Τι συμβαινει με μενα;

Γεια σας εδω και κάποια χρονια με απασχολει το ακόλουθο πρόβλημα και θελω να το γράψω και εδω. Μου αρεσουν οι κηδειες, τα μνημοσυνα, τα νεκροταφεία. Αρκει φυσικα να μην προκειται για καποιον δικο μου. Της οικογενειας μου. Τωρα για καποιους από τους συγγενεις μου δεν θα με χαλαγε να πεθανουν και να παω στη κηδεια τους... Οχι ολοι βεβαια. Πριν λιγες μερες πηγα στη κηδεια ενος γνωστου μου και μακρινου ξαδερφου μου που σκοτωθηκε με τη μηχανή του. Ηταν 31 χρονων. κοσμος πολυς στην εκκλησια, συγγενεις και αλλοι γνωστοι. το παιδι σε ενα κλειστο φερετρο μπροστά. Δεν ξερω αλλα τη βρηκα με ολα αυτα. Ντρεπομαι που το λεω αλλα οσο και αν το πολεμαω και ξερω οτι αυτο ειναι λαθος, δεν μπορω να αλλαξω τα αισθηματά μου. Ημουν χαρουμενος με την ολη διαδικασια. Τη βρηκα. Χαιρομουν κατω από τα μουστακια μου αν καιπρος τα εξω εδειχνα ενα θλιμμενο προσωπο και το επαιζα στους αλλους λυπημενος... Συλληπηθηκα τους δικους του αλλα μεσα μου ημουν χαρουμενος. Μου αρεσε η ολη διαδικασια... ο παπας που εψελνε το νεκρο, ο κοσμος που ηταν λυπημενος, μετα που μεταφεραν το φερετρο στο μνημα κτλ... Ξερω οτι αυτο δεν ειναι σωστό αλλα ετσι αισθανομαι και οσο και αν το πολεμαω δεν μπορω να το αλλάξω. Προσπαθω να πω στον εαυτο μου αυτο ειναι λαθος αλλα δεν μπορω να τα βαλω με τα αισθηματα μου. Και με το ατομο αυτο ημασταν γνωστοι, φιλοι μπορω να πώ. Τι συμβαινει με μενα; Γιατι ειμαι ετσι; Μου αρεσει επίσης οσο και αν ακουγεται καπως, να κανω βολτες στα νεκροταφεια. Μπαινω και περπαταω μπροστα στα μνηματα και τα κοιταω. Μου αρεσει να κανω τη βολτα μου τα απογευματακια... Μου αρεσει το περιβαλλον... Τι συμαβινει με μενα; Γιατι ειμαι ετσι;

Δηλαδή αισθάνεσαι χαρά με τη λύπη των άλλων?

Πχ, βλέποντας τη μαμά του παιδού, πως ένιωθες?

δεν ειναι τοσο οτι αισθανομαι χαρα με τη λυπητων αλλων. Δεν τη βρηκα με τη λυπη της μανας του παιδιου. Αυτη κατα βαθος ισως και να τη λυπήθηκα, αλλα τη βρισκω με την ολη διαδικασια. π.χ ο παπας που ψελνει το νεκρο, ο μαζεμενος κοσμος, η μεταφορα του φερετρου στο μνημα, το μνημα... μαυτα τη βρισκω. Μου αρεσουν. Ρε γαμωτο δεν θελω να με περασετε για τερας ή ανωμαλο ή δεν ξερω τι αλλο γιατι κατα βαθος ειμαι πολυ συναισθηματικος αλλα δεν μπορω να πολεμησω τα αισθηματα μου. Ξερω οτι ειναι λαθος να αισθανομαιετσι αλλα δεν μπορω να το αλλάξω. Απο μικρος στο χωριο μου αρεσε να πηγαινω σε κηδειες. Μου αρεσε η διαδικασια...

Εγώ δεν σε θεωρώ καθόλου τέρας, απ τη στιγμή που δεν χαίρεσαι με τον πόνο των άλλων και αυτό θα το δεις, (εύχομαι σε εκατό χρόνια), όταν χάσεις κάποιον δικό σου.
Και εμένα μου αρέσει το νεκροταφείο, αλλά παράλληλα με γεμίζει και δέος.
Σκέφτομαι που να πηγαίνουν οι άνθρωποι που χάνονται, μου αρέσει να διαβάζω τα στιχάκια, τις αφιερώσεις...
Μήπως και η δική σου άνεση και χαρά με όλα αυτά έχει να κάνει με την επόμενη ζωή και αν αυτή υπάρχει?

