έχετε νιώσει, να δεχεστε αγαπη απο τους γυρω σας, αλλα να μην αρκει...?
να υπάρχει ένα κενό, που δε συμπληρώνεται....?
γιατί νιώθω τόσο μόνη..? :(
Printable View
έχετε νιώσει, να δεχεστε αγαπη απο τους γυρω σας, αλλα να μην αρκει...?
να υπάρχει ένα κενό, που δε συμπληρώνεται....?
γιατί νιώθω τόσο μόνη..? :(
τελευταια το νιωθω συνεχεια αυτο που λες ... χεσε μεσα (σορι κιολας) ... δεν μου αρκει τιποτα ουτε οι φιλοι μου ουτε το αγορι μου (με τον οποιο τσακωνομαι και αρκετα τελευταια και μαλιστα για μαλακιες) ουτε , πολυ περισσοτερο , οι δικοι μου που μου σπανε τα νευρα καθημερινα ,.... χαλιαααα ευτυχως κραταω τη διαιτα αλλα ισως και λογω αυτου να βγαζω νευρα ....
Mπορεί η πορεία της διατροφής, να μας κάνει πιο ευαίσθητους? Να μας παίρνει ευκολα από κάτω? Να θέλουμε ηρεμία και να μη μπορούμε να τη βρούμε?
ωω ναι .... θυμαμαι την αδερφη μου πριν καποια χρονια που εκανε τη "μεγαλη" της διαιτα και εχασε ολα της τα περιττα κιλα (20) , τα νευρα της ειχαν γινει κουρελια , γιατι εκτος του οτι φυσικα δεν μπορουσε να φαει και αυτο ειναι απο μονο του εκνευριστικο , κανοντας συνεχεια διαιτες απο μονη της εκανε το κλασσικο "κοβω τα παντα" με αποτελεσμα ο μεταβολισμος της να γινει χαλια και να χανει ... μεχρι ενα κιλο το μηνα ... το πολυ ... εκει να δεις νευρα και κακη διαθεση .....
Εμένα προσωπικά η διάθεσή μου εξαρτάται κυρίως από την ένδειξη της ζυγαριάς μου. Έχω ξανακακούσει ότι αδυνατίζοντας, ''αδυνατίζουν'' και τα νεύρα σου.
Πολλές φορές νιώθω μόνη και απογοητευμένη και κανένας δε μπορεί να μου φτιάξει το κέφι. Τα περισσότερα βράδια πέφτω νωρίς για ύπνο για να μη σκέφτομαι. Τα πρωινά ό,τι ώρα κι αν έχω κοιμηθεί το βράδυ ξυπνάω πολύ νωρίς συνήθως. Οι δικοί μου μου σπάνε συχνά τα ήδη πειραγμένα νεύρα μου.
Με βοηθάει πολύ το να ακούω μουσική, να χορεύω μόνη μου καμιά φορά, να οδηγώ, να παίζω τέννις που μου αρέσει πολύ. Ακόμα και το να βρίσκομαι στη δουλειά μοιάζει ώρες-ώρες σωτήριο.
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε κάτι το οποίο μας φέρνει σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας και να το βρούμε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο-ψυχολόγο. Μόνη μου δεν τα κατάφερα τελικά...
Aπό τότε που μπήκε η μαμά μου στο νοσοκομείο, και ειδικά από τότε που την έχασα πριν από δυο εβδομάδες, αισθάνομαι την απόλυτη μοναξιά. Ό,τι κόντρες κι αν είχαμε όσο ήμουν κι εγώ μικρότερη, είχαν ξεπεραστεί από χρόνια και πλέον είχαμε φτάσει στη συμφιλίωση και σε καλή επικοινωνία. Έφευγε ο άντρας μου επαγγελματικό ταξίδι κι εγώ έπαιρνα τη μαμά μου και πηγαίναμε στην μπυραρία της γειτονιάς και τα λέγαμε. Τώρα...
... τώρα συνειδητοποιώ ότι οι προηγούμενες μοναξιές και "καταθλίψεις" μου ήταν ελεγχόμενες, ήταν απλοί εγωκεντρισμοί. ʼλλοτε δικαιολογημένοι και άλλοτε αδικαιολόγητοι. Τώρα που έχασα τη "ρίζα" μου και είμαι μόνη μου πραγματικά, το κενό για πρώτη φορά δεν συμπληρώνεται με τίποτα.
ginger..
συλληπητηρια για το χαμο της μαμας σου..σε καταλαβαινω απολυτα..μονο που εγω αυτη την ''ριζα'' την εχασα οταν ημουν 8 ετων..απιστευτο κενο..ποναει ακομα..μετα απο 25 χρονια..
συμφωνω μαζι σου...σκεψου ολα αυτα που ζησατε μαζι ,να παιρνεις κουραγιο...
φιλια.....
και εγω μπορώ να πω πως είμαι σε μια ανάλογη φάση.... αλλά ούτε η δουλειά με βοηθάει, ο άντρας μου δε με υποστηρίζει καθόλου, προτιμά να με βλέπει αγκαλιά με μια παστα, παρά να προσέχω για να φτάσω σε σημείο να νιώθω καλά με τον εαυτό μου ξανά.....Quote:
Originally posted by dolphin
Εμένα προσωπικά η διάθεσή μου εξαρτάται κυρίως από την ένδειξη της ζυγαριάς μου. Έχω ξανακακούσει ότι αδυνατίζοντας, ''αδυνατίζουν'' και τα νεύρα σου.
