Ψυχολογική υποστήριξη στον αγώνα κατά της παχυσαρκίας.

Ο ρόλος της ψυχολογικής υποστήριξης στον αγώνα κατά της παχυσαρκίας.

Σοφία Χατζηδημητρίου
Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια
--------------------------------------------------------------------------------

Η πολυσύνθετη εικόνα που έχουμε γύρω από την αιτιολογία της παχυσαρκίας καλεί για μια πιο σφαιρική προσέγγιση όσον αφορά στη θεραπεία της. Πολλές επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν ότι πέραν κάποιας γενετικής προδιάθεσης που μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην παχυσαρκία, το περιβάλλον και οι ψυχοκοινωνικές του προεκτάσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αλλά και στη θεραπευτική αποκατάσταση της νοσογόνου παχυσαρκίας.

Συγκεκριμένα, ένας μεγάλος αριθμός ερευνών υποδεικνύουν στα συμπεράσματά τους ότι η ψυχολογική υποστήριξη σε μια προσπάθεια απώλειας βάρους σε συνδυασμό με τις κατάλληλες ιατρικές οδηγίες και παρεμβάσεις συνεισφέρει σημαντικά στη διατήρηση των θετικών θεραπευτικών αποτελεσμάτων και όχι μόνο στη επίτευξή τους. Για παράδειγμα, φαίνεται πως ο στιγματισμός από το ευρύτερο κοινωνικό αλλά και το στενότερο συγγενικό περιβάλλον ενισχύει την αρνητική εικόνα εαυτού του παχύσαρκου ατόμου. Μια χαμηλή αυτοπεποίθηση συνοδευόμενη συνήθως από πολλές ενοχές και το συναίσθημα του αδιεξόδου συμβάλλουν σε έναν αρνητικό φαύλο κύκλο, όπου η πολυφαγία χρησιμοποιείται ως διέξοδος στο πρόβλημα το οποίο αρχικά προκαλεί.

Το φαγητό σαν συνήθεια ή τρόπος διαχείρισης συναισθημάτων καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του παχύσαρκου ατόμου και λειτουργεί συχνά και σαν άλλοθι για βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα. Το περιβάλλον ενός παχύσαρκου ατόμου διαμορφώνεται σύμφωνα με τη νόσο και δημιουργούνται κάποιες ισορροπίες που όσο παθολογικές και να είναι δεν παύουν να πιέζουν για τη διατήρησή τους. Με άλλα λόγια, το παχύσαρκο άτομο συχνά ενδόμυχα φοβάται να διαταράξει τις γνώριμες συνθήκες της ζωής του. Όσο λοιπόν επιθυμητή και να είναι μια ριζική αλλαγή - εξωτερική και εσωτερική για τον ασθενή - δεν παύει να απειλεί τις υπάρχουσες ισορροπίες της ζωής του.

Η παχυσαρκία απειλεί πρώτα απ όλα τη σωματική υγεία του ατόμου και σε δεύτερο λόγο το ωθεί σε μεγάλους συμβιβασμούς στην καθημερινότητα, στον ψυχισμό και στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Συνεπώς, όταν μιλάμε για αντιμετώπιση της νόσου, καλό είναι να συμπεριλαμβάνουμε στην προσέγγισή μας όλες τις σχετικές παραμέτρους. Σε μία θεραπευτική σχέση - ομαδική ή δυαδική - το άτομο έχει την ευκαιρία να διερευνήσει σε βάθος τις ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις της νόσου του και απαλλαγμένο από τα συναισθήματα ενοχών και το γνωστό κοινωνικό στιγματισμό να βοηθηθεί αντλώντας από τον δικό του πλούτο ψυχικών δυνάμεων, με τη σωστή πάντα καθοδήγηση, στο να βρει τη δύναμη να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στην υγεία και στην ζωή του.

Σε μια περίοδο τέτοιων μεγάλων αλλαγών και συναισθηματικών προκλήσεων ο ψυχοθεραπευτής είναι εκεί να προσφέρει το ουδέτερο και εμπιστευτικό περιβάλλον και τη γνώση του στο άτομο που τα χρειάζεται. Η ομαδική θεραπεία δίνει περαιτέρω την ευκαιρία κανείς να μοιραστεί παρόμοιες ανησυχίες με συμπάσχοντες αλλά και να αντλήσει κουράγιο από τη συλλογική προσπάθεια όπως και γνώση από την εμπειρία των συνανθρώπων του. Για όσους δεν είναι έτοιμοι να μοιραστούν, η εχεμύθεια της προσωπικής επαφής σε μία δυαδική θεραπεία δίνει την ευκαιρία να διερευνηθούν πιο προσωπικά ίσως συναισθήματα. Η απόφαση να δώσει κανείς σφαιρική απάντηση στην πολύπλοκη νόσο της παχυσαρκίας εγγυάται όχι μόνο καλύτερα αλλά και πιο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

(δηλαδή καλή ώρα ότι κάνουμε εδώ μέσα) :D

Quote:

---

Originally posted by bionic
Ο ρόλος της ψυχολογικής υποστήριξης στον αγώνα κατά της παχυσαρκίας.

Σοφία Χατζηδημητρίου
Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια
--------------------------------------------------------------------------------

..........

Το φαγητό σαν συνήθεια ή τρόπος διαχείρισης συναισθημάτων καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του παχύσαρκου ατόμου και λειτουργεί συχνά και σαν άλλοθι για βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα. Το περιβάλλον ενός παχύσαρκου ατόμου διαμορφώνεται σύμφωνα με τη νόσο και δημιουργούνται κάποιες ισορροπίες που όσο παθολογικές και να είναι δεν παύουν να πιέζουν για τη διατήρησή τους. Με άλλα λόγια, το παχύσαρκο άτομο συχνά ενδόμυχα φοβάται να διαταράξει τις γνώριμες συνθήκες της ζωής του. Όσο λοιπόν επιθυμητή και να είναι μια ριζική αλλαγή - εξωτερική και εσωτερική για τον ασθενή - δεν παύει να απειλεί τις υπάρχουσες ισορροπίες της ζωής του.

Συνεπώς, όταν μιλάμε για αντιμετώπιση της νόσου, καλό είναι να συμπεριλαμβάνουμε στην προσέγγισή μας όλες τις σχετικές παραμέτρους. Σε μία θεραπευτική σχέση - ομαδική ή δυαδική - το άτομο έχει την ευκαιρία να διερευνήσει σε βάθος τις ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις της νόσου του και απαλλαγμένο από τα συναισθήματα ενοχών και το γνωστό κοινωνικό στιγματισμό να βοηθηθεί αντλώντας από τον δικό του πλούτο ψυχικών δυνάμεων, με τη σωστή πάντα καθοδήγηση, στο να βρει τη δύναμη να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στην υγεία και στην ζωή του.

Σε μια περίοδο τέτοιων μεγάλων αλλαγών και συναισθηματικών προκλήσεων ο ψυχοθεραπευτής είναι εκεί να προσφέρει το ουδέτερο και εμπιστευτικό περιβάλλον και τη γνώση του στο άτομο που τα χρειάζεται. Η ομαδική θεραπεία δίνει περαιτέρω την ευκαιρία κανείς να μοιραστεί παρόμοιες ανησυχίες με συμπάσχοντες αλλά και να αντλήσει κουράγιο από τη συλλογική προσπάθεια όπως και γνώση από την εμπειρία των συνανθρώπων του. Η απόφαση να δώσει κανείς σφαιρική απάντηση στην πολύπλοκη νόσο της παχυσαρκίας εγγυάται όχι μόνο καλύτερα αλλά και πιο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

(δηλαδή καλή ώρα ότι κάνουμε εδώ μέσα) :D

---

Δηλαδή καλή ώρα, ΚΑΘΟΛΟΥ οτι κανουμε εδω μεσα , και δυστυχως δηλαδη...
Αυτό που κάνουμε εδώ μέσα, διαφέρει απο αυτό που περιγράφεται στα εξής ΠΟΛυ βασικα:

