Quote:
Originally posted by danny
Φίλες μου και φίλοι, καλησπέρα σας. Δεν έχω κάποιο ερώτημα να θέσω με ετούτη την ανάρτηση μου στο ιστολόγιό σας. Δεν πρόκειται να σας ζητήσω συμβουλές για χάπια, να σας ζητήσω ευχές για την καλή έκβαση μιας επερχόμενης γαστρικής επέμβασης ούτε με ένα συγκινησιακό μήνυμα θα ουρλιάξω ψηφιακά «Θέλω να αδυνατίσω, βοηθήστε με». Ο μόνος λόγος που σας γράφω τις παρακάτω γραμμές είναι γιατί θέλω να συνεισφέρω και εγώ στις ?κοινές μας- εμπειρίες που διάβασα περιπλανώμενος, αλλά μέχρι τώρα σιωπηλός στην δικτυακή σας παρέα. Μπορεί στα παρακάτω να αναγνωρίσετε τους εαυτούς σας, μπορεί κάποιες σκηνές να τις έχετε ζήσει ίδιες ακριβώς ή απ? την άλλη μπορεί να καγχάσετε με την «κατάντια μου». Στους πρώτους χαρίζω από τώρα ένα ζεστό χαμόγελό και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Στους τελευταίους θα υπενθυμίσω πως μια το επίπεδο μιας κοινωνίας είναι απευθείας συνδεδεμένο με το πώς αυτή η κοινωνία σέβεται την διαφορετικότητα?
Γεννήθηκα σε μια γειτονιά της Αθήνας χωρίς οι γονείς μου να είναι παχύσαρκοι ή έστω υπέρβαροι. Για μας που είμαστε της δουλειάς, μιλάμε για ΔΜΣ από 25 και κάτω ακόμα και μετά από χριστουγεννιάτικες διακοπές. Αντιθέτως εγώ από την μικρή ηλικία, ίσως επειδή οι γονείς μεγάλωσαν σε δύσκολες εποχές με στερήσεις και κακουχίες ήμουν υπέρβαρος γιατί η μάνα έλεγε πως θα το «πάρω μπόι» και μου παραγέμιζε άλλη μια φορά το πιάτο. Έτσι έφτασα στην ηλικία των 12-13 χρονών να είμαι στα 100 κιλά χωρίς κανείς να ανησυχεί και στα 16-17 ήμουν αισίως 115 κιλά. Πρόβλημα όμως κανένα τότε. Έπαιζα μπάλα (όμως τερματοφύλακας για να μη κουράζομαι), ποδήλατο το καλοκαίρι συνεχώς και από φιλεναδίτσα μια χαρά γιατί ήμουν έξυπνος, επικοινωνιακός και πλακατζής.
Στα φοιτητικά χρόνια, συνέχισα σταδιακά να παχαίνω. Γύρω στα 20 χρόνια μου είχα φτάσει τα 125 κιλά ενώ κάπνιζα δυο πακέτα τσιγάρα την ημέρα και έπινα πάρα πολύ αλκοόλ όπως κάθε φοιτητής στη Θεσσαλονίκη που σέβεται τον εαυτό του!
Τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει. Π.χ. όλη η παρέα γελούσε μαζί μου γιατί πάντα τους τραβολογούσα σε απόμερες παραλίες το καλοκαίρι. Επίσης ζούσα έντονα τον κοινωνικό ρατσισμό. Μια φορά μπαίνω Δευτέρα με την αθλητική φόρμα σε ένα πρακτορείο να κλείσω εισιτήρια και μου λέει η πωλήτρια: «τι θέλεις;». Την επόμενη μέρα πάω να εξοφλήσω τα εισιτήρια, τυχαίνει να φοράω κουστούμι και μου λέει αυτή τη φορά η ίδια πωλήτρια «τι θέλετε;». Βλέπετε το κουστούμι, όσο να ναι κρύβει τις δίπλες?
Όμως και πάλι σε γενικές γραμμές, περνούσα μια χαρά. Προφανώς είχα καταλάβει πως δεν με κοιτάνε οι συννεφένιες γκόμενες της σχολής ή ότι δεν μπορώ να κάνω «καμάκι» μέσα σε ένα μπαράκι με μεγάλες πιθανότητες, όμως και δεν είχα μεγάλο πρόβλημα γιατί τύχαινε πάντοτε να έχω μεγάλες και σταθερές σχέσεις. Και εδώ θέλω να καταθέσω την άποψή μου όσον αφορά τις σχέσεις:
Ο ΔΜΣ δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία σχέση, με την ερωτική ζωή. Και αυτό αφορά και άντρες και γυναίκες 100%. Σας το λέω αφενός γιατί ακούω πολλούς υπέρβαρους και υπέρβαρες να λένε ότι «έχω πρόβλημα στις σχέσεις λόγω βάρους». Λάθος, έχεις πρόβλημα με τον εαυτό σου και θα ήσουν μπακούρι ακόμη και αν ήσουν στο ιδανικό βάρος, ύψος, χρώμα ματιών, με ένα εκατομμύριο ευρώ στην τράπεζα? είναι καθαρά υποκειμενικό. Χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες σας λέω ότι είχα μια έντονη και πλήρη ερωτική και σεξουαλική ζωή ακόμη και όταν είχα φτάσει τα 154 κιλά (με ύψος 1,78) της οποίας την ποιότητα και την ποσότητα ζηλέψανε πολλές φορές οι αδύνατοι φίλοι μου. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί το φορουμ δεν είναι ροζ. Θα αρκεστώ να πω πως μετά από χρόνια αυτό που έχω καταλάβει είναι πως οι παχουλοί άνθρωποι είναι φιλήδονοι είτε πρόκειται για την ηδονή της γεύσης, είτε πρόκειται για την ηδονή του σαρκικού & πνευματικού έρωτα. Οπότε ειδικά οι πιτσιρικές του φόρουμ που ανησυχούν σήμερα, μετά από χρόνια που θα ανακαλύψουν πως οι φίλες τους με τις ιδανικές αναλογίες δεν περάσαν τόσο καλά όσο αυτές στο κρεβάτι τους, ισως να γελάσουν και να θυμηθούν αυτό το μήνυμα.