Πολλές φορές νιώθω μόνη και απογοητευμένη και κανένας δε μπορεί να μου φτιάξει το κέφι. Τα περισσότερα βράδια πέφτω νωρίς για ύπνο για να μη σκέφτομαι. Τα πρωινά ό,τι ώρα κι αν έχω κοιμηθεί το βράδυ ξυπνάω πολύ νωρίς συνήθως. Οι δικοί μου μου σπάνε συχνά τα ήδη πειραγμένα νεύρα μου.
Με βοηθάει πολύ το να ακούω μουσική, να χορεύω μόνη μου καμιά φορά, να οδηγώ, να παίζω τέννις που μου αρέσει πολύ. Ακόμα και το να βρίσκομαι στη δουλειά μοιάζει ώρες-ώρες σωτήριο.
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε κάτι το οποίο μας φέρνει σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας και να το βρούμε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο-ψυχολόγο. Μόνη μου δεν τα κατάφερα τελικά...
πολλές φορές σκεφτομαι πως αν χάσω τους δικους ανθρώπους τι θα κάνω τι θα γίνω μετά...
τελευταία με πιάνουν πάρα πολύ έυκολα τα κλάματα, δε μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου και δε χέρω το λόγο...
έχω νευρα που δε περιγράφονται...
και πραγματικά νιώθω πολύ μόνη...
δε θέλω να μεταφέρω τις σκέψεις μου αυτές στη μανούλα μου, είναι κ εκείνη σε περίεργη φάση με την υγεία της και θα την επιρεάσει αρνητικά.... ο αρραβωνιαστικός μου, όσες φορές πάω να του μιλήσω νευριάζει με τα όσα αναφέρω, δε με βοηθά, ίσα ίσα προκαλεί καυγάδες, μουτρώνει και φτάνουμε σε σημείο να μη μιλάμε για κάμποση ώρα ή να μου μιλά κοφτά...
δε μπορεί να νιώσει τη θλήψη μου, την αναγκη μου να νιώσω λιγη τρυφερότητα...
ακόμα και τώρα βουρκώνω που απλά γράφω στον υπολογιστή.....
μάλλον δεν είμαι κ τόσο καλα τελευταία...
Πραγματικα δεν το καταλαβαινω...νεες γυναικες με μια χαρα οικογενειες,παιδια κ τοσους ανθρωπους να σας αγαπανε κ νοιωθετε μονες??
Παντα πιστευα οτι με το γαμο η τη συμβιωση(το ιδιο ειναι) ολοκληρωνεσαι κ με το/τα παιδια η ζωη σου ειναι τελεια...
Με βαζετε σε σκεψεις..ειμαι μονη μου αλλα δε νοιωθω μονη...
Που οφειλονται τετοιες καταθλιπτικες καταστασεις κ τοσα νευρα βρε κοπελιτσες...μηπως δεν μπορειτε να δειτε ποσο ευτυχισμενες κ γεματες ειναι οι ζωες σας κ στεναχωριεστε για χαζα πραγματα??? δεν ξερω τι ζειτε αλλα για μενα αυτο ηταν παντα το ιδανικο κ αρχιζω να'χω δευτερες σκεψεις...
κ για μενα αυτα ειναι τα ιδανικα για να προχωρησεις στη ζωή σου
οι επιλογές μας, κάνουν τη διαφορα σίγουρα..
αλλα γενικά, πέρα απο το γαμο παιδιά, βγαίνουν άλλες ευθύνες στην επιφάνεια, νέα πρόσωπα, νέες καταστασεις, αλλαγή στον τρόπο ζωής, αλλαγή συμπεριφοράς, που σίγουρα σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά...
αλλα άτομα το βλέπουν χαλαρά, αλλα πελαγώνουν...
στην περίπτωση μου, δε ξέρω ακόμα τί είναι αυτό που με μαραζώνει....
και το κάνει πολύ έντονα τελευταία...
Σίγουρα όλοι μας έχουμε περάσει από περιόδους που δεν είμαστε καλά ψυχολογικά. Όταν αυτό όμως συνεχίζεται ανεξέλεγκτο, καλό είναι να ζητάμε βοήθεια από ειδικούς για να μη ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας.Quote:
Originally posted by dolphin
Δε μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς έχουμε κάτι το οποίο μας φέρνει σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας και να το βρούμε. Εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο-ψυχολόγο. Μόνη μου δεν τα κατάφερα τελικά...
dolphin, εσένα σε βοήθησε ο ψυχολόγος σου;
και εγω νιωθω μονη..ειμαι σε μια νεα πολη,,με ΄΄γνωστες'' και οχι φιλες..
οι προσπαθειες να γνωρισω νεα ατομα δεν ειναι πολυ επιτυχημενες..δυο εμπιστες φιλες εφυγαν για αλλες πολεις...
νιωθω πολυ μονη μου..δεν ξερω πια ποιον να εμπιστευτω..