1) λειπει η εμβαθυνση στο προβλημα που οδηγει στην σφαιρική αντιμετώπιση του...που σημαινει, δεν ασχολουμαστε καθόλου με τις αιτίες και τις διαδικασιες που μας οδηγουν σε προβληματικη διαχειριση του φαγητου, που ειναι ο πραγματικος λογος που μας δημιουργει το προβλημα, αλλα ασχολουμαστε κατα κορον με τα κιλα μας, που ειναι το συμπτωμα και μονο, το αν και ποσο και πως χανουμε, και μια υποστηριξη προσανατολισμενη ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε αυτο το πραγμα...ποιος εχασε πως τα εχασε, πως σκεφτεται να τα χασει, πληροφοριες για γιατρους κλπ...
πολυ χρησιμα ολα αυτα, αλλα ειναι ενα κομματι μονο του ολου θεματος, η ουσια του προβληματος δεν αγγιζεται με αυτον τον τροπο...
το πως διαχειριζεται κανεις το συναισθημα του μεσω του φαγητου δεν το σχολιαζουμε ουτε κανουμε κατι για να το διορθωσουμε..αυτο σημαινει θεραπεια, και οχι η απωλεια βαρους...ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ , ΠΑΓΚΑΛΗ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΑΡΟΥΣ, δεν μιλαει ομως για αυτην το αρθρο, αλλα για την στηριξη του ατομου ωστε να διαγνωσει τις συναισθηματικες ελλειψεις του, να διορθωσει τις πραγματικες αιτιες που το οδηγουν εκει...
δεν ειδα να ασχολειται κανεις με αυτο...δεν ειναι κι ευκολο βεβαια..

2)μας λειπει ο θεραπευτης.... μια συνολικη αντιμετωπιση του προβληματος που περιλαμβανει ενασχοληση με τους λογους και τις διαδικασιες που οδηγουν το ατομο σε λαθος σχεση με το φαγητο, δεν χρειαζεται μονο καλες προθεσεις απο συμπασχοντες για να γινει...χρειαζεται γνωση και κατευθυνσεις στο πως να λυθουν τα μπλοκαρισματα αυτα που οδηγουν τον καθενα στο καταφυγιο που λεγεται φαγητο...κι αυτες δεν τις κατεχει ο καθενας, οσο προθυμος η παχουλος κι αν ειναι :)

ειναι λοιπον σε πολυ σωστη βαση το αρθρο τοποθετημενο, θα ηθελα κι εγω παρα πολυ να γινοταν μια δουλεια προς αυτη την κατευθυνση, αλλα δυστυχως δεν γινεται τιποτε τετοιο, ουτε στο περιπου, και λυπαμαι γι αυτο...

Quote:

---

Originally posted by 2sweet2b4go10

Quote:

---

Originally posted by bionic
Ο ρόλος της ψυχολογικής υποστήριξης στον αγώνα κατά της παχυσαρκίας.

Σοφία Χατζηδημητρίου
Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια
--------------------------------------------------------------------------------

..........

Το φαγητό σαν συνήθεια ή τρόπος διαχείρισης συναισθημάτων καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του παχύσαρκου ατόμου και λειτουργεί συχνά και σαν άλλοθι για βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα. Το περιβάλλον ενός παχύσαρκου ατόμου διαμορφώνεται σύμφωνα με τη νόσο και δημιουργούνται κάποιες ισορροπίες που όσο παθολογικές και να είναι δεν παύουν να πιέζουν για τη διατήρησή τους. Με άλλα λόγια, το παχύσαρκο άτομο συχνά ενδόμυχα φοβάται να διαταράξει τις γνώριμες συνθήκες της ζωής του. Όσο λοιπόν επιθυμητή και να είναι μια ριζική αλλαγή - εξωτερική και εσωτερική για τον ασθενή - δεν παύει να απειλεί τις υπάρχουσες ισορροπίες της ζωής του.

Συνεπώς, όταν μιλάμε για αντιμετώπιση της νόσου, καλό είναι να συμπεριλαμβάνουμε στην προσέγγισή μας όλες τις σχετικές παραμέτρους. Σε μία θεραπευτική σχέση - ομαδική ή δυαδική - το άτομο έχει την ευκαιρία να διερευνήσει σε βάθος τις ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις της νόσου του και απαλλαγμένο από τα συναισθήματα ενοχών και το γνωστό κοινωνικό στιγματισμό να βοηθηθεί αντλώντας από τον δικό του πλούτο ψυχικών δυνάμεων, με τη σωστή πάντα καθοδήγηση, στο να βρει τη δύναμη να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στην υγεία και στην ζωή του.

Σε μια περίοδο τέτοιων μεγάλων αλλαγών και συναισθηματικών προκλήσεων ο ψυχοθεραπευτής είναι εκεί να προσφέρει το ουδέτερο και εμπιστευτικό περιβάλλον και τη γνώση του στο άτομο που τα χρειάζεται. Η ομαδική θεραπεία δίνει περαιτέρω την ευκαιρία κανείς να μοιραστεί παρόμοιες ανησυχίες με συμπάσχοντες αλλά και να αντλήσει κουράγιο από τη συλλογική προσπάθεια όπως και γνώση από την εμπειρία των συνανθρώπων του. Η απόφαση να δώσει κανείς σφαιρική απάντηση στην πολύπλοκη νόσο της παχυσαρκίας εγγυάται όχι μόνο καλύτερα αλλά και πιο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

(δηλαδή καλή ώρα ότι κάνουμε εδώ μέσα) :D

---

Δηλαδή καλή ώρα, ΚΑΘΟΛΟΥ οτι κανουμε εδω μεσα , και δυστυχως δηλαδη...
Αυτό που κάνουμε εδώ μέσα, διαφέρει απο αυτό που περιγράφεται στα εξής ΠΟΛυ βασικα:

1) λειπει η εμβαθυνση στο προβλημα που οδηγει στην σφαιρική αντιμετώπιση του...που σημαινει, δεν ασχολουμαστε καθόλου με τις αιτίες και τις διαδικασιες που μας οδηγουν σε προβληματικη διαχειριση του φαγητου, που ειναι ο πραγματικος λογος που μας δημιουργει το προβλημα, αλλα ασχολουμαστε κατα κορον με τα κιλα μας, που ειναι το συμπτωμα και μονο, το αν και ποσο και πως χανουμε, και μια υποστηριξη προσανατολισμενη ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε αυτο το πραγμα...ποιος εχασε πως τα εχασε, πως σκεφτεται να τα χασει, πληροφοριες για γιατρους κλπ...
πολυ χρησιμα ολα αυτα, αλλα ειναι ενα κομματι μονο του ολου θεματος, η ουσια του προβληματος δεν αγγιζεται με αυτον τον τροπο...
το πως διαχειριζεται κανεις το συναισθημα του μεσω του φαγητου δεν το σχολιαζουμε ουτε κανουμε κατι για να το διορθωσουμε..αυτο σημαινει θεραπεια, και οχι η απωλεια βαρους...ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ , ΠΑΓΚΑΛΗ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΑΡΟΥΣ, δεν μιλαει ομως για αυτην το αρθρο, αλλα για την στηριξη του ατομου ωστε να διαγνωσει τις συναισθηματικες ελλειψεις του, να διορθωσει τις πραγματικες αιτιες που το οδηγουν εκει...
δεν ειδα να ασχολειται κανεις με αυτο...δεν ειναι κι ευκολο βεβαια..

2)μας λειπει ο θεραπευτης.... μια συνολικη αντιμετωπιση του προβληματος που περιλαμβανει ενασχοληση με τους λογους και τις διαδικασιες που οδηγουν το ατομο σε λαθος σχεση με το φαγητο, δεν χρειαζεται μονο καλες προθεσεις απο συμπασχοντες για να γινει...χρειαζεται γνωση και κατευθυνσεις στο πως να λυθουν τα μπλοκαρισματα αυτα που οδηγουν τον καθενα στο καταφυγιο που λεγεται φαγητο...κι αυτες δεν τις κατεχει ο καθενας, οσο προθυμος η παχουλος κι αν ειναι :)

ειναι λοιπον σε πολυ σωστη βαση το αρθρο τοποθετημενο, θα ηθελα κι εγω παρα πολυ να γινοταν μια δουλεια προς αυτη την κατευθυνση, αλλα δυστυχως δεν γινεται τιποτε τετοιο, ουτε στο περιπου, και λυπαμαι γι αυτο...

