα οσα γινονταν στον κοσμο και με επιανε το παραπονο. Ακομα και σε στιγμες ευτυχιας δεν μπορουσα να βιωσω το οτιδηποτε θετικο στη ζωη μου χωρις να το επισκιαζει παντοτε μια βαθια μελαγχολια και ενα γιατι. Γιατι γεννηθηκα. Αχαριστια. Ενω καποιες φορες λεω απλα και γιατι να μην χαρεις αυτο που σου δωθηκε αφου τωρα εισαι εδω;

Απλα κουραστηκα. Ξανα οι μαυρες σκεψεις, ακομη και παθητικες αυτοκτονικες, ισως απο δειλια τωρα. 25 χρονων, να μην εχω καταφερει αντικειμενικα τιποτα στη ζωη μου.

Εδω και μερες θελω να γραψω και δεν μου βγαινει. Τωρα γραφω μαλακιες, θελω απλα να σας βαλω κααπως οσο γινεται στο πνευμα. Αδυνατο.

Γραφω γιατι πρεπει να παρω αποφαση πως κρεμομαι σε μια κλωστη, δεν εχω κανενα στοχο και δεν θα ηθελα να εχω αλλον απο αυτον που ειχα. Θα παρατησω τη σχολη μου γιατι πρακτικα το προγραμμα δεν βγαινει. Δεν ειμαι στην Ελλαδα, τα εχω κανει σκατα τα προηγουμενα χρονια, ειναι πολυ απαιτητικο και το συστημα και το αντικειμενο. 6 χρονια πεταμενα λεφτα κοπος χρονος και να μην εισαι ουτε στα μισα. Ειμαι αχρηστη. Και δεν μου κοβει κιολας να την τελειωνα αν ειχα αυτη τη δυνατοτητα.

Να εισαι 25 χρονων χωρις πτυχιο αλλα αυτο δεν ειναι το χειροτερο. Τοσοι δεν εχουν. Το χειροτερο ειναι να εχεις εναν στοχο να αγαπας ΜΟΝΟ το συγκεκριμενο πραγμα και να ανακαλυπτεις πως ΕΣΥ δεν εισαι γι αυτο το πραγμα. Πως εισαι αχρηστη. Ακομα και για οτιδηποτε αλλο γιατι εισαι απλα χαζη. Και να υποφερεις ηδη με ενα σωρο αλλα οικογενειακα σοβαρα θεματα και διαταραχες...

Απλα αναπνεω. Απαθης. Δεν ξερω πώς να αντιδρασω. Με σιχαινομαι και παντοτε θα με σιχαινομαι. Ουτε ξερω γιατι γραφω. Απλα ειμαι στο κενο και ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου. Ηδη οι γιατροι μου εχουνε πει πως ειναι λογικο να νιωθω ετσι. Το ξερω. Στην πραξη τι γινεται; Εχω κανει και ψυχοθεραπεια και απ' ολα. Φαρμακα δεν παιρνω. Θα με ανακουφισουν θα ειμαι λειτουργικη οκ. Το μυαλο και τις δυνατοτητες δεν τις πειραζει ομως και εγω δεν ειμαι αξια να βγαλω την σχολη που θελω και τοσα χρονια πηγανε χαμενα. Ντρεπομαι κυριως για τους γονεις μου. Για μενα χεστηκα. Δουλεψα για να ειμαι καπως ανεξαρτητη οικονομικα αλλα τιποτα δεν γεμιζει αυτο το κενο.

Δεν την φοβαμαι την καταθλιψη. Θα την ξαναπαλεψω χωρις αγωγη. Ουτε την ιδψ, ειναι κολαση αλλα μια ζωη ζω με αυτο το πραγμα. Αυτο που φοβαμαι ειναι αυτο που παντα νιωθω και που δεν αλλαζει. Αναξιοτητα

Το αισθημα οτι εισαι αναξια ειναι συνδεμενο και με την καταθλιψη και η καταθλιψη με τη χαμηλη αυτοεκτιμηση και το αγχος για ολα αυτα με την ιδψ. Ολα μια αλυσιδα ειναι και επηρεαζουν αμεσα τις νοητικες λειτουργιες σου και τις ικανοτητες σου. Εγω δε βλεπω καμμια χαζη μεσα σε αυτο το κειμενο. Και πιστευω οτι εχεις αρκετη εξυπναδα για να καταλαβεις καποια στιγμη οτι δεν το "παλευεις" μονη σου, για αυτο νιωθεις ετσι.
Πιτσιρικα εισαι ακομα, μην εγκαταλειψεις το αντικειμενο που αγαπας, δωσε βαση στα ψυχολογικα σου θεματα, χρειαζεσαι βοηθεια χωρις αρνητισμο. Και μη νιωθεις ντροπη απεναντι στους γονεις σου.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Το αισθημα οτι εισαι αναξια ειναι συνδεμενο και με την καταθλιψη και η καταθλιψη με τη χαμηλη αυτοεκτιμηση και το αγχος για ολα αυτα με την ιδψ. Ολα μια αλυσιδα ειναι και επηρεαζουν αμεσα τις νοητικες λειτουργιες σου και τις ικανοτητες σου. Εγω δε βλεπω καμμια χαζη μεσα σε αυτο το κειμενο. Και πιστευω οτι εχεις αρκετη εξυπναδα για να καταλαβεις καποια στιγμη οτι δεν το "παλευεις" μονη σου, για αυτο νιωθεις ετσι.
Πιτσιρικα εισαι ακομα, μην εγκαταλειψεις το αντικειμενο που αγαπας, δωσε βαση στα ψυχολογικα σου θεματα, χρειαζεσαι βοηθεια χωρις αρνητισμο. Και μη νιωθεις ντροπη απεναντι στους γονεις σου.

