ΙΣΩΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ...

βρέθηκα τυχαία στο forum αλλά πραγματικά βρήκα κάτι από τον εαυτό μου. Περισσότερο με συγκίνησε που είδα νέα παιδιά να παλεύουν με το πρόβλημα, να νοιώθουν δυστυχισμένα και να υποφέρουν. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει η ιστορία μου...είμαι 48 ετών,με δύο παιδιά 11 και 12 ετών. Πρόβλημα βάρους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Παχουλό,εσωστρεφές παιδί, έφηβη,ενήλικη. Κρατούσα το βάρος μου σε αποδεκτά όρια,60-65 κιλά με 1,65 ύψος μέχρι που έκανα παιδιά στα 35 μου. Από κει και μετά ξέφυγα. Τώρα είμαι 95 κιλά,σταθερή τα 3-4 τελευταία χρόνια. Με πολύ μικρά σκαμπανεβάσματα. Δυο-τρεις μήνες είναι που έχω αρχίσει να χάνω. Πολύ πολύ αργά, 1-1,5 κιλό το μήνα.Χωρίς να κάνω φοβερά και τρομερά πράγματα,λίγο διάδρομο στο σπίτι,λίγο περπατημα παραπάνω,λίγο γιόγκα. Λίγο έως καθόλου βραδυνό φαγητό. Πάντα θεωρούσα το βάρος μου υπερβολικό,πάντα ενοχές,πάντα προσπάθεια. Μέχρι πριν 13 μήνες. Τότε που ο γιος μου,10 ετών τότε,διαγνώστηκε με όγκο στο οπτικό νεύρο. Και βρεθήκαμε στο ογκολογικό τμήμα μεγάλου παιδιατρικού νοσοκομείου να παλεύουμε με τον καρκίνο. Τώρα...τελειώσαμε τις χημειοθεραπείες και περιμένουμε. Και θέλω να σας πω...
Παιδιά,
έχουμε μόνο ΕΝΑ σώμα,αυτό είναι το μοναδικό 'περιουσιακό' μας στοιχείο. Αγαπήστε το,προσέχετέ το,μην αφήνετε κανένα να το υποβιβάζει...
Είναι τόσο ευαίσθητο,τόσο μοναδικό,τόσο όμορφο...
Χαρείτε τη ζωή,την κάθε στιγμή που ζείτε, δεν θα ξαναγυρίσει
Αν εμείς πρώτοι δεν αγαπήσουμε αυτό που είμαστε,κανείς δεν θα το κάνει για λογαριασμό μας
Και αν εμείς πρώτοι το κάνουμε, θα βρεθούν κι άλλοι, πολλοί να το κάνουν
Κάνετε ότι περνάει απ΄το χέρι σας για να νοιώθετε όμορφα μέσα σ΄αυτό, περπατήστε, τεντωθείτε, ντυθείτε όμορφα, φλερτάρετε...
Κάντε μικρά πράγματα κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ΓΙΑ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΣΑΣ
Κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους
Με όλη μου την αγάπη
Κατερίνα

περαστικα στον γιο σου. ελπιζω να φανει μαχητης και να νικησει.
ευχομαι διαβαζοντας αυτο το μηνυμα και αλλα παιδια να ευαισθητοποιουθουν και να καταλαβουν αυτο που λες και λεμε οι περισσοτεροι. οτι πρεπει να χαιρομαστε καθε στιγμη γιατι δεν θα ξαναγυρισει.

Κατερίνα μου,έχεις τόσο δίκαιο,αλλά δυστυχώς τείνουμε να θεωρούμε την υγεία μας δεδομένη
μέχρι η δική μας ή κάποιου δικού μας απειληθεί!Μπερδευόμαστε στα ανούσια και επίκτητα και χάνουμε τον εαυτό μας!
Θέλω να πιστεύω ότι έχετε αφήσει μια για πάντα πίσω σας κάθε τι αρνητικό
κι ότι το καμάρι σου θα χαίρεται στο εξής στο έπακρο κάθε στιγμή του ως τα βαθειά του γεράματα!
Η σκέψη μου και η προσευχή μου κοντά σας!Καλή δύναμη στον αγώνα σας!Φιλάκια πολλά!

