Γεια σας εδω και κάποια χρονια με απασχολει το ακόλουθο πρόβλημα και θελω να το γράψω και εδω. Μου αρεσουν οι κηδειες, τα μνημοσυνα, τα νεκροταφεία. Αρκει φυσικα να μην προκειται για καποιον δικο μου. Της οικογενειας μου. Τωρα για καποιους από τους συγγενεις μου δεν θα με χαλαγε να πεθανουν και να παω στη κηδεια τους... Οχι ολοι βεβαια. Πριν λιγες μερες πηγα στη κηδεια ενος γνωστου μου και μακρινου ξαδερφου μου που σκοτωθηκε με τη μηχανή του. Ηταν 31 χρονων. κοσμος πολυς στην εκκλησια, συγγενεις και αλλοι γνωστοι. το παιδι σε ενα κλειστο φερετρο μπροστά. Δεν ξερω αλλα τη βρηκα με ολα αυτα. Ντρεπομαι που το λεω αλλα οσο και αν το πολεμαω και ξερω οτι αυτο ειναι λαθος, δεν μπορω να αλλαξω τα αισθηματά μου. Ημουν χαρουμενος με την ολη διαδικασια. Τη βρηκα. Χαιρομουν κατω από τα μουστακια μου αν καιπρος τα εξω εδειχνα ενα θλιμμενο προσωπο και το επαιζα στους αλλους λυπημενος... Συλληπηθηκα τους δικους του αλλα μεσα μου ημουν χαρουμενος. Μου αρεσε η ολη διαδικασια... ο παπας που εψελνε το νεκρο, ο κοσμος που ηταν λυπημενος, μετα που μεταφεραν το φερετρο στο μνημα κτλ... Ξερω οτι αυτο δεν ειναι σωστό αλλα ετσι αισθανομαι και οσο και αν το πολεμαω δεν μπορω να το αλλάξω. Προσπαθω να πω στον εαυτο μου αυτο ειναι λαθος αλλα δεν μπορω να τα βαλω με τα αισθηματα μου. Και με το ατομο αυτο ημασταν γνωστοι, φιλοι μπορω να πώ. Τι συμβαινει με μενα; Γιατι ειμαι ετσι; Μου αρεσει επίσης οσο και αν ακουγεται καπως, να κανω βολτες στα νεκροταφεια. Μπαινω και περπαταω μπροστα στα μνηματα και τα κοιταω. Μου αρεσει να κανω τη βολτα μου τα απογευματακια... Μου αρεσει το περιβαλλον... Τι συμαβινει με μενα; Γιατι ειμαι ετσι;