γεια σας...

Είμαι εν μέρει συγκινημένη και εν μέρει ανακουφισμένη που βρήκα αυτό το ελληνικό φόρουμ...Η αλήθεια είναι οτι για αρκετό καιρό διάβαζα ενημερωτικά υποστήριξης, η υπήρξα απλός αναγνώστης ξένων φόρουμς στο internet. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαίρομαι που "έπεσα" πάνω στο συγκεκριμένο site, αν και ίσως επιφυλακτικά, καθώς διαπιστώνω πόσο έντονο είναι το πρόβλημα των διατροφικών διαταραχών γύρω μου, τόσο κοντά μου. Αυτό που έχει σημασία είναι οτι δεν είμαι μόνη μου; αυτό μπορεί να μην εξαφανίζει την τραγικότητα της καθημερινής πάλης με τη διαταραχή όμως απαλύνει αυτή την απελπιστική μοναξιά που καταβάλλει όλους εμάς τους πάσχοντες. :)
Είμαι 22 χρονών, φοιτήτρια σε μια μεγάλη πόλη της επαρχίας, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου ζουν οι γονείς μου στο πατρικό μου σπίτι. Συγκατοικώ σε ένα αξιοπρεπές (αλλά καθόλα φοιτητικό διαμέρισμα :P), έχω αρκετούς γνωστούς μα μετρημένους καλούς φίλους; πέρασα μια αρκετά καλή παιδική ηλικία υπο τις ευνοικότερες των συνθηκών και γενικώς δεν υπήρξαν τραυματικές εμπειρίες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά στη μετέπειτα πορεία μου. Αν με γνωρίσει κάποιος τώρα δύσκολα θα καταλάβει πόσο φαινομενική και πλαστή είναι αυτή η ισορροπία που μπορεί να περνώ προς τα έξω, καθώς η πραγματικότητα είναι πολλή πιο δυσάρεστη και σκοτεινή.
Πάσχω απο διατροφικές διαταραχές εδώ και 5 χρόνια; και πιστέψτε τις έχω γευτεί για τα καλά. Ανορεξία, βουλιμία, υπερφαγία πείτε το όπως θέλετε; δεν έχει σημασία η ορολογία ή ο τρόπος με τον οποίο ξεσπά κανείς η καμία στο στον αιώνιο εχθρό, το σώμα του, αφού η ίδια η αρρωστημένη σχέση με το φαγητό αποτελεί σύμπτωμα ενδόμυχων φοβιών, κατάθλιψης και γενικώς ανοιχτών λογαριασμών με την ψυχή του. Δύσκολη σχέση με το σώμα και την εικόνα του είχα απο μικρό παιδί, πάντα πίστευα πως αιτία των προβλημάτων μου ήταν το πάχος μου; ήμουν βέβαια ένα πολύ αδύνατο παιδί, όμως δεν το αναγνώριζα. Στην εφηβεία μου πήρα κάμποσα κιλά, όχι πολλά, ήμουν η κλασσική ελληνίδα με καμπύλες γραμμές, τόσο διαφορετική απο τις λεπτεπίλεπτες συμμαθήτριες μου που τόσο θαύμαζα. Επιχείρησα μερικές δίαιτες, όχι όμως επικινδυνότητες. Η κατρακύλα ξεκίνησε με το που έφυγα απ το σπίτι μου και ήρθα να σπουδάσω. ʼρχισα να χάνω κιλά, στην αρχή αργά, ύστερα γρήγορα, κι όσα περισσότερα έχανα τόσο πιο χοντρή φαινόμουν στο υποσιτισμένο μυαλό μου. Έτρωγα ελάχιστα, ίσα ίσα για να ζω. Μέτραγα κάθε μπουκιά και η ζυγαριά ήταν ο καλύτερος μου φίλος ή ο χειρότερος εχθρός. Έχασα πολλά κιλά, πολλά. Έφτασα να δείχνω άρρωστη, κρυβόμουν, οι γονείς μου ανησυχούσαν, οι φίλοι μου με πίεζαν να τρώω; δεν παραδέχτηκα ποτέ οτι ήμουν ανορεξική, πάντα έλεγα πως είχα μεταβολικό πρόβλημα. Έφτασα τα 39 κιλά. Με ύψος 1,68 μ. Ευτυχώς, δεν έμεινα πολύ σε αυτό το βάρος, γιατί σε κάποια στιγμή συνηδητοποίησα ότι προτιμούσα να ζήσω, να ξαναγίνω όμορφη, να προσπαθήσω να πάρω λίγο βάρος (για τη "φουκαριάρα τη μάνα μου") παραμένοντας αδύνατη αλλά όχι καχεκτική. Τα κατάφερα. (κάποια άλλη στιγμή θα μιλήσω και γι αυτή τη "μάυρη περίοδο της ζωής μου, ξεχωριστά). Την επόμενη χρονιά, μετά απο αργή αλλά σταθερή άνοδο είχα φτάσει τα 47 με 48 κιλά. Και πάλι ήμουν πολύ αδύνατη αλλά όχι απωθητική. ʼρχισα να αρέσω και πάλι στα αγόρια, να μου αρέσω ακόμη και μένα. Έκανα και κάποια σχέση τότε, και για πρώτη φορά μέτα απο πολύ καιρό έτρωγα σχεδόν κανονικά. Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί η ανορεξία που είχα αφήσει πίσω μου είχε αντικασταθεί απο τη βουλιμία, το τέρας που μου τρώει τα σωθικά μέχρι σήμερα. Τελικά η βουλιμία, ας πούμε, είναι η αρρώστια μου, η εμμονή μου. Ο σκελετός στη ντουλάπα μου. Συχνά μέσα στη βδομάδα έχω υπερφαγικά επεισόδια, τα οποία ακολουθεί εμετός, μια διαδικασία που πλέον δεν μου είναι καν δύσκολη (αν εξαιρέσει κανείς τις αρρυθμίες, τις ενοχές, την ωδύνη που αυτό επιφέρει). Φαινομενικά είμαι αδύνατη. Όμως στο δικό μου μυαλό, είμαι χοντρή. Η μάλλον με το διαστροφικό τρόπο σκέψης μου έχω ορίσει ένα βάρος (που είναι περίπου 2 κιλά! λιγότερο απο όσο είμαι τώρα) το ιδανικό, ενώ αν για κάποιο λόγο πρηστώ (βλέπε τώρα) είμαι απεχθής.
Θα ήθελα πάντως εδώ να προσθέσω τα εξής: πλέον η σχέση μου με το φαγητό δεν έχει να κάνει με το βάρος. Δεν θέλω να χάσω πολλά η λίγα κιλά ούτε ξεπέφτω σε υπερφαγία λόγω στέρησης απο δίαιτα. Δεν θυμάμαι καν πότε έκανα δίαιτα τελευταία φορά. Τώρα πια η εμμονή μου με το φαγητό είναι μεμονομένη. Είναι ένας εθισμός, μια απόλαυση που με οδηγεί στην αυτοκαταστροφή μου, ένα μυστικό που οδηγεί σε ανομολόγητες υπερβολές, μακριά απ τα μάτια του κόσμου. Όταν τρώω (σε βουλιμικό επεισόδια, όχι πάντα) δεν με νοιάζει τίποτα γύρω μου.
Συγνώμη αν σας κούρασα μέχρι εδώ. Θα μπορούσα να γράφω πολλή ώρα ακόμη..αλλά και μέχρι εδώ να διαβάσατε σας ευχαριστώ πολύ. Βλέπετε, εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν για το συγκεκριμένο πρόβλημα που είναι ο πυρήνας της ζωής μου και μου απορροφά τη νεότητα και την ενέργειά μου. Οι γονείς μου, οι φίλοι μου όλοι πιστεύουν οτί απ' όταν πήρα κιλά, έγινα καλά, απέκτησα εσωτερική ισσοροπία και οτι η σχέση μου με το φαγητό είναι υγειής. Εσείς φαντάζομαι, καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Και πάλι συγνώμη για το μακρύ μονόλογο.

