Στίχοι παρηγοριάς...

Ακούγοντας προσεχτικά τους παρακάτω εξαιρετικούς στίχους από δύο τραγούδια του Πασχάλη Τερζή, νομίζω ότι ταιριάζουν γάντι στους περισσότερους από εμάς....


(Από το \"Στα υπόγεια είναι η θέα\")

Σε μια γωνιά κρυμμένα
με μάτια τρομαγμένα
τα θέλω μου κοιτάνε σαν παιδιά
κι ας ξέρουν τι έχουν κάνει
εμένα δεν μου φτάνει
γι΄αυτό τα τιμωρώ κάθε φορά

Τα πιο ωραία πράγματα
έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα
όταν πάψεις να επιμένεις
τα πράγματα τα όμορφα
όσο τα θέλεις χάνονται τυχαία
κι ας ψάχνεις σε πολυώροφα
στα υπόγεια είναι η θέα

τα υπόγεια μου μοιάζουν
φεγγάρια που αλλάζουν
τα φτάνω κι όλο πάνε πιο μακριά
και όσο τα γυρεύω
τους φόβους μου παλεύω
και πάω για άλλα απ΄την αρχή ξανά

...........................................
(Από το \"Δεδομένο\")

Όλα για τους άλλους
πάντα για τους άλλους
βαρέθηκα να λένε...τι ψυχή


Καλό βράδυ σε όλους και ιδίως στα παιδιά που παλεύουν μόνα τους

Σχόλιο πάνω σε στίχο

Πραγματικά όλα τα κομμάτια είναι εκπληκτικές επιλογές, ορισμένα δε, λες και έχουν γραφτεί για τον καθένα από εμάς. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι βιώνουν ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις και ανακουφίζονται όταν κάποιος έστω και άγνωστος δείχνει να τους καταλαβαίνει. Και λέω άγνωστος, γιατί τις περισσότερες φορές ένας άγνωστος σου προσφέρει μεγαλύτερη βοήθεια απ\' ότι οι \"καλοί\" μας φίλοι.

Με αφορμή λοιπόν το στίχο \"και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις\" θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα:

Πιστεύετε πράγματι ότι η οποιαδήποτε βελτίωση ή θεραπεία ενός ανθρώπου επιτυγχάνεται όταν αυτός καταθέσει τα όπλα και πάψει να ελπίζει; Ή όταν διατηρεί ακλόνητη και ακέραια την πίστη και ελπίδα του κάνοντας υπομονή;

Δεν ξέρω, αλλά το τελευταίο διάστημα με απασχολεί πάρα πολύ αυτό το θέμα. Από τη μια πλευρά μας είναι οικεία τα λόγια του Ιησού \"η πίστη σου σε έσωσε\" αποδίδοντας το θαύμα στη θέρμη της πίστης του αρρώστου (κάτι το οποίο αποδέχεται και η ιατρική πλέον). Από την άλλη, έχω διαπιστώσει ότι όποτε έχω κάνει την έκρηξή μου και έχω αποφασίσει να πάψω να παλεύω γι\' αυτό που ενδιαφέρει, πάντα γίνεται κάτι και διορθώνεται η κατάσταση.
Σημειωτέον ότι, όσα χρόνια βρίσκομαι με το άγχος και τους πανικούς ποτέ δεν έχω αντιδράσει έντονα, να τα ξαποστείλω δηλαδή όλα στον αγύριστο.

Εσείς τι πιστεύετε, ποια στάση θα πρέπει να τηρηθεί;

Υ.Γ Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ παιδιά, μου φτιάξατε τη διάθεση καθότι είμαι down τις τελευταίες μέρες, ξέρετε τα γνωστά πισωγυρίσματα.

Όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα \'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

ʼδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι απo τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ\' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα \'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

ʼδεια η ψυχή μου...

What a wonderful world!