---

Ως ένα άτομο που πηγαίνει σε ψυχίατρο και ψυχολόγους από μικρή ηλικία πρέπει να σου πω ότι μάλλον το forum αυτό , τουλάχιστον σε μένα προσφέρει πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία δεν μπόρεσαν να μου προσφέρουν χρόνια θεραπείας. Σίγουρα εδώ δε γίνεται μια επιστημονική προσέγγιση των προβλημάτων μας και στην τελική δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εδώ είμαστε για να προσφέρουμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλο στο δύσκολο δρόμο μας. Και πιστεύω πως αυτό το καταφέρνουμε!

Quote:

---

Originally posted by kleiw
Ως ένα άτομο που πηγαίνει σε ψυχίατρο και ψυχολόγους από μικρή ηλικία πρέπει να σου πω ότι μάλλον το forum αυτό , τουλάχιστον σε μένα προσφέρει πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία δεν μπόρεσαν να μου προσφέρουν χρόνια θεραπείας. Σίγουρα εδώ δε γίνεται μια επιστημονική προσέγγιση των προβλημάτων μας και στην τελική δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εδώ είμαστε για να προσφέρουμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλο στο δύσκολο δρόμο μας. Και πιστεύω πως αυτό το καταφέρνουμε!

---

Δεν με καταλαβες Κλειω..
Αυτο που συζηταμε, αφορα το συγκεκριμενο αρθρο, και γενικοτερα την αποψη που λεει οτι η παχυσαρκια ειναι ενα πολυπαραγοντικο προβλημα που σαν αιτια του εχει την προβληματικη σχεση του ατομου με το φαγητο, και σαν αποτελεσμα τα πολλα κιλα...
Αυτο που ειπα ειναι οτι δεν γινεται καμια δουλεια εδω μεσα στην αντιμετωπιση αυτης της αιτιας
ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΙΤΕ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΕΙΤΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΚΙΛΑ.

ΦΥΣΙΚΑ, και η συμπαρασταση στην διαιτα ειναι βοηθεια, και οι πληροφοριες για τις επεμβασεις ειναι βοηθεια..ολα αυτα ειναι βοηθεια...απλα, δεν αντιμετωπιζουν το προβλημα στην βαση του, αλλα μονο στην συμπτωματολογια του...Κ ι αν δεν αντιμετωπιστει το προβλημα στην βαση του δεν μπορει και να αντιμετωπιστει και το δυσαρεστο φαινομενο του πισωγυρισματος που τοσοι απο μας εχουν ζησει...

οστοσο μου κανει μεγαλη εντυπωση αυτο που ειπες, οτι χρονια θεραπειας δεν σε βοηθησαν οσο αυτο το φορουμ...
εννοεις οτι πηρες σε 5 μερες εδω μεσα οσα δεν πηρες απο αυτους που σε βοηθησαν?
αν ναι, εγω το βλεπω με πολυ σκεπτικισμο...
η πορεια σου θα σου δειξει τι πραγματικα συμβαινει...
το σιγουρο ειναι, οτι, οσο κατι σε βοηθαει ειτε απτα, ειτε ψυχολογικα, το συνεχιζεις...

Quote:

---

Originally posted by 2sweet2b4go10

Quote:

---

Originally posted by kleiw
Ως ένα άτομο που πηγαίνει σε ψυχίατρο και ψυχολόγους από μικρή ηλικία πρέπει να σου πω ότι μάλλον το forum αυτό , τουλάχιστον σε μένα προσφέρει πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία δεν μπόρεσαν να μου προσφέρουν χρόνια θεραπείας. Σίγουρα εδώ δε γίνεται μια επιστημονική προσέγγιση των προβλημάτων μας και στην τελική δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εδώ είμαστε για να προσφέρουμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλο στο δύσκολο δρόμο μας. Και πιστεύω πως αυτό το καταφέρνουμε!

---

Δεν με καταλαβες Κλειω..
Αυτο που συζηταμε, αφορα το συγκεκριμενο αρθρο, και γενικοτερα την αποψη που λεει οτι η παχυσαρκια ειναι ενα πολυπαραγοντικο προβλημα που σαν αιτια του εχει την προβληματικη σχεση του ατομου με το φαγητο, και σαν αποτελεσμα τα πολλα κιλα...
Αυτο που ειπα ειναι οτι δεν γινεται καμια δουλεια εδω μεσα στην αντιμετωπιση αυτων των αιτιων
ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΙΤΕ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΕΙΤΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΚΙΛΑ.

ΦΥΣΙΚΑ, και η συμπαρασταση στην διαιτα ειναι βοηθεια, και οι πληροφοριες για τις επεμβασεις ειναι βοηθεια..ολα αυτα ειναι βοηθεια...απλα, δεν αντιμετωπιζουν το προβλημα στην βαση του, αλλα μονο στην συμπτωματολογια του...Κ ι αν δεν αντιμετωπιστει το προβλημα στην βαση του δεν μπορει και να αντιμετωπιστει και το δυσαρεστο φαινομενο του πισωγυρισματος που τοσοι απο μας εχουν ζησει...

οστοσο μου κανει μεγαλη εντυπωση αυτο που ειπες, οτι χρονια θεραπειας δεν σε βοηθησαν οσο αυτο το φορουμ...
εννοεις οτι πηρες σε 5 μερες εδω μεσα οσα δεν πηρες απο αυτους που σε βοηθησαν?
αν ναι, εγω το βλεπω με πολυ σκεπτικισμο...
η πορεια σου θα σου δειξει τι πραγματικα συμβαινει...
το σιγουρο ειναι, οτι, οσο κατι σε βοηθαει ειτε απτα, ειτε ψυχολογικα, το συνεχιζεις...

---

Καταλαβαίνω τι λες... Η βοήθεια που μου έχει προσφέρει αυτό το φόρουμ είναι σε άλλα επίπεδα από αυτά της θεραπείας μου. Ίσως να μην το διατύπωσα σωστά. Απλά αισθάνομαι ότι μετά από τόσα χρόνια χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε άτομα που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με εμένα και δεν κατέχουν το ρόλο του "ειδικού". Ίσως εσύ ή κάποιος άλλος να θεωρεί ότι αυτό που του χρειάζεται είναι μια εμβάθυνση στα προβλήματά του με τη βοήθεια κάποιου εδικού και είναι και απόλυτα λογικό. Όμως σε εμένα αυτό δεν έχει λείψει, αντίθετα με έχει κουράσει...Και το γεγονός ότι θα συνεχιστεί για όσο ζω με κουράζει ακόμη περισσότερο.....

Quote:

---

Originally posted by kleiw

Καταλαβαίνω τι λες... Η βοήθεια που μου έχει προσφέρει αυτό το φόρουμ είναι σε άλλα επίπεδα από αυτά της θεραπείας μου. Ίσως να μην το διατύπωσα σωστά. Απλά αισθάνομαι ότι μετά από τόσα χρόνια χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε άτομα που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με εμένα και δεν κατέχουν το ρόλο του "ειδικού". Ίσως εσύ ή κάποιος άλλος να θεωρεί ότι αυτό που του χρειάζεται είναι μια εμβάθυνση στα προβλήματά του με τη βοήθεια κάποιου εδικού και είναι και απόλυτα λογικό. Όμως σε εμένα αυτό δεν έχει λείψει, αντίθετα με έχει κουράσει...Και το γεγονός ότι θα συνεχιστεί για όσο ζω με κουράζει ακόμη περισσότερο.....

