BOΥΛΙΜΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΟΣ SOS

Γειά σας! Είναι λίγες μέρες που ανακάλυψα το συγκεκριμένο forum και έτσι για πρώτη φορά θα μιλήσω για το πρόβλημα μου, 7 χρόνια τώρα με βασανίζει, δεν το έχει καταλάβει κανείς, δεν έχω αφήσει να το καταλάβει κανείς, ούτε οι συνάδελφοι στη δουλειά, ούτε σπίτι, ούτε κανείς. Η ειδικότητα μου τελειώνωντας την πριν 6 χρόνια Χαροκόπειο Σχολή είναι κλινική διαιτολογία. και εδώ είναι και η ειρωνία της υπόθεσης, να διδάσκω την σωστή διατροφή και καλή υγεία και εγώ να είμαι σε κατάσταση απελπιστική. δεν ξέρω , ούτε και θυμάμαι πως ξεκίνησε, πάντα ήμουν αδύνατη και δεν αντιμετώπιζα πρόβλημα βάρους. απο τότε λοιπόν ζω με την φίλη μου την βουλιμία, κάθε μέρα τρώω και εν συνεχεία προκαλώ εμετό. κάθε μέρα λέω θα είναι η τελευταία και πάλι τα ίδια. ο άντρας μου δεν έχει καταλάβει τίποτα, τα κάνω όλα γρήγορα και αθότυβα και ίσως αυτό φταίει που δεν με έχει πάρει χαμπάρι. στο τέλος κάθε επεισοδίου νώθω αηδία για τον εαυτό μου, τύψεις που ξοδεύω χρήματα για αγαθά που αποβάλω ενώ κάποιοι δεν έχουν να φάνε και μετά πέφτει η ψυχολογία μου και δεν θέλω κανέναν και τίποτα. θέλω επίσης να κάνω ένα παιδάκι και δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω μία τέτοια κατάσταση με μία ψυχή μέσα μου. ούτε συζήτηση για μα πάω σε κάποιον ειδικό ή να μιλήσω σε κοντινούς μου, θα προκαλέσω σάλο και πανικό γι΄αυτό και τα λέω εδώ μέσα.δοκίμασα πριν λίγους μήνες με ένα βιβλίο για την βουλιμία και τη είχα κόψει την άτιμη για 15 μέρες άλλα πάλι υπέπεσα!
περιμένω απαντήσεις και κάποια ψυχολογική βοήθεια ευχαριστώ

indi, από αυτά που γράφεις δεν ξέρω τι να σου πω πέρα από το ότι η βουλιμία δεν είναι πυρετός και δεν έρχεται έτσι από το πουθενά. Δεν ξέρω πως το έζησες εσύ όμως δεν γίνεσαι βουλιμικός όταν όλα πάνε ρόδινα στην ζωή σου. Υπήρχαν περίοδοι μεγάλου άγχους ας πούμε; ακόμα μήπως είχες/έχεις κάποιον άλλον συγγενή με βουλιμία; αν και αδύνατη είχες προβλήματα με το σώμα σου; χαμηλή αυτοπεποίθηση κτλ;

Αυτά που σε ρωτάω εγώ κανονικά πρέπει να πας να στα ρωτήσει ψυχίατρος. Από δω η μόνη συμβουλή μου είναι εάν δεν έχεις πάει μέχρι τώρα σε ψυχίατρο, πήγαινε. Η Βουλιμία θεραπεύεται.

αν όχι ψυχίατρο, ψυχολόγο θα χρειαστείς σίγουρα! Βρες έναν και ξεκίνα μαζί του, δεν χρειάζεται να πεις σε κανέναν τίποτα απολύτως!

Για την βουλιμία πολλές φορές χορηγούνται αντικαταθλιπτικά. Άρα καλύτερα να αρχίσεις από ψυχίατρο και αν δεν σου προτείνει φαρμακευτική αγωγή προχώρα σε ψυχολόγο.

Quote:

---

Originally posted by indi
ούτε συζήτηση για μα πάω σε κάποιον ειδικό ή να μιλήσω σε κοντινούς μου, θα προκαλέσω σάλο και πανικό γι΄αυτό και τα λέω εδώ μέσα.δοκίμασα πριν λίγους μήνες με ένα βιβλίο για την βουλιμία και τη είχα κόψει την άτιμη για 15 μέρες άλλα πάλι υπέπεσα!