Προσοχή! Επειδή είμαι σίγουρος πως θα πεταχτούν κάποια αγγούρια τώρα και θα πουν ότι διαστρέφω την πραγματικότητα, δεν λέω πως ζει καλλίτερα ο παχύσαρκος άνθρωπος και θα πρέπει να γίνουμε όλοι διακόσια κιλά και να κάνουμε όλη μέρα σεξ σε πλινθόκτιστα κρεβάτια (προσπαθήστε να το κάνετε σε κρεβάτι ΙΚΕΑ και θα καταλάβετε τι εννοώ). Αυτό όμως που λέω είναι ότι οι παχύσαρκοι θα πρέπει να αδυνατίσουν για τους πραγματικούς λόγους: υγεία + μακροζωία και όχι γιατί έτσι θα έχουν καλλίτερη ή χειρότερη ερωτική ζωή.
Ακριβώς λοιπόν επειδή περνούσα καλά έφτασα πρόπερσι στα 26 χρόνια μου και ήμουν 150 κιλά. Είχα και μια φοβερή σχέση και περνούσα τέλεια αλλά μετά απο τρία χρόνια χωρίσαμε για εντελώς άσχετους με τα κιλά λόγους. Όμως μου στοίχισε ψυχολογικά.
Και τότε είδα τα πραγματικά εμπόδια της παχυσαρκίας, όταν πια δεν υπήρχε κάποιος να με προστατέψει από την σκληρότητα της πραγματικότητας, όταν δεν υπήρχε πια ο λόγος να με κάνει να νοιώθω πλήρης και σημαντικός και να περπατάω με υπερηφάνεια. Γιατί όσο καιρό η ευτυχία σου κρύβει το πρόβλημα είναι όλα καλά. Όταν όμως έλθει η δυσκολία, τότε καταλαβαίνεις τι πρόβλημα έχεις...
Α. Κοινωνικός αποκλεισμός. Δεν γουστάρω να μπαίνω στο αεροπλάνο γιατί με κοιτάνε κάπως οι διπλανοί μου. Θέλω να πάω στο αλλου φαν παρκ αλλά που; Η παρέα λέει να πάμε για καφέ και εγώ σκέφτομαι σε πια καφετέρια ώστε να με χωράει η καρέκλα. Πρέπει να ντυθώ σε καταστήματα για παχουλούς.
Β. Προκατάληψη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα και προβλήματα. Αν περνούσατε τους φίλους από μια ψυχιατρική εξέταση όλο και κάποια φοβία ή μανία θα βρείτε που δεν τη ξέρετε. Όμως το δικό μας ελάττωμα είναι «πληρωτέο επι τη εμφανίση». Εμείς δεν μπορούμε να κρύψουμε τις αδυναμίες μας πίσω από ένα φανταχτερό ρούχο ή από ένα ψεύτικο κοινωνικό χαμόγελο. Δεν μπορούμε να βάψουμε το μαυρισμένο μάτι από τη μπουνιά του συντρόφου με μεικ απ συζητώντας για την τελευταία σειρά στην τηλεόραση, ούτε να σκεπάσουμε την ανησυχία μας που δεν έχουμε την επόμενη δόση του στεγαστικού πίσω από μια κραυγή την ώρα του γκολ μπροστά στην τηλεόραση με τους φίλους και τις μπύρες. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να απολογούμαστε για το πρόβλημα μας 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 7 μέρες τη βδομάδα. Και η μόνη στιγμή που μας αφήνουν ήσυχους, είναι όταν είμαστε μόνοι μας με το ψυγείο μας, εκείνες τις στιγμές διαφυγής?
Γ. Συμβιβασμός. Όχι επειδή είμαι υπέρβαρος δεν κάνω σχέσεις με υπέρβαρες αποκλειστικά. Κάνω σχέσεις με αυτές που νοιώθω έλξη. Όχι επειδή είμαι υπέρβαρος δε σημαίνει πως είμαι τεμπέλης και δεν αποδίδω στη δουλειά μου. Όχι επειδή είμαι υπέρβαρος δε σημαίνει ότι κοιμάμαι όλη μέρα? Όχι επειδή ειμαι υπερβαρος δε σημαίνει ότι μπορείς να μου κάνεις τον έξυπνο και να μου παίρνεις τη σειρά στο σουπερ μαρκετ?
