ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

Καλησπέρα σε όλους.
Παλεύω με τη βουλιμία εδώ και 9 χρόνια...ο τελευταίος χρόνος ήταν δύσκολος...πάθαινα κρίσεις συνέχεια. Φορτώθηκα 5 κιλά και τώρα προσπαθώ να τα χάσω. Δεν έχω πάθει κρίση εδώ και 10 μέρες. Η οικογένειά μου κι ο άντρας μου βοηθάνε όσο γίνεται. Όμως με βασανίζουν στη δουλειά...όλοι ασχολούνται μαζί μου, με τα κιλά μου, με το τι τρώω τι όχι...δεν αντέχω πια...ίσως κάποιοι απο σας να το έχετε ζήσει...τι να κάνω...φοβάμαι πως θα κυλήσω πάλι. Τρώω νορμάλ τώρα, κάνω δίαιτα με 1200 θερμίδες αλλά όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια με τρελαίνουν...γιατί δε με αφήνουν ήσυχη; Εκτός αυτού με έχει πιάσει φοβία ότι έχω χαλάσει το μεταβολισμό μου και δεν πρόκειται να συνέλθω ποτέ. Δε θέλω να μιλήσω στον άντρα μου ή στους γονείς μου γιατί στεναχωριούνται. Νιώθω φρικτά μόνη

Καλησπερα Τεζορινα
απ οτι μας λες ταλαιπωρεισαι με αυτο το προβλημα για παρα πολυ καιρο κι ενω θες να βρεις βοηθεια δεν θες να μπλεξεις περισσοτερο τους δικους για να μην ανησυχουν....
σκεφτηκες καθολου να ζητησεις την βοηθεια καποιου επαγγελματια ειδικευμενου σε τετοια προβληματα , να σε καθοδηγησει να βγεις απ αυτο?

ακομα, δεν καταλαβα αν τα 5 κιλα που μας λες ειναι τα περιττα σου κιλα, η εχεις αρκετα ακομα στα οποια προστεθηκαν τα 5...αν τα 5 ειναι τα κιλα που σε απασχολουν, το βρισκω απιθανο να ασχολουνται ολοι στην δουλεια με τα κιλα σου και το φαγητο σου γιατι τους φαινεσαι παχια...μηπως το εχεις ξεκινησει εσυ δηλωνοντας τους την ανησυχια σου για τα κιλα που πηρες κι εχετε μπλεξει σ εναν φαυλο κυκλο σχολιων σχετικα με τα κιλα και το φαγητο, που εσυ ερμηνευεις σαν απορριψη?

το λεω ολο αυτο, γιατι εγω εχω πολλα περισσοτερα παραπανησια κιλα απο σενα αλλα κανεις δεν εχει διανοηθει στην δουλεια μου ποτε να σχολιασει τα κιλα μου η το φαγητο μου αν δεν ανοιξω εγω σχετικη κουβεντα...

Καλημέρα. Ευχαριστώ πολύ που μου απάντησες.
Πήγαινα σε ψυχολόγο και σε διαιτολόγο, αλλά δε με βοήθησε καθόλου. Ίσως δεν ήμουν εγώ έτοιμη να δεχτώ βοήθεια. Όσο γι'αυτό που λες για τη δουλειά, έχεις δίκιο, εγώ προφανώς δίνω δικαιώματα. ʼσε που είμαστε και όλο γυναίκες εδώ μέσα και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο. Και κάποιες έχουν πει πολύ χειρότερα πράγματα για άλλες σοβαρές περιπτώσεις. Σαν ύαινες, όπου μυρίζονται ευαισθησία ορμάνε.
Τώρα είμαι 52 κιλά με ύψος 163...πέρισυ ήμουν 47. Σίγουρα θα ακούγομαι αχάριστη...και τώρα θυμάμαι ότι ούτε και πέρισυ ήμουν ευχαριστημένη. Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι έχω σταματήσει να κάνω εμετό και να παίρνω διάφορα σκευάσματα.

Quote:

---

Originally posted by tesorina
Καλημέρα. Ευχαριστώ πολύ που μου απάντησες.
Πήγαινα σε ψυχολόγο και σε διαιτολόγο, αλλά δε με βοήθησε καθόλου. Ίσως δεν ήμουν εγώ έτοιμη να δεχτώ βοήθεια. Όσο γι'αυτό που λες για τη δουλειά, έχεις δίκιο, εγώ προφανώς δίνω δικαιώματα. ʼσε που είμαστε και όλο γυναίκες εδώ μέσα και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο. Και κάποιες έχουν πει πολύ χειρότερα πράγματα για άλλες σοβαρές περιπτώσεις. Σαν ύαινες, όπου μυρίζονται ευαισθησία ορμάνε.
Τώρα είμαι 52 κιλά με ύψος 163...πέρισυ ήμουν 47. Σίγουρα θα ακούγομαι αχάριστη...και τώρα θυμάμαι ότι ούτε και πέρισυ ήμουν ευχαριστημένη. Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι έχω σταματήσει να κάνω εμετό και να παίρνω διάφορα σκευάσματα.

---

η αληθεια ειναι οτι υπαρχουν τετοια ατομα σαν αυτα που περιγραφεις....αλλες φορες παλι ειμαστε τοσο προβληματισμενοι με τις δικες μας σκεψεις που παρερμηνευουμε την σταση των αλλων...

ισως οπως λες να μην ησουν ετοιμη να δεχτεις βοηθεια, ισως ομως να μην βρηκες και το καταλληλο ατομο, ισχυει ΚΑΙ αυτο, δεν ειναι παντα ενας ψυχολογος εξ ορισμου καταλληλος για να μας βοηθησει...μηπως να το εψαχνες λιγο περισσοτερο με καποιον αλλον?

για τα κιλα που μου αναφερεις, εχω να σου πω οτι οχι, δεν μου φαινεσαι καθολου αχαριστη, μου φαινεσαι ομως πολυ μπερδεμενη, γιατι δεν εχεις προβλημα βαρους κοριτσι μου, το προβλημα σου ειναι σε αυτη τη βασανιστικη σχεση με το φαγητο και τα κιλα και σε οτι μπορει να κρυβεται πισω απο αυτην..... προβλημα βαρους ομως δεν εχεις...οπως ειπες και μονη σου, ουτε περισυ που ησουν μολις 47 κιλα ησουν ευχαριστημενη....δεν σου λεει κατι αυτο?

αναφερεις οτι εχεις σταματησει τους εμετους και χαιρομαι. Στο προηγουμενο ποστ μας ειχες πει οτι εχεις 10 μερες να εχεις καποιο επεισοδιο. Μιλουσες για επεισοδιο υπερφαγιας χωρις εμετο?

Εννοούσα και τα δύο. Καμιά φορά έκανα εμετούς χωρίς να έχω φάει πολύ, έτσι για να πω ότι κάτι έκανα. Σταμάτησα γιατί μπήκα σε ένα site υπέρ των ανορεξικών/βουλιμικών και ειλικρινά έπαθα φρίκη μ'αυτά που είδα και διάβασα...σφίχτηκε η καρδιά μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβήθηκα.
Να ζητήσω κι αλλού βοήθεια; Φοβάμαι θα μπερδευτώ περισσότερο. Η αφορμή δόθηκε λόγω μιας προηγούμενης σχέσης, αυτό το ξέρω. Η αιτία ...τι να σου πω; Παρόλο που μεγάλωσα με πολύ αγάπη δεν είχα ποτέ μου αυτοπεποίθηση. Ίσως φταίει το αυστηρό σχολείο. Ίσως φταίει το ότι η μία από τις φίλες μου ήταν πολύ αδύνατη και καταπιεστική. Ίσως...τι να σου πω...
Σ'ευχαριστώ πολύ πάντως για τις απαντήσεις σου. Με βοηθάει να μιλάω γι'αυτό και δε θέλω πια να το κρύβω...είναι πολύ μοναχικό σπορ η βουλιμία και αυτή η μοναξία με έχει κουράσει

Σιγουρα ολα αυτα που λες ηταν αιτιες και αφορμες...το θεμα ειναι οτι δεν μπορουμε ολα να τα λυσουμε μονοι μας οταν ειμαστε μεσα σε ενα προβλημα...
Οταν βλεπουμε οτι με τις δικες μας προσπαθειες βρισκομαστε σε μονιμο αδιεξοδο, καλο ειναι να ζηταμε βοηθεια απ οπου μπορουμε να βρουμε...
Αν νομιζεις οτι η κουβεντα εδω βοηθαει, συνεχισε το (κι εγω το νομιζω)
ευχομαι να βρεις κι αλλες βοηθειες και ν αρχισεις να βλεπεις φως...