Αφροδίτη μου,

σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να τα παρατήσει κάποιος, δεδομένου ότι δεν διακατέχομαι από αρνητική στάση ζωής ή κατάθλιψη, πάρα μόνο από την κούραση ή την απογοήτευση που φέρνουν τα πισωγυρίσματα και συνήθως διαρκούν λίγο. Το ερώτημά μου έχει λιγάκι μια φιλοσοφική διάσταση, που ίσως θα ήταν χρήσιμο να την εντάξουμε σε αυτή την πορεία αναζήτησης παράλληλα με την ψυχολογική. Είναι λάθος μου που έθεσα το ερώτημα σε αυτό το topic που σκοπό έχει να μας ξεκουράσει και να μας ταξιδέψει έστω και απρόσωπα. Sorry. Επιφυλάσσομαι να ανοίξω προσεχώς νέο topic για το θέμα αυτό. Thanks πάντως.

Απόψε έχει από εμένα λίγη ποίηση. Οι παρακάτω αποσπασματικοί στίχοι ανήκουν στον Χαλίλ Γκιμπράν, έναν βαθύ γνώστη της ανθρώπινης ψυχής από το έργο του \" ʼμμος και αφρός\".

*Όταν ο Θεός μ΄έριξε σαν βότσαλο σε αυτή τη θαυμαστή λίμνη, τάραξα την επιφάνειά της με αναρίθμητους κύκλους. Αλλά όταν έφτασα στα βάθη ηρέμησα απόλυτα.
*Αν ο χειμώνας έλεγε \"η άνοιξη είναι μέσα στην καρδιά μου\" ποιος θα τον πίστευε;
*Δεν βλέπεις παρά μόνο τη σκιά σου όταν γυρίζεις την πλάτη σου στον ήλιο
*Είμαστε όλοι φυλακισμένοι, αλλά μερικοί από εμάς είναι σε κελιά που έχουν παράθυρο και μερικοί σε άλλα που δεν έχουν.
*Μου λένε \"αν ήξερες τον εαυτό σου θα ήξερες όλους τους ανθρώπους\". Και εγώ λέω \"μόνο όταν συναντήσω όλους τους ανθρώπους θα γνωρίσω τον εαυτό μου\".
*Ο άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι. Ο ένας είναι ξύπνιος στο σκοτάδι, ο άλλος κοιμισμένος μέσα στο φως.
*Εμείς διαλέγουμε τις χαρές μας και τις θλίψεις μας πολύ πριν τις δοκιμάσουμε.
* Μόνο μια φορά έμεινα άφωνος. Ήταν τότε που κάποιος με ρώτησε \"ποιος είσαι;\".
* Όταν δύο γυναίκες μιλάνε δεν λένε τίποτα. Όταν μία γυναίκα μιλάει αποκαλύπτει ολόκληρη τη ζωή.

to be continued...

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα’χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ’ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα’χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’τη ζωή δεν είναι

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά

You got a fast car
I want a ticket to anywhere
Maybe we make a deal
Maybe together we can get somewhere

Anyplace is better
Starting from zero got nothing to lose
Maybe we’ll make something
But me myself I got nothing to prove

You got a fast car
And I got a plan to get us out of here
I been working at the convenience store
Managed to save just a little bit of money
We won’t have to drive too far
Just ’cross the border and into the city
You and I can both get jobs
And finally see what it means to be living

You see my old man’s got a problem
He live with the bottle that’s the way it is
He says his body’s too old for working
I say his body’s too young to look like his
My mama went off and left him
She wanted more from life than he could give
I said somebody’s got to take care of him
So I quit school and that’s what I did

You got a fast car
But is it fast enough so we can fly away
We gotta make a decision
We leave tonight or live and die this way

I remember we were driving driving in your car
The speed so fast I felt like I was drunk
City lights lay out before us
And your arm felt nice wrapped ’round my shoulder
And I had a feeling that I belonged
And I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car
And we go cruising to entertain ourselves
You still ain’t got a job
And I work in a market as a checkout girl
I know things will get better
You’ll find work and I’ll get promoted
We’ll move out of the shelter
Buy a big house and live in the suburbs
You got a fast car
And I got a job that pays all our bills
You stay out drinking late at the bar
See more of your friends than you do of your kids
I’d always hoped for better
Thought maybe together you and me would find it
I got no plans I ain’t going nowhere
So take your fast car and keep on driving