Kat,

εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου να βγουν καλά τα αποτελέσματα του γιου σου και να μη σας ξαναπασχολήσει ποτέ πρόβλημα υγείας.
Όσο για την αγάπη και την αποδοχή του εαυτού μας, όταν όλοι είναι απέναντι και σε πολεμούν πού να βρεις τη δύναμη να επιπλεύσεις? Θα μου πεις τώρα ότι αυτή η δύναμη κρύβεται μέσα μας, το ξέρω. Θέλει χρόνο και προσπάθεια για να τη βρούμε και να την χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας.

εχεις δικιο κατερινακι
κι εγω το εχω σκεφτει
αλλα οταν σου τυχει τοτε αντιλαμβανεσαι το μεγεθος της βλακειας
μεχρι τοτε ομως.......

Μέχρι τότε Τζένη μου ψάχνεις να βρεις μόνο την ομορφιά, που υπάρχει. Ξέρεις, πίστευα μικρή πως ομορφιά είναι η λεπτή μεσούλα και τα μακριά πόδια. Και καλά, λεπτή μεσούλα ας πούμε πως είχα, μακριά πόδια δεν είχα ποτέ. ΄Ηταν χοντρά και γεμάτα κυτταρίτιδα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως η ομορφιά είναι κάτι πολύ πιό συνθετο και απροσδιόριστο. Είναι η γλύκα,η ευαισθησία,η ζεστασιά, το νοιάξιμο...η ευθύτητα ,η ακεραιότητα κι η συνέπεια του χαρακτήρα. Μη μου πεις πως δεν έχεις γνωρίσει ανθρώπους 'πανέμορφους' που όμως είναι τόσο επηρμένοι,κυνικοί,αλαζόνες κι αντιπαθείς που κανείς δεν τους πλησιάζει. Και άλλους ,απλά μέτριους στην όψη, που μόλις ανοίξουν το στόμα τους, μόλις τους κοιτάξεις στα μάτια νοιώθεις να σε ελκύουν. Κι 'εμείς" έχουμε ένα ακόμα πλεονέκτημα. Επειδή ξέρουμε από τον εαυτό μας τι σημαίνει ανασφάλεια, απογοήτευση, αγώνας, είμαστε πολύ πιο ευαίσθητοι και δεκτικοί...και πολύ πιο ερωτεύσιμοι!

Κατερινα ευχαριστουμε για τη αισιοδοξη και ουσιαστικη προσεγγιση.Θελω να κανω το μηνυμα σου ποστερ ,να το βλεπω και να με αφυπνιζει οταν παω να βουλιαξω στην απελπισια..Οταν νιωθω ανισχυρη μπροστα στην παρορμηση και μετα το βουλιμικο ειμαι αχρηστη, ενα σκουπιδι..Το προβλημα με τις διατροφικες διαταραχες ειναι πολυπλοκο, δε νομιζω οτι στεκομαστε μονο στην εικονα, ειναι λιγο επιφανειακο αυτο.. Εγω τουλαχιστον, οχι..Δεν παλευω με την μπουκια γιατι θελω να ειμαι αδυνατη.Ειναι βαθυτερα τα αιτια.εχει να κανει με μειωμενη αυτοεκτιμηση, με την πεποιθηση οτι δεν αξιζουμε σεβασμο και φροντιδα, με αδυναμια να διαχειριστουμε καθημερινες στρεσσογονες καταστασεις, εχει τις ριζες του , εν πασει περιπτωσει, στο παρελθον και ειναι δυσκολο να αναλυθει σε δυο γραμμες..Ο δρομος παντως για να γινουμε καλα, περναει μεσα απο την αγαπη για την υπαρξη μας και τον αυτοσεβασμο..Εχεις δικιο σε αυτο.
Ολα να πανε καλα με το γιο σου, να ειναι δυνατος.Σε εμενα χτυπησαν πολλα καμπανακια με προβλαματα υγειας εδω και δυο χρονια, στην αρχη τρομαζα, αλλα μετα νικουσε παλι η βουλιμια.Πιστευω πως αυτο ειναι υβρις, η ζωη δε θα μου δωσει πολλες ευκαιριες ακομα να ξυπνησω..Γι αυτο εσφιξα τα δοντια και αποφασισα να ζησω , φυσιολογικα , οχι σαν ζομπι οπως τοσα χρονια..Ειχα εφτα ολοκληρες μερες χωρις βουλιμικο και εχθες το χαλασα..και ενοιωσα ρακος..πηρα παλι το μαστιγιο και αρχισα..Σημερα ομως παλι απο την αρχη, δεν παραιτουμαι, με στοχο τις οκτω μερες, και ποιος ξερει , ισως και παραπανω..

