ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

Προβληματίζομαι τελευταία έντονα ως προς το κατά πόσο είναι συνδεδεμένες αυτές οι δύο ασθένειες...
Δεν εννοώ ασφαλώς πως όποιος είναι υπέρβαρος πάσχει απαραίτητα από κατάθλιψη,πόσο μάλλον το αντίθετο...
Αλλά στην περίπτωση που όντας υπέρβαροι αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα της κατάθλιψης...πώς απεμπλακόμαστε;
Κατά πόσο η μία είναι αιτία ή αιτιατό της άλλης κι αντίστροφα;...Να το πω πιο απλά:
υποφέρω από κατάθλιψη ως συνέπεια της παχυσαρκίας μου και των επιπτώσεων της στη ζωή μου
ή μήπως η κατάθλιψη που νιώθω με ωθεί στο φαγητό,μου αποστραγγίζει κάθε ενέργεια και διάθεση αλλαγής της εικόνας μου;
Μήπως αναλώνομαι σ'έναν φαύλο κύκλο που επιτείνει την απαξίωση,την αίσθηση ανικανότητας κι έλλειψης πειθαρχίας,που μου καταλoγίζω;

Το αν είμαστε παχύσαρκοι καθώς και τους σχετικούς λόγους που κάποτε γίναμε και προς το παρόν παραμένουμε
φαντάζομαι -ή έστω ελπίζω- τους γνωρίζει ο καθένας μας αρκετά καλά...
Ωστόσο είναι δυσδιάκριτα στους περισσότερους ίσως από μας τα όρια της κατάθλιψης με τη μελαγχολία ή τη θλίψη.
Συνεπώς,όποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί στα συμπτώματα της κατάθλιψης κι οτιδήποτε άλλο σχετικό,
μπορεί ανάμεσα στα άλλα να πάρει μια ιδέα,ρίχνοντας μια ματιά κι εδώ:

--->www.katathlipsi.gr

Έχω διαβάσει και έχω διαβάσει εδώ μέσα - ώς αναγνώστρια μέχρι σήμερα- αλλά τόσο έυστοχα τοποθετημένο με πέντε κουβέντες....
Το γνωστό Αυγό του Κολόμβου....το οποίο με κυνηγά εδώ και 2 περίπου χρόνια....Η κακή διάθεση οδηγεί στα κιλά λοιπόν ή τα κιλά στην κακή διάθεση?
Ξορκίζω την λέξη κατάθλιψη - κομμάτι βαριά μου πέφτει ώς διάγνωση - αλλά η κυκλοθυμία, η απαξίωση, η αίσθηση ανικανικανότητας είναι στο καθημερινό μου μενού.....
Κάλή Χρονιά σε όλους!!!

Γειά σου,koko και καλώς μας ήρθες!
Πολύ χαίρομαι που κάποιος έδωσε σημασία στο θέμα!
Τελικά,εσύ,προς τα πού κλίνεις;

Καλώς σας βρήκα :-)
Όταν ήμουν στα κιλά μου, ήμουν και στα καλά μου ..........ΧΑ ΧΑ.....
Πήγα και σε ψυχολόγο κάποια στιγμή, αυτά τα 2 τελευταία χρόνια που δέν είμαι στα καλά μου (ούτε στα κιλά μου) με σκοπό να βρώ ποιά υπόγεια δύναμη με καταδυναστεύει και δέν μπορώ να σταματήσω την υπερβολή στο φαγητό καθώς επίσης και την πλήρη ανικανότητά μου να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα διατροφής.
Τελικά, ούτε πρόβλημα με την μαμά μου έχω...(αγαπημένο θέμα στην συγκεκριμένη ειδικότητα), ούτε βίωσα τραυματικά παιδικά χρόνια, ούτε ήμουν οργισμένο νιάτο στην εφηβεία μου, ούτε, ούτε, ούτε (έσκισε τα πτυχία της η γυναίκα...)

Πάντα είχα όμως την τάση να κάνω το εξής:
Είμαι 70 κιλά (1.70 ύψος για να σου δώσω μία εικόνα)? Θα μπορούσα να είμαι και λιγότερα (χωρίς στην ουσία να μπορώ)
Πήρα 18 στις εξετάσεις? Θα μπορούσα να πάω και καλύτερα
Φόρεσα αυτό στην εκδήλωση? Θα μπορούσα να ντυθώ και καλύτερα...
Ήταν καλή η παρουσίαση στην δουλειά μου? Θα μπορούσε να είναι και καλύτερη...
Έφτιαξα μουσακά? Θα μπορούσε να είναι και καλύτερος

Συνοψίζω: Μάλλον η τελειομανία μου με οδήγησε εδώ...(πρός Θεού μήν φανταστείς οτι είμαι ξιπασμένη...) Κάποια όμως πράγματα που τα έκανα καλά αρνιόμουν να τα αναγνωρίσω στον εαυτό μου....Έτσι όταν υπέπεφτα σε λάθη τράβαγα το σκοινί στα άκρα. Για παράδειμα? Πήρες 5 κιλά? Πρέπει από αύριο να μήν τρώς τίποτα...Πρέπει να πεθάνεις στην πείνα για να χάσεις αυτά τα 5 κιλά που θα σε καταστρέψουν...Αυτό ποτέ δεν γινόταν και έτσι τα 5 έγιναν 10 τα 10 - 20 και πάει λέγοντας......Μέχρι που έχασα την μπάλα.