You got a fast car
But is it fast enough so you can fly away
You gotta make a decision
You leave tonight or live and die this way

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ \'σαι κάπου
άραγε πού να βρίσκεσαι για τι να λες
περνάει ο χρόνος βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

Βράδυ Σαββάτου ζω στη σκιά του
και ξενυχτάω στα λιμάνια στους σταθμούς
βράδυ Σαββάτου στην ερημιά του
σου τραγουδάω πού να είσαι δεν ακούς

ʼδεια η πόλη πού πήγαν όλοι
κι όλοι \'σαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις
άδεια η πόλη τι γίναν όλοι
αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες

Βράδυ Σαββάτου κι η μοναξιά του
να με γυρίζει σαν σκυλί στις γειτονιές
βράδυ Σαββάτου κι η συννεφιά του
να με τυλίγει από παντού χωρίς να φταις

Όλα είν\' εδώ κι όλα περνάνε
σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.
Μέσα βαθιά στα δάχτυλα γερνάνε
μικρές σταγόνες φως
του πρώτου ουρανού.

Κάπου εδώ θα συνηθίσω
να \'χω το χρόνο
κλειδωμένο στο κορμί.
Σαν πυρετό θα τον κρατήσω σφιχτά
στο μέτωπο, στα μάτια στη φωνή.

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ\' τις γρίλιες
των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά
ξανά να ζήσει πάλι
ό,τι δεν είναι πια εδώ.

Κάπου αλλού, κάπου εδώ γύρω
όλα συμβαίνουν κι όλα γίνονται ζωή.
Στου ποταμού το γύρισμα θα γείρω
αργά
σαν άνοιξη που άργησε να \'ρθει.

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ\' τις γρίλιες
των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά
ξανά να ζήσει πάλι
ό,τι δεν είναι πια εδώ.

ButSomeday, ο Χαλίλ Γκιμπράν ήταν μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος - συγγραφέας γεννημένος στο Λίβανο. Έχει γράψει μεταξύ άλλων τα περίφημα
έργα \"ο Προφήτης\" και ο \"κήπος του Προφήτη\", ο τρελός κ.α. Δεν γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή του, πάντως είχε επηρεαστεί αρκετά από την ανατολική φιλοσοφία και ήταν μεγάλος οραματιστής. Πίστευε \"αφελώς\" ότι στον κόσμο θα επικρατήσουν οι υγιείς δυνάμεις και οι πανανθρώπινες αξίες, μέχρι που απογοητεύτηκε οικτρά από την πραγματικότητα, κυρίως όπως αυτή διαμορφωνόταν από το πολιτικό γίγνεσθαι.
Μέσα από τα έργα του, εύκολα διαπιστώνει κανείς πόσο καλά γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή, πόσο έχει διεισδύσει στην άβυσσο των συναισθημάτων και στη σχέση τους με τη λογική. Προσωπικά τον θεωρώ κορυφαίο διανοούμενο. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μύστης, ότι γνωρίζει άριστα τις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου, τον προορισμό του και τη σχέση του με το Θεό.

Κλείνω και πάλι με λίγους στίχους από το έργο του \"ʼμμος και αφρός\"

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου:
Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη.
Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους.
Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο και εκείνη διάλεξε το εύκολο.
Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό.
Την πέμπτη φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία και δικαιολόγησε την ανοχή της σα δύναμη.
Την έκτη φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες.
Και την έβδομη φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή.

Καληνυχτίζω άπαντες

Και πάλι ανάβω τσιγάρο
καπνίζω κι ας μην το γουστάρω
είναι αργά μα εγώ ξαγρυπνώ δεν κοιμάμαι
το γιατί δεν το ξέρω
μα κάτι φοβάμαι.