κανεις καθολου σκεψεις για τον δικο σου θανατο και την δικη σου κηδεια? σου προκαλει τα ιδια συναισθηματα χαρας?

οχι, δεν πιστευω σε μεταθανατια ζωή. Απλα μου αρεσει το περιβαλλον του νεκροταφειου, τα δρομακια, τα μνηματα, τα δεντρα, ο απογευματινος καιρος εκει... Μου αρεσει να παρατηρω τα μνηματα και να διαβαζω π.χ ποτε γεννηθηκε και ποτε πεθανε αυτος που ναι εκει, να βλέπω τη φωτο του, τον ταφο του κτλ. και οταν βλέπω καποιο νεο θα ηθελα να γραφει από τι πέθανε για να μου φυγει η περιεργεια... Μου αρεσει η διαδικασια που ακολουθειται στη κηδεια... ωσπου να βαλουν τον νεκρο στο μνημα του...

Σου αρέσει η διαδικασία, σκέψου λοιπόν ποια χαρακτηριστικά έχει αυτή η διαδικασία. Ίσως έτσι ανακαλύψεις ποια χαρακτηριστικά είναι για εσένα ιδιαίτερα σημαντικά (π.χ. να με φροντίζουν, να μην έχω ευθύνες, να με προσέχουν, να νοιάζονται για εμένα), ή νιώθεις ότι σου λείπουν στη ζωή σου και θα ήθελες να τα έχεις.

Μπορεί να σημαίνει κι άλλα πράγματα...πάντα σχετικά με εσένα, με τις ανάγκες σου, με τον τρόπο που έχεις μάθει ή θα ήθελες να λειτουργείς, με όσα φοβάσαι ή όσα σου έχουν συμβεί....

Εσύ έχεις δώσει κάποια πιθανή εξήγηση;

Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που σε προβληματίζει.
Εγώ σε συζητήσεις με άλλους, ακούω κάποιους που δεν μπορούν να περάσουν ούτε απ έξω και άλλους που είναι σαν και σένα και σαν εμένα.
Ούτε εγώ έχω πρόβλημα με τις κηδείες, αν εξαιρέσω της μαμάς μου που ήμουν σε σοκ και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα.
Σε άλλες περιπτώσεις νιώθω ανάλογα με τον άνθρωπο που ...πρωταγωνιστεί.
Δηλαδή στον θείο μου που δεν είχα και πολύ μεγάλη σχέση μαζί του, δεν συγκινήθηκα πολύ, σε έναν φίλο μου που χάσαμε τέλείως άδικα, φρίκιασα.
Εσύ στον φίλο σου δεν στεναχωρήθηκες καθόλου?

Remedy, οχι δεν κανω σκεψεις για τη δικη μου κηδεια. Με φοβιζει η ιδεα του δικου μου θανατου και των γονιων μου περισσοτερο...


Μαρινα38, εχω προσπαθησει να το εξηγησω αλλα δεν μπορώ... Δεν ξερω γιατι ειμαι ετσι. Απλα μου αρεσει.

ναι μου αρεσει να με φροντιζουν, να μην εχω ευθυνες (ειδικα αυτο) να με προσεχουν, να νοιαζονται για μενα.

δεν ηταν ακριβως φιλος μου. Γνωστος περισσοτερο. Προσπαθησα να στενοχωρηθω αλλα δεν τα καταφερα. Μονο επιφανειακα ειπα κριμα το παλικαρι αλλα ουσιαστικα ουτε λυπη ουτε χαρα (για τον νεκρο αυτον καθεαυτον)

χαιρεσαι οταν μαθαινεις για τον θανατο καποιου, η απλα απολαμβανεις με τον τροπο που μας περιεγραψες, την διαδικασια της κηδειας?

