Υπαρχει ελπιδα;

Μετα απο ενα μηνα περιπου που ειμαι απλα αναγνωστης και εχοντας καταθεσει καπου καπου και την δικη μου αποψη νομιζω οτι ηρθε ο καιρος να ανοιξω ενα δικο μου θεμα.
(ναι,επιτελους βρηκα πώς).
Ειμαι 38 χρονων και εχοντας περασει απο 40 κυματα πανω στο θεμα διατροφη,-νομιζω οτι απο μικρο κοριτσι με απασχολουσε το βαρος μου-εφτασα στο σημειο πια να αντιμετωπισω καταματα το προβλημα μου.
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου η ζωη μου χωριζεται σε τρεις περιοδους,ειτε κανω διαιτα ειτε διαβαζω κατι σχετικο με διατροφη η απλα δεν κανω τιποτα.
Αυτη η περιοδος ειναι που προσθετει τα κιλα που εχω αφαιρεσει με τις προηγουμενες δυο, (περιοδους).
Και παμε παλι απο την αρχη.Σαν την διαιτα του φεγγαριου ,που σταματας να τρως στην χαση,και ξαναρχιζεις στην φεξη.
Με τα πολλα εφτανα γυρω στα 90 κιλα στην φεξη για να κατεβαινω στα 75 στη χαση(που λεγαμε).
Τωρα ειμαι καπου στη μεση
Εκτος απο ολη αυτην την εμμονη με το φαγητο που φτανει τα ορια σχιζοφρενειας,γυρω στα 16 ανακαλυψα μαζι με την αδελφη μου ενα κολπο -νομιζαμε μοναδικο- οτι μπορουσαμε να φαμε οτι θελαμε και μετα απλα να κανουμε εμετο ,και ουτε γατα ουτε ζημια.-Εγω αυτο το <<κολπο>>το κρατησα μεχρι προσφατα σχεδον συνειδητοποιωντας οτι ενω ξεκινησε με σκοπο να ελεγχουμε την ποσοτητα φαγητου, τελικα κατεληξε η βουλιμια να ελεγχει εμενα σχεδον ολοκληρωτικα.Νομιζω οτι ειχα μπλεχτει σε ολο αυτο με μια σχεση που νομιζω οτι φτανει στα ορια εξαρτησης.
Ενιωθα<< ωραια>> που μπορουσα να φαω οσο ηθελα και μετα να ειναι σα να μην εφαγα,και μολις εκανα εμετο αμεσως μετα ενιωθα ακομα πιο απαισια και σκουληκι που το εκανα.
Αν αυτο δεν ειναι παρανοια τοτε τι ειναι;
Τελως παντων.Αφου καταλαβα οτι εχω σοβαρο προβλημα,προσπαθησα να το λυσω. Καταρχην ηξερα οτι το προβλημα μου ηταν ψυχολογικο.Εκανα καποιες συνεδριες αυτογνωσιας,και μετα απο καποια βιβλια που διαβασα ειδα οτι επρεπε να τα βρω με τον εαυτο μου.
Μ'αυτα και με κεινα περασαν περιπου 3 μηνες και δεν εχω σχεδον κανενα επεισοδιο βουλιμιας,κανοντας και μια σχετικη διατροφη.Αυτο που θελω ειναι να αισθανομαι καλα,και να μην αυτο μαστιγωνομαι με την πρωτη ατασθαλια.
Αλλα τελευταια σε περιοδους αγχους οσο και να θελω να ηρεμησω και να σκεφτω λογικα ,και να χαιδεψω τον εαυτο μου βλεπω οτι πεφτω με τα μουτρα σε ποσοτητες φαγητου για να ηρεμησω.Προσπαθω να ειναι οσο το δυνατον πιο υγιεινες και να μην ειναι απιστευτες.Και μετα δεν με βριζω.
Αλλα τελικα ενας πρωην βουλιμικος ειναι παντα ενας πρωην βουλιμικος;Οση ψυχαναλυση και να κανω αυτη η ερωτηση θα με κυνηγαει.

