Printable View
ΠΑΙΔΙΑ HELP ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑ ΠΑΛΙ ΝΑ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΩ.ΕΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑ,ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΠΑΛΙ ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΡΙΓΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΩΜΑ.ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΥ,ΑΛΛΑ ΤΡΟΜΑΞΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΣΤΙΣ ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΕΣ ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ,ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΝΙΩΘΩ ΡΙΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ.ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ(ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Η ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ)?ΑΝ ΝΑΙ,PLEASE ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ,ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ......
ΤΩΡΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΠΩΣ ΑΝΟΙΞΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ!ΑΣΧΕΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ!ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΕΙΜΑΙ!!!!!!!!!
Δήμητρα μου προσπάθησε να ηρεμίσεις εγω προσωπικα που έχω και απο τα 2 με έπιαναν και καμιά φορά με πιάνουν και ταχυκαρδίες και ρίγη και καμια φορά ένα ψιλοτρέμουλο αλλά αυτά σχετίζονται με την πίεση (το στρες) και το αγχος που νιώθω και αμέσως αρχίζω να παίρνω αργές βαθιές αναπνοές (όχι φουσκώνοντας τη κοιλιά όμως χεχε) και προσπαθώ να ασχοληθώ με κάτι ικανό να τραβήξει την προσοχή μου γιατι όλες αυτές οι σωματικές αντιδράσεις τροφοδοτούνται απο την αγωνία ότι κάτι δεν πάει καλά να θυμάσε ότι μόλις ηρεμήσεις αυτά τα σωματικά φεύγουν
Λοιπόν Dimitra23, δεν ξέρω σε τι γιατρούς έχεις πάει,αν έχεις πάει, και για ποιό λόγο. Αλλά θα σου πώ αυτά που εμένα μου φαίνονται πιο σωστά και που έχουνε πιάσει τόπο σε μένα.
Κατ\'αρχήν είμαι 100% κατά της φαρμακο-ιατρικής,γιατι πιστεύω οτι ΜΟΝΟ κακό προσφέρουν και καθόλου καλό (και είμαι απόλυτος σε αυτό). Τουλάχιστον απο προσωπικές εμπειρίες που είχα απο ασθένειες ουτε κάν ψυχικές αλλά απλά σωματικές.
Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα σου και μόνο εσύ μπορείς να το λύσεις, όλοι εμείς ή και οι γιατροί, μόνο να σε ενθαρρύνουμε μπορούμε ο καθένας με τον τρόπο του. Εμείς στο φόρουμ δίνοντας σου συμβουλές, ο γιατρός των φαρμάκων μετατρέποντας τη χημεία του σώματος σου ωστε να μην είναι ικανή να σηκώσει σφυγμούς για ταχυκαρδία και όλα τα σχετικά.
Η ουσιαστική επίλυση του προβλήματος σου πιστεύω, μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν σταματήσεις να φοβάσαι το τι μπορεί να πάθεις απο αυτό που εκείνη την ώρα παθαίνεις (πχ την ταχυκαρδία).
Αν προετοιμάσεις τον εαυτό σου ώστε να δεχτείς το οτιδήποτε μπορεί να σου συμβεί(πραγματικά όμως να το πάρεις απόφαση) θα δείς ξαφνικά όλα αυτά τα συμπτώματα να υποχωρούν (τουλάχιστον σε εμενα έτσι συμβαίνει και έτσι ξεπέρασα μια για πάντα τις κρίσεις πανικού που πάθαινα ...και διάφορα ψυχοσωματικά που κατα καιρούς πάθαινα...και φυσικά δεν πήγα σε γιατρό).
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΧΩΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΠΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. ΕΞΑΛΛΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ;
ΣΤΗΡΙΞΟΥ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. ΔΕΙΞΕ ΤΟΥΣ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ
Με λίγα λόγια, όσο το σκέφτεσαι και απορείς τι σου συμβαίνει, τόσο του δίνεις τροφή για να μεγαλώσει.
Κάτσε λίγο και απόλαυσε το ! Βρες τα με τον εαυτό σου και πές οτι δεν τίθεται θέμα οτι και να συμβαίνει αυτή τη στιγμή .
Οι λύσεις στα ψυχοσωματικά είναι τόσο απλές, που δυσκολεύομαστε να το δούμε και να το πιστέψουμε.
EYΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΙΔΙΑ....ΑΛΛΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΗΡΑ CENTRAC ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ....ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ.ΙΣΩΣ ΕΓΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ....
Είσαι ...απλά δε το ξέρεις ...και όσο το αποφεύγεις τόσο τρέφεις περισσότερο τρέφεις τον αδύναμο εαυτό σου, έναντι του δυνατού.
Αλλά όμως εκμεταλλεύσου τις στιγμές ηρεμίας και ψάξε τον τρόπο που θα αντιδράσεις την επόμενη φορά που θα σε πιάσει.
Εγώ ας πούμε όταν πάλευα με τις κρίσεις πανικού, οι οποίες με έπιαναν ένα διάστημα μέσα στο αυτοκίνητο όταν οδηγούσα μόνος μου και κολούσα στην κίνηση.... θεώρησα ως δεδομένο οτι θα λιποθυμήσω εκεί ...μεσ τη μέση της κίνησης μεσα στο αμάξι μου. Φρόντισα να έχω μαζί μου το πορτοφόλι μου με την ταυτότητα, το τηλέφωνο των γονιών μου σε ένα χαρτάκι εκει μέσα ώστε να τους καλέσουν οταν με το καλό σβήσω.... Και προετοιμάστηκα για όλα.
Αποτέλεσμα? Με επισκεφτηκε η κρίση πανικού μια ,δυο ,τρεις φορές ....αλλά δεν κατάφερε να μου κάνει τίποτα παραπάνω απο το να με αναστατώσει σωματικά.
Έτσι ...αναγκάστηκε να με αφήσει.
Και έτσι θα αναγκαστεί να αφήσει και εσένα, αν προετοιμαστείς να φτάσεις στα άκρα.
ΕΦΤΑΝΑ ΣΤΑ ΑΚΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ΧΩΡΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΣΧΕΔΟΝ 6 ΜΗΝΕΣ....ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ?ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΝ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥ ΕΤΡΕΜΕ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ,ΝΑ ΦΑΩ,ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ....ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 4 ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΚΑΠΩΣ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΩ.ΕΞΑΝΤΛΗΣΑ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ,ΠΡΙΝ ΠΑΡΩ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ...
Οκ. ίσως να μην είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης για όλους. . .
Η κατάθλιψη και οποιαδήποτε συναισθηματική/ψυχική διαταραχή δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα και μην σε κάνει ποτέ κανείς να νιώσεις έτσι! Η ψυχολογία και η ψυχιατρική δεν είναι απλές απόψεις αλλά επιστήμες που βασίζονται στην έρευνα και την παρακολούθηση,δεν λεώ ότι έχουν όλες οι λύσεις ή ότι οι όλες αλήθειες που δίνουν είναι πανανθρώπινες (όπως πχ ή γη στρέφεται γύρω από τον ήλιο και όχι το αντίστροφο) και αδιάσυστες αλλά δεν είναι τσαρλατανισμός!
Όλα είναι είναι χρήσιμα και οι συμβουλές και η αυτογνωσία και η επιμονή και το να ζητάμε βοήθεια δεν είναι κακό, δεν τα ξέρουμε όλα, και αυτά που ξέρουμε στηρίζονται μόνο στις δικές μασ εμπειρίες η ψυχολογία έχει εξετάσει τις εμπειρίες πάρα πολλών ανθρώπων, όλο και κάτι νέο θα έχει να μας προσφέρει.
Δεν μίλησε κανείς για τσαρλατανισμό. Εννοείται ότι έχουνε γίνει έρευνες και οτι δεν μας κοροιδεύουν ούτε είναι αβάσιμα αυτά που λένε και οι τρόποι αντιμετώπισης που προτίνουν, που στην τελική να βοηθήσουν θέλουν.
Αλλά είναι σημαντικό να τονίσουμε οτι σε κάθε περίπτωση η βελτίωση ή ανάκτηση της υγείας μας εξάρταται ΚΥΡΙΩΣ απο εμάς και μετά απο όλους τους άλλους.
Απο εμάς εξαρτάται το κατά πόσο πχ θα ψάξουμε για τον καταλληλότερο γιατρό ή κάθε είδους θεραπευτή για να μας βοηθήσει...γιατί ακόμα και για αυτό το πράγμα ...ισως να μην είναι καλό να πάς στον πρώτο τυχαίο.
