χαιρετώ την κοινότητα...

Καλησπέρα σε όλους και όλες....
Σήμερα ανακάλυψα το site, κάνοντας μία απλή google αναζήτηση για... "μπαλονάκι στομάχου". Είναι αστείο, γιατί έψαχνα πληροφορίες σχετικά, και τελικώς βρήκα πληροφορίες και λόγους για να μην κάνω, ούτε καν κέφτομαι κάτι τέτοιο...

Σχετικά με εμένα λοιπόν... Είμαι 25 ετών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζω με μία δίαιτα. Παλαιότερα ήμουν σε αγωνιστικό επίπεδο στη ρυθμική γυμναστική όπου έπρεπε να είμαι συλφίδα και με μία μαμά που πάντα μου έλεγε "μην τρως" και που η ίδια ήταν και είναι αδύνατη. Η τύχη και η ζωή όμως μου είχε δώσει και μία δεύτερη "μαμά" που με μεγάλωνε.. με ακριβώς το αντίθετο, κατοχικό σύνδρομο: "φάε τώρα που έχουμε και που είσαι ακόμη παιδί"
Η μία λοιπόν με πάχαινε και η άλλη με μισούσε και μετά με αδυνάτιζε...
Η πρώτη μου σοβαρή δίαιτα ήταν σε ηλικία 11 ετών, όπου η μαμά μου αγανακτισμένη και λέγοντάς μου κάθε μέρα πόσο αηδιαστικό πλάσμα ήμουν αποφάσισε να με αδυνατίσει και έχασα τότε το 1/3 του βάρους μου σχεδόν και ξαναέγινα φυσιολογική...

Ας μην τα πολυλογώ... Πέρα από εκείνη την περίοδο που όντως ήμουν πολύ υπέρβαρο, μετά κινιόμουν στα πλαίσια "φυσιολογικού-αφράτου/τροφαντού" αλλά πάντα με τον ίδιο κοινό παρονομαστή: να με μισώ και να με απεχθάνομαι και να έχω τη μαμά μου που ασχέτως πόσα κιλά ήμουν να μου δείχνει άλλα άτομα πιο αδύνατα με θαυμασμό...

Στα 16 άρχισαν τα πρώτα βουλιμικά επεισόδια... Στην αρχή ήταν μια σοκολάτα που ένιωσα τόσο απαίσια που έφαγα, μετά ήταν τα πάντα... Έφτασα σε σημεία απίστευτης μάχης με τον εαυτό μου... Ναι ήμουν κανονικότατη στο βάρος μου, αλλά πεινούσα συνέχεια(καθότι τίποτε δεν έμενε μέσα μου) και ο εξευτελισμός που ένιωθα κάθε φορά που το έκανα ήταν τέτοιος που έκλαιγα... (και όταν τελικώς κράταγα τροφή, έκλαιγα από τις τύψεις. Τέλμα...) Ήταν σα ναρκωτικό το να το κάνω.. εξάρτηση πλήρης!
Έκανα άπειρες προσπάθειες, και πάντα μόνη μου. Σε ποιόν να μιλήσω και ποιός να μη με αποπάρει? Μετά από 2.5 χρόνια το κατάφερα κόβοντάς το "μαχαίρι" λόγω μιας υπόσχεσης στον εαυτό μου.

Κατάφερα να είμαι όχι μόνο σε φυσιολογικά κιλά, αλλά και ακόμη πιο αδύνατη, ήμουν παραπάνω από ευτυχισμένη, επιτέλους πρώτη φορά άρχισα λίγο λίγο να με αγαπάω... Ένιωθα και εξτρά δυνατή γιατί έκοψα μια τόσο μεγάλη εξάρτηση όσο η βουλιμία...
Τότε άρχισα να αποκαλύπτω και στους άλλους ότι είχα υπάρξει βουλιμική... όταν ένιωσα δυνατή που το ξεπέρασα.
Και μετά, στα 21 μου λόγω μιας ερωτικής απογοήτευσης έπεσα σε κατάθλιψη και ήμουν αυτοκαταστροφική... Βρήκα ως μέσο να μεκαταστρέφω το να με βάζω εις γνώση μου να τρώω ώστε να με μισώ ακόμη περισσότερο... Συνήλθα μετά από 1 χρόνο και ενώ πήρα 20 κιλά μέσα σε 7 μήνες σχεδόν... Πάλι δίαιτες, προσπάθεια και αυτοπεποίθηση... και ναι κατάφερα και έχασα τα 17.
Τώρα πλέον... εδώ και ένα χρόνο, πάλι η "αγαπητή" βουλιμική μου πλευρά μου χτυπάει την πόρτα... δειλά δειλά στην αρχή και πιο δυναμικά έπειτα... Τελικώς δεν ήταν και τόσο παρελθόν όπως νόμιζα....