tesorina καλησπερα!
Ειναι πολυ - πολυ σημαντικο οτι ανακαλυψες το προβλημα,το κυτταξες οσο μπορουσες στα ματια και αρχισες να το ψαχνεις, νομιζω οτι ειναι το πρωτο βημα αν αναλογιστεις οτι πολλοι αλλοι που τα κιλά τους δεν ειναι κραυγαλεα πολλα κρυβονται πισω απο την εικονα και παλευουν στα σιωπηλα με τον ψυχαναγκασμό τους.
Και γω συμφωνω με τη φιλη μας την sweet οτι ενας ειδικος θα ειναι σιγουρα χρησιμος. Ακόμα και αν δεν βρεθηκε ο καταλληλος ειδικος ή αυτος που ταιριαζουν απολυτως τα χνωτα σας για να σε βοηθησει ,σιγουρα καποια βηματα θα σε βοηθησει να κανεις.Εγώ μπορω μονο να σου προτεινω μικρες σκεψεις μου ή δανεισμενες απο δω και απο κει οπως:
1) να κοψεις το προβλημα σε μια μερα τη φορα.Δηλαδή να μην κυττας περα απο το σημερα και να προσπαθεις μονο για σημερα π.χ. να μην κανεις εμετο.και αυριο ειναι μια αλλη μερα...
2) να υιοθετησεις ενα προτεινομενο απο ειδικο παθολογο πλανο διατροφής, γιατι φοβαμαι οτι οταν θεωρεις οτι εφαγες πολυ , μπορει και να μην εχεις φαει πολυ μια και η βουλιμια πολλες φορες μας στραβωνει....
3) να αρχισεις να καταγραφεις σενα χαρτι (κανοντας εκει μεταφορικα εμετο) τα παραπανισια σου συναισθηματα και οχι μονο...
παντως ξανα συντασσομαι με την SWEET. ΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΣ...
Ελπιζω να τα ξαναπουμε και ολο και καλυτερα...

Καλημέρα!
Κλεονίκη, ανακάλυψες δύο πολύ ευαίσθητα σημεία..πρώτον αυτό που λες να κοιτάω μόνο το σήμερα, είναι κάτι που το προσπαθώ πολύ σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Όπως μου είχε πει και κάποιος σκέφτομαι πάρα πολύ για πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω με αποτέλεσμα να αγχώνομαι και συχνά να νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω.
Από την άλλη...μόλις χθες νόμισα ότι είχα γουρουνιάσει...όμως ο άντρας μου κάθησε μαζί μου, κατέγραψε τι είχα φάει και τελικά όλη τη μέρα ζήτημα αν πήρα 1.000 θερμίδες...εμένα μου φαινόταν ότι είχα φάει ένα σκασμό φαί...αμέσως η ψυχολογία μου άλλαξε και οι σκέψεις να πάω να φάω κι άλλο φύγανε...είμαι γενικά τελειομανής κι αυτό βγαίνει και στη σχέση μου με το φαγητό. Όμως καταλαβαίνω ότι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως τέλειο είναι εντελώς λάθος.
Πάντως σήμερα φόρεσα μία άσπρη εφαρμοστή φούστα...εδώ και δύο μήνες κρύβομαι μέσα στα μαύρα. Ωραία είναι πάνω μου...δεν είμαι όσο αδύνατη θέλω, αλλά ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου αδύνατο. Ακομα κι όταν είχα φτάσει 38 κιλά, το σκεφτόμουν πριν βάλω το μπικίνι μου...

Καλημέρα Τεσορίνα!
Είμαι ακριβώς στο ίδιο στάδιο με σένα και καταλαβαίνω απόλυτα όλα αυτά που λές και που νιώθεις. Κι' εγώ προσπαθώ να ξεπεράσω την βουλιμία και έχω να κάνω εμετούς αρκετούς μήνες (3-4 νομίζω), όμως είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ σε μια πραγματικότητα που είχα να ζήσω εγώ 5 χρόνια που ήμουν βουλιμική. Κακά τα ψέματα δεν γίνεται αμέσως να αρχίσουμε να τρώμε κανονικά, να μην μας απασχολούν τα κίλα μας και νιώθουμε γενικότερα τέλεια με όλα. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αντιθέτως το ότι πήραμε αυτή την απόφαση πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε κάνει στην ζωή μας. Μπορούμε όμως να το καταπολεμήσουμε απλά χρειαζόμαστε χρόνο και καθόλου πίεση, αυτό πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό για εμάς. Όταν μας πιέζουν στο θέμα του φαγητού αντιδρούμε αρνητικά έτσι δεν είναι; Η αλήθεια είναι ότι ίσως θα έπρεπε να ψάξεις κάποιον ειδικό αλλά πριν το κάνεις πρέπει να πείσεις μόνη σου τον εαυτόν σου ότι είσαι δυνατή και ότι θα καταφέρεις τώρα να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου που δεν έκανες 9 χρόνια τώρα. Κι' εγώ προσπαθούσα να το κρύβω απ' την οικογένεια μου και απ' τον άντρα μου γιατί απλά στεναχωριόντουσαν και δεν ήθελα να προσφέρω στεναχώρια. Ξέρεις όμως τι συνηδιτοποίησα; ότι καλύτερα είναι να ανοίγομαι και να λέω όλα αυτά που νιώθω και που με απασχολούν γιατί αλλιώς τα πράγματα ήταν χειρότερα. Απ' την στιγμή που όλοι οι δικοί σου ξέρουν το πρόβλημά σου πιστεύεις ότι έστω και για μια στιγμή δεν το σκέφτονται άσχετα εάν εσύ δεν λές τίποτε, ότι δεν ανησυχούν για σένα; Δεν νομίζω. Εγώ προσπαθούσα να δείξω ότι όλα είναι εντάξει και ότι είμαι καλύτερα αλλά καταλάβαινα ότι κοροϊδεύω τον εαυτόν μου και όχι του άλλους κυρίως την ώρα του φαγητού όταν με έβλεπαν να κοιτάζω με τρόμο το φαγητό μου. Οι μόνοι που πραγματικά μπορούν να σε βοηθήσουν είναι αυτοί που σε αγαπούν, όσο για την δουλειά σου μην δίνεις σημασία, ξέρω ότι είναι δύσκολο γιατί κι' εγώ κάθε μέρα ακούω να μου λένε ότι είμαι πολύ αδύνατη και ότι πρέπει να πάρω κάποια κιλά για να είμαι ωραία. Δεν με νοιάζει πλέον, γιατί κανένας πέρα απο εμένα δεν μπορεί να καταλάβει τι έχω περάσει εγώ στο στάδιο του προβλήματος. Είμαι 1,70 ύψος και 52,5 κιλά. Όταν σταμάτησα τους εμετούς ήμουν 57,5 και από τότε με το λίγο φαγητό που τρώω έχω χάσει και 5 κιλά. 'Εχω περάσει κι' εγώ όλα τα στάδια που αναφέρεις, τα λιγότερα κιλά που έχω φτάσει είναι τα 37, αλλά η ζωή μας είναι όμορφη έτσι δεν είναι; πρέπει να την ζήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα αλλά πρέπει να παλέψουμε γι' αυτό, πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά και να τα καταφέρουμε. Το αποτέλεσμα κάθε ημέρας είναι ικανοποίηση απ' την οποία παίρνουμε δύναμη για την επόμενη μέρα μας. Ξέρω πόσο άσχημα νιώθεις, ξέρω τα συναισθήματά σου και ξέρω τι σκέφτεσαι κάθε πρωί που ξυπνάς και κάθε βράδυ που κοιμάσαι. Εσύ να ξέρεις όμως ότι έχεις μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου που πρέπει να δώσεις και να πάρεις. Το να ασχολήσε με τις θερμίδες που παίρνεις κάθε μέρα δεν είναι απαραίτητα κακό, είναι πολύ καλύτερο να τρώς λίγο έστω 1.000 θερμίδες την μέρα και ο οργανισμό σου να λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σωστά παρά να τρώς υπερβολικά και να καταλοίγεις στα επεισόδια έτσι δεν είναι; Απλά ηρέμησε, χαλάρωσε και προσπάθησε να το σκέφτεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο μπορείς, κάνε πράγματα άλλα, ασχολήσου με το σπίτι σου ας πούμε. Όλα αυτά που γράφω δεν είναι απαραίτητα σωστά, είναι πράγματα τα οποία έχω ιυοθετήσει εγώ και πιστεύω εγώ. Απλά να ξέρεις ότι υπάρχουν κι' άλλοι άνθρωποι που δεν τους βλέπεις μεν αλλά που σε καταλαβαίνουν δε. Εύχομαι να πάνε όλα κάλα σε σένα και να καταφέρεις να το ξεπεράσεις, στο λέω ξανά όμως ότι θέλει χρόνο, τόσο χρόνο που δεν μπορείς να φανταστείς.