Γειά σου,purpleglass!
Να σου πω ένα βιαστικό καλώς σε βρίσκουμε,πριν εκραγεί ο εγκέφαλος μου από πόνο τριών ημερών αϋπνίας
κι αύριο με το καλό γνωριζόμαστε καλύτερα!Να μην ξεχνάς πως δεν είσαι μόνη ούτε η μόνη και πως όλες οι δυνάμεις
του σύμπαντος βρίσκονται μέσα σου και στη διάθεση σου,ώστε συντονισμένοι να εκπληρώσετε τις επιθυμίες και τα όνειρα σου!
Να εκφράζεσαι όπως και όσο το έχεις ανάγκη,χωρίς συγνώμες!ʼντε,πάμε στα κρεβατάκια μας!Γρήγοραααααααα!Φιλάκια !

Kαλωσόρισες στην παρέα μας κοριτσάκι μου. Διαβάζοντάς σε, ήταν σαν να είδα εμένα...αυτά θα έγραφα-αν υπήρχε αυτός ο τρόπος επικοινωνίας-25 (!!) χρόνια πριν, τότε που μου σταμάτησε η περίοδος απ΄την αφαγία. Και από τότε συνειδητοποίησα τον πόλεμο, ανάμεσα σ΄εμένα και το φαγητό, έναν πόλεμο που ακόμα καλά κρατεί-κι ειμαι ήδη 48 χρόνων-ακόμα κι αν έχω κερδίσει πολλές μάχες κι έχω γίνει με τα χρόνια σοφότερη και πιό εμπειρη "πολέμαρχος". Πρόσεχε τον εαυτό σου μονάχα, σε παρακαλώ. Βγες έξω στον καθαρό αέρα, περπάτα,τρέξε, κάνε γυμναστική... κάνε πράγματα για το σώμα σου,βρες τι του ταιριάζει και τι του αρέσει. Υπάρχει πληροφορηση πια στις μέρες μας, το tai chi, η γιόγκα, συστήματα εκγύμνασης που παλιότερα δεν ξέραμε καν, τώρα είναι στο σπίτι μας μέσω του pc. Και, κράτα τους φίλους σου, μίλα, μην κλείνεις πράγματα μέσα σου, όσο τα κλειδώνεις μεγαλώνουν,βγάζουν πλοκάμια,δυναμώνουν. Βγάλτα στο φως και στον ήλιο, υπάρχουν πολλοί με το ίδιο πρόβλημα...κι εδώ μέσα θα βρεις ιστορίες,παιδιά που πάλεψαν,νίκησαν,παλεύουν ακόμα. Είμαστε πολλοί κι είμαστε μαζί σου.
Θα μιλήσουμε ξανά,θα γνωριστούμε στην πορεία
φιλιά πολλά, Κατερίνα

