Οταν οι αλλοι τρωνε κι εμεις ΟΧΙ

Δεν ξερω πως κυλαει η δικη σας εορταστικη περιοδος...εδω βλεπω διαρκως ανθρωπους κ γλυκα...ανθρωπους κ τσιγαρα...ανθρωπους κ ποτα...
Ισως παντοτε τετοιες περιοδους ολοι να ετρωγαν το ιδιο, να επιναν κ να καπνιζαν...κ εγω να μη το παρατηρουσα αφου τα εκανα κ η ιδια...
Τωρα που ειμαι εξω απο τον κυκλο αυτο κ παρακολουθω τους αλλους...πολλες φορες με τα σαλια να τρεχουν...νιωθω αναμεικτα συναισθηματα...
Απτη μια αν ειναι δικοι μου ανθρωποι στεναχωριεμαι γιατι νιωθω οτι δε φροντιζουν τον εαυτο τους, οτι δοκιμαζουν απο ολους τους κουραμπιεδες ξεχνοντας το σακχαρο τους, οτι καπνιζουν υπερβολικα σε σημειο να ασφυκτυω παροτι καπνιζα πολυ παλια!
Απτην αλλη τα ριχνω σε μενα, οτι δε πρεπει να μιλησω γιατι κι γω τα ιδια εκανα, οτι αν μιλησω τωρα θα λενε ξαφνικα εμαθε 5 πραγματα κ μας τι λεει κι αποπανω...
Ομως εγω παντα μιλουσα αλλα η φωνη μου δεν ειχε την ιδια δυναμη με τωρα...τοτε μου ελεγαν "κ τι ξερεις μια χαρα εισαι...δεν εχεις αναγκη εσυ". τωρα ομως ξερω! Ξερω?
Ακομη τα ριχνω σε μενα γιατι...ισως λογω του οτι δε κανει να φαω οσα τρωνε ή να καπνισω, βλεπω καθε μπουκια τους με φθονο κ καθε τζουρα σαν δηλητηριο...
Ομως πηρα την αποφαση να μη χαλασω τη διατροφη μου κ να μην καπνισω κ θελω κ εκεινους να επηρεασω,
γιατι οταν αγαπας πονας να βλεπεις τον ανθρωπο σου, ακομη κ ισως ποτε, να μη κανει τιποτε για τον εαυτο του, πονας οταν ο αλλος ειναι στη φαση που εσυ ησουν καποτε, ομως δεν ξερεις αν θα ξεφυγει ποτε απο αυτη...
Εγω ξεφυγα, ισως ξαναγυρισω στο φαι κ τα τσιγαρα, ισως ομως βλεποντας στους δικους μου οσα θελω να αποφυγω να μη ξαναγυρισω ποτε κ επιτελους να ζησω ελευθερη...πολυ θαθελα να παρω κ τους αλλους μαζι μου...αλλα δεν εχω τη δυναμη για 2. Μπορω να αγωνιστω για καποιον αλλο οταν ο ιδιος δεν το εχει παρει αποφαση?
Μπορω να σηκωσω το βαρος 2 ή 3 ανθρωπων ενω ξερω οτι δεν ειναι ετοιμοι να αλλαξουν?
Και ποια ειμαι εγω να αλλαξει εκεινους? Ομως τους αγαπω...

Μεγάλο θέμα θίγεις καλή μου.. Μολις κυνηγουσα τον πατερα μου να σταματησει να τριγυρναει την πιατελα με τα μελομακαρονα που με τοσο κοπο εφτιαξα.. Διπλο εγκεφαλικο και διαβητης και τρωει αδιανοητες ποσοτητες, περα απο το καπνισμα.. Και στις γιορτες θα συγχιστω παλι να τον βλεπω ετσι.. Σε καθε τραπεζωμα τα ιδια..

Τι να πεις? Οι ανθρωποι δεν θα αλλαξουν αν δεν θελουν. Ισως καποιοι εχουν απλα αυτοκαταστροφικες τασεις που τις εκδηλωνουν με τετοιους τροπους.. Το θεμα ειναι πως ισως αργα η γρηγορα διωξουν ακομα κ οσους τους αγαπουν απο κοντα τους.. Οσο ζεν κ αν ειμαι, οσο ηρεμη, οσο "ψυχολογος", η συμπεριφορα του πατερα μου μ εχει απογοητευσει πολυ και εχει φθειρει και την μεταξυ μας σχεση. Ειναι βασανο να προσπαθεις να μην επηρεαζεσαι βλεποντας τετοια, το ξερω και απο μενα. Αν καταφερω να κανω ανακωχη, θα ειναι ενα μικρο θαυμα Χριστουγεννων.