Από αύριο ξεκινάω μία νέα προσπάθεια για αποκατάσταση της διατροφής (διαστροφής) μου. Ιδού λοιπόν η Ρόδος Ιδού και το πήδημα που λέει και ο σοφός λαός μας....Θα καταφέρω να ολοκληρώσω την προσπάθεια (χωρίς να τα ξαναπάρω για τα υπόλοιπα 50 χρόνια?) ή θα χάσω 5-6, θα χαλαρώσω και για επιβράβευση θα τα πάρω όλα πίσω (μέχρι τελευταίου γραμμαρίου σε βεβαιώ...)? Και μετά θα επακολουθήσει το προσφιλές μου χόμπυ τελευταία:το αυτομαστίγωμα.....ΚΑΙ ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Είμαι λοιπόν ή δέν είμαι η προσωποποίηση του ΦΑΥΛΟΥ ΚΥΚΛΟΥ?

Αναμένω δική σου εκτίμηση

Καληνύχτα σας!!!!

nantin
νομιζω οτι η εκφραση σου "φαυλος κυκλος" ειναι η απαντηση σε αυτο που ρωτας, οπως πολυ σωστα λεει και η φιλη κοκο στην πολυ ενδιαφερουσα διηγηση της.
εχω οστοσο την αποψη, οτι η καταθλιψη η και η περιπου καταθλιψη εχουν σαφως μια σχεση με την παχυσαρκια που κατα τη γνωμη μου ειναι ιδια με τη σχεση που εχει η διαχειριση συναισθηματος γενικοτερα......ειτε αυτο ειναι αγχος, ειτε θλιψη ειτε καταθλιψη ειτε ανία ειτε θυμος κλπ....μετα τις πρωτες μεγαλες περιοδους απανωτων επεισοδιων (που μπορει να μην ειναι απλα επεισοδια αλλα τροπος ζωης απο την γεννηση σχεδον) και καθως δημιουργειται η εγκαθισταται το προβλημα της παχυσαρκιας, τον ρολο αναλαμβανει ο αγαπητος φαυλος κυκλος...ισως μαλιστα καπου εκει να εμφανιζεται και η καταθλιψη ενω η αρχη να εγινε με αλλα συναισθηματα μονο και λιγη θλιψη για τ αποτελεσματα....

οσο για την κοκο
εχω να πω οτι εκανα καποιες σκεψεις διαβαζοντας την ιστορια της..
θεωρω οτι οι πρακτικες και οι σκεψεις που περιγραφει "εβαλα 5 κιλα, θα το ραψω μεχρι να τα χασω"κλπ. ειναι συσχετισμενες περισσοτερο με την αυτοτιμωρια παρα με την τελειομανια.δλδ, δεν το ραβω για να φτασω στο τελειο, αλλα το ραβω γιατι ειμαι ανικανη να πειθαρχησω στις αποφασεις μου για αδυνατισμα κι ετσι μου αξιζει ο αυτοπεριορισμος μεχρι να στρωσω, και μαλιστα νομιζω οτι ειναι ενα συναισθημα πολυ πιο συχνα ευρισκομενο στην βουλιμια παρα στην παχυσαρκια.

οσο για τελειομανια, την εχω περισσοτερο συσχετισμενη με την ανορεξια:"το οσο δυνατον πιο αδυνατο σωμα ειναι η υπερτατη ευτυχια για τον ανθρωπο. θα το εχω με καθε κοστος, παντα το πιο αδυνατο που γινεται και τπτ λιγοτερο,γιατι εγω εχω τον ελεγχο και δεν θα τον χασω μχρι να αγγιξω το τελειο (τον εντελως χαμενο φυσικα)"

βεβαια τα ορια σε ολα αυτα δεν ειναι παντα σαφη, η αυτοτιμωρια , η ελλειψη αυτοεκτιμησης οπως και αλλες καταστασεις συχνα υπαρχουν και στις τρεις παθησεις και αποδειξη αυτου καποια ατομα που εχουν περασει απο πανω απο μια απο αυτες η ακομα κι απ τις τρεις....

Ναι,sweet...
η ερώτηση μου ήταν κάπως ρητορική κι η περίπτωση μου είναι ακόμα ένα ζωντανό της παράδειγμα...
Οι σκέψεις μου,διατυπωμένες ίσως κάπως διαφορετικά,στην ουσία τους συμφωνούν απόλυτα με τις δικές σου...
Δυστυχώς δεν πιστέυω πως κάποιος παχύσαρκος,ειδικά νοσογόνα,δεν καταλαμβάνεται από τα σχετικά συναισθήματα
(το αν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη ή συμπεριφέρεται καταθλιπτικά ή διακατέχεται από έντονη θλίψη,μελαγχολία και τα συναφή,
μόνο ένας ειδικός μπορεί να το διαγνώσει,αν και κοινωνικά υπάρχει μια κατάχρηση κι ευκολία στη χρήση του όρου "κατάθλιψη")
Σκέφτομαι πως αν δεν ήμουν παχύσαρκη δε θα ένιωθα έτσι...αλλά πάλι κάπως ένιωθα κι έγινα παχύσαρκη...
ίσως δηλαδή πάλι να είχα καταλήξει κάπου εδώ,έχοντας απλά ακολουθήσει κάποια άλλη διαδρομή...δεν ξέρω...
Το θέμα ασφαλώς δεν το θίγω από ανάγκη φιλοσοφικής ανάλυσης,αλλά διαφυγής από τον φαύλο αυτό κύκλο.
Εκεί ομολογώ,ούσα αρνητική στην πρόσληψη αντικαταθλιπτικών φαρμάκων,κάπου κολλάω...
Όσα σχέδια κάνω είτε δεν τα εφαρμόζω απόλυτα είτε δεν είναι ικανά να νικήσουν τη συμπεριφορά αυτή...
Καταλήγω μάλλον στο ότι όσο είμαι υπέρβαρη,δε θα βελτιωθεί η ψυχολογία μου...Το βλέπω,το ζω χρόνια τώρα...
Αλλά αν δε βελτιωθεί η ψυχολογία μου από πού θ'αντλήσω την ελπίδα,τη δύναμη να ξαναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου;
Κι ερχόμαστε έτσι και πάλι στο αυγό σου,koko...
Αυτά που περιγράφεις μου είναι πολύ οικεία...και σε πολλές μου εκδηλώσεις όπως κι εσύ λες...όχι μόνο αναφορικά με το φαγητό...
Κατά τη γνώμη μου μπορεί να πηγάζουν τόσο από την ανάγκη τελειομανίας όσο και από εκείνη της αυτοτιμωρίας,την έλλειψη αυτοεκτίμησης,
αλλά και τόσες άλλες...οι ιδέες ενοχής κι ανικανότητας είναι ένα από τα συμπτώματα και της κατάθλιψης εξάλλου...
Δεν ξέρω τι μπορεί να σου συνέβη στο παρελθόν σου,ώστε υποσυνείδητα να συμπεριφέρεσαι έτσι...
Το ότι δεν το εντοπίσατε δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν υπάρχει κάποιο ψυχολογικό υπόβαθρο στην τακτική αυτή...
Επειδή όμως θέλω να εστιάζω στο παρόν,αυτό που έχει για μένα σημασία να σε ρωτήσω είναι το εξής:
Τι διαφορετικό έχεις κατά νου να κάνεις αυτή τη φορά ώστε να μην έχεις τη γνώριμη κατάληξη;Ποιό είναι το ανανεωμένο σου σχέδιο;