---

Ετσι ναι...
τωρα συνεννοουμαστε απολυτως Κλειω..
Ειναι πολυ φυσικο, και να κουραζεσαι κατα καιρους και να νοιωθεις καλα με αλλα επισησς φυσιολογικα ατομα οπως κι εσυ που οστοσο εχουν το ιδιο προβλημα..
Ναι η αληθεια ειναι οτι δεν εχω ασχοληθει ποτε με ειδικους, κι ουτε ξερω σε τι θα κατεληγε κατι τετοιο, αν κουραζε, αν βοηθουσε κλπ...
απλα εχω πειστει οτι το προβλημα ειναι πολυπλοκο, κι οχι θεμα απλα μιας διαιτας η μιας επεμβασης, και γιαυτο ψαχνω (οσο μπορω) ποια ειναι αυτα που το προκαλουν..
εμενα θα με ενδιεφερε και η συμβολη του ειδικου λοιπον...

απο μη ειδικους αλλα συμπασχοντες, ξερεις τι θα με ενδιεφερε?
η μαρτυρια τους...
οτι καταφευγουν στο φαγητο το ξερω καλα, δεν εχω αποριες γι αυτο..οτι αδυνατιζουν αν το κοψουν επισης το ξερω...θα με ενδιεφερε να μου ελεγε ο καθενας εδω μεσα που δεν του κανει κοπο, τι του καλυπτει κατα τη γνωμη του το φαγητο και καταφευγει σαυτο, πως ξεκινησε η κακη αυτη σχεση, τι την κανει να συνεχιζει, κι αν καποιος την εχει αναστρεψει, αδυνατισε κι εμεινε χρονια αδυνατος, δεν με ενδιαφερει η διαιτα του,ολες οι διαιτες αδυνατιζουν, με ενδιαφερει το κλικ που εκανε στο μυαλο του και τα καταφερε, διοτι οποιος τα καταφερε με μονιμο αποτελεσμα καποιο κλικ στο μυαλο του εκανε και οχι διαιτα κατα τη γνωμη μου..

Η περιπτωση ΛΙΝΑ για παραδειγμα...(ΛΙΝΑ για σενα χτυπαει η καμπανα) ειχε τοσα κιλα που η προσπαθεια της επρεπε να κρατησει χρονια, και συνεχιζει, και παει καλα, και πιστευω οτι θα τα καταφερει...απλα το ραψε η αλλαξε καποιες συμπεριφορες της προς τον εαυτο της και προς το φαγητο?

και αλλα τετοια:)

επαναλαμβανω , στο ειπα και πριν, οτι λειτουργει και σε κανει να αισθανεσαι καλα, το συνεχιζεις, πιστευω οτι θα τα καταφερεις κλειω..

Καλή επιτυχία και σε εσένα! Και ό,τι χρειαστείς είμαστε εδώ!

Εγώ έτρωγα και πέρναγα καλά. Έτρωγα και έδιωχνα τις σκοτούρες. Έτρωγα και ξέχναγα τι μου είπε ο "μαλάκας ο χθεσινοβραδινός". Έτρωγα και ξέχναγα ότι με στραβοκοίταξε πάλι η μάνα μου "που όλα στραβά τα κάνω, μη χέσω!" Έτρωγα και χαλάρωνα μετά από μια μέρα απίστευτο τρέξιμο στη δουλειά και τρεις τσακωμούς με το μαλάκα τον συνάδελφο που δεν ξέρει πού του πάν' τα τέσσερα! Έτρωγα γιατί μου την έδινε που όλες κάνανε παιδί κι εγώ δε λέω να "πιάσω" η άχρηστη! Έτρωγα γιατί πάλι προσποιήθηκα οργασμό κι αφού δεν περάσαμε που δεν περάσαμε καλά, δεν τρώμε κάτι να το φχαριστηθούμε κάπως γαμότο; Έτρωγα γιατί... και γιατί δεν έτρωγα!

Ύστερα, ήρθε το κοψοχόλιασμα. Λαχτάρα χοντρή όσον αφορά το πώς αισθάνομαι, όσον αφορά το τι θα πάθω σε λιγάκι. Να το, έρχεται. Ήρθε. Δε συμβαίνει μόνο στους άλλους ο διαβήτης, συμβαίνει και σε μένα γαμότο. Ωχ, ταχυκαρδία είχε το βράδυ κι ο θείος κι έγινε μακαρίτης και κοιτάει τώρα τα ραδίκια ανάποδα. Και καλά ο θείος! Σε ποιόν έλειψε; Σε κανέναν. Εγώ όμως έχω δύο παιδιά μικρά ρε γαμότο και θα μείνουν ορφανά ή με κάποια ξένη που θα με αντικαταστήσει. Και θα 'ρθει αυτή και θα πάρει τη θέση μου γιατί εγώ έτρωγα μακαρονάδες. Και τούρτες. Κι ο άντρας μου θα χτυπάει το κεφάλι του και θα λέει "της τα 'λεγα, αλλά για κείνη ήταν πιο σημαντικό το γαλακτομπούρεκο από μένα!"
Σκάσε και κολύμπα λέω Λίνα. Σκύλα η Λίνα. Τον έκανα τον μεταβολισμό μου κουρέλι. Έφτασε στα όριά του. Τώρα έχει μουλαρώσει οριστικώς και δε κουνιέται φύλλο.

Συνέχισα να θέλω να τρώω. Συνέχισα να χρειάζομαι ανακούφιση. Τίποτε δεν άλλαξε στην ψυχολογία μου. Απλώς αποφάσισα να ζω υποχρεωτικά στερημένη. Για να έχω μέλλον. Καλύτερα να ζω χωρίς γλυκό, παρά να μη ζω καθόλου. Είναι απλό. Καλύτερα να έχουν τα παιδιά μου μαμά, παρά να φάω εγώ μακαρόνια με κιμά. Εξάλλου, αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της επιλογής. Επιλογή (εκλογή) σημαίνει να παραιτούμαι από κάτι που θέλω, για κάτι άλλο που θέλω περισσότερο. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος. Είναι dead end.

Βοήθεια; Από παντού. Από ένα επικοδομητικό σχόλιο του συναδέλφου. Από το έκπληκτο βλέμμα της φιλενάδας. Από τη ζήλεια που αναβλύζει μέσα από τα λόγια της φιλενάδας. Από τη δήθεν ανησυχία της άλλης που τώρα θυμήθηκε μήπως το "παρατραβήξω" και " πάθω τίποτε" και ίσως καλύτερα να σταματήσω. Απότο μπερδεμένο ύφος της μάνας μου που δεν ήξερε πια αν θα μου κάνει αυτή η μπλούζα γιατί δεν ξέρει πια το νούμερο που φοράω. "Μπα, μεγάλο πρέπει να σου είναι πια αυτό!" Από τα καλά λόγια του συντρόφου μου. Από τον ενθουσιασμό των παιδιών μου που μπορούν πια να με αγκαλιάζουν και να "φτάνουν" τα χεράκια τους. Από τον θαυμασμό στο ύφος της παρέας που ξαφνικά τους ακολουθώ στο σκαρφάλωμα στο βουνό και δεν με βρίσκουν να τρώω μόνη μου και να σκυλοβαριέμαι στους πρόποδες. Από τις εξετάσεις μου που είναι πλέον πρώτες! Από το ύφος του γιατρού που δεν πίστευε με τίποτε ότι θα τα κατάφερνα και τον έχω κουφάνει. Από το ότι έκλεισα ραντεβού με γιατρό που με ήξερε κάτι χρόνια και όταν με είδε με ρώτησε αν έχουμε ραντεβού και πώς με λένε, γιατί δεν με γνώρισε! Από το ό,τι μιλάω μαζί σας και δε νιώθω μόνη μου.

Τι κάνω όταν με με πιάνει η τρέλλα και είμαι στο τσακ να τα παρατήσω; Έχω πάντα στην τσάντα μου (σε όποια τσάντα κι αν κρατώ) μια παλιότερη φωτογραφία μου και με κοιτάω πώς ήμουν. Και τρέχω στον καθρέφτη, αν είμαι στο σπίτι, και κοιτάζω μια τη φωτογραφία, μια εμένα. Και παίρνω βαθειά ανάσα και λέω "Μη μασάς κορίτσι μου, τα 'χεις καταφέρει μαλάκα, μη τα γαμίσεις τώρα!" Κι ύστερα, πάω και πίνω τρία ποτήρια νερό! Αλλά και έξω να είμαι, πάω κάπου στα κρυφά και κοιτάω τη φωτογραφία μου (μη με πάρουν και χαμπάρι και γίνω ρόμπα), παίρνω βαθειά ανάσα και ... κερδίζω στα σημεία!

