Προσαρμογή σε νέα φάση ζωής και αίσθηση κενού
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ. Συγκεκριμένα την περίοδο 2014-2015 έγραφα συνέχεια. Και σταμάτησα καθώς τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα. Εν ολίγοις ένιωθα ένα κενό μέσα μου. Ένιωθα άχρηστος, προβληματικός, είχα άγχος, κρίσεις πανικού, προβλήματα με το στομάχι, αυπνίες. Έκλαιγα πολύ συχνά. Γενικά ένιωθα ότι δε ζω. Αυτό δεν έφυγε τελείως, αλλά επειδή ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία είχε αρχίσει να μειώνεται σε μεγάλο βαθμό. Είχα αρχίσει λίγο να απολαμβάνω τη ζωή. Όμορφο ε; Και ανεκτίμητο.
Ωστόσο ήρθε η ώρα και αυτό το καλοκαίρι πήρα το πτυχίο μου. Και έφυγα από την πόλη που σπούδαζα, κάτι το οποίο μου ήταν πολύ δύσκολο καθώς αυτή η πόλη ήταν η ηρεμία μου, το κρησφύγετο μου. Δεν αφήνεις εύκολα κάτι τέτοιο. Και ειδικά για να γυρίσεις πίσω στο πατρικό σου(το οποίο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη). Από εκείνη τη στιγμή όλοι άρχισαν να μου λένε "μπράβο προχωράς, πας στο επόμενο βήμα, εξελίσσεσαι". Η αλήθεια είναι ότι πέρασα εδώ σε ένα μεταπτυχιακό το οποίο μου άρεσε πολύ για να πιαστώ από κάτι γιατί πραγματικά ένιωθα τελείως μετέωρος. Έπρεπε να κάνω κάτι που μου αρέσει γιατί είχα αρχίσει να νιώθω πάλι εκείνο το απαίσιο κενό. Συνέχισα και εδώ στην πόλη τα χομπι που έκανα σαν φοιτητής. Εκεί μέσα όλα καλά. Αλλά η υπόλοιπη ζωή μία ρουτίνα και μία συνεχής αναπόληση της ζωής μου εκεί που σπούδαζα. Προσπαθώντας να νιώσω έστω και λίγο καλά αλλά τα ψυχοσωματικά να μου θυμίζουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Έφυγα και από το πατρικό, και προσπάθησα να μείνω στο σπίτι της γιαγιάς το οποίο είναι στο κέντρο, καθώς το πατρικό βρίσκεται στα περίχωρα. Λέω ωραία αυτό μου έλειπε, η ησυχία μου. Τώρα θα λυθούν όλα. Και ανακάλυψα πως πραγματικά δεν ήταν τελικά αυτό που μου έλειπε. Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα μου. Βρίσκεται στο γεγονός ότι πάλι νιώθω άχρηστος, προβληματικός, ότι δεν μπορώ να ανοίξω τα φτερά μου. Δεν ευχαριστιέμαι τη ζωή. Νιώθω στεναχωρημένος, μελαγχολώ συνέχεια. Κλαίω συχνά. Έχω βαρεθεί να αναπολώ την ηρεμία που είχα στην πόλη που σπούδαζα. Η Θεσσαλονίκη νιώθω ότι με τρώει. Δεν υπάρχει κάτι όμορφο που να έχω εδώ. Όλα είναι εκεί. Και δεν έχω την υπομονή για καινούριες όμορφες στιγμές. Πέρασαν πολλά χρόνια να τις αποκτήσω στην άλλη πόλη και τώρα πάλι από την αρχή.Έχω αρχίσει να χάνω και το ενδιαφέρον μου ακόμα και στα χόμπι και στο μεταπτυχιακό που κάνω. Και αυτό μέσα σε ένα μήνα. Στην αρχή είχα πολλή όρεξη. Αλλά νιώθω ότι ζω κάτι το οποίο δεν είναι δικό μου. Νιώθω πάλι ότι δε ζω.
Και όχι. Αυτό δεν είναι εξέλιξη. Με πνίγει να μου λένε όλοι πόσο προχωράω και εγώ να νιώθω κενός, άχρηστος. Πίσω πάω. Πίσω σε εκείνο το σκοτεινό κενό. Και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Ακόμα και η ιδέα της ψυχοθεραπείας μου φαίνεται ότι δε θα βοηθήσει πλέον(σταμάτησα γιατί έκανα στην πόλη που σπούδαζα και δεν μπορούσε να συνεχιστεί). Έχω βαρεθεί να με λυπάμαι και να κλαίω. Και αυτό γίνεται συχνά. Πολύ συχνά. Και ίσως τελικά να μη φταίει η Θεσσαλονίκη. Ίσως το πρόβλημα να είμαι εγώ. Ένα πρόβλημα που ακόμα δεν έχω βρει τη λύση. Τι έχω ανάγκη; Μία αλλαγή σεναρίου στη ζωή μου και έναν επαναπροσδιορισμό του εαυτού μου. Γιατί έτσι δεν πάω πουθενά. Πάω σε σκοτεινούς δρόμους. Και δε θέλω. Αλλά λύση δεν μπορώ να βρω.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Να έχετε μία υπέροχη μέρα.