Οταν θυμωνω με αυτα, τα χρησιμοποιω σαν δικο μου κινητρο. Αρνουμαι να γινω ετσι. Αρνουμαι να φτασω στα 50-60 μου και να εχω παραιτηθει πληρως. Φροντιζω τον δικο μου εαυτο και την δική μου ψυχουλα.. Για καποιους απλα δεν μπορεις να κανεις τιποτε παραπανω απο το να εισαι εκει. Και τις περισσοτερες φορες, θα ειναι αρκετο

Κορίτσια, μήπως θα έπρεπε να το δείτε λίγο διαφορετικά το θέμα?

Θέλω να πώ , οτι καταλαβαίνω την ανησυχία σας για τους δικούς σας ανθρώπους
και τα λάθη ή τις απερισκεψιες που κάνουν, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους,
όμως , πιστεύω οτι υπάρχει ένα είδος εξάρτησης με το φαγητό, το κάπνισμα κ.λ.π.
που όλες μας το γνωρίζουμε πολύ καλά, και έχουμε βρεθεί μπλεγμένες σε αυτό.

Το ίδιο ισχύει και για εκείνους. Γιατί όχι? Εμείς γιατί ζητούσαμε δικαιολογία την εποχή
που πέφταμε με τα μούτρα σε υπερφαγικά ? Θυμάμαι οτι όσο μου έλεγαν
"μα μη τρώς σοκολάτες, κι ενα σωρό σκατολοίδια," τόσο περισσότερο τα έτρωγα....

Ναι το ξεπέρασα, όπως και εσείς νομίζω, όμως εκείνοι το ξεπέρασαν? Έχουν τη δύναμη?
Μπορούν να βρούν το σωστό τρόπο να το κάνουν? Στη τελική έχουν τη διάθεση να το στερηθούν?

Θα έλεγα οτι πρέπει να το χειριστείτε λίγο διαφορετικά, με πολύ συζήτηση και καταννόηση

θα συμφωνησω με τη λιλικα..κ θα συμπληρωσω πως το οτι πηραμε εμεις την αποφαση να κανουμε καποια πραγματα δεν σημαινει πως πρεπει ολοι να ακολουθησουν...στα σοβαρα θεματα υγειας που θιγει η εσκεντεν ναι να πω την αποψη μου...αλλα σε ολους τους υπολοιπους δεν εχω δικαιωμα ουτε να πω ουτε να επιβαλω κατι...κ αν εγω εχω προβλημα με μενα δεν σημαινει πως πρεπει να χουν κ οι γυρω μου με τους εαυτους τους....κ αν εγω αποφασισα να κανω υγιεινη διατροφη δεν σημαινει πως πρεπει κ οι γυρω μου να κανουν....κ αν εγω αποφασισα να κοψω τα τσιγαρα τα ποτα (κ τα ξενυχτια) σημαινει πως πρεπει κ οι γυρω μου να κανουν το ιδιο??? Οχι δεν το νομιζω...οι πειρασμοι θα ναι παντα τριγυρω...κ σε κανεναν δεν μπορουμε να επιβαλουμε τπτ...
Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι μου ειναι ελευθεροι να κανουν οτι θελουν γυρω μου..κ οταν με ρωτανε αν με πειραζει ...απανταω φυσικα κ οχι..γιατι ειλικρινα δεν με πειραζει...σημερα ημουν σε ενα σπιτι που ολοι ετρωγαν τα παντα....κ δεν με πειραξε καν εφαγα οτι επρεπε να φαω κ περασα καλα......

Εμένα αυτό που με εκνευρίζει είναι το «μα φάε και εσύ!»
Δε θέλω βρε παιδί μου να φάω ? με το ζόρι?!
Στην ίδια δύσκολη θέση βέβαια βρίσκομαι και σε σπίτια στα οποία σιχαίνομαι ? άλλο βασανιστήριο ?

