Originally posted by moreira
Quote:
Originally posted by weird
Σου ειχα γραψει και παλια, μα δεν μου απαντησες. Ειπα τοτε οτι μαλλον δεν ησουν ετοιμη να δωσεις σημασια στα λεγαμενα μου. Σημερα λοιπον, σου τα παραθετω παλι, ετσι, μηπως κατι διαφορετικο σου πουνε αυτη τη φορα. Χαιρομαι που σε διαβαζω να χαιρεσαι τη ζωη και το κεληδισμα των πουλιων, να ονειρευεσαι τη θαλασσα και τις διακοπες, να εισαι επιλεκτικη απεναντι στα καμακια και να εχεις αποκατασταθει καλυτερα στα επαγγελματικα σου μετα απο μια απολυση! Χαιρομαι με ολα αυτα, αναγνωριζω οτι ανησυχεις γιατι τα ευχαριστα αυτα της ζωης σου ΔΕΝ σημαινουν οτι εχεις κανει ολη εκεινη την εσωτερικη διεργασια που απαιτειται για να δεις τι σε οδηγησε σε μια τοσο εντονη συναισθηματικη εξαρτηση. Ειναι ενταξει για μενα που δεν επαναπαυεσαι στις επιτυχιες σου μα παιρνεις κουραγιο απο αυτες κι αναγνωριζεις οτι εχεις πολυ δρομο ακομα.
Οριστε λοιπον, σου ειχα γραψει:
Αγαπητη, ρωτησες σε καποιο σημειο στην αρχη πως μπορεις να παψεις να κανεις αυτο που εκανες λαθος σε ολες σου τις σχεσεις, πως μπορεις να αγαπησεις τον εαυτο σου..
Και παρακατω γραφεις:
Το θέμα είναι τώρα το πώς ξεκολάω?
Με πονάει αυτή η κατάσταση.
Είχε γίνει κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς μου και τώρα νοιώθω σαν ακρωτηριασμένη. Σαν να μου λείπει ένα κομμάτι απο το σώμα μου.
Για να αγαπησεις λοιπον τον εαυτο σου, πρεπει πρωτα, να τον ανακαλυψεις. Και καμια φορα, οταν δεν εχουμε αγγιξει, μυρισει, γευτει, τα δικα μας εδαφη, ο αλλος μπορει να μπει εμποδιο αναμεσα στο εσωτερικο μας αυτο ψαξιμο, στην συναντηση με τον εαυτο. Οταν ανακαλυπτεις σε βαθος ολα σου τα κομματια, ακομα και τα \"ακρωτηριασμενα\", μπορει να σταματησεις να ψαχνεις για τεχνητα μελη εξω απο εσενα, σε καποιον συντροφο, αποδεχομενη το οποιο κοστος, προκειμενου να καλυψεις τα οποια κενα σου.
Ποσο ετοιμη εισαι για μια βαθια σχεση με τον αλλο, τον ερωτικο συντροφο, οταν αγαπας και εκτιμας τοσο λιγο, οταν γνωριζεις τοσο λιγο εσενα? Νομιζω οτι το ραντεβου με τον εαυτο σου προηγειται. Εξαλλου, πιστευω οτι δεν μπορουμε να επιτρεψουμε σε καποιον αλλον να μας αγαπα περισσοτερο απο οτι εμεις οι ιδιοι τον εαυτο μας... με εναν ισως εμμεσο τροπο, θα του \"ζητησουμε\" να μας τυραννησει, ισως και να τον παρατουσαμε αν μας λατρευε, πηγαινουμε γυρευοντας δηλαδη.
Καλη τυχη σου ευχομαι. Οσο για το θεμα των κιλων, εχεις κι ενα παιδι, ανελαβε πληρως την ευθυνη της επιπολαιοτητας σου πανω στο θεμα αυτο. Η καντο σωστα ή αστο, ετσι λεω.
Αγαπητέ/η weird,
Μπορεί να μην σου απάντησα τότε, γιατί μέσα στον πόνο μου, αυτά που είχες γράψει τα έβλεπα σαν λόγια παρηγοριάς.
Μέσα μου όμως ήξερα οτι έτσι είναι.
Ολο αυτό τον καιρό, δεν έκανα τίποτα περισσότερο όμως, απο το να \"δουλεύω\" προς την κατεύθυνση που μου υπέδειξες.
Σιωπηλά.
Γι\' αυτό μετά την απόλυση, που θα μπορούσε να με ρίξει στα τάρταρα γιατί ήρθε καπάκι μετά την ερωτική αποτυχία, βρήκα το θάρρος και το θράσσος να στείλω βιογραφικό σ\' αυτή την εταιρεία που είμαι τώρα. Να έχω μια καλή θέση κι έναν καταπληκτικό μισθό.
Γιατί ΗΞΕΡΑ ότι πρέπει να κάνω κάτι ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
Φυσικά και αυτή η εξέλιξη (πάνω στο επαγγελματικό) με τόνωσε.
1. Εμεινα μόνο μια εβδομάδα άνεργη.
2. Απο τα 4 βιογραφικά που έστειλα, έκανα 4 συνεντεύξεις και με προσέλαβαν και οι 4 εταιρείες !!
(ερχόταν η μία μετά την άλλη και μόλις σιγούρευα κάτι καλύτερο ειδοποιούσα στην προηγούμενη ότι δεν θα πάω τελικά)
Μετά τα επαγγελματικά λοιπόν, ήρθε η ώρα να φτιάξω την εμφάνσή μου.
Σταθεροποίησα κιλά, γυμνάστηκα, άλλαξα τα μαλλιά μου και τώρα μ\' αρέσω.
Δεν με νοιάζει αν αρέσω στους άλλους, αλλά ν\' αρέσω σε μένα.
Με τα λεφτά της αποζημίωσης παρήγγειλα το αυτοκινητάκι μου και μετρητοίς παρακαλώ, γιατί δεν μπορώ το άγχος των γραμματίων.
Νομίζω ότι έχω αρχίσει να ζώ για ΜΕΝΑ πιά... ίσως κάποιες στιγμές να παραπατάω ακόμα, αλλά θα στηριχτώ καλά.
Οπως τα μωρά, σιγά-σιγά μαθαίνουν να περπατάνε και να στέκονται γερά στα πόδια τους.
Αλλωστε έχω κι όλους εσάς κοντά μου που όποτε το χρειαστώ, μου απλώνετε ένα χέρι βοήθειας...
Ετσι δεν είναι;
