Με κάποιους έχω ήδη μιλήσει εδώ στο φορουμ, με κάποιους άλλους όχι.
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η βία ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας. Αυτά που έχουν μείνει μέσα μου είναι το ξύλο, οι φωνές, ο φόβος και η υποκρισία.
Ο πατέρας μου ανέκαθεν διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις κ ήταν σε όλους γνωστό, αν κ εκείνος δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Αντιθέτως έμπαινε στο σπίτι χτυπούσε την μητέρα μου σε σημείο που να πέφτει αναίσθητη, πέρα τις αιμορραγίες και τα κλάμματα. Ύστερα ερχόταν η σειρά μας κ για να το αποφύγουμε πέφταμε στο κρεββάτι κ ας τρέμαμε απ\'το φόβο, κάναμε ότι κοιμόμασταν κ πως δεν πήραμε χαμπάρι τίποτα, ώσπου να φύγει κ να τρέξουμε στην μητέρα μας για να την συνεφέρουμε. Εκείνη έλεγε, δεν πειράζει, θα του περάσει κ ο λόγος που δεν έκανε το βήμα να φύγει ήταν γιατί στην οικογένειά της τα πράγματα ήταν χειρότερα με έναν αδερφό ναρκομανή.
Οι λόγοι που ακόμα κ σήμερα δημιουργούνται καυγάδες, είναι γιατί το πουκάμισό του δεν είναι κολλαρισμένο, το φαγητό έχει κρυώσει, ποιος πήρε το ποτήρι, εγώ φτιάχνω εσείς χαλάτε, δεν είστε άξιοι για τίποτα κ όλα αυτά βέβαια στολισμένα με χρ.. παν.. γα.. κλπ. Ασήμαντες αφορμές.
Ποτέ δεν τον ανεχόμουν, έκανα προσπάθειες να βρώ βοήθεια απο εξωτερικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να επέμβουν, ακόμη κ στην αστυνομία πήγα, αλλά ούτε η μάνα μου με υποστήριξε σε αυτή την ενέργεια. Οι συγγενής, φίλοι κ γνωστοί τον καμαρώνουν για την υπέροχη οικογένεια που έχει. Διατάζει κ εμείς εκτελούμε! Όταν όμως έίμαστε μεταξύ μας αλλάζει πρόσωπο κ μας πατάει όλους! Ο αδερφός μου λέει χεστον ποιος ασχολείται μαζί του, η μάνα μου α σιγά δεν το παράτησα όταν έπρεπε τώρα δεν υπάρχει λόγος. Δηλαδή μια ζωή μαρτύριο, δεν μας αρέσει αλλά κ τι να κάνουμε.
Εγώ όλα μου τα χρόνια έριχνα το φταίξιμο στον εαυτό μου που δεν μπορούσα κάτι να κάνω, ντρέπομαι για μένα κ για όλους αυτούς που συμπεριφέρονται λες κ δεν συμβαίνει τίποτα. Έχω κάνει αμέτρητες απόπειρες, οτιδήποτε για να με καταστρέψω, οτιδήποτε που θα με έστελνε μακριά απ\'αυτούς. το να φύγω θα έφερνε μόνο περισσότερα προβλήματα.
Η ειρωνία σε όλο αυτό είναι ότι όποτε έχω προσπαθήσει να μιλήσω στον πατέρα μου, γυρίζει κ μου λέει έχετε παράπονο εσείς που μεγαλώσατε με τους γονείς σας, εγώ μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο κ απο την θεία στο θείο, ούτε καταλαβαίνει τι έχει κάνει. Όταν η μάνα μου του λέει που ήσουν όταν σε χρειαζόντουσαν τα παιδία σου, απαντάει κ με τι μεγάλωσαν με τα αρχ..
Τους είπα έχω κατάθλιψη αφήστε με πλεον, δεν μπορώ να ζήσω έτσι κ βάλανε όλοι μαζί τα γέλια, κάνε καμιά δουλειά να σου φύγει απάντησαν.
Δηλαδή αν εγώ είμαι η παράλογη κ η τρελή εκεί μέσα, πείτε μου εσείς μ\'αυτά που γράφω ότι εκείνοι είναι καλά.