Καλημέρα kxristina και καλή εβδομάδα.
Έχω παρατηρήσει κι εγώ πάντως, ότι από τότε που έκοψα τους εμετούς και τα φοβερά βουλιμικά επεισόδια έχω ξεπρηστεί.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο...και έχω συνειδητοποιήσει ότι ποτέ δεν θα ξαναφάω "ανέμελα"...πάντα το μυαλό μου θα προγραμματίζει και θα μετράει θερμίδες. Ευτυχώς με στηρίζει πολύ ο άντρας μου, και μόνο η σκέψη του με ηρεμεί. Δεν θυμώνει με τις εμμονές μου και πάντα όταν με πιάνουν οι κρίσεις με παίρνει αγκαλιά. ʼσε που συνηθώς τρώει κι αυτός μαζί μου για συμπαράσταση όπως λέει.
Όμως είναι διαφορετικά να ξέρεις πως είναι...διαβάζω αυτά που λες και είναι σα να μου μιλάει ο εαυτός μου μέσα από τον υπολογιστή. Τώρα που δεν έχω φάει τόσες μέρες νιώθω δυνατή. Τι γίνεται όμως όταν πιάνουν οι κρίσεις; Το θέμα είναι ότι ξέρω πως με μία σοκολάτα δεν πάχυνε κανείς. Όταν όμως την τρώω με πιάνουν τύψεις και καταλήγω να φάω 5 συν άλλα τόσα. Καμία συμβουλή;
Σε μία εβδομάδα αναμένω το λεγόμενο προεμμήνορυσιακό σύνδρομο...εκεί να δεις κρίσεις...φοβάμαι τόσο μα τόσο πολύ

Quote:

---

Originally posted by tesorina
Καλημέρα!
Κλεονίκη, ανακάλυψες δύο πολύ ευαίσθητα σημεία..πρώτον αυτό που λες να κοιτάω μόνο το σήμερα, είναι κάτι που το προσπαθώ πολύ σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Όπως μου είχε πει και κάποιος σκέφτομαι πάρα πολύ για πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω με αποτέλεσμα να αγχώνομαι και συχνά να νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω.
Από την άλλη...μόλις χθες νόμισα ότι είχα γουρουνιάσει...όμως ο άντρας μου κάθησε μαζί μου, κατέγραψε τι είχα φάει και τελικά όλη τη μέρα ζήτημα αν πήρα 1.000 θερμίδες...εμένα μου φαινόταν ότι είχα φάει ένα σκασμό φαί...αμέσως η ψυχολογία μου άλλαξε και οι σκέψεις να πάω να φάω κι άλλο φύγανε...είμαι γενικά τελειομανής κι αυτό βγαίνει και στη σχέση μου με το φαγητό. Όμως καταλαβαίνω ότι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως τέλειο είναι εντελώς λάθος.
Πάντως σήμερα φόρεσα μία άσπρη εφαρμοστή φούστα...εδώ και δύο μήνες κρύβομαι μέσα στα μαύρα. Ωραία είναι πάνω μου...δεν είμαι όσο αδύνατη θέλω, αλλά ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου αδύνατο. Ακομα κι όταν είχα φτάσει 38 κιλά, το σκεφτόμουν πριν βάλω το μπικίνι μου...

---

πολυ σωστα τα 2 σημεια που επισημανε η Κλεονικη και χαιρομαι που συμφωνεις κι εσυ...
χαιρομαι πολυ που εχεις βοηθεια απο τον αντρα σου, οπως χαιρομαι που εισαι σε θεση οταν τα βαζετε κατω να αναγνωριζεις αν εχεις φαει πολυ η οχι και οτι ΔΕΝ ΤΤΡΩΣ ΠΟΛΥ, απλα εισαι μπερδεμενη με το θεμα του φαγητου...

θα ειχα να προτεινω κατ επεκταση αυτου που συζητατε με την Κλεονικη,να κανεις για ενα διαστημα μεχρι να ισορροπησεις μεσα σου ενα διαιτολογιο με εναν διατροφολογο, απο το οποιο θα προσπαθεις να μην αποκλινεις και με το οποιο θα αισθανεσαι ασφαλης οτι τρως σωστα αλλα οχι υπερβολικα...
το αλλο το οποιο θα προτεινα να συμφωνησετε με το ατομο αυτο, ειναι τα κιλα που ειναι ιδανικα για σενα...
εχω την αισθηση οτι εκτος απο τις θερμιδες σε μπερδευουν και τα κιλα σου οταν μας λες οτι και με τα 47 κιλα δεν ησουν ευχαριστημενη κι οτι και με τα 37 κιλα δισταζες να βαλεις μπικινι...

καθοριστε λοιπον τα κιλα που πρεπει να εισαι, κι αν εισαι εκει ακομα και τωρα, προσπαθησε να μην υποσιτιζεσαι για να χασεις περισσοτερα εστω κι αν αισθανεσαι παχια....δεν εισαι...αν δεν το βλεπεις στον καθρεφτη σου, δεξου το με την λογικη σου...ακριβως οπως δεχτηκες οτι 1000 θερμιδες ειναι λιγες οταν τα εβαλες κατω με τον αντρα σου...

Καλημέρα!
Προσπαθώ να εφαρμόζω το διαιτολόγιο που είχα πάρει από μια πολύ καλή διαιτολόγο πριν 2 χρόνια. Το πρόβλημα με τους διαιτολόγους είναι ότι με πιάνει μανία να το ακολουθώ κατά γράμμα κι έτσι και ξεφύγω στο ελάχιστο, μπερδεύομαι, πανικοβάλλομαι και καταλήγω σε βουλιμικό επεισόδιο. Δε με πιάνεις πουθενά με άλλα λόγια. Όλα πάντως τα κάνει ο φόβος μου...αν πάμε σε γάμο και έχει μπουφέ όλα βαίνουν καλώς...εάν το γεύμα όμως είναι σερβιρισμένο με πιάνει ο φόβος και χάνω τον έλεγχο...λες και μπαίνει το φαί μόνο του στο στόμα μου, σα να μη μπορώ να πω, αυτό δεν το τρώω... σαν να μην εγώ, αλλά κάποια άλλη...σαν να παίρνει το φαγητό ζωή και να με εκδικείται...
Και τώρα άρχισα πάλι να φοβάμαι τι θα γίνει όταν θα αδιαθετήσω...και με τρομάζει αυτό γιατί ξέρω που οδηγεί.

Τεζορινα,
πολλοι απο εμας , που εχουν με το φαγητο μια περιεργη-ιδιαιτερη σχεση,ειτε αυτο σημαινει υπερφαγια, ειτε σημαινει φοβος και καταναγκασμος, εχουν παραλληλα και την ταση να ασχολουνται πολλες ωρες τη μερα με αυτο...
ειτε τρωγοντας πολυ, ειτε μετρωντας τρομοκρατημενοι τις θερμιδες ειτε πολλες αλλες διαβαθμισεις αναμεσα σε αυτα...
το φαγητο ομως δεν ειναι ενασχοληση...ουτε διασκεδαση, ουτε μπαμπουλας...

εχει εναν ΠΟΛΥ συγκεκριμενο ρολο, και αυτος ειναι να μας συντηρει στην ζωη υγειεις...
ολη μας η προσπαθεια ΟΠΟΙΟ κι αν ειναι το θεμα μας με το φαγητο, πρεπει κατα τη γνωμη μου να ειναι , να καταφερουμε να το βαλουμε στον μονο πραγματικο του ρολο, που ειναι αυτος που σου ειπα....

πρεπει λοιπον να ανακαλυψουμε η να επινοησουμε τους τροπους που θα μας βοηθησουν να το κανουμε αυτο...

