Printable View
Χτές το βραδυ μου ηρθε μια ιδέα: Θέλετε να γραψουμε μαζι μια ιστορια σαν τραινακι?
Θα κολλάμε/προσθέτουμε κατι για συνέχεια σε μια δοσμένη σχεδόν πορεία.Αυτο το κάτι μπορει να είναι απο τελεια,κομα, ερωτηματικό, λέξη, προταση/εις,παραγραφος και οτι ήθελε προκύψει.Αν συμφωνειτε μην σηκωσετε το χέρι σας ΓΡΑΨΤΕ
______________________________________________
Μια φορά και εναν καιρό ήταν μια σχεδον νέα γυναικα που ζούσε σε μια πόλη κοντα στη θάλασσα.Σαυτην την γυναικα αρεσε να...
......περπατάει δίπλα στο κύμα, για να διώχνει τις στενάχωρες σκέψεις της μακρυα.......
(τελεια ιδέα Κλεονίκη μου!!!)
...μια μέρα σαν ολες τις αλλες, καθως περπατουσε στην παραλία...
συνειδητοποιησε οτι βαριέται να περπαταει και να περπαταει στην παραλια για να διώχνει τις δυσαρεστες σκέψεις της και αποφάσισε...
...και αποφάσισε να διαβάσει το βιβλίο:
Έπρεπε λοιπόν να βρει το ποιο κοντινό βιβλιοπωλείο για να αγοράσει το βιβλίο......
Aφου καταλαβε οτι το πιο κοντινο βιβλιοπωλειο ηταν στην πολη -5 χλμ μακρια -πηρε μιαν αλλη αποφαση.
Να καθισει στην αμμουδια και να κοιταζει περα μακρια στον οριζοντα κανοντας σχεδια, ενω το κυμα εβρεχε τα ποδια της και η αλμυρα χαιδευε τα μαλλια της.
Εμεινε ετσι, να κοιταζει την θαλασσα μεχρι που βραδιασε. Τοτε....
ο συγγραφέας εξυσε το κεφάλι του ξαναδιαβασε τι ειχε γράψει μέχρι τώρα και εσκισε τη σελίδα.Ξανάρχισε.
"Μια φορά και εναν καιρό ήταν ενας σχεδόν νέος αντρας που ζούσε σε μια πόλη κοντα στη θαλασσα. Κάθε απόγευμα γυρνώντας στο σπίτι του απο τη δουλειά απόφευγε να κυτταζει...
..το ηλιοβασίλεμα γιατί του θύμιζε εκείνη....
....γιατι η τελευταία φορά που την ειδε, ήταν τότε που τον άφησε και χάθηκε στο δειλινο.....
Εκανε την ιδια ακριβως διαδρομη 20 χρονια τωρα. Καποια μερα ομως, του ηρθε ξαφνικα η διαθεση...
να αγορασει μια χιλιαρα μηχανη και να κανει τον γυρο της Ευρωπης.Ηταν κατι που ειχε παντα στο μυαλο του.
και οπως ολα οσα αντεχουν να μεινουν κλεισμένα στο μυαλό μας τοσο πολυ καιρό δικαιούνται λιγο "αέρα".Ετσι λοιπον ξεκίνησε .Ηθελε να νοιώσει τον αέρα να του φουσκώνει το μπουφαν και την ασφαλτο να τρέχει κάτω απο τις ρόδες του ήθελε ή μάλλον καλύτερα ήλπιζε κιόλας οτι...
...θα καταφερει επιτελους να την ξεχασει και να απαλλαγει απο τους δαιμονες του, γιατι αποφασισε πως......
...υπήρχε ζωή και χωρίς εκείνη τελικά και ήθελε να τη ζήσει άμεσα και έντονα...
Πηγε στο πρωτο μαγαζι που πουλουσε ειδη για μοτοσυκλετιστες,αγορασε μια στολη δερματινη,εκοψε τα μαλλια του κοντα καρφακια,κι ετσι κουκλος ξεκινησε το ταξιδι του.
Μαρσαρε τη μηχανη δυνατα και καθως ανοιγε σιγα σιγα το γκαζι και η μηχανη καταπινε τα χιλιομετρα ο νους του ταξιδευε ηδη στον πρωτο του προορισμο....
Ρώμη.
εκει την ειχε πρωτογνωρισει θα πηγαινε στα ιδια μερη αλλα μονος του για να ξεχασει τις παλιες αναμνησεις και να φτιαξει καινουριες οταν ξαφνικα........
