ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Καλησπερα σε ολους. Με λενε Ελινα και ειμαι 21 χρονων. Εχω ξαναμπει στο site και ομολογω οτι ζηλευω αυτο το δεσιμο και την αλληλοκατανοηση που εχετε. Εγω παλι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου -αν και ιδιαιτερα κοινωνικη, γελαστη κλπ- νιωθω μονη. Τι να πω για την ιστορια μιας ζωης; Δεν υπερβαλλω... Απο παντα μισω το σωμα μου, το σιχαινομαι. Ειμαι 80 κιλα, υψος 1,68. Πριν 2 χρονια που ημουν 96 κιλα, εκανα διαιτα μετα απο ενα σοκ και εφτασα 73.
Δεν ξερω αν το προβλημα μου λεγεται βουλιμια. Σιγουρα ειναι μια εκφραση της αυτοκαταστροφικοτητας μου. Τρωω ασταματητα, οχι γιατι πειναω αλλα για να προλαβω τον πανικο που ερχεται, για να ικανοποιησω μια θηλια στο λαιμο που με πνιγει, για να ξεφυγω απο το καταθλιπτικο συναισθημα που καραδοκει, για να... Ποτε δεν κανω εμετους η αυστηρες διαιτες μετα κλπ. Εχω προσπαθησει αλλα τελικα συνειδητοποιησα οτι δεν το θελω. Σκοπος μου ειναι υποσυνειδητα να να με τιμωρησω, να καταστρεψω το σωμα μου, να με σιχαθω. Να καθομαι με την κοιλια τουρλα χωρις να μπορω να αναπνευσω και να νιωθω να πεφτω στο κενο, να πιανω πατο.
Φοβαμαι πολυ. Αν και ειναι το μονο πραγμα που πραγματικα μπορεις να αλλαξεις στην εμφανιση σου, νιωθω καταδικασμενη χοντρη! Βαθια μεσα μου δεν πιστευω οτι θα μου συμβει κατι καλο. Ειμαι σχεδον σιγουρη οτι δεν θα γιατρευτει ποτε η ψυχη μου κ κατ'έπεκταση ολα τα αλλα.. Ας μην γραψω πολλα και σας κουρασω.. Ηθελα απλως να μιλησω και να ξερω οτι καποιοι ανθρωποι θα με νιωσουν..

Ελινα καλως ορισες!
γιατι μισεις τοσο πολυ τον εαυτο σου ?
εισαι 21 χρονων στην πιο ομορφη ηλικια, δεν θα ελεγα οτι εχεις ιδιαιτερο προβλημα αλλα εσυ θες να τιμωρησεις οσο πιο σκληρα θες τον εαυτο σου ?
Γιατι?
Ειμαι σιγουρη οτι δεν φταει το σωμα σου απλα εκει ξεσπας .........μηπως να μιλησεις λιγο με την Ελινα σε μια εκ βαθεων συζητηση ................
οσο για μας να ξερεις οτι εισαι παντα καλοδεχουμενη να γραψεις και να ξεσπασεις αν νοιωθεις την αναγκη να το κανεις!

Σιγουρα δεν φταει το σωμα μου. Ξερω πια τι μου φταιει.. Απο τα 12 μου σπαω το κεφαλι να καταλαβω τι δεν παει καλα με εμενα. Εχω ασχοληθει πολυ με ψυχολογια, εχω διαβασει και με εχουν βοηθησει σημαντικοι ανθρωποι στη ζωη μου. Αυτα που γραφω για την αυτοτιμωρια τωρα, αν μου τα λεγανε πριν 1-2 χρονια θα γελαγα. Και το εψαξα πολυ μεσα μου γιατι ενιωθα συνεχως την ψυχη μου τρυπια. Οση χαρα και να εμπαινε, γρηγορα κυλαγε και γινομουν παλι δυστυχισμενη, ανικανοποιητη, εχοντας ενα συναισθημα ψυχικου ιλιγγου οπως το ονομαζω.
Κατεληξα λοιπον στο οτι η αυτοκαταστροφη- ψυχικη και σωματικη- οφειλεται στις τυψεις που μου δημιουργησε ο χωρισμος των γονιων. Πιστευα οτι εφταιγα, καποιες συμπεριφορες με εκαναν να νιωθω ενοχη, μη αποδεκτη κλπ. Η λογικη μου ειναι ακεραια, μην νομιζεις οτι συμβιβαζομαι με αυτην την εξηγηση. Ισα ισα τωρα ειναι που πρεπει να παλεψω, και τωρα ειναι που ξερω τι ακριβως πρεπει να ξεριζωσω. Το συναισθημα μου ομως δεν υπακουει.. Θα ερθει παλι ο ψυχικος ιλιγγος, θα νιωσω παλι τη θηλια και τοτε η λογικη δεν θα επιβληθει. Θα πεσω με τα μουτρα στο φαγητο και υστερα κλαματα και υστερα ματαιωση.. Η λογικη μου δυστυχως δεν αποτρεπει την κριση. Και οταν ερθει η κριση τοτε τελειωσα. Θα μου πεις η αλλαγη ερχεται σταδιακα. Αλλα μεχρι τοτε... τι;

Ελινα ,.......μου πηρε πολλα χρονια για να απογαλακτιστω ........εγινα συζυγος, μητερα και ακομα το παλευω!
Οι γονεις σου χωρισαν γιατι ετσι εκριναν αυτοι σωστα!
Να σου πω κατι εγω εφτασα καποια στιγμη να πω οτι θα ημουν καλυτερα να ειχαν χωρισει οι γονεις μου ........ισως δεν θα ειχα τα οποια προβληματα που εχω ........
Ομως να σου πω κατι ?
Ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και μονο για αυτον! Δεν μπορει να χρεωνεις στον εαυτο σου το χωρισμο των γονιων σου ! θα ηθελες δηλαδη δυο γονεις δυστυχισμενους ?
Θα μπορουσα να σου γραφω ωρες για το ποσο ασχημα αισθανομουν που δεν χωριζαν .........αλλα καταλαβα οτι αυτο δεν μπορω να το κρινω εγω......ηταν δικη τους αποφαση ..........Τους χρεωνω μονο τις επιπτωσεις ........ή μαλλον τους χρεωνα ............γιατι οσο το ειχα μεσα μου και δεν εδινα αφεση αμαρτιων το σαρακι σε κατατρωει! καποια στιγμη ο ψυχολογος μου ειπε να μιλησω να τους τα πω .........αλλα δεν το εκανα, θα αλλαζε τιποτα ?
Ειναι πολυ δυσκολο να ξερεις να συγχωρεις ..........αλλα μην ξεχνας οτι ειναι ανθρωποι και αυτοι με αδυναμιες !........
Δεν θα σου πω ψεμματα ..........ακομα καμμια φορα με κατατρωει αλλα τωρα μπορω να το αντιμετωπιζω και να τους αντιμετωπιζω !

Ελινα ,.......μου πηρε πολλα χρονια για να απογαλακτιστω ........εγινα συζυγος, μητερα και ακομα το παλευω!
Οι γονεις σου χωρισαν γιατι ετσι εκριναν αυτοι σωστα!
Να σου πω κατι εγω εφτασα καποια στιγμη να πω οτι θα ημουν καλυτερα να ειχαν χωρισει οι γονεις μου ........ισως δεν θα ειχα τα οποια προβληματα που εχω ........
Ομως να σου πω κατι ?
Ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και μονο για αυτον! Δεν μπορει να χρεωνεις στον εαυτο σου το χωρισμο των γονιων σου ! θα ηθελες δηλαδη δυο γονεις δυστυχισμενους ?
Θα μπορουσα να σου γραφω ωρες για το ποσο ασχημα αισθανομουν που δεν χωριζαν .........αλλα καταλαβα οτι αυτο δεν μπορω να το κρινω εγω......ηταν δικη τους αποφαση ..........Τους χρεωνω μονο τις επιπτωσεις ........ή μαλλον τους χρεωνα ............γιατι οσο το ειχα μεσα μου και δεν εδινα αφεση αμαρτιων το σαρακι σε κατατρωει! καποια στιγμη ο ψυχολογος μου ειπε να μιλησω να τους τα πω .........αλλα δεν το εκανα, θα αλλαζε τιποτα ?
Ειναι πολυ δυσκολο να ξερεις να συγχωρεις ..........αλλα μην ξεχνας οτι ειναι ανθρωποι και αυτοι με αδυναμιες !........
Δεν θα σου πω ψεμματα ..........ακομα καμμια φορα με κατατρωει αλλα τωρα μπορω να το αντιμετωπιζω και να τους αντιμετωπιζω !

ελινα , τι να πω....
το εχεις εντοπισει ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ..
μα παρα πολυ....
ειπες κουβεντες πολυ ευστοχες και καιριες...
μιλας για μια "τρυπια ψυχη", εγω το λεω "ξεκουρδιστο συναισθημα".. για "ψυχικο ιλιγγο"....
τα εχεις εξηγησει ολα και ακριβως, με την λογικη σου, αλλα τωρα τι γινεται?????

τα ιδια ακριβως σκεφτομαι κι εγω...βασιζομαι εκει...στην λογικη μου...οτι σιγα σιγα θα μπορεσει να με ανασυρει απο τον πηχτο βυθο του μπερδεμενου συναισθηματος....οτι θα βασιστω εκει τυφλα, γιατι ξερω οτι ειναι το σωστο κι ας μη το νοιωθω.....
κι ελπιζω οτι ετσι καποια στιγμη θα ακολουθησω και ψυχικα...
ελπιζω...δεν ξερω αν ειναι ετσι... ειναι το μονο που εχω ομως...
μια στερεα λογικη, για ενα ανεμοδαρμενο συναισθημα...

καλη τυχη...

πραγματικα εχεις πιασει τη βαση τπυ προβληματος σου γλυκια μου..του προβληματος μας..τα ιδια ακριβως συναισ8ηματα ειχα οταν εκανα βουλιμικα..πατος και παλι πατος..το ηξερα..το ηξερα οτι χαλουσα τον εαυτο μου..οτι με κατεστρεφα αλλα εκει..δεν το παρατουσα..συνεχιζα με την ιδια "δυναμη" και με το ιδιο μισος να κατηγορω εμενα για πολλα πραγματα (οπως π.χ που δεν εμποδισα τους γονεις μου να καυγαδισουνκ.τ.λ) και τελικα να καταληγω να κανω βουλιμικα..εχασα 3 χρονια..το εχω πει και συνεχεια το λεω γιατι δεν ερχονται πισω ΠΟΤΕ..μιλησα πολυ με μενα..εχω δαβασει τοσα πολλα βιβλια αυτοπειθαρχιας και γενικα ψυχολογιας...και οταν λεμε πολλα, πΟΛΛΑ..
μετα απο ολο αυτο τον γολγοθα καταλαβα οτι πραγματικα δεν αξιζει να χρεωνουμαι στον εαυτο μας λαθη αλλων..γιατι οταν μιαλμε για χωρισμους ή καυγαδες γονεων π.χ ειναι λαθη αλλων..οχι δικα μας..εμεις ειμαστε απλα θεατες σε 1 παιχνιδι που δεν εχουμε καν διαλεξει να παρακολουθησουμε!..απλα ερμαια...
ισως ειμαστε πολυ πιο δυνατες απο οσο πιστευουμε!..εχουμε αντεξει πολλα...δεν ειναι αναγκη να αναφερθουν ολα εδω μεσα αλλα αναλογιστειτε τι εχετε περασει και θα καταλαβετε οτι αυτο που λεω ειναι βασιμο!..
δεν φταιμε..δεν φταιμε για τιποτα παρα μονο για το οτι δεν μιλουσαμε για οσα μας εσπαγαν τα νευρα, για οσα μας εκαναν κομματια..και τα κραταγαμε μεσα μας..και τρωγαμε..νομιζοντας οτι ετσι θα απαλλαχθουμε απο αυτο το κακο που εμεις προκαλουσαμε επειδη "και καλα" μας αξιζε..ας καταλαβουμε εστω και τωρα οτι δεν μας αξιζει..
για ολους τους παραπανω λογους!περασε πολυς καιρος για να καταλαβω τι φταιει..
αυτο φταει..οτι δεν μιλουσα οταν επρεπε, οταν ηθελα να μιλησω απλα σιωπουσα..και αυτη η σιωπη εκφραζοταν ως συνενοχη μονο μεσα στο δικο μου μυαλο..σε οποιονδηποτε τομεα της ζωης μου..
και ετσι κατεφευγα στην σιωπηλη τακτικη μου..σε αυτην που ξερουμε ολες..εκει μιλουσε η ψυχη μου..βασικα εκλαιγε η ψυχη μου..αλλα τουλαχιστον κατι εκανε..δεν αδρανουσε οπως στην καθημερνινη μου ζωη..
για αυτο μου πηρε πολυ καιρο να απαλλαχθω απο ολο αυτο..
μλησα πολυ με μενα.κατεληξα σε ολα αυτα που καταγραφω εω..
και ακομα ψαχνω σκοτεινα μονοπατια μου..αλλα πλεον εκφραζομαι δυνατα για οσα με ενοχλουν, για οσα με προβληματιζουν, για οσα μαρεσουν, για οσα δεν μαρεσουν και η φιλη μου, αυτη η φιλη που τοσο μισω, εφυγε..
και δεν θελω ποτε να γυρισει πισω..ΠΟΤΕ..
σκεψου γλυκια μου ολα αυτα..η λυση ειναι μεσα σου..καλως μας ηρθες!