Φοβάμαι που ίσως
τα χρόνια μου άφησα
που λάθος αγάπες
και όνειρα κράτησα
μα αυτό είναι ψέμα
κι εγώ το πληρώνω
φοβάμαι εμένα-εμένα και μόνο.

Δε θέλω να δω την αλήθεια
κι απ\' το ψέμα ζητάω βοήθεια
απορώ πού θα βγει και το τέλος ποιο θα\'ναι
το γιατί δεν το ξέρω
μα κάτι φοβάμαι.

Φοβάμαι που ίσως
τα χρόνια μου άφησα
που λάθος αγάπες
και όνειρα κράτησα
μα αυτό είναι ψέμα
κι εγώ το πληρώνω
φοβάμαι εμένα-εμένα και μόνο.

Μονάχος στην πόλη, βαθιά νυχτωμένος
σκοπός και ελπίδα καμιά.
Συνήθειες χρόνων, και κόπος χαμένος
αλήτης καιρός με χτυπά.
Γυρίζω σαν σβούρα, στο ίδιο σημείο
κραυγές ενοχής και θυμού.
Ακόμα και ο έρωτας, μου φαίνεται αστείος,
Eπαίτης θεός του συρμού.

Και μοίαζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα
σε τοίχο η φωνή μου χτυπά,
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα
ξημέρωσε κι έξω φυσά.

Ατέλειωτες πόρτες στην πλάτη μου κλείνουν
ρωγμές στο κορμί μου παντου.
Και εγώ ξενυχτάω φουμάρω και πίνω
σ\\\'αυτό το ρεφρέν του χαμού.

Και μοίαζει η αλήθεια μου...

Ταξίδι πικρό σε άγνωστα μέρη
στους δρόμους του νου θα χαθω.
Στροφή επι τόπου απλώνω το χέρι
χιονίζει, τοπίο υγρό...

Και μοίαζει η αλήθεια μου...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ\' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ\' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που \'ζησα ζωή!

Κάτι τέτοιες μέρες σκάρτες
δεν περνάνε, δεν νυχτώνουνε
κι οι καημοί οι ψυχοβγάλτες
όλο με παίρνουν και με σηκώνουνε.

Για να βρω τον εαυτό μου
φίλος γίνομαι του δρόμου
και σκορπίζομαι
κι αν με δεις να αλητεύω,
τα κομμάτια μου μαζεύω,
σου τ’ ορκίζομαι.

Είναι πάλι κάτι βράδια
που λυγίζουνε τα σίδερα
λες και πήρε ο πόνος άδεια
κι έκανε η νύχτα θεριά τα ήμερα

Πόσες φορές δεν έφτασα εκεί
που είχα πει πως θα βρω σιγουριά να χαθώ,
κάτι που όλοι μας λέμε λιμάνι
μα δεν είδα καράβι ποτέ
που αυτό να του φτάνει.

Με τα χέρια ανοιχτά
κυνηγάω διαρκώς τη χαρά
κι όταν έρθει η στιγμή
την αφήνω να φύγει ξανά
για να μην βαρεθεί.

Πόσες φορές,δεν πρόδωσα κι εγώ,
φεύγοντας απο εκεί που μου\'χανε όλα δοθεί
κι έτσι πλήγωσα αντί να σαπίσω
και λυτρώθηκα και νοσταλγώ
πάλι εκεί να γυρίσω

Με τα χέρια ανοιχτά
κυνηγάω διαρκώς τη χαρά
κι όταν έρθει η στιγμη
την αφήνω να φύγει ξανά
για να μην βαρεθεί.

Μέσα στη δίψα είναι όλο το νερό
ξέρω είναι σκληρό μα όλα αυτά που ποθώ
έχω μάθει να τα κυνηγάω
γι\' αυτό αφήνω ελεύθερο πάντα
αυτό που αγαπάω.

Χλιαροί και παλλόμενοι
σαν το αίμα που πηδάει από μια φλέβα
αρχίσαν να φυσάν οι άνεμοι.

