Printable View
Βρε παιδιά, όλοι εμείς που έχουμε κάποια δπτ, πώς τα πάμε με τις σχέσεις? Ξύπνησα και ένιωσα απίστευτα μόνη σήμερα.. Είναι δυσκολότερο μήπως για μας να κάνουμε μία σχέση; Τώρα θα μου πείτε ίσως δεν έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας πρώτα, πώς να αποδεχτούμε και τον άλλο...
Έβαλα εδώ αυτό το topic..ελπίζω να ταιριάζει..
Δυσκολα.....εγω τουλάχιστον, εχω τρελλανει τον καλο μου με αυτο το θεμα.....δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε οτι εχει να κανει με εξοδο φαγητου και τον πρηζω συνεχεια επειδη δεν μου αρεσει το σωμα μου.....και με ενοχλει, και δεν μπορω να το αποβαλλω....
Δύσκολα και παθιασμένα ή αρνητικά και ψευδαισθητικά, με ανικανοποιηση ή ενοχικα οταν υπαρχει ικανοποιηση, σχεδόν οπως και με το φαγητό μας...
Αλλωστε το φαγητό μας δεν είναι μερικές φορές η ΣΧΕΣΗ μας?Μιά σχέση ομως που νομίζουμε οτι μπορούμε να έχουμε ή να χάνουμε τον έλεγχο χωρίς τους κινδυνους της αλλης της πραγματικής της ανθρώπινης?
Για μένα αυτο είναι το στοίχημα το να ΣΧΕΤΙΣΤΏ. Και - κατα προτιμηση- αυτο να γίνει με ενα ΠΡΟΣΩΠΟ.Δηλαδή να μην εγκλωβιστώ - οπως πολλες φορες ή στιγμές στο παρελθον-σε κάποια σχέση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ που εγω ή ο αλλος ειμαστε αντικειμενα ...ποθου,χρησης,ικανοποιηση� �,κ.λ.π
Τσιμπησα!Ελπιζω να μην σας ζάλισα και σας μπουρδουκλωσα
συμφωνω με ολες τις προλαλησασες.
αλλα παλι.....
και για ποιον δηλαδη ειναι ευκολες οι σχεσεις?
εγω δεν ξερω και πολλους...
το σιγουρο ειναι οτι οποιοδηποτε προσωπικο προβλημα και να εχει καποιος, θα εχει οπωσδηποτε αντικτυπο και στις σχεσεις του....
ποιος δεν εχει κανενα προσωπικο προβλημα?
ειδικα για "μας" οστοσο, κατι που εχω εντοπισει και εχει να κανει με τις σχεσεις μας, ειναι οτι ειναι πολυ δυσκολο να βαλουμε τα θεματα των σχεσεων μας στην πραγματικη τους θεση και μεγεθος, και τα τοποθετουμε παντα γυρω απ το προβλημα μας....
προσωπικα, εχω πολλες φορες διαπιστωσει (κατοπιν εορτης) οτι η εξελιξη καποιων σχεσεων μου, καμια σχεση δεν ειχε με τα περιττα μου κιλα, ειχε ομως μερικες φορες με τις ελλειψεις που εχω λογω αυτων(ανασφαλειες πχ)...
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις!!
Εβελυν καταλαβαίνω τι εννοείς...πάντως είναι ωραίο που έχεις κάποιον :)
Ναι KLEONIKI, το φαγητό είναι η σχέση μου...μερικές φορές είναι το μόνο που σκέφτομαι.
2sweet2be4go10 έχεις δίκιο, για όλους είναι δύσκολο να κάνουν μία σωστή σχέση, πόσο μάλλον για κάποιον που έχει ανασφάλειες κλπ..
~Ίσως το καλύτερο αντίδοτο να ήταν μία καλή σχέση που να με κάνει να ξεχάσω τη βουλιμία μου, που να με κάνει πιο σωστή και έτσι να τα αφήσω όλα πίσω μου~~
Πιστεύω πάντως, πως πρώτα απ'ολα πρεπει να ασχοληθούμε με την σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό.....αν ξεκινήσουμε απο εκει, ολες οι υπόλοιπες σχεσεις μας θα αλλάξουν προς το κάλύτερο!!! Συν τοις αλλοις, θα δώσουμε την ευκαιρία και σε άλλες να αναπτυχθούν....
Όντως, ειναι πολύ ωραίο που μετά απο τόσα χρόνια μοναξιάς βρήκα καποιον να με αγαπαει και να με νοιαζεται...τι κριμα όμως που η σχεση μου με το φαγητό, αρα και κατ'επεκταση με το σώμα μου ειναι τόσο προβληματική που δεν με αφήνει να απολάυσω αυτή τη σχέση όσο της αξίζει....???
Έτσι είναι...απλά μερικές φορές σκέφτομαι πως κάποιος ίσως να έρθει να με σώσει από αυτό που ζω..Το θέμα είναι όπως λες, αν δεν τα καταφέρουμε μόνοι μας δεν θα πάμε προς το καλύτερο. ~Δεν μπορώ να κάνω κάτι που για άλλους είναι καθημερινότητα, να φάω σωστά. Και αυτό είναι που επηρεάζει όλη μου την καθημερινότητα,τη διάθεση,τις σκέψεις,τις σχέσεις...