Σας κούρασα με την ιστορία της ζωής μου... Συγχωρέστε με, απλώς νομίζω ότι μόνο εδώ μέσα μπορώ να είμαι ειλικρινής και να ακουστώ από άτομα που καταλαβαίνουν τι εννοώ...

Αυτή την περίοδο έχω να χασω 9 κιλά που τα πήρα από βλακεία (αν και γενικά τα κιλά μου είναι άρρικτα συνδεδεμένα με την ψυχολογία μου χαρα=αδύνατη, λύπη/down=πάχος)...
Στον αγώνα λοιπόν... στον απλό και σίγουρο δρόμο της δίαιτας.... έχω κουραστεί πια γμτ, είμαι 25 και από τα 4 μου κάνω δίαιτες... Αλλά αξίζει τον κόπο η χαρά όταν νιώθεις καλά με το σώμα σου...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ KYVELI!
Σε παρακαλω ανεφερε περα απο την ηλικια υψος και κιλα...
Αν και υποψιαζομαι οτι σιγουρα δεν εισαι παχυσαρκη ,σιγουρα δεν εισαι χοντρουλα ουτε καν γεματουλα!!!

Φιλια!!!

καλώς σας βρήκα...
Περιπλανιέμαι μέσα στο φόρουμ και είναι τόσα θέματα λίγο παλιά πουθα ήθελα να "ξαναανοίξω"! (είμαι ακόμη μέσα στη χαρά της ανακάλυψης ότι υπάρχουν άτομα που μπορουν να με καταλάβουν, χεχε...)

χμμ... χθες, ανέβηκα στη ζυγαριά, το τόλμησα γιατί είπα στον ευατό μου ότι "δεν πάει άλλο". Η αλήθεια είναι ότι μέσα στον τελευταίο μήνα αυτή τη φράση την έχω πει ουκ ο λίγες φορές, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο ποτέ δεν "πιάνει"! (γενικώς παλαιότερα μια χαρά λειτουργούσε, αλλά υποθέτω τώρα δεν έχω τη σωστή ψυχολογία να τη στηρίζω).

Το ύψος μου είναι 1.66 και είμαι 69 κιλά... (απο τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που λέω τα κιλά μου και πρώτη φορά δημόσια... )

Ίσως σε κάποιους αυτό φανεί λίγο, ότι "σιγά ρε κοπελιά έχεις μόνο 9-10 κιλά να χάσεις" αλλά πιστέψτε με, αυτά τα ριμαδοκιλά παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μου και στη σχέση μου με τους γύρω μου.

Μετά από 5.5 χρόνια που ήμουν φοιτήτρια και έμενα μόνη μου τώρα πλέον μένω πάλι με τη μαμά μου (από Αύγουστο πάλι μόνη μου, ευτυχώς) και βλέπω στο βλέμμα της πόσο την αηδιάζω και τη θυμώνω επειδή έχω παχύνει.. (καλά από σχόλια, δικά της ειδικά, άλλο τίποτε: από το "έχεις ένα πωπό σαν την πλατεία Συντάγματος", μέχρι "μα ΠΩΣ έχεις γίνει έτσι?! Κοίτα λίγο να συμμαζευτείς.")

Είναι και τα ρούχα μου γμτ, που πλέον δε μου κουμπώνουν και αυτές οι άτιμες βιτρίνες που έχουν όλα αυτά τα ωραία και γω δε μπορώ να τα βάλω... :(