Επίσης παίζει ρόλο η αποφασιστηκότητα σου να ξεπεράσεις το κάθε πιθανό πρόβλημα που αντιμετωπίζεις...
Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω οτι εμείς φέρουμε την μεγαλύτερη ευθύνη των προβλημάτων και εμείς πρέπει να ψάξουμε περισσότερο μέσα μας για να βρούμε τη λύση, πέρα απο την πολύτιμη μερικές φορές βοήθεια των επιστημόνων μας.
Και να σου πώ και κάτι? Αν έπαιρνα απόφαση κάποια στιγμή οτι δε θα με επηρρεάσει το τι θα σκεφτεί ο σκεφτεί καθένας αν με πετύχει σε αγχώδη διαταρραχή, θα έπαυε και αυτό να με ενοχλεί όπως και όλα τα άλλα.
Αλλά βλέπεις είμαι και εγώ τόσο εγωιστής που δε το δέχομαι, και προτιμάω προς το παρόν να το παλεύω με κανένα ηρεμιστικό ...με το αλκοόλ ...και με το να αποφεύγω να εκθέτω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις.
...Αλλά την ευθύνη την έχω εγώ. Και αφήνω τον ευατό μου ακόμα να ζεί με το πρόβλημα.
Εννοείται ο καθε ένας απο εμάς πρέπει να βρει τις απαντήσεις και τις λύσεις, ο ρόλος των ειδικών είναι υποστηρικτικός και βοηθητικός ώστε με τις κατάλληλες ερωτήσεις να βρείς τις σωστές για εσένα απαντήσεις και όχι να αναλάβει ο ειδικός τις ευθύνες τις ζωής σου΄ούτε να σου προσφέρει απαντήσεις. Δεν λέμε κάτι διαφορετικό ουσιαστικά απλά το να ζητάμε βοήθεια δεν πρέπει να συνοδευεται από ενοχές και συναισθήματα ανεπάρκειας, δεν καταφεύγουμε στη βοήθεια για να αναλάβει άλλος τις ευθύνες μας.
Στις αγχώδεις διαταραχές....και μάλιστα στις φάσεις κορύφωσης (υψηλότερης έντασης τους) μπορεί να εμφανιστεί και η διαταραχή πανικού και όλα αυτά τα νευροφυτικά συμπτώματα (ταχυπαλμίες κλπ).Είναι και αυτά μια μορφή έκφρασης του άγχους μέσω του σώματος μας....Βεβαίως όταν αυτή η σωματική έκφραση μας κάνει να υποφέρουμε φυσικά και θα προστρέξουμε στον γιατρό : α) γιατί αυτός μπορεί πειστικότερα να μας καθησυχάσει ότι δεν είναι κάτι οργανικά ανησυχητικό και συνεπώς έτσι να γλιτώσουμε απ την αγωνία του \"κάτι σοβαρότερο μου συμβαίνει\" και β) γιατί αυτός μπορεί να μας υποδείξει το κατάλληλο φάρμακο και την κατάλληλη δόση ώστε να σταματήσει αυτή η βασανιστική συμπτωματολογία.....
Και για να ξεκαθαρίσουμε μια προκατάληψη που υπάρχει γύρω απ τα φάρμακα......αξίζει να καταλάβουμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις τα φάρμακα δεν ταυτίζονται με την θεραπεία,αλλά είναι καθαρά συμπτωματική η αγωγή.Μας βοηθούν δηλαδή στο να αντέξουμε τα συμπτώματα μιας ψυχικής σύγκρουσης ειδικά όταν αυτά προσλαμβάνουν τη μορφή έντονου σωματικού ενοχλήματος.Είναι μια πολυτέλεια που μας προσφέρει η ψυχοφαρμακολογία ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην ψυχοθεραπεία (που είναι η βασική θεραπευτική οδός) ανενόχλητοι ή τουλάχιστον χωρίς έντονες ενοχλήσεις απ το σώμα μας.Δεν χρειάζεται λοιπόν να είμαστε απόλυτοι με τον ρόλο του φαρμάκου και να το πολεμούμε.Άν κάποιος μπορεί να αντέξει ή να ανταπεξέλθει ή να διαπραγματευτεί με άλλους τρόπους τα σωματικά ενοχλήματα έχει καλώς.....αλλιώς δεν είναι επιζήμιο ,αλλά μάλλον κέρδος χρόνου και φθοράς ,το να ακολουθήσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή.