...ακομα και μπορουσε να ερθει καποιος με σκοπο να σε σωσει, αν δεν το θες κι εσυ δεν θα καταφερει κατι....αυτο στο οποιο κατεληξα και στο οποιο συμβιβαστηκα, ειναι πως κανενας δεν μπορει να κανει κατι για μενα....εγω θα παλαιψω με τους δαιμονες μου, εγω θα βγω απο τον λαβυρινθο στον οποιο μονη μου μπηκα, εγω θα μαθω στον εαυτό μου να τρεφεται σωστά, εγω θα ξανενταχθώ στην ζωή για να ξαναβρω τους δικους μου ανθρωπους που ειναι εκει και με περιμενουν και πανω απ'ολα, εγω θα βρω την δυναμη που μου χρειαζεται για να τα καταφερω ολα αυτα....Quote:
Originally posted by jasmine
Έτσι είναι...απλά μερικές φορές σκέφτομαι πως κάποιος ίσως να έρθει να με σώσει από αυτό που ζω..Το θέμα είναι όπως λες, αν δεν τα καταφέρουμε μόνοι μας δεν θα πάμε προς το καλύτερο. ~Δεν μπορώ να κάνω κάτι που για άλλους είναι καθημερινότητα, να φάω σωστά. Και αυτό είναι που επηρεάζει όλη μου την καθημερινότητα,τη διάθεση,τις σκέψεις,τις σχέσεις...
Το μονο περιθωριο που δινω στον εαυτό μου, ειναι η βοήθεια ενος ψυχολόγου....
Δεν είσαι λίγο σκληρή με τον εαυτό σου?Quote:
[...ακομα και μπορουσε να ερθει καποιος με σκοπο να σε σωσει, αν δεν το θες κι εσυ δεν θα καταφερει κατι....αυτο στο οποιο κατεληξα και στο οποιο συμβιβαστηκα, ειναι πως κανενας δεν μπορει να κανει κατι για μενα....εγω θα παλαιψω με τους δαιμονες μου, εγω θα βγω απο τον λαβυρινθο στον οποιο μονη μου μπηκα, εγω θα μαθω στον εαυτό μου να τρεφεται σωστά, εγω θα ξανενταχθώ στην ζωή για να ξαναβρω τους δικους μου ανθρωπους που ειναι εκει και με περιμενουν και πανω απ'ολα, εγω θα βρω την δυναμη που μου χρειαζεται για να τα καταφερω ολα αυτα....
Το μονο περιθωριο που δινω στον εαυτό μου, ειναι η βοήθεια ενος ψυχολόγου....
του βάζεις δύσκολα ή μάλλον του τα αναθέτεις ολα.Ναι συμφωνώ οτι ειναι κυρίως δική μας δουλειά οτι εμείς πρέπει να θελουμε και να πολεμήσουμε ομως υπάρχουν και κομμάτια ευθύνης αλλων .Τών σημαντικών αλλων που μας διαμόρφωσαν, μας πλήγωσαν, μας ελειψαν κ.λ.π.Ξέρεις, αυτά τα όρια της ευθύνης , της ενοχής και της δυνατοτητας πάντα με μπερδευουν και με βασανίζουν.Ισως αν σταθούμε σενα σημείο χωρις "αιχμές" χωρις εντονα ψυχαναγκαστικά "πρέπει" αποδεχόμενοι τα αρνητικά μας συναισθηματα αφήνοντας να βιωθουν τα θετικά, μιλώντας για τις ελλειψεις μας που πάμε χοντροκομμένα να καλυψουμε με το φαγητο,
Ισως τότε μπορέσουμε να βρουμε μια αρμονια με τον εαυτο μας...Δεν ξέρω ελπίζω
Όχι Κλεονίκη μου, δεν είμαι σκλήρή με τον εαυτό μου, και δεν θα τα προσπαθήσω όλα αυτά με το μαστίγιο και υπο απειλη, αλλα με την ελπίδα οτι μια μερα θα φτασω εκει που θεωρώ οτι ειναι καλύτερα για μενα...
Οπωσδήποτε έχουν ευθύνη και οι "σημαντικοι" αλλοι για το που έχουμε φτασει, δημιουργώνατας τα λεγόμενα "σχήματα" που έχουν διαμορφωθεί μεσα μας τα οποία μας επιρρεάζουν στο υπόλοιπο της ζωής μας, αλλα το να επαναπαυθούμε σ'αυτό, ίσως είναι μια δικαιολογία για μην βγούμε απο οτι μας δίνει ασφάλεια αυτή τη στιγμή, ακομα κι αν ξερουμε οτι ειναι λάθος...
Η δουλεια μου απο εδω και στο εξης ειναι να αφήσω τα λάθη και τις ευθυνες των αλλων πισω μου, να αποδεχθώ οπως λες κι εσυ τα αρνητικα μου συναισθήματα και στην συνεχεια να τα μετατρεψω σε θετικά.....θα προσπαθήσω να με "δω" με διαφορετικο ματι, πιο ψυχραιμο και πιο αντικειμενικο, για να μπορεσω να βρω την ισοροπια μου.
Κανενας όμως δεν μπορει να κανει κατι για μενα, οσο και να με αγαπαει...γιατι ολοι θα μου μιλησουν (πολυ λογικα) για γυμναστηριο και για την λανθασμενη εικονα που έχω για μενα. Δεν ξερουν ομως απο που πηγαζει αυτη η εικονα μεσα μου, και κανενας δεν θα παραδεχτει το δικο του μεριδιο ευθυνης.
Και επειδη αν επιμενω να αποδιδω εγω ευθυνες χανω πολυτιμο χρονο και δεν προχωραω μπροστα, μαζευω τα κομματια μου, παιρνω την ζωη μου επανω μου (δικια μου ειναι ουτως η αλλως, εγω μονο μπορω να την ζησω, κανεις αλλος) και σηκωνω ολο το φορτιο της επιστροφής και επανενταξης μου....και να ειναι ολοι οι "αλλοι" καλα....πολλες φορες αλλωστε, η ιδια τους η αγαπη προς εμας τους οδήγησε στα λαθη τους....