τι σημαινει αυτο?
οτι αν το φαγητο ειναι για μας διασκεδαση θα πρεπει να βρουμε τα πραγματα που πραγματικα μας διασκεδαζουν και να το βγαλουμε απο εκει...
αν ειναι ηρεμιστικο, πρεπει να βρουμε τροπους να διαχειριζομαστε αλλιως το αγχος μας και οχι τρωγοντας...αλλα εκφραζοντας το για παραδειγμα ...
αν ειναι τροπος να περναμε την ωρα μας , θα πρεπει να βρουμε γιατι αδειασαμε τοσο πολυ τη ζωη μας ωστε να απομεινουμε με το φαγητο για παρεα και να προσπαθησουμε σιγα σιγα να την ξαναγεμισουμε με αυτα που πραγματικα θα μας αρεσε να κανουμε...

κι αν ειναι φοβος, θα πρεπει να βρουμε τι ειναι αυτο που πραγματικα φοβομαστε, ειτε αυτο ειναι ο θανατος, ειτε ειναι η γνωμη των αλλων, ειτε ειναι η απορριψη,ειτε ειναι οι ευθυνες μας, ειτε ειναι η χαρα, ειτε ειναι η λυπη και να αντιμετωπισουμε αυτα.....γιατι το φαγητο δεν ειναι φοβος, ειναι ανεμομυλος....οι φοβοι μας ειναι αλλοι..και οσο δεν τους αντιμετωπιζουμε μπορει να φοβομαστε ειτε το φαγητο , ειτε την σκια μας...

κι αν ειναι ΟΛΑ τα παραπανω η αρκετα απο αυτα, πρεπει να κατσουμε(κατα προτιμηση με παρεα γιατι δεν ειναι και το ευκολοτερο πραγμα του κοσμου) και να ξεμπλεξουμε σιγα σιγα σιγα σιγα αυτο το πολυ μπερδεμενο κουβαρι, βημα-βημα, μεχρι να νοιωσουμε οτι βαζουμε τα πραγματα στην πραγματικη τους θεση....

καπως ετσι το βλεπω το προβλημα σου...και το δικο μου επισης...
και μετα απο ολα αυτα, να σου εκφρασω και μια απορια...καταλαβαινω βεβαιως τι σου συμβαινει και γιατι, αλλα παρατηρω οτι ολο αυτο που σου συμβαινει με το φαγητο ειναι και πολυ χρονοβορο....εχεις χρονο για να ασχοληθεις με οσα αγαπας? ποια ειναι αυτα? δεν περνας καλυτερα τις μερες που καταφερνεις να τρως τον χρονο σου με τις αγαπημενες σου ασχολιες απο τις μερες που περνας κοιτωντας με τρομο το πιατο σου?
μηπως ειναι καιρος να αγνοησεις λιγο αυτον τον φοβο και να ζησεις περισσοτερο?

Όχι, ιδιαίτερο χρόνο δεν έχω...ούτε και μυαλό. Το φαγητό μπλέκεται με όλα και δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Ό,τι και να κάνω με ό,τι κι αν ασχοληθώ το μυαλό μου εκεί γυρίζει. ʼσε δε, εκδρομές και διακοπές, από τη μία είναι χαρά από την άλλη εφιάλτης. Προσπαθώ να προγραμματίσω τι θα φάω, δεν μπορώ και υποφέρω. Βγαίνουμε με φίλους για φαγητό και είτε φάω είτε δε φάω το ίδιο είναι...ή θα νιώσω φοβερές τύψεις επειδή δεν πήρα ψητό και σαλάτα ή θα νιώσω ότι δεν έγινε και τίποτα γιατί έφαγα ότι τρώω. Οι άλλοι μιλάνε και διασκεδάζουνε κι εγώ μετράω θερμίδες και σκαρφίζομαι αποτοξινώσεις για την επόμενη μέρα. Ένα μαρτύριο δηλαδή. Πάμε με τον άντρα μου σούπερ μάρκετ...βλέπω τις σοκολάτες και τα μπισκότα....πολλές φορές θα ήθελα να φάω ένα...μετά όμως έρχεται ο φόβος...θα σταματήσω στο ένα; και μετά βέβαια ξυπνάει η φωνούλα μέσα μου που λέει ότι αν το φάω, θα γίνω χοντρή γιατί οι αδύνατοι δεν τρώνε. Το αποτέλεσμα είναι να βασανίζομαι. Ξέρεις, ζηλεύω λίγο τώρα πια τους ανθρώπους που τρώνε φυσιολογικά. Παλιά, ειδικά όταν μου γύριζε σε ανορεξία, θαύμαζα τον εαυτό μου. Όμως τώρα πια θα ήθελα κι εγώ έστω για 5 λεπτά να νιώσω καλά...να μη σκέφτομαι το βάρος μου, το τι θα φάω...θα ήθελα πολύ να είχα τη φιλοσοφία "πήρα 2 κιλά..και τι έγινε θα τα χάσω" Εγώ μισό γραμμάριο να δω παθαίνω ήττα...
Χθες πάντως έκανα ένα μικρό βηματάκι...έφαγα ένα μικρό παγωτό. Όχι ότι δεν μετάνοιωσα, αλλά έκανα προσπάθεια κι έφαγα κανονικά το βραδινό μου. Σκέφτηκα να καταφύγω στις γνωστές σε όλους λύσεις, αλλά το πάλεψα και τα κατάφερα! Σήμερα νιώθω καλύτερα και δεν πρόκειται να κάνω ούτε νηστείες ούτε αποτοξινώσεις. Κάτι είναι κι αυτό, σωστά;

ναι, και βεβαια ειναι "κατι" που σημερα δεν σκεφτεσαι να τιμωρησεις τον εαυτο σου που εφαγε ενα παγωτο...

αλλα δεν μου ειπες τελικα ποιες ειναι οι ασχολιες που σου δινουν χαρα...

με ολα αυτα που διαβαζω για το ποσο σε βασανιζει αυτη η ιστορια βρε τεζορινα κανω και μια αλλη σκεψη...
ολα αυτα τα ζεις γιατι ο τρομος σου ειναι μηπως παρεις μερικα κιλα... νομιζεις, οτι αν (ο μη γενοιτο) τα ΕΠΑΙΡΝΕΣ αυτα τα ρημαδιασμενα τα κιλα, θα μπορουσες να εισαι πιο δυστυχισμενη ακομα κι απ οτι εισαι τωρα με την δοκιμασια αυτη που περνας?

δεν κανω πνευμα, αν καπως ετσι φαινεται αυτο που λεω....
απλα σου λεω οτι οταν ο φοβος μας φτανει σε αυτο το σημειο που εχει φτασει ο δικος σου, συνηθως αυτο που φοβομαστε ειναι πολυ μικροτερης σημασιας απο τον ιδιο τον φοβο.....(βγαζεις νοημα?)

Τη ζω αυτή τη φάση τώρα...από 47 κιλά πήγα 52. Εχει διαφορά...στα 47 κιλά ένιωθα πιο σίγουρη και με συγχωρούσα πιο εύκολα...στα 47 κιλά όταν ψώνιζα το extra small ένιωθα χαρουμενη...
Μου αρέσει πολύ να χορεύω, να ζωγραφίζω και να διαβάζω βιβλία

tesorina!
μου αρεσουν και μενα τα ιδια πραγματα.
Το πιο καλο μου ομως (που με κανει και γινομαι πιο δυνατη γιατι κατα ενα περιεργο τροπο με τα αλλα σαν να εκφραζεται αλλα και να ενισχυεται η παθολογια μου _φοβαμαι_)ειναι ο χορος.!!!!!
μεχρι τα 16περιπου δεν χορευα ποτε. Η μανα μου χορευε ,ο πατερας μου, η μικροτερη αδερφή μου (ψηλη ξανθια νεραιδα) χορευε με ιδιαιτερο ταλεντο...
εγω ντρεπομουνα του θανατα δεν μπορουσα να διαχειριστω μαλλον τα συναισθηματα που μου γεννουσε το χορευειν ή καλυτερα φοβομουνα να μετακινηθω απο τα κολλημενα αρνητικα συναισθηματα σχετικα με την εικονα μου και το σωμα μου.Σχεδόν ντρεπομουνα οταν χορευαν οι αλλοι για λογαριασμό τους.Στα 16 επειδη με τριπλαρανε και με φεραν στο φιλοτιμο ή επειδη δεν προλαβα να πω οχι βρεθηκα σε μια ερασιτεχνικη ομαδα ηπειρωτικων χορων που μου ηταν αγνωστοι σαν ηχος και κινηση και επρεπε να χορεψω ενα χορο οπως ολοι οι αλλοι πρωτη.Στην προβα ξεκινησα να χορευω σαν αναισθητοποιημενη παγωμενη χωρις να αισθανομαι οτι ζουσα καν και ξαφνικα κατι εσπασε και ξεχυθηκε απο μεσα μου ΑΓΝΩΣΤΟ ή ΚΡΥΜΜΕΝΟ.Ηθελα ολο και περισσοτερο και στην παρασταση επειδη ολοι ειχαν κολλησει ξεχυθηκα πρωτη στην σκηνη ανεμιζοντας ενα μαντηλι με τις αλλες πισω μου χωρις καν να μου πουν να το κανω.!
Σημερα χορευω οποτε μου δινεται η ευκαιρια (οπως λεει ο μικρος ανηψιος μου απο την Αμερικη passionately)και νοιωθω ιδια πληροτητα με το να κανω σεξ.Δεν εχω προς το παρον πολλες ευκαιριες αν και θα το κυνηγησω καποια στιγμή.Νοιωθω χορευοντας σε αρμονια με το σωμα μου. και αυτο ειναι κατι που συνηθως μου λειπει...α! και δεν με αγχωνουν τα ματια των αλλων (πραγμα σπανιο)

