Printable View
Καλησπέρα σε όλους!
Και σε μένα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δηλαδή εδώ και ένα χρόνο, μετά την απώλεια αρκετών κιλών, τα επεισόδια υπερφαγίας συμβαίνουν πολύ συχνά και έντονα. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι φοβάμαι πως δεν υπάρχει λύση. Υπάρχει κανείς που "έγινε καλά", που θεραπεύτηκε με οποιοδήποτε τρόπο; Ή είναι μάταιο να ψάχνουμε τη λύση; Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη αλλά μπορώ να ελπίζω σε μόνιμη και οριστική λύση;
Καλημέρα Eva K και καλώς ήρθες!
Αν ψάξεις λίγο σε παλιότερα posts θα βρεις ιστορίες ατόμων που το ξεπέρασαν. Φυσικά και υπάρχει λύση αλλά θέλει συντονισμένη προσπάθεια θεραπείας από ψυχολόγο και διατροφολόγο και διάθεση συνεργασίας από εμάς τους ίδιους. Από ότι έχω διαβάσει ακόμα κι αν την ξεπεράσεις τη βουλιμία, όσος καιρός κι αν περάσει πάντα θα έχεις μια παρόρμηση για φαγητό (σπανιότερα βέβαια). Η διαφορά θα είναι ότι τότε θα μπορείς να το ελέγξεις και να βρεις εναλλακτικούς τρόπους ξεσπάσματος. Μη χάνεις την ελπίδα σου λοιπόν.
τι να σου πω βρε καλή μου, παλεύω με το βάρος μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου...και έχω κερδίσει άπειρες μάχες αλλά όχι τον πόλεμο! Ωρες ώρες κι εγώ απογοητεύομαι και τα βλέπω όλα μαύρα και μάταια. Από την άλλη όμως...όλοι στην οικογένεια του πατέρα μου είναι υπέρβαροι με υπερτάσεις, φλεβικά προβλήματα, προβλήματα στα γόνατα (λόγω βάρους). Ο μπαμπάς μου, που υποχρεώθηκε να αδυνατίσει μετά από μία σοβαρότατη γαστρορραγία στα 40 του και από τότε διατήρησε χαμηλό το βάρος του, δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω και , για τα 80 του χρόνια πετάει! Και να πεις πως κάνει και τίποτα φοβερό...περπατάει πολύ και δεν τρώει τίποτα μετά τις 7. Και μου λέει συχνα: εγώ παιδάκι μου με την όρεξη που έχω θα μπορούσα να φάω κι εσένα...αλλά κρατιέμαι! Θεραπεύτηκε από μόνος του, από φόβο έστω αλλά θεραπεύτηκε. Εγώ πάντως δεν τα έχω καταφέρει ακόμα αλλά το παλεύω.
Καλημέρα!
Εμείς οι γυναίκες έχουμε μια ιδιαίτερη εμμονή με το βάρος μας, επομένως είμαστε πιο επιρρεπείς σε διαταραχές, νομίζω. Kat, το να κερδίζεις μάχες είναι η πορεία προς τη νίκη στον πόλεμο. Δε γίνονται όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Θα υπάρξει και πρόοδος και οποισθογύρισμα. Εγώ μετά από 1 μήνα και 1 εβδομάδα και όντας σε καλή ψυχολογική κατάσταση ξαναέκανα βουλιμικά. Το θέμα είναι να βρεις τη δύναμη να κάνεις μια νέα αρχή, να συνεχίσεις την προσπάθεια και να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Η διαταραχή μας είναι ένας εχθρός με τον οποίο θα παλεύουμε κάθε μέρα και θα πρέπει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνυση. Πάντως από ό,τι διαβάζω και ακούω είναι αρκετά δύσκολο να το ξεπεράσει κάποιος χωρίς τη βοήθεια ειδικού.
ακομα κι αν τα καταφέρω τελικά.. δεν θα είμαι ποτέ η ίδια .. πάντα θα φοβάμαι το φαγητό και τις συνέπειες του πάνω στο σώμα μου και στη ψυχολογία μου..και τα πισωγυρίσματα και όλος αυτός ο φόβος, ο πανικός και κυρίως η αίσθηση οτι δεν ελέγχεις το εαυτό σου . . και που θα πρέπει να μαζέψεις όλο σου το κουράγιο κάθε φορά και να ξαναδώσεις την τόσο γνώριμη μαχη και που θα πρέπει να κατασκευάσεις λόγους που θα σε κάνουν να ελπίζεις οτι αυτή η φορά θα είναι η τελευταία... μάλλον κουράστηκα πολύ...και έχω πολύ δρομο ακόμα..εύχομαι μεγαλύτερη θέληση απο την δική μου στους υπόλοιπους.. boulimia is a never ending trip.. :( tha's what i believe..
Νομίζω, πως με όλων των ειδών τις «εξαρτήσεις» συμβαίνει το ίδιο.Κλείνει μια πληγή και μένει μια ουλή έτοιμη ν' ανοίξει στην πρώτη απροσεξία.