Κι εγώ πιστεύω πως μετά το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή έρχεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Μάχομαι τόσο έντονα υπέρ αυτού, ίσως γιατί ακόμη το στερούμαι. Όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου στα γιορτινά τραπέζια να αγωνίζομαι να παραστήσω την κομψή και πάντα να υπάρχει κάποιος να μου λέει, σιγά - σιγά κορίτσι μου, δικό σου είναι ή να μου απομακρύνει το πιάτο λέγοντας ακρετά δεν έφαγες? Οι δικοί μου ισχυρίζονται πως τρόμαζαν όταν έτρωγα και σκεφτείτε ότι ποτέ δεν με είδαν σε πλήρη "έκφραση". Πάντα φοβόμουν ακόμη και να επαινέσω τη μαγειρική της μητέρας μου, γιατί τα σχόλια ήταν σαρκαστικά, του τύπου, μα καλά εσύ και πέτρες θα έτρωγες, μήπως είσαι σε θέση να εκτιμήσεις το καλό φαγητό? ʼσε να πει και κανένας που ξέρει...
Αυτή η συμπεριφορά σε μένα τουλάχιστον είχε αντίστροφα αποτελέσματα. Περίμενα πώς και πώς να φύγω από το πατρικό μου για να φάω μέχρι σκασμού. Μερικοί άνθρωποι θέλουν ενθάρρυνση, όχι μαστίγιο για να απεξαρτηθούν από τα πάθη τους. Δεν έχουμε όλοι τη δύναμη. Το μόνο που κάνω πια όταν πρόκειται να βοηθήσω κάποιον είναι να του ψιθυρίσω στ' αυτί πως καταλαβαίνω... Ω, ναι, καταλαβαίνω απόλυτα τι περνάει και πως είμαι δίπλα του στον αγώνα του και όχι απέναντί του. Και μετά του δίνω ένα φιλάκι που κλείνει μέσα του όλη μου την αγάπη....

Ava
έχεις πολύ πολύ δίκιο. Και φαίνεσαι και καλός άνθρωπος :)

Σ' ευχαριστώ Δανάη μου, δεν είμαι απαραίτητα καλή, πληγωμένη είμαι...

Οι καλοί συνήθως πληγώνονται, οι άλλοι είναι χοντρόπετσοι και ανάισθητοι.
Ματς

Δαναη μου τωρα ειδα το τικερακι σου....εχεις χασει 25???? συγχαρητηρια καλη μου κ καλη συνεχεια...
Αβα μου μια μεγαλη αγκαλιτσα...κ ενα ζευγαρι οτωασπιδες.....ας τους να λενε αγαπη μου...σε λιγο καιρο θα μας βλεπουν κ θα μας ζηλευουν....απ το να πληγωνομαστε καλυτερα να αδιαφορουμαι....

Αυτά τα 25 κιλά τα έχασα όπως τα πήρα, χωρίς να το καταλάβω. Έκανα το μόνο που πετυχαίνει σε μενα, αντί για βραδινό, τρώω μια σαλάτα.
Να δούμε και τα υπόλοιπα πως θα φύγουν:)

Εγώ αυτο που έχω κάνει είναι να καθυστερώ τις μπουκιές μου (να αποφεύγω δηλαδή να πέφτω με τα μούτρα στο φαγητό). Αυτο με έχει βοηθήσει να αποφύγω κάποιες μπουκιές παραπάνω.

Για να το καταφέρω πολλές φορές συνδυάζω το φαγητό με άλλες δουλειές ή συζητήσεις με άλλους στην παρέα.

Quote:

---

Originally posted by alexandra79 Οχι δεν το νομιζω...οι πειρασμοι θα ναι παντα τριγυρω...κ σε κανεναν δεν μπορουμε να επιβαλουμε τπτ...
Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι μου ειναι ελευθεροι να κανουν οτι θελουν γυρω μου..κ οταν με ρωτανε αν με πειραζει ...απανταω φυσικα κ οχι..γιατι ειλικρινα δεν με πειραζει...σημερα ημουν σε ενα σπιτι που ολοι ετρωγαν τα παντα....κ δεν με πειραξε καν εφαγα οτι επρεπε να φαω κ περασα καλα......

---

οταν ομως πασχουν απο ασθενειες εξαιτιας του φαγητου, του τσιγαρου ή του ποτου τοτε τι? σκεψου να προσπαθεις για σενα, για τον εαυτο σου, να προνοεις ωστε να μην παθεις μετα, κ οι δικοι σου να ε χουν προβλημα κ να μη κανουν τιποτ γιαυτο! εκει σου τη βαραει... σουρχεται ναρχισεις να τους ταρακουνας αλλα δε ξερεις πως...γιατι τους αγαπας κ οφειλεις να το κανεις...

Quote:

---

Originally posted by Danai20
Αυτά τα 25 κιλά τα έχασα όπως τα πήρα, χωρίς να το καταλάβω. Έκανα το μόνο που πετυχαίνει σε μενα, αντί για βραδινό, τρώω μια σαλάτα.
Να δούμε και τα υπόλοιπα πως θα φύγουν:)

---

σοφο! αλλα θελει πολυ πεισμα :D οπως σοφο και το οτι οι καλοι ειναι ευαισθητοι κ πληγωνονται...δυστηχως!

Quote:

---

Originally posted by Lily
Ναι το ξεπέρασα, όπως και εσείς νομίζω, όμως εκείνοι το ξεπέρασαν? Έχουν τη δύναμη?
Μπορούν να βρούν το σωστό τρόπο να το κάνουν? Στη τελική έχουν τη διάθεση να το στερηθούν?

Θα έλεγα οτι πρέπει να το χειριστείτε λίγο διαφορετικά, με πολύ συζήτηση και καταννόηση

---

τι να συζητησω? το πρωι μου λεει εχω σακχαρο κ εχω τρομοκρατηθει κ το μεσημερι τρωει μακαροναδα κ μετα 1 κουραμπιε. κι επειδη λεει δεν ηταν καλος εφαγε κ απο τον αλλο να δει μηπως ειναι καλυτερος. δηλαδη ΕΛΕΟΣ. εκει ενιωσα αηδια κ απογοητευση.
Γιατι εγω εφαγα σκετα τα μακαρονια ολικης αλεσης χωρις να εχω προβλημα υγειας ενω ο αλλος δικαιουται να φαει λευκα μακαρονια κ 2 κουραμπιεδες στο καπακι κ μετα να κλαιγεται οτι εχει σακχαρο? Κ αν δε κλαιγεται παλι θα ενοχληθω, γιατι τοτε θα πει πως δε δινει δεκαρα για την οικογενεια του που θα τον χασει...
Κ ωραια εστω οτι ειμαι σκληρη κ δικαιουται ο αλλος περισσοτερο χρονο, εμεις τι σταση υποτιθεται πρεπει να τηρησουμε οταν κανει κουταμαρες? κ σκεφτειτε οτι αν ο καθενας πασχει απο κατι σε μια οικογενεια κ φερεται σαν 8χρονο τοτε ποιον να πρωτοκυνηγησουμε?

Στον αντρα μου που εχει τεραστιο προβλημα με το φαγητο κ τρωει μονο κρεας, κι επειδη στην οικογενεια μου εχω πολλα ατομα που συμπεριφερονται σαν οκταχρονα με σοβαρα προβληματα υγειας (μπαι -πας κτλ), του ξεκαθαρισα εξαρχης οτι δεν εχω σκοπο να αφιερωσω τη ζωη μου στο να τον κυνηγαω τι θα φαει διοτι δεν εχω σκοπο να γινω μαμα του, που στην τελικη ουτε αυτη καταφερε τιποτα με το κυνηγι...Σας πληροφορω οτι μονος του αρχισε κ βελτιωνεται, παραδειγματιζεται απομενα κ προσπαθει κι εκεινος...Η οικογενεια μου δηλαδη τι εχει κ δε μπορει να ξυπνησει επιτελους? μηπως ειναι πιο χαζοι απτους αλλους? παντου ακουμε για την υγεια, το φαγητο, το τσιγαρο, τι αλλο πια?

Ακομα κ αν δε μου προτεινετε λυση σας ευχαριστω που τα ειπα κ ξαλαφρωσα :( απλα στεναχωριεμαι παρα πολυ κ αυτο δε βοηθαει...επισης στεναχωριεμαι ευκολα κ για αγνωστους...ουττε αυτο βοηθαει. Ελεγα μηπως αν γινω σκληρη πετυχω καατι αλλα ουτε αυτο βοηθαει!

Quote:

---

Originally posted by badgirl

Κ ωραια εστω οτι ειμαι σκληρη κ δικαιουται ο αλλος περισσοτερο χρονο, εμεις τι σταση υποτιθεται πρεπει να τηρησουμε οταν κανει κουταμαρες? κ σκεφτειτε οτι αν ο καθενας πασχει απο κατι σε μια οικογενεια κ φερεται σαν 8χρονο τοτε ποιον να πρωτοκυνηγησουμε?

---

σε ολες τις οικογενειες υπαρχουν ανθρωποι που κανουν σαν μωρα παιδια,μην νομιζεις οτι ειναι μονο οι δικοι σου ετσι :D
εγω αυτο που εχω βρει οτι πιανει με τους δικους μου ειναι το μπραβο εστω και οταν κανουν πολυ μικρα βηματα.Εβλεπα τον πατερα μου να τρωει καμμια φορα φρουτα για βραδυ αντι για κανονικο του γευμα,εκει του ελεγα ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ και μαζι με εμενα και οι υπολοιποι που τον εβλεπαν,ε μετα το καθιερωσε και εχει χασει 10 κιλα απο τοτε και ηρθε στο κανονικο του βαρος.Το εχω παρατηρησει και με αλλους στην οικογενεια,ενα μπραβο τους κανει να εχουν περισσοτερη θεληση για να προχωρησουν παραπερα και ας ειναι αυτο το μπραβο για κατι πολυ μικρο.Δοκιμασε το ισως να πιασει και στους δικους σου

νασαι καλα βρε φορτυ...αντε να δουμε...αλλα ειδικα η μια μου αδελφη ποτε δε μου εδωσε την ευκαιρια να της πω μμπραβο...της λες μη φας 3 γλυκα φαε 2,5 κ λεει οχι εγω θελω 3...δε μπορω. μα δεν υπαρχει δε μπορω...

πως πας με την διαιτα? οι κρυαδες εφυγαν? μη κυνηγαμε εσενα μετα, ετσι?

Quote:

---

Originally posted by badgirl

Quote:

---

Originally posted by Lily
Ναι το ξεπέρασα, όπως και εσείς νομίζω, όμως εκείνοι το ξεπέρασαν? Έχουν τη δύναμη?
Μπορούν να βρούν το σωστό τρόπο να το κάνουν? Στη τελική έχουν τη διάθεση να το στερηθούν?

Θα έλεγα οτι πρέπει να το χειριστείτε λίγο διαφορετικά, με πολύ συζήτηση και καταννόηση

---

τι να συζητησω? το πρωι μου λεει εχω σακχαρο κ εχω τρομοκρατηθει κ το μεσημερι τρωει μακαροναδα κ μετα 1 κουραμπιε. κι επειδη λεει δεν ηταν καλος εφαγε κ απο τον αλλο να δει μηπως ειναι καλυτερος. δηλαδη ΕΛΕΟΣ. εκει ενιωσα αηδια κ απογοητευση.
Γιατι εγω εφαγα σκετα τα μακαρονια ολικης αλεσης χωρις να εχω προβλημα υγειας ενω ο αλλος δικαιουται να φαει λευκα μακαρονια κ 2 κουραμπιεδες στο καπακι κ μετα να κλαιγεται οτι εχει σακχαρο? Κ αν δε κλαιγεται παλι θα ενοχληθω, γιατι τοτε θα πει πως δε δινει δεκαρα για την οικογενεια του που θα τον χασει...
Κ ωραια εστω οτι ειμαι σκληρη κ δικαιουται ο αλλος περισσοτερο χρονο, εμεις τι σταση υποτιθεται πρεπει να τηρησουμε οταν κανει κουταμαρες? κ σκεφτειτε οτι αν ο καθενας πασχει απο κατι σε μια οικογενεια κ φερεται σαν 8χρονο τοτε ποιον να πρωτοκυνηγησουμε?

Στον αντρα μου που εχει τεραστιο προβλημα με το φαγητο κ τρωει μονο κρεας, κι επειδη στην οικογενεια μου εχω πολλα ατομα που συμπεριφερονται σαν οκταχρονα με σοβαρα προβληματα υγειας (μπαι -πας κτλ), του ξεκαθαρισα εξαρχης οτι δεν εχω σκοπο να αφιερωσω τη ζωη μου στο να τον κυνηγαω τι θα φαει διοτι δεν εχω σκοπο να γινω μαμα του, που στην τελικη ουτε αυτη καταφερε τιποτα με το κυνηγι...Σας πληροφορω οτι μονος του αρχισε κ βελτιωνεται, παραδειγματιζεται απομενα κ προσπαθει κι εκεινος...Η οικογενεια μου δηλαδη τι εχει κ δε μπορει να ξυπνησει επιτελους? μηπως ειναι πιο χαζοι απτους αλλους? παντου ακουμε για την υγεια, το φαγητο, το τσιγαρο, τι αλλο πια?

Ακομα κ αν δε μου προτεινετε λυση σας ευχαριστω που τα ειπα κ ξαλαφρωσα :( απλα στεναχωριεμαι παρα πολυ κ αυτο δε βοηθαει...επισης στεναχωριεμαι ευκολα κ για αγνωστους...ουττε αυτο βοηθαει. Ελεγα μηπως αν γινω σκληρη πετυχω καατι αλλα ουτε αυτο βοηθαει!

---

Είναι αδύνατο να φαναταστείς καν πόσο πολύ σε καταλαβαίνω....

Ξύπνησες ένα δικό μου φάντασμα που με στοίχιωσε, badgirl, κάτι που δυσκολεύομαι να το ξεπεράσω και πίστεψε με δε θέλω να φανώ μελό.
Χρόνια προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου με όλους τους τρόπους να κόψει το κάπνισμα, αφού υπέφερε από χρόνια ασθματική βροχίτιδα, και το τσιγάρο εξασφάλιζε 100% επιδείνωση της κατάστασης και το δρόμο προς το μοιραίο.
Μάταιος ο κόπος μου, έβγαινε από το ογυγόνο και άναβε τσιγάρο. Μπορείς να φανταστείς τι σκηνές διαδραματίστηκαν, έτσι?
Δε το κατάφερα, η ζημιά είχε γίνει και έφυγε 62 χρόνων από οξύ έμφραγμα. Δεν κέρδισα τίποτε γκρινιάζοντας τόσα χρόνια, και όταν δεν κάπνιζε μπροστά μου, κάπνιζε κρυφά μου....
Απλώς δεν μπορούσε, παρόλο που ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του.
Δε το πίστεψε οτι θα συμβεί σε αυτόν. Πίστευε οτι θα τα καταφέρει, οτι αυτά αφορούν άλλους κλ.π. ....

Μέσα από αυτή την εμπειρία σου έγραψα τα προηγούμενα , προσπάθησε με διαφορετικό τρόπο, όχι πιεστικά,
άλλαξε το σκηνικό της συζήτητσης κάθε φορά, και στους γονείς σου και στην αδερφή σου.
Απλά γιατί όλοι μας ακούμε σχεδόν πάντα αυτά που μας βολεύουν, και όχι αυτά που πρέπει.
Βρές άλλο τρόπο, γιατί ξέρω οτι δε θα σταματήσεις να το προσπαθείς.....

ναι ξερω οτι ειναι δυσκολο σε ενα ανθρωπο που τον βλεπεις να τρωει γλυκα ενω πρεπει να χασει να του πεις μπραβο αλλα βρες την ευκαιρια οταν την δεις να τρωει λιγοτερο.Πες της "μπραβο ειδα οτι προσπαθεις να φας λιγοτερο απο το γλυκο" η κατι τετοιο αναλογα την περισταση και πιθανον αν το ακουσει πολλες φορες να προσπαθησει και αυτη περισσοτερο.
Σκεψου εμας πως συνεχιζουμε μεχρι να φτασουμε στο στοχο μας?με ενθαρυνση ειτε απο τους γυρω μας ειτε απο τη ζυγαρια μας ειτε απο τον καρθεφτη μας ;) ενω οταν μας "μαλωνουν"οταν δεν βλεπουμε αποτελεσματα πως στεναχωριομαστε και νευριαζουμε με τον εαυτο μας που δεν τα καταφερνουμε?

εγω ειμαι μια χαρα με τη διαιτα και οι κρυαδες εφυγαν και κοιμαμαι μια χαρα και δεν πειναω καθολου!! :D

Lily μου, δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω για τον πατερούλη σου. Λυπάμαι πάρα πολύ για ότι συνέβη σε έναν τόσο νέο άνθρωπο και πιστεύω ότι έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για εκείνον.
Το πρόβλημα του τσιγάρου το έχουμε και εμείς, μανιώδης καπνιστής ο πατέρας μου από τα εφηβικά του χρόνια, τώρα με μισή καρδιά, με απανωτές εγχειρήσεις εξαιτίας του τσιγάρου, με κίνδυνο ζωής και αυτή τη στιγμή και συνεχίζει να καπνίζει, κρυφά πάντα. Έφερες στο μυαλό μου όλη την τρέλλα, όλη την αγωνία που είχα στο τελευταίο του χειρουργείο, τις γονυκλισίες μου στην Εκκλησία, τις παρακλήσεις στα μοναστήρια, το κλάμα που έριχνα νύχτα και μέρα όσο ήταν στην εντατική με αμφίβολο το αν θα ζήσει τελικά. Έζησε. Και όταν τον τσάκωσα να καπνίζει, μετά από όλα αυτά, ένιωσα ότι θα φύγει το μυαλό μου από τη θέση του. Σκέφτηκα πάρα πολύ και συζήτησα μαζί του, όχι με φωνές και επικρίσεις, με πολλή αγάπη και σε χαμηλούς τόνους. Του είπα ότι είναι το στήριγμά μου και η μεγάλη μου αδυναμία και ότι τον θέλω κοντά μου και ξέρεις τι κατάλαβα? Ότι είναι επιλογή του. Χαζή θα μου πεις, αλλά δική του. Θέλει το υπόλοιπο της ζωής του να είναι νεανικό, χωρίς στερήσεις, χωρίς μιζέρια και απαγορεύσεις. Σκέφτηκες ποτέ ότι και ο δικός σου πατέρας ίσως και να έκανε τις ίδιες σκέψεις?
Η απαγόρευση σε αυτά τα άτομα δεν "πιάνει". Όταν του το απαγορεύσαμε οικογενειακώς και σε πολύ αυστηρό τόνο, γιατί τα δοκιμάσαμε όλα, πήγε από τα νεύρα της ατσιγαρίας του και τράκαρε. Καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί. Δεν έχει νόημα να κατηγορούμε τον εαυτό μας γιατί δεν τον βοηθήσαμε αρκετά. Έχουμε να κάνουμε με νοήμονες, ενήλικες, που ξέρουν τις συνέπειες των λαθών τους και όμως τα επαναλαμβάνουν. Ο τρόπος δράσης μας ξεχωριστός για τον καθένα μας, όσο ξεχωριστοί είμαστε κι εμείς οι ίδιοι...

Ακρίβώς έτσι όπως τα λές Ava μου, να σκεφτείς οτι στο πλαίσιο του να δείξω κατανόηση
στο ότι ορίζει τον εαυτό του, και όπως και να έχει εγώ θα είμαι δίπλα του, τα τελευταία
Χριστούγεννα που περάσαμε όλοι μαζί, του είχα κάνει δώρο ένα κουτί πανάκριβα πούρα,
με την ελπίδα οτι θα καταλάβει ακριβώς αυτό: σ'αγαπώ όπως είσαι και σέβομαι τις επιλογές σου.
Επειδή εκ φύσεως, θέλω να μη καταπιέζω τους άλλους...

Ναι κορίτσι μου συμφωνώ στο συμπέρασμα σου, μερικοί άνθρωποι δεν θέλουν να βοηθηθούν.
και αςείναι οι ίδιοι βοηθοί σε όλους τους υπόλοιπους....

Quote:

---

Originally posted by Ava
Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί. Δεν έχει νόημα να κατηγορούμε τον εαυτό μας γιατί δεν τον βοηθήσαμε αρκετά. Έχουμε να κάνουμε με νοήμονες, ενήλικες, που ξέρουν τις συνέπειες των λαθών τους και όμως τα επαναλαμβάνουν. Ο τρόπος δράσης μας ξεχωριστός για τον καθένα μας, όσο ξεχωριστοί είμαστε κι εμείς οι ίδιοι...

---

ακριβως...

Quote:

---

Originally posted by fortyΣκεψου εμας πως συνεχιζουμε μεχρι να φτασουμε στο στοχο μας?με ενθαρυνση ειτε απο τους γυρω μας ειτε απο τη ζυγαρια μας ειτε απο τον καρθεφτη μας ;) ενω οταν μας "μαλωνουν"οταν δεν βλεπουμε αποτελεσματα πως στεναχωριομαστε και νευριαζουμε με τον εαυτο μας που δεν τα καταφερνουμε?

---

γιατι εγω πιστευω πως οταν θελουμε πολυ κατι θα γινει θελει δε θελει? αρκει να θελει κανεις...κ ουτε να μας μαλωσουν χρειαζεται ουτε να μας επαινεσουν...θελουμε να κανουμε κατι κ θα γινει...οταν ομως εχεις συνοδοιπορους ειναι πολυ καλυτερα, ακομα κι αν εχεις ηδη χαραξει πορεια ειναι ωραια η παρεα στην διαδρομη...

Δεν καταλαβα ποτε γιατι ακομη καπνιζει ο δικος μου πατερας μετα απο τριπλο μπαιπας απο το τσιγαρο, δεν θα του δωσω ομως ποτε τσιγαρο στο χερι ουτε την ευκαιρια να το εχει ευκολο. Γιατι ξερω οτι το παλευει κ δεν καπνιζει οσο θαθελε, ντρεπεται που καπνιζει, νιωθει οτι μας προδιδει κ δειχνει σα να θελει να μας αφησει ενω δε θελει...κ γιαυτον που παλευει θα σκιστω να τον βοηθησω, κ θα τον καταλαβω, κ θα κανω υπομονη...Γιαυτον που δε θελει να παλεψει ομως να κανω τι? εκει απελπιζομαι κ δε μπορω ουτε τα στραβα ματια να κανω... Παντως ενα ειναι σιγουρο, εκοψα το τσιγαρο για να μη γινω οπως ο πατερας μου, κ για να βοηθησω τον ιδιο να μη το βλεπει...οσο για τους υπολοιπους δικους μου, με μεγαλυτερα ή μικροτερα προβληματα υγειας αν εκεινοι δε τα βλεπουν...εκει σηκωνω τα χερια ψηλα. Κι γω στην αρχη δε με εβλεπα οταν κατοσταρησα σε κιλα. Ομως καποια στιγμη με ειδα. Κ ποτε δεν ειναι αργα. Αυτο το τωρα ειναι αργα που λενε μου τη δινει! ποτε δεν ειναι αργα. Με αλλα 5 πακετα τσιγαρα ισως ειχε πεθανει τοτε...