μου την εχει βαρεσει..
σε ποια πολη βρίσκεσαι ΧΕΝΙΑ?Quote:
Originally posted by XENIA!
και εγω νιωθω μονη..ειμαι σε μια νεα πολη,,με ΄΄γνωστες'' και οχι φιλες..
οι προσπαθειες να γνωρισω νεα ατομα δεν ειναι πολυ επιτυχημενες..δυο εμπιστες φιλες εφυγαν για αλλες πολεις...
νιωθω πολυ μονη μου..δεν ξερω πια ποιον να εμπιστευτω..
μου την εχει βαρεσει..
είναι δύσκολο να προσαρμοστείς γενικά σε νέες καταστασεις, νέους τόπους, νέους ανθρώπους...
οντως οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι κατι παρα πολύ δυσκολο....
εγω πλεον εφτασα σε σημειο να διωχνω απο κοντα μου κοσμο, δε χρειαζονται πολλοι... απλα λιγοι και καλοι..
γενικα η κατασταση ειναι μπερδεμενη....
εχω απογοητευθει με τον εαυτο μου.... δε μου αρεσει ετσι οπως ειναι πλεον....
η πεθερα μου, μου δημιουργει συνεχως προβληματα, μου κανει ψυχολογικο εκβιασμο για να αφησω το γιο της....
η δουλεια εχει γινει πιεστικη πλεον και αρχιζω να ξενερωνω....
ο αρραβωνιαστικος μου είναι επισης πιεσμενος απο τη μανα του και αυτο μας εχει απομακρινει παρα πολυ...
η μητερα μου εχει προβληματα υγειας και με στεναχωρει πολυ και τρεμω στην ιδεα μη μου παθει κατι...
δε ξερω αν ειναι τα προβληματα μου αυτα, ισως να κρυβεται κατι πιο βαθυ μεσα μου που να με τυραννα...
αυτο που ξερω είναι, πως τον τελευταιο καιρο, απλά κανω αρνητικές σκεψεις.... νιωθω χάλια... συνεχως θέλω να βάζω τα κλάματα.... και νιώθω πως δεν έχω κανεναν διπλα μου....
δυσκολα τα πραγματα και για σενα οντως...
αμαν αυτες οι πεθερες!!!!!!!!
μιλα με τον αρραβωνιαστικο σου και αν αυτος ο ανθρωπος ειναι αυτο που θες πραγματικα ,να μην δινεις καθολου σημασια στην πεθερα..αν την αφηνεις να σε στεναχωρ ει τοτε αυξανεις την επιρ ροη της πανω σας,γιατι κατ επεκταση επηρεαζει και την σχεση με τον αρραβωνιαστικο..
οσο για την δουλεια...εγω προσπαθω να μην δινω σημασια..οταν σχολαω δεν σκεφτομαι ποτε σχεδον την δουλεια...
για τη μαμα σου εχεις δικιο να ανησυχεις..ειναι και αυτο μεσα στα αρνητικα...οταν μεγαλωνουμε εμεις ,μεγαλωνουν και γερνανε οι δικοι μας...δεν ειναι αυτοι που μας στηριχουν και μας βοηθουν..εμειες πρεπει να τους φροντιζουμε τωρα..
ποσο θα θελα να γυρναγα στα φοιτητικα μου χρονια!!!
εσυ ποσο χρονων εισαι?
Ισως ειναι και λιγο περιεργοι οι καιροι μας και τους πιο ευαισθητους τους κατασπαραζουνε...Εχω περασει και εγω και φασεις μοναξιας και πεσμενης διαθεσης και καταθλιπτικης,ομως ενα καταλαβα...Αν εμεις οι ιδιοι δε βρουμε το κινητρο που θα μας κανει να αγαπησουμε τη ζωη και να φυγουμε απο τη φυλακη των σκεψεων μας και του ιδιου μας του εαυτου δεν προκειται κανενας αλλος να το κανει.Ο καθε ανθρωπος εχει ενα μεγαλο,πολυ μεγαλο κινητρο για να ζησει ακομα και αν δεν μπορει να το δει ξεκαθαρα,η ψυχη του κατα βαθος το ξερει.Ας προσπαθησει να το αφουγκραστει λοιπον,ας χαμογελασει στο κενο,στον αερα,ας παει μονος του μια βολτα στη φυση και ας χαραξει με αισιοδοξια και δυναμη το δικο του ξεχωριστο δρομο.Περασα χρονια που δεν ηξερα τι ηθελα,που ολα μου φταιγανε χωρις να εχω κανενα εμφανες προβλημα,που δεν ειχα το δικο μου τροπο για να ζω και ενιωθα σα χαμενη,ανασφαλης,που τα εβαζα συνεχεια με τον εαυτο μου,που ντρεπομουν να μιλησω σε ανθρωπους που δεν ηξερα καλα,που ειχα φοβιες για τα παντα σχεδον,ενιωθα ενα ανεξηγητο κενο μεσα μου,μοναξια κι ας υπηρχε κοσμος διπλα μου,μοναξια και απο εμενα την ιδια..."Αναγκασα" πολλες φορες τον εαυτο μου να ξεκαρδιστει στα γελια,να χαμογελαει με την πρωτη ευκαιρια,για να "ξυπνησω"απο το ληθαργο του μυαλου μου.Πρεπει να ειμαστε μαχητες και να δημιουργουμε χαμογελο απο το τιποτα,να προσπαθουμε με σθενος να ξεπερναμε τα εμποδια,γιατι καθε ανασα που μας "χαριζεται" σ αυτην τη ζωη ειναι πολυτιμη και ειναι δυστυχως μεσα στη φυση του ανθρωπου να το ξεχναει αυτο..