Έχω ξαναβρεθεί στην θέση που είμαι τώρα πρίν απο 10 χρόνια περίπου....Δηλαδή έχω υπάξει ξανά παχύσαρκη (για περίπου 2 χρόνια ξανά). Δοκίμασα και πρίν απο 10 χρόνια αλλά και τώρα όλες τις μεθόδους που μου υπόσχονταν θεαματικά αποτελέσματα. Πήγα σε γιατρούς με δίαιτες - θαύματα, πήγα σε νηστειολόγο (δέν τρώς τίποτα - ούτε νερό), πήγα σε famous και πλήρωσα μία περιουσία, πήγα σε ιστιντούτα (το χειρότερο όλων), πήρα συμπληρώματα διατροφής κλπ κλπ. Ένα απόσταγμα έβγαλα ....
Μόνο άν πιστέψεις οτι μπορείς να αλλάξεις τρόπο ζωής (στην διατροφή) μπορείς να κάνεις κάτι. Μόνο άν ακολουθήσεις ένα πρόγραμμα φυσιολογικό που θα εμπεριέχει τις προσωπικές σου ανάγκες (και δέν θα τρώς στήθος κοτόπουλου με μαρούλι για 20 ημέρες). Μόνο άν το πάρουμε ΧΑΛΑΡΑ και δέν παθαίνουμε πανικό με τα κιλά που κουβαλάμε υπάρχει έστω και μία περίπτωση να δούμε την ζυγαριά να γέρνει λίγο πρός το μέρος μας....
Όσο το μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας, όσο στερούμαστε και απαγορεύουμε την απόλαυση, όσο είμαστε δυστυχισμένοι με αυτό που είμαστε (έλεος πιά - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΧΟΥΛΟΥΛΗΔΕΣ)
δέν πρόκειται να επέλθει ριζική αλλαγή...
Αποφάσισα λοιπόν, κάθε μέρα που θα ξυπνάω να τρώω λιγότερο απο αυτό που έτρωγα, να πάρω μία διαιτολόγο με γαιδουρινή υπομονή που θα μπορεί να αντέξει το ένα κιλό που μπορεί να έβαλα μετά τα Χριστούγεννα και να μήν το θεωρεί δυσφημηστικό για το γραφείο της, και άν υποπέσω στο ατόπημα του '2 με γύρο, πατάτες, τζατζίκι΄το βράδυ που θα βλέπω ταινία να μήν τρώω και την επόμενη και την μεθεπόμενη λόγω της κατρακίλας που υπέσθην εκείνο το αμαρτωλό βράδυ.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ (τα γράφω εδώ μήπως τα δώ και τα πιστέψω...)
ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ!!!!!!!!!!!


ΥΓ. Ένας φίλος μου, που διάβασε το γνωστό THE SECRET ανέπτυξε την δική του θεωρία....Όταν έκανε δίαιτα έλεγε οτι προσπαθεί να χάσει κιλά. ʼρα λίγο μετά τα ξαναέβρισκε (κάπου ήταν χαμένα και το σύμπαν συνωμοτούσε για να τα ξαναβρεί). Όταν άλλαξε και είπε οτι κάνω δίαιτα για να πετάξω τα κιλά, το σύμπαν σταμάτησε να ψάχνει στα απωλεσθέντα και αυτός ώς εκ θαύματος αδυνάτισε!!!! ...το κοινό μας αστείο είναι οτι αυτά που πέταξε τα μαζεψα εγώ ψάχνοντας ένα κουταλάκι απο το σερβίτσιο που μου έπεσε στα σκουπίδια μετά απο τραπέζι.....

Πάω Super Market και επιστρέφω...

