Λοιπόν επειδή δεν έχω συστηθεί ακόμα επίσημα, να σας πω ότι είμαι η Μαρία,
32 ετών, παντρεμένη τα τελευταία 5 χρόνια με τον αντρούλη μου και έχουμε και
ένα παιδάκι 2,5 χρονών, σχεδιάστρια στο επάγγελμα.
Αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι το πρόβλημα που θεωρώ ότι έχω,
Και που με έκανε να βρω και αυτόν εδώ το χώρο.
(το κείμενο με τα κόκκινα γράμματα αν θέλετε παραβλέψτε το γιατί είναι πολύ μεγάλο)
Έτσι ξεκινά η ιστορία μου:
Από μικρή ήμουν πολύ αδύνατη, έτρωγα πολύ αλλά σαν παιδάκι πάνω στην ανάπτυξη και με πολλές δραστηριότητες φυσικά δεν πάχαινα. (ενόργανη, μπαλέτο, παγοδρόμιο, τένις, και αργότερα στίβο μέχρι και παραδοσιακούς χορούς) Η μητέρα μου, με έτρεχε παντού, ήθελε λέει να βρω την κλίση μου. Και η αλήθεια είναι ότι την βρήκα. 12 χρονών, ότι μου είχε έρθει και η περίοδος και άλλαζε το σώμα μου, περνάω στο αθλητικό γυμνάσιο στην ενόργανη. Εκεί για πρώτη φορά ένοιωσα άσχημα για το σώμα μου Μας ζύγιζαν κάθε εβδομάδα και τα υπόλοιπα κορίτσια με κορόιδευαν για τα παραπανίσια κιλά μου, τις τετράγωνες γάμπες και τις μεγάλες πλάτες. Τότε ήμουν ~ 45 κιλά ενώ τα άλλα κοριτσάκια γύρο στα 42 με 43 κιλά.
Από τότε και για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να χάσω βάρος δηλ. τα τελευταία 20 χρόνια.
Από μικρή πίστευα ότι θα περάσω γυμναστική ακαδημία και ότι το μέλλον μου θα ήταν εξασφαλισμένο ως γυμνάστρια?.πόσο λάθος είχα???. Την επόμενη χρονιά κόβουν τον κλάδο μου από το σχολείο που ήμουν γιατί ήμασταν μόνο 6 κορίτσια. Ο μόνος ανοιχτός κλάδος ήταν το βόλεϊ, αλλά δεν με έπαιρναν λόγο ύψους 1.56μ. Έτσι άλλαξα σχολείο, μαζί με όσα συνεπάγονται καθηγητές, συμμαθητές, κτλ. Μετά απ αυτό άλλαξε η ζωή μου. Δεν ήμουν και πολλή καλή στα μαθήματα. Δεν το είχα ψάξει και ποτέ? όλο κλεισμένη στο σπίτι να προσπαθώ και να μην τα καταφέρνω. Σε τίποτα δεν ήμουν καλή και δεν έκανα και παρέες. Τα χρόνια της εφηβείας μου πέρασαν λίγο δύσκολα δεν θέλω να τα θυμάμαι κιόλας. Τελειώνοντας το λύκειο απαριθμούσα 1 καλή φίλη (την οποία πλέον έκανα νύφη) 3 σχέσεις από3 ? 9 μέρες και 55 κιλά Τα οποία τότε μου φαίνονταν βουνό ήθελα να πάω στα 49, θεωρούσα ότι ήμουν πολλή χοντρή και απαίσια ντρεπόμουν για το σώμα μου και φυσικά είχα αρχίσει να το κρύβω, μόνο φαρδιά και το καλοκαίρι ολόσωμο?.. Σε αυτό το χρονικό διάστημα πάει και ο αδερφούλης μου φαντάρος και χάνω και το παρεάκι μου. Γυρνώντας από το στρατό με βρίσκει 63κιλά και ψυχολογικό ράκος. Μαζί, με πολλές βολτούλες και γυμναστική πάω πάλι στα 55. που φυσικά και δεν με ικανοποιούσαν. Μετά έφτιαξαν λίγο τα πράγματα, παρέμεινα βέβαια σε αυτά τα κιλά αλλά σπούδασα (σε ΙΕΚ) και άρχισα να έχω μια κάποια κοινωνική ζωή.