Ανατρίχιασα... φοβερό κείμενο... γράφεις πολύ καλά το ξέρεις; Δεν θα καθόμουνα ποτέ εν ώρα εργασίας μου να διαβάσω ένα τόσο μεγάλο ποστ. Και ανατρίχιασα πολλές φορές όσο το διάβαζα. Αν επιτρέπεται πόσα κιλά ήσουν και πόσα είσαι τώρα; Και ύψος; Για να μην ψάχνω παλιότερα ποστ τώρα....

Γράφει η Bionic:

"Το φαγητό σαν συνήθεια ή τρόπος διαχείρισης συναισθημάτων καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του παχύσαρκου ατόμου και λειτουργεί συχνά και σαν άλλοθι για βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα. Το περιβάλλον ενός παχύσαρκου ατόμου διαμορφώνεται σύμφωνα με τη νόσο και δημιουργούνται κάποιες ισορροπίες που όσο παθολογικές και να είναι δεν παύουν να πιέζουν για τη διατήρησή τους. Με άλλα λόγια, το παχύσαρκο άτομο συχνά ενδόμυχα φοβάται να διαταράξει τις γνώριμες συνθήκες της ζωής του. Όσο λοιπόν επιθυμητή και να είναι μια ριζική αλλαγή - εξωτερική και εσωτερική για τον ασθενή - δεν παύει να απειλεί τις υπάρχουσες ισορροπίες της ζωής του."

100% αληθινό. Γιατί έχασα το αποκούμπι μου. Έχασα το ... βάλσαμό μου. Έχασα τον μοναδικό σίγουρο τρόπο που είχα να χαλαρώσω. Μπήκα λοιπόν σε μια διαδικασία να βρω καινούργιους τρόπους. Ποιοί είναι αυτοί; Να ασχολούμαι περισσότερο με πράγματα που μου αρέσουν, όποια κι αν είναι αυτά, ό,τι ώρα κι αν μου έρθει. Να ΠΡΟΗΓΟΥΜΑΙ έναντι των αναγκών των άλλων. Να ΠΡΟΣΕΧΩ τον εαυτό μου, τις διαθέσεις του, τα κέφια του. Να αναλύω συνεχώς, τι σκατά με πειράζει τώρα και θέλω να πάω να τσακίσω το γλυκό του κουταλιού; Ν' αντιμετωπίζω το κάθε πρόβλημα κατάφατσα και να μην το κουκουλώνω με θερμίδες. Κι αν δεν μπορώ κάποιες φορές να το κάνω αυτό, να ΦΕΥΓΩ. Κι απότο πρόβλημα κι από τον παλιό μου τρόπο αντιμετώπισης. Έχω πάει πολλές φορές βόλτα με τ' αυτοκίνητο μέσα στα μεσάνυχτα. Έχω πάρει στα ξαφνικά την τσάντα μου και το παλτό μου κι έχω πάει να ψωνίσω βρακί. Μια φορά πήγα χωρίς να δω την ώρα κι ήταν τα πάντα κλειστά και βλαστήμαγα... Και σας ορκίζομαι, πιο πολύ με στεναχώρησε που δε βρήκα το κόκκινο βρακί που μου 'κατσε να πάρω, από το ότι δεν έφαγα τελικά τίποτα. Νομίζω πως όποιος κάνει τέτοια προσπάθεια, θα έπρεπε να έχει αλαμπρατσέτα έναν ψυχολόγο. ..

Λίνα, σ' ευχαριστούμε για τα όσα μοιράζεσαι μαζί μας! Όπως πάντα ήσουν εύστοχη και αφοπλιστικά ειλικρινής αλλά αυτή τη φορά ήσουν και συγκινητική...
Σ ' ευχαριστώ απο καρδιάς :)

Ευχαριστώ βρε Sad. Αλλά ό,τι γράφω, είναι μέσα από την ψυχή μου. Και εσείς που περνάτε τα ίδια, καταλαβαίνετε τι λέω. Ίσως αν τα έλεγα σε άλλους, να με κοιτάγανε σαν ούφο.

Ήμουν 137 κιλά. Είμαι 89. Ύψος 1.62

Έχεις χάσει πάρα πολλά κιλά, με το σπαθί σου που λένε... Tι να πω... Το ήθελες πολύ... και το κατάφερες... Για τον δακτύλιο δεν είχες ενημερωθεί ή δεν ήθελες να μπεις στη διαδικασία;

νομίζω μας κάλυψες όλους Λίνα με αυτή την κατάθεση ψυχής γιατί φαντάζομαι όλοι μας
αναγνωρίσαμε τους ευατούς μας στα περισσότερα αποσπάσματα του κειμένου σου!
Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την διαδρομή σου προς την επιτυχία (θέλει γενναιότητα
ψυχής τόση ειλικρίνεια) και ομολογώ πως με συγκίνησες πολύ.
το σημείο που θέλω να τονίσω για σένα είναι πως έκανες κάτι για να μη χάσουν τη μαμά τους τα παιδιά σου
και να χωράς στην αγκαλιά τους.. κι αυτό είναι αλλαγή διατροφής..έκανες κάτι επαναλαμβάνω..
δεν κάθησες να το κοσκινίζεις και η ζωή να περνάει από δίπλα σου..
κι εμείς που αποφασίσαμε να πάμε κάτω από το μαχαίρι κάναμε κάτι..και η Κλειώ
που την Πέμπτη έχει ραντεβού με διαιτολόγο κάτι κάνει κι η Λολιποπ που τρέχει στο διάδρομο κάτι κάνει..
έχουμε αντιληφθεί το πρόβλημα και το παλεύουμε με πράξεις κι όχι στα λόγια ή στην φαντασία μας..
εύχομαι με την ίδια δύναμη να συνεχίσεις και να χάσεις και τα υπόλοιπα κιλά που θες..

Quote:

---

Originally posted by lina

.......Έχασα το ... βάλσαμό μου. Έχασα τον μοναδικό σίγουρο τρόπο που είχα να χαλαρώσω. Μπήκα λοιπόν σε μια διαδικασία να βρω καινούργιους τρόπους. Ποιοί είναι αυτοί; Να ασχολούμαι περισσότερο με πράγματα που μου αρέσουν, όποια κι αν είναι αυτά, ό,τι ώρα κι αν μου έρθει. Να ΠΡΟΗΓΟΥΜΑΙ έναντι των αναγκών των άλλων. Να ΠΡΟΣΕΧΩ τον εαυτό μου, τις διαθέσεις του, τα κέφια του. Να αναλύω συνεχώς, τι σκατά με πειράζει τώρα και θέλω να πάω να τσακίσω το γλυκό του κουταλιού; Ν' αντιμετωπίζω το κάθε πρόβλημα κατάφατσα και να μην το κουκουλώνω με θερμίδες. Κι αν δεν μπορώ κάποιες φορές να το κάνω αυτό, να ΦΕΥΓΩ. Κι απότο πρόβλημα κι από τον παλιό μου τρόπο αντιμετώπισης. Έχω πάει πολλές φορές βόλτα με τ' αυτοκίνητο μέσα στα μεσάνυχτα. Έχω πάρει στα ξαφνικά την τσάντα μου και το παλτό μου κι έχω πάει να ψωνίσω βρακί. Μια φορά πήγα χωρίς να δω την ώρα κι ήταν τα πάντα κλειστά και βλαστήμαγα... Και σας ορκίζομαι, πιο πολύ με στεναχώρησε που δε βρήκα το κόκκινο βρακί που μου 'κατσε να πάρω, από το ότι δεν έφαγα τελικά τίποτα. Νομίζω πως όποιος κάνει τέτοια προσπάθεια, θα έπρεπε να έχει αλαμπρατσέτα έναν ψυχολόγο. ..