Σας ευχαριστω πολυ κοριτσια... Ξερετε παντα ημουν αντιθετη με τα forums, μπορω να πω οτι τα σνομπαρα λιγο..

ΛΟΙΠΟΝ, ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ.
Μολις εκλεισα τον υπολογιστη και αφου ειχα διαβασει τα μηνυματα σας επιασα τον εαυτο μου ευδιαθετο! Ναι, ενιωθα αισιοδοξη! Εβλεπα τις εμπειριες ολων, τις προσπαθειες ολων, τα κιλα που μειωνονταν, την ανταποκριση που ειχε το προβλημα μου. ΔΕν ειμαι μονη. Ειμαι μαζι σας. Επεσα για υπνο και δεν τρομαξα στη σκεψη της επομενης μερας γιατι σας σκεφτομουν, χωρις να σας ξερω! Θελω να προσπαθησω μαζι σας.

Οταν ολος ο κοσμος εχει συνηθισει να σε βλεπει δυνατη, να πατας στα ποδια σου, ανεξαρτητη, τοτε το προβλημα σου δεν εχει τη βαρυτητα που εχει για σενα. Τοτε για σενα δεν υπαρχει χαδι, αγκαλια να αφεθεις. Αντιθετως εσυ στηριζεις και υποστηριζεις τις αδυναμιες ολων.
Ισως αυτο να χρειαζομαστε για να προχωρησουμε.
Το συναισθημα γιατρευεται αν του δωσεις αυτο που του λειπει..

Free, πως εδιωξες αυτη τη "φιλη"; Θα ηθελα πολυ να μαθω την εμπειρια της αλλαγης απο εσενα και απο οσους το εχουν βιωσει. Ειναι πραγματικα στιγμη φωτισης, τοτε ολα φανταζουν τοσο απλα. Στα μεσοδιαστηματα ομως ψαχνεις το δρομο σου στα τυφλα και συμπυκνωνονται σε μια λεξη: απογνωση..

free, ειλικρινα δεν θα μπορουσες να εκφρασεις καλυτερα ολα αυτα που νοιωθουμε οσοι εχουμε περασει αναλογες καταστασεις!
Δεν σου κρυβω οτι επηρεαστηκα τοσο πολυ απο τη συζητηση μου με ην Ελινα που εμενα αυτη " η φιλη "οπως εσυ ονομαζεις μου χαλασε τον υπνο ! Αλλα σημερα σηκωθηκα και ειπα ΟΧΙ δεν θα της κανω το χατηρι ............αλλα να σου κατι Ελινα , εχεις δικιο .......και μονο που ανοιξα τον υπολογιστη και αρχισα να γραφω να το μοιραζομαι μαζι σας ..........Το ξορκιζω πιο ευκολα !


"και ακομα ψαχνω σκοτεινα μονοπατια μου..αλλα πλεον εκφραζομαι δυνατα για οσα με ενοχλουν, για οσα με προβληματιζουν, για οσα μαρεσουν, για οσα δεν μαρεσουν και η φιλη μου, αυτη η φιλη που τοσο μισω, εφυγε.."

Για μενα Ελινα αυτο ειναι που με βοηθησε οπως ακριβως το γραφει η free.............εκφραζομαι δυνατα .............ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ!!!!!! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΒΟΥΒΗ ΘΕΑΤΗΣ!

Ελίνα καλώς ήρθες κι από μένα. Έκανες πολύ καλά που το έψαξες και εντόπισες την κυριότερη αιτία. Αυτή είναι και η αρχή της αλλαγής...της αλλαγής που θα κατατροπώσει τις τύψεις και τις ενοχές και θα σου δώσει την ώθηση να προχωρήσεις, ν'αγαπήσεις τον εαυτό σου και να ζεις την κάθε στιγμή. Η ενηλικίωση είναι πολύ δύσκολη περίοδος (εγώ πέρασα αυτή τη φάση στα 23) αλλά είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους, δε μπορούμε να τα φορτωνόμαστε όλα. Κάπου πρέπει να θέτουμε όρια και να λέμε όχι σε πολλά. Όσο για τους γονείς μας, είναι κι αυτοί άνθρωποι με πάθη και λάθη...όταν το κατάλαβα αυτό, μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος (το οποίο είχα επωμιστεί μόνη μου).

Φιλιά σε όλους!

Πολύ σωστό αυτό που λες για την ηλικία, Hilda. Γι΄αυτό οι διατροφικές διαταραχές ξεκινάνε συνήθως στο τέλος της εφηβείας ή στην αρχή της ενηλικίωσης.

Ελίνα όλοι λένα να αγαπήσεις τον ευατό σου όπως είναι! Δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό και το τί ακριβώς εννοούμε αγαπώ τον εαυτό μου. Όταν είχα φτάσει 73 κιλά από 53 που ήμουν, όχι δεν μπορούσα καθόλου να αγαπήσω τον ευατό μου ή πιο σωστά δεν μπορούσα να τον αποδεκτώ. Με σιχαινόμουν αφάνταστα. Ναι ήθελα να ήμουν όμορφη, ζήλευα τα κορίτσια που φορούσαν τζιν και έβλεπα τα ωραία τους πόδια να διαγράφονται, ονειρευόμουν ότι όταν κάποτε αδυνάτιζα θα αγόραζα όμορφα εσώρουχα κτλ. Ωστόσο η σιχαμάρα που αισθανόμουν με ξανάριχνε στα ίδια και έτρωγα για να τιμωρήσω τον ευατό μου, γιατί τεμπέλιαζε η θέλησή μου να ξεκινήσω μια προσπάθεια. Τελικά κατέληξα στο εξής: ναι αγαπάω τον εαυτό μου και αυτό θα του το δείξω κάνοντάς τον ευτυχισμένο. Πώς, κάνοντας προσπάθεια να ξαναγίνω όπως ήμουν πριν! Χρόνια τώρα μετά, τα κιλά αυτά ποτέ δεν τα έβαλα πίσω και ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να με βλέπω γελαστή και όχι να κλαίω. Θέλω να νιώθω χαρούμενη. Έτσι ξεκινάνε όλα, να θέλεις (που όλοι το θέλουν) να είσαι χαρούμενη και θα βρείς τον τρόπο να το πετύχεις.

ΑΝΤ δεν αγαπαμε τον ευατο μας αναλογα με τα κιλα μας.αν εχουμε καλη ψυχικη υγεια και ισορροπια οσα κιλα και να εχουμε μπορουμε να βοηθησουμε τον οργανισμο μας να τα αποβαλλει.

Το να είσαι 21 είναι τόσο μα τόσο δύσκολο... λογικό είναι. Ένα ευαίσθητο άτομο δεν συμβιβάζεται με όσα συμβαίνουν γύρω, τα "καλά παιδιά" χρεώνονται τις ενοχές των άλλων, και πρέπει συνάμα να σταθούν σε έναν χώρο που δεν συγχωρεί λάθη, είτε λέγεται σπουδές, είτε δουλειά, είτε σχέση ... ακόμη κι αν μου έλεγε κάποιος τώρα να αφήσω τα 41 μου και να γίνω 21 με ένα μαγικό τρόπο, θα έλεγα, όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω! (τα 35 δε θα με χάλαγαν βέβαια, αλλά ΟΚ)

Αυτό που εγώ συνειδητοποίησα παχαίνοντας ήταν ότι αισθανόμουν πιο ασφαλής. Δεν έπαιζα το παιχνίδι των σχέσεων, δεν έπρεπε να δείχνω ωραία, αλλά μετά άρχισα να διαπιστώνω ότι αυτό το καβούκι που είχα κλειστεί δεν εμπόδιζε μόνο τα κακά του έξω κόσμου να έρχονται προς τα μένα, αλλά και τα καλά... και είπα ότι φτάνει, αν δεν αισθανθώ τώρα καλύτερα με τον εαυτό μου, πότε πρέπει να περιμένω να αισθανθώ; στα βαθιά μου γεράματα;

Αλλά τα 21 χρόνια....ναι, τα θυμάμαι με φρίκη...ήμουν 62 κιλά είχα την πεποίθηση ότι ήμουν το πιο χοντρό πλάσμα του κόσμου...όλα στο μυαλό είναι... ας αγαπήσουμε και τον εαυτό μας λιγάκι

"Αλλά τα 21 χρόνια....ναι, τα θυμάμαι με φρίκη...ήμουν 62 κιλά είχα την πεποίθηση ότι ήμουν το πιο χοντρό πλάσμα του κόσμου...όλα στο μυαλό είναι... ας αγαπήσουμε και τον εαυτό μας λιγάκι "


Αχ βρε λινα μια απο τα ιδια! και τι δεν θα εδινα να ημουν τωρα 62 κιλα ..........και ομως τοτε νομιζα οτι ημουν ενα τερας!

εγω στα 57 με εβλεπα το ΠΙΟ ΧΟΝΤΡΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ..και ημουν και 16 κιλα κατω απο το υψος μου, τρομαρα μου!!

"Τελικά κατέληξα στο εξής: ναι αγαπάω τον εαυτό μου και αυτό θα του το δείξω κάνοντάς τον ευτυχισμένο. Γιατί θέλω να με βλέπω γελαστή και όχι να κλαίω. Θέλω να νιώθω χαρούμενη."

Πολυ ομορφο... Το διαβαζω ξανα και ξανα και δεν χορταινω την αισιοδοξια του!

ΥΓ: Σας ευχαριστω ολους παρα πολυ.. Ειχα μια μερα να μπω και μου λειψατε!

Γλυκιά μου Ελίνα, μην αφήνεις τα χρόνια να περάσουν για να αναρωτηθείς αργότερα γιατί δεν βρήκα το κουράγιο να αλλάξω τα πράγματα στα 21. Σου εύχομαι να βρεις όλη τη δύναμη του κόσμου και να τα καταφέρεις να δεις τον εαυτό σου όπως θέλεις....... ΚΑΝΤΟ ΤΩΡΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΣΤΑ 25, ΣΤΑ 30, ΣΤΑ 35, ΣΤΑ 40 ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ελα βρε ελινα !!!!
Ξερεις οτι εχεις το ονομα της μπαρμπι της νεραιδας?!
Θα μου πεις που το ξερω εγω???
Μην απορεισεται αλλα ακομα στα 34 μου αρεσουν τα παιδικα τετοιου τυπου βεβαια!!!!

Λοιπον ελινα-μπαρμπι-νεραιδα εαν διαβασεις λιγες απο τις ιστορις που υπαρχουν εδω μεσα ,θα καταλαβεις ποσο καλα εισαι,οτι η οικογενειακη κατασταση σου δεν ειναι τασα τρομερη ,οσο ακουγεται,και τα κιλα καθολου υπερβολικα!!!!
Εισαι μια μπαρμπι -μπελουτσι!!!Για σκεψου το!!!
Το ονειρο των περισσοτερων αντρων!!!
Εγω θα ελεγα να προσπαθησεις προσ το παρον να συντρηρησεις αυτα τα κιλα που εχεις ,και στην συνεχεια εαν το θελησεις βαλε ξανα μπρος για να χασεις.