:) :) καλώς σας βρήκα, ναι, ναι σίγουρα θα γνωριστούμε στην πορεία..ευχαριστώ για τη ζεστασία του καλωσορίσματός σας, σημαίνει πολλά, πάρα πολλά.
Κατερίνα η αλήθεια είναι ότι με την περίοδό μου όταν ήμουν στα πολύ χαμηλά μου είχα προβλήματα, τί προβήματα δηλαδή μου είχε διακοπεί εντελώς για περίπου μισό χρόνο ή ερχόταν αραιά και πού. Όταν άρχισα να παίρνω βάρος, επανήλθε (άργησε βέβαια να σταθεροποιηθεί) και σήμερα ευτυχώς(!) έχω φυσιολογικό κύκλο.
Δυστυχώς γνωρίζω ότι είναι μια χρόνια ασθένεια που υποχωρεί, επανέρχεται, υπάρχει πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού ακόμη κι όταν την αποδιώχνουμε με θεραπεία και υποστήριξη και ξαναβγαίνει στην επιφάνεια στις δύσκολες στιγμές..μπορεί να νικηθεί (όπως κάθε εθισμός) όμως κάθε φορά κάθε αντίσταση προς αυτήν είναι μια κρίσιμη μάχη. Που συχνά χάνεται (όπως και πάλι συμβαίνει σε κάθε εθισμό).
Παρόλα αυτά, τι να κάνουμε, συνεχίζουμε τις ζωές μας..Ίσως πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι δεν είμαστε οι αρρώστιες μας, είμαστε ξεχωριστά όντα με τη δική τους, μοναδική προσωπικότητα το καθένα.
Καλημέρα, ή μάλλον, καλησπέρα. :P

Γειά σου purpleglass!Καλωσήρθες στη παρέα μας!Να σε ρωτήσω,αφού είπες οτι συγκατοικείς πώς τρώς ανεξέλεκγτα,δεν είναι μπροστά και η συγκατοικός;Έχεις σκεφτεί να μιλήσεις στους γονείς σου για αυτό που σου συμβαίνει ή έστω στη μαμά σου;Επίσης έχεις σκεφτεί να δεις κάποιο ειδικό;

runnerlena γειά σου και σένα. :) Ξέχασα να διευκρινίσω οτι συγκατοικώ με τον αδερφό μου..όχι δεν έχει ιδέα για το τι συμβαίνει. Και αυτός πιστεύει πως έχω γιατρευτεί πλήρως απο διατροφικές διαταραχές, απλώς επειδή δείχνω υγειής. Κοίτα, δεν τρώω ανεξέλεκγτα όλη την ώρα, ή κάθε μέρα, όπως και φυσικά δεν το κάνω μπροστά του. Είναι μια απολύτως κρυφή αρρώστια.
Το έχω σκεφτεί άπειρες φορές να μιλήσω στη μάνα μου, καθώς όλως περιέργως έχουμε μια καλή, δεμένη σχέση και μιλάμε συχνά για θέματα που με απασχολούν. Όμως δεν βρίσκω το κουράγιο να της μιλήσω για κάτι τόσο ντροπιαστικό και τόσο δικό μου, πιστεύοντας ίσως οτι θα γκρεμίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη που μου έχει στο οτι προσέχω την υγεία μου όλο αυτό τον καιρό. Επίσης ξέρω πόσο μα ΄πόσο θα την πληγώσει και θα την θλίψει το γεγονός; κατά μία έννοια θέλω να την κρατήσω μακριά απο όλο αυτό.
Δεν έχω δει κάποιο ειδικό ψυχίατρο. Σίγουρα θα έπρεπε. Όσον αφορά το ιατρικό μέρος, κάνω ανά τακτά διαστήματα εξετάσεις αιματολογικές και θυρεοειδούς (καθώς έχω και μια μικρή επιπλοκή ορμονών) και προσπαθώ να έχω ένα μικρό έλεγχο της σωματικής μου κατάστασης. Θυμάμαι το 2007 είχα παρουσιάσει περίεργους χτύπους στην καρδιά, είχα ελαφρές αρρυθμίες (και το περίεργο ήταν οτι τότε ήταν περίοδος φυσιολογική, αφού δεν έκανα εμετούς και έτρωγα κανονικά) και είχα κάνει ηλεκτροκαρδιογράφημα, μέτρηση με holter, και (!) υπερηχογράφημα triplex καρδιάς. Δεν είχαν βρεί τίποτα εκτός του φυσιολογικού. ʼρχισα να παίρνω και κάποια ελάχιστη ποσότητα θυρεοειδικής ορμόνης Τ3 (καθώς ήταν πεσμένη, χωρίς όμως να έχω υποθυρεοειδισμό) και ρυθμίστηκαν οι παλμοί μου.