Τα ίδια πάνω κάτω λέω και ξαναλέω κι εγώ στον εαυτό μου..
Τα έχω από χρόνια αντιληφθεί,υπεραναλύσει,κά ποια έχω ξεπεράσει,κάποια ακόμα τα παλεύω...
Ξέρω από τη στιγμή που γεννήθηκα τι ρόλο έπαιξε το φαγητό και πού μ'εξυπηρέτησε...όλα μια χαρά,αλλά...
Πάντα κατέληγα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης,εκτίμησης κι αγάπης για τον εαυτό μου,
την επιμονή μου στην αυτοτιμωρία...τι το τόσο τρομερό έγκλημα έχω διαπράξει,ειλικρινά,δεν κατάλαβα ποτέ!
'Οσο εύκολα αγαπώ άλλους,τόσο δεν το καταφέρνω για μένα και δεν έχω ιδέα πως να το αλλάξω
με συνέπεια κανένα μου εγχείρημα να μην αποδίδει ισόβιους καρπούς...Πάντα θα γυρίζω εκεί και πάλι απ'την αρχή!
Όσες δεκάδες κιλών κι αν χάνω είτε από δίαιτες είτε από δακτυλίους είτε από ό,τι άλλο δοκιμάσω,
φοβάμαι πως θα επαναποκτούνται μέχρι να βγάλω μια και καλή άκρη με το μέσα μου.Αυτή είναι η σωστή σειρά,το αποδέχομαι.
Δυστυχώς τελευταία μου τελείωσαν και τα κίνητρα,οι στόχοι,αυτό το κάτι τέλος πάντων,που σε κάνει να παλέψεις για το καλύτερο σου!
Ίσως είναι η κούραση και η απογοήτευση τόσων χρόνων,ίσως που και τα κίνητρα ατόνισαν,ίσως που δε βρίσκω πουθενά χαρά...
Κι έτσι πρόσφατα,μετά από επίμονες σχετικές αναφορές φίλων μου,προβληματίστηκα μήπως τόσα χρόνια παλεύω με φαντάσματα...
Έχω όλα τα σημάδια κατάθλιψης(εκτός από την παραμέληση της ατομικής μου υγιεινής)και προβληματίζομαι...Βρε,λες;
Το διάβασα κι εγώ αυτό το βιβλίο...με κάποια μηνύματα του συμφωνώ,αλλά με κούρασε η γραφή και το προσπέρασα...
Σχετικά με την απώλεια του βάρους και ο δικός μου ψυχολόγος με συμβούλεψε να το εκφράζω κάπως διαφορετικά,
ώστε ο εγκέφαλος μου να μην εισπράττει το αρνητικό αυτό μήνυμα και να προσπαθεί να καλύψει ό,τι έχασε...
Πόση ανάλυση,πόση ενέργεια,πόση εμμονή με τα περιττά κιλα!Πόση στέρηση,πόση τιμωρία,πόση ανοχή,πόσος πόνος!

Αυτό που με έκανε να είμαι πλέον registered λοιπόν είναι το πόσο όλα αυτά που εκφράζονται εδώ μου είναι το οικεία! Σκέψεις που δέν μπορεί να κατανοήσει κανείς που οταν παίρνει 3 κιλά κάνει μία διαιτούλα 2 εδομάδες και τα χάνει...έτσι απλά. Ούτε ψυχολογικό παθαίνει, ούτε κλείνεται στον εαυτό του, ούτε κρύβεται μέσα στο σπίτι του...
Αλλά πιό πολύ θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι ευχαριστημένοι με αυτό που είναι. Δέν ψάχνουν βαθύτερες έννοιες, δέν ταλαιπωρούν το μυαλό τους με αναπάντητα ερωτήματα αν έχουν κάποια κιλά παραπάνω και δέν τρέχει κάστανο γενικότερα. ʼν το έβλεπα και εγώ έτσι και στα 80 κιλά μιά χαρά θα ήμουν. Τώρα που έφυγα μακριά τα κοιτάζω με νοσταλγία στις φωτογραφίες. Τότε έψαχνα να κρύψω το μπράτσο το αφρατούλι και το μαγουλάκι το ροδοκόκκινο.
Και σα να μήν έφταναν όλα αυτά, έχεις και τις ματιές όλων που κρύβουν μία μικρή ζυγαριά. Πάχυνες, αδυνάτισες, μα πώς έγινε έτσι αυτό το κορίτσι? Μήπως έχει προβλήματα στον γάμο της? Μήπως κάποιου είδους αρρώστια? Χριστέ και Παναγιά! Γιατί να με νοιάζει η γνώμη του καθένα? Γιατί να πρέπει να ετοιμάζω απολογία (αξια για αγόρευση στον ʼρειο Πάγο) κάθε φορά που βλέπω κάποιον παλαιό γνωστό στον δρόμο....
Όσο για τα κίνητρα που λές, τί καλύτερο κίνητρο απο μία εγκυμοσύνη που δέν έρχεται και ένας απο τους ανασταλτικούς παράγοντες είναι το πάχος?
Όπως καταλαβαίνεις Nadine μου δέν είμαι άξια να απαντήσω ούτε στο 1/10 αυτών που αισθάνεσαι και καταγράφεις. Πόσο μάλλον να σου δώσω συμβουλή.Απλά και 'γώ λέω τα δικά μου σε μία προσπάθεια να λυτρωθώ....Ελπίζω τουλάχιστον να μήν γίνομαι κουραστική

Μα δεν ψάχνω για απαντήσεις έξω από μένα,καρδιά μου,ούτε συμβουλές(ίσως το τελευταίο ακούγεται κάπως εγωκεντρικό)...
Γράφω για προσωπική μου έκφραση,έκθεση,πίεση,εκτόν� �ση και για το μεταξύ μας μοίρασμα απόψεων κι εμπειριών...
Έτσι νιώθει λιγότερο μόνη η μοναξιά μας,σκιάζονται κάπως οι φόβοι κι οι ανασφάλειες μας,φεύγει κάποιο βάρος στον κοινό μας αναστεναγμό...
Τα λέμε στη νύφη να τ'ακούει η πεθερά,βρίσκουμε δύο άγνωστες ψυχές που μας νιώθουν πιότερο από τους έρμους δικούς μας ανθρώπους...
Ξορκίζουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος μας,παλουκώνουμε ό,τι μας ρουφά το αίμα στο παρόν μας ή έστω προσπαθούμε...
Όταν λύνουμε τη σιωπή μας κάνουμε το πρώτο σημαντικό βήμα στην αντίδραση!Την κακοποίηση πρέπει να την αποκαλύπτεις!
Αλλιώς διαιωνίζεται στα κλειστά παντζούρια της ψυχής και τα σημάδια της παραμένουν ανεξίτηλα...Φώναξε το και ψάξε για συμμάχους!

