Printable View
εμενα οι γονεις μου οσο κ αν θελουν να βοηθήσουν δεν τα καταφερνουν με τπτ.. κ εγ καθε φορα θυμώνω μαζί τους κ γινόμαστε ολοι χαλια.. αλλα δν μπορω.. μου κρυβαν συνεχεια τα γλυκα κ τωρα αποφασισαν να μν εχουμε κανενα γλυκο ή μπισκοτο στο σπιτι.. οσο κ αν εγ τους λεω οτι ειναι λαθος αυτοι δν το αλλαζουν κ λενε οτι ειναι για το κλο μου.. ελεος ...! δν μπορουμε να συννεννοηθουμε με τπτ..
κ γαμω τους λυπαμαι πολυ.. εχουν τραβήξει τοσα εξαιτιας που δν ξερουν κ αυτοι τι να κνουν.. τι να κνω?
Καλημέρα glwssou και καλώς ήρθες!
Κι εμένα η ψυχολόγος μου είχε πει ότι είναι λάθος η οικογένειά μου να αλλάξει τις διατροφικές της συνήθειες εξαιτίας μου δηλ. να μην τρώνε λιχουδιές μπροστά μου, να μην αγοράζουν γλυκά κτλ...Μου έλεγε ότι θα πρέπει να συνεχίσουν να τρώνε όπως πριν.
Εμένα όμως αυτό δε με βοήθησε ποτέ διότι απλούστατα με το που με έπιανε κρίση ορμούσα κατευθείαν πάνω στις λιχουδιές των δικών μου ή πιο συχνά αυτές οι λιχουδιές (βουτήματα, σοκολάτες...) αποτελούσαν αφορμή για βουλιμικό.
Γνώμη μου λοιπόν είναι να αποφεύγετε να αγοράζετε ''επικίνδυνα'' τρόφιμα για κάποια περίοδο τουλάχιστον. Όταν δεν υπάρχει κάτι δελεατικό μέσα στο σπίτι με τι θα κάνεις βουλιμικό? Με ρυζογκοφρέτες ή με φρούτα?
Κι εμένα η σχέση με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα μου πάει από το κακό στο χειρότερο. Νιώθω ότι συνέχεια μου πάνε κόντρα και ανακατεύονται στα πόδια μου. Τους βλέπω πάντα ''απέναντι'' κι όχι δίπλα μου όσο κι αν προσπαθούν να με πλησιάσουν. Προσπαθώ να συζητάω ήρεμα μαζί τους κάποιες φορές και να τους εξηγώ τι θα μπορούσαν να κάνουν για να με βοηθήσουν. Τις περισσότερες φορές όμως παρασύρονται από την υπερβολική ανησυχία τους και πέφτουν στα ίδια λάθη.
Ίσως αν προσπαθούσαμε να φερθούμε λίγο φυσιολογικά για κάποιο διάστημα να καταφέρναμε να ξανακερδίζαμε την εμπιστοσύνη τους και να τους χαλαρώναμε λιγάκι.
Κι εμένα δεν είναι οι καλύτερες.Νιώθω πως δε μπορούν με τίποτα να καταλάβουν τη γενικότερη στάση ζωής που τηρώ.Είναι εντελώς σε άλλο μήκος κύματος.
εμενα μετα απο αρκετο καιρο εχουν καταλαβει πως αισθανομαι και τι σκεφτομαι αλλα και παλι ο μπαμπας μου ανησυχει τοσο πολυ καθε φορα που με πιανει επεισοδιο που ειναι ετοιμος να βαλει τα κλαμματα... γενικα δν θελω να τους κουρασω αλλο... ο μπαμπας μου απ τν στενοχωρια εχει μεινει μισος.. δν μπορωω...Quote:
Originally posted by Kleanthis
Κι εμένα δεν είναι οι καλύτερες.Νιώθω πως δε μπορούν με τίποτα να καταλάβουν τη γενικότερη στάση ζωής που τηρώ.Είναι εντελώς σε άλλο μήκος κύματος.
