Ήταν μία φούσκα κι έσκασε....
Δυστυχώς, ήταν μία φούσκα....Δεν θέλω να είμαι αισιόδοξη.Δεν θέλω να πιστέψω όσα μου έστειλε στα μηνύματα γιατί η διαίσθησή μου μου λέει ότι δεν θα τον ξαναδώ.
Δεν ερωτεύτηκα.Απλά ενθουσιάστηκα.Δεν ήξερα εαν θελω σχέση ή οχι.Πρώτη φορά εξάλλου τον έβλεπα! Απλά ήθελα να ζήσω!Μόνο αυτό.Και το ήξερε, του το είχα πει πολλες φορές.
Ομως χθες, ηταν κουρασμένος. Και σήμερα αποφάσισα να στείλω παλι μήνυμα και έλαβα τα εξής:
Σας τα λέω χυμα γιατί δεν έχω κουράγιο να τα διαβάσω με τη σειρά πάλι.
"Δεν είπες κατι που με ενόχλησε.Σ'ευχαριστώ που ενδιαφέρεσαι για μένα.Εχω τα προσωπικά μου και θέλω χρόνο να ηρεμήσω.Σκέψου τον εαυτό σου και άσε με εμένα.Μην στενοχωριέσαι.Να είσαι δυνατή.Ελπίζω να δειχνεις κατανόηση."
Έστειλα κι άλλο μήνυμα μετά από 2 δικά του, αλλά μάταια περίμενα και περιμένω απάντηση.Δηλ μία ειλικρινή απάντηση ότι τελικά δεν ήταν ελεύθερος, ότι είχε σχέση και ότι ήθελε κάτι άλλο και όχι αυτό που πίστεψα εγώ.Δηλ να περνάμε καλά όπου κι αν πάει.Ας το έλεγε.Μεγάλα παιδιά είμαστε.Εξάλλου ειχαμε μιλησει αναλυτικά για το θέμα αυτό, δηλ κάτι άλλο πλην σχεσης και ειχα πεί ότι δεν πιέζω, όπου πάει.Αρα; Που έκανα λάθος; Μηπως τελικα αγχώνω τους άντρες; Κανενας δεν βρέθηκε να μου το πει, ώστε να το διορθώσω έστω να το μετριάσω....Ξέρω ότι δεν πρέπει να ριχνω το φταίξιμο σε μένα αλλά δεν αντέχω άλλο τις απογοητεύσεις.Και μην μου πείτε για τις γνωριμίες του ιντερνετ.Ειδα κι εκτός πόσες γνωριμίες έχω.Μηδεν! Δεν βιάζομαι.Ελπίζω.Απλά κάποιες φορές υπάρχει η ανάγκη για παιχνίδι και φλερτ, να δειχνει ένας άντρας το ενδιαφέρον για εμένα....
Ειμαι πολύ χάλια.Κάθε φορά που απογοητεύομαι λέω την επομένη δεν θα μιλήσω σε κανέναν.Αλλά μιλάω.Εκφράζω τη χαρα μου.Αυτή τη φορά, έτυχε να το πω σε εναν γνωστό μου ότι θα εβγαινα με έναν φίλο(και καλά φιλο).Προληπτική δεν είμαι αλλά δεν ξέρω, άλλη φορά δεν μιλάω.Ο γνωστός με πήρε χθες το πρωι να μάθει λεπτομέρειες.Ελεος λέω! Εγώ ξυπνησα σαν μωρό μεσα στη χαρά κι ο αλλος ηθελε να μαθει λεπτομέρειες;Κουτσομπόλα... .
Κι η τύχη μου πήγαινε προς το χειρότερο...
Αρχιζω να πιστεύω πως έχω το κληρονομικό χάρισμα να καταλαβαίνω απ το ύφος του αποχαιρετιστήριου καληνύχτα μετά από τέτοιες τρυφερές συναντήσεις, εάν θα ξαναδώ τον άλλο ή όχι.
Υ.Γ. Nadine, έγραψες "Όσο κι αν κρατήσει,είτε μια αιωνιότητα είτε μια μέρα,είναι ολόδικο σας κι είναι τόσο αληθινό όσο και μαγικό!"
Τελικά δεν κράτησε.....
Ελπίζω να μην σας κούρασα σήμερα....