Kαλωσηρθες purpleglass!Eυχομαι να βρεις τη λυση σε ο,τι σε βασανιζει και να νιωσεις ισορροπημενη.Εγω μπερδευτηκα λιγο με το ποστ σου να πω την αληθεια.Δεν ξερω,βρισκω περιεργο να εχει καποιος τοσο καλη παιδικη ηλικια οπως περιγραφεις και να θεωρει το σωμα του "αιωνιο εχθρο"οπως εγραψες καπου.Επισης μου εκανε εντυπωση οτι περιγραφεις τη σχεση με τη μητερα σου ως καλη και δεμενη,αλλα δεν της μιλας για αυτο που σε βασανιζει.Ειτε η σχεση δεν ειναι καλη και δεμενη,ειτε υπαρχουν αλλα πραγματα που ειτε δεν εισαι ετοιμη να πεις,ειτε δεν τα εχεις συνδεσει με τη νοσο σου.Επισης ηθελα να σε ρωτησω,γιατι δεν καταλαβαινω,πως γινεται να ηξερες οτι ειχες σωμα "καχεκτικο"και να ηθελες να ξαναγινεις ομορφη,δλδ ειχες καθαρη εικονα για το σωμα σου στην ανορεκτικη φαση?Δεν το εχω ξανακουσει.Γενικα εχει πολλα αντιφατικα μηνυματα μεσα του ο λογος σου,ισως να ξεκαθαρισει καλυτερα η εικονα αμα ακουσουμε περισσοτερα,θα ηθελες να μας πεις πιο πολλα για σενα?
Σε χαιρετω,σου ευχομαι παλι ο,τι καλυτερο για σενα,υγεια και χαρα!:)