ΦΙΛΙΑ!!!!

Ποτε τα πραγματα δεν ειναι τοσο τρομερα οσο νομιζουμε, εχεις δικιο. Εμεις τραγικοποιουμε τις καταστασεις και βουλιαζουμε. Ειναι μεχρι να παρουμε αναποδες!

Παντως απο τη στιγμη που μπηκα στην παρεα σας νιωθω πραγματικα αισιοδοξη! Ναι, ειμαι καλα!(φτου μη το ματιασω!!)

Thanks!!

Ωστε ειμαι μια μπαρμπι-μπελουτσι ε; Μ'αρεσε αυτο!! Λες να το κανω το καινουριο nick μου η ψωναρα;!!

Και το ρωτας!!!!!???
ΒΕβαιως!!Εγω μαζι σου!!!
Με την δυναμη του φεγγαριου μπαρμπι -μπελουτσι η αλλιως μπελουτσι -μπαρμπι η αλλιως ΜΠΕ-ΜΠΑ!!!!
Πως το βρισκεις !!!Εσυ μονο ιδεες ριξε και εδω ειμαι εγω!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!

ΕΛΙΝΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ? ΟΛΑ ΚΑΛΑ?

Γεια σου Life, γεια σε ολους!

Η αληθεια ειναι οτι εχω αποστασιοποιηθει τον τελευταιο καιρο.. Μπαινω στο site σχεδον καθημερινα αλλα νιωθω οτι δεν εχω τιποτα να πω ουτε για μενα, ποσο μαλλον να δωσω συμβουλες και κουραγιο σε αλλους..

Κανω μια "σιωπηλη" προσπαθεια. Ξαναεπεσα, ημουνα χαλια, ετρωγα σαν τρελη, ενιωθα οτι οδευω παλι προς την καταστροφη μου.. Μεχρι που μιλησα στον ανθρωπο μου γι'αυτο που χρονια βασανιζει το μυαλο και το σωμα μου. Ντραπηκα αρχικα, ισως μετανιωσα αλλα η στηριξη του ηταν τελικα αυτο που χρειαζομουν. Αυτο το "εγω θα σε βοηθησω. Θα προσπαθησουμε μαζι!" με ανακουφισε πολυ και τωρα μπορω να πω οτι ειμαι προσεκτικη με την διατροφη μου, χωρις να καταπιεζομαι. Δεν εχω ζυγιστει ακομα για να μην απογοητευτω, αν και εχουν περασει δυο εβδομαδες.

Επισης εχω αρχισει σχολη, εχω καθημερινα μαθηματα μεχρι το μεσημερι, ολο ορθοστασια, απο φετος ειδικα εχω ολο τον χρονο εξεταστικη και εχω ηδη εξαντληθει.. Αντιμετωπιζω και λιγα -ευτυχως- καταθλιπτικα επεισοδια και οπως καταλαβαινεις ολη αυτη η κατασταση δεν με βοηθαει.. Το παλευω ομως.. Η αληθεια ειναι οτι νιωθω εγκλωβισμενη ωρες ωρες, κατι να με σφιγγει, να με καταπιεζει, ε και μετα ξερεις τι γινεται.. Ο φαυλος κυκλος που λεμε..

Εσυ πως εισαι; Απ'οτι βλεπω αισιοδοξη!

Ελινα ΜΠΕ-ΜΠΑ!!!Που εισαι?Εισαι καλυτερα?
Πως παει η ορθοστασια??Καλα θα εχεις κατι γαμπες ονειρο!!!!Η γοβα στιλετο για σενα εγινε κουκλα μου!!!
Τελικα ΜΠΕ-ΜΠΑ βλεπεις οτι σε ολα τα πραγματα υπαρχει η ασχημη πλευρα αλλα και η καλη .
Εξαρταται απο που το βλεπεις το πραγμα!!
Φανταζομαι τωρα που γνωριζει και ο ανθρωπος σου τι σου συμβαινει ολα ειναι πολυ καλυτερα.Ετσι?
Η παρεα παιδια!!!Η παρεα κανει θαυματα!!!Παντου χρειαζεται!!Και στα κακα και στα καλα πρεπει να υπαρχει παρεα!!!

ΦΙΛΙΑ!!!!

Ελα βρε dexa! Καθε φορα μου φτιαχνεις τη διαθεση! Που την βρισκεις τοση ζωντανια ρε παιδι μου!

Απο'μενα τα ιδια πανω κατω.. διαβασμα, γαμπα τουμπανο και τα κιλα.. κιλα!

Σημερα ξεκινησα αλλη μια προσπαθεια και υποσχεθηκα στον εαυτο μου να ειναι η τελευταια και αποτελεσματικη. Φτανει πια ρε γαμωτο!!
Απο την αλλη φοβαμαι.. Μηπως ματαια προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου; Μηπως τελικα δεν πιστευω καθολου σ'εμενα;

Αχ αυτες οι ανασφαλειες...

Ελα ρε ελινα!!!Ασε τις ανασφαλειες στην ακρη!!!!
Με ρεγουλα ρε μανα μου!!!Ολα με ρεγουλα,δεν χρειαζεται βιασυνη!!
Μην πεφτεις στην πεινα ,οταν λες διαιτα!!!
Λιγα πραγματα .Ξεκινα μαλακα και ηρεμα.
Η πεινα δεν ειναι καλο ειτε για εμας τους γεματους ,ουτε για τους αδυνατους.Κανεις δεν την αντεχει.
Γι'αυτο σου λεω οχι βιασυνες ,και μην πιεζεις τον ευατο σου.
Εχουμε να διατηρησουμε και μια ποιοτητα ζωης .Που βρισκομαστε στην κατοχη και θα περναμε τρελλη στερηση??ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!!!

ΦΙΛΙΑ!!!!