---

Καταρχας ευχαριστω για το ενθαρρυντικο σου σχολιο. Αχ να ξερες μονο ποσες φορες μου τα εχουν επισημανει αυτα οι γιατροι. Δεν τους πιστευω. Αυτα μπορει οντως να ισχυουν για ενα σωρο αλλους. Οταν ειμαι ετσι ακομα και αν οταν ειμαι καλα, οταν στην πραξη και στο τι διαβαζεις και πώς αποδιδεις αλλα ακομα και σε δουλεια βλεπεις πως δεν το' χεις, πως μπορεις να τα αποδωσεις ολα στα ψυχολογικα; Απο τη στιγμη που υπηρχαν και περιοδοι χωρις καταθλιψη και χωρις εξαρσεις ιδψ; Οταν οι πραξεις και ολοι οι γυρω σου επιβεβαιωνουν αυτο που βλεπεις και εσυ; Ε εγω ενω το ξερω, δεν το αποδεχομαι γιατι δεν θελω να το εποδεκτω. Με πληγωνει αφανταστα πολυ. Ειμαι εγωιστρια. Αυτο ειναι το προβλημα και γι αυτο υποφερω τοσο. Θα μπορουσα να τα παρατησω ειρηνικα να βρω μια ευκολη δουλεια να την μαθω οσος χρονος κι αν χρειαστει (που ειναι γελοιο αλλα επειδη δεν μου κοβει θα κανω χρονο να την μαθω και να μην νιωθω εντονο αγχος, οπως εγινε και με την πρωτη μου δουλεια) αλλα θα ημουνα ευτυχισμενη γιατι θα ειχα συμφιλιωθει με τις δυνατοτητες μου και με τον εαυτο μου. Δεν μπορω. Προσπαθω αλλα δεν γινεται. Και σιγουρα ουτε οι γυρω το δεχονται. Κυριως οι γονεις. Στους αλλους θα δωσω απλα την ικανοποιηση οτι δεν τα καταφερα και οτι ειχαν δικαιο.

Θα ηθελα να το φτασω στα ακρα και ας πηγαιναν χαμενα αλλα 2 χρονια. Το προγραμμα πρακτικα δεν βγαινει. Εχω μιλησει με συμβουλο και καθηγητες. Η λυση ειναι μονοδρομος. Αλλα δεν μπορω να το αποδεκτω. Ειμαι στο κενο. Δεν ξερω τι αλλο θα κανω στη ζωη μου (γιατι δεν θελω κατι αλλο) και ουτε μπορω να με συγχωρεσω και να αποδεκτω τις αδυναμιες, τα τοσα λαθη και τις δυνατοτητες που εχω.

Καλη μου, ο,τι ισχυει για τους αλλους ανθρωπους ισχυει και για σενα. Οπως και οι αλλοι ανθρωποι με καταθλιψη, ιδψ και γαδ εχουν προβληματα μνημης, συγκεντρωσης, διαυγειας, αντιληψης και αρα ικανοτητων, ετσι και συ!
Και αφου σε αλλους βοηθαει να επανελθουν οι λειτουργιες τους στο φυσιολογικο με αγωγη και δουλεια με τον εαυτο τους, το ιδιο ακριβως ισχυει και για σενα. Τα υπολοιπα ειναι υπεκφυγες.
Οι καθηγητες σου τι σου λενε? Μονοδρομος σου ειπαν οτι ειναι το να παρατησεις τη σχολη?
Και ποιοι ειναι αυτοι που περιμενουν να τους δωσεις ικανοποιηση οτι δεν τα καταφερες? Ποιους αφορα??

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Καλη μου, ο,τι ισχυει για τους αλλους ανθρωπους ισχυει και για σενα. Οπως και οι αλλοι ανθρωποι με καταθλιψη, ιδψ και γαδ εχουν προβληματα μνημης, συγκεντρωσης, διαυγειας, αντιληψης και αρα ικανοτητων, ετσι και συ!
Και αφου σε αλλους βοηθαει να επανελθουν οι λειτουργιες τους στο φυσιολογικο με αγωγη και δουλεια με τον εαυτο τους, το ιδιο ακριβως ισχυει και για σενα. Τα υπολοιπα ειναι υπεκφυγες.
Οι καθηγητες σου τι σου λενε? Μονοδρομος σου ειπαν οτι ειναι το να παρατησεις τη σχολη?
Και ποιοι ειναι αυτοι που περιμενουν να τους δωσεις ικανοποιηση οτι δεν τα καταφερες? Ποιους αφορα??