Αγαπητή Tesorina,

διαβάζω τα μηνύματά σου και σε καταλαβαίνω... Μπήκα διστακτικά στο φόρουμ, είναι η πρώτη φορά που γράφω, σχεδόν δεν το πιστεύω ότι είμαι εγώ... και γράφω για αυτό το θέμα.
Όμως αυτή τη στιγμή το στομάχι μου πονάει από την ποσότητα φαγητού που έφαγα...
Επί 10 μέρες έκανα δίαιτα 1200 θερμίδων, κατέγραφα ό,τι έτρωγα, ώρες ώρες πεινούσα, συγκρατούμουν και ένιωθα καλά.
Αυτή την εβδομάδα αδιαθέτησα και άρχισα να τρώω ψωμί, και μετά λίγο παραπάνω, και λίγο κρέμα... και λίγο ακόμη... και σήμερα έχασα τον έλεγχο...
Δεν έχω κάνει ποτέ εμετό, αλλά έχω προσπαθήσει γιατί αηδιάζω με τον εαυτό μου που δεν έχει αυτοέλεγχο. Δεν έχω πάρει ποτέ καθαρτικά ή διουρητικά, αλλά όλη μέρα, κάθε μέρα έχω εμμονή με το τι τρώω, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτή τη σκέψη.
Είμαι 1,65 και σήμερα 49 κιλά. Πριν ένα χρόνο ήμουν 46,5 και τόσο περήφανη και χαρούμενη. Όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τέλεια. Υπάρχουν κάποιοι που με λένε "ανορεξική", αλλά οι περισσότεροι μου λένε ότι έχω "τέλειο σώμα". Και θέλω να είμαι τέλεια σε όλα...
Μήπως από εκεί έρχεται το πρόβλημα; Προς το παρόν δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι κάτι πάει στραβά, αλλά μέσα μου το ξέρω. Το γιατί δεν ξέρω. Και δεν ξέρω επίσης πόσος καιρός θα περάσει πριν δω κάποιον ειδικό. Και τι ειδικό...
Είσαι τυχερή που έχεις κάποιον με στηρίζει. Εγώ ζω μόνη και η οικογένειά μου είναι μακριά. Και ναι, έχω παρατηρήσει ότι παθαίνω κρίσεις όταν είμαι μόνη. Αν και δεν υποφέρω από τη μοναξιά, είμαι καλά.
Αυτά είχα να πω. Απλώς ένιωσα ότι βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Φιλικά,
Linlin

Quote:

---

Originally posted by Linlin
Αγαπητή Tesorina,

διαβάζω τα μηνύματά σου και σε καταλαβαίνω... Μπήκα διστακτικά στο φόρουμ, είναι η πρώτη φορά που γράφω, σχεδόν δεν το πιστεύω ότι είμαι εγώ... και γράφω για αυτό το θέμα.
Όμως αυτή τη στιγμή το στομάχι μου πονάει από την ποσότητα φαγητού που έφαγα...
Επί 10 μέρες έκανα δίαιτα 1200 θερμίδων, κατέγραφα ό,τι έτρωγα, ώρες ώρες πεινούσα, συγκρατούμουν και ένιωθα καλά.
Αυτή την εβδομάδα αδιαθέτησα και άρχισα να τρώω ψωμί, και μετά λίγο παραπάνω, και λίγο κρέμα... και λίγο ακόμη... και σήμερα έχασα τον έλεγχο...
Δεν έχω κάνει ποτέ εμετό, αλλά έχω προσπαθήσει γιατί αηδιάζω με τον εαυτό μου που δεν έχει αυτοέλεγχο. Δεν έχω πάρει ποτέ καθαρτικά ή διουρητικά, αλλά όλη μέρα, κάθε μέρα έχω εμμονή με το τι τρώω, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτή τη σκέψη.
Είμαι 1,65 και σήμερα 49 κιλά. Πριν ένα χρόνο ήμουν 46,5 και τόσο περήφανη και χαρούμενη. Όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τέλεια. Υπάρχουν κάποιοι που με λένε "ανορεξική", αλλά οι περισσότεροι μου λένε ότι έχω "τέλειο σώμα". Και θέλω να είμαι τέλεια σε όλα...
Μήπως από εκεί έρχεται το πρόβλημα; Προς το παρόν δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι κάτι πάει στραβά, αλλά μέσα μου το ξέρω. Το γιατί δεν ξέρω. Και δεν ξέρω επίσης πόσος καιρός θα περάσει πριν δω κάποιον ειδικό. Και τι ειδικό...
Είσαι τυχερή που έχεις κάποιον με στηρίζει. Εγώ ζω μόνη και η οικογένειά μου είναι μακριά. Και ναι, έχω παρατηρήσει ότι παθαίνω κρίσεις όταν είμαι μόνη. Αν και δεν υποφέρω από τη μοναξιά, είμαι καλά.
Αυτά είχα να πω. Απλώς ένιωσα ότι βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Φιλικά,
Linlin

---

Από αυτό βασανίζομουν ( ή βασανίζομαι ακόμα; ) κι εγώ...Σε καταλαβαίνω τόσο μα τόσο καλά...Τελικά δεν είμαστε και τόσο λίγοι αυτοί που είμαστε σε όμοια κατάσταση...

Ό,τι σχετικό σκέφτεσαι, αράδιασε το εδώ...Είναι καλή μέθοδος ν' αποφορτίζεσαι... :)

Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου Κλεάνθη!

Από την ημέρα που έγραψα τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα. Δεν ηρέμησα. Βλέπω ότι υπάρχει μία "ορμή" ή "παρόρμηση" που με κάνει να μην σκέφτομαι τίποτα και μηχανικά καταναλώνω τροφές. Εφαγα τουλάχιστον μισό βάζο μέλι μέσα σε 2 μέρες... Πού θα πάει, έλεγα, δεν θα κορεστώ; Δεν θα αηδιάσω; Μετά νιώθω ότι φουσκώνω (=παχαίνω) επί τόπου. ʼμεσο το αποτέλεσμα δηλαδή! Ωρες ώρες μάλιστα, νιώθω τη σάρκα μου να πονάει, στα σημεία όπου φοβάμαι ότι θα παχύνω.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν θέλησα να βγω έξω για βράδυ, γιατί δεν ένιωθα όμορφη, άρα δεν είχα όρεξη να ντυθώ...

Σήμερα ξύπνησα πιο ευδιάθετη και αποφασισμένη. "Ό,τι έγινε, έγινε". Πέταξα το ψωμί που είχε περισσέψει και βγήκα έξω. Περπάτησα όλη την πόλη. Έχει ήλιο και όλος ο κόσμος ήταν έξω. Περπάτησα πολλά χιλιόμετρα, περίπου 5 ώρες συνολικά.

Ελπίζω να μην με πιάσει πάλι κρίση το βράδυ...

Quote:

---

Originally posted by Linlin
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου Κλεάνθη!