Quote:

---

Originally posted by marg
.....τελικα ενας πρωην βουλιμικος ειναι παντα ενας πρωην βουλιμικος;Οση ψυχαναλυση και να κανω αυτη η ερωτηση θα με κυνηγαει.

---

νομιζω οτι μπορεις να το πεις κι ετσι....
οπως κι ενας πρωην παχυσαρκος ειναι παντα ενας πρωην παχυσαρκος, κι ενας πρωην αλκοολικος, ειναι παντα ενας πρωην αλκοολικος...
με αυτο εννοω, οτι κι εγω πιστευω οτι ο δαιμονας μας παντα θα μας κυνηγαει, αλλα αντι να τρομαζουμε με αυτο, μπορουμε απλα να το εχουμε κατα νου...
σιγουρα δεν πρεπει να εφησυχαζουμε εντελως, ποτε, γιατι οι προβληματικες συμπεριφορες εχουν γραφτει μεσα μας εντονα, και μπορουν να ξαναβρουν τον δρομο τους προς την επιφανεια...
ειναι σκληρο, αλλα αυτο πιστευω οτι συμβαινει...αντι να πανικοβαλλομαστε ας συμφιλιωθουμε μαζι του...

Marg! hello
Συμφωνώ και γω απόλυτα με την σουιτ!
Πάντα θα είμαστε αυτοι που ειμαστε απλα ο δράκος θα εχει αλλαξει θέση.Το καλύτερο απο ολα θα ειναι να βρίσκεται κοιμισμένος τον αιώνιο λήθαργο εμεις ομως παντα θα προσέχουμε μην τον ξυπνήσουμε. Το θετικό ομως είναι οτι ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΔΡΑΚΟ. Απλά εμείς ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ.
Αν δεν ειναι αυτο θετικο και αισιοδοξο τοτε τι ειναι?

Marg, Sweet & Kleoniki, καλησπέρα.. Καλησπέρα και σε όσους άλλους σαλπάρουν (ήτοι σερφάρουν) ψάχνοντας απαντήσεις μέσα στη νύχτα για ό,τι βασανίζει την ψυχή τους.
Marg, η απάντηση σου στην ιστορία μου, δεν ντρέπομαι καθόλου να το πώ, μου έφερε δάκρυα. Ένοιωσα ότι ήσουν μια τρυφερή μαμά που με έπαιρνε στοργικά στην αγκαλιά της ... Σε ευχαριστώ .. Και συγχαρητήρια για την πρώτη δική σου καταχώρηση !!
Για το θέμα που θέτεις, έχω να πώ τα εξής: Νομίζω ότι η βουλιμία δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα. Είναι απλά μια έκφανσή του. Η ρίζα του κακού είναι αλλού, κι αυτή είναι που πρέπει να χτυπηθεί / επουλωθεί για να μην είμαστε για πάντα επιρρεπείς / "υπότροποι" στη διαστροφή του εκούσιου εμετού. Αν το κακό δεν εξαλειφθεί, θα συνεχίσει να εκδηλώνεται με άλλους τρόπους, όχι απαραίτητα με βουλιμικές κρίσεις. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΣ, με την έννοια ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποτροπιάσει. Γιατί οι πρώην καπνιστές είναι οι χειρότεροι αντικαπνιστές;; Μια γεύση από Κόλαση σου δίνει την επίγνωση του πόσο άσχημα είναι εκεί κάτω και ότι επουδενί πρέπει να ξανακατέβεις. ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ΟΤΙ ΘΑ ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΒΟΥΛΙΜΙΑ ΘΑ ΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ Μ' ΑΥΤΗΝ, ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΙΚΗ. Μια ανα μέτρηση με τον εαυτό μας, που υπήρξε η αφορμή να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να τον ψάξουμε βαθύτερα, κάτι που απλά φαινομενικά δεν χρειάζεται να κάνουν όσοι δεν είχαν τέτοιου είδους "καμπανάκια" λαβωμένης ψυχής.
ΠΑΙΔΙΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ !!! ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ, ΘΑ ΜΑΣ ΚʼΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ!!