Είναι λογικό να μη μπορούμε να αναπτύξουμε συναισθήματα για ανθρώπους που δεν είμαστε δεμένοι μαζί τους, γιατί αλλιώς θα είχαμε τρελαθεί.
Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι, παιδιά, γίνονται τόσες αδικίες σε όλο τον κόσμο.
Αλίμονο αν κλαίγαμε και γινόμασταν χάλια για όλα αυτά.
Το ότι φρικάρεις μόνο για τους δικούς σου ανθρώπους το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό...

εξαρταται ποιος ειναι αυτος που παιθενει. Αν ειναι καποιος που πραγματικα αγαπω λυπαμαι. Αν οχι τοτε χαιρομαιγιατι θα ζησω τη διαδικασια της κηδειας του. (δεν χαιρομαι που πεθανε) Αυτο που με προβληματιζει ειναι οτι δεν θα με χαλαγε να πεθαινε και καποιος φιλος μου και να παω στη κηδεια του. Ισως γιατι πραγματικα δεν εχω φιλους αληθινους...

δεν ξερω τι μπορει να συμβαινει..
νομιζω οτι δεν ειναι κατι που πρεπει να σε ανησυχει εφοσον δεν εχεις επιθυμιες θανατου των αλλων και αυτο που περναει απο το δικο μου το μυαλο, ειναι οτι εχεις τοσο μεγαλο φοβο για τον θανατο τον δικο σου και των δικων σου, που ισως ειναι ο δικος σου τροπος να τον ξορκισεις και να συμφιλιωθεις μαζι του...
ο τροπος του οργανισμου σου δηλαδη, ενας τροπος που δεν ελεγχεις αλλα απλα εκδηλωθηκε ετσι..
αν σε ανησυχει ιδιαιτερως, ψαξτο με καποιον ειδικο..

Τα συναισθήματά σου δεν είναι περίεργα, εξάλλου νιώθεις ότι δεν έχεις αληθινούς φίλους, οπότε γιατί να λυπηθείς; Η διαδικασία όμως της κηδείας δείχνει ότι ο νεκρός γίνεται το επίκεντρο της προσοχής και σου αρέσει να βιώνεις καταστάσεις που όλοι περιστρέφονται γύρω από έναν άνθρωπο και μοιάζουν να έχουν συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο. Ίσως νιώθεις ότι κανείς δε νοιάζεται αρκετά για εσένα.

Νομίζω ότι το κλειδί είναι αυτό που λες παραπάνω \"ναι μου αρεσει να με φροντιζουν, να μην εχω ευθυνες (ειδικα αυτο) να με προσεχουν, να νοιαζονται για μενα\" και αυτό επίσης \"Με φοβιζει η ιδεα του δικου μου θανατου και των γονιων μου περισσοτερο...\"

Όλο αυτό μου δείχνει σχέσεις εξάρτησης, φόβο ανάληψης ευθυνών. Δεν έχεις επιθυμία θανάτου, έχεις απλά ανάγκη ασφάλειας, φροντίδας, να αναλάβουν άλλοι τις υποχρεώσεις τις καθημερινότητας που σου αναλογούν, να νιώσεις ότι ασχολούνται μαζί σου.

Γειά σου Τάισον,
νομίζω πως αρέσκεσαι να βρίσκεσαι σε καταστάσεις και διαδικασίες όπου δεν έχεις καμμία ευθύνη και κανείς δε σου ζητάει τίποτα.... ο θάνατος είναι ένα γεγονός που επισκιάζει όλα τ άλλα, τα καθημερινά.
Όλοι θα νοιώσουν συμπάθεια για σένα που έχασες τον φίλο/ γνωστό/ ξάδερφο/θείο.
Και γω έχω φαντασιωθεί θάνατο συγγενών μου (πιο μακρινών) όταν ήμουνα πιτσιρίκα, μ έκανε να νοιώθω σαν ηρωίδα μυθιστορήματος..
Πιστεύω, όπως γράφει και η Μαρίνα, πως είναι θέμα ανασφάλειας.