Ισως αργότερα, και η δικια μας αγάπη μπορει να μας οδηγήσει σε λαθη στις ζωές που θα δημιουργήσουμε εμεις οι ίδιοι....
Ανοίγω ξανά ένα θέμα που, απασχολημένοι με τις δίαιτές μας, το είχαμε ξεχάσει. Ίσως και να θεωρήθηκε πως οτιδήποτε είχαμε να συζητήσουμε για αυτό, ειπώθηκε και έκλεισε.
Εγώ πάλι ήθελα να σας ρωτήσω, ένα χρόνο μετά από το αρχικό post, και έχοντας τόσο νέο κόσμο μαζί μας. Τελικά , εμείς είμαστε πιο δύσκολοι στις σχέσεις μας?
Φυσικά δεν έχουμε το πλεονέκτημα της παρουσίας, που μαγνητίζει με την πρώτη ματιά, οπότε συχνά πέφτουμε στην παγίδα να μας επιλέγουν, και όχι να επιλέγουμε. Επειδή δεν έχουμε αυτοπεποιθηση, θέλουμε και κάποιον συναισθηματικό άνθρωπο δίπλα μας, να μας στηρίζει και να μας δίνει αγαπη και προσοχή. Και επειδή θεωρούμε πολύ πιο δύσκολο να ξεκινήσουμε μια κατάσταση, την παλεύουμε και επιμένουμε πολύ περισσότερο, από ότι θα έκανε κάποιος που έχει λίγο μεγαλυτερη αυτοπεποίθηση και εγωισμό. Τρέχουμε, προσπαθούμε, διευκολύνουμε, υποχωρούμε . Εμένα προσωπικά μου έτυχε αρκετές φορές να συνειδητοποιώ ότι κάποιες σχέσεις μου διατηρούνταν από την προσωπική μου επένδυση και προσπάθεια και μόνο.
Από την άλλη, υπάρχουν και φορές που τον βρίσκουμε αυτον τον ευαίσθητο άνθρωπο (άντρας/γυναίκα). Και ενώ δηλώνουμε καμμένοι και κατεστραμμένοι από σχέσεις και ανθρώπους, βρίσκεται ξαφνικά κάποιος με διάθεση να...επουλώσει πληγές. Κάποιος που θέλει να επενδύσει και να τρέξει, και να στηρίξει και να δώσει.
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει , γιατί ΤΟΤΕ κάποιους από εμάς μας πιάνει το αλλιώτικο? Σαν να βρήκαμε επιτελους κάποιον να βγάλουμε τα απωθημένα μας. Και πατάμε. Και πατάμε. Και βάζουμε έναν εγωισμό μπροστά απίστευτο. Και χτίζουμε τοίχους και λέμε "α, έχω πληγωθεί, μην πλησιάζεις", λες και όλοι οι άλλοι που μας πλήγωσαν ξαφνικά πρέπει να πληρώσουν στο πρόσωπο αυτού ή αυτής που προσπαθεί να μας στηρίξει. Και βάζουμε όρια και κανόνες, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί απλώς και μόνο, εδώ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ. ΚΑι τον / την έχουμε με ένα δάχτυλο στη γωνία και διαρκώς παρατηρούμε: είσαι ανώριμος/η, είσαι απαιτητικος/ή, εισαι ανυπομονος/η, και φυσικα...εχουμε προβλημα επικοινωνίας. Και πατάμε. Και πατάμε. Και πατάμε. Θαρρείς και περιμένουμε πότε πια θα τα παρατήσει, πότε θα εκραγεί, γιατί άνθρωπος είναι κι ο άλλος/η, θα εκραγεί, κάποια στιγμή και η καλή διάθεση και η υπομονή πια στερεύει. Και τότε, ω, ναι, τότε, θα σηκωθούμε θριαμβευτές, Ω, ναι, επιβεβαιωθήκαμε ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ , ότι όλοι είναι ίδιοι, και ότι εμείς είμαστε πάρα πολύ μοναδικοί και ευαίσθητοι και ο κόσμος δεν μας καταλαβαίνει. ΚΑι δεν συγχωρούμε. Γιατί για κάποιο λόγο , ιδιότροπο και περίεργο, αυτόν ή αυτήν που έγινε χαλί να τον/την πατήσουμε, αποφασίσαμε όχι απλά να πατήσουμε, αλλά να λιώσουμε. ΚΑι περιμένουμε, κιολας, ότι αυτός που τόσο προσπαθησε, θα μείνει φίλος, και θα ναι εκεί, μαζοχιστικά, να μας παρακολουθεί και να περιμένει. Και θεωρούμε ασυγχώρητη την ανθρώπινη ανάγκη του να μην δεχτεί ημίμετρα. (Εγώ πάλι αυτό το να μείνουμε φίλοι, ρε παιδιά, το λέω ή για να αποφύγω κάποιον, ή για να μην χάσω την επαφή μαζί του, για να κάθομαι σαν ηλίθια να τον περιμένω. Μα ειλικρινά πιστεύει κανείς οτι ένας ανικανοποίητος έρωτας μπορεί να μετατραπεί σε φιλία αμοιβαία και ισότιμη????)
Οι χειρότεροι, δε, από μας, ή κι εμείς οι ίδιοι , έιμαστε όταν δηλώνουμε οτι ΤΩΡΑ ΤΑ ΧΩ ΒΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Αυτό κατά κανόνα μεταφράζεται, τώρα Ο,ΤΙ πρόβλημα έχω ή είχα ή ότι μου κάνανε, θα το πληρώσει όποιος βρεθεί στην πλώρη μου.