Υ.Γ. Για την εγκράτειά τους, πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους με δαμασμένα πάθη, και όχι τους "ξενέρωτους" που απλά γεννήθηκαν εγκρατείς.

Καλημέρα κορίτσια.Εύχομαι να είστε όλες καλά.
Μαράκι πως τα πας;Μέρες έχουμε να τα πούμε

Σ'ευχαριστω filiram για τα καλα σου λογια .Ειμαι οντως μαμα και μαλιστα χαζο μαμα οποτε απο κει μου βγαινει ισως αυτη διαθεση να θελω να παρω καποιον αγκαλια αν νιωσω οτι το εχει αναγκη.Μακαρι να βγαλουμε καμμια ακρη σ'αυτο που μας απασχολει.
εγω παντως εχθες ξεκινησα ξανα καποιες συναντησεις αυτογνωσιας.Νομιζω οτι με βοηθανε.

Νασια ειμαι καλα πια , περασα καποια ψυχομπερδεματα αλλα νομιζω οτι παω καλυτερα.
Εσυ πως τα πας;

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

ΑΡΧΙΚΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΞΕΡΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΟΙ ΜΟΝΟΙ...Ή ΑΠΛΑ ΜΟΝΟΙ! ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΕΒΡΙΣΚΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΙΝΑ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΑΝ ΕΙΜΑΙ ΒΟΥΛΙΜΙΚΗ Ή ΟΧΙ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΟ ΠΑΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ, ΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΣΑ ΛΙΓΑ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ. ΚΑΝΩ ΕΜΕΤΟΥΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ,ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΤΑΣΗ. ΑΠΟ ΤΑ 16 ΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ 26, ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕΓΑΛΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ 2,3, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ 6 ΜΗΝΩΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΠΙΣΗΣ Ο ΕΜΕΤΟΣ ΓΙΑ ΄ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ. ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΤΑ ΛΕΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ? ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ "ΞΑΝΑΚΥΛΗΣΑ" ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΠΩ. ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ . . . ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΝΙΩΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΗΔΙΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΟΤΑΝ ΚΑΝΩ ΕΜΕΤΟ....


ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ
ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΟ
ΜΥΝΗΜΑΤΑΚΙ ΜΟΥ

PIPH καλώς ήλθες στην παρεούλα!


Ασφαλώς και δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι γιατί τα γράφεις όλα αυτά σ' εμάς...
Σάμπως κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε;ʼλλωστε υπάρχει και γι' αυτό, το φόρουμ...


Καλή διαμονή και προσπάθεια σε ότι κάνεις...

( Καλύτερα γράψε με πεζά και όχι με κεφαλαία για να είναι πιο ευανάγνωστο το μήνυμα σου. ) :) :) :)

καλως ηρθες ΡΙΡΗ
καλη τυχη :)