Τάισον....άν ήσουν καλλιτέχνης μπορεί να ζωγράφιζες ή να έφτιαχνες κάποια έργα με βασικό θέμα τις κηδείες.Άς μην ξεχνούμε ότι τάφοι της αναγέννησης (κυρίως στην Ιταλία) είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα.Το να σε εμπνέει ένα είδος ατμόσφαιρας.....και να τη βρίσκεις μαζί του....εεεεεε δεν είναι κάτι ανησυχητικό εφόσον δεν μπαίνει σε κίνδυνο η ζωή σου ή η ζωή των άλλων.Κι εγώ πέρασα φάση (και εδώ που τα λέμε μάλλον δεν την ξεπέρασα) που τρελαίνομαι να βλέπω θρίλερ......ΠΧ το SAW ή οι ιστορίες του Hannibal τα θεωρώ αριστουργήματα.....Ωστόσο δεν έχω σκοτώσει ούτε μυρμήγκι....ακόμα και μυγούλα να μπεί στο σπίτι....κάνω ολόκληρη ιστορία ώστε να την βγάλω έξω απ το παράθυρο χωρίς να πάθει το παραμικρό.

Αυτό που μάλλον συμβαίνει με σένα...είναι ότι έχεις ένα ιδιαίτερο γούστο.......Εεεεεε ανθρώπινο......

Taison και μένα 6 χρονών πέθανε ο παππούς μου και 16 χρονών η γιαγιά μου. Δεν ήμουν όμως ιδιαίτερα κοντά τους και γι\'αυτό δεν στεναχωρήθηκα πάρα πολύ... Εάν συμβεί κάτι τέτοιο στους γονείς μου όμως (χτύπα ξύλο) θα πέσω στα τάρταρα. Μόνο όταν είσαι συναισθηματικά δεμένος με κάποιον θα ΚΛΑΨΕΙΣ ή θα στεναχωρηθείς αλλιώς πως; Επίσης το ότι \"σου αρέσουν\" τα νεκροταφεία δεν είναι κάτι. Μήπως είσαι emo; :P:):mad:;)

μονο οταν ο θάνατος κάποιου που είσαι πραγματικά δεμένος θα σου αλλάξει γνώμη για το νεκροταφείο. ευχομαι να μην σου συμβεί αλλά είναι στην φύση μας βλέπεις. παλιότερα κ μενα μ\'αρεσε η βόλτα στο νεκροταφείο, τις ημερομηνιες, ολα αυτά που γράφεις κ ειδικότερα μ\'αρεσε ο χωρος οπου φυλάσσονταν τα κόκαλα των πεθαμένων. χάζευα ώρες ατελείωτες κ δεν ηθελα να φύγω απο την ηρεμία εκεί πέρα, απλά δεν μπορούσα με τους λυημένους γιατι με επιανε βαθεια θλιψη με τον ανθρωπο που είχανε χάσει. οταν όμως πόνεσα πραγματικά κ ενιωσα πως έχασα κομμάτι απο εμένα, έκανα χρόνια να συνέρθω κ αναγκαστικά πλέον παρευρίσκομαι σε κηδείες κ στο νεκροταφείο, για ενα καθάρισμα ένα καντηλάκι, ένα λουλούδι.
τι επάγγελμα κάνεις; μηπως θέλεις να γίνεις παπάς ή ψάλτης; ή σ\'αρεσουν τα λεγόμενα κοράκια; βρε μπας κ θελεις να οδηγησεις νεκροφόρα;
δεν σου συμβαίνει τίποτα σοβαρό πάντως μην ανησυχείς!
ειναι ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα κ η ησυχία.
κ να σου πώ κ κάτι άλλο, οι νεκροί δεν μπορούν να σηκωθουν απ\'το μνήμα κ να σε πειράξουν, τους ζωντανούς να φοβάσαι!