mtsek85 προσπαθησε να δωσεις στον αντρα σου να καταλαβει τι περνας και οτι νοιωθεις μονη. Απο οτι καταλαβα, δεν εχετε παιδακια ακομα. Δηλαδη αν ειστε ετσι τωρα, σε 2 χρονια και με παιδια πως θα ειστε; Η γνωμη μου ειναι να κανεις οτι περνα απο το χερι σου ωστε να εχετε αψογη επικοινωνια αλλιως δεν βλεπω και πολυ ευοιωνο το μελλον. Υστερα θα λεμε πως αφησαμε τα χρονια να περασουν. Σου ευχομαι καλη επιτυχια και μακαρι να σου πανε ολα οπως τα θες. Θα δανειστω τον τιτλο απο ενα θεματακι στο φορουμ, "δευτερη ζωη δεν εχει..".
απο οσες μοναξιες εχω ζησει μεχρι τωρα, οι πιο αβασταχτες ηταν διπλα σε ανθρωπους που δεν ειχαν να μου πουν και να τους πω τιποτε...
κι οι πιο γλυκες, οταν ημουν τελειως μονη, με τις σκεψεις μου,τις ταινιες μου, τα βιβλια μου, τις μουσικες μου..
Γι'αυτο το ταξιδι συνεχιζεται σε νεους, αγνωστους και ελπιδοφορους προορισμους... :)
Όχι,δε νιώθω μόνη.Έχω στη ζωή μου σύντροφο,παιδιά και φίλους,βιβλία,συναυλίες,πο� �λά όνειρα.Αλλά έχω υπάρξει μόνη και κάποιες φορές ακόμη με κυνηγά η σκιά παλιών φόβων και ανασφαλειών,ευτυχώς το ελέγχω.Μπορώ να καταλάβω και να ταυτιστώ με πόνους άλλων,μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει μοναξιά,καθώς την έχω βιώσει.Η χειρότερη δε μοναξιά είναι αυτή που μας τυλίγει παρουσία άλλων,αυτή πονάει.Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τη σημαντική,απαραίτητη κάποιες φορές μοναξιά,που σε βοηθάει να αναδιοργανώσεις το μέσα σου κόσμο,από την άλλη τη ρημάδα,τη σαρκοβόρα.Αλλά και να επιδιώκουμε να είμαστε ανοιχτοί σε νέα ενδιαφέροντα,νέες οπτικές των γύρω μας,ανθρώπων και πραγμάτων,να προσπαθούμε να μην βαλτώνουμε.Ελπίζω το ταξίδι να είναι γοητευτικό πάντοτε...:)
αυτό το κομμάτι στο φόρουμ, το άνοιξα σε μια κάπως άσχημη στιγμή μου τις προηγούμενες μέρες...
με κάνει πολύ χαρούμενη πάντως το γεγονός, πως ανοίγονται αρκετά μέλη και βγάζουν μια εικόνα του εαυτού τους, που όπως κ εγώ, κρύβω πίσω από την οθόνη....
μπορεί ο ψηφιακός κόσμος να είναι νεκρός σε σχεση με την επαφή από κοντά, αλλά όπως και νάχει, μπορεί να σε κάνει να ανοίξεις την καρδιά σου, να δεθείς με κάποια άτομα και γιατί όχι, να βρεις μια συντροφιά, αυτή που ψάχνοντας έξω δε θα την αποκτήσεις, γιατί θα κριθείς στα πρώτα λεπτά από την εμφάνισή σου και δε θα σου δωθεί η ευκαιρια να μάθεις και να σε μάθουν...
ένα παράξενο πράγμα... αυτό το φόρουμ είναι το πιο αληθινό κι αγαπησιάρικο (! σοβαρά όμως!) απ' όσα έχω γνωρίσει μέχρι τώρα! Χαίρομαι πολύ που είμαι μέλος...Quote:
Originally posted by mtsek85
με κάνει πολύ χαρούμενη πάντως το γεγονός, πως ανοίγονται αρκετά μέλη και βγάζουν μια εικόνα του εαυτού τους, που όπως κ εγώ, κρύβω πίσω από την οθόνη....
καλημερα, καινουργιο μελος γενικα και τωρα ανακαλυψα την συγκεκριμενη συζητηση, ευχομαι το οτι δεν εχει γραψει κανενας απο εασ στη σελιδα τοσο καιρο να σημαινει οτι ειστε καλυτερα??? mtsek85 , ναι το εχω αισθανθει και εγω οτι παρολο που εχουμε ανθρωπους γυρω μας εμεις αισθανομαστε μονοι, πιστευω ομως οτι ειναι μονο μια φαση που παιρναει γιατι μπαονουμε στο τρυπακι τοων αγγαριων και των πρεπει στην καθημερινοτητα μας. κυριως πρεπει να κανουμε πραγματα που μας ευχαριστουνε οταν μπορουμε για να ανεβουμε ψυχολογικα, π.χ εγω κανω dvd οθεραπεια(απιστευτες ποσοτητες, δεν βλεπω t.v. αλλα μονο dvd, σε περιπτωσεις κρισεων μεχρι 3 την ημερα!) αλλα με βοηθαει....