Δεν ξέρω, αλλά εγώ έτσι το χω βιώσει. ΚΑΙ θα θελα κάποιος να μου πει τη γνώμη του, γιατί γίνεται αυτό. Τι κερδίζουμε με αυτό. Όταν μας προσφέρουν αγάπη απλόχερα, γιατί δε συγχωρούμε ποτέ κανένα λάθος, ενώ όταν μας πατούν καθόμαστε μαζοχιστικά και το υπομένουμε.
Οι άνθρωποι που μας περιστοιχίζουν , ακόμη και οι καλύτεροι εξ αυτών, δεν είναι τέλειοι. Και ελαττώματα έχουν, και θα μας θυμώσουν, και θα θυμώσουμε. Πώς όμως περιμένουμε να βρούμε μια σχέση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, όταν αρνούμαστε να την δουλέψουμε, όταν στο κάθε στραβοπάτημα κόβουμε λάσπη?
Αυτά. Ξέρω πως ίσως με βρείτε μονόπλευρη. Αλλά θα θελα ειλικρινά να μάθω τι σκέφτεστε. Έστω από εσάς να βρω κάποιες εξηγήσεις.
καλησπέρα kassan ωραίο θέμα έθεσες.ξέρεις τι πιστεύω εγώ;πως όταν μας συμβεί κάτι άσχημο σε μια σχέση ξεκινάμε την επόμενη με κακές εικόνες,περίεργα συναισθήματα και πολύ αρνητισμό με αποτέλεσμα στο τέλος να εισπράξουμε και το ανάλογο αποτέλεσμα. δεν αφήνουμε να κυλήσει η σχέση έχωντας βέβαια τα μάτια μας ανοιχτά παρά σκεφτόμαστε <γιατί το είπε αυτό τώρα;>,<γιατί δεν με πήρε ακόμα τηλέφωνο> και άλλα τέτοια συναφή με την κατάληξη την γνωστή .κανείς δεν είναι τέλειος όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό τόσο πιο άνετοι θα νιώσουμε με τον εαυτό μας.νομίζω πως κυρίως πρέπει να δούμε αν τα αρνητικά του άλλου που έχουμε απέναντι μας μπορούμε να αντέξουμε γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.και αν εκείνος αντέχει τα δικά μας βέβαια. <το καλό παιδί> δεν σημαίνει πως κάνει και για μας.γι 'αυτό γίνεται αυτό που λες.όταν μας έχουν κάνει να αισθανθούμε άσχημα και πέφτουμε πάνω σε έναν καλό δεν ξέρω αν βγάζουμε το άχτι μας ή αν πραγματικά δεν μας κάνει αλλά το λέμε με άσχημο τρόπο για να νιώσουμε ίσως καλύτερα ότι μετράμε κι ότι και μεις μπορούμε να πούμε όχι.μην περιμένεις εξηγήσεις από άλλους αλλά από τον εαυτό σου.ο καθένας κανει όπως νομίζει.πιστεύω ας πούμε πως καλύτερα θα ήταν να ακούγαμε την καρδιά μας,με δόσεις λογικής και να κάνουμε όσο μπορούμε θετικές σκέψεις.σου εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σου.
Πόσο καταλαβαίνω αυτά που λες Kassan,
Μόλις σιγουρέψουμε τη σχέση μας αρχίζουμε να παιδεύουμε τον άλλον. Έχω έναν υπέροχο άντρα. Γλυκήτατος, ήρεμος, υποστηρικτικότατος, του αρέσω, ενδιαφέρεται για το σεξ, κορμάκι αγαλματένιο, απίστευτα τρυφερός, δραστήριος, περιπετειώδης.... Ούτε που θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα γνώριζα κάποιον που θα ταίριαζα τόσο! Ωστόσο.... βγάζω όλα τα νεύρα πάνω του. ʼ! σήμερα δεν είμαι καλά πήρα 100 γραμμάρια, μην με αγγίζεις - σιχαίνομαι το σώμα μου. ʼ! σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη (από πίσω κρύβεται δεν είμαι ευχαριστημένη με τον ευατό μου). ʼ! αύριο θα είμαι καλύτερα (ή σε ένα χρόνο όταν θα έχω ΕΓΩ την εικόνα του σώματος που θέλω). ʼ! δεν έχω όρεξη για φιλάκια και αγκαλίτσες (θέλω να κλειστώ στον ευατό μου να μαυρίσω). Και όλο κλείνομαι και κλείνομαι, εγκλοβίζομαι στην εικόνα μου στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Και κοιτάω δίπλα μου και τον βλέπω υπομονετικό με ένα παραπονεμένο και σαστισμένο βλέμα. Πόσο θα αντέξει; Είχα τύχη που λίγοι άνθρωποι έχουν και την κλωτσάω, τον κλωτσάω, του φέρομαι άσχημα ... γιατί δεν με ανέχομαι. Ή θα αλλάξω σύντομα ή θα τον χάσω σύντομα. Θεέ μου Βοήθησε με! Ναι έχω πληγωθεί πολύ άσχημα από παλαιότερες σχέσεις αλλά δεν τον απομακρύνω για αυτό το λόγο!
ant ......xm xm xm .....σου έχω μια λύση ....αν δεις και τον βαριεσαι ....στείλτον κατα δώ ....
χαζούλα θυσαυρό έχεις δίπλα σου
μπλα μπλα μπλα ολα τα παραπάνω (με την καλή ένοια)για τους καλούς που είχαμε την τύχη να βρούμε ......θυμηθείτε μια ταινία .....καταπληκτική ....το ημερολόγιο της μπριτζετ τζοουνς
ειμαι πιο σκληρή σε αυτά .....τεμπελα είμαι όταν αγνοώ τον άλλον και κοιτάζω μόνο τις δικές μου τις ανάγκες και τα ψυχολογικά μου .....αλλά ποτέ δεν είανι αργά ευτυχώς.