παιδια καλησπερα..σημερα δεν ειμαι κα8ολου καλα.δεν ξερω γιατι..το μονο που ξερω είναι οτι δεν ειμαι καλα..παλι διαιτα και παλι παχυνα χωρις να ξερω τον λογο..το υπερβολικο αγχος ισως,κανενα τσιμπιμα παραπανω ισως.δεν ξερω.το μονο που ξερω ειναι οτι κουραστηκα παρα πολυ και η πλακα ειναι οτι δεν βλεπω καμια βελτιωση παρολο που παιρνω ladose περιπου 3 εβδομαδες. και γιατι γινονται όλα αυτά.? για να ειμαι καλα? δεν το νομιζω..ποτε δεν ημουν χειροτερα..ποτε..και οταν ημουν αδυνατη μετα απο τρομερες προσπαθειες να συντηρηθω σε αυτα τα κιλα που ημουν,παλι ημουν χαλια.απελπιστικα χαλια..γιατι?? γιατι φοβομουν μην παρω 200γραμμαρια ή μην κανω βουλιμικο..επαιρνα 100γραμμαρια και εκλαιγα ολοκληρη μερα.δηλαδη θαδυνατισω για να ειμαι παλι ετσι/?? να μου λειπει..θελω ναδυνατισω και να ειμαι καλα..να με ρωτανε οι φιλοι μου¨: " τι κανεις??" και να τουσ απανταω :"καλα ειμαι παιδια,μια χαρα" και να το εννοώ πραγματικα..κουραστηκα να απεχω από ολα και να αναβαλλω πραγματα στην ζωη μου συνεχεια για οταν 8αδυνατισω..ποια ουσια εχει η ζωη ετσι? καμια..εχει αλλαξει ο χαρακτηρας μου εντελως διαφορετικός.δεν πηγαινω πουθενα για να μην με πουνε χοντρη.τα 20 κιλα που εχω παρει μου εχουν αλλαξει την ζωη..απο εκει που ημουν αδυνατη,μεσα σ 2-3 μηνες λεγομαι παχια..δεν το αντεχω..θελει υπομονη..ολο αυτο λεω και ολο φτανω σε σημειο να λεω : κουραστηκα παρα πολυ ειλικρινα και το εννοω και ποιοσ ν με ακουσει εκεινη την ωρα...ευχαριστω που με ακουσατε ..και συγνωμη για την σκετη κατα8λιψη..

Quote:

---

Originally posted by free
παιδια καλησπερα..σημερα δεν ειμαι κα8ολου καλα.δεν ξερω γιατι..το μονο που ξερω είναι οτι δεν ειμαι καλα..παλι διαιτα και παλι παχυνα χωρις να ξερω τον λογο..το υπερβολικο αγχος ισως,κανενα τσιμπιμα παραπανω ισως.δεν ξερω.το μονο που ξερω ειναι οτι κουραστηκα παρα πολυ και η πλακα ειναι οτι δεν βλεπω καμια βελτιωση παρολο που παιρνω ladose περιπου 3 εβδομαδες. και γιατι γινονται όλα αυτά.? για να ειμαι καλα? δεν το νομιζω..ποτε δεν ημουν χειροτερα..ποτε..και οταν ημουν αδυνατη μετα απο τρομερες προσπαθειες να συντηρηθω σε αυτα τα κιλα που ημουν,παλι ημουν χαλια.απελπιστικα χαλια..γιατι?? γιατι φοβομουν μην παρω 200γραμμαρια ή μην κανω βουλιμικο..επαιρνα 100γραμμαρια και εκλαιγα ολοκληρη μερα.δηλαδη θαδυνατισω για να ειμαι παλι ετσι/?? να μου λειπει..θελω ναδυνατισω και να ειμαι καλα..να με ρωτανε οι φιλοι μου¨: " τι κανεις??" και να τουσ απανταω :"καλα ειμαι παιδια,μια χαρα" και να το εννοώ πραγματικα..κουραστηκα να απεχω από ολα και να αναβαλλω πραγματα στην ζωη μου συνεχεια για οταν 8αδυνατισω..ποια ουσια εχει η ζωη ετσι? καμια..εχει αλλαξει ο χαρακτηρας μου εντελως διαφορετικός.δεν πηγαινω πουθενα για να μην με πουνε χοντρη.τα 20 κιλα που εχω παρει μου εχουν αλλαξει την ζωη..απο εκει που ημουν αδυνατη,μεσα σ 2-3 μηνες λεγομαι παχια..δεν το αντεχω..θελει υπομονη..ολο αυτο λεω και ολο φτανω σε σημειο να λεω : κουραστηκα παρα πολυ ειλικρινα και το εννοω και ποιοσ ν με ακουσει εκεινη την ωρα...ευχαριστω που με ακουσατε ..και συγνωμη για την σκετη κατα8λιψη..