Έχεις δίκιο, ξαναδιαβάζοντάς αυτά που έγραψα διαπιστώνω οτι κάποια πράγματα ίσως δεν είναι σαφή..Κοίτα, πρώτον, καμία περίπτωση ανθρώπου δεν είναι ίδια με κάποια άλλη. Γι αυτό το λόγο και (όπως ανέφερα στο πρώτο μύνημα) δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες ούτε πρόκειται να σταθώ στο ποια ακριβώς ασθένεια αντιμετωπίζω με ποιά ακριβώς συμπτώματα (παρόλο που σε αυτό έγινα αρκετά σαφής). Το θέμα ειναι ξεκάθαρο΄η σχέση μου με το σώμα μου, την εικόνα μου και το φαγητό είναι κλονισμένη. Και αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο σε μένα.
Η σχέση μου με τους γονείς μου δεν μπορεί να περιγραφεί μέσα σε λίγες γραμμές. Απλώς δεν θέλησα απ το πρώτο μύνημα να αρχίσω να γράφω κατεβατά ολόκληρα για τις παιδικές μου αναμνήσεις (εξάλλου φαντάζομαι αυτό θα το "υποστεί" κάποιος ψυχοθεραπευτής, όχι εσείς). Όταν μίλησα για ευνοική παιδική ηλικία, εννούσα τα εξής: μεγάλωσα σε ένα μεσοαστικό σπίτι (δυσκολίες οικονομικές δεν είχαμε αλλά ούτε και σπατάλες, σε καμία περίπτωση) , με γονείς που ούτε αλκοολικοί ήταν, ούτε με δέρναν, ούτε με κλείδωναν στη ντουλάπα (αυτά τα αναφέρω γιατί πολλά έχουν ακούσει τα αυτιά μου απο ιστορίες ανθρώπων με διάφορες διαταραχές όχι μόνο διατροφικές). Δεν υπέστην κάποια σεξουαλική παρενόχληση μικρότερη. Εν ολίγοις δεν είχα κάποια τραυματική εμπειρία που θα με οδηγούσε να αναπτύξω τόσο δυσμενή σχέση με το σώμα μου. Τώρα αν μιλήσουμε για ελαφρότερες εμπειρίες, σίγουρα το γεγονός ότι πάχυνα λίγο στην εφηβεία μου, δεν βοήθησε στην ήδη χαμηλή μου αυτοεκτίμηση. Μάλιστα λίγες φορές άκουσα ένα δυό σχολια για τις καμπύλες και τα παραπανίσια κιλά μου, που όμως ίσως απο κάποιο άλλο άτομο (όχι τόσο κομπλεξικό όσο εγώ) να προσπερνούνταν με περισσότερο ψυχικό σθένος. Ήμουν των άκρων, δεν ήθελα να αδυνατίσω κανονικά. Η στέρηση του φαγητού ήταν αυτοτιμωρία, η υπερβολή αυτού, επίσης αυτοτιμωρία..πως να στο εξηγήσω αλλιώς. Εδώ δεν μπόρεσα η ίδια να κατανοήσω τί πήγε στραβά με μένα. Το λόγο.
Τώρα για την περίοδο αδυναμίας μου, όπως προανέφερα, κάποια στιγμή θα μιλήσω ξεχωριστά, γιατί αποτελεί μια περίοδο αρκετά διαφορετική απο αυτή που περνώ εδώ και πολύ καιρό. Όπως κατάλαβα αφότου έγραψα το μύνημα και διάβασα κάποια posts, πολλές κοπέλες (και άντρες) πέρασαν απο διάφορα στάδια και μεγέθη. Αλλά αφού επιθυμείς διευκρίνηση επ αυτού, όχι δεν με έβλεπα ως χοντρή, στα 39 κιλά. Γνώριζα (έπειτα απο αυτά που μου έλεγαν όλοι, απ το βλέμμα τους όταν τρόμαζαν άτομα που είχαν να με δουν πολύ καιρό, απ τις φωτογραφίες μου-γιατί στον καθρέφτη δεν έβλεπα σημαντικές διαφορές, κι απ τα ρούχα μου που έπλεαν, όπως κι απ το οτι με απέρριψαν αγόρια που μου άρεσαν επειδή ήμουν άσχημα αδύνατη!) ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι έτσι. Ήθελα να πάρω κάποια κιλά, όχι πολλά, τόσα όσα να αισθάνομαι ασφαλής. Δηλαδή δεν νομίζω οτι γιατρεύτηκα ποτέ, αφού ποτέ δεν θέλησα να χάσω αυτή την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Πίστεψέ με ήταν μια πάαααρα πολύ δύσκολη περίοδος στη ζωή μου. Φοβόμουν πολύ οτι θα ξυπνήσω μια μέρα κι οτι θα έχω γίνει σαν ελέφαντας, είχα απομακρύνει τη ζυγαριά μου να μη μετριέμαι τουλάχιστον και να μην τρομάζω, έκανα αγώνα να τρώω περισσότερο (καθώς μετά την περίοδο της ανορεξίας μου, το στομάχι μου είχε μικρύνει τραγικά, και δεν μπορούσα να χωνέψω παρά μόνον μικρές ποσότητες).Το θέμα με μένα ήταν εθισμός, ήμουν εθισμένη στο να μετρώ τα πάντα, να τρώω μόνο συγκεκριμένα πράγματα με τα οποία ένιωθα ασφαλής και να μετριέμαι. Έπρεπε να σπάσει αυτή η εμμονή. Κάποια στιγμή τα κατάφερα, έτσι κι αλλιώς η καθαρά ανορεξική μου περίοδος κράτησε 11 μήνες, όχι περισσότερο. Ύστερα ήρθαν τα άλλα. Πήρε έναν χρόνο να πάρω 8 κιλά. έπειτα ήταν η μικρή "υγειής" περίοδος. Ύστερα τα υπόλοιπα δύο, τρία κιλά πήραν πολύ περισσότερο χρόνο. Συγκεκριμένα το θυμάμαι, καλοκαίρι του 2006 δεν πήγα διακοπές με φίλους, είχα απομακρυνθεί απ τους πάντες, δεν είχα κοινωνική ζωή, καλά, για σεξουαλική και ερωτική ζωή μην αρχίσω καν, ήταν σαν να μην με ενδιέφερε καν αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Περνούσα χρόνο μόνο με τους γονείς μου, που όσο μπορούσαν μου στάθηκαν, αφού με έβλεπαν, οτι κουτσά στραβά προσπαθούσα να πάρω κιλά, χωρίς να αρνούμαι να φάω. Ήταν, το καλοκαίρι που έμαθα να μαγειρεύω (καθώς ένιωθα πιο ασφαλής με το φαγητό που μαγείρευα, όχι διαιτητικό, κανονικό. ήταν σαν να εβλεπα το φαγητό σαν μια ολόκληρη διαδικασία ευχάριστη).
Ξέρω ότι διαβάζοντας οδηγούς και ιατρικά έντυπα, έχει κανείς την εντύπωση οτι οι ανορεξικές κοπέλες όλες νομίζουν οτι είναι χοντρες. Συγνώμη αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι, η μπορεί εγώ να μην πληρούσα τα χαρακτηριστικά της ανορεκτικής. Είναι (και εδώ θα με κατάβει οποιοσδήποτε εδω μέσα) σαν να έχεις δύο εαυτούς. Έναν λογικό που σου ουρλιάζει την πραγματικότητα, οτι είσαι τραγικά λεπτός, οτι κινδυνεύεις κι οτι αξίζεις να φας, να χαμογελάς κι έναν άλλον, αυτόν της αρρώστιας που σου υπενθυμίζει πόσο μα πόσο πολυ φοβάσαι να πάρεις βάρος, να βάλεις τροφή μέσα σου και να δεις τους αριθμούς της ζυγαριάς να ανεβαίνουν.
Τέλος για τη σχέση μου με τη μάνα μου, δεν μπορώ να σου πώ κάτι διαφορετικό απ αυτά που είπα. Όντως λέμε πολλά, όταν είμαι θλιμμένη για πολλά πραγματα, είτε ερωτικής φύσεως είτε άλλης. Ανταλλάζουμε συνταγές(!), πάμε μαζί στο θέατρο, την ακούω κι εκείνη να μου μιλα συχνά (απ το τηλέφωνο κυρίως)...Με τον πατέρα μου επίσης έχουμε δυνατή σχέση απο μικρό κορίτσι.Ωστόσο δεν λέμε τόσα πολλά, πιο πολύ συζητήσεις και αστεία κάνουμε μεταξύ μας, καθώς δεν έχω το ίδιο δέσιμο που έχω με τη μάνα μου. Αν αυτό που εννούσες ήταν οτι αφού δεν μιλώ για κάτι τόσο σημαντκό στη ζωή μου (την αρώστιά μου) οτι η σχέση μας στηρίζεται σε ένα ψέμα, ή μάλλον σε μια έλλειψη της αλήθειας; μπορεί να έχεις δίκιο. Και λυπάμαι γι αυτό. Και ενοχές έχω. Σε καθημερινή βάση. Μια η δυο φορές έφτασα στο σημείο να της τα ομολογήσω όλα μα την τελευταία στιγμή δίστασα. Η μάνα μου πιστεύω πραγματικά πως δεν μπορεί να με βοηθησει. Μόνον κακό θα της κάνει. Είναι γενικά υπερπροστατευτική (τονίζω πως ξέρω πια καλά να κρύβω την αρρώστεια μου) και αγχώδης για μας (εμένα και τον αδερφό μου). Χάρηκε τόσο πολύ όταν πήρα κάποια κιλά και με έβλεπε πλέον να τρώω κανονικά (ακόμη με βλεπει. όπως είπα, ξέρω να κρύβομαι).