Από την ημέρα που έγραψα τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα. Δεν ηρέμησα. Βλέπω ότι υπάρχει μία "ορμή" ή "παρόρμηση" που με κάνει να μην σκέφτομαι τίποτα και μηχανικά καταναλώνω τροφές. Εφαγα τουλάχιστον μισό βάζο μέλι μέσα σε 2 μέρες... Πού θα πάει, έλεγα, δεν θα κορεστώ; Δεν θα αηδιάσω; Μετά νιώθω ότι φουσκώνω (=παχαίνω) επί τόπου. ʼμεσο το αποτέλεσμα δηλαδή! Ωρες ώρες μάλιστα, νιώθω τη σάρκα μου να πονάει, στα σημεία όπου φοβάμαι ότι θα παχύνω.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν θέλησα να βγω έξω για βράδυ, γιατί δεν ένιωθα όμορφη, άρα δεν είχα όρεξη να ντυθώ...

Σήμερα ξύπνησα πιο ευδιάθετη και αποφασισμένη. "Ό,τι έγινε, έγινε". Πέταξα το ψωμί που είχε περισσέψει και βγήκα έξω. Περπάτησα όλη την πόλη. Έχει ήλιο και όλος ο κόσμος ήταν έξω. Περπάτησα πολλά χιλιόμετρα, περίπου 5 ώρες συνολικά.

Ελπίζω να μην με πιάσει πάλι κρίση το βράδυ...

---

Σε κάθε σου γραμμή,σε κάθε σου σκέψη που γράφεις εδώ,βλέπω τον εαυτό μου.Βλέπω πως ενεργεί και σκέφτεται μέσα στην όμοια κατάσταση.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ίδιες είναι οι αντιδράσεις μας...Σίγουρα έχουμε το ίδιο πρόβλημα...
Ας πούμε εγώ μένω στο εξοχικό μου,είναι δίπλα στη θάλασσα και έχω κάνει μόνο ένα μπάνιο...Δεν άντεχα να με βλέπω με μαγιώ...
Τελικά σκέφτεται πολύ περίεργα το μυαλό μας έτσι;Όλα εκεί μέσα είναι...Το καταλαβαίνω όταν βλέπω πως ενεργούν οι γύρω μου σχετικά με την εμφάνιση τους...

[ Θέλω να ευχηθώ να κάνουμε μια νέα αρχή ( εγώ έχω ξεκινήσει κάπως... ) αλλά ξέρεις καλά ότι αυτό το έχουμε πει πάνω από 1000 φορές...)

Καλημέρα!
Όλοι τα ίδια νιώθουμε....εγώ πάντως αποφάσισα να ζητήσω και βοήθεια ειδικού. Αφορμή στάθηκε ο γάμος του αδερφού μου...η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη, όμως παρόλα αυτά εγώ σκεφτόμουν το τι θα φάω. Μου έλεγαν οι συγγενείς και οι φίλοι στο γάμο ότι ήμουν πανέμορφη κι εγώ σκεφτόμουν αν εννοούν αδύνατη ή μήπως και μου φαίνεται ότι πήρα...εχθές ζυγίστηκα...έχω χάσει δύο κιλά, μάλλον από το τρέξιμο και την υπερένταση της εβδομάδας. Το βραδάκι μαζευτήκαμε όλοι στους γονείς μου. Όλοι ήταν χαρούμενοι και τρώγανε τα ταρτάκια που είχαν περισέψει. Εγώ από τη μία ήθελα πολύ να φάω από την άλλη ήξερα ότι αν το έκανα είτε θα πάθαινα κρίση είτε θα έτρωγα ένα και θα στεναχωριόμουν. Τα λάτρευα κάποτε τα ταρτάκια...τώρα τα κοιτάζω με δέος...με φόβο...ένα συναίσθημα σαν να βλέπεις ντοκιμοντέρ για το διάστημα...θες πολύ να πας, αλλά από την άλλη σε φοβίζει το χάος.
Θα πάω σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο αν χρειαστεί..

Το καλό είναι ότι έχεις κατανοήσει πως κάτι μη φυσιολογικό συμβαίνει, και ότι είσαι δεκτική στο να λάβεις βοήθεια και να ηρεμήσεις.Εγώ ,πιο παλιά ,ήμουν τόσο αντιδραστικός με αυτό το θέμα, που εκνευριζόμουν όταν μου ανέφεραν κάτι περί γιατρών...
Τώρα πια προσπαθώ να βρω την άκρη μόνος ,για αρχή, και οψόμεθα για το μέλλον...

Κι εγώ τόσα χρόνια έτσι ήμουν, αλλά κουράστηκα πια...δεν είμαι σίγουρη αν θα με βοηθήσει ο ψυχολόγος...και πριν είχα κάνει θεραπεία και δεν είχε γίνει τίποτα. Πάντως θέλει πολλή δουλειά και με τον εαυτό σου. Οδυνηρή διαδικασία και μακροχρόνια, αλλά σίγουρα πονάει πολύ λιγότερο από το να κοιτάς τον καθρέφτη και να βλέπεις μια αποτυχία

TESORINA

ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 1 ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 1,5 ΧΡΟΝΟ.ΕΚΑΝΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΧΟΛΙΤΙΚΑ ΧΑΠΑΚΙΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 16 ΧΡΟΝΩΝ!
ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΩ!
ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕΣ ΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΗΓΑΙΝΑ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ "ΟΧΙ"
ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΒΡΙΚΑ ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΚΕΙ...ΑΠΛΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑΣ,ΜΙΛΑΣ,ΜΙΛΑΣ...ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ Η ΣΙΩΠΗ...ΚΙ ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΜΙΛΑΣ ΜΙΛΑΣ...ΠΕΡΝΕΙΣ ΤΟ ΧΑΠΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ...
ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΓΩ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!
3 ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΕΧΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΛΕΩ "ΣΚΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ"
ΤΟ 1 ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΑ 20 ΛΕΠΤΑΚΙΑ ,ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΚΕΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ...ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΤΑ 20 ΛΕΠΤΑ ΓΙΝΟΥΝ 21!
ΤΟ 2 ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΛΟΥ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΑ ΕΠΕΡΝΕ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΙΧΕ ΣΚΕΦΤΕΙ Η ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ...
ΚΑΙ ΤΟ 3 ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΕΝΩ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΛΕΠΕ,ΕΙΧΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΙ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΠΟΛΥ,ΕΙΧΑ ΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΜΥΡΙΖΑ ΘΑΝΑΤΟ ΟΤΑΝ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΝΑ ΤΗΛ ΝΑ ΔΕΙ ΑΝ ΖΩ Η ΑΝ ΕΧΩ ΠΕΘΑΝΕΙ...
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ!ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΥΨΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ!
ΟΣΟ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΡΗΜΑΤΑ!!!
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΚΗΔΕΙΩΝ!Η ΛΥΠΗ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ!ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΛΥΠΗ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!
ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗ ΘΕΩΡΩ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ!ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑΛΕΝΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ!
ΟΣΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ , ΟΧΙ,ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ ΠΟΤΕ...
ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ? Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ!
ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΙΔΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ,ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΟΥΚΙΑ!ΑΡΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΓΙΑ ΛΥΣΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ?

Femalethess...ξέρω πάρα πολύ καλά τι εννοείς. Πήγα στον ψυχολόγο και τι έγινε; Τίποτα απολύτως. Μάλλον είμαι άτυχη, αλλά και ταυτόχρονα τυχερή. Ξεκίνησα ομοιοπαθητική. Στον ομοιοπαθητικό γιατρό βρήκα ένα αυτί έτοιμο να ακούσει κι ένα στόμα έτοιμο να μου δώσει απάντηση. Όσον αφορά την αγάπη για τον εαυτό μας...τα ιδια μου είπε κι εκείνος. "Δεν τον αγαπάς καθόλου τον εαυτό σου...του στερείς την αγάπη σου και πάει να καλύψει το κενό με φαγητό" αυτό ακριβώς μου είπε. Προσπαθώ λίγο να με αγαπάω...είναι δύσκολο ξέρεις, μια ζωή δε μου ήμουν αρκετή...μια ζωή δεν μπορούσα να μου συγχωρήσω λάθη και αδυναμίες.
Και σίγουρα το να μιλάς με κάποιον που περνάει τα ίδια έχει διαφορά από το να μιλάς σε κάποιον που φαντάζεται πως μπορεί να είναι.
Πάντως από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δε με αγαπάω και προσπαθώ λίγο να το διορθώσω δεν έχω πάθει βουλιμικό επεισόδιο. 100 - 200 θερμίδες παραπάνω από όσο θα ήθελα τρώω, αλλά δεν πειράζει. Περιμένω να αδιαθετήσω...σε όλους συμβαίνει, από τις ορμόνες εξαρτάται, ας μη με μαλώνω και γι'αυτό.