Φιλάκια
και υστερα λετε οτι δεν σας καταλαβενουμε... !
γυναικες!!!
οι περισσοτερες(γενικα μιλαω) ειστε εκτος τοπου και χρονου δυστηχως σε μια σχεση. ενω απο την αρχη μπορει να ξεκαθαρισετε τα θελω σας και προσπαθουμε να σας αγκαλιασουμε, εσεις παντα θα βρειτε κατι νεο για "μπελα" και να μας δυσκολευετε την ζωη επειδη στα ματια μας θα ειναι κατι ανουσιο και ενδεχομενως να το εχετε εις γνωσην σας.
ισως να μας αρεσει κιολας αυτο γιατι καποιοι το βλεπουμε ως μια μονιμη προκληση. σας αγαπαμε, μην το ξεχνατε! :) :) :)
ειπαμε αισιοδοξα ....αλλα εσυ αδελφε μου φερνεις δακρυα στα ματια ....σνιφφφφ (σε πειραζω)
ελα παιδια πολυ το σοβαρεβουμε το εργο η αγαπη ειναι χαρα κι οχι δυστηχια, δεν φταινε οι αλλοι για την ανικανοτητα μου να στο δοκω.οφειλω να τους απαλαξω απο την ενοχλητικη μου παρουσια που τη χαρακτηριζει η γκρινια και το ανικανοποιητο .(και το ανορθογραφο θα ελεγα αλλα αυτο ειναι ακινδυνο .)
μεγαλωνουμε κοριτσια ...θελει σοβαροτητα το εργο .
φιλακια
καλα αμα το πηρα χαμπαρι εγω που ειμαι στα 24, τι να πει και κανενας αλλος με περισσοτερες εμπειριες στην ζωη του. :P
χαρα φυσικα ισχυει και αντιστροφα αυτο, οχι μονο για το ομορφο φυλο σας.
δεν οφειλεις να απαλαξεις κανεναν, οφειλεις να εχεις ανοιχτη καρδια σε μια σχεση και οχι να απομωνονεσαι... ακομα και σε μια φιλια που ο αλλος καθεται και σε ακουει. ειδικα οταν κανουμε ξανα τα ιδια λαθη ενω ο αλλος ειναι διπλα μας και μας στηριζει αυτο ειναι το χειροτερο κομματι. αυτο να αποφευγουμε...
παιδια ειναι ωραια ολα αυτα που λετε, αλλα απο την στιγμη που δεν αισθανεσαι καλα με το σωμα σου, που εχεις αισθηματα ντροπης και θλιψης γιατι να μην τα εκφρασεις? και bliss εγω νιωθω οτι εχω δικαιωμα στα λαθη, και μπορω να τα κανω και χιλιες φορες αν μετα απο τοτε καταφερω να μαθω μεσα απο αυτα. Δεν θελω να ασχολουμαι με το τι θα πει ο αλλος, εχω αναγκη απο το να ειμαι εγω.......δλδ να βαρεθω, να απομονοθω, να χαρω, να λυπηθω, να κοινωνικοποιηθω κοκ. Αντιθετα, πιστευω οτι μπορεις να λαβεις υποψη σου και τις αναγκες του αλλου, σε μια σχεση, χωρις αυτο ομως να σημαινει οτι θα πρεπει να αλλαξεις και να καταπιεσεις τον εαυτο σου για τον αλλο. Οταν δεν ειμαι καλα, δεν ειμαι καλα και αυτο θελω να βγαζω και θελω να παιρνω τον χρονο μου στην αλλαγη μου. Στο λεω αυτο γιατι ειχα μια φιλη που καθε φορα που περιεγραφα ενα περιστατικο που ενιωθα ενοχες ή ντροπη για το σωμα μου θυμωνε και μου ελεγε: "αμαν με το σωμα σου, νικη" .κατι που με εκνευριζε γιατι αυτη ημουν τοτε και ηταν πολυ φυσιολογικο να μιλησω γι αυτο καθως ειχα αρνητικη αυτοεικονα και ντρεπομουν μεχρι το επομενο τετραγωνο του σπιτιου μου να κυκλοφορησω! Οι φιλοι, για μενα, ειναι για να μας στηριζουν και στις δυσκολες και στις καλες στιγμες, οπως και εμεις εκεινους.
αυτο που κραταμε ειναι να μαθαινουμε απο τα λαθη μας. εγω αναφερα πιο πανω την καλυτερη περιπτωση, να μην κανουμε το ιδιο λαθος 2 φορες. :)
τι σχεση να ειναι αυτη αμα καταπιεζεται καποιος σε αυτην, δεν χρειαζονται αλλαγες στην προσωπικοτητα κανενος. καταλαβαινω οτι χρειαζεσαι τον χρονο σου σε τετοιες φασεις αλλα πιστευω ειναι καλο να λες τι νοιωθεις στον συντροφο σου, να μην το χειριζεσαι μονη σου τετοιο θεμα. εξαλλου πανω απο ολα ειναι η ειλικρινεια σε μια σχεση. ποσο ασχημο θα σου φαινοταν ο φιλος σου να ειχε ενα προβλημα, να τον βασανιζε, μετα απο καιρο να το ελυνε και να το μαθαινες. δεν θα ενοιωθες λιγο μπιπ και να αναρωτιοσουν τι ρολο παιζεις τελικα?