Θα σου πω για μενα.
Τα μνηματα που επισκεφτομαι καμια φορα γιατι εχω δικό μου άνθρωπο εκεί ειναι κοντά στη φύση. Γαληνευει η ψυχη μου σ εκεινη τη σιγη την νεκρικη. Καθομαι με τις ώρες.. Ειμαι σε μεγαλη επαφη με την καθε στιγμη κι ετσι νιωθω τον χρονο να διαστελλεται..
Χαζευω τους ταφους, προσπαθω να φανταστω τως ηταν η ζωη αυτου που πεθανε, τον θρηνο των δικων του, ενιοτε συγκινουμαι κιολας. Εχει μια αισθηση χαρμολυπης ετουτη η επισκεψη.
Σε κηδειες δεν εχω παει παρα μονο κοντινων μου κι ηταν πολυ οδυνηρες..
Καταλαβαινω γιατι ανησυχεις με τον αισθησιασμο και την ομορφια που βρισκεις σε μια διαδικασια με μακαβριο περιεχομενο, ομως δεν χρειαζεται να ενοχοποιεισαι.
Δεν ειναι ο θανατος τους αυτο που απολαμβανεις αλλα το τελετουργικο της κηδειας τους. Και μενεις μονο στη διαδικασια γιατι δεν εχεις συναισθηματικο δεσμο μαζι τους κι ετσι μπορεις ευκολα να το κανεις.
Μπορει να εξαπτεται κατι μεσα σου εκεινες τις ωρες. Τωρα που το σκεφτομαι, ειναι οι ωρες που η ζωη γινεται μαρτυρας του θανατου..

ωραια περνατε βρε παιδια στα νεκροταφεια, μπραβο..
εγω παλι, ποτε δεν το διασκεδασα παρολο που καταλαβαινω τα περι ηρεμιας και φυσης.
οταν πεθανε ο πατερας μου, ποτε δεν ενοιωσα την αναγκη να παω εκει,ουτε ενοιωσα ποτε οτι ειναι ενας χωρος που θα μπορουσα να νοιωσω σε \"επικοινωνια \" μαζι του, κι ευτυχως ασχοληθηκαν η μαμα μου και η αδερφη μου με τα τυπικα γιατι δεν μου εκανε κανενα κεφι η ενασχοληση αυτη...

Quote:

---

Originally posted by Remedy
ωραια περνατε βρε παιδια στα νεκροταφεια, μπραβο..
εγω παλι, ποτε δεν το διασκεδασα παρολο που καταλαβαινω τα περι ηρεμιας και φυσης.
οταν πεθανε ο πατερας μου, ποτε δεν ενοιωσα την αναγκη να παω εκει,ουτε ενοιωσα ποτε οτι ειναι ενας χωρος που θα μπορουσα να νοιωσω σε \"επικοινωνια \" μαζι του, κι ευτυχως ασχοληθηκαν η μαμα μου και η αδερφη μου με τα τυπικα γιατι δεν μου εκανε κανενα κεφι η ενασχοληση αυτη...

---

Remedy κι εμενα μου πηρε πολυ χρονο να αρχισω να πηγαινω στον ταφο της μητερας μου. Κι εμενα δεν μου \"εκανε κεφι\".
Μα πηγαινα κοντρα. οταν ημουν μικρουλα, εκει κοντα στα 13 μαζι με τις δυο κολλητες μου, παιρναμε ενα κασετοφωνο στον ωμο και πηγαιναμε εκδρομη στο κοντινο δασος. Παντα καναμε μια σταση στη μαμα. Δεν μιλουσαμε μεταξυ μας αλλα ενιωθα την τελετουργια στην ατμοσφαιρα.Αργοτερα αρχισα να μπορω να πηγαινω και μονη. Πριν κανενα χρονο αρχισα να \"επικοινωνω\" μαζι της μιλωντας με τον ιδιο μου τον πονο, το δακρυ...
Το μερος ωστοσο παντα με γαληνευε, αλλα με τρομαζε κιολας.

Taison νομίζω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ειδικά στις μικρές κοινωνίες είναι σύσσωμο και στους γάμους αλλά και στις κηδείες...Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι έρχονται γνωστοί και άγνωστοι σχεδόν που δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση ούτε με εσένα ούτε με το αγαπημένο σου πρόσωπο; Φαντάζομαι μια πιθανή περιέργεια που προκαλεί μια ανεξήγητη υποσυνείδητη \"ευχαρίστηση\", να δουν, να μάθουν αλλά και να γίνουν μάρτυρες - όπως λέει η weird-του θανάτου ως ζωντανά πλάσματα... Να εξευμενήσουν το φόβο, να έρθουν σε επαφή με τον πόνο χωρίς να τους αγγίζει και πολύ γιατί δεν αφορά άμεσα αυτούς ώστε να νιώσουν μια παράξενη δύναμη...

Οπότε μην ανησυχείς μάλλον και τόσο...:)