KYVELI μην το αφηνεις μανα μου να σε παρει απο κατω!!
δεν εχεις πολλα κιλα να χασεις.Οσο για τη μαμα σου ...Τελικα αυτες οι μαμαδες ειναι το μεγαλυτερο προβλημα και οταν σχολιαζουν τα κιλα μας ποναει περισοτερο ακριβως γιατι εινα η μαμα μας.
Ασε τημ μαμα να λεει...Μαμα ειναι θα περασει.Και αν το παρατραβαει καμια φορα φωναξε ενα τελος και φυγε........για εκεινη την ωρα!!!!!
Θα ξαναπω οτι για τοσα κιλα μην πεφτεται στην παγιδα της διαιτας.Αλλαξε τροπο διατροφης με ρεγουλα και γυμναστικη οτι και εαν σημαινει αυτο.Ακομα και περπατημα.Βγες απο το σπιτι σου και περπατα δυο ωρες και τρεις μεσα στην πολη σου.Η κανε ποδηλατο η ριξτο στο χορο..!!!
Μην αγχωνεσαι τα κιλα σου αντιμετωπισε τα με ψυχραιμια.Και θα δεις μεσα σε 15 ημερες με ενα μηνα τη διαφορα θα εχεις!!

ΦΙΛΙΑ!!

συγνωμη βρε κυβελη μου που επεμβαινω στα οικογενειακα σου αλλα δεν νομιζω οτι η μητερα σου το χειριζεται σωστα το θεμα ...οπωσ και να ησουν οτι και να ησουν οπωσ και αν σε ειχαν συνηθισει τωρα η κατασταση εχει οπωσ εχει...δν εχει νοημα να αναπολουμε το παρελθον και να το φερνουμε ωσ μετρο συγκρισησ...σημασια εχει να βρεισ τι σε οδηγησε εκει η μπορει και απλα να ηταν απροσεξια!η ετσι γουσταρεσ!η δεν ησουν καλα βρε αδερφε και τι εγινε?σημερα ειναι μια καινουρια μερα και ευχομαι απο τα βαθη τησ ψυχησ μου να σου πανε ολα καλα!!!!

και τι σημαινει "αηδιαζω"τη μαμα μου?μηπωσ την αδικεισ λιγο?νομιζω οτι εσι τα βλεπεισ ετσι τα πραγματα γιατι αν ειναι αλλιωσ τοτε η μαμα σου εχει απαραδεκτη συμπεριφορα και το θεμα ξερεισ οτι ειναι πολυ ευαισθητο...

Κατερίνα... όταν λέω ότι "αηδιάζω" τη μαμά μου, εννοώ ότι όταν με πάχυνε η δεύτερή μου μαμά στα 11 μου, η μαμά μου με έβλεπε και μου έλεγε ότι με μισεί και ότι είμαι ένα αηδιαστικό πλάσμα, και δεν είμαι παιδί της, με τέτοια μάνα εγώ να είμαι σα βαρέλι... ότι ντρέπεται να κυκλοφορεί έξω μαζί μου και ο κόσμος να με βλέπει δίπλα της και πόσο φριχτά ένιωθε όταν της έλεγαν "μα πώς την πάχυνες έτσι την κόρη σου!" και άντε να εξηγήσει ότι δεν το έκανε εκείνη....
(δε θα ξεχάσω αργότερα, όταν με αδυνάτισε που μου περιέγραφε ακόμη πιο γλφυρά πο΄σο αηδιασμένη ένιωθε για μένα πριν αδυνατίσω και ότι στοίχειωνα ακόμη και τα ονειρά της)
Επίσης την απόρριψή της τη βιώνω έκτοτε σε όλες της σωματικές μου φάσης με αποτέλεσμα να μου προκαλέσει πολλά προβλήματα με τον εαυτό μου.

Ακόμη δηλαδή και όταν είμαι σε κανονικα κιλά, ακόμη διατηρώ την ψυχολογία του παχουλού, δεν έχω συναίσθηση της κατάστασής μου και δε με αγαπάω...

Με τη μαμά μου το έχω συζητήσει και της έχω εξηγήσει ότι με τη συμπεριφορά της κάθε άλλο παρά με στηρίζει και παροτρύνει. Παρόλ' αυτά δεν αλλάζει... Οπότε εφαρμόζω τη μέθοδο "αδιαφορώ , άι παράτα με!"
Δυστυχώς ωτοασπίδες δεν υπάρχουν για την ψυχολογία και όσο και αν κάποιος προσπαθεί να μην τα "ακούει" αυτά και προσποιείται ότι αδιαφορεί, πληγώνεται. Τι να κάνουμε όμως? Από την άλλη πιστεύω ότι γεγονότα σαν αυτά, ίσως και σε ενδυναμώνουν αν καταφέρνεις να τη βγάζεις όσο το δυνατόν πιο αλώβητος.