Δε μπορεί, θα υπάρχει ένα τέλος. Όταν το μάτι ''χορτάσει'' κι ο οργανισμός δε νιώθει πλέον στερημένος μάλλον. Τους τελευταίους 2 μήνες περίπου είχα πολύ συχνά βουλιμικά τα οποία διακόπτονταν από περιόδους δίαιτας. Όσο κι αν σκεφτόμουνα, την ώρα του επεισοδίου, τις συνέπειες δε μπορούσα να το σταματήσω. Κι αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ.
Έτσι όπως τα κατάφερα να παραμείνω 1 μήνα και 1 εβδομάδα χωρίς βουλιμικά στο παρελθόν, έτσι θα τα ξανακαταφέρω κάποια στιγμή. Όλα στο μυαλό είναι και θα είναι. Τίποτα δεν είναι αδύνατο μπροστά στην ισχυρή μας θέληση. Αρκεί να προσπαθούμε συνέχεια, ακόμα κι αν πισωγυρίζουμε. Ξανά και ξανά από την αρχή με το κεφάλι ψηλά και με περισσότερο πείσμα.
είναι ένα συνεχές ταξίδι με αιώνιο αντίπαλο τον εαυτό σου... keep the faith.. εγώ τα έφτυσα...
Έλα,που τα'φτυσες! Δε συνάδει και με το όνομα σου εξάλλου...Ανασύνταξη τώρα! ʼντε!
αααααααα ουτε τις μαυρες μας δεν μπορουμε να εχουμε...
Όχι! Τις πρόλαβαν άλλοι! Είναι ρεζερβέ! Αρκεστείτε στα υπόλοιπα χρώματα εσείς...
και εγω πάντως ειμαι απαισιοδοξη...
ειμαστε σαν τους αλκοολικους και τους ναρκομανεις, τοσες μερες ''καθαροι'' αλλα ποτέ τελειως καλα...
ok then dark blue for me..
ασ μπει κανέις στο foroum των ανωνυμων αλκοολικών να τους ρωτήσει αν έχει θεραπευτεί κανείς ολότελα. τα ίδια είναι με όλες τις καταχρήσεις κ όλες τισ εμμονές. όταν θαχεις σημαντικότερα προβλήματα να απασχολούν το κεφαλάκι σου θα σταματάς τα βουλιμικά πάρτυ. Όταν πάλι θα μιζεριάζεις με την ζωή σου,θα το ρίχνεις κ πάλι στο φαί. η ζωή μου κύκλους κάνει. φυσικά κ υπάρχει λύση ,κάθε φορά που θα είσαι έτοιμη να το ρίξεις στο φαί βάλε ένα ζουρλομανδία ,κλείδώσου σε ένα δωμάτιο κ άρχισε να κουνιέσαι μπροσ πίσω σα στερημένος πρεζάκιας. από το πολύ κούνα κούνα θα χάσεις κ θερμίδες γυμνάζονται κ οι κοιλιακοί.χαχαχαχαχαχααχα� �α.διώξτε με από το foroum τώρα!!!!!!!
χαχαχαχχα...Όχι,κάτσε,κάτσε. ..Βγάλε μας ό,τι κοπανιέσαι στο διάδρομο ν'αφήσεις πίσω...
embros tis gis i kolasmeni enothite!!!!!!!!!!!!!!hahahahahahahaha
εγω εχω αποφασισει οτι παντα θα εχω ενα ''θεμα'' με το φαγητο...ελπιζω μονο οτι θα μπορω να διατηρω το βαρος μου σε ποιο φυσιολογικα επιπεδα,χωρις δηλαδη να εχω αυξομοιωσεις 10 20 και 30 κιλων..σιγουρα θα ερθουν μερες που θα τρωω περισσοτερο απο το κανονικο αλλα την επομενη μερα θα προσπαθω να τρωω ποιο ελαφρα για να εξισσοροπησω την αμαρτια της προηγουμενης μερας..
προσπαθω να δουλεψω αυτο τον καιρο ολα αυτα που με οδηγουν στο να τρωω..προσπαθω να αγαπησω τον ευατο μου μαζι με τις αδυναμιες του και να του συγχωρησω τις διατροφικες διαταραχες..απλα διαπραγματευομαι...ειναι σαν να του λεω ''ενταξει εχεις μια αδυναμια ,σε καταλαβαινω αλλα ας μην την αφησουμε πλεον να μας κανει τοσο κακο...φαε 1 σοκολατα αλλα μεχρι εκει!''
οι περισσοτεροι σκεφτομαστε οτι αφου εφαγα 2 σοκολατες δεν βαριεσαι ας φαω και μια πιτσα και φυστικια....και παγωτο...
επειδη πιστευω οτι στην ζωη δεν υπαρχει μονο ασπρο και μαυρο ,ας προσπαθησουμε να βρουμε το δικο μας 'χρωμα'...
ας παραδεχτουμε τις αδυναμιες μας και ας προσπαθησουμε να τις τιθασευσουμε και οχι να τις εξαλειψουμε..ισως αν κατακτησουμε αυτο τοτε πιο ηρεμα και με καινουρια δεδομενα πλεον να μπορουμε να κανουμε ενα βημα πιο περα!
παν μετρον αριστον...