---

Μου έκανε εντύπωση αυτό το σημείο. Με δικά μου λόγια, αυτό που λες είναι ότι δεν απευθύνεσαι για βοήθεια σε ειδικό επειδή το περιβάλλον σου θα το αντιμετωπίσει απορριπτικά.
Από τη μια το καταλαβαίνω. Εχεις ένα βουνό μπροστά σου και δεν θα ήθελες να προσθέσεις ένα ακόμη βουνό. Από την άλλη όμως, αναρωτιέμαι πόσο τελικά φροντίζεις τον εαυτό σου με μια τέτοια αντιμετωπιση.

Indi, 7 χρόνια βουλιμίας είναι πολλά. Όσο νωρίτερα απευθυνθείς για βοήθεια, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις να πας παρακάτω. Τα βιβλία είναι μια σημαντική βοήθεια και καλά κάνεις και διαβάζεις, δεν είναι όμως θεραπεία.
Δεν είναι θεραπεία γιατί απευθύνονται στο νου και όχι στην ψυχή.

ΥΓ. Μάνος88, τα αντικαταθλιπτικά ως θεραπεία επιλογής για τη βουλιμία είναι μια πονεμένη ιστορία. Πάνε 20 χρόνια από τότε που θεωρήθηκε στους επιστημονικούς κύκλους πως το πρόζακ/λαντόζ και τα συναφή αντικαταθλιπτικά είναι η σωτηρία για τις διαταραχές πρόσληψης τροφής.
Από τότε, έγιναν πολλές έρευνες που στην καλύτερη των περιπτώσεων, έδειξαν μια πρόσκαιρη βελτίωση για το πρώτο μόνο εξάμηνο.

Εχω την αίσθηση ότι το ανέφερε ως αρχη για να διορθωθει κάπως η διάθεση και στη συνέχεια να επικεντρωθεί στην ψυχοθεραπεία.

Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη προσέγγιση αλλά πιστεύω ότι πολλές φορές στη προσπάθεια για την υπέρβαση αυτό που σε κρατάει πισω είναι ο φόβος για αποτυχία και η απελπισία, συναισθήματα που κρατώνται σε χαμηλότερα επίπεδα με τη βοήθεια αυτών των φαρμάκων.
(αυτό δεν ξέρω κατα πόσο ισχύει σε περιπτώσεις τροφικών διαταραχών ούτε αν ισχύει γενικότερα)

Ναι. Συχνά η (κατα)θλιψη είναι συνέπεια μιας διαταραχής πρόσληψης τροφής. Συναισθήματα αναξιότητας και αυτομομφής συνοδεύουν επίσης.
Αλλες φορές (σπανιότερα) η καταθλιψη μπορεί να είναι και αίτιο.

Πράγματι ο φόβος της αποτυχία και η απελπισία απαντώνται πολύ στις διαταραχές πρόσληψης τροφής, όπως και σε ένα σωρό άλλες ψυχογενείς διαταραχές. Είτε ψυχοθεραπευτικά, είτε με άλλους τρόπους, είναι παρα πολύ σημαντικό το άτομο να έρθει σε βαθιά επαφή με τον εσώτερο εαυτό του και τα σκοτεινά του αυτά κομμάτια. Κάθε άλλη προσέγγιση που έχει να κάνει με μηχανιστικούς τρόπους αντιμετώπισης (πχ σκέτη δίαιτα, σκέτη φαρμακευτική αγωγή κτλ) εστιάζει μόνο στο σύμπτωμα με αποτέλεσμα μια πρόσκαιρη μόνο βελτίωση (σύνδρομο γιο-γιο).
Δε θέλω καθόλου να παραγνωρίσω την αξία μιας συμπτωματικής θεραπείας. Κάποιες φορές είναι αναγκαία προκειμένου το άτομο να μπορέσει να βρει την απαιτούμενη ισορροπία ώστε να μπορέσει μετά να δουλέψει σε επίπεδο προσωπικής αναπτυξης.

indi, γιατί πιστεύεις ότι μια συζήτηση με δικούς σου ανθρώπους θα προξενήσει \'σάλο και πανικό\'; Μπορεί βέβαια να έχουν πολύ υψηλές προσδοκίες από εσένα, να σε έχουν σαν πρότυπο και φοβάσαι μην τους απογοητεύσεις.

Όμως μάλλον έχεις κι εσύ μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό σου...μήπως το άγχος για τελειότητα σε βάζει σε αυτό τον φαύλο κύκλο; Όσο μένεις χωρίς αντιμετώπιση εκτός από τα προβλήματα υγείας, μεγενθύνεται το άγχος και οι ενοχές. Χρειάζεται λοιπόν να κάνεις κάτι.