συγνωμη βρε Κυβελη δεν μπορει να το συνειδητοποιησει το μυαλο μου αυτο!δεν χωραει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1μου ερχεται να κλαψω πραγματικα....πωσ να αδιαφορησεισ αφου σου το περναει υποσυνειδητα και τα κιλα σου δεν ειναι τραγικα ..δεν μπορω να καταλαβω πωσ την αηδιαζεισ με απλα 10 κιλα παραπανω?δηλαδη ολοι εμεισ που εχουμε να χασουμε 20 30 40 60 κιλα αν θεσ ειμαστε τερατα γι αυτην...το θεμα ειναι πολυ ευαισθητο...παρα πολυ και το ξερεισ...δεν ειναι καλο να αγχωνεσαι στην φαση που εισαι τωρα...δευτερη μαμα εννοεισ μητρια ετσι?συγνωμη δν μπορω στ ορκιζομαι να καταλαβω το "ντρεπομαι να κυκλοφορω μαζι σου εξω"...αμα ειναι για να σου φτιαξει το σωμα να σου καταστρψει την ψυχολογια τοτε καλυτερα να κρατησεισ τον εαυτο σου και ασ εχεισ 10 κιλα...τι να πω ...εχω μεινει αφωνη...συγνωμη...

Κατερίνα τότε ήμουν μόνο 11 χρονών, αλλά γενικότερα η μαμά μου με συνέκρινε με πιο αδύνατα παιδάκια ακόμη και όταν ήμουν κανονικό... Βλέπεις το δικό της άγχος να διατηρεί πάντα το ιδανικό βάρος (ποτέ όμως δεν υπήρξε παχύσαρκη, απλώς κρατιέται σταθερή) το πέρναγε και στο παιδί της, δλδ εμένα.
Πλέον επειδή έχω κάτσει και τα έχω αναλύσει όλα αυτά με τον εαυτό μου δεν την κατηγορώ, απλώς απορώ ώρες ώρες πώς και δεν καταλαβαίνει τι κάνει και τι λέει.... Δεν πειράζει όμως, εμείς να είμαστε καλά! χεχε...
Όχι δεν ήταν μητριά μου, νονά μου, που όμως με μεγάλωνε παράλληλα και η αγάπη της ήταν πάντα υπέρμετρη.
Η μαμά μου δεν είναι κακός άνθρωπος, καλή είναι, απλώς έχει εντελώς λάθος αντιμετώπισει και μάλλον ανώριμη επί του θέματος. Γενικά είναι πάντα ειλικρινής, και ώρες ώρες πιστεύει ότι λέγοντας ευθαρσώς αυτό που πιστέυει μπορεί να κινητοποιήσει και τους άλλους (σε δίαιτα στην προκειμένη). Δεν έλεγε πράγματα υπερβολικά, έλεγε αυτά που ένιωθε, αυτό με πλήγωνε νομίζω πιο πολύ. Λάθος αντιμετώπιση... δεν πειράζει εμείς να είμαστε καλά. :P

Εσύ Κατερινάκι, κοίτα να εκμεταλλευτείς δημιουργικά τον power combination διαιτολόγου και ψυχολόγου και θα νιώσεις τη δύναμη να σε κατακλύζει όταν η βουλιμία θα είναι πλέον μια ιστορία που θα διηγείσαι.

ξεπερναω την απαραδεκτη αντιδραση της μαμας σου η οποια πραγματικα σε καταρακωνει και την οποια δεν μπορω να δικαιολογησω...και πηγαινω στον θεμα των κιλων...ειμαι 1,73 υψος και 82 κιλα...πηρα 25 κιλα σε 2 μηνες και τα χω κρατησει ενα χρονο περιπου...εγω τι να κανω?να παω να φουνταρω?...αντιμετωπιζα το θεμα πολυ λανθασμενα οπως εσυ τωρα...αντιμετωπισε το ηρεμα...μονο με υπομονη και επιμονη τα χανεις τα κιλα...δεν εχεις και πολλα και πιστεψε με ειναι ενα ατου και αυτο...αν ειχα αποφασισει να κανω διαιτα στα πρωτα 10 κιλα που πηρα, δεν θα χα παρει αλλα 15 ωστε να χω να χασω τωρα 25!!!!!!!!!...καθε νεα διαιτα και απαρχη βουλιμικων...ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΑΙΤΑ...σωστη διατροφη και τιποτα αλλο....περιορισε γλυκα, ψωμι, αναψυκτικα...τιποτα αλλο..σε 2-3 μηνες θα τα χεις χασει!...και θα σαι και καλα ψυχολογικα...οχι διαιτες παιδια, ΟΧΙ!....εχουν εντελως το αντιθετο αποτελεσμα...πιστη, υπομονη και επιγνωση!...ξεκινησε αυτο που σου λεω και εμεις εδω ειμαστε να σε υποστηριζουμε!..βαλε και ενα τικερακι απο κατω να βλεπεις την καθοδο σου!....φιλακια γλυκια μου...ολα θα πανε καλα αν συνειδητοποιησεις λαθη του παρελθοντος εγκαιρα...αν μη τι αλλο κανεις δεν ξερει καλυτερα απο μας, κανονες σωστης διατροφης!