---

νατο το κλικ......
αυτο ειναι.....
μονη σου το καταφερες αυτο το πραμα βρε θηριο?
μονη σου σκεφτηκες και μεθοδευσες να αντικαταστησεις ολο αυτο που μας καλυπτει το φαγητο, με αυτο που πραγματικα θα επρεπε να κανουμε?

ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΔΛΔ. ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΑΤΣΑ ΤΗ ΖΩΗ??????

εχεις τρομερη δυναμη ΛΙΝΑ , μπραβο σου, ευχομαι ολα να σου πανε οπως τα θελεις και στο μελλον...

Λινα
Δεν εχω διαβασει ολα σου τα ποστ, αλλα νομιζω τα περισσοτερα ναι, και δεν ξερω αν το χεις πει καπου αλλου...μας λες οτι κολλησες στο τωρινο σημειο...
εχεις δοκιμασει να κινητοποιησεις τον μεταβολισμο σου με κινηση? περπατημα, σκαλες κλπ?(υποθετω το εχεις κανει , εσυ εισαι ο γκουρου του αδυνατισματος :) αλλα στο λεω γιατι ειναι πολυ αποτελεσματικο..)

και μια ερωτηση υποθετικη, και σαν υποθετικη, αρκουντως ηλιθία.... πιστευεις οτι αν δεν ειχες τα παιδια σου θα το ειχες κανει και παλι μολις ειδες οτι αρχισε να κλονιζεται η υγεια σου?
ερωτηση ηλιθια νο2< πιστευεις οτι θα εβρισκες το κινητρο η τη δυναμη να το κανεις κι αν δεν ειχε κλονιστει η υγεια σου?

αγωνιστικους χαιρετισμους..

Για μενα εχω μιλησει και παλιοτερα,
σε κατι πολυσελιδες, πολυημερες και δακρυβρεχτες ανταλλαγες με την οριανα, εδω μεσα...
δεν θελω να επαναλαβω μια απο τα ιδια, τα εχω πει ολα σχεδον κι οποιος θελει μπορει να ανατρεξει και να τα βρει.....θα μιλησω για την τωρινη μου κατασταση μονο...

ΚΑι για μενα οπως και για πολλους αλλους απο δω το φαγητο ηταν παντα ενα καταφυγιο ασφαλειας...τοσο σιγουρο και καθησυχαστικο, οσο και η μητρικη αγκαλια....με αυτο το εχω συνδεσει, ειμαι σιγουρη, και με την ηρεμια που εβρισκα εκει...γιαυτο και με ακολουθει αυτη η αισθηση απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου...
αδυνατισα κατα καιρους, υπηρξα για μικρα διαστηματα λεπτη, η χυμωδης προς κανονικη, ποτε ομως δεν αλλαξε αυτη η σχεση που εχω με το φαγητο κι αυτη η αισθηση που μου προσφερει γιαυτο και παντα ξαναγυρναω εκει...
δεν βρηκα τους μηχανισμους να αντικαταστησω αυτες τις λειτουργιες οπως η Λινα...ζουσα ανεκαθεν σχεδον με τα περιττα κιλα μου...η προσωπικη μου ζωη υπηρξε για πολλα χρονια πολυ ευτυχισμενη, αυτο ηταν μια χαρα και μια τροχοπεδη ταυτοχρονα...γιατι τιποτε δεν με κινητοποιουσε περα απο τη δυσαρεσκεια που ειχα στις πλαζ και στις μπουτικ, για να λυσω το προβλημα μου...η σχεση που ειχα εξαλλου ειχε την ιδια λειτουργια στη ζωη μου που ειχε και το φαγητο...μου καλυπτε ολες τις ανησυχιες, κι ολα τα αγχη... μου θυμιζε την μητρικη αγκαλια, κι εγω , ενα παιδι που ξεχασε να μεγαλωσει, βολευτηκα πολλα χρονια σαυτη τη σχεση και σαυτα τα κιλα και κοιμομουν τον υπνο του δικαιου...ειχα μερικες αναλαμπες αλλα τιποτε δεν με ταρακουνουσε πραγματικα εκτος απο την κοκεταρια μου που ομως δεν ηταν αρκετη για να νικησει την αδρανεια.....ημουν αποδεκτη στο περιβαλλον μου, ειχα διπλα μου εναν θαυμασιο (και πανεμορφο σαντ) ανθρωπο και ολα πηγαιναν καλα...
ωσπου πριν δυο χρονια, η σχεση αυτη τελειωσε...αποφασισαμε να χωρισουμε .... μετα απο 16 χρονια, συνειδητοποιησαμε οτι θελουμε να προχωρησουμε παρακατω κι οτι ο ερως μας τελειωσε...η αποφαση ηταν δυσκολη και το διαστημα που ακολουθησε επισης....
εμεινα για πρωτη φορα ουσιαστικα μονη μετα απο τοσα πολλα χρονια στα 40 μου, να εχω να αντιμετωπισω εναν εαυτο που δεν ηθελε να μεγαλωσει, και τα περιττα κιλα μου που θελουν εναν ωριμο ανθρωπο για να τα αντιμετωπισει...
οι σχεσεις μου απο τοτε δεν ειναι ποτε μονιμες, υπαρχει παντα καποιος στη ζωη μου αλλα δεν κανω πια μονιμους δεσμους γιατι δεν πιστευω στην διαρκεια του ερωτα και δεν αντεχω αλλο χωρισμο..
θαθελα να βρω τους τροπους να αντιμετωπισω τα κιλα μου αποτελεσματικα γιατι δεν αντεχω ουτε αλλες ματαιωσεις....
γενικα δεν αντεχω πια πολλα πολλα, και θελω να ειμαι οσο το δυνατον πιο ετοιμη για να κανω το βημα που εχω στο μυαλο μου....
την κατευθυνση που σκεφτομαι οτι ειναι λυση για μενα σας την εχω αναλυσει πολλες φορες...
η Λινα δουλευει μονη της προς αυτη την κατευθυνση και μ εχει αφησει καγκελο..
εγω σκεφτομαι να βρω και βοηθεια, ισως καποια ομαδα σχετικη..θα δουμε...
αυτα...

Quote:

---

Originally posted by sad
Έχεις χάσει πάρα πολλά κιλά, με το σπαθί σου που λένε... Tι να πω... Το ήθελες πολύ... και το κατάφερες... Για τον δακτύλιο δεν είχες ενημερωθεί ή δεν ήθελες να μπεις στη διαδικασία;

---

Ναι, είχα ενημερωθεί αλλά τη φοβόμουν τη διαδικασία. Κι έχω κι ένα κόλλημα με τα χειρουργεία και με οτιδήποτε είναι "επέμβαση" στο σώμα μου. Για να καταλάβεις, για να κάνω τρύπες στ' αυτιά μου το σκεφτόμουν κάτι μήνες....

Quote:

---

Originally posted by 2sweet2b4go10
Λινα
Δεν εχω διαβασει ολα σου τα ποστ, αλλα νομιζω τα περισσοτερα ναι, και δεν ξερω αν το χεις πει καπου αλλου...μας λες οτι κολλησες στο τωρινο σημειο...
εχεις δοκιμασει να κινητοποιησεις τον μεταβολισμο σου με κινηση? περπατημα, σκαλες κλπ?(υποθετω το εχεις κανει , εσυ εισαι ο γκουρου του αδυνατισματος :) αλλα στο λεω γιατι ειναι πολυ αποτελεσματικο..)

και μια ερωτηση υποθετικη, και σαν υποθετικη, αρκουντως ηλιθία.... πιστευεις οτι αν δεν ειχες τα παιδια σου θα το ειχες κανει και παλι μολις ειδες οτι αρχισε να κλονιζεται η υγεια σου?
ερωτηση ηλιθια νο2< πιστευεις οτι θα εβρισκες το κινητρο η τη δυναμη να το κανεις κι αν δεν ειχε κλονιστει η υγεια σου?

αγωνιστικους χαιρετισμους..