---

Αχ καλη μου free....Αν εξαιρεσουμε το θεμα της βουλιμιας, σε ολα τα αλλα που εγγραψες, ειναι σαν να διαβασες την ψυχή μου.....Ειμαι ακριβώς στο ίδιο σταδιο, αισθάνομαι ακριβώς την ίδια κούραση και την ίδια απογοήτευση....ψυχραιμια ειναι αυτό που λέω στον εαυτό μου για να αντεξω, το ίδιο θα πω και σενα, και ευχομαι ολα να πανε καλα.....

σευχαριστώ παρα πολυ έβελυν μου.να σαι καλα.ειναι στιγμες που αναρωτιεμαι γιατι τελικα ολα αυτη η κατασταση,γιατι δεν εκτιμαμε ολα οσα εχουμε και πανω από ολα την ιδια την ζωη..ειναι ουσιαστικα τοσο μικρη και την σπαταλαμε ανουσια..ενα ειδος πεταλουδας που εχει την πολυτελεια να ζει μονο ενα 24ωρο,προσπαθει να αξιοποιησει την ζωούλα της οπως εκεινη πιστευει..και εμεις που ειμαστε ανθρωποι και πιο νοημονες απο μια πεταλουδα, βρισκουμε τροπους να μας αποτελειώνουμε μια ώρα αρχίτερα..γιατί αν η ψυχολογία δεν είναι καλή, τιποτα δεν ειναι καλο..τιποτα..η καλυτερη μου φίλη μου που ειχε παθει ανορεξία και το ξεπέρασε ολομόναχη μου ειχε πει.." οταν καταφέρεις να πεις στον εαυτό σου οτι αυτο που περνας δεν σου αξίζει και οτι ολα θα πανε καλυτερα αρκει να το πιστεψεις εσυ η ιδια, ολα θα αλλαξουν γυρω σου.ολα θα αποτελουν μια νεα πραγματικοτητα.το καθε τι απλό καθημερινό,θα αποτελεί ενα έργο τέχνης"...εχω προσπαθήσει να δω πάρα πολλές φορές την ζωή με το ματι της κολλητής μου..κατι όμως με σταματάει.κατι απροσδιόριστο.πιστεύω όμως ότι ειμαι πιο δυνατή από αυτό και θα το πολεμήσω.δεν μου αξίζει αυτή η ζωή και σε κανέναν δεν αξίζει..σε κανεναν..είμαστε πολύ πολύ ανώτεροι αποτιδήποτε υποτίθεται οτι μπορει να μας καθηλώσει..το υπογράφω αυτό..

Quote:

---

Originally posted by free
σευχαριστώ παρα πολυ έβελυν μου.να σαι καλα.ειναι στιγμες που αναρωτιεμαι γιατι τελικα ολα αυτη η κατασταση,γιατι δεν εκτιμαμε ολα οσα εχουμε και πανω από ολα την ιδια την ζωη..ειναι ουσιαστικα τοσο μικρη και την σπαταλαμε ανουσια..ενα ειδος πεταλουδας που εχει την πολυτελεια να ζει μονο ενα 24ωρο,προσπαθει να αξιοποιησει την ζωούλα της οπως εκεινη πιστευει..και εμεις που ειμαστε ανθρωποι και πιο νοημονες απο μια πεταλουδα, βρισκουμε τροπους να μας αποτελειώνουμε μια ώρα αρχίτερα..γιατί αν η ψυχολογία δεν είναι καλή, τιποτα δεν ειναι καλο..τιποτα..η καλυτερη μου φίλη μου που ειχε παθει ανορεξία και το ξεπέρασε ολομόναχη μου ειχε πει.." οταν καταφέρεις να πεις στον εαυτό σου οτι αυτο που περνας δεν σου αξίζει και οτι ολα θα πανε καλυτερα αρκει να το πιστεψεις εσυ η ιδια, ολα θα αλλαξουν γυρω σου.ολα θα αποτελουν μια νεα πραγματικοτητα.το καθε τι απλό καθημερινό,θα αποτελεί ενα έργο τέχνης"...εχω προσπαθήσει να δω πάρα πολλές φορές την ζωή με το ματι της κολλητής μου..κατι όμως με σταματάει.κατι απροσδιόριστο.πιστεύω όμως ότι ειμαι πιο δυνατή από αυτό και θα το πολεμήσω.δεν μου αξίζει αυτή η ζωή και σε κανέναν δεν αξίζει..σε κανεναν..είμαστε πολύ πολύ ανώτεροι αποτιδήποτε υποτίθεται οτι μπορει να μας καθηλώσει..το υπογράφω αυτό..

---

τί ωραίο αυτό που γράφεις...κάθε τί είναι έργο τέχνης!!!! πραγματικά υπέρχοχο. μακάρι να νπορούσαμε να το βλέπουμε πάντα έτσι. Υποφέρω από βουλιμία τόσα χρόνια και όμως παρά την προσπάθεια που κάνω εξακολουθώ να αντιμετωπίζω τα δύσκολα και τα καθημερινά μικροπροβλήματα με εμετούς. Και τώρα ίσως μετά από πολυ καιρό η ψυχολό0γος με έπεισε ότι δεν φταίω εγώ για όλα τα κακά της οικογένειάς μου και του σπιτιού. Έχω βέβαια ακόμη ενστικτωδώς νομίζω την ερώτηση έτοιμη 'Μήπως το έκανα εγώ;;; Έχω καταφέρει να δω τη ζωή σαν ένα θάυμα όποτε αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα μετην υγεία μου, που ήταν αρκετά, αλλά νομίζω ότι ήταν για λίγο. Ήταν μέχρι να επανέλθει η κατάσταση σε φυσιολογικά επίπεδα οπότε και ξανγύριζα στη 'φυσιολογική' μου αντίδραση. Γιατί να σταματήσω τους εμετούς όταν το φαγητό μου προσφέρει τέτοια παρηγοριά;;; γιατί δεν επικεντρώνομαι στη αηδιά που νιώθω για τον εαυτό μου όταν είμαι σκυμμένη πάνω από τη λεκάνη;;; μάλλον γιατί έχω μάθει να λογοδοτώ σοτυς άλλους και όχι στο εαυτό μου. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ και με ακούτε....