για την φιλη σου που λες, σκεψου να το εχει ακουσει αυτο το θεμα τοσες φορες, να σου εχει προτεινει καποια λυση ενδεχομενως, να μην βλεπει προοδο και να αγανακτησει. η υπομονη του καθενος ειναι σχετικη παντα. η' μπορει να σου θυμωνε για να σου δειξει οτι δεν ειναι καν θεμα εν τελει και οτι εσυ το παρουσιαζες ως προβλημα.
αναφερεις "αυτη ειμουν τοτε". σημερα πως νοιωθεις?
βεβαιως ετσι ειναι η φιλια!
και εγω πιστευω οτι θα πρεπει να συζητιουνται τετοια θεματα μεταξυ των φιλων. Οσο για την φιλη μου, υποθετω θα το ειχε ακουσει πολλες φορες γιατι ειχα πολλα χρονια εμμονη με το σωμα μου, αλλα εκεινη την περιοδο που μου το ειπε αυτο ημουν σε μια δυσκολη για εμενα φαση, εβγαινα εξω και ενιωθα το τερας του κοσμου, και το να παω μεχρι το κεντρο της αθηνας ηταν αθλος για εμενα και μια πολυ δυσκολη και επιπονη διαδικασια. και ηθελα πολυ οταν εκανα τετοιες εξορμησεις να τις εκφραζω στις φιλες μου, οχι για να μου πουν κατι (δεν περιμενα να αλλαξει κατι ετσι γρηγορα, χρειαζεται χρονος), αλλα για να το εκφρασω απο μεσα μου. και απο την στιγμη που εκανα ψυχοθεραπεια και προσπαθουσα, τουλαχιστον οσο πιστευα οτι μπορουσα, ειχα εκνευριστει. Τωρα, συνεχιζω ψυχοθεραπεια, φυσικα, αλλα ειμαι πολυ καλυτερα. Βγαινω, απολαμβανω τα ψωνια, προσπαθω να επικοινωνησω με ανθρωπους και μ'αρεσει να κυκλοφορω με τα μεσα μαζικης μεταφορας και να εκτιθεμαι σε αντιθεση με παλιοτερα που αγωνιζομουν να μπω σ'αυτα.
χαιρομαι για σενα νικη! :)
πρωτα αγαπαμε το σωμα μας και μετα μας αγαπανε οι αλλοι αν το 8ελουμε δηλαδι. :o
σ' ευχαριστω bliss!
Το εχω ακουσει αυτο που λες Μαρια και δεν ξερω αν ισχυει.........δεν μου εχει τυχει για να σου πω, χιχι! Αυτο που πιστευω αυτη την στιγμη, ομως, ειναι οτι το συμπαν( (με την εννοια των ανθρωπων) και χωρις εμενα ή οπως κι αν ειμαι θα συνεχιζει να κινειται με την συγκεκριμενη τροχια του, και οτι το μονο που θα αλλαξει αλλαζοντας εγω ειναι ο δικος μου κοσμος, ο οποιος στην τελικη ειναι ο μονος που εχει σημασια και την μεγαλυτερη επιδραση στην ζωη μου.
Ένα περίεργο πράγμα, τείνω προσωπικά να συνδέω την "τέλεια" μελλοντική σχέση με τον "τέλειο" μελλοντικό εαυτό μου.
Ασυνείδητα, στα πλαίσια της φαντασίας.
Πιο συγκεκριμένα,
Έχω κάνει κάποιες σχέσεις, και μετά το τέλος αυτών με πιάνω να σκέφτομαι:
"Ε, και τι έγινε; Εξάλλου ούτε εσύ έδινες ό,τι καλύτερο μπορούσες"
Σαν να καθησυχάζω το μυαλό μου, πως εφόσον δεν είμαι πλήρως ικανοποιημένη με αυτό που είμαι,
δε μου αξίζει και μια πολύ καλή σχέση.
Ταυτίζοντας δε την επερχόμενη, ανανεωμένη εικόνα μου με διαφορετική συμπεριφορά, αυτοπεποίθηση και
τελικά με μια υπέροχη σχέση...!
Το περίεργο είναι πως το πράγμα δουλεύει, με ηρεμεί σε στιγμές ψυχοφθόρες.
Δε ξέρω, εντάσσεται άραγε στις φαντασιώσεις όλο αυτό; Σας έχει συμβεί;
εγω εχω σχεση 3 μιση χρονια. οταν γνωρισα το αγορι μου ημουν μειον 25 κιλα..δεν μπορω να πω οτι ειχα ποτε προβλημα με τις σχεσεις μου , γιατι με οσους ημουν μαζι σημαινει πως τους αρεσα , για να κανουν το πρωτο βημα...και με το αγορι μου δεν εχω προβλημα σχετικα με τα κιλα μου , με στηριζει και με στηριζει και στο σλιβ που θα κανω..απλα αυτο που εχω συνηδητοποιησει ειναι πως , καποιες φορες εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση για τα κιλα μου , και καθε φορα που ενας πιο <ομορφος > και πιο < αδυνατος > με εχει φλερταρει , μου φαινεται καπως παραξενο και λεω καλα εμενα βρηκε να φλερταρει.? στραβος ειναι ? :P
Μάλλον φυσιολογικός, παρά στραβός...Quote:
Originally posted by mariakriti
καθε φορα που ενας πιο <ομορφος > και πιο < αδυνατος > με εχει φλερταρει , μου φαινεται καπως παραξενο και λεω καλα εμενα βρηκε να φλερταρει.? στραβος ειναι ? :P
Τελικά, όσο σκληρή και αν είμαι με τον εαυτό μου...
η φωνούλα μέσα μου δεν παύει να μου λέει πως
η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι το παν...
Αρνούμαι να πιστέψω πως ένας άνθρωπος αξίζει λιγότερα
στο φλερτ επειδή έχει παραπάνω κιλά...