Ακούω τους ανέμους
Αργοπορεί ο σφυγμός
Στις κορφές του Ουλουντζά θα χιονίσει
Και κει ψηλά οι αρκούδες
Μεγαλόπρεπες κι εξαίσιες θα κοιμούνται

Πάνου στ ακόκκινα φύλλα των καστανιών.
Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες.
Όπου να’ναι θα κλειστούνε τα μεταξοσκούληκα
Όπου να’ναι θα τελειώσει το χινόπωρο
Όπου να’ναι κι η γη θα ξαναμπεί
μέσα στου τοκετού τον ύπνο.

Κ’εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας
Και της αγίας ελπίδας μας

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

ʼνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Αν θες ν’ακούσεις το τραγούδι της καρδιάς
έλα μαζί μου στα υπόγεια της νύχτας.
Εκεί που οι άνθρωποι πονούν χωρίς να φταίνε.
Εκεί που οι άνθρωποι αλήθεια μόνο λένε.
Εκεί που οι άνθρωποι τη μοναξιά τους κλαίνε.

Δε φταίν’ αυτοί που ζούνε μακριά απ’ τους νόμους
που τους επέταξε η ζωή στους πέντε δρόμους
Σαν τα φαντάσματα τις νύχτες τριγυρνάνε
στης αμαρτίας το τραγούδια ξεδιψάνε.

Υπάρχουν άνθρωποι τρελοί κι αμαρτωλοί
που οι ατσαλάκωτες καρδιές περιφρονούνε.
Γιατί φοβούνται καλημέρα να τους πούνε.
Γιατί φοβούνται μην τους μάθουν ν’αγαπούνε.
Γιατί αλήθειες δεν συνήθισαν ν’ακούνε.

ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΑΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΩ..:(


\"ΑΥΤΗ Η ΕΡΗΜΟΣ ΕΙΝ\' Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ,
ΚΑΠΟΥ ΘΑ ΜΜΕΝΗ ΕΚΕΙ ΕΙΝ\' Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ
ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ Κ ΚΑΝΤΟΝ ΠΥΞΙΔΑ ΣΟΥ...\"

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ...
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ..

:cool:

Ο δικός μου ο δρόμος

Στίχοι: Εύη Δρούτσα
Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους
Ερμηνευτής: Πασχάλης Τερζής

Τ’ όνομά μου μες στις λίστες απ’ τα πλοία
στα αεροπλάνα, στα φτηνά ξενοδοχεία,
η φυγή στο πρόσωπό μου χαραγμένη
και μου λες εσύ πως είμαστε δεμένοι.
Δεν μπορεί να με κρατήσει ο εαυτός μου
σε κανέναν δεν ανήκω, είμαι δικός μου.
Το σπασμένο ουρανό σου μη μου δώσεις,
σ’ αγαπώ κι έτσι μπορεί να μ’ εξοντώσεις
σ’ αγαπώ κι έτσι μπορεί να μ’ εξοντώσεις.

Ο δικός μου ο δρόμος
μ’ έχει χρόνια διαλέξει
στην οδό γράφει \"μόνος\"
επικίνδυνη λέξη.
Ο δικός μου ο δρόμος
δε μου δείχνει αστέρι
για αγάπη μου δίνει
μια βαλίτσα στο χέρι.

Στον αέρα τριγυρνάω δίχως λόγο
κι αγκαλιάζομαι τις νύχτες με το φόβο.
Ποιο κομμάτι γης μπορεί να με κρατήσει
αφού η σκέψη μου με έχει εξορίσει;
Διαδρομές πάντα στις ίδιες υποσχέσεις,
μη μου λες πως μ’ αγαπάς και θα με δέσεις.
Θα ξεφύγω απ’ της ζωής τις χαραμάδες
πάντα μόνος θα ’μαι μέσα σε χιλιάδες
πάντα μόνος θα ’μαι μέσα σε χιλιάδες.