---

Δεν είναι καθόλου ηλίθια η ερώτηση. Έχω αναρωτηθεί κι εγώ πολλές φορές. Νομίζω πως ναι. Μόλις βλέπεις πως πας για άσχημες καταστάσεις, ενεργοποιείσαι. Κι επειδή γενικώς μ' αρέσει πολύ η ζωή και περνάω καλά και είμαι αισιόδοξο άτομο, δεν θα είχα ...αυτοκτονικές τάσεις, οπότε ναι, πάλι θα έβαζα σε σειρά τον εαυτό μου. ΣΑΦΩΣ τα παιδιά είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ κίνητρο. Αλλά κίνητρα υπάρχουν πολλά. Τι είναι για σένα σημαντικό να μη χάσεις; Αυτό είναι και το κίνητρό σου.
Κι εδώ είναι κι η απάντηση στη δεύτερη ερώτησή σου. Οχι, αν δεν είχα φοβηθεί για την υγεία μου δεν θα μου άνοιγαν τα μάτια. Συνήθως, όταν πας να χάσεις κάτι, τότε το εκτιμάς. Αυτό ισχύει για τα πάντα. Μέχρι λοιπόν να κοντέψω να χάσω τη ζωούλα μου, κοιμόμουν και θα συνέχιζα να κοιμάμαι, είμαι απολύτως σίγουρη! Και χτύπησα και το κεφάλι μου που "γαμότο, έμπλεξα", γιατί ήμουν μια χαρά βολεμένη.

Όσο για τη γυμναστική, εδώ θα σε απογοητεύσω. Από τη γυμναστική έχω πάρει εδώ και πολλά χρόνια διαζύγιο και τώρα αρχίζω να πιστεύω πως πρέπει να ζοριστώ ΚΑΙ Σ' ΑΥΤΟ. Να την κάνω τη ρημάδα, μπας και κουνήσω τη ζυγαριά. Έτσι και μου πει κανείς να κόψω ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ, θα μ' ακούσει η γειτονιά!

Quote:

---

Originally posted by lina
.......Όσο για τη γυμναστική, εδώ θα σε απογοητεύσω. Από τη γυμναστική έχω πάρει εδώ και πολλά χρόνια διαζύγιο και τώρα αρχίζω να πιστεύω πως πρέπει να ζοριστώ ΚΑΙ Σ' ΑΥΤΟ. Να την κάνω τη ρημάδα, μπας και κουνήσω τη ζυγαριά. Έτσι και μου πει κανείς να κόψω ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ, θα μ' ακούσει η γειτονιά!

---

Δεν ειναι απαραιτητο να κανεις γυμναστικη "κανονικη"..η καλυτερη κινητοποιηση του μεταβολισμου γινεται με απλο γρηγορο περπατημα, η με ανεβοκατεβασμα σε σκαλες...αρκει να το κανεις τακτικα και μεθοδικα κι οχι μια στο τοσο...καθημερινα...
με το καπνισμα κανε οτι σε φωτισει....εγω παντως ειναι το μονο που εχω κοψει εδω και χρονια..ομολογω ομως οτι μου ηταν πολυ ευκολο και γιαυτο δεν το καμαρωνω..χαιρομαι παντως που δεν εχω ΚΑΙ αυτο να με επιβαρυνει..

Quote:

---

Originally posted by 2sweet2b4go10

εμεινα για πρωτη φορα ουσιαστικα μονη μετα απο τοσα πολλα χρονια στα 40 μου, να εχω να αντιμετωπισω εναν εαυτο που δεν ηθελε να μεγαλωσει, και τα περιττα κιλα μου που θελουν εναν ωριμο ανθρωπο για να τα αντιμετωπισει...

---

Εφόσον είσαι σε θέση να κάνεις αυτή την επισήμανση, έχεις κάνει το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου. ΕΙΣΑΙ ώριμη. Και κούκλα μου, τα 40 είναι μια πολύ καλή ηλικία για να μεγαλώσουμε. Έχεις ΚΑΙ το μυαλό ΚΑΙ την ψυχολογική δυνατότητα να το δουλέψεις. Κι αν χρειάζεσαι βοήθεια από οπουδήποτε, δεν είναι ντροπή να τη ζητήσεις. Είτε είναι ειδικός, είτε μη ειδικός, είτε φίλος, είτε κάποιος που να σε τσαντίσει και να σε ενεργοποιήσει, είτε ομάδα, είτε μεμονωμένη ψυχανάλυση, είτε χειρουργείο... οτιδήποτε! Γιατί όλη τη δουλειά θα την κάνεις μόνη σου στο τέλος τέλος. Και όλη η επιβράβευση θα είναι δική σου και μόνον. Και το μπράβο θα σου ανήκει πλήρως. Και τους καρπούς της ωριμότητάς σου θα τους δρέψεις μόνη σου και θα τους φας και μόνη σου και θα τους κατευχαριστηθείς!

Ψήνω τον εαυτό μου να πάρει διάδρομο ή μάλλον ελλειπτικό. Να το χώσω μέσα στην κρεβατοκάμαρα και να χτυπιέμαι κάθε μέρα, μπας και δω άσπρη μέρα... Όσον αφορά το τσιγάρο, μεγάλη κατάρα κι αυτό! Ίσως να συνετέλεσε κι αυτό στα πνιξίματα, τις ταχυκαρδίες και την πίεση στο στήθος που είχα λόγω βάρους. Ο συνδυασμός που σκοτώνει! Τώρα μου έμεινε μόνο το τσιγάρο . Ξέρω πως μόλις φθάσω σ' ένα καλό σημείο με τα κιλά, το επόμενο project είναι το τσιγάρο. Πρέπει όμως να είμαι σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση για να παίξω μπάλα και σ' αυτό. Τώρα αποκλείεται. Θα τα φτύσω. Δεν τα αντέχω όλα μαζί.

παρε διαδρομο, μου φαινεται πολυ καλη λυση..
αν παρεις ποδηλατο, παρε αυτο με το καθισματακι κι οχι με σελα γιατι θα πιανεται ο κωλος σου :Ρ
οπως το λες να το κανεις, ετσι λενε και οι ειδικοι...να μη μπλεκεις τις απεξαρτησεις ολες μαζι...οταν νοιωσεις οτι εχεις ηρεμησει απο την υποθεση με το αδυνατισμα, ασχολησου με το τσιγαρο..
λεω ηρεμησει κι οχι τελειωσει, γιατι ο καθενας ξερει που θελει να σταματησει και που αισθανεται καλα με τον εαυτο του...
εγω π.χ. παρολο που ισως χοροπηδηξουν μερικοι στο φορουμ που βαζουν τους ιδανικους τους στοχους , νοιωθω πολυ καλα και φαινομαι και πολυ καλα στα 80 κιλα, οσο περιεργο κι αν ακουγετια αυτο...εκει θελω να φτασω κι οχι στα 60-65 που ειναι το ιδανικο μου....εχω υψος 1.70...αν τα καταφερω μαλιστα θα δημοσιευσω και μια φωτο πως ημουν στα 80 κιλα για να δειτε οτι δεν ειμαι παλαβη...

Quote:

---

Originally posted by bionic

κι εμείς που αποφασίσαμε να πάμε κάτω από το μαχαίρι κάναμε κάτι..και η Κλειώ
που την Πέμπτη έχει ραντεβού με διαιτολόγο κάτι κάνει κι η Λολιποπ που τρέχει στο διάδρομο κάτι κάνει..
έχουμε αντιληφθεί το πρόβλημα και το παλεύουμε με πράξεις κι όχι στα λόγια ή στην φαντασία μας...