...χτύπησε το τηλέφωνο του και με μια βίαιη κίνηση είδε πως ήταν εκείνη!
Θα ορκιζόταν εκείνη τη στιγμή πως κάποιο μυστήριο, αυτοκαταστροφικό σχέδιο απεργαζόταν η μοίρα για εκείνον.
Όπως και να 'χε, τίποτα, τώρα πια, δε μπορούσε να τον κάνει να γυρίσει πίσω.Τα μαυρισμένα, άυπνα του μάτια δε θα άντεχαν...
κοιτουσε το νουμερο της στο καντραν να αναβοσβηνει ανυπομονα και προσπαθουσε να αποφασισει αν πρεπει να απαντησει η οχι.
ενοιωθε πια καλα, αρκετα καλα....μαλλον.....τελικα αποφασισε....
... να μην απαντήσει... Αποφάσισε ότι αυτή την εκδρομή την έκανε για κείνον και μάλλον δεν την είχε πια ανάγκη.....
Εκείνη βυθιστηκε για μια ακομη φορα στις σκέψεις της ενω κρατουσε σηκωμένο το ακουστικο. Σαν ο χρονος να ειχε παγώσει , σαν να ειχε ξεχασει τι εκανε , σαν να το εκανε καποιος αλλος.Γιατι του ειχε ξανατηλεφωνησει?Δεν ηξερε τα περισσοτερα απο οσα εκανε στη ζωή της δεν ηξερε το γιατι ή μαλλον δεν το συνειδητοποιουσε.Ετσι απο μια περιέργη παρόρμηση ριχνοταν σε κάθε πράξη. Ηταν ισως που δεν τελειωσε η ιστορία αυτή, ή που δεν αρχισε καν , ήταν που εννοιωθε απελπιστικα αποκομένη απο την ιδια της τη ζωή, ή απλα ηταν τα φεγγαρια...Δεν απαντουσε. Τόσο το καλυτερο οι διακοπές της θα ηταν πραγματικά ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ.Σχηματισε το νουμερο του πρακτορειου ταξιδιων και αγορασε ενα εισιτηριο για Ρώμη.
μεσα στο αεροπλανο σκεφτοταν ποσα χρονια πηγαν χαμενα, ποσα λαθη ειχε κανει αφησε να αποφασιζουν γιαυτην τα πρεπει και οχι τα θελω της, ειχε καταλαβει οτι ειχε χαραμισει τοσα χρονια απο τη ζωη της κανοντας αυτα που ευχαριστουσαν τους αλλους, αλλα οχι πια, θα εβαζε τελος σε ολα αυτα,θα ζουσε τα θελω της το χρωστουσε στον εαυτο της και θα παλευε για αυτα που ηθελε. πριν το συνηδητοποιησει το αεροπλανο προσγειωθηκε στη ρωμη, ειχε βυθιστει στις σκεψεις της δεν καταλαβε πως περασε η ωρα. εννιωθε πιο κοντα του η καρδια της χτυπουσε δυνατα, ηθελε να τον βρει να του ζητησει συγνωμη για τη δειλια της και θα παλευε με νυχια και με δοντια να την δεχτει. που θα τον εβρισκε χριστε μου δεν ηθελε να χασει αυτη την εκαιρεια που θα τον εβρισκε.........
...και ξαφνικά τον βρήκε. Βρέθηκαν στην ίδια πλατεία που είχαν πρωτογνωριστεί τότε.
Αλλά η γυναίκα έφαγε χοντρή απογοήτευση.
Πού ήταν τα υπέροχα καστανά μακριά μαλλιά του; Πού ήταν η χαίτη εκείνη που την έκανε να τον ερωτευτεί τότε; Αντικαταστάθηκε από εκείνα τα ξενέρωτα καρφάκια.
Εκείνη έκανε μεταβολή.
Εκείνος...
:smilegrin:
Ούτε καν την πρόσεξε.Έίναι άλλωστε γνωστό πόσο αφηρημένοι είναι οι άντρες...Εκείνη έκανε δυό βήματα αποχώρησης όταν συνειδητοποίησε πως δεν μπορεί να ζητά μια ευκαιρία ακόμη για τον μεγάλο της έρωτα,να είναι τόσο τυχερή που να τον ξαναβρίσκει απρόσμενα στο πιο απίστευτο μέρος λες και πρωταγωνιστεί σε Αμερικανικη ερωτική χαζοταινία κι ωστόσο ν'ασχολείται με τρίχες! Ένιωσε πολύ άσχημα για τη μικρότητά της,αναλογίστηκε κάθε φορά που έδειξε ανάλογη αχαριστία στη ζωή και παρατήρησε τον εαυτό της να σιγοτραγουδά εξομολογητικά στίχο της Αλεξίου κι ας μην της πολυαρέσει...
Ήταν η ζωή μου πάντοτε γεμάτη
Μα εγώ παράπονα της έκανα
Είχα τα καλά του κόσμου κι όλη την αγάπη
μα με τα παράπονα δεν τέλειωνα
ώσπου κάποια μέρα χτύπησε την πόρτα μου
ο δικός σου πόνος και καημός
Και ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει
τι πάει να πει να 'χεις τα χέρια σου αδειανά
και ξαφνικά είδα η ζωή να με χωρίζει
απ' ότι νόμιζα πως ζει παντοτινά
και τότε έκατσα και έκλαψα πικρά
είπα συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά
(ώχ, ένιωσα ξαφνικά άσχημα γι' αυτό που έβαλα την πρωταγωνίστρια να σκεφτεί!) :smilegrin:
Ίσα που πρόλαβε να την δει και φώναξε.....
Στάσου!! Δεν είσαι εσύ εκείνη?! Στο σωστό τόπο, στον ίδιο χρόνο... Μη φεύγεις! Αν φύγεις, η μοίρα που μας ένωσε μπορεί να μας μουτρώσει...
Κοντοστέκεται και τον ακούει..."Αν φύγεις, η μοίρα που μας ένωσε μπορεί να μας μουτρώσει... "! Αναρρωτιέται πού πήγε εκείνο το φιλελεύθερο πνεύμα που κάποτε ερωτεύτηκε...Μαζί με τ'ανέμελα μαλλιά του κόπηκε σύριζα κι εκείνη η γοητευτική προσωπικότητα,που αψηφούσε κινδύνους και μοιρολατρείες; Γερνά τελικά κι η ψυχή στο πέρασμα του χρόνου; Ή μήπως αυτός ήταν ο ίδιος πάντα και τώρα μόνο βλέπει τον αληθινό του εαυτό,απεκδυόμενο από ιδιότητες,που ο έρωτας κι η ανάγκη της του προσέδωσε;
Αυτή η στιγμιαία αμφιβολία που διέκρινε στον τόνο της φωνής του ήταν σαν μαχαίρι που της ξέσκιζε τα σωθικά.Ένοιωσε ανασφαλής για τον εαυτό της.Θεέ μου πόσο έχω αλλάξει πια και δεν με αναγνώρισε αμέσως;Εγώ αν εξαιρέσεις το ηλίθιο κούρεμα του θα τον αναγνώριζα ανάμεσα σε χίλιους.Τελικά έκανε την καρδιά της πέτρα δάγκωσε τα χείλη της για να μην κλάψει, στράφηκε προς το μέρος του και του είπε:
"Αν αναρρωτιέσαι αν είμαι εγώ εκείνη,τότε πραγματικά δεν έχουμε τίποτα να πούμε!"
"Γίνεσαι σκληρή", είπε και κάτι άστραψε στο μάγουλό του...
αυτό που άστραψε ήταν ένα πίρσινγ πάνω κ αριστερά από τα χείλη κ κάτω κ δεξιά από την μύτη. "ο μοντιέ" αναφώνησε η δύστυχη κοπέλα!"αν είναι ποτέ δυνατόν"
έκανε μεταβολή κ κατευθύνθηκε στην πιάτσα ντι σπάνια οπου σίγουρα θα είχε καλύτερη τύχη ανάμεσα στους καλοντυμένους στυλάτους ιταλούς. the end
Θεικό τέλος!! :thumbup:Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
αυτό που άστραψε ήταν ένα πίρσινγ πάνω κ αριστερά από τα χείλη κ κάτω κ δεξιά από την μύτη. "ο μοντιέ" αναφώνησε η δύστυχη κοπέλα!"αν είναι ποτέ δυνατόν"
έκανε μεταβολή κ κατευθύνθηκε στην πιάτσα ντι σπάνια οπου σίγουρα θα είχε καλύτερη τύχη ανάμεσα στους καλοντυμένους στυλάτους ιταλούς. the end