Γεια σου Ελίνα και από εμένα!Μ'αρέσει πολύ αυτό το "φτάνει ρε γαμώτο!!" που λες, δείχνει αποφασιστικότητα. Μόνο που δεν κατάλαβα τι προσπάθεια θα ξεκίναγες, δίαιτας ή αποδοχής του εαυτού σου, με διαφώτισε, όμως η dexa σε αυτό. Για να σου πω την αληθεια είμαι λίγο επιφυλακτική με τις δίαιτες γιατί όσες φορές έλεγα πως θα ελέγξω το φαγητό και οτι σήμερα δεν πάει άλλο κατέληγα να τρώω όλο και περισσότερο και απογοητευόμουν. Εξάλλου πιστεύω οτι η βουλιμία έρχεται στην ζωή μας για να μας πει κάτι, είναι ένας τρόπος για να μας δείξει ο εαυτός μας πως κάτι δεν κάνουμε καλά με αυτόν και οτι όσο δεν αποδεχόμαστε το σώμα μας και επιθυμούμε να το αλλάξουμε με δίαιτες τόσο πιο πολύ αυτό αντιδρά. Δεν ξέρω αν σε βοηθάει αυτό που λέω, τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ στην συγκεκριμένη φάση της ζωής μου.
Φαίνεσαι κι εσύ πάντως δραστήρια και ζωντανή από αυτά που γράφεις,παρόλο που λες για την dexa μόνο, και όχι για εσένα.

Γεια σου Νικη! Εχεις απολυτο δικιο σε οσα λες. Αυτο που προσπαθω να ξεκινησω ειναι να αποδεχτω τον εαυτο μου ( με βιβλια, κοντρα βιβλια, αισιοδοξες σκεψεις του τυπου "ειμαι ο μονος δημιουργος της πραγματικοτητας μου κλπ), να νικησω αυτον τον φοβο επιτελους, αυτην την ιδεα που μου εχει κολλησει οτι δεν θα γιατρευτω ποτε, οτι απο στιγμη σε στιγμη ερχονται τα χειροτερα. Ντοπαρω τον εαυτο μου με θετικες σκεψεις και ενας τροπος να αποδειξω στον εαυτο μου οτι τον αγαπαω και οτι εχω πιστη σ'εμενα ειναι να κανω καλο στο σωμα μου, να μην το ποναω αλλο, δηλαδη να προσεξω την διατροφη μου.

Πραγματικα αν με αντιπροσωπευει κατι αυτον τον καιρο ειναι η ανησυχια, ο φοβος οτι θα μου συμβει κατι κακο.

Καθε μερα προσπαθω να ειμαι αποφασιστικη αλλα οπως λες κι εσυ, καταληγεις χειροτερα. Το τελος της μερας σε βρισκει χαλια να σκεφτεσαι αν θα τα καταφερεις την επομενη μερα.

Δεν μπορω να ανακαμψω ρε γαμωτο... Εχω φτασει 80 παλι και θελω να κρυφτω σε ενα σκοτεινο δωματιο να μη με βλεπει κανεις..

Σιγα μην κρυφτεις κιολας (εκτος κ αν σε αυτο το δωματιο ειναι το pc για να μας μιλας). Ξεχνα αυτα τα στρουθοκαμηλιστικα. Χαμογελασε στον καθρευτη σου, στον εαυτο σου. Πες του 2 καλες κουβεντουλες για να νιωσει οτι τον αγαπας κ να συνεργαστει κ αυτος. Αφου ετσι κ αλλιως γιαυτον τα κανεις ολα, για τηνν Ελινα. ΟΚ, πηρες παλι τα 2 κιλα που με κοπο φανταζομαι οτι ειχες χασει. Θα τα ξαναχασεις, αφου το εκανες μια φορα μπορεις παλι.
Καμια φορα η μερα ειναι τεραστια για να βαλουμε σαν στοχο οτιδηποτε σε ολη την διαρκεια της. Πχ μην πεις σημερα θα ειμαι αποφασιστικη, σημερα θα προσεξω τα παντα. Βαλε βραχυπροθεσμους στοχους κ δες αν λειτουργεις καλυτερα ετσι. Πχ καθως περπατας προς το τραπεζι του μεσημεριανου κ βλεπεις τις τηγανιτες πατατες αποφασισε να τις αγνοησεις κ προσπαθισε να χαρεις με καποια αλλη, μη αμαρτωλη νοστιμια που ισως βρισκεται εκει.
Ελπιζω να μην στα λεω πολυ μπερδεμενα και να μην σε κουραζω. Πραγματικα ομως προσπαθω επειδη ειμα κοντα στην ηλικια κ στα συναισθηματα σου να σου πω πανω κατω πως σκεφτομαι τον τελευταιο καιρο (2-3 εβδομαδες) και νιωθω πολυ καλυτερα, κ ας εχω χασει μονο 2 κιλα.
Για ενα να εισαι σιγουρη, πως ολα περνανε.

Καποιος (δεν θυμαμαι ποιος) ειπε: Για 2 πραγματα δεν αγχωνομαι, γιαυτα που διορθωνονται και γιαυτα που δεν διορθωνονται.

Φιλια!