προς το μελος ginger, λυπαμαι για την απωλεια σου, σε νιωθω εγω την εχασα πριν 5 χρονια και ακομα ποναει.... εξ'οσου και ενας απο τους λογους (μαζι με αλλους πολλους...) που το ριχνω πολλες φορες στα γλυκα! ομως μετα απο ωριμη σκεψη σκεφτομαι πως η ιδια μπορει να εφυγε η αγαπη της ομως μενει και διαρκει για παντα!! και αυτο με κραταει γερα!
να πω οτι σχεδον περιπου τα ιδια νιωθω εγω ωρες ωρες ενα κενο μια μοναξια ενω ολα καλα κ με το αγορι μου κ με την οικογενεια μου κ ομως κατι μου λειπει δεν ξερω τι.................απο τι μια στιγμη στην αλλη η διαθεση μου αλλαζει ισως ειναι κ απο το αγχος μου που φετος θα δωδω πανελληνιες...........πολλα μπορει να ναι/////
πιο μόνη απο ποτε
Πάρα πάρα πάρα πολύ μόνη.........................................
Δεν βαριεστε ολλοι μονοι μας ειμαστε...ακομα και με κοσμο πολλες φορες..το θεμα ειναι τι κανουμε για εμας ωστε να νιωθουμε γεματες και ας ειμαστε μονες...μονοι...
Εγω εχω παντος την καλυτερη παρεα σε ωρες μοναξιας ανθρωπινης..
Εχω το λελο τον σκυλακο μου ενα κανισακο ολο γλυκα και παιχνιδι που δεν με κανει να νιωθω ποτε μονη..
καλή παρέα τα ζωάκια...δυστυχώς δεν έχω...
Μόνοι μας γεννιόμαστε,μόνοι μας πεθαίνουμε.Κι ό,τι ενδιάμεσα μοιραζόμαστε με τους άλλους,
μόνο σ'έναν βαθμό ουσιαστικά το μοιραζόμαστε.Τόσο ο πόνος όσο κι η χαρά,όλα τα συναισθήματα,
οι αισθήσεις,οι ανάγκες δε μεταδίδονται στον βαθμό,που γεννιούνται μέσα μας.Πορευόμαστε στη ζωή
λιγότερο ή περισσότερο στην ψευδαίσθηση της συντροφικότητας,επικοινων� �ύμε,αγαπάμε,αγαπιόμαστε,
μοιραζόμαστε ενδιαφέροντα,παιδιά,τον καλύτερο και χειρότερο εαυτό μας.Κι είναι μεγάλη παρηγοριά
να νιώθεις πως σε νιώθουν,σε καταλαβαίνουν,σε νοιάζονται...οικογενεικά τραπέζια,έξοδοι με φίλους,
συναυλία με τον καλό σου,ταινία με τον κολλητό σου,τηλέφωνα ώρες ατελείωτες,ταξίδια,internet,
κάπου τέμνονται οι ζωές μας,κάπου απομακρύνονται ή κινούνται παράλληλα,και μαζί και μόνοι...
Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που μας τρώει ένα "αλλά".Και δεν είναι αχαριστία στην αγάπη,που μοιραζόμαστε
ούτε σε όσα καρπωνόμαστε και θεωρούνται επιτυχημένη ή ευτυχισμένη ζωή.Ούτε είναι που δεν είμαστε ικανοί
ν'απολαύσουμε τον χρόνο της μοναξιάς μας ευχάριστα και δημιουργικά.Είναι που μέσα μας υπάρχει ένα ακόρεστο κενό,
κάτι το ανικανοποίητο,που τις στιγμές της σιωπής,όταν σιγήσει ο περίγυρος,μας γίνεται διακριτή η κραυγή του,
μας τρομάζει,μας συρρικνώνει,βγάζει όλη την απόγνωση από μέσα μας και βυθιζόμαστε στη μοναξιά,που καταπλακώνει.
Όλη η αγάπη του κόσμου είναι εκείνη τη στιγμή ανήμπορη να μας σηκώσει.Κι αν κάποιος αντιπερισπασμός προσωρινά
το καταφέρει,μόλις παρέλθει,κουρνιάζουμε και πάλι στην εμβρυική στάση του φόβου,του ανίσχυρου,του παθητικού.
Κι αν θέλει θάρρος να μας το καταλογίσουμε,είναι σαφώς πιο εύκολο να το αποδώσουμε στην απουσία των άλλων
και να το ονομάσουμε "μοναξιά".Είναι παραλογισμός να πω πως είμαι μόνη,είναι ψέμμα ωστόσο να πω πως δεν το νιώθω.