Reaki όλα καλά? Πώς πας με τη διατροφή σου? Θα το χτυπήσουμε το 8ημερο χωρίς βουλιμικό?

Δελφινακι, παμε παλι απο την αρχη..Με αισιοδοξια..Προσπαθω να καταλαβω τι συμβαινει οταν κανω βουλιμικο.Ενας λογος ειναι η ελλιπης και μονοτονη διατροφη, πραγμα που πια διορθωσα και αποφευγω, δευτερος πιστευω, τα διαφορα αδιεξοδα, μοναξια, στανοχωρια, αγχος κτλ που δεν καταφενω παντα να μην με επηρεαζουν, και φοβαμαι οτι ο τριτος λογος, αδρα, που κανω βουλιμικα, ειναι οτι ασυνειδητα μολις παω να πω μπραβο, περναω σιγα σιγα απεναντι, στην αλλη οχθη ,με τους φυσιολογικους που δεν εχουν εμμονη με το φαγητο, εκει ενα αορατο χερι με τραβα πισω στα γνωριμα και οδυνηρα..
Αφου ξερω πως δε θα βρω καμια παρηγορια στο φαγητο..
Μου κλεβει την αυτοεκτιμηση μου η βουλιμια..Μου ρουφαει την ενεργεια για να ζησω μια καλυτερη ζωη..
Πρεπει να ξεκολλησω.

Έχεις σκεφτεί μήπως, πριν από το βουλιμικό, κάνεις αυτό που λέμε διπολικές-διχοτόμες σκέψεις? Δηλαδή, αν τύχει και φας κάτι παραπάνω από αυτό που εσύ θεωρείς φυσιολογικό μετά να λες ΄΄Δε βαριέσαι, αφού χάλασα τη διατροφή μου, ας φάω ό,τι βρω μπροστά μου.΄΄? Εγώ πάντως, έχω παρατηρήσει ότι κάτι τέτοιο παθαίνω. Και μάλιστα, αν έχω πιει αλκοολ χωρίς να είμαι καλά φαγωμένη, χάνω πιο εύκολα τον έλεγχο και την αυτοσυγκράτησή μου ως προς την κατανάλωση φαγητού.

και πως αντιμετωπιζονται αυτες οι διπολικές-διχοτόμες σκέψεις;
εγω πολύ συχνα λέω,αφου δεν τα καταφερα και σημερα,ας ξεσκιστω στο φαγητο και απο αυριο θα τα παω καλυτερα (χωρις να συμβαινει βεβαια)

Κι εγώ ακριβώς τα ίδια. Αν χάσω τη μπάλα κάνω εβδομάδες ή και μήνες να ξαναμαζευτώ.