Στα 22 μου χρόνια γνωρίζω τον αντρούλη μου. Εγώ τότε πάλι στα 55κ Γίνομαι για πρώτη φορά γυναίκα, ήταν καλοκαίρι κάθε μέρα 3 φορές για μπάνιο και μετά καφέ και κλαμπάκια μέχρι το πρωί. Έχασα 5 κιλά ο άντρας μου ήταν ενθουσιασμένος. Αλλά μέχρι εκεί, από τους επόμενους μήνες ξεκίνησε ο ανήφορος, πάνω στο εξάμηνο συγκατοικήσαμε και εκεί άρχισαν τα προβλήματα Περίπου στα 65κ και βάλτε τώρα, λίγο η δουλειά, λίγο το να φτιάξουμε το σπίτι, λίγο το να κάνουμε το γάμο, λίγο η πεθερούλα μου που μας καλοταΐζει, βάλτε και τη γέννα. Μετράω 10 χρόνια άγχους, 10 χρόνια ρουτίνας, και 10 χρόνια που προσπαθώ να χάσω κιλά, με γυμναστήρια, διαιτολόγους, και ινστιτούτα αδυνατίσματος.
Παίρνω και χάνω τα τελευταία χρόνια ~ 10 με 15κ. τα 81κ. που γέννησα είναι τα περισσότερα που έχω πάει ποτέ, τώρα όμως τα πλησιάζω πάλι, έφτασα τα 77κ.
Έχω περάσει φάσεις και με εμετούς. Ελάχιστες φορές θα έλεγα ~20με25
Αλλά σε κάποιο επεισόδιο έβγαλα και αίμα. Ίσως ήμουν τυχερή γιατί τότε τρόμαξα και
το εκμυστηρεύτηκα στον αδερφό μου, ο οποίος μου είπε για την βουλιμία και
Ότι <<από αυτό πεθαίνουν οι άνθρωποι>> αυτή ήταν η ατάκα που με συγκλόνισε. έτσι αυτά κόπηκαν μαχαίρι όμως δεν έχω ηρεμίσει, κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να μαγειρεύω ή να αγοράζω φαγητά με σκοπό να τα μασάω και μετά να τα φτύνω έτσι ώστε να μην προκαλώ εμετούς, αλλά να μπορώ να γεύομαι, όσα μου προκαλούν αυτήν την λίγη ηδονή, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να το περιγράψω αυτό το συναίσθημα.
Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη απόλαυση στον άνθρωπο μετά το sex είναι το φαγητό
Το φαγητό έρχεται μεν δεύτερο αλλά μπορώ να το έχω σαν παρηγοριά παντού και συνέχεια. Ενώ όμορφες ρομαντικές στιγμές με τον άνθρωπο μου 1 φ την εβδομάδα για ~30 λεπτά και αυτό αν ήμαστε τυχεροί.(Και φυσικά δεν μιλάμε για ρομαντισμό αλλά για ανάγκη. Πού χρόνος για ρομαντισμό.)
Ο άντρας μου ακόμα δεν έχει προσέξει κάτι. Του έχω κρύψει βέβαια και αυτές της κακές μου συνήθειες όντας σίγουρη ότι θα με σιχαθεί.
Τέσπα τα είπα και ησύχασα.
Είμαι εδώ για να βρω λύσης και φίλους.
Συγνώμη για το κατεβατό αλλά και 20 χρόνια μέσα σε μια σελίδα είναι λίγο δύσκολο να χωρέσουν.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας
