Αγοραφοβία με τάση για εμετό

Γεια σας, σήμερα γράφτηκα στο forum και θέλω να σας πω κι εγώ αυτό που περνάω. Εδώ και δύο χρόνια περίπου όποτε πάω στη σχολη ή στο σούπερ μάρκετ ή γενικά κάπου που νιώθω ότι δεν μπορώ να βγω γρήγορα με πιάνει τάση για εμετό. Βέβαι ποτέ δεν έχω κανει, έχω μόνο την τάση. Πέρυσι πήγα στον ψυχολόγο του παναπιστημίου και μου είπε ότι εχω κάτι σαν αγοραφοβία. Φέτος χειροτέρεψα και δεν μπορούσα να παώ. Θα πάω όμως σίγουρα από Σεπτέμβρη γιάτι πάλι αισθάνομαι καλύτερα. Από τις φίλες μου έχω κόψει εντελώς γιατί δε με καταλάβαιναν και όταν τους εμπιστέυτηκα το πρόβλημά μου αυτές με πίεζαν αν δίνω μαθήματα και με έκαναν χειρότερα. Ευτυχώς σπουδάζει και το αγόρι μου εδώ και είμαι πολύ τυχερή γιατί με στηρίζει απίστευτα. Βγαίνουμε συνέχεια για καφέ, πάμε σούπερ μάρκετ και γενικά με βοηθάει πάρα πολύ. Αν κανένας έχει παρόμοιο πρόβλημα και ειδικά με τον εμετό ας γράψει από κατω. Αν το έχει ξεπεράσει κιόλας ή είναι σε καλό δρόμο, ακόμα καλύτερα. Θέλω συμβουλές κυρίως για το πως να το διαχειριστώ το καλοκαίρι μέχρι να πάω στον ψυχολόγο. Δε θέλω να πάρω φάρμακα γιατί είμαι πολύ μικρη. Καμιά φορά παίρνω βαλεριάνα που με βοηθάει..

καλε,
τρια θεματα ανοιξες και σταματημο δεν εχεις....
:cool:

Καλέ ένα θέμα άνοιξα. Οταν βγαίνω έξω μόνη μου έχω τάση για εμετο. Αν έχει κανείς καμιά ιδέα για το πως να το έλεγχω ας γράψει..

Μαρία έχεις σκεφτεί γιατί σου συμβαίνει αυτό ή πως ήσουν πριν σου παρουσιαστεί;

Ναι το έχω σκεφτεί. Έχω κάνει πολύ δουλειά μόνη μου με τον εαυτό μου. Πιστεύω οτι μου συμβαίνει λόγω κάποιων πραγμάτων που εχω ζήσει στην παιδική μου ηλικία και λίγο στην εφηβεία μου. Η μητέρα μου ήταν πάντα αδύναμη και σε ότι κι αν συνέβαινε αισθανόταν το θύμα. Παρόλα αυτά όμως ηθελε παντα να τη βγάζω ασπροπρόσωπη στον κόσμο και, ιδιαίτερα όταν ήμουν μικρή, μου τόνιζε συνέχεια τα ελλατώματα μου κάποια για τα οποία δεν ευθυνόμουν καθόλου, όπως ας πούμε τη σκολίωση που είχα. Αυτό με έκανε να μην έχω αυτοπεποίθηση και στο σχολείο να μη μπορώ να διεκδικήσω το δίκιο μου σε οποιοδήποτε θέμα.Ολα αυτά δε ξέρω ακριβώς πως με επηρέασαν αλλα με επηρέασαν σιγουρα γιατι από τη ζωή μου δε θυμάμαι τιποτα άλλο δυσάρεστο. Από το λύκειο και μετά ήμουν πόλυ χάρούμενη κοπέλα, κοινωνική και όλοι είχαν να πουν καλά λόγια για μένα. Αυτό ισχύει και σήμερα χωρίς το \"κοινωνική\" όμως...

Τώρα πως είναι η αυτοπεποίθησή σου; Η σχέση με τους άλλους (διεκδικείς το δίκιο σου); Η σχέση σου με τους γονείς σου;

Η αυτοπεποίθησή μου είναι αρκετά καλή τώρα. Το δίκιο μου όπου μπορώ το διεκδικώ γιατι βλεπεις είναι και το πρόβλημα του εμετού. Δεν μπορώ να αντιπαρατεθώ με άτομα που δεν έχω οικειότητα.
Αυτό που με στεναχωρεί όμως είναι ότι οι γονεις μου δεν μπορουν να καταλάβουν το πρόβλημα μου. Τους φαίνεται πολύ παράξενο. Η μητέρα μου τις δύσκολες στιγμες αντι να δείξει ψυχραιμία και να με στηρίξει μου φωνάζει ή άλλες φορές στεναχωριεται και κλαίει γιατί της λέω ότι εκείνη φταίει που τα παθαίνω αυτά. Την αγάπαω όμως γιατι ξέρω ότι όλα τα κάνει καλοπροαίρετα απλως δεν έχει τον σωστό τρόπο. Ξεχασα να πω οτι ο πατέρας μου είναι άψογος σε όλα παρόλο που ούτε κι εκείνος πολυκαταλαβαίνει το πρόβλημα.

προσωπική μου άποψη είναι οτι δεν σχετίζεται με το παρελθόν σου.(απλά μια υπόθεση κάνω)και οτι απλά έχεις αγοραφοβία.και η τάση για έμετο είναι σύμπτωμα άγχους και έντασης..εκείνη τη στιγμή προφανώς είσαι πολύ πιεσμένη και σου βγαίνει με τάση για εμετό.ένα απλό σύμπτωμα είναι που μπορεί να καταντήσει ανυπόφορο!!το ξέρω γιατί το είχα κι εγώ.γιατί δεν δοκιμάζεις να πας σε κάποιον ψυχολόγο που δεν θα σου δωσει φάρμακα και να ξεπεράσεις αυτό που έχεις??όσον αφορά για τις φίλες σου σε καταλαβαίνω απόλυτα.όταν τους εξηγούσα τι νιώθω με κορόιδευαν και μου έλεγαν διάφορους τρόπους να το αντιμετωπίσω που καθόλου δεν με βοηθούσαν!!

Zouzounitsaa έχεις κανέναν που να σε στηρίζει σ\' αυτή τη δύσκολη φάση? Κι εμένα οι φίλες μου όλο βλακείες μου έλεγαν, οτι να δίπλα έχει κάδο σπουπιδιών και αν θέλω να κάνω εμετό να κάνω εκεί και αν πάω να ξαναδώσω μάθημα και φύγω θα με πιάσουν απο το μαλλι και θα με βάλουν μέσα με το ζόρι!! Οχι όλες βέβαια.. Δύο απο αυτές το έκαναν αλλα εφυγα απο την παρέα για να μην τη χαλάσω. Αυτες οι δύο ήταν πολύ δεμένες και με τις υπόλοιπες. Σε ψυχολόγο θα πάω σίγουρα απο Σεπτεμβρη γιατί πάω σ\' αυτόν που έχει το πανεπιστήμιο που είναι δωρεάν.. Τη στιγμή που σε έπιανε η τάση για εμετο τι έκανες για να το ξεπεράσεις?

ευτυχώς είχα τους γονείς μου γιατι απο φιλίες τιποτα.είχα απομακρυνθεί πολύ.α και την αδερφή μου που με βοηθησε πολύ και έβγαινα μαζί της.τη στιγμή που με έπιανε προσπαθούσα να πάρω βαθιές ανάσες και να μη το σκέφτομαι και έλεγα ε το πολύ πολύ να κάνω εμετό.σιγά το πράγμα.έτσι σκέψου κι εσύ.βέβαια αυτή τη στιγμή είμαι με φαρμακευτική αγωγή γι\'αυτό είμαι πολύ καλά.αλλά εγώ δεν είχα μόνο αγοραφοβία γι\'αυτό.οπότε εσύ με καποιες επισκέψεις σε κάποιον ψυχολόγο θα είσαι οκ!!ο,τι θες πες μου!φιλάκια!!!!!!

Βασικά τις τελευταίες μέρες, να μη με ματιάσω, είμαι πολύ καλά. Αφού πήγα και εκδρομή για μπάνιο! Στο μόνο που απέτυχα ήταν που ήθελα να πάω κομμωτήριο και δε τα καταφερα. Σκεφτόμουν ότι αν με πιάνει τάση για εμετό δε μπορούσα να φύγω έτσι λουσμένη που θα ήμουν.Τέλος παντων κάποια στιγμή θα πάω και κομμωτήριο..

Παιδιά θέλω τη γνώμη σας για κάτι. Σε λίγες μέρες πρέπει να πάω σ\' ένα γάμο. Φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρω και θα έχω πάλι ναυτία. Τί να κάνω? Να το ρισκάρω να πάω και ό,τι γίνει ή να μη πάω για να μη πιεστώ για άλλη μια φορά? Από την άλλη σκέφτομαι οτι αν δε πάω θα στεναχωρηθώ πολύ και θα αρχίσω να κατηγορώ τον εαυτό μου και να κάνω άσχημες σκέψεις. Εν τω μεταξυ ο γάμος είναι αρκετά κοντινού μου προσώπου και εκεί θα είναι ενα σωρό συγγενεις που δε τους πάω με τίποτα. Και να μην είχα αγοραφοβία πάλι θα μου ερχόταν τάση για εμετό όταν τους έβλεπα!
Έχω ακούσει οτι αυτοί που έχουν αγοραφοβία πρεπει να το κηνυγάνε το θέμα και να βγαίνουν όσο πιο συχνά μπορούν. Αν πάω όμως στο γάμο και με πιάσει ναυτία θα γίνω ρεζίλι στους συγγενείς μου και θα τους δώσω το δικαίωμα να με σχολιάζουν και να λένε ότι έχω πρόβλημα και τέτοια. Τι με συμβουλεύετε?

Νομίζω ότι υπάρχουν κάποια φάρμακα, (ελαφριά, για τάση προς εμετό), που μπορείς να ρωτήσεις τον γιατρό ή το φαρμακοπειό σου και να τα πάρεις. Δεν χρειάζεται να τα χρησιμοποιήσεις. Μόνο που θα τα έχεις στην τσάντα σου πστευω ότι θα σε βοηθήσει πολύ να νιώθεις μια ασφάλεια.....
Αν δεν κάνεις αυτό, πήγαινε στο γάμο και πριν συμβεί οτιδήποτε πες σε όλους πως υποφέρεις από το στομάχι σου και πήγες με το ζόρι στο γάμο. Οπότε αν συμβεί κάτι, πάλι θα έχεις δικαιολογία....
Απενοχοποίησε το πρόβλημα σου λέγοντας το απ\' έξω-απ έξω και όλα θα πάνε καλά....
Να θυμάσαι ότι κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα.....

Ευχαριστώ πολύ Θεοφανία για τις συμβουλές σου. Διάβασα κάποιά πράγματα που έχεις γράψει για την μητέρα σου και λυπάμαι πολύ. Θα σκέφτεσαι για μένα τι χαζή που είμαι που αγχώνομαι τόσο πολύ για μικροπράγματα ένω εσύ έχεις βιώσει τον πραγματικό πόνο. Για να επανέλθω στο θέμα όμως, όταν είναι να πάω κάπου με πιάνει κάποιες ώρες πριν η τάση για εμετό. Οπότε σκέφτομαι να πάρω μια μέρα πριν βαλεριάνα και τη μέρα του γάμου θα δω τι θα κάνω. Μάλλον θα πάρω αυτά τα φάρμακα που μου είπες. Εχω ακούσει για το priperan (κάπως έτσι). Ελπίζω να με πιάσουν όμως γιατί όταν πιεζομαι ψυχολογικά ό,τι και να πάρω δε μου κάνει τίποτα. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, βαλεριάνα δεν έχω δοκιμάσει σε τέτοιες περιπτώσεις..

Eυχαριστώ για τα καλά σου λόγια, σίγουρα ο καθένας το πρόβλημα του το βλέπει μεγαλύτερο όμως, οπότε δεν έχω λόγο να σε παρεξηγήσω....
Mη πάρεις τίποτα αν δεν ρωτήσεις κάποιον ειδικό, αν και εμένα η αίσθηση μου είναι πως περισσότερο ο φόβος μη το πάθεις και εκτεθείς είναι μεγαλύτερος από αυτό καθαυτό το γεγονός.
Aν το αντέχεις, γιατί δεν κάνεις αυτό που είπες παραπάνω ότι συμβουλεύουν οι ειδκικοί?
Πήγαινε κόντρα στον εαυτό σου. Kάνε καθημερινότητα ότι σε ενοχλεί. Θα συμβεί, μια δυο, τρεις, εικοσιπέντε, κάποια στιγμή θα εξαντληθεί ο οργανισμός σου και θα αναλάβει μόνος του να αντιδράσει στο φαινόμενο. Γιατί δεν το προσπαθείς?
Γροθιά στο μαχαίρι......

Ναι αυτό συμβαίνει, ο φόβος μη το πάθω και εκτεθώ είναι μεγαλύτερος από αυτό καθαυτό το γεγονός. Προσπαθώ να βγαίνω και να πηγαίνω κόντρα στο πρόβλημα μου. Τα καταφέρνω όμως σχεδον πάντα όταν είμαι μαζί με τον φίλο μου ή άντε και με τους γονείς μου. Μόνη μου δε μπορώ και πάρα πολύ. Το πρόβλημα με τον γάμο είναι ότι αν πάθω κάτι οι γονείς μου θα ντραπούν περισσότερο από μένα. Αυτό με κάνει να αγχώνομαι περισσότερο. Πάντως το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι από Σεπτέμβρη θα πάω σε ψυχολόγο.