Εφόσον επιθυμείς να κάνεις ένα παιδάκι, γιατί δεν λες στον άντρα σου ότι θα απευθυνθείς σε κάποιον ψυχολόγο ώστε να είσαι καλύτερα προετοιμασμένη για αυτό το ρόλο; Μπορεί το ιδανικό να ήταν να παραδεχτείς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις και να επισκέπτεσαι τον ειδικό ανοιχτά με ενθάρρυνση από τους δικούς σου, αλλά αν δεν νιώθεις έτοιμη για αυτό, σκέψου τουλάχιστον ότι επείγει να κάνεις κάτι και ξεκίνησέ το. Με την καθοδήγηση του ψυχολόγου θα βρεις στην πορεία και τον καταλληλότερο τρόπο να το χειριστείς σε σχέση με τους δικούς σου.

παραδέχτηκα μια διαιτολόγο που είχα επισκεφθεί πριν από 10 χρόνια, καθώς με ταλαιπωρούσαν παραπανίσια κιλά, δεν ήμουν βουλιμική, απλά έτρωγα πολύ και μόνο γλυκά, και η οποία γύρισε και μου είπε πως δε χρειάζομαι διαιτολόγο αλλά ψυχολόγο, καθώς από το πρώτο ραντεβού μου μαζί της είχε καταλάβει πως κατεφευγα στην υπερφαγία για συναισθηματικούς λόγους και όχι γιατί δεν έιχα μάθει να τρέφομαι σωστα...

Επισκέψου έναν ψυχολόγο και προσπάθησε λοιπόν να δουλέψεις μαζί του, μόνο καλό θα σου κάνει...

Εγώ πιστεύω πως γενικότερα οι διαταραχές πρόσληψης τροφής έχουν να κάνουν με την ψυχολογία μας γι αυτό πρέπει να υπάρχει καλή διάθεση και καλός διαιτολόγος για να πετύχει μια δίαιτα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι σοβαρότερο.
Για τη βουλιμία δεν ξέρω και πάρα πολλά πράγματα, αν και νομίζω πως το www.Eatingdisorders.gr θα σε βοηθούσε περισσότερο....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Για τη βουλιμία δεν ξέρω και πάρα πολλά πράγματα, αν και νομίζω πως το www.Eatingdisorders.gr θα σε βοηθούσε περισσότερο....

---

Δικό μας παιδί είναι και αυτό... αδελφό σάιτ του e-psychology, από τον καιρό που δούλευα με eating disorders.

Το ξέρω αγαπητέ Νίκο....Είμαι επίσης θαυμάστρια......

Καλησπέρα!
σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή και τις πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις σας! πριν κάποιες μέρες που αποφάσισα να μιλήσω για το πρόβλημα μου ήμυν σε άθλια κατάσταση και απο το γενικό μου πρόβλημα άλλα και απο τα επεισόδια-κρίσεις βουλιμίας της συγκεκριμένης ημέρας! Νομίζω πως με βοήθησε που έστω και κάποιοι άνθρωποι άηνωστοι και έστω μέσω διαδυκτίου ασχολήθηκαν με το πρόβλημα μου, το δικό μου πρόβλημα και όχι γενικότητες! σε ψυχολόγο δεν πρόκειται να πάω είμαι κάθετη. επισκέφτηκα όμως αρχικά έναν καθηγητή ΩΡΛ και έναν οδοντίατρο προληπτικά να δω άν υπάρχουν βλάβες απο την χρόνια άθλια μεταχείρηση του οργανισμού μου! δοντάκια ευτυχώς αψογότατα. όμως οισοφάγος, ρινική κοιλότητα και αυτάκια χάλια, αφού δεν μπορούσε ο άνθρωπος να καταλάβει πως έγιναν έτσι όλα αυτά! εγώ το καταλαβαινα όμως το τελευταίο διάστημα σε κάθε εμετό, βούλωναν όλα!λογικά απο την σκούμενη πίεση. μου έδω σε θεραπεία 1 μήνα, αρχικά ισχυρή αντιβίοση, λίγη κορτιζόνη, χάπια για το στομάχι και άλλα ... φυσικά μου υπέδειξε και ειδική διατροφή που θα κρίνω εγώ βέβαια και γενικότερα είπα ότι πρέπει να γίνω καλά...
δεν είμαι σίγουρη αν υποπέσω πάλι, ούτε πότε, δεν έχω ξεκάθαρα συμπεράσματα... δεν είναι κουμπί στο κεφάλι να το πατήσεις και να πεις τέλος, τουλάχιστον είμαι συνηδηοποιημένη προς αυτό!θέλω να γίνω καλά και τουλάχιστον κάνω την αρχή με την βοήθεια σας!
συγνώμη πάλι για το μεγάλο post...