---

Αυτο που λες ισχυει, αλιμονο. (Και ευχαριστω γιατι ειναι ανακουφιστικο να το διαβαζεις οταν οι σκεψεις σου ειναι ηδη φουντωμενες και διωχνουν ακομα και τη λογικη). Αυτο που ειπα εγω ειναι πως υπηρχαν και περιοδοι (γιατι αλιμονο, 25 χρονων ειμαι, δεν με λες μικρη) οπου δεν ειχα καταθλιψη ουτε η ιδψ μου ητανε σε εξαρση. Εκει καταλαβαινεις πραγματικα μεχρι που μπορεις να φτασεις. Δεν γινεται ολοι οι καταθλιπτικοι ή αγχωτικοι ανθρωποι να ειναι εξυπνοι για να δικαιολογειται με αυτο τον τροπο η ελλειψη διαυγειας ικανοτητων και μπλα μπλα. Απλα σιγουρα αυτες οι ασθενειες θα επηρεασουν ακομα παραπανω τις δυνατοτητες τους. Δεν το αμφισβητω αυτο καθολου γιατι το βλεπω πρακτικα και σε μενα.

Ναι γιατι εδω που ειμαι υπαρχει νομος (που τον τηρουνε ανεξαιρετως) και σε διαγραφουν. Ε πρακτικα με τα μαθηματα που μου εμειναν δεν βγαινει το προγραμμα. Δεν σπουδαζω στην Ελλαδα. Τα εχουμε δει πολλες φορες με τον συμβουλο, κι' αυτος σηκωνει τα χερια ψηλα. Οι καθηγητες μου παλι ηθελαν απο πριν να με διωξουν γιατι οι περισσοτεροι με υποτιμουσαν. Με το δικιο τους γιατι οπως εχω πει τα εχω κανει ηδη σκατα και κοιτανε και τους βαθμους.

Σωστα δεν τους αφορα και δεν θα επρεπε να αφορα ουτε εμενα. Με νοιαζει ομως γιατι νιωθω ηδη ασχημα με τον εαυτο μου και ξερω πως ο,τι θα πουν και θα σκεφτουν θα εχουν δικιο. Δεν ξερω ειλικρινα πως θα βρω ησυχια με αυτες τις σκεψεις, ειναι χειροτερες και απο ιδεοληψιες σε εξαρση...

Δεν ξερω πώς ειναι τα πραγματα με τη νομοθεσια στη χωρα οπου ζεις, ελπιζω να μπορει καποιο μελος να σε βοηθησει αν ξερει καποιον τροπο να παρεις παραταση σπουδων με καποια δικαιολογητικα, πχ απο ψυχιατρο, δεν ξερω τι προβλεπεται ομως, οποτε να μη σε μπερδευω.
Απο την αλλη, σε αυτη τη χωρα δε δινεις εισαγωγικες στο καθε πανεπιστημιο με βαση τον τομεα? Δηλαδη μαθηματα που για να τα περασεις και να εισαχθεις, σημαινει οτι οντως εισαι ικανη για να μπεις σε αυτη τη σχολη και να την ολοκληρωσεις. Ή μπαινεις με αλλο τροπο? Πχ βαθμολογια απολυτηριου? Γιατι αν ισχυει το δευτερο, και μπαινει ας πουμε καποιος που δεν το χει με τα Μαθηματικα σε σχολη πχ Πληροφορικης που ειναι τιγκα στα μαθηματικα, ε σιγα μην τη βγαλει! Αντιστοιχα αν καποιος που δεν μπορει να αποστηθιζει, μπει σε πανεπιστημιο σχετικο με την Ιστορια πχ, θα τα βρει μπαστουνια. Οπως γινεται και στην Ελλαδιτσα.

Αν ειναι οντως μονοδρομος, παρε το χρονο σου, θυμωσε, κλαψε, βγαλε ολο τον αρνητισμο σου, την απογοητευση σου και ολα τα αρνητικα σου συναισθηματα για ενα μικρο χρονικο διαστημα και μετα στασου ξανα στα ποδια σου και κοιτα μπροστα, κανε επαναπροσδιορισμο διαδρομης, αυτο κανουμε ολοι μας, ξανα και ξανα. Το ιδιο θα κανεις και συ, αφου περασεις πρωτα τη φαση σου.
Παντως για τα ψυχολογικα που σε ταλαιπωρουν και θα συνεχισουν να σε ταλαιπωρουν, επιμενω οτι χρειαζεσαι επαγγελματικη βοηθεια κι ας λες οτι τα παλευεις και μονη σου.

Στο μυαλο μου τα εχω διαχωρησει. Αλλο λυκειο, αλλο πανεπιστημιο. Τεραστιο το χασμα. Ειδικα οπως ειναι τωρα το εκπαιδευτικο συστημα. Ημουνα καλη στα μαθηματικα, εγραφα καλους βαθμους αλλα απεκτησα τεραστιο κομπλεξ λογω της μαθηματικου μου. Με υποτιμουσε συνεχως. Στις εξετασεις επαθα κριση πανικου. Απλα οι δυνατοτητες του καθενος μας ειναι μεχρι ενος σημειου, δεν ειναι κακο να τις αποδεκτει αλλα εγω ειμαι κωλοεγωιστρια και εδω που εφτασα φοβαμαι να το παραδεκτω, φοβαμαι το τι θα ακολουθησει. Μεχρι που σκεφτομαι πως σε οποιαδηποτε αλλη σχολη και να πηγαινα, λογω μυαλου δεν θα της εβγαζα. Οτι ειμαι μεχρι το λυκειο. Ή εστω, μεχρι πρωτο, πες δευτερο ετος. Οχι για πτυχιο.

Μπηκα (με εισαγωγικες) σε μια σχολη τιγκα στα μαθηματικα (ισα που καταφερα να μπω) και τα εχω περασει. Στο αντικειμενο που ειμαι (που ειναι αντικειμενικα ενα απο τα πιο δυσκολα) δεν εγραψα καλα στις εισαγωγικες. Παντα το φοβομουνα λογω της δυσκολιας και το φταιξιμο ειναι καθαρα δικο μου. Δικη μου επιλογη ηταν. Γιατι δεν μου αρεσει ειλικρινα τιποτε αλλο. Την αποτυχια θα την δεχομουν. Αυτο που δεν μπορω να δεκτω ειναι πως αφησα να περασουν τοσα χρονια να στεναχωριουνται και να επενδυουν σε μενα τοσοι ανθρωποι και δεν ακουσα τελικα τον εαυτο μου και καποιους αλλους που μου ελεγαν πως δεν προκειται να τα καταφερω. Και δεν τα καταφερνουν ολοι σε τετοιες σχολες, το ηξερα απο πριν. Τωρα ειμαι στο κενο. Εκανα ηδη ενα χρονο αναστολη με χαρτια ψυχιατρου, δεν δικαιουμαι κατι αλλο, το εψαξα. Οποτε ειναι οντως μονοδρομος και ειναι κατι που επρεπε να το κανω καιρο πριν αλλα δειλιαζα, δεν μπορω να το αντιμετωπισω. Και νομιζω πως ειναι λογικο να νιωθω ετσι. Μου το ειπε και η γιατρος πως οταν παρατησω το πτυχιο μου θα νιωθω αχρηστη. Ηδη νιωθω, σκεψου τωρα τι γινεται στο κεφαλι μου. Δεν νομιζω πως θα ειναι μια φαση που θα περασει. Εδω με κατηγορω για πολυ πιο απλα και ασημαντα πραγματα και δεν τα ξεπερναω ποτε. Ποσο μαλλον τωρα. Εχουν συνεβη στη ζωη μου πολυ πιο σοβαρα πραγματα απο αυτο και εχω περασει πολυ χειροτερα. Ομως ειναι η πρωτη φορα που νιωθω τοσο αχρηστη σε σημειο να μην θελω να δω ανθρωπο, θελω να εξαφανιστω.. Νιωθω πως οτι αλλο και αν μου πει ο γιατρος ή η ψυχολογος, ακομα και φαρμακα να παρω θα ανακουφιστω απο ολα τα αλλα. Τα γεγονοτα/δεδομενα ομως ειναι εκει, δεν μπορει να τα εξαφανισει κανενα φαρμακο ή αναλυσεις/εκλογικευση. Μπορει να ακουγεται πολυ παραλογο και καταθλιπτικο αυτο που λεω αλλα ετσι ακριβως το βιωνω.

Ευχαριστω πολυ παντως.

Νομίζω πως ενα πολυ βασικο και δυσκολο που θα σε βοηθήσει όμως σε ολο αυτο που ζεις, ειναι να συγχωρησεις τον εαυτο σου για ολα αυτα που τον κατηγορείς. Να τον απαλυνεις, να τον αφησεις λίγο να ανασανει. Μην τον χτυπας ετσι. ΔΕΝ φταις εσυ για τις ιδψ, τις καταθλιψεις κι ολα τ'αλλα σκατα. Σου ετυχε κι εσενα να παλευεις με κατι.
Εισαι πολυ νεα για να κανεις πίσω. Το ξερω έχεις κουραστεί. Εχω 30 χρονια ιδψ, σε καταλαβαίνω. Κατι φορες νιώθεις οτι τίποτα δεν εχει μεινει για να γινει.
Κι ομως, αυτο που δεν εχεις καν αρχισει να κανεις, είναι να αγαπησεις τον εαυτο που κουβαλάς.
Δεν ειναι καθολου ευκολο και απλό. Ισως χρειαζεσαι βοηθεια. Μην τα παρατας! Έισαι στην αρχη, οχι στο τελος.

Αρχικά, τα κορίτσια έχουν δίκιο. Ακόμη κι αν όντως πρέπει να αφήσεις τη σχολή σου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις να δίνεις ευκαιρίες στον εαυτό σου για ο,τιδήποτε άλλο. Είσαι 25 χρονών, όλα καλά... έχεις χρόνια να πάρεις καινούργια ρίσκα και να κάνεις νέες επιλογές. Αναφορικά, με την υποτροπή κι εγώ θεωρώ ότι θα χρειαστείς υποστήριξη και δεν εννοώ απαραίτητα φαρμακοθεραπεία. Ωστόσο, για να μιλήσουμε και λίγο πρακτικά... ξαναδιάβασε τα κείμενα που έγραψες στο θέμα αυτό... έχουν στρωτό λόγο, ροή και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, όπου κατηγορείς τον εαυτό σου για αναξιότητα κτλ. ...καλή η αυτοκριτική, αλλά το αυτομαστίγωμα είναι άλλο θέμα, όλοι περνάμε από αυτές τις φάσεις.... το θέμα είναι πόσο καίρο θέλεις και πόσο καιρό θα αντέξεις να μείνεις σ αυτή τη φάση.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Νομίζω πως ενα πολυ βασικο και δυσκολο που θα σε βοηθήσει όμως σε ολο αυτο που ζεις, ειναι να συγχωρησεις τον εαυτο σου για ολα αυτα που τον κατηγορείς. Να τον απαλυνεις, να τον αφησεις λίγο να ανασανει. Μην τον χτυπας ετσι. ΔΕΝ φταις εσυ για τις ιδψ, τις καταθλιψεις κι ολα τ'αλλα σκατα. Σου ετυχε κι εσενα να παλευεις με κατι.
Εισαι πολυ νεα για να κανεις πίσω. Το ξερω έχεις κουραστεί. Εχω 30 χρονια ιδψ, σε καταλαβαίνω. Κατι φορες νιώθεις οτι τίποτα δεν εχει μεινει για να γινει.
Κι ομως, αυτο που δεν εχεις καν αρχισει να κανεις, είναι να αγαπησεις τον εαυτο που κουβαλάς.
Δεν ειναι καθολου ευκολο και απλό. Ισως χρειαζεσαι βοηθεια. Μην τα παρατας! Έισαι στην αρχη, οχι στο τελος.

---

Νεφελη μου οσον αφορα την καταθλιψη και την ιδψ, ναι η λογικη μου εκει ειναι παρα πολυ ισχυρη γιατι ειδικα οσον αφορα την ιδψ βλεπω στην πραξη πως δεν φταιω εγω για ο,τι γινεται στο κεφαλι μου. Ετσι γεννηθηκα και δεν επελεξα να εχω αυτες τις ιδεες και να βασανιζομαι. Ακομα και αν ολοι οι γυρω με χτυπανε και λενε οτι ειμαι τρελη, οτι δεν προσπαθησα αρκετα, οτι κατι δεν εκανα καλα, οτι δεν γινεται να μην φευγουν οι ιδεοληψιες και οι ψυχαναγκασμοι, οτι ειμαι υπερβολικη και μπλα μπλα. Λες και μου αρεσει να ειμαι ετσι και εγω το επελεξα. Αλλα οχι, εδω ξερω πως δεν φταιω εγω. Δεν με χτυπαω ΚΑΙ γι' αυτο. Παλια γινοταν και αυτο. Αλλα με πολλη προσπαθεια δικη μου και πολλυ κουβεντα με γιατρους εχω καταφερει να το αποδεκτω οτι οντως, ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ. Δεν ειναι ανακουφιστικη ουτε αυτη η σκεψη. Αν ηξερα πως φταιω θα αλλαζα κατι, θα προσπαθουσα περισσοτερο. Τωρα αποδεχεσαι πως θα ζεις μια ζωη ετσι. Οκ το αποδεκτηκα. Η ζωη ειναι αγωνας, ειμαστε για τα δυσκολα :p

Στη σχολη ειναι κατι τελειως διαφορετικο γιατι εξαιτιας μου εχουν ερθει ετσι τα πραγματα. Επειδη ειμαι κωλοεγωιστρια και δεν ξερω τις δυνατοτητες μου. Μαλλον τις γνωριζω αλλα δεν αποδεχομαι πως ειναι τοσο λιγες και να βρω κατι ευκολο που δεν θα μου προκαλει επιπροσθετο στρες. Ειναι και μεγαλο σημαδι ανωριμοτητας το οτι κανω σαν παιδι που δεν το αποδεχομαι και δεν προχωραω.

Quote:

---

Originally Posted by Έρις

Αρχικά, τα κορίτσια έχουν δίκιο. Ακόμη κι αν όντως πρέπει να αφήσεις τη σχολή σου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις να δίνεις ευκαιρίες στον εαυτό σου για ο,τιδήποτε άλλο. Είσαι 25 χρονών, όλα καλά... έχεις χρόνια να πάρεις καινούργια ρίσκα και να κάνεις νέες επιλογές. Αναφορικά, με την υποτροπή κι εγώ θεωρώ ότι θα χρειαστείς υποστήριξη και δεν εννοώ απαραίτητα φαρμακοθεραπεία. Ωστόσο, για να μιλήσουμε και λίγο πρακτικά... ξαναδιάβασε τα κείμενα που έγραψες στο θέμα αυτό... έχουν στρωτό λόγο, ροή και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, όπου κατηγορείς τον εαυτό σου για αναξιότητα κτλ. ...καλή η αυτοκριτική, αλλά το αυτομαστίγωμα είναι άλλο θέμα, όλοι περνάμε από αυτές τις φάσεις.... το θέμα είναι πόσο καίρο θέλεις και πόσο καιρό θα αντέξεις να μείνεις σ αυτή τη φάση.

---

Οταν δεν θες ΟΝΤΩΣ κατι αλλο, τι γινεται? Οντως δεν με τραβαει κατι αλλο και το χειροτερο ειναι να σπουδαζεις κατι που δεν το γουσταρεις. Αν δεν γουσταρα αυτο το αντικειμενο, εκει θα ηταν πιο ευκολο να φυγω πολυ πιο γρηγορα πριν φτασω εδω. Και με τα θεματα που εχω σκεψου να κανεις κατι και με το ζορι. Ασε που οντως πιστευω πως οι δυνατοτητες μου ειναι μεχρι πρωτο-δευτερο ετος πανεπιστημιου, οποιασδηποτε σχολης. Οποτε ουσιαστικα πρεπει να αποδεκτω κατι που δεν θελω, που με πληγωνει αφανταστα και να συγχωρεσω τον εαυτο μου που με αφησα να φτασω ως εδω επενδυοντας ταυτοχρονα σε μενα τοσοι ανθρωποι, και συναισθηματικα και οικονομικα.