ο εφιάλτης στο δρόμο με τις θερμίδες...
τις μετράς, τις γράφεις σε χαρτί μη τυχόν και σου ξεφύγει καμία...κοιτάς τα λιπαρά,τα γραμμάρια,τους υδατάνθρακες...περπατάς και μετράς πόσες θερμίδες έκαψες...βλέπεις tv κάνοντας διάδρομο για μην είσαι σε ακινησία και χάνεις λιγότερες θερμίδες...κοιμάσαι αργά το βράδυ για να κάψεις περισσότερες...θερμίδες παντού,σε οτι κάνεις, σε οτι τρως θερμίδες παντού...
το αγαπημένο σου βιβλίο ο θερμιδομετρητής!τις ξέρεις όλες απ έξω!προίόντα light χωρίς λιπαπά και συνεχίζεις τη ζωή σου!
έχετε σκεφτεί ποτέ οτι αν όληι αυτή την επιμονή,το πάθος,τη γνώση,την εμμονή την βγάζαμε σε κάτι πιο δημιουργικό πόσο ψηλά θα φτάναμε?
το θέμα δεν είναι μόνο το να ξεπεράσει κανείς το πρόβλημα τις νευροβουλιμίας αλλά και όλη αυτή την περίεργη σχέση που έχει με το φαγητό...το μέσα μας είναι αυτό που μας φταίει και επειδή φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε το κουκουλώνουμε βάζοντας μπροστά της βουλιμίες,τις ανορεξίες και οτι άλλο υπάρχει!
και σας μιλάει ένας άνθρωπος που μόλις έμαθε οτι ένα κουταλάκι λάδι έχει 155 θερμίδες δεν το έβαλε στο στόμα του για 9 χρόνια!ναι 9 χρόνια ούτε σταγόνα!και για να είμαι σίγουρη οτι δε μου έριξε κανείς κρυφά λάδι στο φαγητό μου πριν φάω το ξέπλενα με μπόλικο νερό!απιστευτο?
οταν κατάλαβα όμως τους πραγματικούς λόγους που μου δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα τοτε κατάφερα να αποκτήσω μια φυσιολογική ζωη!
σήμερα μετά απο 12χρόνια διατροφικής διαταρχής τρώω κανανικά , απο όλα ,απο όλες τις γεύσεις,απολαμβάνω το φαγητό μου και ζυγίζω μόλις 50 κιλά!
χαίρομαι το σώμα μου και πιο πολύ το μυαλό που κατάλαβα οτι έχω μέσα μου!
το μόνο όπλο που χρειαζόμαστε δεν είνια τίποτε άλλο απο την αυτογνωσία....
καλημερα σας φίλοι μου!!!

Femalethess πολλά από αυτά που περιγράφεις·για να μην πω τα περισσότερα,τα έχουμε κάνει και εμείς.Πολύ περισσότερο δε,σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, μόνο που,ίσως,οι καθημερινές πρακτικές αλλάζουν.Ας πούμε εγώ δεν έχω κάνει ποτέ εμετό εκούσια.Στις κρίσεις υπερφαγίας προσπαθώ να ηρεμώ και να σκέφτομαι πως είναι κάτι παροδικό και όχι κάτι που θα συμβαίνει συνέχεια...
Βέβαια το γεγονός πως έχει περάσει αρκετός καιρός και δεν έχω ξεπεράσει την όποια διατροφική μου διαταραχή δηλώνει κάτι, αλλά μια ενδεχόμενη υπεραναλυτική νοητικώς διαδικασία δε θα μου κάνει καλό.Μάλλον θα διογκώσει τις αρνητικές μου σκέψεις και θα με κάνει να λυπηθώ ακόμα πιο πολύ...
Σϊγουρα πίσω απ' όλα αυτά κρύβεται ένα ψυχολογικό υπόβαθρο που σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι και ότι πιο κοινό ή και φυσιολογικό.
Γενικώς από τη μικρή μου εμπερία καταλάβα πως όλοι όσοι ενεργούν ανάλογα μ' εμάς, δεν είναι καθόλου συμβιβασμένοι με τον εαυτό τους.Είτε είναι 50 κιλά είτε είναι 100.Ακόμα και όταν φτάνουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα των λίγων κιλών και της ικανοποιητικής εικόνας, δε νιώθουν ούτε τη μερική συναισθηματική πληρότητα, που σκέφτονταν ότι θα είχαν, όντας λεπτοί και με καλή εμφάνιση.Αυτή η κενότητα μέσα τους δε γεμίζει με την απώλεια κιλών ή με το να είσαι αρεστός στους άλλους.Ειναι κάτι πολύ παραπάνω και σίγουρα πιο δυσεύρετο.Σκέψου πως μπορεί και εμείς οι ίδιοι να το έχουμε κάνει να είναι ακόμα πιο δυσεύρετο από τον φόβο μας να αφεθούμε·ή από την ανασφάλεια μας.Μερικές φορές το εξιδανικεύουμε κιόλας ( όπως χαρακτηριστικά λέει και η υπογραφή μου...)
Τελειώνοντας,και αφού σας κούρασα με τις αμπελοθεωρίες μου αναφέρω πως ούτε ειδικός είμαι και ούτε τέτοιος το <<παίζω>>...Απλά έτσι το έχω σκεφτεί και το καταθέτω...χάριν ψυχολογικής αποφόρτισης...Να έχετε όλοι μια καλή και ομαλή συνέχεια σε ότι και να κάνετε...

ΥΓ:Κλείνω με μια σχετική - με τον τρόπο σκέψης μερικών με διατροφικές διαταραχές- περίοδο που σκέφτηκα εχθές και μου έχει κολλήσει εδώ και μερικές ώρες:

<<Ο ενθουσιασμός μιας ημέρας δεν μπορεί εύκολα να καλύψει απογοήτευσεις πολλών ημερών...>>

kleanthi,
είπες "μια ενδεχόμενη υπεραναλυτική νοητικώς διαδικασία δε θα μου κάνει καλό.Μάλλον θα διογκώσει τις αρνητικές μου σκέψεις και θα με κάνει να λυπηθώ ακόμα πιο πολύ..."
η δική μου άποψη είναι οτι δε χρειάζεται να πεις "τώρα θα μιλήσω με τον εαυτό μου και θα ψάξω τα κατάβαθα του"
η συζήτηση με τον εαυτό μας γίνεται σε στιγμές που τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνουμε οτι το κάνουμε.γίνεται απο μόνη της όταν δεχόμαστε απο το περιβάλλον μας τα κατάλληλα ερεθίσματα!
ούτε κι εγω έκανα κάτι τέτοιο στο βαθμό που το περιγράφεις...
το θέμα είναι να αρχίσουμε να κάνουμε στη ζωή μας αυτό που ΕΜΕΙΣ θέλουμε!χωρις ταμπού και χωρίς αναστολές όταν αυτά που θέλουμε να κάνουμε δεν βλάπτουν κανέναν.
πχ επιλέγεις το ντύσιμο που ΕΣΥ και το γουστάρεις όσο και αν αυτό δεν πάει ούτε με τη μόδα ούτε με το περιβάλλον σου,επιλέγεις ΕΣΥ το σύντροφο που θα έχεις δίπλα σου είτε είναι πολύ μικρός , είτε πολύ μεγάλος , είτε gay είτε straight χώρις να νοιαζόμαστε για το τι θα πουν οι άλλοι.
κάνεις πράγματα που βγαίνουν απο μέσα σου ελεύθερα και γνήσια όπως τα κουβαλάει ο καθένας μας.είσαι ο εαυτός σου μακριά απο κάθε στερεότυπο!
έτσι μόνο καταφέρνεις να τον αγαπήσεις και μόνο τότε αξίζει να τον αγαπήσεις.αν ζεις μια ζωή μέσα σε όρια και χρόνους , στα πρέπει και δεν πρέπει τότε δεν αγαπας εσενα και δε νοιάζεσαι για σένα.
έτσι τα βρίσκεις με τον εαυτό σου! με πράξεις και όχι με σκέψεις και φιλοσοφίες!!!!