Οι σχέσεις με τους γονείς μας είναι φορές δύσκολες,ειδικά αν ζούμε μαζί τους οπότε και οι τριβες είναι συχνές κι αναπόφευκτες...
Βέβαια το να είμαστε οικονομικά εξαρτώμενοι από κείνους περιορίζει σημαντικά την ελευθερία μας σε όλους τους τομείς...
Κι εγώ πέρασα σχεδόν όλη μου τη ζωή θεωρώντας υποχρέωση μου να τους δίνω χαρά με τις επιλογές μου
κι αντ'αυτού τους έχω πληγώσει όσο κανένας άλλος ειδικά εξαιτίας του προβλήματος με το βάρος μου...
Θεωρούσα ότι η ζωή μου τους ανήκει και δε μου επέτρεπα χαρές που δικαιούμουν.Τύψεις,ενοχές,� �υτοτιμωρία...
Ο φαύλος κύκλος διακόπηκε όταν τόλμησα να τους μιλήσω κατάματα(ειδικά στον πατέρα μου,γιατι μέχρι τότε ουσιαστικά δε μιλούσαμε)
για όλα μου τα συναισθήματα,ό,τι βιώνω,όσα έχω από εκείνους τόσα χρόνια εισπράξει,παράπονα,ανάγκες ,τα πάντα...
Εγώ ήμουν τυχερή καθώς έχω γονείς που μπορούν να κατανοήσουν και να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους.
Αλλά ακόμα κι αν αυτό δε συμβεί,η ανακούφιση αυτής της εις βάθος εξομολόγησης είναι πρωτόγνωρα λυτρωτική!
Από τότε-ήμουν 24 χρονών θυμάμαι-ο πατέρας μου άρχισε να λύνεται απέναντι μου,ακόμα και να με αγγίζει!
Αυτό που θέλω πάντως να τονίσω είναι ότι δεν ευθυνόμαστε για την αντίδραση των άλλων απέναντι στη δική μας δράση.
Η ζωή είναι δική μας κι είναι μόνο μία!Ας ζήσουμε τα μέγιστα ακόμα κι αν δεν είναι πάντα αρεστό στους άλλους,έστω και τους πιο αγαπημένους μας...
ΝΑΝΤΙΝ ΜΟΥ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΣΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ.
ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΕΛΗΞΕ ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ. ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ? ΚΑΤ'ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΖΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥΣ. ΕΜΜΕΣΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΚΟ!
ΥΓ: ΝΑΝΤΙΝ ΜΟΥ ΒΛΕΠΩ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ! ΙΣΧΥΕΙ?? ΑΝ ΝΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!! ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ..Χ ΑΧΑ
Παλιότερα με πλήγωναν πολύ τα πικρά λόγια τους. Μέχρι που πριν λίγο καιρό η μητέρα μου μου ζήτησε συγνώμη που δεν με ήθελαν και που πάντα με προσέβαλλαν. Μου είπε ότι προτιμούσαν την αδερφή μου επειδή εκείνη διάβαζε, είχε φίλους, ήταν εξαρτημένη απ' αυτούς. Ενώ εγώ που δεν είχα φίλους και όταν είχα ήταν παιδιά απο διαλυμένες οικογένειες ή "ψυχάκια" όπως τα έλεγε και δεν τους ανοιγόμουν ποτέ τους προβλημάτιζα οπότε θεωρούσαν ότι με τις προσβολές θα έστρωνα. Έτσι κατάλαβα ότι και οι γονείς άνθρωποι είναι και σφάλματα κάνουν... Μόνο που τώρα πια μετά από όλα αυτά δεν θέλω να τους πλησιάσω κι άλλο. Καλά είμαστε κι εδώ που είμαστε.
ΜΑΛΙΣΤΑ..ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ Η ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΡΟΛ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΤΑΝ ΤΗ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΝΝΟΟΥΣΕ? ΕΜΕΝΑ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ. ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΣΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΑΘΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΤΗ ΠΙΣΤΕΨΑ ΤΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΣΤΑΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΖΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΑ ΔΕΧΤΟΥΝ ΤΙΣ ΤΥΧΩΝ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΛΟΓΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΝΕΘΡΕΨΑΝ ΑΥΤΟΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ. ΟΤΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΑΧΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ.
ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ,ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΣΑ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ Μ Ο Ν Ο ΕΜΕΙΣ. ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΧΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΠΙΠΟΝΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Δεν γίνεται να μη συμφωνήσω σε όσα λες Δημητρούλα.. Παρ'όλ'αυτά να σου πω πως όσα λες τα σκεφτόμουν παλιότερα κι εγώ και μάλιστα συνεχώς. Με ενδιέφερε πολύ η σχέση με τους γονείς μου και γιατί είναι όπως είναι. Μέχρι που είπα, δεν μπορώ να ασχολούμαι άλλο μαζί τους και να αναλύω.
Γιατί όπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει και όταν μιλάμε για έναν γονιό μή σου πω ότι δεν αλλάζει και ποτέ. Και είπα, όσο ασχολούμαι τόσο κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο τους προσπαθώντας να τους κάνω να με καταλάβουν, να μου σταθούν, να με αγκαλιάσουν. Φαντάσου κάποτε είχα πραγματικά ανάγκη και αγκάλιασα τη μαμά μου στο άσχετο όταν έτρωγε. Μου είπε, τι θες;. Εγώ θύμωσα και μου είπε μην προσπαθείς να εξαγοράσεις την συμπαράστασή μου με αγκαλιές. (χωρίς να έχουμε μαλώσει ή να τρέχει τίποτα, ορκίζομαι)
Έχω να λέω χίλιες παρόμοιες ιστορίες, αλλά τώρα πια λέω δεν πάνε όλα στο διάολο θα βρω μόνη μου την τρυφερότητα και την αγάπη που μου αξίζει... Κι ας κάνουμε ό,τι σύγκρουση θες. Που δεν θα κάνουμε γιατί από τότε που αδιαφορώ παντελώς ξαφνικά αυτοί λένε πως ότι και να κάνω θα είναι με το μέρος μου. Το εννοούν. Οικονομικά τουλάχιστον.
ν'αγαπάτε τους γονείς σας και να πιστέψετε ότι είστε τυχεροί στην όποια ένδειξη ενδιαφέροντος για σας! (δεν εννοώ ότι δεν τους αγαπάτε)
σκεφτείται ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κανέναν να πείσουν ή κανέναν να τους μαλλώσει...
δεν το πάω στα άκρα... ούτε από ένα θέμα τόσο "επιπόλαιο" προσπαθώ να βγάλω αγνώμονες, απλά ας δώσουμε ευκαιρία στους ανθρώπους που νοιάζονται έστω με τον δικό τους τρόπο... την δική τους αντίδραση... έστω κι αν δεν συμφωνούμε!
ο αγώνας είναι δικός μας! τα δεκανίκια είναι δανεικά!
Νεφέλη δεν ξέρω αν θέλεις να το πας στα άκρα ή όχι αλλά να ξέρεις ότι πολλοί απο μας παλεύουμε με τις ενοχές χρόνια τώρα επειδή αγαπάμε τους γονείς μας κι επομένως απορροφούμε όλες τους τις εντάσεις, τις διαφορές και αυτό που λες "δικό τους τρόπο να νοιάζονται".
Σε διαβεβαιώ αν είχες κάποιον φίλο να σε προσβάλλει και να σε απορρίπτει δεν θα του ξαναμιλούσες. Με τους γονείς όμως νιώθεις την υποχρέωση να μείνεις δίπλα τους.