Ξυπνησα και θυμομουνα αυτα τα λογια απο τον εφιαλτη που εβλεπα. Μιλουσα με εναν καθηγητη μου. Δεν αναφεροταν σε μενα, μιλουσε γενικα περι λαθων. Και τι του απανταω; "ΕΓΩ κανω συνεχεια λαθη". Και μου απαντησε πως ισχυει. Και δεν ηξερα τι να του πω, απαντησα απλα πως δεν γνωριζω γιατι συμβαινει αυτο. Και ξυπνησα με αυτη τη σκεψη να με συντροφευει ολη μερα. Που ετσι κι' αλλιως τον τελευταιο μηνα αυτο συμβαινει καθημερινα και ναι, ειναι κατι αρρωστημενο που δεν το αντεχω..

Να σου πω εγώ για λάθη από έξι χρόνων που πήγα σχολείο μέχρι τα δεκαοχτώ λάτρευα τις γυναίκες δε με ένοιαζε το διάβασμα μόνο δουλειά κ γυναικεσ βοηθούσα στο σπίτι στα μαστορεματα τα πάντα στο σχολείο την έπεφτα σε όλες ο θεός μου έδωσε λίγο μυαλό στις πανελλήνιες έβγαλα δεκαπέντε πέρασα σε τει μηχανικός κ τελικά έγινα αγρότης γτ στα λέω όλα αυτά κάθε δουλειά έχει πλεονεκτήματα κ μειονεκτήματα δηλαδή έχω την ηρεμία μου δεν έχω άγχος είμαι εγώ κι η φύση σωματική βελτίωση τα πάντα αλλά τα λεφτά είναι λίγα προτίμησα την ηρεμία κ την υγεία μου δε θα άντεχα να δουλεύω σε άλλη δουλειά να μη στα πολυλογω βρήκα τι μπορώ να κάνω όχι τι μου αρέσει άλλο τι μπορείς άλλο τι σου αρέσει

Quote:

---

Originally Posted by elis

Να σου πω εγώ για λάθη από έξι χρόνων που πήγα σχολείο μέχρι τα δεκαοχτώ λάτρευα τις γυναίκες δε με ένοιαζε το διάβασμα μόνο δουλειά κ γυναικεσ βοηθούσα στο σπίτι στα μαστορεματα τα πάντα στο σχολείο την έπεφτα σε όλες ο θεός μου έδωσε λίγο μυαλό στις πανελλήνιες έβγαλα δεκαπέντε πέρασα σε τει μηχανικός κ τελικά έγινα αγρότης γτ στα λέω όλα αυτά κάθε δουλειά έχει πλεονεκτήματα κ μειονεκτήματα δηλαδή έχω την ηρεμία μου δεν έχω άγχος είμαι εγώ κι η φύση σωματική βελτίωση τα πάντα αλλά τα λεφτά είναι λίγα προτίμησα την ηρεμία κ την υγεία μου δε θα άντεχα να δουλεύω σε άλλη δουλειά να μη στα πολυλογω βρήκα τι μπορώ να κάνω όχι τι μου αρέσει άλλο τι μπορείς άλλο τι σου αρέσει

---

Ποτε ξεκινησε η ψυχωση Ελις; Αν εβγαλες 15 σε ψυχωσικο επεισοδιο σου βγαζω το καπελο. Επισης απο πολλα που γραφεις εδω φαινεται οτι εχεις μυαλο. Σαν εδω συμφωνω απολυτα με ο,τι εγραψες. Αυτη ειναι η πραγματικοτητα. "Αλλο τι μπορεις και αλλο τι σου αρεσει". Αυτο ακριβως. Αλλο που δεν το δεχομαι. Και δεν ξερω κιολας τι μπορω να κανω. Γιατι ναι ρε γαμωτο εφτασα 25 χρονων, που θεωρητικα ειμαι νεα ακομα και νιωθω οτι γερασα. Και εκτος απο αυτο κατεληξα στο οτι δεν αξιζει κανεις να ζει με τοσο αγχος και θλιψη. Προσπαθω για να αποδειξω τι; Κατι που δεν ειμαι; Αφου δεν μπορω. Αντι να το δεκτω και να προσπαθησω να βρω κατι ευκολο (που τιποτα δεν ειναι ευκολο για μενα, αλλα εστω να βρω κατι πιο απλο) για να μπορω να αντεχω αν μη τι αλλο την καθημερινοτητα καθομαι σαν μαλακισμενη λογω εγωισμου/ανωριμοτητας/δειλιας να "πεθαινω" για το τιποτα. Δεν ξερω τι θα γινει γιατι δεν εχω μιλησει καν στους δικους μου. Απλα βλεπω να φτανει η κατασταση στο απροχωρητο και θελοντας και μη να το καταλαβουν απο μονοι τους και να αρχισουν για τα καλα αυτη τη φορα τις φωνες λογω απογοητευσης (με ολο το δικιο να ειναι με το μερος τους).