Για να φέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα πολλές φορές η ψυχική σύγκρουση μοιάζει με έναν σεισμό. Τα αίτια του είναι βαθύτερα (πχ μετακίνηση λιθοσφαιρικών πλακών) αλλά η εκδήλωση/έκφραση του γίνεται στην επιφάνεια της γής με ρωγμές και δονήσεις.Βεβαίως με τα βαθύτερα σεισμικά αίτια θα ασχοληθούν οι γεωλόγοι-σεισμολόγοι ωστόσο αυτό δεν θα αποτρέψει τον σεισμοπαθή απ το να καλέσει έναν μηχανικό και εργάτες ώστε να του επιδιορθώσουν τις βλάβες του σπιτιού του.Κατ αναλογία λοιπόν μπορεί η ψυχική σύγκρουση (που γίνεται βαθιά/ασυνείδητα) να επιφέρει ρωγμές-δονήσεις-φθορές στην επιφάνεια μας (σώμα) αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι θα περιμένουμε πρώτα την δραστηριότητα/άποψη του \"ψυχο-σεισμολόγου\" (ψυχοθεραπευτή) προκειμένου να διορθώσουμε τις επιφανειακές(σωματικές) φθορές.Θα απευθυνθούμε στον μηχανικό (ιατρό) και αυτός θα μας παρέχει τους εργάτες (φάρμακα-τεχνικές) ώστε να αποκαταστήσουμε τις όποιες βλάβες.Εεεεεε και παράλληλα ο ψυχοθεραπευτής θα κάνει την δουλειά του στο βαθύτερο επίπεδο ώστε οι δονήσεις αυτές να ελατώνονται και σε συχνότητα και σε ένταση.
Αχ νομίζω ότι έθεσες το θέμα στη σωστή του διάσταση και έδωσες ένα πολύ ωραίο παράδειγμα.
:)
Ωραία και πολύ σωστά θα ήταν όλα οσα είπες ...και τα εξέφρασες επίσης με ωραίο τρόπο, έχεις φαντασία και δημιουργικό μυαλό.
ΑΛΛΑ
Ξεχνάς κάπου ότι ΟΛΑ μα ΟΟΛΑ τα φάρμακα, έχουνε και παρενέργειες. Επειδή λοιπόν δε μπορείς να ζυγίζεις και να ξέρεις τι σε συμφέρει να υποστείς (μακροπρόθεσμα): α) τις ψυχοσωματικές σου ενοχλήσεις ή β) τις παρενέργειες του φαρμάκου, οι οποίες παρενέργειες του φαρμάκου μπορούνε άνετα να επεκτείνουνε το πρόβλημα και στο σώμα ,περα απο την ψυχολογία σου...γι\'αυτό λοιπόν καλό είναι να προσπαθούμε λίγο περισσότερο να διορθώνουμε τα προβλήματα μόνοι μας.
Και στην τελική αυτό μας παρέχει και περισσότερη πολύτιμη γνώση. Και όχι τα φαρμακευτικά μπαλώματα. Τώρα για ψυχοθεραπείες μέσω διαλόγου και συζήτησης ή άλλων τεχνικών πέραν της χημείας, αυτές ναι ,μάλλον μπορούν να προσφέρουν κάτι, αν και μόνο αν, καταφέρουν να σου ενεργοποιήσουν την εσωτερική αναζήτηση και την βαθύτερη και καθαρότερη διαυγή σκέψη ώστε να εντοπίσεις επιτέλους τι φταίει στον ψυχισμό σου και να αρχίσεις να το διορθώνεις πριν καταστρέψεις και το σώμα σου μαζί και πλέον είναι αργα.
dimitra αυτο που λες ακριβως το παθαινω κι εγω στο κεφαλι οταν αγχωνομαι!!σαν μουδιασμα!!
Και είναι και πολύ λογικό. Εφόσον η \"καλωδίωση\" όλη του σώματος ξεκινάει απο το κεφάλι :Ρ
ledzep ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ μεσα απο τη καρδια μου.Μακαρι να μη πας ποτε σε ειδικο.Μπραβο σου εισαι πολυ δυνατος!!!Εγω ειμαι μια δειλη αχρηστη που ουτε ταχυκαρδιες δε μπορω να αντεξω.Ειλικρινα να σεχει ο ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ καλα!!!Μπραβο,μπραβο,μπραβο! !!