Quote:

---

Originally posted by badgirl

Quote:

---

Originally posted by fortyΣκεψου εμας πως συνεχιζουμε μεχρι να φτασουμε στο στοχο μας?με ενθαρυνση ειτε απο τους γυρω μας ειτε απο τη ζυγαρια μας ειτε απο τον καρθεφτη μας ;) ενω οταν μας "μαλωνουν"οταν δεν βλεπουμε αποτελεσματα πως στεναχωριομαστε και νευριαζουμε με τον εαυτο μας που δεν τα καταφερνουμε?

---

γιατι εγω πιστευω πως οταν θελουμε πολυ κατι θα γινει θελει δε θελει? αρκει να θελει κανεις...κ ουτε να μας μαλωσουν χρειαζεται ουτε να μας επαινεσουν...θελουμε να κανουμε κατι κ θα γινει...οταν ομως εχεις συνοδοιπορους ειναι πολυ καλυτερα, ακομα κι αν εχεις ηδη χαραξει πορεια ειναι ωραια η παρεα στην διαδρομη...

Δεν καταλαβα ποτε γιατι ακομη καπνιζει ο δικος μου πατερας μετα απο τριπλο μπαιπας απο το τσιγαρο, δεν θα του δωσω ομως ποτε τσιγαρο στο χερι ουτε την ευκαιρια να το εχει ευκολο. Γιατι ξερω οτι το παλευει κ δεν καπνιζει οσο θαθελε, ντρεπεται που καπνιζει, νιωθει οτι μας προδιδει κ δειχνει σα να θελει να μας αφησει ενω δε θελει...κ γιαυτον που παλευει θα σκιστω να τον βοηθησω, κ θα τον καταλαβω, κ θα κανω υπομονη...Γιαυτον που δε θελει να παλεψει ομως να κανω τι? εκει απελπιζομαι κ δε μπορω ουτε τα στραβα ματια να κανω... Παντως ενα ειναι σιγουρο, εκοψα το τσιγαρο για να μη γινω οπως ο πατερας μου, κ για να βοηθησω τον ιδιο να μη το βλεπει...οσο για τους υπολοιπους δικους μου, με μεγαλυτερα ή μικροτερα προβληματα υγειας αν εκεινοι δε τα βλεπουν...εκει σηκωνω τα χερια ψηλα. Κι γω στην αρχη δε με εβλεπα οταν κατοσταρησα σε κιλα. Ομως καποια στιγμη με ειδα. Κ ποτε δεν ειναι αργα. Αυτο το τωρα ειναι αργα που λενε μου τη δινει! ποτε δεν ειναι αργα. Με αλλα 5 πακετα τσιγαρα ισως ειχε πεθανει τοτε...

---

Φυσικα το πρωτο και κυριο ειναι να το θελουμε εμεις και να το εχουμε παρει αποφαση,αλλα τα ερεθισματα που περνουμε απο τους γυρω μας μετρανε για να παρουμε αυτη την αποφαση .

ναι εχειις δικιο βρε φορτυ...χαιρομαι πολυ που πας καλα! αντε να μας βρει ο νεος χρονος με λιγοτερα κιλα κ υγεια! κ κουραγιο να "επηρεαζουμε" θετικα τους αλλους :D

ετσι με θετικη σκεψη ολα θα γινουν!! :)

nai to δωρο που μου εκανε ερχομενος ο νεος χρονος ηταν να "πιασω" τον πατερα μου να καπνιζει...κ οχι μονο αυτο αλλα εκανα οτι δεν τον ειδα ωστε να το σβησει αλλα εκεινος συνεχισε...ουφ :) χαμογελαω γιατι...αποφασισα να το δω σαν κατι θετικο, ετσι αδραξα την ευκαιρια κ του μιλησα ηρεμα (απορω που βρηκα την ψυχραιμια) για το θεμα τσιγαρο...
οτι το εκοψα κυριως για να μη γινω σαν αυτον, εξαρτημενη ακομα κ μετα απο μπαιπας, κ για να μην τον κολαζω καπνιζοντας...κ οτι το μονο που τον σωζει απο δευτερο εμφραγμα ειναι οτι δεν καπνιζει μπροστα μας...