ax,ti kala pou iparxoun kai alloi anthropoi apo tin fili mou se afton ton planiti!!!molis vro pc me ellinika tha epaneltho,mexri tote....eimai sigratimena enthousiasmeni pou sa vrika....XXX

:P Καλώς ήρθες πίσω στη φυλή σου,αλανιάρα Homo pahyssarcus ! Τι νέα από τον έξω κόσμο;

Κοντοστάθηκα για να πω ότι αισθάνομαι βαθιά συγκινητικούς τους διαλόγους σας.
Εύχομαι αυτό το μοίρασμα να αποδειχθεί και βαθιά θεραπευτικό. Αλλωστε, δεν είναι ζήτημα ορισμών η θεραπεία. Είναι ζήτημα αυτο-αποδοχής και φροντίδας ολόκληρου του οργανισμού, ψυχικού και σωματικού. Είναι τέτοια η ζεστασιά ψυχής που εκπέμπετε, που αυτές οι καλές δυνάμεις του σύμπαντος που αναφέρετε παραπάνω δεν μπορούν παρά να ναι συνοδοιπόροι σας και αυτό δεν μπορεί παρά να σας πάει παρακάτω.

Να σας προσέχετε με μια πελώρια αγκαλιά, Nadine, Koko και όλοι. Σαν αυτή που δίνετε τώρα στους άλλους. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο στον οργανισμό.

:) Να'σαι καλά,Νίκο! Από το στόμα σου...
Για άλλη μια φορά σ'ευχαριστώ από καρδιάς για όλα!

Βρήκα κάτι σκόρδα και τα κρέμασα στην ζυγαριά μου....

Πάντως βλέπω αναπτυγμένους δεσμούς εδώ μέσα για τα καλά...!!!! Μπράβο ρε παιδιά!!!!

Λοιπόν σίγουρα δεν είσαι η μόνη που έχει αναρωτηθεί αν η παχυσαρκία φέρνει την κατάθλιψη ή η κατάθλιψη την παχυσαρκία.............

Στα 95, ήμουν πολύ δυστυχής αν και έχω μία πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, εγώ όμως είχα κάτι, κατάθλιψη να το πω, λύπηση για το εαυτό μου να το πω δεν ξέρω, αλλά φοβόμουν μην με καλέσουν σε παιδικό πάρτι, τι θα φορέσω? πως θα κάτσω? γιατί για να βγω να πάω αλλού μονίμως το απέφευγα.

Οταν λοιπόν πήγα 80,5 το καλοκαίρι ήμουν πανευτυχής λες και είχα κερδίσει το λαχείο. Οπότε πάει η κατάθλιψη. Αλλά ήμουν ικανοποιημένη με τα 81 ? Οχι βέβαια άρχισα πάλι να μην νοιώθω καλά με αποτέλεσμα να τρώω πάλι βλακείες, νάσου και τα 85....

Πριν από 7 περίπου χρόνια ήμουν μεταξύ 64-72 αλλά ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη πραγματικά, πίστευα πως ήμουν πολύ χοντρή, έπρεπε να είμαι 59 και αφού δεν ήμουν πάντα πέρναγα φάσεις σχετικής κατάθλιψης......

Στο γάμο μου ήμουν 63 αλλά πάλι δεν ήμουν ευτυχισμένη, ήθελα να ήμουν 59........

Οταν γέννησα τον γιο μου και γύρισα σπίτι ήμουν 78 για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένοιωθα απαίσια, και επειδή ένοιωθα έτσι πήρα άλλα 10 κιλά και πήγα 88....

Που θέλω να καταλήξω, ότι κάπως με κάποιο τρόπο αρχίσαμε να παχαίνουμε.... άλλοι άνθρωποι το ελέγχουν από την αρχή... εμείς ίσως είμαστε λίγο πιο ευάλωτοι, και μπήκαμε σε αυτόν τον φαύλο κύκλο τρώω γιατί είμαι χοντρή και με πιάνει κατάθλιψη, με πιάνει κατάθλιψη και τρώω και παχαίνω.....

Δεν ξέρω μερικές φορές νομίζω ή ότι δεν έχω τη δύναμη ψυχής που χρειάζεται για να επιβληθώ στον εαυτό μου ή τελικά δεν θέλω να είμαι αδύνατη, μπορεί τελικά να μην με ενδιαφέρει και τόσο όσο νομίζω... αλλά δεν μπορώ να ζήσω και χωρίς να με βασανίζει κάθε λεπτό της μέρας, από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι που θα κοιμηθώ, και όλα στη ζωή μου περιστρέφονται γύρω από το ΦΑΙ..... τι θα φάω, θα κάνω σήμερα δίαιτα ή όχι....

Προσέχω τη διατροφή των παιδιών πάρα μα πάρα πολύ, γιατί τα αγαπώ πολύ?.. Λοιπόν τι λέτε να σταματήσουμε να κάνουμε δίαιτα, και να πούμε όλοι στον εαυτό μας ότι ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ, και πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι .....

ΤΙ ΛΕΤΕ ΞΕΚΙΝΑΜΕ????? Και είμαι σίγουρη ότι αν το κάνουμε μαζί, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τα καταφέρουμε ?????..γιατί να μην το κάνει και μία φορά για μας????

κανείς δεν θα αγωνιστεί για μας... για τον απλούστατο λόγο ότι εμείς δεν κάναμε ότι μπορούσαμε! μόνο όταν εξαντλήσουμε τις αντοχές μας!! και πιστεύω έχουμε δρόμο κι έχουμε προπονηθεί και πολύ καλά... κανένα σύμπαν δεν θα βοηθήσει εάν εμείς δηλώσουμε παραίτηση! πάμεεεεεε τώρα που γυρίζει!!!

Ενα κομμάτι από βιβλίο της Βαμβουνάκη, που ίσως είναι μελαγχολικό αλλά εμένα με γεμίζει αισιοδοξία....

"Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...» "

Παραίτηση, όχι βέβαια................ τι στο καλό, μπορεί να είμαστε τόσο αδύναμες ???????????
Ολα είναι ένα ON / OFF στο εγκέφαλο...

Alalumaki, ξέρω πώς είναι να αισθάνεσαι επι μονίμου βάσεως χοντρός (και ας μήν είσαι πραγματικά...) Πάντα 3-4 κιλάκια προσπαθούσες να χάσεις για να φορέσεις το στενότερο, και άς φόραγες Small...; Έχεις πεί ποτέ οτι γούστο μου και καπέλο μου γι΄αυτό που είμαι? Είμαι μία κούκλα ακόμα και έτσι? Έχεις βιώσει ελεύθερη απο την στιγμή που έβαλες όποια κιλά παραπάνω? Δέν περιστοιχίζεται όλο σου το είναι απο αυτά τα κιλά? Όπως λές...Πού θα πάω, τί θα φορέσω, πώς θα κάτσω, τί θα πούν οι άλλοι (άν έχεις αλλάξει απο τα παλιά), τί δικαιολογίες θα αραδιάσεις, θα αντέξεις το συγκαταβατικό τους βλέμα (για την χαμένη σου γοητεία), θα μπορέσεις να αρθρώσεις κουβέντα ή θα καπελώνεσαι απο κακαρίσματα και νιαουρίσματα ναζιάρικων θηλυκών που νομίζουν οτι ο καλός σου είναι άνθρωπος των σπηλαίων σε περίοδο αναπαραγωγής...Πόσες φορές δέν αισθάνεσθε τα vibes άλλων οτι ο παχουλός άνθρωπος δέν είναι sexy, άρα με μαθηματική ακρίβεια είναι θέμα χρόνου το ταίρι του να κάνει φτερά με καρδερίνα 55 κιλών....

Προσωπικά το έχω βιώσει! Από τους άλλους όχι απο εμένα (και τον καλό μου) - εγώ ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι!!!

Και όχι σας πληροφορώ οτι στην περίπτωσή μου δέν ισχύει η αλεπού και τα κρεμαστάρια της...Απλά έχω υπάρξει μοιραία γυναίκα άμα τη εμφανίσει μου και ξέρω οτι ήμουν είμαι και θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος με τότε!!!! Ποτέ δέν κακάρισα, δέν υποτίμησα, δέν προσέβαλα, δέν ασχολήθηκα με την καμπούρα κανενός! Πολο μπλουζάκια με γιακαδάκι φορούσα και τότε, πόλο μπλουζάκια με γιακαδάκι φοράω και τώρα....(λίγα νούμερα μεγαλύτερο.....ΧΑΧΑ)

Πώς έφτασα να γράφω αυτά τα πράγματα δέν το κατάλαβα....Αναμένω τις απόψεις σας!!!
Καληνύχτα σας!

Αλαλουμού μου,
δεν ξέρω αν αυτό που περιγράφεις είναι κατάθλιψη(όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία ο σχετικός χαρακτηρισμός)
Είναι σίγουρα μια πρακτική κατά την οποία δεν είσαι ποτέ ικανοποιημένη με τον εαυτό σου και τα όποια του επιτεύγματα.
Δεν είναι το φαγητό και η εικόνα σου αυτό που αισθάνομαι ότι πραγματικά σε ταλαιπωρεί,απλά εκεί το προβάλεις.
Όσο δεν απογυμνώνεσαι στην αλήθεια του,δεν απελευθερώνεσαι,δε σου επιτρέπεις ν'απολαύσεις όσα ζεις.
Τα δικά σου "γιατί"μόνο εσύ τα ξέρεις...προσωπικά πιστεύω πως από καιρό τα ξέρεις,το νιώθω...
Τώρα γιατί επιλέγεις να τα προστατεύεις και έως πότε,ελπίζω να είναι κάτι που κι οι δυό θ'αποτινάξουμε κάποια στιγμή στα κοντά μας!

Quote:

---

Originally posted by alalumaki

Λοιπόν τι λέτε να σταματήσουμε να κάνουμε δίαιτα, και να πούμε όλοι στον εαυτό μας ότι ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ, και πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι .....

---

Το πρώτο σκέλος (σωστή διατροφή ως μέρος της εξ αγάπης φροντίδας του εαυτού μας)
είναι και δική μου προσωπική ευχή,που πλανάται χρόνια κάπου γύρω μου
και ακόμα ψάχνω να της βρω ελεύθερο διάδρομο προσγείωσης...
Το δεύτερο όμως,το ότι " πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι"
θέλω να μου το αναλύσεις λίγο,αν φυσικά έχεις τη διάθεση...
Σε πρώτη ανάγνωση δε με βρίσκεις σύμφωνη,εκτός αν δεν αντιλαμβάνομαι ό,τι εννοείς...

Αλαλουμού μου,
ξέρω πως η Βαμβουνάκη είναι και δική σου αγαπημένη!Θυμάμαι που έλεγες για τη "μοναξιά είναι από χώμα"παλιότερα...
Δανείστηκα κι εγώ πρόσφατα τον τίτλο ενός βιβλίου της σε μια ευχή μου να πάνε οι αγάπες μου στον παράδεισο τους...
Τέλος πάντων...και αυτό το βιβλίο είναι πραγματικά υπέροχο κι εκείνη όλο και ξεπερνά τον εαυτό της!

Quote:

---

Originally posted by alalumaki

Παραίτηση, όχι βέβαια................ τι στο καλό, μπορεί να είμαστε τόσο αδύναμες ???????????
Ολα είναι ένα ON / OFF στο εγκέφαλο...

---

Δε νομίζω ότι είναι θέμα δύναμης/αδυναμίας ούτε κάποιου εγκεφαλικού διακόπτη...
Είναι μεγάλη ιστορία το πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ,γιατί επιλέγουμε να παραμένουμε εδώ,γιατί αποδεχόμαστε το οδυνηρό τίμημα...
Είναι ίσως λανθασμένος ο δρόμος αυτοπροστασίας μας,μη κατάλληλος ο τρόπος αντιμετώπισης του όποιου μας φόβου,μη ιδανική κάλυψη της όποιας μας ανάγκης...
Δε χρειαζόμαστε κατάκριση αλλά αλλαγή σχεδίου και ρότας!Ίσως να "πήραμε τη ζωή μας λάθος" και απλά να χρειάζεται ν'αλλάξουμε ζωή...

Για αυτό που είπα ότι "πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι" είναι κάτι που το νοιώθω πολλές φορές, δηλαδή όταν είμαι σε άσχημη φάση εγώ τουλάχιστον δεν προσέχω και άρα δεν αγαπώ το εαυτό μου, τότε λοιπόν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, δηλαδή ποιο οξύθυμη, πιο μουρτζούφλα, λιγότερο κοινωνική και συζητήσιμη, οπότε αυτό σίγουρα περνάει στον άλλον και το εισπράττει αρνητικά ακόμα και ο άντρας που έχω παντρευτεί...... όταν είμαι καλά και προσέχω τον εαυτό μου διατροφικά-ενδυματολογικά-αισθητικά..... είμαι άλλος άνθρωπος έξω καρδιά, με χαμόγελο πάντα, θετική διάθεση και ματιά για όλα, άλλος άνθρωπος και αυτό αντανακλά και στην οικογένεια μου... όχι ότι δεν με αγαπάνε όταν δεν είμαι καλά, αλλά όταν είμαι η άλλη έχω και ποιο ποιοτική σχέση με όλους. Δεν ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε, αν το μεταφέρω σωστά.

Διαβάζοντας βέβαια "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", νομίζω ότι αυτό που έγραψα είναι λίγο εγωιστικό γιατί τελικά «είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη, η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις»

Είναι όλα τόσο μπερδεμένα?

ΟΚ,τώρα αντιλαμβάνομαι ότι το έθεσες όχι ως προϋπόθεση αλλά ως αλληλεπίδραση,οπότε και με βρίσκεις σύμφωνη...
Φοβάμαι πως εξάρτηση,ιδιοτέλεια-ακόμα και καλοπροαίρετα-ενυπάρχουν αναπόφευκτα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Αναφορικά με την αγάπη,ναι,γεμίζεις ουσιαστικά μόνο από εκείνη,που απευθύνεις και δη χωρίς προσδοκία ανταπόκρισης...
Ο πλούτος,που προσκομίζεις έγκειται στη δική σου υπέρβαση εγωισμού και ταπείνωση κι όχι στην ανταπόδοση της,
όχι πως δεν είναι υπέροχο όταν σου συμβαίνει κι εσένα να σ'αγαπούν και μάλιστα εκείνοι που κι εσύ αγαπάς...
Τι είναι αγάπη;Πόσο εύκολα τη βάζουμε στα λόγια μας και πόσο δύσκολα την περνάμε και στις πράξεις μας!
Μέχρι πρόσφατα είχα μια απόλυτη θέση σχετικά με το τι θεωρώ εγώ αγάπη και μόνο ό,τι δεν παρέκλινε καθόλου αυτής
εξελάμβανα ως τέτοια...Τελευταία προσπαθώ να δεχτώ πως ο καθένας μας μέσα από τη δική του διαδρομή στη ζωή
έχει διαμορφώσει τη δική του έκφανση αγάπης,την οποία και δεν πρέπει να αμφισβητώ ούτε να υποτιμώ ως υποδεέστερη,
αλλά να καλωσορίζω ως απλά διαφορετική...(Όχι βέβαια να δικαιολογούμε το οτιδήποτε ως τρόπο του άλλου να αγαπά)
Μεγάλη κουβέντα,Αλαλουμένια μου!Και τα λόγια είναι πολύ φτωχά να αποδώσουν έστω το ελάχιστο της...

Μήπως είσαι συγγραφέας..... ή ποιήτρια ?

λοιπον μωρα μου γλυκα
ειχα κι εγω αυτη την απορια χροοοοοονια τωρα
η καταθλιψη φερνει παχυσαρκια η η παχυσαρκια καταθλιψη
οταν βεβοια ειναι συνδεδεμενα
δηλαδη στεναχωριεμαι και τρωω και ειμαι χοντρη και στεναχωριεμαι
μπορω πλεον να πω με σιγουρια πως ειναι το πρωτο
δηλαδη η καταθλιψη οδηγει στην παχυσαρκια
καθως εκανα την εγχειρηση και δεν μπορουσα να φαω πολυ
νομιζα οτι μαζι με τα κιλα θα μου φυγει και η καταθλιψη
αμ δε
μετα το αρχικο ευτυχες διαστημα κατι απο δω κατι απο κει δεν ειμουνα καλα με αποτελεσμα να καταλαβω περιτρανα οτι αν δεν διορθωσω τα μεσα μου δεν θα βρω ποτε την ακρη
εστω κι αν γινω στεκα
το φαγητο για μας ειναι μια εξοδος διαφυγης απ τα προβληματα
το κακο ειναι πως τα αποτελεσματα ειναι εμφανη
και παρατεταμενα ενω αν ειμασταν μεθυστακες η.......... σεξομανεις
χαχαχα δεν θα φαινοταν
πηγα σ εναν ομοιοπαθητικο για τα ψυχολογικα μου
ειχα ξαναπαει αλλα σταματησα για την εγχειρηση
θα δειξει παλι

Παιδιά είχα φτάσει και 52 κιλά, μέσος όρος 55, και πάχυνα με τα χάπια αντικαταθλιπτικά, πήρα στην αρχή 10 κιλά, μετά άλλα 15, και μετά άλλα 5, κάπως έτσι..