Αφρούλα, δεν είμαι πολύ δυνατός και ούτε εσύ είσαι μια δειλή άχρηστη. Καμία σχέση.
Λέω αυτά που λέω γιατί παρατηρώ οτι όταν κάποιο σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τον εύκολο τρόπο, έχει σαν συνέπεια την επέκταση του προβλήματος ή αν όχι απαραίτητα του ίδιου του προβλήματος, την δημιουργία κάποιου άλλου σοβαρότερου προβλήματος που η λύση του θα είναι ακόμα δυσκολότερη.
Πάρε παράδειγμα τον καρκίνο. Πολλές περιπτώσεις ακούμε που κάποιος έχει όγκο σε κάποιο σημείο του σώματος του...πηγαίνει στο γιατρό και \"πρεπεί να χειρουργηθεί επειγόντως\" για να φύγει αυτός ο κακοήθης όγκος. Αφαιρείται λοιπόν ο όγκος....και ποιό το αποτέλεσμα ??? Γίνεται \"μετάσταση\" στα κόκκολα πχ η κάπου αλλού με διπλάσια ταχύτητα ανάπτυξης και τελικά ο ασθενής πεθαίνει σύντομα. Βέβαια σε καμία περίπτωση δε θέλω να πώ οτι συμβαίνει πάντοτε έτσι, ούτε είμαι γιατρός για να σου πω κάτω απο ποιές συνθήκες συμβαίνει αυτό όποτε συμβαίναι... αν και στην τελική αμφιβάλλω αν θα ξέρουνε ακόμα και οι γιατροί. Να βοηθήσουν θέλουν κι αυτοί οι άνθρωποι.
Εγώ,εσύ,ο καθε ένας απο εμάς δεν γνωρίζει τις δυνατότητες του αν δε τις δοκιμάσει στην πράξη. Όσο περισσότερο ταλαιπωρείσαι με κάτι που θέλεις να μάθεις, τόσο πιο πολλά αποκτάς στο τέλος: γνώση,δύναμη,σιγουρία ώστε να το αντιμετωπίσεις πιο εύκολα την επομένη φορά εάν σου ξανασυμβεί.
Καλά όλα αυτά στη θεωρία, αλλά στην πράξη δυσκολεύει το πράγμα. Και πολλές φορές έστω κι αν γνωρίζουμε πιό είναι το σωστό, παρ\'ολα αυτά δεν το κάνουμε...
Και ούτε δυνατός είμαι ουτε υπερέχω σε κάτι... Απλά οι προσπάθειες ανταμοίβονται και καλό είναι να προσπαθούμε ...περισσότερο κι απ\'όσο νομίζουμε οτι μπορούμε. Έτσι θα διαπιστώσουμε οτι το υποτιθέμενο όριο ξεπερνιέται....και ξεπερνιέται ...αρκεί να είσαι προετοιμασμένος σωστά να κάνεις αυτη την \'υπέρβαση\'.
Ναι απλά το θέμα δεν είναι να είσαι δυνατός μόνο για να αντιμετωπίσεις τα συμπτώματα αλλά την αιτία.
Η αγοραφοβία, οι κρίσεις πανικού, η εφίδρωση, οι ταχυκαρδίες, η αποπραγμάτωση, η αποπροσωποίηση, οι ιδέες που κολούν στο μυαλό σου και δεν φεύγουν με τίποτα, το κλείσιμο στο σπίτι, η απομόνωση, η αποφυγή καταστάσεων και όλα αυτά που δυσκολεύουν τη καθημερινότητα κάποιου με φοβίες ή έντονο άγχος είναι τα συμπτώματα και όχι η αιτία που τα προκαλεί.
Οσο πιο πολύ κάποιος βασανίζεται από τα συμπτώματα τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να στρέψει την προσοψή του απ\'αυτα κ να συνειδητοποιήσει τι τα προκαλεί, γιατι το μόνο που τον απασχολεί είναι να απαλλαγεί απο τα συμπτώματα και η καθημερινή μάχη που δίνει στρέφεται μόνο σε αυτή τη κατεύθυνση, όχι στο να δει γιατί πιέζει τον εαυτό του τόσο, να δει τις συγκρούσεις στα πρέπει και τα θέλω, να δει γιατί είναι πληγωμένος και απογοητευμένος.
