Καλημέρα μετά από πολύ-πολύ καιρό.
Ποτέ δεν έφυγα από δω.
Απλά ήμουν στη σκιά των posts, τα διάβαζα σιωπηλά αλλά οι ενοχές που ένιωθα με εμπόδιζαν να βγω κι εγώ στο φως, να μιλήσω, να ανακουφιστώ.
Ενοχές νιώθω και τώρα. Πάντα θα είμαι ενοχικό άτομο, τελικά.
Ολο αυτό το διάστημα, κάνω προσπάθειες γιγάντιες να απαλλαγώ απ'τα βουλιμικά επεισόδια που με ταλαιπωρούν τον τελευταίο 1,5 χρόνο.
Κατάφερα 2 σημαντικά πράγματα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας, πιστεύοντας πλέον ακράδαντα ότι ΔΕΝ θα ξαναγυρίσω πίσω σ'αυτά:
1ον, απέχω απ'τα καθαρτικά πλέον εδώ και 2 μήνες και
2ον έχω σταματήσει τους εμετούς με την τεχνική της "αυτο-αηδίας".
Το 1ο ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί. Μετά από 3 χρόνια συνεχούς και καθημερινής "κακοποίησης" με τα καθαρτικά κι έχοντας κάνει σοβαρή ζημία στην ομαλή εντερική λειτουργία μου, ομολογώ ότι κάθε μέρα υπενθυμίζω στον εαυτό μου να ΜΗΝ περάσει απ'το φαρμακείο για ν'αγοράσει dulcolax, να αγοράζει φυτικές ίνες ως υποκατάστατο, να κάνει υπομονή γιατί αύριο θα νιώθει καλύτερα από σήμερα...
Είναι πραγματικά εθιστική η χρήση των καθαρτικών και καταστροφική! Αν δεν μπλέξατε σ'αυτό το τρυπάκι, κρατηθείτε μακριά όσο μπορείτε!!
Το 2ο ήταν πιο εύκολο να επιτευχθεί, ομολογώ. Η εικόνα του δειλού, μη αυτοελεγχόμενου εαυτού μου που "διορθώνει" τη ζημιά κατόπιν εορτής με αηδιάζει πλέον και δεν μου επιτρέπω να επισκεφτώ το μπάνιο για την "κάθαρση". Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί κάποια στιγμή να αντιληφθεί κάτι η κορούλα μου, να ακούσει κάτι και ν'αρχίσει ν'αναρωτιέται, με τρομοκρατεί.
Εξάλλου με έχω πείσει ότι όποιος κάνει λάθη (βλέπε: υποκύπτει στον πειρασμό του φαγητού), οφείλει να υποστεί και τις συνέπειες (βλέπε: συσσώρευση θερμίδων).
Η πραγματική νίκη βρίσκεται στην αντίσταση. Βέβαια, κι αυτή είναι μια εσωτερική πάλη. Το κορμί σου να χτυπάει καμπανάκι για να το θρέψεις κι εσύ με το μυαλό σου ν'αντιστέκεσαι σθεναρά και να πείθεις το κορμί ότι αυτό το λίγο που του προσφέρεις είναι αρκετό, ότι μπορεί να λειτουργήσει, ότι το λίγο παραπάνω θα οδηγήσει στον παλιό, αηδιαστικό φαύλο κύκλο...
Ξέρω καλά πλέον, ότι θα είμαι πάντα μπλεγμένη στα δίχτυα της διατροφικής διαταραχής μου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ούτε ανορεξική, ούτε βουλιμική, απλά αυτό που χαρακτηρίζεται ως EDNOS, άτομο προβληματικό ως προς τη διατροφή).
Ξέρω καλά πια ότι ποτέ δεν θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι με την κόρη μου για να φάμε μαζί.
Ότι ποτέ δεν θα πάω με φίλους σε ταβέρνα, χωρίς να παραγγείλω σαλάτα χωρίς λάδι και αλάτι για μένα.
Ότι ποτέ δεν θα παραβρεθώ σε οικογενειακά τραπέζια χωρίς τη δικαιολογία "μόλις έφαγα, ευχαριστώ".
Ότι ποτέ δεν θα αγοράσω κάτι διαφορετικό από light.
Και τόσα άλλα που διαφοροποιούν την καθημερινότητα τη δική μου και του παιδιού μου...
Τα ξέρω όλα αυτά, τα έχω αποδεχθεί, είναι μέρος της ζωής μου. Τουλάχιστον, ας μην πληγώνω παραπάνω το σώμα μου με βιαιότητα, βαναυσότητα και εμμονή. Για μένα είναι κι αυτό ένα βήμα προς τα εμπρός. Μικρό αλλά σημαντικό.