Μα ισα ισα Ελίνα με το να θες να αδυνατίσεις δείχνεις οτι δεν αποδέχεσαι τον εαυτό σου και οτι θες να τον αλλάξεις επειδη μισείς τα κιλά σου, και το σώμα σου. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου λες "είμαι μια χαρά, με αποδέχομαι ακριβώς έτσι όπως είμαι και ακριβώς επειδή αγαπώ τον εαυτό μου θέλω να τον φροντίσω, να τον περιποιηθώ, να του δώσω τροφές που του κάνουν καλό". Αλλά αυτά τα λόγια είναι λόγια που δεν πρέπει να τα πεις μηχανικά αλλά να σου βγουν κάποια στιγμή από μέσα σου σαν συνειδητοποιήσεις δικές σου, και σκέψεις μετά από ωρίμανση μέσα από τις εμπειρίες σου. Παλιά διάβαζα και εγώ βιβλία αυτοβοήθειας και προσπαθούσα να λέω στον εαυτό μου θετικές φράσεις, αλλά δεν γινόταν τίποτα όσο και αν τις έλεγα, γιατι το πρόβλημα παραμένε και αυτό που χρειάζεται είναι αποδοχή του σώματος και της προσωπικότητας σου, υπέρβαση των φόβων σου που δυστυχώς δεν μπορεί να στα προσφέρει ένα βιβλίο,τουλάχιστον με εμένα δεν λειτούργησαν τα βιβλία. Μέσα στην ζωή υπάρχουν πιο καίρια προβλήματα, όταν ντρέπεσαι για τον ευατό σου, όταν τον υποβιβάζεις και φοβάσαι να εκφράσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα επαναλαμβάνοντας φράσεις, χρειάζεται ένα υγιές, ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον, όπου θα αποκαλύψεις εσένα, και έπειτα θα δεις πως τα περισσότερα από αυτά που φοβόσουν ήταν αποκυήματα της φαντασίας σου.
Όσο για τον φόβο οτι θα σου συμβεί κατι κακό εννοεις οτι με αυτά που τρως μπορεί να αρρωστήσεις, γιατί εγώ αυτό φοβόμουν αλλά τελικά δεν έγινε τίποτα.Ή φόβο οτι δεν θα τα καταφέρεις;Και γιατί χρειάζεται να τα καταφέρεις τώρα;Υπάρχουν διάφορα μονοπάτια που μπορείς να πάρεις, και απλά να μην λειτουργεί η στάση ζωής που έχεις τώρα ή να λειτουργήσει αργότερα. Ωστόσο, αυτός δεν είναι λόγος να απελπίζεσαι, κάποια στιγμή θα την βρεις την λύση!
Για το κρύψιμο που λές και εγώ το είχα,ήθελα να είμαι μέσα στο σπίτι και νε μην βγαίνω έξω και με βλέπουν οι άλλοι γιατί θα σχολίαζαν την εμφάνιση μου, ένιωθα ντροπή. Συμωνώ,όμως με την christina2311 που λέει πως σιγά μην κρυφτείς κιόλας. θυμάμαι που και εγώ είχα επιλέξει έναν μήνα να τον περάσω μέσα στο σπίτι μου, χωρίς να βγαίνω και τα έκανα χειρότερα, μετά ντρεπόμουν περισσότερο, γενικά δεν μου έκανε καλό, αντίθετα όταν έβγαινα λίγο λίγο, μέχρι εκεί που άντεχα,είχε καλύτερα αποτελέσματα για εμένα.

Παρεπιπτόντως, Λίνα το είπες πολύ ωραία πως όταν κλείνεσαι στο καβούκι σου εμποδίζεις τόσο τα κακά όσο και τα καλά να σου έρθουν. Και εγώ έτσι αισθανόμουν με τα κιλά που έπαιρνα, ένιωθα ασφαλής και οτι δεν χρειάζεται να περιποιούμαι τον εαυτό μου, αλλά ούτε και να βγω στην ζωή και να ζήσω τα δυσάρεστα της, αλλά ευτυχώς πλέον προτιμώ την ζωή με τον πόνο και την χαρά που προκαλεί, εξάλλου είμαστε έτσι φτιαγμένοι που να μπορούμε να ζήσουμε και τις δυο καταστάσεις. Πολύ ωραία το περιγράφει αυτό ο Benini στην καινούρια του ταινία " Ο τίγρης και το χιόνι",(έτσι λέγεται αν θυμάμαι καλά)την έχεις δει;


Υ.Γ. Μπήκα στα πιο παλιά topics και όποιος νιώθει χαμένος,μπερδεμένος και χωρίς ελπίδα ας μπει να δει τι έχει γράψει η maria f. Αυτά που λέει σε αγγίζουν,γράφει με πολύ πάθος και σου δίνει ελπίδα μιας και έχει ξεπεράσει την βουλιμία.

Ευχαριστω ρε παιδια!

christina2311 εχω αρχισει να βαζω τους βραχυπροθεσμους στοχους που λες κι εσυ και αυτο μου εχει ανακουφισει ενα μεγαλο μερος απο το αγχος μου. Ουτε διαιτες ουτε καταπιεση ουτε μεγαλα λογια. Θελω μονο να νιωσω καλα. Την στιγμη που μου ερχεται να φαω οτι υπαρχει και δεν υπαρχει, την αντιμετωπιζω με ψυχραιμια και με μια δευτερη σκεψη. Θα φαω και δυο πιατα σαλατα, θα πιω και ενα λιτρο γαλα αλλα δεν θα καταβροχθισω ψωμια, τσιπς, γλυκα κλπ. Αυτο ειναι ενα μεγαλο βημα για΄μενα που παντα ημουν η του υψους η του βαθους.
Ε και αν ξεφυγω λιγο μια μερα δεν χαθηκε κι ο κοσμος! Σε ολους τους ανθρωπους συμβαινει, δεν με καθιστα αναξια και καταδικασμενη!

Αυτη τη στιγμη δεν με ενδιαφερει τοσο να χασω αλλα να αλλαξω γενικα. Τοτε θα ερθουν ολα μονα τους. Διαβασα καπου: "Αυτο που εχει σημασια ειναι να θεραπευσεις την σχεση σου με τη ζωη και οχι την ασθενεια σου"

Ειμαι αρκετα καλυτερα, ειμαι χαρουμενη και αισιοδοξη! Ευχαριστω που ειστε διπλα μου!

Γι'αυτο και θα βγαλω το τικερακι!

Μπραβο βρε Ελινα! Χαιρομαι να σ'ακουω με αυτα που λες,ειδικα με το οτι δεν σε ενδιαφερει να χασεις οσο ν'αλλαξεις γενικα, σημαντικη αποφαση!

Αυτη τη στιγμη δεν με ενδιαφερει τοσο να χασω αλλα να αλλαξω γενικα. Τοτε θα ερθουν ολα μονα τους. Διαβασα καπου: "Αυτο που εχει σημασια ειναι να θεραπευσεις την σχεση σου με τη ζωη και οχι την ασθενεια σου"
Μπραβο ελινα !!!!Ειδες τελικα [που εχει μια λυση για ολα???Μην σου πω οτι το παραπανω που εγραψες με βοηθησε και μ'αρεσε πολυ!!!Για να μην πω μου αρεσε οπως λεμε εδω στην θεσσαλονικη!!!
Αντε φιλη μου και τα καλυτερα ερχονται!!!Κατι μου λεει οτι το 2008 θα ειναι καταπληκτικη χρονια!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!