Παιδιά,


ειλικρινά δεν έχω ιδέα πώς καταπολεμώνται αυτού του είδους οι σκέψεις. Έχω δοκιμάσει μεθόδους αντιπερισπασμού της προσοχής από το φαγητό αλλά ναυάγησαν. Επίσης, έχω προσπαθήσει λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια του βουλιμικού να αναλογιστώ πόσο χάλια θα νιώθω μετά για να σταματήσω να τρώω αλλά και πάλι δεν είχε αποτέλεσμα.
Χθες, γύρισα ας πούμε αργά το βράδυ και πέιναγα. Σε όλο το δρόμο προς το σπίτι σκεφτόμουνα τι θα ήταν καλό να έτρωγα. Τελικά, κάνοντας πώς δε βλέπω κάτι βουτήματα και κάτι κάσιους, γέμισα μια κουπάρα γάλα ελαφρύ, έκοψα και 2 φετάρες ψωμί ολικής αλέσεως τις οποίες άλειψα με μέλι κι έφαγα. Κατάφερα όμως και έφαγα μόνο αυτά, όσο κι αν μου φαίνονταν υπερβολικά εφόσον το βράδυ δεν είχα συνηθίσει να τρώω. Σκεφτόμουνα απλά ότι αφού πεινάω πρέπει να φάω, ότι είχαν περάσει 4 ώρες από το τελευταίο μου γεύμα και στην τελική δεν έφαγα κάτι ανθυγιεινό, βαρύ ή παχυντικό
Έπεσα για ύπνο μετά από λίγο κι ένιωθα χορτάτη αλλά σε καμία περίπτωση πλήρης ή σκασμένη. Ίσως ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που ΄΄άκουσα΄΄ το σώμα μου.

μπράβο dolphin!!

Νομίζω πως έτσι πρέπει να φερόμαστε όλοι. Εγώ μετά από τη χθεσινοβραδυνή έξοδο, ενώ είχα πει πως θα αποφύγω να φάω, το κράτησα για λίγη ώρα αλλά μετά τσίμπισα και τα λιπαρά σαντουιτσακια από έξω, και τα αναψυκτικάκια μου και τα γλυκάκια μου κτλ.. δεν ήταν καθόλου υπερβολικό αυτό που ακολούθησες χθες..ίσως κι εγώ αν είχα φροντίσει να φάω κανονικά το βραδυνό μου να μην έπεφτα με τα μούτρα μεταμεσονύκτια..Αααααααααχ χ,τι θα κάνουμε βρε παιδια στις γιορτές.. :-(

Λέω τις γιορτές να μαζευτούμε όλοι μαζί, να βάλουμε φόρμες,αθλητικά και όλα τα συναφή και να πάρουμε τα βουνά. ΄Ετσι...1.γυμναζόμαστε στη φύση αφού η πεζοπορία είναι από τα πιό αναζωογονητικά αθλήματα 2.Γλυτώνουμε το σπίτι, τις επισκέψεις, τα γλυκά ,τα φαγητά, το καθησιό και...τα 3-4 κιλά τουλάχιστον που βάζουμε συνήθως το Χριστούγεννο!!!

Κι εγώ τις τρέμω τις γιορτές... άσε που έχουν αρχίσει διάφοροι γνωστοί μας να μας καλούν για ποτό ή φαγητό... το κρατάω λίγη ώρα πίνοντας συντηρητικά και τρώγοντας σαλάτα και κρέας και μετά, με πιάνει κρίση και δοκιμάζω και ρύζι και ότι σκατά έχει επάνω το τραπέζι (μα καλά, γιατί δεν σηκώνονται αφού φάνε και κάθονται και τρώνε και πίνουν όοοοοοοοολο το βράδυ:()