purple glass
καλως ηρθες στην παρεα μας!διαβασα προσεκτικα την ιστορια σου που ειναι αρκετα μπερδεμενη...
σου ευχομαι να βρεις την εσωτερικη σου ηρεμια και ισορροπια...ολοι εδω περα κατι τετοιο ψαχνουμε...
θα σε βοηθουσε αρκετα νομιζω καποιος ειδικος να ξεκαθαρισεις την σχεση σου με το φαγητο και αυτα που σε οδηγουν σε αυτη την εξαρτηση..
προσωπικα νομιζω οτι ολες οι διατροφικες διαταραχες αποτελουν συμπτωμα ψυχολογικων προβληματων...μονο αν αντιμετωπισουμε ολα αυτα που μας απασχολουν εχουμ ελπιδες να απεξαρτηθουμε απο ''το πιρουνι μας''!
εδω θα βρεις σιγουρα κατανοηση και συμπαρασταση καθως ολοι εχουμε τα ιδια προβληματα και νιωθουμε ανετα να μιλησουμε ανοιχτα...
καλο κουραγιο στην προσπαθεια σου!

σ' ευχαριστώ Ξένια μου για τη συμπαράσταση. Ισχύει αυτό που λες περί επίλυσης των ενδόμυχων προβλημάτων μας..Μα όμως βρε παιδιά γιατί μου λέτε οτι η ιστορία μου είναι τόσο μπερδεμένη; Η ζωή η ίδια δεν είναι πολύπλοκη; Η μάλλον, ποιανού εδω μέσα η ιστορία του είναι απλοική; Ίσως προσπαθώντας να καταγράψω όλα εκείνα που ήθελα σε ένα thread, μακρυγόρησα με διάφορες ξέμπαρκες λεπτομέρειες και ίσως παρέλειψα άλλα μέρη..δεν είμαι σίγουρη. έχουμε χρόνο να πούμε πολλά ακόμα. Σας πήρα και λίγο μονότερμα και να με συγχωρείτε γι αυτό.
Λοιπόν με πολλή συντομία για να γίνω επιτέλους κατανοητή για το παρόν τουλάχιστον, πάσχω απο βουλιμία (τουλάχιστον αυτά τα χαρακτηριστικά πληρώ τώρα) εδώ και δύο περίπου χρόνια, πέρασα απο άλλη διατροφική διαταραχή πριν, ΔΕΝ προσπαθώ να κάνω κάποια δίαιτα για να χάσω κιλά (εκτός ίσως απ το γεγονός οτι πάντα θέλω να είμαι δυο κιλάκια πιο κάτω απ οτι είμαι), απλώς θέλω να μείνω στο βάρος που είμαι. Έχω κακή σχέση με το σώμα μου, δεν αγαπώ οπως θα όφειλα τον εαυτό μου, και όταν κάτι κακό παρουσιάζεται στη ζωή μου (και μιλάμε και για μικροεκνευρισμούς της καθημερινότητας μέχρι ερωτικές απογοητεύσεις μεχρι οτιδηποτε) η σχέση μου με το ψυγείο διαταράσσεται ακόμη περισσότερο. Αυτά.
Επίσης, μου αρέσει το σινεμά (είμαι φανατική ταινιόφιλη), τα βιβλία, ο ύπνος (ω ναι), η θάλασσα τόσο τις ηλιόλουστες όσο και τις συννεφιασμένες μέρες (που ναι ανταριασμένη), τα ταξίδια με τρένο, οι ποιοτικοί μυρωδάτοι καφέδες (ναι, ναι στα καφεκοπτεία παίρνω τη "δόση" μου) και πολλά πολλά άλλα. :) Ουφ. ʼντε. Γιατί μόνο τα δυσάρεστα έγραψα μέχρι τώρα.