Ευχαριστω dexaki!! Πραγματικα νιωθω οτι ειμαι στον σωστο δρομο! Ειμαι καλα! Δεν αγχωνομαι για τιποτα, δεν εκβιαζω καταστασεις. Ολα θα γινουν αργα και σταθερα! Φιλακια!

Ποπο, με ανακουφιζει πολυ το:" δεν αγχωνομαι για τιποτα, δεν εκβιαζω καταστασεις,ολα θα γινουν αργα και σταθερα!".Νομιζω οτι το εχω πολυ αναγκη, γιατι με φορτωνω με πολλες απαιτησεις.
Ασχετο, Ελινα, αλλα συνειδητοποιω ποσο σημαντικο ειναι που ξεκινησες εσυ ενα topic με το προβλημα σου, ζητωντας βοηθεια. Δεν θελησες, δηλαδη, να γραψεις ενδιαμεσα λεγοντας την αποψη σου, και να περασεις καπως απαρατηρητη αλλα επελεξες να παρεις προσοχη γραφοντας σε κεντρικο σημειο. Γεγονος που δειχνει οτι δεν φοβασαι να εκτεθεις,τουλαχιστον σε ενα φορουμ. Ζηλευω, θελω κι εγω να κανω κατι τετοιο καποια στιγμη.

Σε ευχαριστω πολυ NIKI μου! Η αληθεια ειναι οτι δεν ημουν παντα ετσι. Παλαιοτερα φοβομουν παρα πολυ να εκτεθω. Ακομα και για τους κοντινους μου ανθρωπους υπηρχαν περιοχες αβατες. Δεν αντεχα στην ιδεα οτι μολις μου γυρισουν την πλατη οι αλλοι, θα σχολιασουν τη ζωη μου, το συναισθημα μου και κυριως την οικογενεια μου. Τωρα πια δεν πιστευω οτι τιθεται θεμα προστασιας. Δεν ντρεπομαι για τιποτα γιατι πλεον εχω αποδεχτει τις καταστασεις και αρχιζω να πιστευω σε μενα και την οικογενεια μου με τα καλα μας και τα στραβα μας.

Ο φιλος μου μου ειπε στην αρχη της γνωριμιας μας οτι αλλαξε εντελως απο τοτε που αρχισε "να τσαλακωνει την εικονα του", που δεν τον ενδιεφερε η γνωμη των αλλων και η πιθανοτητα αποδοκιμασιας η σχολιασμου. Μου εκανε εντυπωση.. και το δοκιμασα. Μου πηρε καιρο και ακομα προσπαθω γιατι για να το κανεις χρειαζεται να αποδεχτεις ο ιδιος τον εαυτο σου. Μετα δεν παει να λεει ο καθενας το μακρυ του και το κοντο του! Ο,τι κανεις το κανεις για σενα γιατι εισαι ελευθερος ανθρωπος. Αρκετα καταπιεζουμε τους εαυτους μας! Οι συσσωρευμενες καταστασεις που καταχωνιαζουμε μεσα μας μας εχουν φαει!

Είμαι νέο μέλος στην οικογένεια σας και δεν έχω μπει στο κλίμα ακόμα. Είναι το πρώτο post που επιχειρώ χωρίς να γνωρίζω αν υπάρχουν κάποιοι άτυποι κανόνες. Δεκτές όλες οι καθοδηγήσεις απο τους "παλιούς" ώστε να νιώσω και γω άνετα να μιλάω σε αυτό το φόρουμ.

Διάβασα προσεκτικά όλες τις απαντήσεις σε αυτό το topic και διέκρινα από όλους σας μια θέληση να βοηθήσουμε τους άλλους και το πόσο νοιαζόμαστε για κάποιον που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα το οποίο και εμείς οι ίδιοι το έχουμε βιώσει ή το βιώνουμε ακόμα.
Μακάρι όλη αυτή την ενέργεια να μπορούσαμε να την στρέψουμε πάνω μας.
Αν και δεν εχω περάσει παρόμοιες καταστάσεις με σένα Ελίνα θα σου πω μια προσωπική εμπειρία που ίσως σε βοηθήσω στο κομμάτι της διατροφής, και αφορά αυτό που ειπώθηκε και παραπάνω: τους βραχυπρόθεσμους στόχους.
Αρκετό καιρό προσπαθούσα να ακολουθήσω ένα σωστό τρόπο διατροφής και να χάσω τα περιττά μου κιλά και πάντα έπεφτα πάνω σε "τοίχους".
Μετά απο μικρές ατασταλίες και βλέποντας τη ζυγαριά, απογοητευόμουν και έλεγα "τόση προσπάθεια και η ζυγαριά κολλημένη?" και για τιμωρία στον εαυτό μου ξέσπαγα στο φαγητό.
Αφού πέρασε το καλοκαίρι και μαζί του πήρε και τον πανικό του "πως να πάω για μπάνιο με τέτοια κοιλιά" και ο χειμώνας έδιωξε τα κοντομάνικα μπλουζάκια και με κάλυψε με φούτερ και μπουφάν, μου πέρασε και η μανία με τη δίαιτα και μου έμεινε μόνο η ανάγκη για σωστή διατροφή.
Για να μη μακρηγορώ εχω φτάσει σε ένα σημείο να βάζω μικρούς στόχους και να επικροτώ τον εαυτό μου σε κάθε επίτευξη τους.
Για παράδειγμα σήμερα που έψαχνα να βρώ με τι θα συνοδέψω το φαγητό μου, μεταξύ άλλων βλέπω και κάτι καρότα.
Και λέω μέσα μου, για σήμερα ο στόχος μου είναι να διαλέξω τα καρότα για συνοδευτικό, που τόσο καιρό είχα να φάω.
Μπορεί για άλλους να φαίνεται πολύ γελοίος στόχος αλλά για μένα που ήθελα μισό κιλό τυρί-Φέτα για συνοδευτικό, είναι αρκετός για σήμερα.
Έτσι είμαι ικανοποιημένος για τη σημερινή μέρα γιατί ο στόχος επετεύχθη.
Πιστεύω να μην βγήκα πολύ εκτός θέματος :)