Σίγουρα να ξεπεράσεις τα συμπτώματα μόνος, σου δίνει αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη ελπίδα και είναι άπόφαση του κάθε ανθρώπου το δρόμο που ακολουθεί.
Αν θα χάσεις 1-5 χρόνια (αν\'αλογα με την περίπτωση φυσικά) καταπολεμώντας μόνο τα συμτώματα και μετά να ασχοληθείς με την αιτία ή αν θα ξεπεράσεις τα συμπτώματα σε λιγότερο χρόνο και να ασχοληθείς πιο γρήγορα με την αιτία είναι ίσως η διαφορά (Αν και επισημαίνω ότι ακόμα και με φάρμακα αν δεν έχεις δύναμη, επιμονή, υπομονή, συνεχή προσπάθεια, διάθεση και στόχο την υπέρβαση, ούτε τότε τα συμπτώματα υποχωρούν)
Εννοείται αυτά που αναφέρω δεν αφορούν περιπτώσεις όπου κάποιος είναι απλά πιεσμένος από μια δυσάρεστη κατάσταση που μπορεί να του προκαλεί αγχος αλλά περιπτώσεις γενικευμένου αγχους που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στη καθημερινότα του και δεν μπορεί να απαλλαγεί απο αυτό.Και αποτελούν τη προσωπική μου άποψη
Χαίρομαι που -επιτελους ισως- έρχεσαι στα λόγια μου αν και λυπάμαι που απ\'οτι βλέπω δεν έγινα μέχρι στιγμής κατανοητός.
ΦΥΣΙΚΑ και για όλα ευθύνεται η βαθύτερη αιτία του προβλήματος και οχι τα συμπτώματα ή τέλος πάντων οι συνέπειες.
Σαφώς και ίσως να βοηθάει λίγο η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων ώστε να κερδίσουμε λίγη ηρεμία, αλλά η ουσιαστική αντιμετώπιση είναι ο εντοπισμός του προβλήματος και η απλή λύση του!
Ας υποθέσουμε οτι κάθε μέρα κάνεις την ίδια διαδρομή για να πάς στη δουλεία σου. Κάπου στη μέση της διαδρομής ύπαρχει ένας βουρκός με λάσπη.Υπάρχει όμως και ένας εναλλακτικός δρόμος που οδηγεί προς τη δουλειά σου που δε τον ξέρεις και που είναι καθαρός.Εσυ λοιπόν κάθε μέρα που περνάς απο εκεί, είσαι αναγκασμένος να πατάς μέσα στις λάσπες....
Και θα συνεχίσεις να πατάς ....Μέχρι να αφιερώσεις λίγο χρόνο για να εξετάσεις τι στην πραγματικότητα συμβαίνει....και να ψάξεις για κάποια βαθύτερη λύση ( η οποία είναι η εναλλακτική-καθαρή διαδρομή).
Το θέμα της κάθε φοβίας και των συμπτωμάτων της είναι εδρεύει και κατοικεί εκεί όπου δεν έχουμε εναν σαφή τεκμηριωμένο λόγο ώστε να μην φοβόμαστε.
Αν ας πούμε κάποιος που φοβάται να μην πεθάνει και αυτό εχει σαν συνέπεια να παθαίνει κρίσεις πανικού, ξαφνικά -με κάποιο τροπο(δε θα σταθώ εκει- διαπιστώσει πως είναι αθάνατος και ότι δεν είναι δυνατόν να πεθάνει, ο φόβος για το θάνατο πλεον δε θα υφίσταται και ούτε και όλες οι συνοδευόμενες κρίσεις πανικού.
Θα ήθελα να φέρω καλύτερα και περισσότερα παραδείγματα αλλά δυστυχώς για την ώρα η έμπνευση με εγκαταλείπει.
Αλλά kater1na, αυτή τη φορά τα είπες καλα.
Και καταλήγω οτι μια καλή θεραπεία ίσως να είναι η αναζήτηση της αλήθειας στα θέματα που μας απασχολούν, αλλά τεκμηριωμένη απο επιχειρήματα που δεν αφήνουνε κανένα περιθώριο στη βαθύτερη κατανόηση μας (πες το υποσυνειδητο) για αμφισβήτηση.
Ίσως ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε κάποια πιστεύω και κάποις ιδεές που έχουμε υιοθετήσει βάση των εμπειριών μας και που συντηρούμε και που ουσιαστικά αποδεικνύεται οτι είναι λάθος ,εφόσον μας προκαλούν αυτή την ψυχική αναστάτωση.
