Που σταματάει η διατροφή και αρχίζει η εμμονή;
Καλώς σας βρήκα παιδιά, ο τόπος εδώ είναι άκρως ενδιαφέρων. Διάβασα αρκετά απο τα μηνύματά σας και με εντυπωσίασε η ζεστασιά και η κατανόηση που εκπέμπουν, πράγματα καθόλου συνηθισμένα όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τα κιλά και την διατροφή. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που αντιμετώπιζε ανέκαθεν προβλήματα βάρους, μέχρι πέρσυ τον Μάη που έγινε η μεταστροφή στον εγκέφαλό μου (μετά απο ισχυρό συναισθηματικό σόκ οφείλω να παραδεχτώ..). Είχα κι εγώ ξεκινήσει επαφές με χειρούργους για δακτύλιο που τελικά δεν έκανα. Όταν με ζυγισαν πριν το Πάσχα πέρισυ ήμουν 146 κιλά με 1,70 ύψος. Αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι 105 και συνεχίζω τη διατροφή. Στην αρχή ό,τι έκανα το έκανα μόνη μου αλλά τώρα βλέπω διατροφολόγο. Το ερώτημα μου όμως είναι το εξής: έχω τόσο πολύ αλλάξει τη σκέψη μου που αξίζει τον κόπο; Παλιότερα ήμουν τόσο διαφορετική, σήμερα όλη μου η μέρα περιστρέφεται γύρω απο το φαγητό. Όχι πως μετανοιώνω ή νοιώθω άσχημα για το οτι δεν τρώγω ότι έτρωγα παλιά..το αντίθετο. Έχω αποστασιοποιηθεί απο το φαγητό σε τέτοιο βαθμό που δεν θέλω να τρώγω τίποτα. Σαλάτες, βραστά αυγά, φρούτα. Τέτοια πράγματα τρώγω. Τώρα τελευταία μάλιστα γεμίζω ενοχές όταν τρώγω μια μπάρα δημητριακών για παράδειγμα. Να γινόταν να μην έπρεπε να τρώγω τίποτα. Σκέφτομαι να ξεκινήσω και Dulcolax ή κάτι παρόμοιο. Η διαιτολόγος μου φωνάζει αλλά εγώ πρέπει να ζήσω με τον εαυτό μου και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να περάσω μια καλή μέρα όταν σιχαίνομαι τον εαυτό μου επειδή έφαγα κρέας ή ψωμί. Και θλίβομαι γιατί τώρα πια μοιάζω με τους ανθρώπους που με κοιτούσαν επικριτικά παλιότερα. Με τους ανθρώπους που κρίνουν βασισμένοι μόνο στην εξωτερική ενφάνιση. Το κάνω όμως στον εαυτό μου γιατί αν τόσα χρόνια ήμουν λίγο πιο συγκρατημένη, δεν θα είχα φτάσει τώρα σε αυτό το σημείο. Με έφεραν σε αυτό το σημείο να μισώ τον εαυτό μου γιατί έχω παραπάνω κιλά. Δεν υπάρχει τίποτα επάνω μας που να έχει ενδιαφέρων πέρα απο την εμφάνισή μας? Έχω συγγενείς που ποτέ, μα ποτέ δεν με έχουν ρωτήσει κάτι για τη ζωή μου, τα σχέδια μου, τις σπουδές μου. Μόνο πότε θα αδυνατίσω. Τώρα θα τους κάνω το χατήρι, ίσως δείξουν λίγο ενδιαφέρων για εμένα και όχι το σώμα μου. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτοί οι άνθρωποι είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα μου αλλά σας ρωτάω τώρα..Αξίζει τον κόπο;