εχεις δίκιο καρδούλα μου, αυτό απορώ κι εγώ. Μήπως γιατί ΟΟΟΟΟΟλοι δεν έχουν κάτι καλύτερο να πουν ή να κάνουν από το να μιλάνε για το φαγητό και να τρώνε? Μήπως γιατί όλοι,κατα βάθος, έχουν το ίδιο με μας πρόβλημα αλλά καταφέρνουν και το κρύβουν ακόμα κι απ΄τον εαυτό τους? Λέω μήπως??? Και το να φάμε ΟΟΟΟΟΟλο το φαί τους είναι η απόδειξη πως αναγνωρίζουμε την αξία τους και την προσπάθειά τους να μας "ευχαριστήσουν" γι αυτό και παλεύουν τόσο πολυ γι αυτό? Δεν ξέρω, το έχω ζήσει, το έχω σιχαθεί όλο αυτό το έργο των γιορτών...και φέτος, πέρα από πλάκα, μια και θα είμαι εδώ το Χριστούγεννο, λέω να το περάσουμε 'οικογενειακά"...ν΄ανοίγουμ� � κάθε μέρα το pc μας, να μιλάμε, να επικοινωνούμε, να παίρνουμε θάρρος ο ένας απ΄τον άλλον. Αυτό και έξω, βόλτα όσο γίνεται, περπάτημα. Μακριά από τραπέζια και φαγητά. Κάτι θα σώσουμε, δεν νομίζετε???

Quote:

---

Originally posted by kat201161
Και το να φάμε ΟΟΟΟΟΟλο το φαί τους είναι η απόδειξη πως αναγνωρίζουμε την αξία τους και την προσπάθειά τους να μας "ευχαριστήσουν" γι αυτό και παλεύουν τόσο πολυ γι αυτό?

---

Αυτό ακριβώς κάνουν όλοι, και οι φίλοι και οι μάνες και οι σύντροφοι:(

γειά σας!

Συμφωνώ με την άποψή σου κατ201161, αλλά μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι? Το φαγητό είναι απόλαυση και μέσα στα Χριστούγεννα και στις γιορτές, τα επίσημα γεύματα θα έπρεπε να μας δίνουν την ευκαιρία να δοκιμάζουμε διαφορετικά και ποιοτικότερα πράγματα..Δε λέω να κάτσεις να φας τον άμπακο..απλά να δοκιμάσεις διαφορετικές γεύσεις..Να νιώσεις πως κάνεις κάτι διαφορετικό που θα είναι άξιο συζήτησης την ίδια και μη σου πω και την επόμενη ημέρα. Βέβαια, το ξέρω πως δεν είναι πάντα έτσι..την έχω πατήσει κι εγώ πολλές φορές. Σε συγγενικά σπίτια, που μαζεύονται όλες οι θείες-θείτσες και πρέπει να δοκιμάσεις από όλα τα τετριμένα και λιπαρά φαγητά τους και να προσποιηθείς πόσο ωραία είναι, πόσο "διαφορετική" είναι η ίδια ακριβώς συνταγή από τήν ίδια "θεία" και μέχρι και από την ίδια κατσαρόλα (!!!!!!!!) σε σχέση με την ακριβώς προηγούμενη χρονιά!!! :-)
Δεν ξέρω εαν συμφωνείτε μαζί μου.. Οι γιορτές θα πρέπει να μας προκαλούν θετικά συναισθήματα και να μας χαλαρώνουν.Δεν πρέπει να μας αγχώνουν!Φέτος υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην κάνω υποχωρήσεις. Θα βρεθώ με άτομα ακομπλεξάριστα, μακριά από τις προαναφερθείσες "θείτσες", θα φάμε με μέτρο αλλά θα φάμε και θα το ευχαριστηθούμε! μιλάμε για πολύ γκουρμέ και διαφορετικές καταστάσεις! Καλύτερα να πλερώσω κάτι παραπάνω και να το ευχαριστηθώ! Αυτά σκέφτομαι για εφέτος..!

Όσον αφορά τις Γιορτές, θεώρησα σωστό να το κουβεντιάσουμε σε ξεχωριστό χώρο, γι' αυτό ξεκίνησα New Topic στη Βουλιμία με θέμα "Χριστούγεννα 2008"
thanks!!