Εδώ και δυο χρόνια προσπαθώ να ξεφορτωθώ τα 60 παραπάνω μου κιλά. Δεν θα σας κουράσω με τις προσπάθειες μου. Έχω κάποιες προσωπικές απόψεις για το τι δουλεύει, τι δεν δουλεύει και τι δεν πρέπει να δοκιμάσουμε ποτέ, αλλά επειδή πραγματικά πιστεύω πως η παχυσαρκία είναι καταρχήν ψυχολογικό νόσημα, δεν θέλω να περπατήσω με βρώμικα πόδια στο κεφάλι κανενός σας. Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει: «Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί».
Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας μερικά συμπεράσματα που έχω βγάλει:
1. Διαβάστε, ενημερωθείτε, αγοράστε όλα τα βιβλία που θα βρείτε σχετικά με δίαιτες. Αγοράστε όλα τα περιοδικά fitness και μαγειρικής. Πρέπει να κάνετε πλύση εγκεφάλου στον εαυτό σας για τα θετικά της καλής διατροφής όπως ακριβώς σας έκανε τόσα χρόνια πλύση εγκεφάλου η βιομηχανία τροφίμων, η κληρονομικότητα, το σόι σας ή οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας.
2. Προσπαθήστε ξανά και ξανά και ξανά. Θα αποτύχετε πάρα πολλές φορές. Σας το εγγυώμαι. Όμως ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία είναι η επαναλαμβανόμενη αποτυχία.
3. Μην κρατάτε τον θυμό ή την οργή σας μέσα σας. Τέρμα τα καλά παιδιά. 8 στους δέκα βουλιμικούς που έχω γνωρίσει είναι καλά παιδιά που δεν ξεσπάγαν. Το ξέρω ότι έχετε κρύψει μια σοκολατίτσα στο κάτω συρτάρι για κάποια δύσκολη στιγμή. ΑΦΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΤΗΝ ΦΑΣ. Πήγαινε τώρα, τώρα αμέσως και πέταξέ τη από το παράθυρο φωνάζοντας «ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»
4. Πάρτε χαμπάρι πως σε
αυτή τη μάχη είσαστε μόνες σας / μόνοι σας. Μην παραμυθιάζεστε? κανείς δεν ασχολείται με τα χάλια σας εκτός αν έχει κάτι να εκμεταλλευτεί από εσάς. Αν έχει κάτι να σας πουλήσει. Κανείς δεν θα σας ετοιμάσει το πρωινό σας εκτός αν είναι ο/η σύντροφός σας. Όμως δεν μπορείτε να ζητάτε από υγιείς ανθρώπους να αντιληφθούν το πρόβλημα που βιώνετε. Μπορούν να το ψιλοκαταλάβουν αλλά δεν μπορούν να δουν μέσα από τα μάτια σας. Γι΄ αυτό μη ζητάτε θαύματα από αυτούς.
5. Κολλήστε στο ψυγείο σας τη χειρότερη φωτογραφία σας. Πηγαίνετε και κάντε μια εξέταση αίματος και δείτε τα αποτελέσματα. Κάντε ένα υπερηχογράφημα και δείτε τι τραβάει η κακομοίρα η καρδιά σας. Σκεφτείτε τι ωραία θα είναι να τρυπιέστε με τη βελονίτσα της ινσουλίνης? σκεφτείτε πόσοι συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν αυτές τις ασθένιες χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα πια γι? αυτό και αναλογιστείτε ότι εσείς ακόμη μπορείτε να το νικήσετε?
6. Βγείτε από το σπίτι. Σταματήστε να κρύβεστε. Αγοράστε ωραία φανταχτερά μαύρα ρούχα και βγαίνετε για περπάτημα. Η ψυχή σαπίζει μέσα στο σπίτι. Κάντε μα****, αγοράστε πινέλα και γίνετε ζωγράφοι, αγοράστε πλαστικομοντελισμό, γραφτείτε αγγλικά.
Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω. Θα σας πω όμως μια αλήθεια. Το να κόψεις την εξάρτηση από το φαγητό, είναι το ίδιο με οποιαδήποτε εξάρτηση. Το λίπος είναι για εμάς ότι είναι για τον τοξικομανή η ηρωίνη. Απλώς το λίπος σκοτώνει πιο αργά και πιο ύπουλα? Φανταστείτε λοιπόν πόση δύναμη και πόση επιμονή και πόση επιστημοσύνη και πόση επιμέλεια πρέπει να επιδείξετε για να τα καταφέρετε. Προσπαθείτε να νικήσετε τον ίδιο σας τον εαυτό.
Λέει σε κάποιο τραγούδι «για μένα ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή?». Πρέπει να τη ξαναβρούμε τη στροφή αυτή που χάσαμε και είναι στο χέρι μας.
Σας ευχαριστώ,
Danny