Γεια σου μωβ γυαλακι,ναι,ειναι πολυπλοκη και η ιδια η ζωη,δεν το συζητω καν,αλλα αν κατσουμε και το αναλυσουμε,νομιζω ιστα ιδια συμπερασματα θα οδηγηθουμε σχετικα με τις διατροφικες διαταραχες.Καποια τα ανεφερες ηδη.Βεβαια,δεν ειναι το θεμιτο και το προσδοκωμενο μονο να τα βγαλουμε,ειναι να εφαρμοσουμε στην πραξη τα αναλογα,ωστε να απαλλαγουμε καποια στιγμη απο το προβλημα.Βλεπω εχουμε και γουστα παρομοια,ανταριασμενα και τα λοιπα,χαχα.Αχ,αυτη τη μυρωδια του καφε,θα προσπαθησω να την ξεχασω,γιατι ο παθολογος μου απαγορεψε τσιγαρο.
Να ρωτησω και κατι αλλο καλη μου,νομιζεις οτι η μητερα σου προτιμαει να μην ξερει,για να μην αγχωθει ας πουμε?Εγω που ειμαι μανουλα,σε πληροφορω οτι με τιποτε δεν την προστατευεις,απλα της κοβεις καθε δρομο πληροφορησης και αρα βοηθειας,συμμετοχης.Ειναι λιγο σκληρο,θα ειναι σκληροτερο γι αυτην οταν το μαθει,θα νιωσει προδομενη σα μητερα.
Φιλικη συμβουλη,λιγο λιγο,συνηθισε τον εαυτο σου στην ιδεα οτι καποια στιγμη θα της το πεις,ειναι ατοπο να κρυβουμε το προβλημα μας,αυτο γινεται εντονοτερο οσο μενει στην αφανεια.Ασε που νιωθουμε αδυναμες,γιατι μαλλον δικαιολογια αυτοπροστασιας ειναι αυτο το σκοταδι,παρα προστασια του αλλου.Τι λες?

Sabe, δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου στην παρατήρηση περί εφαρμογής ουσιαστικών βημάτων για την γιατρειά της οποιαδήποτε αρρώστιας ή προβλήματος γενικότερα. Έχεις απόλυτο δίκιο. Εκεί βρίσκεται όλο το ζουμί της υπόθεσης. :P Το να κάνει κανείς το επόμενο βήμα και να έρθει αντιμέτωπος με την αρρώστια, για να την αποβάλλει ή έστω να την "απαλύνει".
Να αποδεχθεί το σώμα του και να του φέρεται με αγάπη, το ίδιο και για την ψυχή του.
Και φυσικά, πες, κάποιος αποφασίζει να ζητήσει ιατρική βοήθεια, εκμυστηρεύεται σε κάποιο δικό του άνθρωπο που εμπιστεύεται, τί τον βασανίζει και ζητά μια κάποια υποστήριξη. Το θέμα είναι να παραμείνει δυνατός και να συνεχίσει με την θεραπεία, κι αν ακόμη ξεπέσει κάποιες φορές ξανά μανά στα ίδια, να ξαναπαίρνει την κατάσταση στα χέρια του απο κεί που την άφησε. Αχ, αυτό, αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Είσαι και σύ μανούλα, ε; :) Απ όσο κατάλαβα υπάρχουν κάμποσες μανούλες εδώ. Δεν θα σου πω ψέμματα. Θα είναι το δυσκολότερο πράγμα για μένα να πω την αλήθεια στη μάνα μου, όχι τόσο επειδή θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη που μου έχει, αλλά κι επειδή αυτή η ασθένεια είναι ντροπιαστική για μένα. Έχω την αίσθηση οτι οι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει κάτι παρόμοιο, όσο ανοιχτόμυαλοι και καλοί ακροατές και να είναι, δεν μπορούν να καταλάβουν τον εθισμό που προκαλεί μια διατροφική διαταραχή, τόσο δυνατό όσο ας πούμε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Θεωρούν οτι είναι σχετικά εύκολο απλώς "να σταματήσεις αυτό το βιολί".

Έχεις δίκιο όμως, πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν να το έλεγα σε κάποιο δικό μου άνθρωπο, και πραγματικά πιστεύω οτι μετά την πρώτη αναστάτωση θα έφευγε ένα φοβερό φορτίο απο πάνω μου. Πάντως, για την ώρα, η αναζήτηση κάποιου ειδικού για θεραπεία έχει μπει για τα καλά στις προταιρεότητές μου και σε αυτό βοήθησε πολύ αυτή η ιστοσελίδα. Και το εννοώ αυτό.