marmade μου ειμαστε εδω για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.ειμαστε εδώ για να νιώθουμε τον πόνο γιατί ο πόνος είναι μεγάλος,ειδικά ορισμένες στιγμές που νιώθουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που θα μπορέσει να μας κάνει καλα.οτί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει όπως θα έπρεπε,όπως εμείς θα θέλαμε. όταν όλα γύρω είναι μαύρα και νιώθουμε ότι ποτέ δεν θα βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο,όταν αποφασίζουμε να ζήσουμε με αυτό γιατί σκεφτόμαστε οτι πλέον ειναι κομμάτι μιας καθημερινότητας..εκείνη την στιγμή όμως είναι που θα πρέπει να φανούμε δυνατοί και να πούμε ότι ΟΧΙ, δεν μας αξίζει αυτή η ζωή..σε καμια περίπτωση..κσι οπως ξαναείπα σε κανέναν δεν αξίζει..πρίν λίγο με είδε ένας θείος μου και μου έιπε ότι πάχυνα..είναι ένα από τα πόλλά άτομα που μου το έχουν πει..ε,βέβαια..σε 3 μηνες 20 κιλα δεν είναι λίγο..αλλά εγώ δεν έκλαψα, φάνηκα δυνατή..δεν είναι τα κιλά πιο δυνατά από μένα και τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από μένα..αυτό έιπα στον εαυτό μου.στο χέρι μου είναι να τα χάσω, σε κανενός αλλού..και βαρέθηκα να με καθορίζει μια ζωή αυτη η έννοια..κουράστηκα..οταν όμως ήμουν αδύνατη,πολύ αδύνατη, ελάχιστα άτομα έιχαν βρεθεί να μου πούν ότι αδυνάτισα και να μην χάσω άλλο..ο κόσμος είναι περίεργος..επισημαίνει τα κακά και απορρίπτρι τα καλα..δεν τα λέέι καν..τι να κάνουμε όμως? έχω αρχίσει να ελπίζω μετά από πολύ καιρό..μετά από 3 ολόκληρα χρόνια ταπέινωσης ΄του ίδιου μου του εαυτού..και ειπα ΑΡΚΕΤΑ.. αρκετα έθιξα τον εαυτό μου για πράγματα που δεν φταίει,για πράγματα που δεν υπάρουν καν παρά μονο στο μυαλό μου. θέλω επιτέλους να δω την ζωή με άλλο μάτι..να εκτιμήσω αυτό το δώρο γιατί δώρο είναι..και γω το πετάω στα σκουπίδια μ,ε τόσο θράσσος, με τόση περιφρόνυση..θέλω να ζήσω..όχι να υπάρχω απλά αλλά να ζω την καθε στιγμή και το κάθε λεπτό..σαν να ναι το τελευταιο..δεν μπορεί η αποστολή μου στην γη να εξυπηρετεί μια ματαιοδοξία..και κανενός μας..σας ευχαριστώ ειλικρινά..

Quote:

---

Originally posted by free
marmade μου ειμαστε εδω για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.ειμαστε εδώ για να νιώθουμε τον πόνο γιατί ο πόνος είναι μεγάλος,ειδικά ορισμένες στιγμές που νιώθουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που θα μπορέσει να μας κάνει καλα.οτί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει όπως θα έπρεπε,όπως εμείς θα θέλαμε. όταν όλα γύρω είναι μαύρα και νιώθουμε ότι ποτέ δεν θα βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο,όταν αποφασίζουμε να ζήσουμε με αυτό γιατί σκεφτόμαστε οτι πλέον ειναι κομμάτι μιας καθημερινότητας..εκείνη την στιγμή όμως είναι που θα πρέπει να φανούμε δυνατοί και να πούμε ότι ΟΧΙ, δεν μας αξίζει αυτή η ζωή..σε καμια περίπτωση..κσι οπως ξαναείπα σε κανέναν δεν αξίζει..πρίν λίγο με είδε ένας θείος μου και μου έιπε ότι πάχυνα..είναι ένα από τα πόλλά άτομα που μου το έχουν πει..ε,βέβαια..σε 3 μηνες 20 κιλα δεν είναι λίγο..αλλά εγώ δεν έκλαψα, φάνηκα δυνατή..δεν είναι τα κιλά πιο δυνατά από μένα και τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από μένα..αυτό έιπα στον εαυτό μου.στο χέρι μου είναι να τα χάσω, σε κανενός αλλού..και βαρέθηκα να με καθορίζει μια ζωή αυτη η έννοια..κουράστηκα..οταν όμως ήμουν αδύνατη,πολύ αδύνατη, ελάχιστα άτομα έιχαν βρεθεί να μου πούν ότι αδυνάτισα και να μην χάσω άλλο..ο κόσμος είναι περίεργος..επισημαίνει τα κακά και απορρίπτρι τα καλα..δεν τα λέέι καν..τι να κάνουμε όμως? έχω αρχίσει να ελπίζω μετά από πολύ καιρό..μετά από 3 ολόκληρα χρόνια ταπέινωσης ΄του ίδιου μου του εαυτού..και ειπα ΑΡΚΕΤΑ.. αρκετα έθιξα τον εαυτό μου για πράγματα που δεν φταίει,για πράγματα που δεν υπάρουν καν παρά μονο στο μυαλό μου. θέλω επιτέλους να δω την ζωή με άλλο μάτι..να εκτιμήσω αυτό το δώρο γιατί δώρο είναι..και γω το πετάω στα σκουπίδια μ,ε τόσο θράσσος, με τόση περιφρόνυση..θέλω να ζήσω..όχι να υπάρχω απλά αλλά να ζω την καθε στιγμή και το κάθε λεπτό..σαν να ναι το τελευταιο..δεν μπορεί η αποστολή μου στην γη να εξυπηρετεί μια ματαιοδοξία..και κανενός μας..σας ευχαριστώ ειλικρινά..