Femalethess...αλήθεια βρήκες τι έφταιγε; Και πόσο καιρό σου πήρε;
Πάντως όταν σταματάνε οι κρίσεις βουλιμίας το βάρος κατεβαίνει, αυτό είναι αλήθεια. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω τι ακριβώς φταίει και δε με αγαπάω ... δώσε μου καμία συμβουλή...απευθύνομαι στον εαυτό μου και βρίσκω τοίχο

Quote:

---

Originally posted by femalethess
kleanthi,
είπες "μια ενδεχόμενη υπεραναλυτική νοητικώς διαδικασία δε θα μου κάνει καλό.Μάλλον θα διογκώσει τις αρνητικές μου σκέψεις και θα με κάνει να λυπηθώ ακόμα πιο πολύ..."
η δική μου άποψη είναι οτι δε χρειάζεται να πεις "τώρα θα μιλήσω με τον εαυτό μου και θα ψάξω τα κατάβαθα του"
η συζήτηση με τον εαυτό μας γίνεται σε στιγμές που τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνουμε οτι το κάνουμε.γίνεται απο μόνη της όταν δεχόμαστε απο το περιβάλλον μας τα κατάλληλα ερεθίσματα!
ούτε κι εγω έκανα κάτι τέτοιο στο βαθμό που το περιγράφεις...
το θέμα είναι να αρχίσουμε να κάνουμε στη ζωή μας αυτό που ΕΜΕΙΣ θέλουμε!χωρις ταμπού και χωρίς αναστολές όταν αυτά που θέλουμε να κάνουμε δεν βλάπτουν κανέναν.
πχ επιλέγεις το ντύσιμο που ΕΣΥ και το γουστάρεις όσο και αν αυτό δεν πάει ούτε με τη μόδα ούτε με το περιβάλλον σου,επιλέγεις ΕΣΥ το σύντροφο που θα έχεις δίπλα σου είτε είναι πολύ μικρός , είτε πολύ μεγάλος , είτε gay είτε straight χώρις να νοιαζόμαστε για το τι θα πουν οι άλλοι.
κάνεις πράγματα που βγαίνουν απο μέσα σου ελεύθερα και γνήσια όπως τα κουβαλάει ο καθένας μας.είσαι ο εαυτός σου μακριά απο κάθε στερεότυπο!
έτσι μόνο καταφέρνεις να τον αγαπήσεις και μόνο τότε αξίζει να τον αγαπήσεις.αν ζεις μια ζωή μέσα σε όρια και χρόνους , στα πρέπει και δεν πρέπει τότε δεν αγαπας εσενα και δε νοιάζεσαι για σένα.
έτσι τα βρίσκεις με τον εαυτό σου! με πράξεις και όχι με σκέψεις και φιλοσοφίες!!!!

---

Σε μερικά σημεία από αυτά που γράφεις συμφωνώ...αλλά σε άλλα...

Συγκεκριμένα στο σημείο που αναφέρω κάτι για υπεραναλυτική σκέψη σημειώνω το εξής:η διαδικασία αυτή δε γίνεται εκούσια απλά είναι χαρακτηριστικό ορισμένων ανθρώπων.Έχουν την ιδιότητα να κάνουν πιο σύνθετα τα προβλήματα.
Ας πούμε ότι είναι η οπτική τους αυτή...Πίστεψε με, αυτό δε σημαίνει ότι είναι πιο ευφυείς ή ότι αυτό δίνει λύσεις στα προβλήματα τους.Απλά λειτουργούν έτσι...Με αυτή την λογική ανέφερα αυτό περί σκέψης...

Παρακάτω αναφέρεται το εξής:<<...έτσι τα βρίσκεις με τον εαυτό σου! με πράξεις και όχι με σκέψεις και φιλοσοφίες!!!!...>>

Εγώ νομίζω πως δεν υπάρχει τρόπος που να είναι μαγική συνταγή.Χρειάζεται κάτι παραπάνω απο μια ψυχαναλυτική διαδικάσία για να αναδομήσεις το οικοδόμημα που έχεις χτίσει μέσα σου για τον εαυτό σου.Και ναι, νομίζω πως αυτό στηρίζεται - κυρίως - σε σκέψεις και σε θεωρίες.Γι' αυτό και με τέτοιες πρέπει να αρχίζει να υποσκάπτεται...

Τελειώνοντας και για να μη σας κουράζω άλλο...νομίζω πως για να αλλάξει ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε και αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα μας ,πρέπει να το ψάξουμε πολύ παραπάνω από το να πούμε πως πρέπει να κάνουμε <<ότι μας γουστάρει...>>.Σε μερικούς ανθρώπους -νομίζω - πως συμβουλή να γίνουν περισσότερο αυθόρμητοι ή δεν έχει την ανάλογη αξία ( δεν τους λέει απλά τίποτα η φάση ) ή δεν τους λύνει το πρόβλημα...

(Εγώ μόνο εξατομικευμένες λύσεις μπορώ να σκεφτώ...)

kleanthi
όταν καταφέρουμε να πουμε τη φράση <<οτι μας γουστάρει>> δεν θα χρειαστεί να ψάξουμε τίποτα παραπάνω γιατί τότε θα είμαστε απόλυτα το ΕΓΩ μας.
Για να φτάσεις να πεις <<θα κάνω ότι μου γουστάρει>> σημαίνει οτι πλέον ο εαυτός σου λέιτουργεί αυθόρμητα και κάνει αυτά που πραγματικά θέλει!Τότε είναι που αγγίζει την ευτυχία...

Quote:

---

Originally posted by femalethess
kleanthi
όταν καταφέρουμε να πουμε τη φράση <<οτι μας γουστάρει>> δεν θα χρειαστεί να ψάξουμε τίποτα παραπάνω γιατί τότε θα είμαστε απόλυτα το ΕΓΩ μας.
Για να φτάσεις να πεις <<θα κάνω ότι μου γουστάρει>> σημαίνει οτι πλέον ο εαυτός σου λέιτουργεί αυθόρμητα και κάνει αυτά που πραγματικά θέλει!Τότε είναι που αγγίζει την ευτυχία...

---

αγγίζεις την ευτυχία και κάτι αλλο, δεν σε αγγίζουνε αρνητικά συναισθήματα,δεν γίνεσαι υποχόνδριος αλλά τουλάχιστον με οτι κάνεις το χαίρεσαι και με την ζωή σου.

ίσως να μην έχεις αντιμετωπίσει όλα αυτά που σε φέρνουνε στην οποιαδήποτε κατάσταση που έχεις ο κάθε ένας μας. αλλά είναι μία αρχή.
από το να παρατήσεις την ζωή σου στο έλεος.

Quote:

---

Originally posted by tesorina
Femalethess...αλήθεια βρήκες τι έφταιγε; Και πόσο καιρό σου πήρε;
Πάντως όταν σταματάνε οι κρίσεις βουλιμίας το βάρος κατεβαίνει, αυτό είναι αλήθεια. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω τι ακριβώς φταίει και δε με αγαπάω ... δώσε μου καμία συμβουλή...απευθύνομαι στον εαυτό μου και βρίσκω τοίχο

---

πήρα το θάρρος και απαντάω μιας και πέρασε ο καιρός.
δεν είμαι καλή στις συμβουλές, μπορώ να θέσω ερωτήματα όμως και να τα πείς στον εαυτό σου. κάποια στιγμή που θα σου έρθει αναλαμπή,μην προετοιμαστείς.
είπες δεν αγαπάς τον εαυτό σου. κοίτα γύρω σου,στο δωμάτιο σου,στο σπίτι σου,με τους ανθρώπους που μένεις.
τί δεν σου αρέσει,ποιοί δεν σου αρέσουνε.
τί θέλεις να αλλάξεις,ποιός είναι ενοχλητική παρουσία για εσένα.
γράψε σε ένα χαρτί τις απαντήσεις σου.
δες τί σου αρέσει από αυτό που κάνεις τώρα, αν είναι δική σου και καθαρά επιλογή σου και όχι τυχαία ή επιλογή και παρότρυνση κάποιου άλλου ατόμου.
επίσης να σκεφτείς αν θέλεις να κάνεις κάτι στον ελεύθερ χρόνο σου,ίσως διαφορετικό από αυτό που κάνεις τώρα.

θέτοντας αυτά τα ερωτήματα.
κάνοντας την καταγραφή των απαντήσεων,
ο εγκέφαλος σου θα αλλάξει "ρότα" την απάντηση θα την βρείς.
αν πάλι δυσκολευτείς πάρε βαθυά ανάσα και όλα θα πάρουνε την πορεία.
το σημαντικό είναι να γνωστοποιήσεις στον εαυτό σου τί είναι αυτό που τον εμποδίζει να τον αγαπήσεις.
φιλικά
και
μάκια!