Kαλωσηρθες και απο εμενα purpleglass!
εγω μπορω να πω οτι σε καταλαβαινω απολυτα γιατι και απο αυτη την ανορεκτικη φαση των 38 κιλων εχω περασει και απο τους γυρω μου κρυβομαι συνεχως (τωρα τελευταια κανω καποιες προσπαθειες να μιλησω) και καταλαβαινω πως μπορεις να εισαι δεμενος με την μητερα σου αλλα να μην θες να μιλησεις.
Διοτι δεν ξερω γιατι, μας εχουν δημιουργησει μια εικονα, οτι οι διατροφικες διαταραχες ειναι κατι απαγορευμενο, κατι πολυ κακο, κατι που φταιμε εμεις που το προκαλουμε στον εαυτο μας και αρα δεν δικαιουμαστε να ζηταμε την κατανοηση των γυρω μας. Μονο τα τελευταια χρονια εχει αρχισει και απενοχοποιειται η ασθενεια. Να σας πω, πόσο ζηλεψα ενα κοριτσακι (18-22 την εκανα) που ειχε παει στην Ανασα με τη μαμα της ! και οχι μονο αυτο, την πηρε καποιος τηλεφωνο στο κινητο και ειπε : δεν μπορω να σου μιλησω τωρα, περιμενω το ραντεβου μου στην Ανασα !
Αν ολοι εμεις ειχαμε εμπιστευτει τους γονεις μας νωριτερα θα ειχαμε γινει καλα πολυ πιο γρηγορα. Και βεβαια η Sabe εχει δικιο, καμια μανα δεν θελει να ζει στην αγνοια της, οσο και αν η αληθεια ειναι καμια φορα πικρή.
Και εγω πιστευα οτι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει κάτι παρόμοιο, δεν μπορούν να καταλάβουν τον εθισμό που προκαλεί μια διατροφική διαταραχή αλλα ειναι οντως ετσι; πρεπει να εισαι ναρκομανης ή αλκοολικος για να καταλαβεις και να βοηθησεις τους ναρκομανεις και αλκοολικους ; δεν νομιζω ! Αλλωστε θεωρω οτι ολοι οι ανθρωποι εχουν τους ''εθισμους'' τους,ειτε λεγονται φαγητο, ειτε καπνισμα, ειτε καινουρια παπουτσια καθε εβδομαδα, απλως καποιοι ειναι πιο καταστροφικοι απο αλλους.

αν το σκεφτεις καλα purpleglass θα βρεις τροπο να προσεγγισεις τη μητερα σου χωρις να σημαινει οτι δεν θα βρεις λυση αν δεν το κανεις. Υπαρχει η Ανασα (δες σχετικο θεμα) που θα σε βοηθουσε πολυ και θα μπορουσες να μιλησεις αργοτερα στη μητερα σου ή τον αδελφο σου.

Οπως και να εχει, οσο γρηγοροτερα τοσο καλυτερα, διοτι οσο χρονιζουν αυτες οι εξαρτησεις γινομαστε δεσμιοι της συνηθειας και δυσκολευομαστε πολυ περισσοτερο. Μην περιμενεις λοιπον τα μειονεκτηματα να γινουν περισσοτερα απο τα πλεονεκτηματα (που αργα ή γρηγορα θα γινουν- ολοι εμεις ειμαστε παραδειγματα) γιατι θα χασεις πολυτιμα χρονια απο την ζωη σου.

αχ purpleglass μου δεν διαβασα οοολα αυτα...εχω χασει επεισοδια, θα το κανω ομως συντομα και θελω προς το παρον να σου πω οτι η δυναμη για οτι θες να κανεις βρησκεται μεσα αου...εσυ απλα πρεπει να την βγαλεις στην επιφανεια...

LSD σ' ευχαριστώ κι εσένα για το γλυκό καλοσώρισμα :) . Gilie μου μη νιώθεις άσχημα καλέ, εγώ φταίω που έγραψα τόσους μονολόγους σε μια μόνο σελίδα, ήδη χαρά στο κουράγιο όσων κάθισαν και τα διάβασαν...:P
Αυτή τη στιγμή δεν έχω πολύ χρόνο να γράψω μια εκτενέστερη απάντηση (μπορείτε να ξεφυσάτε με ανακούφιση, χιχι), αλλά σας εύχομαι ολόψυχα να περάσετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο, να ξεκουραστείτε λιγάκι και ίσως, γιατί όχι; να κάνετε κάτι, οτιδήποτε που σας ευχαριστεί. :)

διαβασα και εγω την ιστορια σου.. και πιστευω οτι θα σε βοηθησει αν μιλησεις σε καποιον δικο σου ανθρωπο για να πεις αυτο που σου συμβαινει.. οισ χεσεις μας με τους γυρω ειναι και για τα καλα και για τα ασχημα... βεβαια δε λεω να μιλησεις οπου να ναι, ειτε σε καποιο κοντινο συγγενικο σου προσωπο ειτε σε καποιο πολυ καλο φιλο... επειτα αυτες οι καταστασεις ειναι που δενουν τους ανθρωπους.. αν εχεις καποιο ατομο που εμπιστευεσαι και σ αγαπαει πραγματικα.. θα σε βοηθησει να του μιλησεις.. γιατι με το να νιωθεις μονη σ ολο αυτο το κανεις ακομη πιο δυσκολο... και καποια στιγμη μπορει να σπασεις αν δεν το αντιμετωπισεις... ειμαι της αποψης οτι τα συναισθηματικα κενα που μας οδηγουν σ αυτες τις... (ακροτητες να το πω? για μενα ειναι πλεον κατι που φαινεται οικειο) ειναι αυτα που αν καλυφθουν θα μας βοηθησουν να βγουμε απο αυτο... και ποτε δε ξερεις ποσο μπορει να σε βοηθησει καποιος, να σε στηριξει και να το ξεπερασεις.. στο κατω κατω, οπως ειπαμε κ στο δικο μ θεμα, δεν ειναι δικο μας λαθος.. δε φταιμε εντελως εμεις γι αυτο που μας συμβαινει.... ειναι κριμα να το περνας μονη σου.....