---

Δεν κάνατε απλώς "κάτι". Στα Ιμαλάια ανεβήκατε. Όλοι εμείς εδώ μέσα ξέρουμε πολύ καλά γιατί μιλάμε και τι ψυχή θέλει για ν' αντιμετωπιστεί το πρόβλημά μας. Αυτό ξέρεις, είναι κάτι που πολλές φορές το σκέφτομαι, έτσι... εγωιστικά και με έπαρση (αν θέλεις), όταν μιλάω με κάποιους φίλους και μου λένε τα ... φοβερά τους προβλήματα! Και το πόσο δυσκολευτήκανε για να κάνουνε κάτι ... Και σκέφτομαι, α ρε γαμότο, πού να ξέρεις εσύ παιδάκι μου τι πάει να πει ζόρι! Κάνε και το σταυρό σου που έχεις ν' αντιμετωπίσεις ΜΟΝΟΝ αυτό. Και μετά μετανιώνω και λέω, δεν είσαι σωστή Λίνα, γι' αυτόν είναι σοβαρό αυτό το κάτι που θέλει να φτιάξει. Μην υποβιβάζεις το πρόβλημά του επειδή εσύ έχεις μεγαλύτερο. Αλλά, ε, άνθρωποι είμαστε! Δικαιούμαστε να μην είμαστε ΠΑΝΤΑ μεγαλόκαρδοι...

Quote:

---

Originally posted by 2sweet2b4go10
νοιωθω πολυ καλα και φαινομαι και πολυ καλα στα 80 κιλα, οσο περιεργο κι αν ακουγετια αυτο...εκει θελω να φτασω κι οχι στα 60-65 που ειναι το ιδανικο μου....εχω υψος 1.70...αν τα καταφερω μαλιστα θα δημοσιευσω και μια φωτο πως ημουν στα 80 κιλα για να δειτε οτι δεν ειμαι παλαβη...

---

1.70 και 80 κιλά; Κουκλάρα! Μια χαρά θα 'σαι! Και πολύ καλά κάνεις που δεν θέλεις τα παραπάνω. Γιατί , μήπως εγώ θέλω να πάω στα 62; Στα 70 είναι ο πολύ μακρινός μου στόχος. Και στα 80 να σταματήσω, ευχαριστημένη θα 'μαι. Απλώς, καλό είναι να έχεις ένα περιθώριο μπας και βάλεις κανένα κιλό μόλις σταματήσεις. Να μην είσαι στην άκρη του γκρεμού.

Quote:

---

Originally posted by lina
Εγώ έτρωγα και πέρναγα καλά. Έτρωγα και έδιωχνα τις σκοτούρες. Έτρωγα και ξέχναγα τι μου είπε ο "μαλάκας ο χθεσινοβραδινός". Έτρωγα και ξέχναγα ότι με στραβοκοίταξε πάλι η μάνα μου "που όλα στραβά τα κάνω, μη χέσω!" Έτρωγα και χαλάρωνα μετά από μια μέρα απίστευτο τρέξιμο στη δουλειά και τρεις τσακωμούς με το μαλάκα τον συνάδελφο που δεν ξέρει πού του πάν' τα τέσσερα! Έτρωγα γιατί μου την έδινε που όλες κάνανε παιδί κι εγώ δε λέω να "πιάσω" η άχρηστη! Έτρωγα γιατί πάλι προσποιήθηκα οργασμό κι αφού δεν περάσαμε που δεν περάσαμε καλά, δεν τρώμε κάτι να το φχαριστηθούμε κάπως γαμότο; Έτρωγα γιατί... και γιατί δεν έτρωγα!

Ύστερα, ήρθε το κοψοχόλιασμα. Λαχτάρα χοντρή όσον αφορά το πώς αισθάνομαι, όσον αφορά το τι θα πάθω σε λιγάκι. Να το, έρχεται. Ήρθε. Δε συμβαίνει μόνο στους άλλους ο διαβήτης, συμβαίνει και σε μένα γαμότο. Ωχ, ταχυκαρδία είχε το βράδυ κι ο θείος κι έγινε μακαρίτης και κοιτάει τώρα τα ραδίκια ανάποδα. Και καλά ο θείος! Σε ποιόν έλειψε; Σε κανέναν. Εγώ όμως έχω δύο παιδιά μικρά ρε γαμότο και θα μείνουν ορφανά ή με κάποια ξένη που θα με αντικαταστήσει. Και θα 'ρθει αυτή και θα πάρει τη θέση μου γιατί εγώ έτρωγα μακαρονάδες. Και τούρτες. Κι ο άντρας μου θα χτυπάει το κεφάλι του και θα λέει "της τα 'λεγα, αλλά για κείνη ήταν πιο σημαντικό το γαλακτομπούρεκο από μένα!"
Σκάσε και κολύμπα λέω Λίνα. Σκύλα η Λίνα. Τον έκανα τον μεταβολισμό μου κουρέλι. Έφτασε στα όριά του. Τώρα έχει μουλαρώσει οριστικώς και δε κουνιέται φύλλο.

Συνέχισα να θέλω να τρώω. Συνέχισα να χρειάζομαι ανακούφιση. Τίποτε δεν άλλαξε στην ψυχολογία μου. Απλώς αποφάσισα να ζω υποχρεωτικά στερημένη. Για να έχω μέλλον. Καλύτερα να ζω χωρίς γλυκό, παρά να μη ζω καθόλου. Είναι απλό. Καλύτερα να έχουν τα παιδιά μου μαμά, παρά να φάω εγώ μακαρόνια με κιμά. Εξάλλου, αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της επιλογής. Επιλογή (εκλογή) σημαίνει να παραιτούμαι από κάτι που θέλω, για κάτι άλλο που θέλω περισσότερο. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος. Είναι dead end.

Βοήθεια; Από παντού. Από ένα επικοδομητικό σχόλιο του συναδέλφου. Από το έκπληκτο βλέμμα της φιλενάδας. Από τη ζήλεια που αναβλύζει μέσα από τα λόγια της φιλενάδας. Από τη δήθεν ανησυχία της άλλης που τώρα θυμήθηκε μήπως το "παρατραβήξω" και " πάθω τίποτε" και ίσως καλύτερα να σταματήσω. Απότο μπερδεμένο ύφος της μάνας μου που δεν ήξερε πια αν θα μου κάνει αυτή η μπλούζα γιατί δεν ξέρει πια το νούμερο που φοράω. "Μπα, μεγάλο πρέπει να σου είναι πια αυτό!" Από τα καλά λόγια του συντρόφου μου. Από τον ενθουσιασμό των παιδιών μου που μπορούν πια να με αγκαλιάζουν και να "φτάνουν" τα χεράκια τους. Από τον θαυμασμό στο ύφος της παρέας που ξαφνικά τους ακολουθώ στο σκαρφάλωμα στο βουνό και δεν με βρίσκουν να τρώω μόνη μου και να σκυλοβαριέμαι στους πρόποδες. Από τις εξετάσεις μου που είναι πλέον πρώτες! Από το ύφος του γιατρού που δεν πίστευε με τίποτε ότι θα τα κατάφερνα και τον έχω κουφάνει. Από το ότι έκλεισα ραντεβού με γιατρό που με ήξερε κάτι χρόνια και όταν με είδε με ρώτησε αν έχουμε ραντεβού και πώς με λένε, γιατί δεν με γνώρισε! Από το ό,τι μιλάω μαζί σας και δε νιώθω μόνη μου.

Τι κάνω όταν με με πιάνει η τρέλλα και είμαι στο τσακ να τα παρατήσω; Έχω πάντα στην τσάντα μου (σε όποια τσάντα κι αν κρατώ) μια παλιότερη φωτογραφία μου και με κοιτάω πώς ήμουν. Και τρέχω στον καθρέφτη, αν είμαι στο σπίτι, και κοιτάζω μια τη φωτογραφία, μια εμένα. Και παίρνω βαθειά ανάσα και λέω "Μη μασάς κορίτσι μου, τα 'χεις καταφέρει μαλάκα, μη τα γαμίσεις τώρα!" Κι ύστερα, πάω και πίνω τρία ποτήρια νερό! Αλλά και έξω να είμαι, πάω κάπου στα κρυφά και κοιτάω τη φωτογραφία μου (μη με πάρουν και χαμπάρι και γίνω ρόμπα), παίρνω βαθειά ανάσα και ... κερδίζω στα σημεία!

---

απιθανο...δεν εχω λογια.

πω πω lina συγκλονιστικα πρωι πρωι...μπραβο σου!!!