Δε μου λείπει όμως κάποιος άλλος στις στιγμές αυτές της μοναξιάς μου πέρα από τον ποθητό δυνητικό μου εαυτό.
Mε εκφραζει απολυτα αυτη η φραση. Η μοναξια του καθενος ειναι υποκειμενικη και μη ορισιμη εννοια. Οπως η αγαπη. Δεν εισαι μονο οταν εχεισ ανθρωπους κοντα σου αλλα οταν κανεις δεν ειναι διπλα σου. Η αγαπη για εμενα ειναι μια εννοια που δεν μπορω να ορισω η να κατανοησω. Ισως αγαπη ειναι μια μιξη συναισθηματων για εμενα ειναι το συναισθημα που θα σε εκανε να θυσιασεις τον εαυτο σου για εκεινον που αγαπας. Αυτο βεβαια ισως να ειναι και αυτοθυσια, η πολλα αλλα.Quote:
Originally posted by NADINE
Μόνοι μας γεννιόμαστε,μόνοι μας πεθαίνουμε.
Για εμενα δεν υπαρχουν συναισθηματα, ουτε ψυχη. Μονο ορμονες και ενστικτα. Ολα τα αλλα ειναι ενα ανθρωπινο κατασκευασμα, λεξεις για να εξηγησουμε συμπεριφορες, πραξεις και οσα αισθανομαστε.
Αλλα τι αλλο θα ελεγε καποιος που πασχει απο καταθλιψη; Νιωθω μοναξια αδικαιολογητα.
--->REM : Everybody Hurts
When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on
Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes
Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along
When your day is night alone, (hold on, hold on)
If you feel like letting go, (hold on)
When you think you've had too much of this life, well hang on
'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone
If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on
Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on
Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on
Everybody hurts. You are not alone
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ : ΑΣΚΗΤΙΚΗ
"Ζούμε μόνοι,πεθαίνουμε μόνοι,το ενδιάμεσο φωτεινό σημείο το λέμε ζωή."
Οι R.E.M. το αγαπημενο μου συγκροτημα απο τοτε που ημουν 14!Τους εχω δει 2 φορες live(μια στην Ελλαδα και μια στη Σουηδια που πηγα μονο γι αυτη τη συναυλια)!Εχω τρελα και μεγαλο ερωτα!!!Μπραβοοο!!!Quote:
Originally posted by NADINE
--->REM : Everybody Hurts
When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on
Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes
Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along
When your day is night alone, (hold on, hold on)
If you feel like letting go, (hold on)
When you think you've had too much of this life, well hang on
'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone
If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on
Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on
Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on
Everybody hurts. You are not alone
Μα πραγματικά..... τι υπέροχο τραγούδι............
Σε καταλαβαίνω κοριτσάκι μου, φίλους να μιλήσεις έχεις? να σταθούν δίπλα σου, να σε βοηθήσουν? πολλές φορές μας πέφτουν όλα μαζεμένα και χάνουμε τη διάθεση να βάλουμε προτεραιότητες οπότε μπορεί να παραιτηθούμε απ την προσπάθεια να βάλουμε σε τάξη τα προβλήματα μας. Αυτό που προέχει είναι να σταθείς στη μαμά σου, να είσαι όσο μπορείς κοντα της. Οι λίγοι και καλοί που περιγράφεις ποιοί είναι ο αρραβωνιαστικός και οι γονείς σου? Χρειάζεσαι κόσμο κοντα σου και πρεπει να το δεχτεις. Ένας άντρας ναι είναι σύντροφος και τον αγαπάς και πολλές φορες θα σου σταθεί και σαν πραγματικός φίλος, αλλά τι γίνεται όταν μπαίνει και η πεθερά στη μέση? Αν την αφήνει να ορίζει τη ζωή σας τώρα δεν πρόκειται να αλλάξει μετά..παντρεμένοι ή όχι..κάνε μια συζήτηση μαζί του για όσα σε απασχολούν και ζήτησε του να μην απομακύνεται τις στιγμες που τον έχεις περισσότερο ανάγκη. Για τη δουλειά τι να σου πω...ναι είναι πιεστική αυτή την περίοδο αλλά σε κρατάει σ ένα πρόγραμμα, αν την αφήσεις μπορεί να γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Σκέψου πως μπορείς να τα ρυθμίσεις όλα σιγά σιγά και χωρίς αγχος. Ο κόσμος δε φτιάχτηκε σε μια μέρα..ούτε τα προβλήματα σου θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας, καλό είναι πως τα εντοπισες..τώρα μένει να τα αντιμετωπίσεις.Quote:
Originally posted by mtsek85
οντως οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι κατι παρα πολύ δυσκολο....
εγω πλεον εφτασα σε σημειο να διωχνω απο κοντα μου κοσμο, δε χρειαζονται πολλοι... απλα λιγοι και καλοι..
γενικα η κατασταση ειναι μπερδεμενη....
εχω απογοητευθει με τον εαυτο μου.... δε μου αρεσει ετσι οπως ειναι πλεον....
η πεθερα μου, μου δημιουργει συνεχως προβληματα, μου κανει ψυχολογικο εκβιασμο για να αφησω το γιο της....
η δουλεια εχει γινει πιεστικη πλεον και αρχιζω να ξενερωνω....