Αλλά τα βράδια

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Ερμηνευτής: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ\' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ\' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου \'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ\' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ\' ένα άστρο ή μ\' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

Του Αη Γιώργη

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Ερμηνευτής: ʼλκηστις Πρωτοψάλτη

Απ\' τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.

Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.

Τ\' ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.

Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
\'κείνον π\' αγαπώ.

Τ\' όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε

Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ\' αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι\' αγάπη κλαίνε.

Στις αλυκές του κόσμου

Στο πλάι της Νέας Εποχής
γυρεύω μιαν αλήθεια
το νήμα ψάχνω της αρχής
με το αίνιγμα στα στήθεια
όμως ο φόβος της ψυχής ξυπνάει από συνήθεια.

Μια πέτρα έκανα ζωή
στις αλυκές του κόσμου
κι ευχόμουν ναρθει μια βροχή
μα έλειπε ο Θεός μου.
Κι έμαθα έτσι από παιδί
να λέω τη νύχτα φως μου.
Στις αλυκές του κόσμου...

Πώς φτάνει πάντα μια στιγμή που η καρδιά υποφέρει
χρόνια ζητάει μια εκδρομή μα αργεί το καλοκαίρι
και πέφτω κάθε Κυριακή
σαν \"Στέλλα\" στο μαχαίρι.

Μιας και είναι λίγο επίκαιρος..

phil collins
Against All Odds

How can I just let you walk away, just let you leave without a trace
When I stand here taking every breath with you, ooh
You’re the only one who really knew me at all

How can you just walk away from me,
When all I can do is watch you leave
Cos we’ve shared the laughter and the pain and even shared the tears
You’re the only one who really knew me at all

So take a look at me now, oh there’s just an empty space
And there’s nothing left here to remind me,
Just the memory of your face
Ooh take a look at me now, well there’s just an empty space
And you coming back to me is against all odds and that’s what I’ve got to face

I wish I could just make you turn around,
Turn around and see me cry
There’s so much I need to say to you,
So many reasons why
You’re the only one who really knew me at all

So take a look at me now, well there’s just an empty space
And there’s nothing left here to remind me, just the memory of your face
Now take a look at me now, cos there’s just an empty space

But to wait for you, is all I can do and that’s what I’ve got to face
Take a good look at me now, cos I’ll still be standing here
And you coming back to me is against all odds
It’s the chance I’ve gotta take

Take a look at me now

\"Empty\"

I look outside and see that everything is perfect
Except for me I\'ll always be the one who sits and stares
And now it\'s killing me, it\'s just killing me

I feel so empty inside
\'Cause I\'m a freak in your eyes
I feel so empty inside
And it\'s killing me

I look outside and realize how much I\'m different
You\'ll never see inside of me, inside just who I am
And now and then you\'re just my friend,
Someone I could talk to
And it\'s killing me, it\'s just killing me

I feel so empty inside
\'Cause I\'m a freak in your eyes
I feel so empty inside
And it\'s killing me

I--I\'m outside and looking in
I look into your eyes and see that you are perfect
Except for me, except for me

I feel so empty inside
\'Cause I\'m a freak in your eyes
I feel so empty inside
I feel so
I feel so
I--I feel so empty inside

Green Day
Walking alone..

Come together like a foot in a shoe
Only this time I think I stuck my foot in my mouth
Thinking out loud and acting in vain
Knocking over anyone that stands in my way

Sometimes I need to apologize
Sometimes I need to admit that I ain’t right
Sometimes I should just keep my mouth shut, or only say hello
Sometimes I still feel I’m walking alone

Walk on eggshells on my old stomping ground,
Yet there’s really no one left, that’s hanging around
Isn’t that another familiar face?
Too drunk to figure out they’re fading away

Νυχτώνει

Στίχοι: Ελένη Βιτάλη
Μουσική: Ελένη Βιτάλη
Ερμηνευτής: Ελένη Βιτάλη

Νυχτώνει
κι εγώ σ\'ένα καναπέ να ταξιδεύω
με τσιγάρο και καφέ να σε γυρεύω
εσένα που έχασα, εσένα πατέρα
εσένα που έχασα, εσένα μητέρα
εσένα που έχασα, Ελλάδα μου ξένη
εσένα που έχασα, εσένα Ελένη

Νυχτώνει
περιθώρια δεν έχω να διαλέξω
τώρα πρέπει να ξεχάσω ή ν\'αντέξω
να θυμάμαι συνθήματα που γυρνάνε στο χρόνο
να θυμάμαι ποιήματα που με κάναν να λυώνω
να θυμάμαι πως κάποτε όλα θα τα νικούσα
να θυμάμαι πως κάποτε είχα πει πως θα ζούσα

Νυχτώνει
κι απ΄τον έρωτα δεν έχω να λαβαίνω
να ντυθώ να χτενιστώ δεν προλαβαίνω
στους δρόμους αλώνομαι γραφεία,διαδρόμοι
με τύψεις φορτώνομαι ζητάω συγνώμη
συγνώμη από μένανε που μ\'έχω ξεχάσει
ζωή είναι μάτια μου ζωή θα περάσει

Νυχτώνει....

ʼδειοι οι δρόμοι

Στίχοι: Μαρία Κουγιουμτζή
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ερμηνευτής: Γιώργος Νταλάρας

ʼδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

ʼδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στην πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες το στήθος μου
σαν τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις

Κανένας ʼγγελος

Στίχοι: Δυτικές Συνοικίες
Μουσική: Δυτικές Συνοικίες
Ερμηνευτής: Δυτικές Συνοικίες

Πέφτουν τα χρόνια βροχή
οι αναμνήσεις φεύγουν
σαν ένα ποτάμι
σταγόνα περαστική
χάνεται η μια έρχεται η άλλη

Η πνοή σου χωρίς σκοπό
κανένας άγγελος δεν σου ταιριάζει
μια μοίρα διαβολική
το φτωχό σου πνεύμα δεν λογαριάζει

Να βρεις την ψυχή σου πριν αυτή χαθεί
κι ας γυρίζεις όλη νύχτα στη βροχή
στα ερείπια εκεί πρέπει να ψάξεις
να βρεις την ψυχή σου πριν αυτή χαθεί
σκέψου δεν έχεις άλλη επιλογή
στα ερείπια εκεί πάλι θα κλάψεις

Την πλάτη γυρνάς στη ζωή
σαν το δραπέτη κρύβεσαι στο σκοτάδι
γι\' αυτούς που ζουν χωρίς ψυχή
ο πόνος μοιάζει με τις πύλες του ʼδη

Η πνοή σου χωρίς σκοπό...

Μικρό τραγούδι

Στίχοι: Π. Παρασκευάς
Μουσική: Π. Παρασκευάς
Ερμηνευτές: DeFacto


Θέλω να πω ένα τραγούδι δίχως όνομα
να ψάξω μέσα μου στο χρόνο να χαθώ
να πλέξω νότες τα στιχάκια τα επόμενα
να τα βουτήξω στης καρδιάς σας το βυθό.

Να σας μιλήσω για τα χρόνια που περάσανε
για την αγάπη που περίμενα να ‘ρθει
για τα όνειρα που ξεχαστήκαν και γεράσανε
για της ψυχής που ακόμα καίει το κερί.

Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα ειν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.

Μέσα στα μάτια σας μικραίνει η απόσταση
και βρίσκω δρόμους για να έρθω πιο κοντά
όλους τους φόβους μου που έχουν πια υπόσταση
θέλω να ρίξω εδώ στα πόδια σας μπροστά.

Να σ’ αγαπώ και να σε νοιάζομαι τι το ‘θελα
να σε προσμένω απ’ το βράδυ ως το πρωί
και να περάσει η ζωή μου έτσι ανώφελα
για να μου δώσεις μια κουβέντα σου μισή.

Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα ειν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.

Εγώ μικρός ονειρευόμουνα τη θάλασσα
πάνω στα κύματα μια μέρα να ριχτώ
κι έγινε ο πόνος μου καράβι και σαλπάρισα
σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
κι ακόμα ψάχνω τη στεριά να βρώ.

Θα ‘θελα τόσα να σας πω
μα ειν’ το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.

Να μείνεις εδώ...κοντά μου
Στίχοι: Γιώργος Γκίνης
Μουσική: Γιώργος Μπουσούνης
Ερμηνευτές: ʼλκηστις Πρωτοψάλτη


Έφυγες πάλι,πάλι γύρισες
Πάλι με αγάπη με πλημμύρισες
Είσαι εσύ το χαμόγελο μου
Είσαι εσύ κάθε όνειρο μου
Και σ\'αγαπάω απ\' την αρχή

Έφυγες πάλι,πάλι γύρισες
Ήρθες μια νύχτα και μου μίλησες
Τι είναι αυτό που αλλού σε πάει
Την καρδιά σου κομμάτια σπάει
Έλα να βγούμε στη βροχή
Ν\'αγαπηθούμε απ\'την αρχή

Να μείνεις εδώ κοντά μου

Έφυγες πάλι,πάλι γύρισες
Ήταν σκοτάδι και με φίλησες
Με τα λόγια σου μην αρνείσαι
Πως αγάπη και αλήθεια είσαι
Μαζί σ\'αυτήν την εποχή
Ν\'αγαπηθούμε απ\'την αρχή

Να μείνεις εδώ κοντά μου

Κάθε γιατί σαν μαχαιριά
Στην καρδιά μου καρφώνεται
Σαν αστραπή ό,τι έχεις πει
Στην ψυχή μου υψώνεται,απλώνεται

Είσαι εσύ το χαμόγελο μου
Είσαι εσύ κάθε όνειρο μου
Και εγώ θα γίνω μια ευχή
Ν\'αγαπηθούμε απ\'την αρχή

Να μείνεις εδώ

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Ερμηνευτές: Μιχάλης Χατζηγιάννης


Σκοτάδι πυκνό
κι ακούω τα βήματα
μα προς τα που τρέχεις
έρχεσαι ή φεύγεις

Βουτιά στο κένο
μέσα στα κύμματα
δεν ξέρω τι θέλεις
και τι αντέχεις

Να μέινεις εδώ
να φτάσουμε ως το τέρμα
να μέινεις εδώ
να δούμε αν στ\'αλήθεια αγαπιόμαστε

Φοβάμαι γι\'αυτό
σε θέλω πια μόνο για μένα
να μείνεις εδώ
να γίνουμε ένα

Να μείνεις εδώ
εσύ δε συγκρίνεσαι
το νοιώθω βαθιά μου
φως μου σκιά μου
για σένα είμαι εγώ
μην απομακρύνεσαι
απ\'την αγκαλιά μου
τα όρια μου

Να μέινεις εδώ
να φτάσουμε ως το τέρμα
να μέινεις εδώ
να δούμε αν στ\'αλήθεια αγαπιόμαστε

Φοβάμαι γι\'αυτό
σε θέλω πια μόνο για μένα
να μείνεις εδώ
να γίνουμε ένα

Δεν έχει πια ζωή

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Ερμηνευτής: ʼλκηστις Πρωτοψάλτη


Δεν έχει πια ζωή εδώ στα περιβόλια
μοιάζουν με τ’ άδεια καφενεία που με χτίκιασαν.
Δεν έχει πια ζωή εδώ στα περιβόλια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.

Πώς να θερίσω μουσικές
βουνά και σπίτια με δικάζουν στα πραιτώρια,
βλέπω τα δέντρα μου κι αυτά μαστιγωμένα
και τα πηγάδια μου φαρμακωμένα
και τα πουλιά μου σαν καημός
δεκαπεντασύλλαβος.

Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια
μοιάζουν με τ’ άδεια τα ξωκλήσια που ερήμωσαν.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.

Γι’ αυτό θ’ αφήσω εγώ αυτά τα περιβόλια,
θα βγω να πάρω τα στενά της θάλασσας
μα δεν μπορώ.