Ειναι θεμα ποσο σοβαρα παιρνεισ τον εαυτο σου δηλαδη εσυ υπολογιζεισ τον εαυτο σου πολυ κ θεσ να γινεισ κατι σημαντικο εγω δεν εχω προβλημα να ειμαι αγροτησ αρκει να επιβιωνω η φτωχεια δε με ενοχλει εχουμε κολπα αν θεσ να μαθεισ το θεμα ειναι πωσ εμαθεσ μικρη εκει θα εχεισ προβλημα αμα δε γινεισ κατι

Κι επισησ αλλη αξια σ δινει η οικογενεια κ αλλη ειναι η πραγματικη σου

Quote:

---

Originally Posted by elis

Ειναι θεμα ποσο σοβαρα παιρνεισ τον εαυτο σου δηλαδη εσυ υπολογιζεισ τον εαυτο σου πολυ κ θεσ να γινεισ κατι σημαντικο εγω δεν εχω προβλημα να ειμαι αγροτησ αρκει να επιβιωνω η φτωχεια δε με ενοχλει εχουμε κολπα αν θεσ να μαθεισ το θεμα ειναι πωσ εμαθεσ μικρη εκει θα εχεισ προβλημα αμα δε γινεισ κατι

---

Α μπραβο. Αυτο. Κανονικα σκασιλα μου και δεν θα επρεπε να δινω σημασια. Οξυμωρο ομως απο την μια με υποτιμω οσο δεν παει και δεν νοιαζομαι για μενα και απο την αλλη κολλαω σε μαλακιες και φαινεται οτι με νοιαζει. Ειναι επειδη θελω να αποδειξω την αξια μου με λαθος τροπο, δηλαδη νομιζω πως θα αποδεκτω τον εαυτο μου οταν τελειωσω τη σχολη μου και κανω γενικα καποια πιο σοβαρα πραγματα στη ζωη μου απο αυτα που κανω τωρα. Σε σημειο που σε καποιες φασεις η ιδια επιλεγω να με φτασω στα ακρα, δηλαση εργασιοθεραπεια να μην καθομαι καθολου, να νιωθω καπου χρησιμη και ανεξαρτητη ρε παιδι μου. Αν καθησω μονη εγω και οι σκεψεις μου ουυ παει.. Απο την αλλη δεν το νομιζω απλα, ειναι κατι που ισχυει γενικα. Δεν ειναι παραλογο, η αυτοπεποιθηση χτιζεται με το τι κανεις. Και γενικα απο το περιβαλλον, συμφωνω. Η αυτοεκτιμηση παλι οχι... Πρεπει να αποδεκτω τον εαυτο μου ετσι οπως ειναι και οτι παντοτε θα με υποτιμω οοο,τι κι' αν κανω, και οτι απλα ανα περιοδους αναλογως και με το τι κανω θα εχω κααπως πιο ανεβασμενη αυτοπεποιθηση και δεν θα νιωθω τοσο χαλια, θα βοηθαει λιγο και η λογικη. Τωρα ολα σκατα.

Μακαρι να μπορουσα να ζησω με την δικη σου φιλοσοφια χωρις να βασανιζομαι εξτρα για βλακειες. Τοσα προβληματα και να τα βαζω με το μυαλο και τις δυνατοτητες μου. Να παω στο διαολο..

Το εχω κι εγω αυτο γτ κλασικα δυσλειτουργουμε σε διαφορους τομεις...
μπορω να πω οτι σε νιωθω....αν αυτο σε παρηγορω και καταλαβαινω πολυ καλα...βεβαια καταφερα πηρα το πτυχιο μου τελοσπαντων
αλλα...εξακολουθω να φβαμαι τι μελλει γενεσθαι στη πορεια και στην αποκατασταση μου....
Δεν εχω να σε συμβουλεψω κατι. Ξερω οτι αν αγαπάς αυτο που θελεις να κάνεις και το ονειρευεσαι πραγματικα, σιγουρα υπαρχει τροπος να το καταφερεις..

Πρακτικα δεν υπαρχει. Και βλεπω πως ολοι οσοι απαντησαν εδω δεν το πιστευουν αυτο (βλεπε το "αν οντως") και δεν καταλαβαινω και τον λογο. (Μαλλον υποψιαζομαι). Λες και το βγαζω απο το μυαλο μου. Αν εχεις συγκεκριμενα μαθηματα να παρεις και ο χρονος πριν σε διωξουν (γιατι ναι, διαγραφεσαι και δεν το βγαζω απο το μυαλο μου, εχω δει ακομα και περιπτωση ενος φοιτητη να ειναι 6ο ετος να χρωσταει ενα μαθημα μονο, να μην το περναει και τσουπ διαγραφη, χανει το πτυχιο) δεν σε αρκει γιατι δεν εχεις β εξεταστικη και σε περιοριζουν οι πιστωτικες, δεν χρειαζεται να χαραμισεις αλλο χρονο για να σε διωξουνε μετα επειδη δεν καταφερες να εκπληρωσεις τους στοχους του πτυχιου σου (δηλαδη να παρεις οσα μαθηματα επιβαλλονται). Αν αυτο το εχεις μελετησει με συμβουλο και καθηγητες και εχεις το προγραμμα μπροστα σου, δεν μιλαει καμια διαταραχη εδω περι αναξιοτητας ή υπερβολης ή αρνητικοτητας. Επισης θεωρω μπουρδα αυτο που λενε οτι επειδη ονειρευεσαι κατι σημαινει οτι θα το καταφερεις κιολας. Ε αν δεν εχεις τις δυνατοτητες/μυαλο ή whatever για να γινεις αστροναυτης, ονειρεψου το οσο θελεις.