---

σήμερα το πρωί ξύπνησα και διαπίστωσα πόσο αχάριστη είμαι με αυτό το 'δώρο' που λέγεται ζωη, με το ότι ζώ κι αναπνέω και πάω στη δουλειά κάθε μέρα, και βγαίνω με τους φίλους μου και ψωνίζω, και περπατάω στο δρόμο.....ξύπνησα και διαπίοστωσα ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας έβγαλα αίμα από το στόμα μου!! συγνώμη αν σε αηδιάζω. Κατατρόμαξα!!! μου κόπηκαν τα πόδια!!!! λέω Χριστέ μου τί κάνω;;;;;φαίνεται ότι ο λαιμός μου είναι ταλαιπωρημένος από τους εμετούς, παρότι τώρα τους έχω μειώσει....φοβήθηκα πολύ. Δεν αξίζει να κάνουμε τόσο κακό στον εαυτό μας. Δεν ζούμε ετσι έχεις δίκιο. Θα έπρεπε να κοιτάμε κάθε μέρα τον ήλιο και να χαίρόμαστε...να ζούμε την κάθε στθιγμή που ζούμε. Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κλείσε τα αυτιά σε όλους τους κακεντρεχείς που σε βλέπουν μόνο ώς σώμα και όχι σαν άνθρωπο.....σπάσε τον φαύλο κύκλο που δεν αφήνει την καρδιά σου να χαμογελάσει. Το ξέρω πως θα έπρεπε να το λέω πρώτα στον εαυτό μου...μου κάνει καλό όμως να το λέω ή να το γ΄ραφω γιατί έτσι το βάζω καλά στο μυαλό μου. Να προσέχεις....

δεν με αηδιαζεις..σε καταλαβαινω απόλυτα.απόλυτα.απλά πρέπει να παλέψουμε.γιατί είναι άδικο απέναντι σε μας αυτή η κατάσταση.γιατί?? για να ζούμε καλύτερα γίνονται όλα αυτά.οχι.για το αντίθετο.γιατί με αυτή την εμμονή ζουμε πολύ χειρότερα.βασικά δεν ζουμε.αποφεύγουμε συνεστιάσεις με συγγενείς,δεν βγαίνουμε έξω για να μην δει ο κόσμος το 1 κιλο η το δήθεν ένα κιλό που πήραμε,αποφεύγουμε να τρώμε μαζί με άλλους,αποξενωνόμαστε..δεν είναι ζωή αυτό.είναι μαρτύριο.και δεν μπορώ να το ανεχτώ άλλο.δεν μπορώ να ανεχτώ αυτή την ταπείνωση μου,αυτή την ταπεινωσή μας..σε παρακαλώ έχε δυναμη..το ίδιο προσπαθώ να κάνω και εγώ.και θα βρεθεί η άκρη αυτού του τόυνελ μόνο όταν το θελήσουμε πραγματικά και πούμε τέλος.μόνο τότε.ας πιστέψουμε σε μας έστω και για μια φορά..