Στο κάτω-κάτω η ομορφιά είναι υποκειμενική :)
Ego ena pragma tha sas po..autopepithisi..imoun paxouli stin efivia mou otan omos den upirxan polles paxoules (efivi imoun px to 1986 imoun 15 xrono). panta eixa autopepithisi kai otan argotera eixa "agoria" panta eixa omorfa agoria..oles oi files mou aporousan pos to katafrerna auto ekei pou autes oi adunatoules den to kataferna..kai tis elege "autopepithisi" na exeis aera akoma kai an fovase :D eixa sxesi 12 xronia apo ta 27 mexri ta 39 mou kai o suntrofos mou me koitouse sta matia, otan gnoristikame mename se alli poli ma polu kontini kai otan erxotan stin poli pou emena elege "tora mporo na anapneuso giati zeis esu kai anapneeis se autin tin poli" otan xorisa epese sta podia mou . ta leo auta gia na katalavete pos ola exoun na kanoun me tin autopepithisi sas kai oxi me ta kila sas. giati eimai paxusarki (o proin mou den itan oute kan xontroulis kai itan kai omorfopaido) kai etoimazome tora gia gastriko bypass. Akoma kai an fovaste mesa sas na koitaksete kapoion na min to deiskete..esti tha mathete na exete aera..Aeras kai autopepithisi einai to A kai to Omega :D ligo meta pou xorisa efuga apo tin ellada kai irtha stin Ollandia na meino me enan an8ropo pou gnorisa tote (duo xronia prin) kai mou fanike sostos kai den epessa ekso. tolmisa . Tolmiste na kanete pragmata , tolmiste na agapisete ton eauto sas. perpatate me to kefali psila tous omous piso to stithos mprosta san na eiste oi omorfoteroi tou kosmou. peripiithite to prosopo sas kai ta mallia sas kai travate ekei tin prosoxi . min makigiareste san maimoudes ;) alla anadikste ti omorfo exete pano sas.. an eiste antres panta ksurismenoi kai mi fovaste na valete kai kamia kremoula sto prosopo kako den kanei ..oute kako einai na kanete manikiour na eiste peripoiimenoi ;)
mou aresi to topic . kai min nomizete pos kai ego den exo ta down mou. autin ti stigmi akoma vgaino apo melanxolia (kai ennoo melanxolia oxi "axxx simera den eimai kala exo melanxolia" giati alla problimata me katevalan ..(vale trapezes) ...exasa mia egumosini me ton kainourio mou suntrofo logo ta antidiavitika xapia pou eperna den iksera pos den prepei na ta pairno..etsi arxisa insoulini kai pira 35 kila...katevasa tin insoulini otan pira to ok apo to nosokomio gia tin epemvasi kai tora eimai 123. perimeno to tilefonima gia to pote tha ginei i epemvasi . tha sas leo loipon kai go ta nea gia to kata poso allazei i psuxologia mou :D
Α ρε Ninap, πολύ όμορφο μνμ. Καλό κουράγιο, μην το βάζεις κάτω!Quote:
Originally posted by Ninap
mou aresi to topic . kai min nomizete pos kai ego den exo ta down mou. autin ti stigmi akoma vgaino apo melanxolia (kai ennoo melanxolia oxi "axxx simera den eimai kala exo melanxolia" giati alla problimata me katevalan ..(vale trapezes) ...exasa mia egumosini me ton kainourio mou suntrofo logo ta antidiavitika xapia pou eperna den iksera pos den prepei na ta pairno..etsi arxisa insoulini kai pira 35 kila...katevasa tin insoulini otan pira to ok apo to nosokomio gia tin epemvasi kai tora eimai 123. perimeno to tilefonima gia to pote tha ginei i epemvasi . tha sas leo loipon kai go ta nea gia to kata poso allazei i psuxologia mou :D
να φανταστειτε οτι δεν εχω και τα απιστευτα πολλα κιλα που δεν χανονται με τιποτα ας πουμε και απο προσωπο τουλαχιστον βλεπομαι αρκετα:duh: και ουτε και ιδιαιτερα κομπλεξ εχω με τα κιλα μου και μια χαρα αυτοπεποιθηση....αλλα και παλι , καλως η κακως εχω αναρωτηθει αρκετες φορες πως ενας τοσο ομορφος πχ με εχει φλερταρει. σε μια σχεση δεν παιζει ρολο μονο η εξωτερικη εμφανιση αλλα οταν δεν γνωριζεις μια κοπελα και θες να την φλερταρεις ενω δεν γνωριζεις τι ανθρωπος ειναι το πρωτο που θα σε τραβηξει σε αυτην ειναι η εξωτερικη εμφανιση. και επειδη στις μερες μας υπαρχει ακομα μεγαλος ρατσισμος στα παχυσαρκα ατομα και τα προτυπα που προσπαθουν να μας περασουν τα μμε ειναι ολα τα ανορεξικα μοντελα , εγω ακομα απορω καθε φορα πως φλερταρε εμενα πχ αυτος και οχι την αλλη που ειναι διπλα μου και ειναι 30 κιλα λιγοτερο...
Αφιερωμένο σε όλες μας!
Καληνύχτα!
Christina Aguilera - Beautiful
http://www.youtube.com/watch?v=eAfyFTzZDMM
Καλημέρα σας!