Παιδιά,οι Ψ επιστήμες είναι ανοιχτές σε κάθε τύπου προσέγγιση αρκεί να έχει προηγηθεί κάποια μελέτη-έρευνα και να υπάρχουν σαφή κλινικά δεδομένα.Όλες αυτές οι θεωρίες-σχολές γύρω απ την ψυχική οργάνωση και την εφαρμογή τους στην θεραπευτική προήλθαν απο \"εμπνεύσεις\" κάποιων ανθρώπων που είχαν και κάποιο σχετικό γνωστικό υπόβαθρο.Στην συνέχεια μπήκαν στην βάσανο της κλινικής εφαρμογής και αξιολογήθηκαν βάση επιστημονικών πρωτοκόλλων στα οποία υπήρχε εκετενής περιγραφή των περιστατικών και της πορείας τους.Αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος να εμπιστεύομαστε την επιστήμη σε κανένα τομέα....
Όσο αφορά το φάρμακο (ειδικά για τις περιπτώσεις που μιλάμε) δεν είναι ο ομφαλός της θεραπευτικής.Είναι καθαρά συμπτωματική η αγωγή και απευθύνεται κυρίως στο σώμα που εμφανίζει την ανάλογη συμπτωματολογία.Η ψυχοθεραπευτική προσέγγιση είναι αυτή που επιχειρεί να βάλει σε κάποια τάξη τα της ψυχής και όταν αυτά θα βρούνε το δρόμο τους....τότε η ίδια η ψυχή δεν θα χρειάζεται αυτά τα σωματικά συμπτώματα για να εκφραστεί.Θα εκφορτίζει διαφορετικά πράγματα,μέσα απο άλλες οδούς με διαφορετική ποιότητα και ένταση.Βεβαίως η νίκη είναι αυτή της ολοκλήρωσης της πορείας μας (ωριμανσης) προς τα έσω και απλώς ένδειξη (καμμιά φορά ούτε καν αυτό) είναι η υποχώρηση των σωματικών ενοχλημάτων.Μπορεί πολλές φορές ακόμα και η αιφνίδια ή η αυξημένη εμφάνιση σωματικών ενοχλημάτων να είναι ενδεικτική μιας προόδου της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.
Άν κάποιος λοιπόν υποφέρει απο σωματικές ενοχλήσεις δεν θα του καταλόγιζε κανείς αύξηση ή επιδείνωση ψυχικών διαταραχών.Το μόνο που θα έλεγε είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί άλλο να αντέξει αυτές τις σωματικές εκφράσεις. Και όλοι μας βέβαια έχουμε ένα όριο αντοχής. Αυτό λοιπόν το όριο αντοχής έρχεται να διευρύνει το φάρμακο.Ακόμα και οι ανεπιθύμητες ενέργειες που έχει μια ουσία (στα πλαίσια πάντα μιας ορθής ψυχιατρικής/ψυχοθεραπευτικής εκτίμησης) και που μπορούν να αφορούν κάποιες ψυχικές λειτουργίες είναι πολύ πιο αθώες απ την αναστάτωση ή διακοπή που φέρνει το ίδιο το ανυπόφορο σύμπτωμα. Ίσως γι αυτό άλλοστε να το χρησιμοποιεί η ψυχή μας και αυτό......για λόγους διατήρησης της κατάστασης της,αντιδραστικά.....μιας και στο βάθος φοβάται την αλλαγή/καινούιο έστω και αν αυτό είναι προς το καλύτερο της.
ΠΑΙΔΙΑ,ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ,ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ...Ο (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ) ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΕ ΜΥΗΣΕΙ ΣΤΑ \'ΜΥΣΤΗΡΙΑ\' ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ,ΑΛΛΑ ΑΠΕΤΥΧΕ.ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΗΤΑΝ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ...ΣΥΝΤΑΓΟΥΛΕΣ ΤΟΥ!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΤΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΑΝΑΚΕΙΑ,ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΛΕΟΝ...ΕΛΠΙΖΩ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΣΕ ΚΟΥΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ.ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.
Α!ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ:Manos88,ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΑΡΑ ΜΙΚΡΕ!!!!ΑΣΧΕΤΟ,ΑΛΛΑ ΚΟΛΛΑΕΙ ΣΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.....