ο αρραβωνιαστικος μου είναι επισης πιεσμενος απο τη μανα του και αυτο μας εχει απομακρινει παρα πολυ...
η μητερα μου εχει προβληματα υγειας και με στεναχωρει πολυ και τρεμω στην ιδεα μη μου παθει κατι...
δε ξερω αν ειναι τα προβληματα μου αυτα, ισως να κρυβεται κατι πιο βαθυ μεσα μου που να με τυραννα...
αυτο που ξερω είναι, πως τον τελευταιο καιρο, απλά κανω αρνητικές σκεψεις.... νιωθω χάλια... συνεχως θέλω να βάζω τα κλάματα.... και νιώθω πως δεν έχω κανεναν διπλα μου....
Παντα το πιο εύκολο είναι να σε κοροιδεψει κάποιος για την εμφανιση, και ακόμα και μοντέλα να ήμαστε αν κάποιος ήθελε να πει κακίες, κάτι θα έβρισκε να πει! Προσωπικά με ταλαιπωρεί η κριτική των άλλων από πολύ μικρή ηλικία. μαλιστα τις περισσότερες φορές είναι μόνο στο μυαλό μου.Quote:
Originally posted by Constance
Νιωθω μονη πολυ συχνα τελευταια...[...]
Και δε μαρεσει που εγω πρωτη με εβαλα σε αυτο το τριπακι...Μια φιλη μου ειπε πως πρεπει να εμπιστευτω ξανα τους ανθρωπους...Το προσπαθησα, το καταφερα...και τωρα τι...
Οταν ήμουν στο λύκειο ποτέ δε με είδαν σαν κοπέλα ή δεν άκουσα έναν καλό λόγο,αντίθετα, ήμουν η καλή μαθήτρια/η έξυπνη.[τώρα μαθαίνω πως απλώς ήμουν απρόσιτη] Εφτασα μετά από 8 χρόνια, να μην έχω τελειώσει τη σχολή μου, να παίζω τους άντρες και πάντα να ανησυχώ για το άν είμαι χοντρη/άσχημη. Μεχρι που κάποιος γνωστός μου πάνω σε ένα τέτοιο προβληματισμό, μου είπε πως το μόνο μου πρόβλημα ήταν ο χαρακτήρας μου, γιατί από εμφανιση δε θα με απέρριπτε ευκολα κάποιος. Με σόκαρε αυτό και αποφάσισα να γίνω πρώτα καλύτερος άνθρωπος.
Το θέμα είναι να προσπαθούμε εμεις για το καλύτερο,έτσι ώστε να νιώθουμε καλά για μας. Τόσο σε θέμα ηθικής όσο και εμφάνισης. Και στο δεύτερο, εσύ απότι βλέπω από τα νούμερα, κάνεις αυτό ακριβώς!
Αν καταφέρεις να γίνεις πιο κοινωνική και να κάνεις+2 τηλεφωνα σε ανθρώπους που θες να δεις, σιγά-σιγά όλα θα φτιάξουν... έτσι πιστεύω εγω.
είσαι σε πολύ καλό δρόμο, να είσαι αισιόδοξη!
για αλλη μια φορα με εκφραζεις...ή τουλαχιστο ενα κομματι μου!Quote:
Originally posted by Constance
Εχω καποιους λιγους και καλους φιλους πλεον, αλλα με το περασμα του χρονου οι στιγμες που περναω καλα εχουν μειωθει...
Και αυτο γιατι μεγαλωσαμε, τα ωραρια ολων ειναι τρελα, κοιταμε να τα βγαλουμε περα με τη δουλεια, με το σπιτι μας, τις υποχρεωσεις και δεν περναμε καλα πλεον.Δεν ξερω κι εγω ποσο καιρο εχω να βγω εξω και να διασκεδασω αληθινα μεχρι πρωιας που λενε με μια παρεα.Και φταιω κι εγω γιαυτο γιατι κλειστικα πολυ στον εαυτο μου.Αλλα μεχρι να περασω αυτο το λουκι, τα δεδομενα αλλαξαν...Και στη δουλεια (αλλο θεμα κι αυτο παλι) ολοι απομακροι, ανταγωνιστικοι, κοιταει ο ενας να βγαλει το ματι του αλλου για λιγα πραπανω euro που μπορει να βγαλει..Πως γιναμε ετσι.Γιατι...
Δε μαρεσει που τα Σαβατοκυριακα οι καλυτερες μου φιλες μπορει ή να δουλευουν ή επειδη μενουν πολυ μακρια και υπαρχει η κουραση απο τη δουλεια να βαριομαστε να κανονισουμε να βρεθουμε...Εχω χασει και συνεχιζω να χανω πραγματα ...Δε μου αρεσει αυτη η μοναξια.Και δε μαρεσει που εγω πρωτη με εβαλα σε αυτο το τριπακι...Μια φιλη μου ειπε πως πρεπει να εμπιστευτω ξανα τους ανθρωπους...Το προσπαθησα, το καταφερα...και τωρα τι...Συγνωμη που τα ειπα ολα αυτα και ισως εξυσα τις πληγες καποιων.Δεν ειναι οτι δεν ειμαι καλα.Ειμαι πιο αισιοδοξη μετα απο δυο απιστευτα ασχημα χρονια...Αλλα εξακολουθω να κανω καποιες σκεψεις κι ενιωσα πως θελω να τις μοιραστω μαζι σας...