Ως νέο μέλος εδώ και 5 (περίπου) λεπτά θα ήθελα τη συμβουλή σας για κάτι το οποίο με προβληματίζει, όχι τόσο για τώρα αλλά για το μέλλον. Είμαι σε μία σχέση η οποία ξεκίνησε μετά βαϊων και κλάδων και με διάθεση να μείνουμε μαζί "για το υπόλοιπο της ζωής μας". Ο σύντροφος μου ήταν ανέκαθεν ο τύπος που αγαπούσε τη γυμναστική και το σώμα του είναι (κυριολεκτικά) απίθανο! Εγώ, μια πιο (πολύ πιο) χαλαρή περίπτωση, με τις καμπύλες μου και πάντα αναλογία 1.68cm Yψος και 62-63kg Βάρος, αλλά χαλαρούλα σε μπρατσάκια-μπουτάκια και να μη με νοιάζει..ένιωθα καλά! Το θέμα είναι πως ο δικός μου θέλει να με βάλει στο τριπάκι να είμαι fit και σφιχτή (όχι για εκείνον, αλλά για μένα,λέει) γιατί μετά τα 40-45 θα αρχίσουν να "βλέπουν πάτωμα" όλα(!!!!). Εχω ξεκινήσει να κάνω ποδήλατο μέρα παρά μέρα, αλλά επειδή οι ώρες εργασίας και οι ώρες ζεύγους στο σπίτι είναι ΥΠΕΡπλήρεις, φτάνω σε σημεία να μην έχω κουράγιο για οτιδήποτε άλλο και η διάθεσή μου είναι αρκετά μεταβαλώμενη τον τελευταίο καιρό σε σημείο να αρπάζομαι πολύ εύκολα και να μένω μουγγή γιατί ίσως νιώθω "ελλειπής". Είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο?? Σας έχει τύχει ποτέ??? (Ελπίζω ειλικρινά όχι!)
Συγνώμη που σας ζάλισα..
Quote:
Originally posted by DesKon
Καλημέρα σας!
Ως νέο μέλος εδώ και 5 (περίπου) λεπτά θα ήθελα τη συμβουλή σας για κάτι το οποίο με προβληματίζει, όχι τόσο για τώρα αλλά για το μέλλον. Είμαι σε μία σχέση η οποία ξεκίνησε μετά βαϊων και κλάδων και με διάθεση να μείνουμε μαζί "για το υπόλοιπο της ζωής μας". Ο σύντροφος μου ήταν ανέκαθεν ο τύπος που αγαπούσε τη γυμναστική και το σώμα του είναι (κυριολεκτικά) απίθανο! Εγώ, μια πιο (πολύ πιο) χαλαρή περίπτωση, με τις καμπύλες μου και πάντα αναλογία 1.68cm Yψος και 62-63kg Βάρος, αλλά χαλαρούλα σε μπρατσάκια-μπουτάκια και να μη με νοιάζει..ένιωθα καλά! Το θέμα είναι πως ο δικός μου θέλει να με βάλει στο τριπάκι να είμαι fit και σφιχτή (όχι για εκείνον, αλλά για μένα,λέει) γιατί μετά τα 40-45 θα αρχίσουν να "βλέπουν πάτωμα" όλα(!!!!). Εχω ξεκινήσει να κάνω ποδήλατο μέρα παρά μέρα, αλλά επειδή οι ώρες εργασίας και οι ώρες ζεύγους στο σπίτι είναι ΥΠΕΡπλήρεις, φτάνω σε σημεία να μην έχω κουράγιο για οτιδήποτε άλλο και η διάθεσή μου είναι αρκετά μεταβαλώμενη τον τελευταίο καιρό σε σημείο να αρπάζομαι πολύ εύκολα και να μένω μουγγή γιατί ίσως νιώθω "ελλειπής". Είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο?? Σας έχει τύχει ποτέ??? (Ελπίζω ειλικρινά όχι!)
Συγνώμη που σας ζάλισα..
Γεια σου!!αν και έχει περάσει καιρός θα θελα να σου απαντήσω...Πρώτα απ όλα ΕΣΥ πρέπει να νιώσεις ότι θέλεις να κάνεις ποδήλατο ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Αν είσαι σχετικά ο.κ με το σώμα σου(εντάξει όλες οι γυναίκες γκρινιάζουμε για το σώμα μας καμιά δεν έχω ακούσει να ναι ικανοποιημένη) και θεωρείς ότι οι ώρες που αφιερώνεις στην άσκηση σου στερούν καλή διάθεση και χρόνο να κάνεις κάτι που θα σ αρεσε και θα σε χαλάρωνε, πραγματικά μήπως να τις μειώσεις? Η άσκηση είναι εξαιρετικό πράγμα και εγώ γενικώς ενθαρύνω άτομα να ασκούνται αλλά αν το θεωρείς αγγαρία και αν δεν ήταν ο σύντροφος σου δεν θα το κανες από μόνη σου τότε υπάρχει ένα μικρό θέμα...Θα σου πρότεινα για ένα μικρό διάστημα να το περιορίσεις(αν θες-για λίγο τονιζω-ακομη και να το κοψεις) να δεις πως θα είναι η διάθεση σου και η καθημερινότητα σου συγκριτικα με τώρα που αφιερώνεις χρόνο στην άσκηση. Αν εσύ περνάς καλύτερα και δεν φορτώνεσαι με άγχος όταν δεν κάνεις ποδήλατο, τότε θα ξέρεις τι να κάνεις και τι πρέπει να κουβεντιάσεις με το σύντροφο σου. Ορθώς σε ωθεί στην άσκηση, γιατί η άσκηση είναι πολύ καλή πάνω απ όλα ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ! Άλλα η διάθεση επηρεάζει την υγεία πάνω απ όλα και δεν αξίζει να στρεσαριζεσαι για μια πιο σφιχτή γάμπα-τουλάχιστον όχι για όσο δεν έχεις εσύ την επιθυμία να την αποκτήσεις. Ελπίζω να βοήθησα, μακιααααα!