Επισης μιλαμε για καπως διαφορετικα πραγματα γιατι εμενα το προβλημα μου περισσοτερο (αυτο που με τρελαινει περισσοτερο τωρα εννοω) ειναι το πτυχιο και οτι νιωθω αχρηστη που δεν καταφερα να παρω ενα πτυχιο οπως τοσοι αλλοι και που αφησα να περασουν τοσα χρονια.

Να αποδεκτω τις αδυναμιες μου προσπαθω και να με συγχωρεσω. Τρελαινομαι που δεν τα καταφερνω.

To ίδιο ειναι και χειροτερο το δικο μου μη σου πω. Εχω παρει πτυχιο και συνεχιζω να νιωθω αχρηστη και οτι δε θα τα καταφερω.(το ειχα κ οσο σπουδαζα αλλα συνεχιζω) Αυτό τι ειναι?
Τελοσπαντων σε καταλαβαινω πολυ σε τι κατασταση βρισκεσαι. Δεν ειναι ευκολο καθολου κ ξερεις κιολας οπως λες καθως το βιωνεις ουκ ολιγες φορες. Δε θα σε πεισω για κατι, ειπαμε τα ιδια τραβαω κι εγω εξαλου. Επισης δεν ξερω τι παιζει με ιδψ ακριβως. Αλλα απο καταθλιπτικη μεριά, θα σου πω οτι τωρα βιωνεις μια εξαρση κ ειναι ολα στο φουλ απο μαυριλα . Δεν ειναι κτ ξεκαθαρο και αντικειμενικο.
Αυτο φαινεται κι εδω αλλωστε εντονα-->Να αποδεκτω τις αδυναμιες μου προσπαθω και να με συγχωρεσω. Τρελαινομαι που δεν τα καταφερνω.

Τζαμπα προσπαθείς τοσο νομιζω, δεν σε αφηνε η διαταραχη να ηρεμησεις ευκολα. Δε ξερω πως τη παλευεις και βρισκεις αντιδοτο εσυ, κανε τ ιδιο σιγα σιγα. Εγω για να ηρεμησει το κεφαλι μου να σκεφτεται καθαρα κ παλι χρειαζεται χαπι κ απασχοληση.

Εισαι οπως εισαι τωρα. Ε σκεψου τον εαυτο σου χωρις πτυχιο και θα καταλαβεις αν ειναι χειροτερο. Νομιζα πως θα ελεγες πως θα παει χαμενο, εκει να το καταλαβω αλλα δεν ειναι χειροτερο απο τη στιγμη που το γουσταρες και το πηρες και το εχεις ηδη στα χερια σου, ολοκληρωσες αυτο που αγαπουσες και απλα η κριση δεν σε αφηνει να το χρησιμοποιησεις αν δεν βγεις εξω ή δεν προχωρησεις και παρακατω. Ε σκεψου τωρα να μην εχεις τιποτα και να νιωθεις οτι δεν εχεις μυαλο για κατι παραπανω απο λυκειο.

Για αντικειμενικοτητα μιλησα για αλλο λογο. Οταν ο ουρανος ειναι μουντος και το ακουσεις να το λεει ενας καταθλιπτικος θα του πεις "ελα μωρε τωρα, η καταθλιψη μιλαει". Αφου ειναι μαυρος, δεν ειναι στραβος. Ε αυτο εξηγω. Οταν τα δεδομενα ειναι μπροστα στα ματια σου εγω θα πεταω στα ουρανια οτι θα λιγοστεψουν τα μαθηματα ή οτι προλαβαινω απο τη στιγμη που τα εξαμηνα και οι πιστωτικες ειναι συγκεκριμενες; Αυτο λεω. Τα υπολοιπα περι αναξιοτητας καταθλιψης ιδψ τα γνωριζω. Αλλα οχι σε αυτο δεν μιλαει η καταθλιψη πιστεψε με. Ειναι στο πού εχεις μαθει να δινεις αξια σαν ανθρωπος για να την παλεψεις. Οπως επισης σκεφτομαι και οτι οταν παρω το χαπι θα γινω χειροτερα επειδη ειμαι ενοχικη και θα παραδεκτω πως εχασα το παιχνιδι και δεν θα μου το συγχωρησω. Με ξερω. Ηδη παλευω με τρελες και ανουσια πραγματα ποσο μαλλον με πιο σοβαρα θεματα. Αστο μην το ψαχνεις. Ο γιατρος παντως ειδικα σε αυτο το θεματα με καταλαβε. Την παλευω και χωρις γιατι συνηθισα την μαυριλα και την φρικη, ακομα και στα χειροτερα, που πιστεψε με δεν θες να ζησεις παρανοϊκες εξαρσεις ιδψ. Τα εχω απο μωρο παιδι, απο τοτε που με θυμαμαι. Αλλα οοοοχι, η σχολη και το ανυπαρκτο μυαλο μου ειναι πιο σημαντικο και τωρα νιωθω λες και εχασα δικο μου ατομο. Fuck logic