φιλοι? τι ειναι αυτο? γνωστοι, παρεες. αγαπη κ φιλια με οσους κλεινει η πορτα μου.
Οσο για τη μοναξια...ναι ολοι καποτε νιωθουμε μονοι. εχουμε τα πανω κ τα κατω μας.
Η μοναξια ομως αν το σκεφτειτε ειναι ιδια σε καθε περιπτωση. Δεν ειμαστε λιγοτερο μονοι οταν ειμαστε χαρουμενοι, ουτε περισσοτερο μονοι οταν κλαιμε στο σκοταδι.
Ειμαστε απο τη φυση μας μονοι, ατομα που ανηκουμε σε ομαδες, αλλα ειμαστε μοναδες...
Ευχομαι οσοι επιλεγουμε να συντροφεψουν τη μοναξια μας να μη μας απογοητεψουν ποτε!
Ειπες μεγαλη αληθεια.......Quote:
Originally posted by badgirl11
Δεν ειμαστε λιγοτερο μονοι οταν ειμαστε χαρουμενοι, ουτε περισσοτερο μονοι οταν κλαιμε στο σκοταδι.
Ειμαστε απο τη φυση μας μονοι, ατομα που ανηκουμε σε ομαδες, αλλα ειμαστε μοναδες...
Βασικα ρε παιδια ξερετε τι με πειραζει πολυ.Που ολος ο κοσμος μονο κακο εχει να πει για το διπλανο του...Μηπως φταιω εγω που εχω γινει πολυ ευαισθητη και με επηρεαζει και το παραμικρο κουτσομπολιο που θα ακουσω;Δεν ξερω αλλα πλεον δε νιωθω καλα οταν ακουω γυρω μου τους παντες να θαβουν το διπλανο τους, και μαλιστα να λενε απο πανω οτι ειναι και φιλος τους...
αυτο το παθαινω κ εγω..κ μαλιστα οταν αυτοι που σχολιαζουν ειναι χειροτεροι αλλα παντα κρινουν τους αλλους.Quote:
Originally posted by Constance
Ειπες μεγαλη αληθεια.......Quote:
Originally posted by badgirl11
Δεν ειμαστε λιγοτερο μονοι οταν ειμαστε χαρουμενοι, ουτε περισσοτερο μονοι οταν κλαιμε στο σκοταδι.
Ειμαστε απο τη φυση μας μονοι, ατομα που ανηκουμε σε ομαδες, αλλα ειμαστε μοναδες...
Βασικα ρε παιδια ξερετε τι με πειραζει πολυ.Που ολος ο κοσμος μονο κακο εχει να πει για το διπλανο του...Μηπως φταιω εγω που εχω γινει πολυ ευαισθητη και με επηρεαζει και το παραμικρο κουτσομπολιο που θα ακουσω;Δεν ξερω αλλα πλεον δε νιωθω καλα οταν ακουω γυρω μου τους παντες να θαβουν το διπλανο τους, και μαλιστα να λενε απο πανω οτι ειναι και φιλος τους...
ασε που τωρα που αναπολω τα νιατα μου συνειδητοποιω οτι ειχα φιλους που επειδη τους ειπα αληθειες για να τους προστατεψω απομακρυνθηκαν.μετα βεβαια εγινε οπως ειχα προβλεψει αλλα ποιος εχει το θαρρος να παραδεχτει οτι εκανε λαθος?ελαχιστοι...
mtsek οντως σε καποιες "κακες" μας στιγμες νιωθουμε μονοι μας και ασχημα με τον εαυτο μας και με ολους,τωρα εισαι καλυτερα ειμαι σιγουρη,μια κακια στιγμη-περιοδος αν θες- ηταν!
και εγω περασα προσφατα τετοια φαση και ακομη δεν εχω βγει , με το αγορι μου δε βλεπω πλεον μελλον για πολυ ακομη,οι γονεις μου εχουν και εκεινοι προβληματα με την υγεια τους και εγω δεν προλαβαινω να τους βλεπω συχνα και η δουλεια μου εχει γινει πιο πιεστικη απο ποτε με αποτελεσμα να καθομαι πολλες παραπανω ωρες απο το κλασσικο 8ωρο...ωρες ωρες θελω να τα βροντηξω ολα πραγματικα!τις φιλες μου τις εχω και αυτες σε αναμονη...
Προσπαθω ομως να θυμαμαι και να λεω στον εαυτο μου πως ΚΑΙ απο μενα εξαρταται αν τα πραγματα θα βελτιωθυν ή θα χαλασουν εντελως...οτι αν κανω υπομονη ισως φτιαξουν,αν δειξω κατανοηση ισως ξεπεραστουν...οτι ΚΑΙ εγω συμβαλλω στη διαμορφωση τους μεσα απο την αντιμετωπιση μου προς αυτα...
Συνοπτικα θελω να πω οτι δυσκολες μερες εχουμε ολοι,ακομη και δυσκολες εποχες ας μη μας παιρνει απο κατω και τα κανουμε χειροτερα...