Πόσες ευκαιρίες να δώσεις σε κάποιον που δεν έχει πρόθεση να αλλάξει. Δεν είναι κακό για μένα κάποιος να μην τα έχει καλά με τους γονείς του. Δεν θα του πω ποτέ "να τους αγαπάς και να τους δίνεις ευκαιρίες". Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που δεν πιστεύει ότι αυτό είναι αυτονόητο.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι σχέσεις μας με τους γονείς μας είναι πάντα ταμπού σε όλες τις συζητήσεις, και αν ποτέ γίνει μία τέτοια συζήτηση παραμονεύει πάντα αυτή η προκατάληψη πως αυτός που μαλώνει με τους γονείς του είναι "κακός" και πως εφόσον μαλώνει σημαίνει ότι "δεν τους αγαπά" που είναι και ανεπίτρεπτο.
Το να έχουμε μία τέλεια σχέση με τους γονείς μας δεν είναι ουτοπία απλά δεν συμβαίνει πάντα!
Κι άλλωστε δεν μπαίνει πλέον (για μένα τουλάχιστον) θέμα ευκαιριών απλά διαφορετική γραμμή πλεύσης, πλέον δεν ξεκινώ ποτέ καυγά, σιωπώ όταν λέγεται κάτι που με πληγώνει προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην δίνω σημασία. Κάνουμε καλή παρέα εντός ορίων. Όρια που τα γνωρίζω καλά και πια δεν θέλω να τα ξεπερνώ για να μην τους φέρνω κι αυτούς αντιμέτωπους με αλήθειες που έχουν από καιρό αρνηθεί να αντιμετωπίσουν. Τους ρωτάω για τα δικά τους και τους πονάω, δεν ζητάω όμως τη γνώμη τους για μένα. Αυτός είναι ο δικός μου "τρόπος να τους νοιάζομαι".
ΝΕΦΕΛΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ Η ΚΑΡΟΛ. ΕΧΟΥΜΕ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΤΙΜΑΜΑΙ, ΤΟΥΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΜΕ. ΟΜΩΣ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΕΧΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΑΣ..ΑΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΔΙΚΙΕΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΣΧΕΣΗ. ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΤΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ, ΘΑΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΠΝΙΓΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΡΥΘΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ ΠΡΟΚΥΨΑΝ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΑΤΟΡΕΣ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΕΓΩΙΣΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΖΗΤΑΝΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ. ΚΑΙ ΟΣΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΟΟΤΕΡΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥΣ.
ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 'Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΟΥΝ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ? ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΤΙΣ ΔΙΚΙΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ 'Η ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΣΚΟΠΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΜΕ?
ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΟΥ ΤΡΕΦΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ. ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ 'Η ΕΣΤΩ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ. ΑΥΤΟ ΑΦΟΡΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΕΙΡΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΑΝ ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΟΛ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
ΚΑΡΟΛ, ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΟΤΙ ΣΙΩΠΕΙΣ ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΞΗΓΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΣΕ ΠΝΙΓΕΙ ΜΗ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ,ΑΛΛΑ, ΜΕ ΗΡΕΜΟ ΤΡΟΠΟ. ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΠΑΝΤΩΣ.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!
Δημητρούλα, ό,τι λες είναι σαν να το λες από το δικό μου μυαλό.
Για να σου απαντήσω, πλέον όπως είπα αποφεύγω να γίνονται συζητήσεις για το άτομό μου επομένως και οι φορές που λέγεται κάτι που με εκνευρίζει είναι σαφώς αραιότερες από πριν. Και έχεις δίκιο, καμία φορά αν για παράδειγμα πουν κάτι του ύφους "δεν θα τα καταφέρεις" τους λέω ότι αυτό δεν μ' αρέσει να το ακούω και σέβομαι ότι το λένε για να με σπρώξουν αλλά δεν έχει τα αποτελέσματα που θέλουν. Το σέβονται αυτό ειδικά ο πατέρας μου έχει πια σταματήσει να με λέει άχρηστη.
Και όσον αυτό που λες για τις συμβουλές θα σου δώσω το δικό μου παράδειγμα. Πριν από χρόνια έκανα μία καινούργια φίλη. Ήταν πολύ μελαγχολική και δεν ήθελε να μιλάει γι' αυτό που την απασχολεί. Μετά από καιρό μου είπε, "ξέρω ότι θα πεις τα ίδια με τους άλλους, αλλά θα σου πω". Μου είπε λοιπόν πως αφού χώρισαν οι γονείς της όποτε έβλεπε τον πατέρα της αυτός την εξευτέλιζε μπροστά σε άλλους βρίζοντας αυτήν και ειδικά τη μάνα της. Μια φορά δε, την πέτυχε στο κέντρο της πόλης και άρχισε να της φωνάζει "πού είναι η ******* η μάνα σου κλπ.". Την ρώτησα τι της έχουνε πει όλοι οι άλλοι που έμαθαν γι' αυτό και μου είπε πως όλοι την συμβούλευαν να ακούει και να μην του φέρνει κόντρα, να τον αγαπά όπως είναι γιατί αυτός είναι τελοσπάντων και δεν θα μπορέσει ποτέ της να τον αλλάξει μόνο με την αγάπη της και χωρίς να του φωνάζει πίσω όταν βρίζει αυτήν και τη μαμά της.
Της είπα δεν θα σου πω το ίδιο. Αν κάθε φορά που τον βλέπεις είναι τα ίδια και τα ίδια και βλέπεις ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, μην φοβάσαι να τον βγάλεις από τη ζωή σου, αν αυτό πραγματικά θέλεις. Είναι δική σου η ζωή και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να σε υποχρεώνει να παραμείνεις θύμα αυτής της κατάστασης. Εκείνη έβαλε τα κλάματα και από τότε κάθε φορά που την έπαιρνε τηλέφωνο μου ζητούσε να είμαι εκεί να της κρατάω το χέρι μέχρι να βρει το κουράγιο να του μιλήσει στα ίσια. Και του μίλησε, κι αυτός της είπε δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς. Κι εκείνη βρήκε απίστευτη δύναμη και του είπε πως για να της δίνει την διατροφή υπάρχουν και οι τράπεζες και ότι τον ευχαριστεί για όλα και πως αν αλλάξει συμπεριφορά μπορεί να της μιλήσει όποτε θέλει.
Θέλω να πω, όπως είπα και σε άλλο ποστ πως οι άνθρωποι που στάθηκαν γενικά τυχεροί στη ζωή τους δεν μπορούν να κατανοήσουν κάποιες καταστάσεις και γίνονται σκληροί και πολλές φορές άδικοι, γιατί ενώ αυτοί έχουν συνηθίσει με μία τους λέξη να έχουν την ποθητή λύση πιστεύουν πως είναι το ίδιο εύκολο για όλους τους άλλους. ʼσε δε που πολλές φορές καταφεύγουν στη γνωστή υπεκφυγή "μία φάση είναι θα περάσει".
Για πολλούς, πάρα πολλούς, ισχύει το ότι οι γονείς τους με το να τους κρατάνε υπόδουλους φυτεύοντάς τους ενοχές, τους δηλητηριάζουν τη ζωή. Έχω φίλους που από 22 χρονών διέκοψαν κάθε επαφή μαζί τους. Δεν τους έκρινα. Τους είπα να κάνουν ό,τι πιστεύουν ότι θα τους απελευθερώσει.
Και Νεφέλη γι' αυτό με εκνεύρισε αυτό που είπες χωρίς να γνωρίζω βέβαια σε ποιόν αναφέρεσαι αλλά όπως και να έχει υπάρχουν πάντα πράγματα που εμείς δεν γνωρίζουμε όσον αφορά τις σχέσεις των άλλων με τους γονείς τους, και το να τους απαντάμε έτσι όπως απάντησες, δεν βοηθά και τόσο.
έχετε δίκιο. αυτο που ήθελα να πω ήταν να μην γεμίζουμε την καρδιά μας, την ψυχή μας, το μυαλό μας, με πικρία από πράξεις άλλων που δεν μπορούν να μας καταλάβουν κι ας δεχθούμε με μια καλοπροαίρετη διάθεση τις προσπάθειες τους. σε καμιά περίπτωση δεν εννοούσα να δεχόμαστε τα πάντα άπραγοι και να σιωπούμε ή να γίνουμε πιόνι στην ίδια μας την ζωή που το κουνάνε πέρα δώθε. η δική μου εμπειρία είναι ότι εάν υπάρχουν στιγμές που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τις πράξεις μου και την συμπεριφορά μου και μπερδεύομαι... πως να περιμένω από τους άλλους ειδικά γονείς, με μια έννοια παραπάνω για το παιδί τους να είναι "εντάξει". σε καμία περίπτωση δεν μου πάει η παθητική στάση στο όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζω... η επανάσταση είναι κομμάτι του εαυτού μου όπως και των περισσοτέρων όπως αντιλαμβάνομαι, αλλά πολλές φορές η συμπεριφορά μέσα στο κλίμα της επανάστασης ακουμπά πολύ εγωιστικά επίπεδα, σαν να κλείνομαι σ'ενα καβούκι και τπτ και κανείς δεν μπορεί να με ακουμπήσει. αυτό δεν μου αρέσει. θέλω να δίνω και να εισπράττω αγάπη και αυτό θα το επιδιώξω εγώ βοηθώντας τους άλλους γύρω μου να μου δώσουν και να πάρουν απο μένα, εφόσον αυτοί δεν μπορούν να βοηθήσουν εμένα όπως θέλω. είναι καθαρά προσωπική μου άποψη. κι αυτά που είπα πιο πάνω επειδή ήξερα ότι θα ακουστούν γεννικά, αλλά δεν είχα άλλο τρόπο να τα γράψω, γι αυτό και οι διευκρινήσεις και οι παρενθέσεις...
δεν αναφερόμουν σε κανένα απολύτως. είναι η προσωπική μου άποψη και τέτοιος είναι ο τρόπος που την κατέγραψα. ούτε θέλω να συμβουλεύσω κάποιον, ούτε και θα μπορούσα και να ήθελα να βοηθήσω κάποιον. ο καθένας παίρνει αυτά που θέλει.... σέβομαι την άποψη του καθενός και σε καμία των περιπτώσεων δεν ακουμπώ τα προσωπικά δεδομένα ούτε την προσωπική σχέση που έχει ο καθένας με τους γονείς του. δεν ήταν απάντηση σε κάποιον ήταν καταγραφή μιας άποψης. εάν κάποιος νιώθει ότι έθιξα προσωπικά του δεδομένα ζητώ συγνώμη εκ των προταίρων.
Αχ βρε Νεφέλη ας το έλεγες έτσι πρώτα... Δεν ξέρεις πόσο θυμό έχω μαζέψει μέσα μου από όλες τις φορές που άκουσα την συμβουλή (-εντολή) "να τους αγαπάς, μόνο αυτούς έχεις".
Γιατί γνωρίζω πολλά άτομα που έχουν ζήσει πραγματικό εφιάλτη στο ίδιο τους το σπίτι και κανείς δεν ήθελε να βοηθήσει, αντιμετωπίζοντας τους σαν επιπόλαιους που θέλουν να ξεγραφτούν από την οικογένειά τους.
Μία φίλη μου την βίαζε ο ίδιος της ο πατέρας και όταν πια το είπε στη μάνα της της είπε "αυτός είναι ο πατέρας σου και δεν θα πεις τίποτα και σε κανέναν αν τον αγαπάς"
Μίαν άλλη την χτυπούσαν συστηματικά, η μάνα με τις γροθιές κι ο πατέρας με τη ζώνη και το μόνο που είχαν να πουν τρίτοι ήταν "από την αγάπη τους και την αγωνία τους για σένα το κάνουν"
Μπροστά σε όλα αυτά είδα πλέον πως η κοινωνία που ζούμε στηρίζεται ακόμα σε δοξασίες του παρελθόντος, ακόμα και τώρα. Για να μη γίνω πιο σκληρή και πω ότι στηρίζεται σε ηλίθιους. Παρεμπιπτόντως όποιος μοιράζεται αυτήν την άποψη ή δυσπιστεί, ας διαβάσει το βιβλίο "εγχειρίδιο βλακείας" του Διονύση Χαριτόπουλου. Θα συνειδητοποιήσετε όπως λέει και ο ίδιος πως οι ηλίθιοι είναι πολύ περισσότεροι απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Και φυσικά Νεφέλη εννοείται πως τους έχω συγχωρήσει όλες τις φορές που αντέδρασαν ακραία όταν κι εγώ αντιδρούσα ακραία. Εδώ που τα λέμε όλα τα έχω συγχωρήσει, αλλά δεν τα ξεχνάω ποτέ, έχουν χαραχτεί πια μέσα μου και δεν μπορώ να τα παραβλέψω, όπως κι εκείνοι άλλωστε δεν μπορούν να παραβλέψουν πράγματα τα οποία έχω κάνει και δεν ήταν σύμφωνοι. Το καλό είναι (και είναι πολύ καλό αυτό) ότι δεν το χτυπάει κανείς στον άλλο. Αυτό για μένα σημαίνει ότι υπάρχει αγάπη, οπότε αισθάνομαι ακόμα καλά μαζί τους, αντί να πνίγομαι.
Κι αυτό που είπα πως με στηρίζουν οικονομικά τουλάχιστον θα ήθελα να το πάρω πίσω. Έχεις πολύ δίκιο σ' αυτό που λες, ας αφήσουμε την πικρία να φύγει. Ότι πικρία κι αν είναι αυτή. Με το να αδιαφορήσω εκεί αποσκοπούσα, στο να μου φύγει το παράπονο, αλλά είναι πάντα εκεί...
ΝΕΦΕΛΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΠΑΡΑΤΤΕΙΣ ΑΓΑΠΗ. ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΥΝΙΣΩ ΟΤΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΡΑΠΤΑ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟΝΙΖΩ ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΜΕΤΡΟ. ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙΣ ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΡΟΥΦΑΝΕ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΙΟΤΙ ΘΟΛΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΑΛΛΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΝΕ ΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ.
ΚΑΤΑΝΟΩ ΟΣΑ ΛΕΣ ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΟ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΑ ΤΗ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ. ΑΠΛΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΑΥΤΟ. ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΕΜΑΣ Ο ΑΛΛΟΣ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΑΔΙΑ.
ΚΑΡΟΛ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΣ..ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ ΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ..ΧΑΧΑ ΑΠΛΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΩ ΚΑΙ ΕΓΩ..ΜΕ ΟΜΟΡΦΑ ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΠΑΝΤΑ..ΧΑΧΑ
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ ''ΥΠΟΜΟΝΗ'' ΠΟΥ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗ ΘΕΩΡΩ ΚΑΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΑ ΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ!
ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ!
Πόσα λάθη γίνονται στο όνομα της αγάπης...ακόμα και της πιο ανιδιοτελούς,αυτής δηλαδή των γονιών για τα παιδιά τους
(έστω θεωρητικά και σε γενικά πλαίσια,γιατί με όσα ακούω,μόνο αγάπη δε χαρακτηρίζει προαναφερθείσες συμπεριφορές)
Κι ας υπάρχει φορές η καλύτερη πρόθεση του κόσμου!Πόση άγνοια για τις επιπτώσεις των προσδοκιών τους πάνω μας!
Ακόμα και αυτό το φαινομενικά αθώο,απλό,αγνό:"το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένος/η! Να είσαι καλά!"
Διεκδικώντας την ανεξαρτησία μου γέμισα από αντίδραση αντί για δράση,άρνηση αντί για θέση,καταστροφή αντί για δημιουργία...
Και τώρα ψάχνω να βρω την αλήθεια μου,το γνήσιο "θέλω" μου που μπολιάστηκε τόσο μ'εκείνα των άλλων,
που κι η ίδια πλέον αγνοώ τι απ'ολα αυτά είναι ενδόμυχα δικό μου και τι αλλότριο...Οι σημαντικοί άλλοι! Η σημαντική ΕΓΩ;