Τελικά μπορούμε να την παλέψουμε την κατάθλιψη αυτή μόνοι μας;
Όπως κι αν ξεκίνησε...ό,τι κι αν την συντηρεί...όσο κι αν προσπαθούμε μέσα μας...
Όταν έχεις βαρίδια που σέρνεις μαζί σου όπου πας,πώς μπορείς να πετάξεις;



http://nostou-algos.pblogs.gr/files/...F%80%CE%B7.jpg

Αν σκεφτουμε οτι ολος ο κοσμος θα μπορουσε να σερνει τετοια βαριδια,κανενος η ζωη δεν ειναι ευκολη,η ερωτηση που προκυπτει ειναι η εξης:Τι κανει δηλαδη ολος αυτος ο κοσμος με τα δικα του βαριδια και δεν εχει θεμα με το φαγητο?Και δεν αυτοκαταστρεφετε?Πολυ απλα,κανενας δεν μας ειπε να κατσουμε στη θεση του ποδηλατη της φωτογραφιας.Αυτοβουλως τοποθετηθηκαμε εκει και δυστυχως ξεχασαμε να φυγουμε.Ετσι αυτοβουλως λοιπον ηρθε η ωρα να κατεβουμε απο τα ποδηλατακια μας,να πουμε ενα αντιο στα "μπαγκαζια" απο πισω και να ανοιξουμε τα φτερα μας.Ποναει η αληθεια,αλλα ετσι ειναι.Κανενας δεν μας ορισε μοιρολογιστρες,μονες μας γιναμε,δυστυχως τρεφομαστε απο το μελο,την ματαιοτητα και το παρελθον μας.Ειναι ο χαρακτηρας μας τετοιος..Και ποιος ανθρωπος δεν εχει αφορμες για να παραιτηθει απο τη ζωη?Ομως το παλευει και δεν το κοσκινιζει μεχρι να βγαλει απο τη μυγα ξυγκι.Nadine τα λεω πρωτιστως για μενα,για να μην ξανακοιμηθω τον υπνο της παραπλανησης..Ας κατεβουμε ολοι απο τα ποδηλατα-αγκιστρια μας με τη δικη μας θεληση ετσι οπως ανεβηκαμε,ετσι απλα...

To τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι οπτική για μένα ούτε για το θετικό ούτε για το αρνητικό.Προτιμώ την κρίση από την σύγκριση.
Εξάλλου,ο καθένας μας είναι ξεχωριστό κράμα προσωπικότητας.Επίσης,δε νομίζω πως ανεβήκαμε "έτσι απλά" στα ποδηλατάκια μας.
Δεν αρνούμαι φυσικά πως εμείς οι ίδιοι κινητοποιούμε το πηδάλι,ακόμα κι αν κάποτε μας έσπρωξαν από πίσω οι δικοί μας ή άλλοι.
Όπως και να'χει, μπορεί να έρθει η στιγμή που νιώθεις πως δεν έχεις πλέον τον έλεγχο της οδήγησης.Είτε γιατί έχεις μάθει και την κάνεις
μηχανικά πλέον την κίνηση,είτε γιατί σε πήρε η κατρακύλα της κατηφόρας είτε γιατί ναι μεν θέλεις να κινήσεις προς τον ανήφορο,
αλλά νιώθεις πως οι δυνάμεις σου θα σε προδώσουν κι από φόβο,αδυναμία κλπ. δεν επιλέγεις τη δύσκολη κετεύθυνση αυτή...
Πάντως δεν είσαι τυχαία εκεί πάνω κι ας μην συνειδητοποιείς το γιατί.Κι αν ψάχνεις να το αντιληφθείς,δεν είναι κοσκίνισμα μύγας.
Μπορεί να έχει να κάνει με γενετικούς παράγοντες(κληρονομικότητ� �),με βιολογικούς(νευροδιαβιβασ� �ές,ασθένειες,εξαρτήσεις)
ή ψυχοκοινωνικούς από τη γέννηση μας μέχρι σήμερα.Είναι κάτι το πολύπλοκο και το βαθύ κι όχι κάτι που επιλέξαμε και ξεχαστήκαμε εκεί...
Όταν βιώνεις την απόλυτη ανηδονία,τη λύπη,το άγχος σε βαθμό,που δε γνώριζες στο παρελθόν,όταν απομονώνεσαι,
αλλάζει η σωματική σου ευεξία,ο τρόπος σκέψης σου,η συμπεριφορά,η διάθεση,η αυτοεκτίμηση σου,τα πάντα...
Όταν φτάνεις σε σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και να σου φαίνεται βουνό να χειριστείς το παραμικρό,
αυτή πράγματι είναι μια αλήθεια,που πονάει και πρέπει να παραδεχτείς:Πως μάλλον ήρθε η στιγμή να ζητήσεις βοήθεια
και πως μόνος σου δε μπορείς ν'απεμπλακείς.Αν μ'ευκολία ανεβοκατεβαίνουμε το ποδήλατο,τότε σίγουρα δε μιλάμε για κατάθλιψη.

δεν ξέρω τι συμβαίνει και δυσκολεύομαι δεν μπορώ να μπω από την αρχική σελίδα...κάτι αλλούτινα εμφανίζονται κι έτσι χώθηκα από εδώ...φτιάξτε το, βρε παιδιά, ΤΟ ΣΑΊΤΑΚΙ ΜΑΣ!