indi......για τα αυτιά σου πήγες στον ΩΡΛ, για τα δόντια σου πήγες στον οδοντίατρο, για τη βουλιμία που σου προκάλεσε όλα αυτά και ο μόνος που μπορεί να στα λύσει είναι ένας ψυχολόγος, γιατί δεν πας?
Αυτό θα περίμενα να το ακούσω από ένα άτομο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που λειτουργεί κάτω από αναχρονιστικές αντιλήψεις σε σχέση με την ψυχική υγεία και την αντιμετώπιση των προβλημάτων της.
Φαίνεσαι καλλιεργημένος άνθρωπος και μου κάνει εντύπωση αυτό το....\"είμαι κάθετη, δεν πάω σε ψυχολόγο\".............

Το μορφωτικό επίπεδο δεν έχει σχέση με τέτοιου είδους διαταραχές.Άσε που με βάση στατιστικές οι έχοντες ΔΠΤ είναι άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και γενικά ευφυή.Μιλάμε για ψυχογενή κατάσταση.

Φίλε clown, γράφοντας χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, εννοούσα ανθρώπους που θεωρούν τις αρρώστιες της ψυχής ως στίγμα και προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα με εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους, εκτός από τον προφανή που σε αυτή τηνπερίπτωση είναι ο ψυχολόγος...............

αν μπορούσα και ήμουν ελεύθερη θα πήγαινα για κάποιες επισκέψεις όμως τώρα είναι αδύνατον. αμέλησα να αναφέρω πως καταρχήν η κοινωνία και η πόλη στην οποία ζω και εργάζομαι είναι πολύ πολύ μικρή και ο κοντινότερος ψυχολόγος είναι στα 90χλμ περίπου,δεν έχω δικό μου αυτοκίνητο οπότε θα δημιουργήσω ερωτήματα αδυνάτων απαντήσεων και πολύ πιθανόν νεύρα απο τον σύζυγο και καβγάδες με το δίκιο του φυσικά. και ένα άλλο που δεν θέλω φυσικά είναι να κάνω χρήση αντικαταθλιπτικών και άλλων ψυχοφαρμάκων. προσπάθησα να βρώ παράπλευρες οδούς γι΄αυτό και άρχισα απο τους επιστήμονες των ασθενειών ή παθήσεων που μπορεί να έχει προκαλέσει η βουλιμία. ξέχασα επίσης να αναφέρω ότι σήμερα κλείνω 5 μέρες χωρίς επεισόδιο. με κάθα επιφύλαξη περιμένω τις επόμενες μέρες...

indi, εάν ψάξεις τα ποστ μου θα δεις ότι είμαι ΚΑΤΑ των φαρμάκων. Όμως, ο λόγος για τον οποίο δεν θες εσύ να πάρεις χάπια είναι πολύ άκυρος. Η βουλιμία καταρχήν δεν θεραπεύεται αποκλειστικά με χάπια. Τα αντικαταθλιπτικά τα δίνουν συνήθως για τυχόν κατάθλιψη ή σε άτομα με πολύ εκτίμηση του σωματός τους. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι εάν σου συστήσει χάπια ο γιατρός - πες του τις προτιμήσεις σου φυσικά αλλά εάν συνεχίσει να σε ωθεί προς τα εκεί, καλύτερα είναι να τα πάρεις. Σκέψου την βουλιμία σου όπως μια πνευμονία και βγάλε το στίγμα. Πάω στοίχημα ότι αν είχες πνευμονία δεν θα σε ένοιαζε να σου δώσει ο γιατρός 5000 mg μορφίνη...

Αυτό με την κλειστή κοινωνία είναι δύσκολο όντως όμως εσύ πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου και όχι την κοινωνία σε αυτό το σημείο διότι ΕΣΥ έχεις το πρόβλημα, όχι αυτοί.

Σωστά Μάνο....θέλω να επισημάνω όμως στη φίλη μας, πως όταν πας να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποιον και αρχίζεις κρύβοντας τόσο σοβαρά πράγματα, τότε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα απ\' όσο πιστεύει.
Με όλη την καλή διάθεση ίντι, σου λέω να σταματήσεις να νιώθεις τύψεις γι αυτό που περνάς και να το εκφράσεις ελεύθερα στους γύρω σου. Στο κάτω-κάτω δεν είσαι λεπρή, δεν καταλαβαίνω γιατί ντρέπεσαι τόσο πολύ γι αυτό που σου συμβαίνει....
Πάντα φιλικά.....