Δεν ειπα οτι ειναι κακια η μαμα σου ουτε πιστευω οτι δεν σε αγαπαει απλα η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να συμφιλιωθει με τη διαφορετικοτητα σασ ειτε αυτο ειναι χαρακτηρασ ειτε σωματοτυποσ!τα λογια μενουν και πληγωνουν τουσ ανθρωπουσ και εγω ειμαι ανθρωποσ που μετραω τισ κουβεντεσ...μια φορα οταν ημουν και γω 11 χρονων η μαμα μου απελπισμενη μου ειχε πει εισαι σαν παλαιστησ και δεν το εχω ξεπερασει ακομα!ουτε και αυτη!εχω κομπλεξ με τα χερια μου και το ανοιγμα τησ πλατησ μου!με κοιταω στον καθρεφτη και ακομα σκεφτομαι αυτο που μου ειχε πει ΤΟΤΕ!12 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ!!!!!με καταλαβαινεισ?Καλυτερα να μην ασχολειτε καθολου!πεσ τησ να κανει μια προσπαθεια να σε αφησει ησυχη και μονη σου να κανεισ αυτο που ΞΕΡΕΙΣ οτι πρεπει να γινει...εγω θα μαι διπλα σου οποτε με χρειαστεισ και στο οτιδηποτε θελησεισ!!!!θελω να σαι δυνατη και να χεισ ΕΠΙΓΝΩΣΗ!!!!ναι ειναι καλοσ συνδυασμοσ!εκλεισα το 15νθημερο με 6 κιλα κατω¨)σε φιλω!

Η ΜΑΜΑ??!!?
Ποια μαμα βρε παιδια?????????
Δεν θυμαμαι καμια μαμα εγω!!!!
Γεια σου kyveli και παλι καλως ηρθες!!!!!
Με τσαμπουκα κοπελια!!!
Εισαι ΜΟΝΑΔΙΚΗ!!!Να το θυμασαι ΑΥΤΟ!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!

Ευχαριστώ Dexa....
αν θυμάμαι καλά από τα posts που έχω διαβάσει ως τώρα, σε 2 μερούλες δένεις και συ το.. φιογκάκι σου ε?
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ!!! να μας ενημερώνεις!

αχ ναι βρε dexaki αυριο κανεισ το μεγαλο βημα για μια ζωη χωρισ περιττα κιλα!!!!καλη επιτυχια με το φιογκακι σου ευχομαι ολα να πανε κατευχην που θα πανε αλλα ετσι για τα τυπικα ¨)γερα με τσαμπουκα κοπελιτσα!!!!

και ναι εχεισ δικιο!μαμα?ποια μαμα?το ξεπερναμε και συνεχιζουμε!καλημερα κυβελη!

Διαφωνώ!
Η μαμά σου είναι κακιά! Οπως και η δικιά μου... διότι Κυβέλη μου αντιμετώπισα κι εγώ το ίδιο πρόβλημα... και λίγο χειρότερα μάλιστα, αφου έτρωγα ξύλο σε καθημερινή βάση....
Όχι δεν μπορω να δικαιολογίσω ότι είναι καλή και απλά δεν ξέρει πως να χειριζεται το θέμα... Είναι και οι δυό εγωίστριες και με κακία.... Το συνειδητοποίησα τώρα... τόσο αργά.... και με την βοήθεια των παιδιών μου... διότι Κυβέλη μου, εάν εγω συμπεριφερόμουν στα παιδιά μου με αυτόν τον τρόπο τότε θα θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ κακό... Γιατί να διακαιολογήσω την μανα μου???
Συμφωνώ!
Ποια μαμά???? Καλώς ή κακώς μάνα δεν είχα ποτέ... συνεπώς όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσω τόσο καλύτερα... Υπάρχουν τόσα ορφανά παιδακια ξέρεις!!!!