Quote:
Originally posted by Dimitra23
ΠΑΙΔΙΑ HELP ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑ ΠΑΛΙ ΝΑ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΩ.ΕΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑ,ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΠΑΛΙ ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΡΙΓΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΩΜΑ.ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΥ,ΑΛΛΑ ΤΡΟΜΑΞΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΣΤΙΣ ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΕΣ ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ,ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΝΙΩΘΩ ΡΙΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ.ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ(ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Η ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ)?ΑΝ ΝΑΙ,PLEASE ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ,ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ......
Καλημέρα Δήμητρα
Έχω ακριβώς τα ίδια συμπτώματα εδώ και 3 χρόνια,βέβαια δεν συμβαίνουν πάντα.Μπορεί να είναι σε συχνότητα 1 φορά τον χρόνο και συνήθως μου εμφανίζονται όταν υπάρχει μια περίοδος άγχους και έντασης.Κατά τα αλλά η ζωή μου είναι τελείως φυσιολογική.βέβαια όταν μου πρωτοεμφανίστηκαν είχα τρομάξει πολύ,είχα ταχυκαρδίες,έκτακτες συστολές ρίγη και έτρεμαν τα χέρια μου και τα ποδιά μου.Το έψαξα παρά πολύ και όλοι οι γιατροί κατέληξαν στο ότι αυτά τα συμπτώματα οφείλονται σε άγχος και νευροφυτικές διαταραχές.Πριν 1 βδομάδα μου ξαναεμφανίσθηκαν και αυτή την φορά είχα και εγώ αυτό που λες,ένα μούδιασμα στο αριστερό μέρος του μαγουλού,το οποίο αυξανόταν όταν αγχωνόμουν.Το λάθος που κάνω πάντα όταν Έχω αυτά τα συμπτώματα είναι ότι φοβάμαι ότι Έχω κάτι οργανικό αν και όλοι οι γιατροί με έχουν διαβεβαιώσει ότι δεν Έχω τίποτα, φοβάμαι μήπως πάθω τίποτα στον ύπνο μου και πεθάνω και αλλά τέτοια,με συνέπεια να τρέχω πάλι εκ νέου στους γιατρούς. Μετά από 2-3 βδομάδες περνάει από μόνο του.αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν όταν ασχολήθηκα με πράγματα που καναν το μυαλό να απασχολείται και να μην σκέφτεται το κακό,έκανα γιόγκα γυμναστική και χορό.Ελπίζω να σε βοηθάει το ότι υπάρχουν και άλλοι με τα ίδια συμπτώματα με εσένα,πάντως εμένα με βοήθησε αρκετά όταν διάβασα την δημοσίευση σου!
Διάβασα ότι ο βελονισμός βοηθάει σε τέτοια συμπτώματα,έχει κανείς ανάλογη εμπειρία?
και εγω αυτο ηθελα να πω στην Δημητρα....Και εγω πολλες φορες επαθα αυτα τα μουδιασματα στο κεφαλι......ρωτησω τους θειους μου που ειναι γιατροι και μου ειπαν πως προερχεται απο το εκτεταμενο αγχος...τσιτωνουν τα νευρα και μετα μολις χαλαρωσουν ψιλοπιανονται.....καπως ετσι...το μονο που ειναι σιγουρο εινια πως δεν προκειται να παθεις τιποτα...Εγω αρχισα ομοιοπαθητικη και ψιλοειδα αποτελεσμα...Δεν ξερω αν οφειλεται σε αυτα που μου δινει η ομοιοπαθητικος σαν χαπακια(φωσφορο)ή στο οτι προσπαθω εγω απο μονη μου να το πιστεψω,αλλα νοιωθω καλυτερα και δεν φοβαμαι και τοσο πλεον.....ΤΟ βασικοτερο ειναι να μην το σκεφτεσαι τοσο...Εμενα οταν με πιανει διαβαζω για την σχολη μου και ψιλοξεχνιεμαι:)....Μην στεναχωριεσαι,τα κρουσματα κρισεων πανικου σε ανθρωπους πληθαινουν οπως βλεπω,οποτε δεν εισαι η μονη:)
Ευχαριστω πολυ ntini.Ειναι καλο να ξερεις πως δεν εισαι ο μονος που περναει ολα αυτα.
sofaki...to u2u...pou souxw steilei toxeis dei?????????????!!!!!!!!!!!!!