αυτη η συνειδητοποισ ποναει και πιστευω οτι ποτε κανενα παιδι δεν το παραδεχεται απολυτα για την μητερα του κατι τετοιο..αλλα παιδια θεωρω και γω οτι μερικες μανες δεν ειναι γεννημενες για να γινουν μανες...απλα εγιναν κατα λαθος...δυστυχως!

Red κοίτα... γενικώς δεν είχα και την πιο εύκολη ζωή, όπως νομίζω πολλοί άνθρωποι.. ο καθένας με τις δικές του δυσκολίες...

Οι μαμάδες μας, ίσως μέσα από εμάς, ΚΑΚΩΣ, προσπαθούσαν να εκπληρώσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες, οράματα και εικόνες.... το ξαναλέω, ΚΑΚΩΣ...

Παρόλαυτά, επειδή έχω περάσει πάρα μα πάρα πολλές ώρες να με αυτοψυχαναλύω για να δω γιατί έχω τα κόμπλεξ και τα προβλήματα που έχω (ξέρω nido δεν υπάρχει αυτοψυχανάλυση :), εννοώ όμως ότι έχω αναλύσει όσο μπορώ τον εαυτό μου και μην έχοντας τη δυνατότητα επαγγελματικής βοήθειας...), έχω καταλήξει λοιπόν ότι κάποια μειονεκτήματα δε χαρακτηρίζουν ένα άτομο εξ ολοκλήρου... και ότι οι συγκοιρίες και οι καταστάσεις επιδεινώνουν άσχημες πλευρές μας...

ΟΧΙ λοιπόν, οι μαμάδες μας δεν είναι κακές ως άνθρωποι.. αλλά έκαναν τους ΧΕΙΡΙΣΤΟΥΣ χειρισμούς, σχετικά με το θέμα των κιλών των παιδιών τους. Οι άνθρωποι αλλάζουν, μετανιώνουν ξανασκέφτονται, ωριμάζουν.... Η δική μου μαμά, ποτέ δεν ωρίμασε επί του συγκεκριμένου θέματος, και ποτέ δεν άλλαξε την αδυσώπιτη στάση της σε μένα... ΑΛΛΑ ΩΡΙΜΑΣΑ ΕΓΩ, όπως και συ κούκλα μου... και έστω και αργά, ή γρήγορα, είδες πράγματα και αξιολόγησες καταστάσεις.
Και αν η μαμάδες μας ήταν ανώριμες και χαζές (ή και είναι ακόμη), εσύ, εγώ και άλλοι, έχουμε το κότσια(να μην πω κάτι άλλο) και αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα όπως είναι τώρα με τα εφόδια και το μυαλό που μας δίνει η ζωή.

kybeli ,Free διαπιστωνουμε οτι υπαρχει προβλημα με μαμα.its ok!ειναι δυσκολο χοντρο και ανελεητα ψυχοφθορο...ομωσ ρε κουκλαρεσ εδω κανουμε μια προσπαθεια για μασ για την παρτη μασ οχι να αποδειξουμε σε καμια μαμα η σε κανενα μπαμπα η σε κανενα βλακα στην τελικη ποσο "καλεσ" ειμαστε εφοσον γι αυτουσ αυτο ειναι το κριτηριο.FREE η σταση τησ μαμασ σου δεν διαφερει απο την κυβελη και ισωσ ειναι και σε χειροτερο σημειο επειδη απλωνε χερι απανω σου αλλα μπορεισ να πεισ με σιγουρια οτι η μαμα σου περα απο οτι ειναι μαμα σου και δεν θελω να με παρεξηγησεισ ειχε επιπεδο?για μενα δεν ειχε.αυτο βοηθησε εσενα ομωσ και σημερα βοηθαει τα παιδια σου αυτη η σταση τησ ωσ αντικειμενο προσ αποφυγη...ολα εχουν και την καλη τουσ μερια...δεν ειμαι μανα οποτε σδεν ξερω αν εχω το δικαιωμα να μιλαω και ποσο μαλλον να κρινω..